Barbertje moet hangen, in dit geval Jan Jambon, in de hetze omtrent de verantwoordelijkheid bij het overlijden in een politiecel van de luchthaven van Charleroi van een 34-jarige Tsjech, bij wie de stoppen waren doorgeslagen en waarvan de beelden pas na twee en een half jaar opdoken. Ik laat die beoordeling over aan politiek en gerecht, maar het is duidelijk dat ook onze linksgezinde media hier een vette kluif aan hebben. Het hoofdartikel in De Standaard van gisteren was een werk van liefst vier journalisten. Die hebben daar blijkbaar niets anders te doen.
Jambon is een gemakkelijk doelwit. De man, die een voortreffelijk Vlaams parcours reed – hij was o.m. een van de auteurs van het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’ van de denkgroep De Warande*, al in 2005, nota bene – lijkt ondertussen uitgeblust. Men noemde hem al de afwezige minister-president en zijn reacties, zowel in het Vlaamse parlement als op de (a)sociale media, waren niet altijd even doordacht, om het beleefd uit te drukken.
Het is weinig waarschijnlijk dat Jan Jambon zal aftreden als Vlaams minister-president. De aan de gang zijnde heisa slaat op zijn functie als federaal minister van Binnenlandse Zaken in de federale regering Michel, niet op zijn huidig ambt in de Vlaamse gewestregering. Zolang de Vlaamse regering achter hem blijft staan, zoals ze dat ook met Beke gedaan heeft, zal er niet veel veranderen, tenzij er e.o.a. spectaculaire wending in de federale regeringsvorming zou komen of er nieuwe verkiezingen zouden komen. Ik kan me trouwens moeilijk voorstellen dat men in dat laatste geval zowel Jambon als Beke nog als lijsttrekkers of iets in die buurt zal voorstellen.
*Andere ondertekenaars van dat Manifest waren o.m. Frans Crols, Bruno Valkeniers, Herman de Bode, Remi Vermeiren, Matthias Storme, Guido Naets en Marc Plattel.
Vandaag gaat Egbert Lachaert naar de koning om te zeggen dat hij nog geen nieuwe federale regering heeft en dat ook hij nog uitstel zou moeten krijgen. Dat weten we sinds de late journaals van gisteravond, waaruit bleek dat Lachaert zelf De Wever zou hebben laten weten dat hij het in eerste instantie gaat proberen met een paarsgroene coalitie, dus zonder de N-VA. Uitgerekend deze die hijzelf niet wilde toen hij in het voorjaar nog liberaal fractieleider was, maar die hij nu als Open VLD-voorzitter zou zijn opgedrongen door de linkse top van de partij (Rutten, De Wael, Somers, Tommelein en Mathias Declerq).
Volgens de politieke commentatoren zou het gaan om een plan A, waarbij het plan B, de paarsgele coalitie, nog niet meteen zou worden afgeschreven.
Om te slagen met paarsgroen heeft Lachaert echter ook de steun nodig van CD&V, maar die is niet zinnens om zomaar toe te happen. Belangrijkste reden voor die partij om niet mee te doen zijn de ethische problemen, waarover al heel te doen was in de Kamer én het feit dat de christendemocraten niet in een federale regering willen stappen die geen meerderheid heeft in Vlaanderen.
Zelfs de partij van ‘mateke’ Rousseau zou haar bezwaren hebben, omdat ze bij een paarsgele constructie de belofte had gekregen van een vennootschapswinstbelasting, iets wat de liberalen zelf absoluut niét willen.
Kortom, zoals prof. Carl De Vos, politicoloog en hoogleraar (UGent) het in hetzelfde nieuws vertelde, ‘het zottekensspel gaat door’.
---
Hierbij nog deze vaststelling: In tegenstelling tot wat men zou denken, zijn de partijen niet meer happig om een regering te vormen met een grote meerderheid, de natte droom van Flup de Laatste. Reden daarvoor is dat het politieke landschap te veel versnipperd is geworden, waardoor een bovengrens van het aantal ministers en de pariteit binnen de regering er nu voor zorgen dat hoe meer partijen eraan deelnemen, hoe minder ministerpostjes elke deelnemer zal hebben. ‘The jobs, stupid!’. Het alternatief blijft dan nieuwe verkiezingen, waar de traditionele partijen én de N-VA al evenveel schrik voor hebben.
De uitverkoop na het faillissement bij de Brantano winkels lijkt nog erger dan de hamsterwoede bij het begin van de Coronacrisis. Men kan zich afvragen of zoiets wel te verantwoorden is, uitgerekend in een periode waarbij onze middenstanders het al zo moeilijk hebben. Wie gaat nog elders schoenen kopen, als ze bij het failliete Brantano kortingen geven aan 75%? Als men de files zag, die er soms al twee uur vóór openingstijd stonden, is het bijna niet aan te nemen dat die mensen plotseling allemaal zoveel schoenen nodig hadden. Gegarandeerd kocht men meer dan men nodig had en bestaat zelfs het risico dat men sommige van die aangekochte schoenen weinig of nooit zal dragen. Het excuus dat men het voor de kinderen deed, nu net vóór het nieuwe schooljaar, klopt niet want de meeste mensen hebben die aankopen normaal reeds vóór de laatste week van de vakantie gedaan.
De Brantano uitverkoop na faillissement, uitgerekend in een mislukte reeds uitgestelde koopjesperiode is een voorbeeld van oneerlijke concurrentie. De concurrerende schoenwinkels, die reeds zo erg benadeeld werden door het missen van de e-commerce trein, worden zo een tweede keer gepakt. Zoals ik al meer schreef, o.m. in mijn blog van 11 dezer (‘De koopjesflop’), is het hoog tijd dat men ophoudt met het organiseren van die Belgische sperperiodes, koppelverkopen, koopjesmaanden en nog van dat leuks dat men elders in geen enkel ander land nog doet. Misschien zorgen de Coronacrisis en de daaruit voortvloeiende falingen ervoor dat men eens gaat werken zoals bij de buurlanden die, mede door de e-commerce, een groot deel van de Belgische markt hebben weggekaapt en die nu de interessantste Belgische winkels komen overnemen.
