Met Berlusconi hebben we het nu toch zo stilaan gehad. De man had zijn verdiensten. Met zijn 'Forza Italia - een voetbalkreet als partijnaam! - maakte hij mede een eind aan de oude Italiaanse politieke cultuur (iets wat hier nog altijd moet gebeuren). Traditionele partijen zoals die van de democristiani en de communisten verschrompelden, een deel van de fascistische MSI werd weer politiek aanvaard (onder de naam Allianza Nazionale). Berlusconi was ook de eerste na de Tweede Wereldoorlog die er in Italië in slaagde met dezelfde regering een volledige legislatuur uit te doen. Maar macht leidt tot corruptie en zelfoverschatting. Dat hij zijn privé-leven (en wat voor een!) op straat gooide, leek nog niet het ergste in macho Italië. Dat hij stilaan de derde economie van de E.U. aan zeep aan 't helpen is, wordt hem echter niet vergeven. Ergens zijn grenzen en die lijken nu wel bereikt. Dat de door schoonheidsspecialisten 'afgewerkte' zeventiger tenslotte toch zal moeten vertrekken, staat vast, alleen nog niet wanneer. Ondertussen is het land wel onder de curatele van de Europese Commissie én het IMF geplaatst en dat vooral doet de Italianen pijn. Ze willen daarom hun 'hofnar' kwijt, hun Rigoletto. Net zoals in de opera van Verdi zal het met deze Rigoletto slecht aflopen. Men doet in dit land nogal meewarig over de hele zaak, maar men zou dat beter niet doen. België staat er niet veel beter voor dan Italië en, met het precedent dat nu geschapen is, kan dit land eveneens straks onder curatele komen. In percenten moet onze staatsschuld niet veel voor de Italiaanse onderdoen. Het begrotingstekort van Italië is zelfs kleiner dan dat van België. Vergeten we tenslotte niet, dat ook Di Rupo in zijn beruchte nota de aanbevelingen van Europa links had laten liggen. Als hij in die boosheid volhardt, zou hem dat wel eens zuur kunnen opbreken. Steeds onder voorwaarde, dat hij erin zal slagen effectief een regering te vormen, want ook dat is nog niet zeker. Er is wel één groot verschil tussen Berlusconi en Di Rupo: 'onze' Italiaan zal gegarandeerd de vrouwtjes met rust laten!
Het gaat niet goed met de Vlaamse deelregering In de vorige legislatuur kon het geld niet op, nu is het opletten geblazen Door de ramp met de Gemeentelijke Holding is de geldreserve opgedroogd en moet er geïmproviseerd worden en dat gebeurt niet altijd op een even gelukkige manier. Nu het verkeer in en rond Antwerpen zo goed als vast komt te zitten en het kelderen van het Lange Wapper project de zaak alleen maar erger heeft gemaakt, gaat men ook proberen de Brusselse Ring finaal stil te leggen. De toelating tot dat mega winkelproject in Machelen op zich zou nog goed te praten zijn, mocht er tegelijkertijd een oplossing voor de extra verkeersdrukte aangeboden worden, maar dat is niet het geval. De jobkorting moest worden afgevoerd, tot daar toe, maar de kindpremie die ervoor in de plaats komt, is ook nog zo'n wens uit de goede oude tijd van de surplussen. De beslissing om de Vlaamse ambtenaren tegen eind 2012 een dikke 500 euro (netto) extra te geven is weer zo'n maatregel, waarbij men zich afvraagt of dit een beleidsbeslissing is of dat er is over nagedacht. Op zich weer niet zo erg, zeker niet als men weet dat er toch een bepaald percentage van ambtenaren die met pensioen zullen gaan, niet vervangen zullen worden (wat 50 miljoen euro zou opbrengen). In een tijd dat iedereen in heel Europa moet besparen komen zo'n geschenken die aan Sinterklaas doen denken bij de publieke opinie slecht over. Het mag dan al de perceptie zijn, het doet de reputatie van die regio, die zou proberen wat ze deed beter te doen, geen deugd. Peeters en Muyters komen niet daadkrachtig over. Ze geven geen goed beeld van degelijk bestuur. Dat komt mede doordat ze persé dat budget in evenwicht willen houden en geen overschotten willen maken. Zolang de andere 'entiteiten' in dit land dat ook niet doen, kan dat nog, maar dan moet dat wel wat duidelijker naar buitenuit vertaald worden. Het wordt hoog tijd dat Peeters zich niet langer verschuilt achter Belgische oplossingen om zijn Vlaams beleid te verrechtvaardigen. Zelfs als Vlaanderen niet méér bijdraagt dan het hoort om dit land op koers te houden, dan moet hij dat duidelijk zeggen. Bijvoorbeeld door erop te wijzen dat wij, Vlamingen, sowieso al het leeuwendeel van de extra kosten zullen betalen via de federale rekening. En zou het evenzeer kunnen geapprecieerd worden, mocht hij eens een Vlaams initiatief nemen zonder zich verder iets van het dwarsliggende federale niveau aan te trekken. Hij zou misschien best eens dat boek van Annemans doornemen. De voorbeelden die daarin staan komen trouwens niet van Annemans zelf, maar van gedegen grondwetspecialisten, van wie zelfs niet kan gezegd worden dat ze niet politiek-correct zouden zijn ...