Even een rechtzetting. Het blijkt nl dat het F1 circuit van Francorchamps dan toch geen eigendom meer is van het Waalse gewest. Dat zou het vier jaar geleden hebben verkocht voor liefst 7 miljard euro aan Liberty Media, de wereldwijde promotor en eigenaar van de F1. Hopelijk heeft het gewest dat geld goed besteed, alhoewel het niet verhinderd heeft dat het tekort op de Waalse begroting en haar schulden in verhouding tot het aantal inwoners nog altijd een stuk hoger ligt dan dat van Vlaanderen.
Toch moet er e.e.a. genuanceerd worden. Spa Grand Prix, zoals men de race noemt, draait nl elk jaar nog een verlies van zes tot acht miljoen euro (en in dit Coronajaar zal dat nog meer zijn, omdat er geen toeschouwers zullen zijn) en er is in de overdracht gestipuleerd dat elk verlies door het Waalse gewest moet worden bijgepast.
Tenslotte nog dit: de meeste toeschouwers bij de race in Spa zijn geen Belgen. Ten tijde van Schumacher waren dat de Duitsers, tegenwoordig - met Verstappen - de Nederlanders.
---
En om in dezelfde streek te blijven, nog dit. De Vlaamse regering heeft officieel klacht ingediend tegen het plaatsen van vijf windturbines in de provincie Luik, maar dan vlak op de grens met Vlaanderen, tegen de Voerstreek aan. De Waalse regering had Vlaanderen daarover niet geïnformeerd, ook al bestaat er daarvoor een samenwerkingsakkoord met meldingsplicht.
Altijd hetzelfde liedje. Als een wet of akkoord onze zuiderburen niet aan staat, leggen ze die gewoon naast zich neer. Of het er al dan niet werkelijk toe doet, weet ik niet, maar er is nogal wat weerstand bij de bevolking tegen het plaatsen van die grote molens. Waarschijnlijk omdat men in Luik vreesde dat de Vlaamse buren er niet mee akkoord zouden gaan, doen ze het dan maar zonder enige toestemming. En mocht er toch iets fout gaan, dan gebeurt dat aan de buitengrens van de Luikse provincie en zal de kans groot zijn dat niet zij, maar de buren in Voeren met de problemen zullen zitten...
Het is stil waar het niet waait. Die stilte vinden we ook nog steeds terug in de Belgische politiek, waar Egbert Lachaert moet proberen een paarsgroene combinatie op poten te zetten die hijzelf als fractieleider eerst niet wilde, waarna hij tot nieuwe voorzitter van Open VLD werd verkozen door de rechtse achterban van de partij en gesteund door Crootje en Quicky.
Als Lachaert in zijn voorlopig laatste opdracht slaagt, zal zijn partij waarschijnlijk een nieuwe verhoogde vennootschap(winst)belasting moeten doorslikken om haar hoofdzakelijk linkse en francofone coalitiegenoten te kunnen overtuigen. Een belasting die niet zal geapprecieerd worden door de donkerblauwe achterban en ooit door De Tijd bestempeld werd als het Belgische variant op ‘ezeltje, strek je’. En daar houdt het niet bij op. Een roodgroene federale coalitie zal geen meerderheid hebben in Vlaanderen en geconfronteerd worden door een Vlaamsnationale oppositie van VB én N-VA, die de kat uit de boom zal kunnen kijken tot 2024 terwijl dit land ondertussen zal kreunen onder een nooit geziene schuldenlast en begrotingstekort die niet pijnloos zullen kunnen worden weggewerkt.
Tenslotte is er het pijnpunt dat paarsgroen in het federale parlement maar één zetel op overschot zal hebben, zeker mocht ook CD&V niet mee stappen in het project van Lachaert. Daarom wil men er ook CD&V bij hebben. Die laatste partij zat wel mee in de paarsgele bubbel van De Wever en Magnette, zit ook nog in de ersatzregering van Wilmès én in de Vlaamse gewestregering. De beslissing om straks ook met Paarsgeel weer mee te doen, zal geen gemakkelijk taak worden voor een partij die nooit heeft uitgeblonken door besluitvaardigheid. Het risico, zowel voor CD&V als voor Open VLD, is wel dat ze bij een volgende verkiezing, zeker als de voorspelde extra belastingen er zullen aankomen, een deel van hun eigen achterban kwijt zullen spelen en wel eens tegen de kiesdrempel zouden kunnen aankijken.
In Wit-Rusland lijkt Europa’s laatste dictator Loekasjenko na 26 jaar ook zo stilaan aan het einde van zijn carrière te zijn. Het is een vreemde situatie, waarbij de man – volgens zijn eigen woorden - op zgz ‘militaire steun’ vanuit het Rusland van Poetin zou kunnen rekenen, terwijl die laatste Wit-Rusland nog het liefst zou willen annexeren, zoals hij eerder met de Krim gedaan heeft en ook zou willen doen met de Donbass in oostelijk Oekraïne.
Wat die militaire steun kan betekenen is onduidelijk, al is het wel zo dat het Rusland van Poetin niet veel méér kan bieden, nu zelfs de prijzen van olie en gas– het enige belangrijke exportproduct van het land – gekelderd zijn.
Waar het eveneens het raden naar is, is de merkwaardige recente arrestatie in een ‘kuurhotel’ van de hoofdstad Minsk van een dertigtal Russische huurlingen van de beruchte Wagner Groep, een soort privémilitie van het Kremlin, die ook meevecht met de troepen van Assad in Syrië, betrokken is bij de burgeroorlog in Libië en meer dan waarschijnlijk ook in oostelijk Oekraïne. De reden waarom die kerels daar in Minsk werden aangehouden was, omdat het de Wit-Russische overheid verdacht voorkwam dat geen van hen na twee dagen ook maar één druppel alcohol had gedronken, iets wat voor Russen (én Wit-Russen) meer dan verdacht leek. Dat doet denken aan de oproep van Loekasjenko om Corona te bestrijden door op tijd en stond een vodka te drinken!
‘East is east and west is west and the twain will never meet’, schreef Rudyard Kipling, de schrijver van o.m. The Jungle Book en die bedoelde daarmee wel het Verre Oosten, maar het zou ook al kunnen dienen tussen Oost- en West-Europa.
185 jaar Vlaams-Waals eenrichtingsverkeer (3 en slot)
Het juiste cijfer ken ik niet, maar tot aan de Coronacrisis was er sprake van dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië jaarlijks ± 6 miljard euro bedroegen, een cijfer dat door Wallonië niet ontkend wordt. Dit is echter slechts een deel van het verhaal. Wallonië draagt zo goed als niets bij om de Belgische staatsschuld te betalen. Dat gebeurt officieel door België, maar in werkelijkheid voor 90% door Vlaanderen en 10% door Brussel. Als we die erbij tellen kost Wallonië ons ± 12 miljard per jaar. Een flink stuk van onze welvaart die we jaarlijks blijven weggeven.
Wij moeten ons dan ook houden – ik kan het niet genoeg herhalen – aan de afbouw van die transfers, zoals overeengekomen bij de laatste staatshervorming, die mede ondertekend werd door de PS en het MR. Het gaat dan om 619 miljoen euro per jaar tot het jaar 2035..
De vraag is dan, hoe Wallonië dit gaat oplossen, zeker als men in het achterhoofd houdt dat de vele miljarden, die dit jaar al zijn uitgedeeld o.w.v. Corona, daar nog niet eens bij zijn . Wel, om te beginnen moeten onze zuiderburen maar eens leren besparen. Dat kunnen we allemaal, maar zij nog meer dan wij.
Denk maar eens aan die ongrondwettelijke Franse Gemeenschap, die de miljardenschulden onnodig blijft opstapelen en die gemakkelijk kan geïntegreerd worden in het Waalse gewest. Vlaanderen heeft nooit zo’n extra niveau gehad, waarom Wallonië dan wel? Verder moet het Waals gewest eens ophouden met zelf bedrijven uit te baten. De wapenfabriek van FN zal nog wel iets opbrengen, alhoewel zo’n bedrijf ethisch niet past als eigendom van een staat of gewest. Dan is er Francorchamps, dat het Waals gewest jaarlijks een kleine 100 miljoen kost en dit jaar – door Corona – nog veel meer, want er zullen geen (betalende) toeschouwers zijn. Door dezelfde Coronacrisis verliest ook de luchthaven van Charleroi nu vele miljoenen, ook die is mede-eigendom van het Waals gewest (in tegenstelling tot Zaventem dat privébezit is). En zo zullen er nog wel een deel bedrijven zijn die men kan of moet privatiseren. Als het Waals gewest bereid zou zijn dergelijke inspanningen te doen – en geen zoveelste ‘Marshal plan’, dan kan er verder gepraat worden.
Kortom, het gaat niet op dat men ons, Vlamingen, nog maar eens met een schuldgevoel opzadelt en ons een gebrek aan solidariteit verwijt. Wallonië is nooit solidair geweest toen Vlaanderen hulp nodig had. Wij hebben het zelf moeten waar maken. Laat zij het nu ook maar eens proberen!
We hebben het allemaal wel eens gehoord, dat riedeltje van Belgicisten dat zegt dat er ook transfers zijn geweest van zuid naar noord. Het was op die geruchten dat prof. Hannes besloot het eens na te trekken. Zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van gisteren, vond hij er niet één. Wat hij wél vond waren steeds andere transfers van noord naar zuid. Hieronder een beperkte bloemlezing.
- Tussen 1832 en 1912 betaalde een gemiddeld Vlaams gezin 16,7 meer wat ze toen ‘personele’ belasting noemden en 25,4% meer erfenisrechten dan een Waals gezin. Nota bene: Wallonië was toen, met haar mijnen en staalfabrieken, een der rijkste regio’s ter wereld, terwijl Vlaanderen economisch gemiddeld onder de armoedegrens leefde.
- Op een grote hoogoven – waarvan er toen alleen in Wallonië stonden – moest 84,8 Bfr bedrijfsbelasting worden betaald. Een bakkersoventje, waarvan de meeste in Vlaanderen stonden, betaalde evenveel!
- Industriële NV’s, die men bijna uitsluitend vond in Wallonië, maakten in 1910 al 452 miljoen goudfrank winst en betaalden daarop 2% belastingen.
- Ruraal Vlaanderen, dat in de 19de eeuw nog met een hongersnood had af te rekenen (de aardappelziekte), betaalde aan de Belgische schatkist meer dan de opkomende Waalse kolen en staalindustrie.
- Tussen 1830 en 1918 stortte Vlaanderen 18 miljard in de Belgische staatskas, Wallonië amper 12. In dezelfde periode kreeg Wallonië wel 24 miljard uit diezelfde staatskas, Vlaanderen, met zijn grotere bevolking, slechts 6 miljard
- In december 1913 werd aan de Waalse metaal- en mijnwerkers een jaarlijks pensioen toegekend van 360 Bfr op 50 jarige ouderdom. In Vlaanderen werd dat algemeen 65 Bfr op hun 65ste.
Bovenstaande is maar een greep uit een veel grotere lijst, waarin slechts één constante: als er te betalen viel, betaalden de Vlamingen steeds meer, als er te trekken viel kregen de Walen steeds meer. Dat is nog zo en kan alleen stoppen als we vasthouden aan de akkoorden over de laatste staatshervorming van 2014.
(Wordt vervolgd)
---
Aan dat Coronagedoe ga ik niet veel woorden meer vuil maken, Als alleenstaande gepensioneerde heb ik het misschien wel gemakkelijker, maar men moet al een crack zijn om aan alles nog aan uit te kunnen. Na de vergadering van de Nationale Veiligheidscommissie kon men ’s avonds op de Tv-journaals niets ander meer zien en horen dan één litanie van zo’n uur over Corona en Co. Gelukkig was er op de RTL (waar ik wel eens naar kijk om te vergelijken) weer een weerbericht met Sabrina Jacobs en dat maakte veel goed.
In deze rubriek heb ik het al regelmatig gehad over de jaarlijkse miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië en heb ik al meermaals beklemtoond dat het akkoord dat daarover gesloten werd bij de laatste staatshervorming en dat waarbij ook Wallonië’s grootste partij, de PS, akkoord ging, bepaald werd dat de huidige transfers vanaf 2024 zullen worden afgebouwd en dat die rond 2035 zouden moeten zijn uitgedoofd. Dat voor wat betreft de huidige situatie.
Die transfers zijn echter geen recent gebeuren, ze bestaan al sinds de oprichting van de Belgische staat. Ik kreeg daarover via een van mijn trouwe lezers een uitgebreid verhaal van een zekere Jean-Marie Delen die blijkbaar behoort tot de vriendenkring van die andere Jean-Marie (Dedecker). Ik ga die geschiedenis van 185 jaar (dus vanaf 1835) eenrichtingsverkeer zo bondig mogelijk samenvatten en genummerd bij mijn andere schrijfsels vermelden, zodat men tenslotte dit hele onwaarschijnlijke, haast onmogelijke verhaal kan situeren.
---
Als men nu over de transfers van noord naar zuid spreekt, heeft men het meestal over de ‘solidariteit’ die Vlamingen aan de Walen zouden moeten tonen. Dat is echter slechts bedoeld om ons op te zadelen met een schuldgevoel dat geen reden tot bestaan heeft, daar solidariteit ‘wederkerigheid’ vereist, anders is het egoïsme.
Wijlen Juul Hannes, hoogleraar en historicus, schreef daarover in zijn boek ‘De mythe van de omgekeerde transfers’ dat er zelfs nooit één omgekeerde steun is geweest van zuid naar noord, zelfs niet in de hoogdagen van de Waalse metallurgie.
Stel eens voor dat we de gewesten niet zouden hebben en België nog unitair zou zijn. Dan zou de regering Wilmès ook alle beslissingen moeten nemen hebben die nu door de gewesten genomen worden. Nu zeggen we reeds dat dit land niet werkt, maar als unitair land zonder de gewesten zou het nog veel erger zijn. Het spreekt dan ook voor zich dat zelfs een gedeeltelijke herfederalisering, zoals o.m. door de liberalen wordt gepredikt, de klok niet alleen serieus zou terugdraaien, maar gewoon rampzalig zou kunnen zijn, zeker voor Vlaanderen. Het uit elkaar groeien van Vlaanderen en Wallonië is niet alleen een feit, het verschil wordt steeds groter. Dit werd reeds in 1995 vastgesteld door toenmalig PS-voorzitter Busquin die toen erg optimistisch tien jaar tijd vroeg om Vlaanderen te kunnen bijbenen. Zelfs enkele zgz ‘Marshall’ plannen hebben daarin geen verandering kunnen brengen, integendeel. Daarbij dan willen blijven spreken van een ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’ is waanzin. Het Waalse gewest kan zichzelf niet eens bedruipen, laat staan Brussel erbij ondersteunen. En dan hebben we het niet eens gehad over de miljardenschulden van een onnodige Gemeenschap die Vlaanderen nooit heeft gehad.
Zoals de situatie nu is, nu blijkt dat de gewesten wél werken, zou het niet meer dan logisch zijn dat men vanuit die gewesten dit land hervormt en bv begint met de regio’s meer bevoegdheden en de financiering ervan te geven en een nieuwe, afgeslankte federale regering te creëren, gebaseerd op de bestaande meerderheden binnen de gewesten. Om dat te kunnen verwezenlijken, moet de Grondwet in zijn totaliteit aangepast kunnen worden en moet er eerst een meerderheid gevonden worden die mogelijk maakt dat alle grondwetsartikelen voor bespreking in aanmerking kunnen komen. Als dat lukt, worden er ten laatste in 2024 nieuwe verkiezingen gehouden waarbij alle partijen de kans krijgen hun toekomstvisie openbaar te maken, waarbij ook de kiezer er mee over zal kunnen beslissen.
Ik weet het, bovenstaande is momenteel nog Traumerei, maar het alternatief is wel dat we zullen blijven aanmodderen in de sfeer van het oude België, waarvan nu stilaan iedere nuchtere mens weet dat het niet meer werkt. Als we nu al een federale regering nodig hebben, dan is het in de eerste plaats om ervoor te zorgen dat we tegen 2024 dit land eens een laatste keer, maar dan grondig, hervormen,.
Coup de théâtre in Laken. Flup de Laatste heeft het ontslag van het duo De Wever/Magnette aanvaard en meteen een volgende opdracht (zijn elfde!) gegeven aan Egbert Lachaert, de nieuwe voorzitter van Open VLD en uitgerekend de man die de poging van beide voorgangers deed mislukken. De kans dat N-VA en zelfs CD&V daarin gaan trappen is zo goed als onbestaande en een alternatief zoals Paars/Groen (de zgz ‘Vivaldi coalitie’) werd destijds door dezelfde Lachaert afgeschoten tegen de zin van toenmalig nog voorzitster Gwendolientje. Destijds was een van de klachten, dat die laatste het deed om zelf federaal premier te kunnen worden. Lachaert zal dat niet doen, maar waarschijnlijk wel zorgen dat – als het zou lukken - die eer zal te beurt zal vallen aan Crootje, die destijds ook al die ambitie koesterde en die achter Lachaert stond bij diens voorzittersverkiezing. Voor wat, hoort wat. Hoe men het ook draait of keert, bij de liberalen gaat het altijd in de eerste plaats om de postjes en dat zal nu niet anders zijn. Vergeet hun gelul over de inhoud.
Tenslotte dient gezegd dat we in Vlaanderen recentelijk aan drie nieuwe partijvoorzitters zijn geraakt, maar dat geen van hen met wat voor nieuwigheid ook af komt. Ze blijven alle drie voortborduren op het totaal versleten Belgische stramien. De kans dat ze bij een volgende verkiezing zicht krijgen op de kiesdrempel, is dan ook niet meer denkbeeldig.
Raar volk daar aan onze kust. Toen het Coronavirus uitbrak mochten de tweede-verblijvers daar niet naar hun appartementjes komen. Toen dat later wél mocht waren er teveel dagjestoeristen. N.a.v. een stroomstoring op de spoorlijn naar Oostende en de relletjes met het Brusselse tuig in Blankenberge werd de NMBS verplicht de extra treinen naar de kust af te schaffen en op de reguliere lijnen een maximumbezetting ven 80% toe te passen. Voorts moest men plaatsen op de stranden reserveren en werden er nog allerhande verplichtingen ingevoerd. Mensen die met de wagen naar de kust reden, werden door de politie opgehouden, stonden soms uren aan te schuiven in de brandende zon en riskeerden daarna nog te worden teruggestuurd.
Tijdens het weekeinde van O.LV.-Hemelvaart, traditioneel het drukste van het toeristisch seizoen, kwam er aan de kust maar de helft toeristen van een normaal jaar opdagen en klaagden de plaatselijke middenstanders en neringdoeners steen en been. Raar, hé?
---
Gisteren werden drie nieuwe Vlaamse gouverneurs ingezworen bij Bart Somers, Vlaams minister van o.m. Binnenlands Bestuur. Daarbij Carina Van Cauter, die gouverneur van Oost-Vlaanderen wordt, alhoewel ze pas als zesde geëindigd was in een objectief toelatingsexamen dat door haar eigen partij, Open VLD, was geëist, maar later weer werd geschrapt toen men zag dat ze het niet ging halen. Niet kennis, maar kennissen blijkt nog steeds door te wegen in onze politiek, ook in de Vlaamse.
In ’t Pallieterke van de vorige week verscheen er een lezersbrief van een zekere Remi Schillewaert uit Moerkerke met zijn voorstel tot regeringsvorming. Volgens hem moet de partij, die als grootste uit de verkiezingen komt, de vorming van een nieuwe regering starten, iets wat feitelijk ook nu gebeurt. Mocht die partij geen volstrekte meerderheid hebben, zoals hier steeds het geval is*, dan moet de grootste partij er de tweede bijnemen. Indien deze weigert of men niet tot een akkoord komt, dan de derde en zo verder. Als men helemaal niet tot een meerderheid komt, regeert de grootste met volmachten.
Allemaal wel origineel, al lijkt het een beetje op wat in Zwitserland al gebeurt (zie mijn blog van gisteren). Het gevaar van deze formule zou wel kunnen zijn, dat die grootste partij zelf geen akkoorden wil en de zaak laat aanslepen tot ze er alleen over blijft om dan met volmachten te regeren. En dan zijn we terug bij af, want dat gebeurt hier nu ook, min of meer. Nu is er ook een partij (de MR van Bouchez) die liever geen akkoorden sluit en zo zelf de regering kan blijven bevolken met bijna uitsluitend eigen ministers
Mocht men de formule van Schillewaert volgen, dan zou men daar ook iets moeten aan toevoegen, nl dat als er geen meerderheid gevonden wordt – wat ook nu het grote probleem is – men geen volmachten moet geven, maar verplicht zou zijn x-aantal maanden na de verkiezing opnieuw naar de stembus te trekken (iets wat al bestaat in landen als Spanje en Israël). Dat zou veel politiek getouwtrek vermijden.
Ik blijf er wel bij, dat men best zou vertrekken vanuit de gewesten, die – gelukkig - wel nog degelijk blijven werken en best meer bevoegdheden (en de financiering ervan) zouden krijgen. Eens men daarover tot een consensus zou komen, bespreekt men wat men nog samen kan doen (bv Defensie, Veiligheid en Buitenlandse Zaken) en zou men ook hier, net zoals in Zwitserland, toekomen met een handvol ministers.
Tenslotte vind ik dat Uni(zusen)zo en het VBO zich niet moeten bemoeien met de politiek, evenmin als de socialistische vakbond, die haar leden terugriep uit vakantie om te protesteren tegen alles en nog wat. Die vakbond staat trouwens vooral sterk in Wallonië, waar het zwaar geïnfiltreerd is door de communisten van de PTB.
---
In de marge van bovenstaande, wil ik over die Lachaert nog even kwijt, dat hij me doet denken aan de Verhofstadt van de Burgermanifesten. Die had ook grote verwachtingen gewekt toen hij voorzitter werd van de liberale partij, maar zijn principes compleet overboord smeet toen hij de kans kreeg er iets van te verwezenlijken, De geschiedenis herhaalt zich.
*In 1950 behaalden de christendemocraten (CVP) de volstrekte meerderheid in het toen nog unitaire België. Het was de uitzondering die de regel bevestigde.
Ik ga nog even door op de regeringsvorming die m.i. op een andere manier moet georganiseerd worden, nu duidelijk is dat het oude procedé volledig achterhaald is. Waarom bv eens niet kijken naar Zwitserland, dat ook een federaal land is met zelfs vier officiële talen, dus één meer dan bij ons en qua oppervlakte en aantal inwoners met het onze vergeleken kan worden.
Na verkiezingen vormen in Zwitserland de vier grootste partijen de regering, die zij de Bondsraad noemen. Daarvoor kregen bij de laatste verkiezingen de Vrijzinnigdemocratische, de Sociaaldemocratische en de rechtste Volkspartij elk twee stemmen en de Christendemocratische één. Hierbij valt meteen op dat de Volkspartij, die in feite uiterst rechts is, in Zwitserland niet alleen mee mag naar de verkiezingen, maar ook daarna niet wordt uitgesloten zoals dat bij ons gebeurt met het VB, wat helemaal niét democratisch is. De vier partijen, die tot nu toe steeds een meerderheid hadden, kiezen vervolgens een voorzitter en een vicevoorzitter die de titel van president en vicepresident dragen, waarbij eerstgenoemde elk jaar vervangen wordt en de vice hem/haar daarbij bijna steeds opvolgt. Zo komt iedereen eens aan bod. De regering bestaat maar uit een handvol ministers en de meeste beslissingen worden genomen door gemeenten en kantons. Bij het indienen van een voorstel tot wetsverandering kan er steeds een volksraadpleging plaatsvinden als daarvoor een vastgesteld aantal handtekeningen bij zijn. Krijgt het voorstel een meerderheid achter zich, dan wordt de wet aangepast of desnoods vernietigd.
Dat is democratie zoals het hoort en het heeft Zwitserland geen windeieren gelegd. Het land is nog steeds welvarend. Zoals ze het zelf noemen de ‘Confoederatio Helvetica’, het confederale Zwitserland (CH op het autokenteken). Hier bij ons zijn er die al schrikken als ze het woord confederaal nog maar horen, maar daar is niks mis mee. Wat wij hier nu hebben heeft meer weg van een altijddurende koehandel.
Na een kort, volgens de media ‘ijskoud’ onderhoud met de liberale fracties, hebben De Wever en Magnette tenslotte de handdoek in de ring geworpen en zullen zij meer dan waarschijnlijk maandag aanstaande de opdracht die ze gekregen hadden aan de koning teruggeven. Na de ontwikkelingen van de laatste dagen, waarbij groenen en blauwen niet langer tegen elkaar uitgespeeld wilden worden, was het duidelijk dat ook de zoveelste koninklijke opdracht een fiasco is geworden. Een alternatief in de vorm van een nieuwe ploeg groene en blauwe initiatiefnemers heeft geen zin, want die maken nog minder kans. Men moet gewoon ophouden met dit overjaars systeem van regeringsvorming zoals we dat tot nu kenden en bereid zijn eens ‘out of the box’ te denken. T.t.z. eens iets nieuws bedenken door bv de gewestregeringen bij elkaar te roepen. Dan kan wettelijk en is zelfs al een paar keer gebeurd, maar nu zou het dus wel om belangrijkere zaken gaan, de ombouw van de staat.
I.v.m. de crisis waarin we ons nu bevinden, wordt af en toe wel eens verwezen naar die van het einde van vorige eeuw, toen onder meer een nieuwe wet op de concurrentiekracht tot stand kwam waarmee de loonverschillen en voorwaarden t.o.v. onze buurlanden grotendeels werden weggewerkt en ook de staatsschuld werd ingeperkt. Dat gebeurde door het laatste kabinet Martens, maar vooral onder dat van Dehaene. Die ommekeer maakte het ook mogelijk dat België bij de eurozone kon komen. In deze nu daarover aan de gang zijnde discussies vergeet men meestal dat België om dat te bereiken zijn toenmalige munteenheid, de frank, moest devalueren met meer dan 8%. Dat is iets dat door de toetreding tot de E.U. nu niet meer kan. Als men aan die wet van 1996 gaat morrelen, zoals de PS doen wil en de lonen weer meer zouden gaan stijgen dan in de ons omliggende landen, dan zal Vlaanderen daarvan het grootste slachtoffer worden, eenvoudig omdat het goed is voor meer dan 80% van de Belgische export. Het openbreken van die wet kan alleen als men bereid is de index af te schaffen, iets dat ook al enkele keren gesuggereerd werd door de E.U. en waarover ik reeds enkele keren geschreven heb, o.a. nog in mijn recente blog van 11 dezer (‘De koopjesflop’).
Het is bijna aandoenlijk, als men ziet hoe onze politici (én media) blijven proberen dit land in stand te houden. Een land dat, volgens het meest gezaghebbende financieel- en economisch weekblad ter wereld, The Economist*, als het niet zou bestaan, nooit meer zou uitgevonden worden!
Het loopt niet lekker met de gesprekken over de vorming van een nieuwe federale regering. Daar waar De Wever en Magnette dachten de liberalen en de groenen tegen elkaar uit te spelen, blijken die nu ook met elkaar te zijn gaan praten en is het risico groot dat ze met nóg meer eisen zullen afkomen, waardoor de kans op slagen steeds kleiner wordt. Officieel heeft men nog tijd tot 17 september, dag waarop de regering Wilmès weer het vertrouwen moet vragen en het waarschijnlijk niet zal krijgen. Uitgerekend de liberalen zitten daar niets mee in, want dan krijgen we misschien weer een kabinet in lopende zaken tot 2024 met een overmacht aan blauwe excellenties.
Ondertussen kan men zich zorgen blijven maken over wie de geëxplodeerde staatsschuld zal beheren. Voorlopig een tekort van 50 miljard euro op de begroting en een staatsschuld van 120% van het bruto binnenlands product (bbp). De extra kosten die men gemaakt heeft (en nog steeds maakt) voor het opvangen van de Coronacrisis zullen hopelijk ooit wel eens uitdoven. Als men – zoals verteld wordt – de minimum uitkeringen wil verhogen tot boven de armoedegrens en iedereen een minimum pensioen wil geven van 1.500 euro, dan praten we wél over blijvende kosten van in totaal zo’n 4,5 miljard euro die jaarlijks zullen terugkeren. Er valt zeker wel een lans te breken voor de pensioenen, die in België zowat de laagste zijn van de E.U., maar dat heeft met het systeem zelf te maken. In de Scandinavische landen en Nederland – vergelijkbare landen - werkt men met een kapitalisatiestelsel en pensioenfondsen en betaalt de werknemer daarvoor langer belastingen en bijdragen, maar dan wel voor zijn eigen pensioen. Bij ons werkt men met repartitiestelsel waarbij de werkenden van vandaag de pensioenen van vandaag betalen – t.t.z. andermans pensioen - zonder dat er een ruggensteun is van pensioenfondsen. Komt daar nog bij dat men in die landen dooreen genomen langer werkt dan bij ons en dus langer afdraagt, maar dan altijd wel voor het eigen pensioen. Het is al langer de vraag hoe lang men dat hier gaat blijven volhouden aan de huidige voorwaarden, laat stan als die nog eens een stuk zwaarder gaan doorwegen.
De minder inkomsten en de meer uitgaven van de overheid door de Coronacrisis hebben ervoor gezorgd dat geen enkele partij hier momenteel staat te springen om straks nog maar te pogen dit België er weer bovenop te krijgen. Om daarna, waarschijnlijk in 2024, daarvoor de rekening gepresenteerd te krijgen. In mijn blog van 9 dezer schreef ik reeds dat dit land, net zoals Libanon, niet meer werkt en dat we geen explosie nodig hebben om dat te weten. Een land dat, voor de zoveelste keer, er na verkiezingen niet in slaagt een regering te vormen, verdient niet te blijven bestaan. Als, zoals nu, blijkt dat de gewesten wél nog werken, waarom vertrekt men dan eens niet vanuit die basis? Het unitaire en daarna federale België hebben bewezen niet in staat te zijn dit land te laten werken. Waarom zou men die opnieuw – zoals groenen en blauwen nu voorstellen - bevoegdheden geven die ze bewezen hebben in het verleden niet waar hebben kunnen maken?
De Brusselse politiek heeft dan toch bakzeil moeten halen en nu worden ook daar de mondmaskers verplicht nadat bleek dat het algemene gemiddelde van het hele gewestje toch boven de alarmdrempel van 50 besmettingen op 100.000 inwoners was geraakt. Ondertussen is het kwaad wel geschied en zijn er in enkele van de dichtstbevolkte ‘baronieën’ al enkele dagen gemiddelden van een stuk erboven, met een (voorlopige?) uitschieter van 85 in het rumoerige Anderlecht.
Het nieuws over de Brusselse koerswisseling kwam er pas woensdagochtend. In het journaal van middernacht was er nog geen sprake van. Daar ik steeds naar dat nieuws luister alvorens mijn blog op het SeniorenNet te posten, was e.e.a. dus weeral veranderd. Dat is het nadeel van het volgen van de actuele politiek. Nu maar afwachten hoe het verder evolueert. Het heeft allemaal – ook in Antwerpen - een beetje weg van de bijzaakspecialisatie uit het Peter Principe. Het kader wordt belangrijker dan de schilderij.
Probeer het allemaal maar eens bij te houden.
---
Goed nieuws uit het Belgische voetbal voor de echte sportliefhebbers. Het sportieve heeft het voorlopig gehaald van de commercie. Op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen (met 18 ploegen) wonnen Waasland-Beveren en Beerschot, twee van drie zgz tweedeklassers - op verplaatsing zelfs – en speelde een derde, O.H.Leuven, nog gelijk nadat liefst vier van haar spelers gewond raakten. Of dat laatste te wijten was aan een tekort aan training of door het potig spel van het Eupense vreemdelingenlegioen, is (nog) niet duidelijk. Bij de zgz kopploegen verloren FC Brugge en Gent en moest Anderlecht een 0-2 voorsprong op KV Mechelen prijsgeven. Slechte tijd voor de voetbalbobo’s.
---
En dan nog dit:
In De Tijd van vorig weekeinde verscheen een foto van het vierende elftal van Antwerp na het behalen van de Beker van België tegen Club Brugge. Op de foto staan negen spelers, waarvan welgeteld twee (2) blanken (of moet ik schrijven ‘witten’?). Wordt dat voortaan de ploeg van ’t Stad?
Ik ben lang de mening toegedaan geweest dat Brussel bij Vlaanderen hoorde. Geografisch is dat trouwens nog altijd het geval, het ligt er middenin. Daarmee is feitelijk echter alles gezegd. Voor de rest is Brussel steeds meer een geval apart. Dat de stad en zeker het gewest zo goed als onbestuurbaar is, is voldoende geweten. Eén gewest, één stad, maar negentien bijna onafhankelijke gemeenten met elk een eigen burgemeester, een eigen schepencollege, gemeenteraad, OCM en ga zo maar verder. Op gebied van politie zijn er zes zones, die feitelijk ook niet kunnen werken zoals het hoort, met tenslotte één grote uitzondering: het gewest heeft maar één brandweercorps. Dat kan dus blijkbaar wél.
Ik ben lang niet de enige overtuigde Vlaming geweest die Brussel niet wou loslaten. Denk maar aan Antwerps burgemeester wijlen Lode Craeybeckx – nota bene: socialist - die dat evenmin wilde. Zelfs Gerolf Annemans (VB) zei in ‘De Ordelijke Opdeling van België’, het boek dat hij schreef samen met Steven Utzi, dat hij Brussel bij Vlaanderen wilde houden. Maar dat was in 2010.
Ondertussen is de stad, die Donald Trump, naar aanleiding van de terroristische aanslagen, een ‘hellhole’ noemde, een internationaal broeinest geworden, dat constant in geldnood zit en dat – nog erger dan België zelf – hopeloos verdeeld en politiek oververzadigd is. De laatste wapenfeiten zijn niet alleen de amokmakers aan de kust. Dat gebeurde de vorige jaren ook al maar dan in de parken en recreatiedomeinen van de Brusselse Rand en toen was er nog geen Corona. Erger is dat men nu ook geen doortastende maatregelen treft in het anti-Corona beleid. Daar waar men haast lachte met wat in Antwerpen gebeurde, moet men nu vaststellen dat de koekenstad uit het diepe dal aan het klimmen is dank zij die vrij snelle harde aanpak. In Brussel laat men in sommige Brusselse gemeenten het virus zijn gang gaan omdat men ervan uitgaat slechts maatregelen te zullen treffen als het algemeen gemiddelde voor het hele gewest de drempel van 50 besmettingen op 100.000 inwoners overschrijdt. Dat terwijl de officiële alarmdrempel slechts 20 is. Die is in Brussel al bereikt in 18 van de 19 gemeenten. Dat heeft als gevolg dat ondertussen in sommige verpauperde wijken het virus steeds harder toeslaat en straks iedereen met grote problemen zal zitten, zelfs buiten Brussel. Het is louter toeval, maar Covid-19 past wonderwel bij Brussel-19. Iets voor de cijferfanaten.
Vlaanderen kan Brussel niet links laten liggen en moet er voor zorgen dat er in dat ‘hellhole’ genoeg waarborgen blijven voor de Vlamingen die er nog willen blijven wonen, al dan niet via een confederale overeenkomst tussen de gewesten. Zo lang die er niet komt, zal het probleem Brussel nooit opgelost geraken, via het confederale waarschijnlijk ook niet, maar dat wordt dan hun probleem en niet meer het onze.
Het was te verwachten, maar de sper- en koopjesperiodes zijn in dit land helemaal in de soep gedraaid. Dat komt in eerste instantie wel door de Coronacrisis, maar het is ook niet meer van deze tijd. België is zowat het enige land waar dat nog bestaat. In andere landen kunnen handelaars het hele jaar door kortingen geven. In de grensstreken betekent dat dat heel wat landgenoten regelmatig gaan kopen in Nederland en Duitsland, om nog te zwijgen van de e-commerce waarbij bewezen is dat de middenstand van dit land elk jaar miljarden euro’s eraan verliest. Met dank aan de vakbonden en Kris Peeters die dat spelletje meespeelde en daarvoor beloond werd met een vet betaalde plaats in het Europees parlement.
Nu is die sper- en koopjesperiode niet het enige waarin dit land verschilt van de buurlanden en soms zelfs van alle andere geïndustrialiseerde landen. Voor de goede orde zet ik degenen die ik ken nog eens op een rijtje (het kunnen er nog meer zijn!):
- De index.
- De kiesplicht (samen met Griekenland en Luxemburg). Daar wordt nu wel aan gesleuteld, maar alleen voor de lokale verkiezingen.
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. De reden waarom veel Noord-Fransen (geen Walen!) in West-Vlaanderen komen werken is omdat zij in Frankrijk na x-aantal jaren werkloosheid geen uitkering meer krijgen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij bedrijfsverkiezingen (zoals bv voor de ondernemingsraden). In Nederland bv mag dat wel.
- De bedrijfswagens. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei akkoorden tussen werkgevers en vakbonden én het risico van nóٕg hogere belastingen (en we hebben al de hoogste ter wereld)..
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil, carabinieri, die zijn allemaal blijven bestaan).
- De nationale loonakkoorden (elders zijn die sectorieel).
- Het recupereren van feestdagen die in het weekeinde vallen.
---
Misschien heeft de Coronacrisis nog één voordeel. Onder het motto: ‘Never waste a good crisis’ zou men van deze situatie eens gebruik kunnen maken om e.e.a. af te schaffen zodat we onder dezelfde voorwaarden kunnen concurreren als het buitenland. Vergeet niet dat de meeste van die maatregelen misschien wel sociaal aandoen, maar ‘only in Belgium’ kost dit land jaarlijks miljarden euro’s en verzwakt onze concurrentiepositie. De grotere productiviteit die we in Vlaanderen (niét in België!) hadden, zijn we aan het kwijtspelen door o.m. de wereldwijde digitalisatie.
Zoals halvelings verwacht, kreeg het duo Magnette-De Wever een tweede keer een extra week om een volwaardige federale regering te vormen. Dat die er over een week zal zijn, gelooft bijna niemand en ziet het er steeds meer naar uit dat we i.pl.v. een volwaardige federale regering we een minderheidsregering gaan krijgen met de zgn ‘cluster van vijf’. Met de groenen wordt het niets daar hun eisen de staatsschuld – die nu al niet meer te overzien is – nog een stuk zouden aandikken. Met de liberale familie valt evenmin nog veel te praten daar de Vlaamse en francofone afdelingen elkaar niet willen loslaten. En dat laatste vraagt wel enige uitleg.
In zijn recente videoboodschap zei Open VLD-voorzitter Lachaert o.m. ook dat de liberalen staan voor de bescherming van gezondheid en jobs, de ondersteuning van de ondernemingen, geen extra belastingen en van België een beter werkend land te maken. Dat is een lachertje (of moet ik zeggen ‘Lachaertje’?). als dat wordt verteld door een voorzitter wiens partij, samen met die van de francofone familie, als enige al meer dan 20 jaar aan de macht is geweest. Als het nu hier niet werkt, dan is de blauwe familie de eerste die daarvoor verantwoordelijk is. Het gezegde ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is hier op zijn plaats.
Mocht er straks tot 2024 een minderheidsregering komen, dan zal die – mede door de overstap van CD&V - i.pl.v. de 38 zetels van Wilmès, er 70 hebben, dus meer dan het dubbele. Eventuele nieuwe wetten op gebied van het communautaire of het economische zouden dan misschien gesteund kunnen worden door het VB of de PvdA vanuit de oppositie. Als die het pragmatisch zouden aanpakken, zouden ze ook eens kunnen meetellen. En dan zal het risico groot zijn dat Open VLD daar bij een volgende verkiezing de prijs voor zal betalen.
Het verhaal dat nu de ronde doet, dat huidige N-VA kiezers straks naar de Open VLD zouden overstappen is nog zo’n ‘Lachaertje’. Voor overtuigde Vlamingen blijft Open VLD de PVV van vroeger, de ‘Pest voor Vlaanderen’. Veel logischer is een overstap naar het origineel op rechts.