Herfstvakantie betekent ook elk jaar boekenbeurs en dat is dit jaar niet anders. Met drommen trekken ze er naartoe en de aanwezige schrijvers die er signeren weten niet waar eerst te beginnen, zodat er zelfs met dranghekkens moet gewerkt worden. Zo beschouwd zou men kunnen zeggen, dat dit alles een zeer positief signaal is, maar de waarheid is 'lichtjes' anders. Het blijkt nl dat in de toptien van de verkochte boeken in Vlaanderen er zes kookboeken zijn. (om nog maar eens te vergelijken: in Wallonië geen enkele. Zeg nog dat we op geen andere planeet wonen). De meest bezochte schrijvers zijn dan ook keukenpieten zoals een Piet Huysentruyt en een Jeroen Meus. Daarbuiten duiken er steeds meer culinaire randfiguren op, zoals die Lesley-Ann Poppe, die het meer van hun 'présence' dan van hun schrijfkunst moeten hebben. Voor één keer kan ik het eens zijn met Herman Brusselaars, waar die stelt dat die koks beter bij de Tv zouden blijven 'met hun worsten en rode kolen'. Een op dit ogenblik razend actueel boek zoals 'De ordentelijke opdeling van België' (al aan zijn derde druk toe), is op de boekenbeurs niet te vinden. De schrijvers Annemans en Utzi zal men er ook niet tegenkomen, zeker niet om te signeren. De reden daarvoor is dat die beurs wordt ingericht door 'boek.be', de Vlaamse vereniging van uitgevers en boekhandelaars, die een quasi monopolie positie heeft in het Vlaamse boekwezen. Die houdt zich aan het cordon sanitair van 1989 en het daaruit voortvloeiende media cordon van 2001, opgericht door Jos Geysels, ex-secretaris van Agalev die indertijd zijn eigen partij in de vernieling reed en dan maar is opgestapt. Als compensatie kreeg hij van Verhofstadt, die het hele spel meespeelde, enkele lucratieve jobs, zoals ook dat van 'boek.be', waarvan hij tot 2010 voorzitter was. Annemans en Utzi kregen hun meer dan uitzonderlijk boek bij geen enkele bij 'boek.be' aangesloten uitgever kwijt en moesten daarom uitwijken naar de Egmont, de uitgeverij van het Vlaams Belang. Onnodig te zeggen, dat Egmont ook niet wordt toegelaten op de Boekenbeurs. Ze zijn hier toch zo democratisch, mijnheer! --- In de marge van bovenstaande kookboekenbeurs en de stormloop op de Westvleeteren Sixtus-XII, nog een tip voor de aficionados van Trappistenbier. Hier in de Kempen is er momenteel een nieuwe rage aan de gang. Men drinkt er de 'half en half': een half glas tripel van Westmalle, aangevuld met dubbele van 't vat. Het schijnt een geweldige smaak te hebben.
Groot nieuws gisteren: de club van Di Rupo is begonnen aan de bespreking over de begroting! Met een vertraging van bijna een maand. Zo belangrijk zal die begroting dan ook wel niet zijn. Pff: zo'n dikke elf miljard extra vinden, zal wel kunnen zeker? Ondertussen blijkt hoe langer hoe meer, dat er in die besprekingen van de club van zes steeds maar akkoorden gesloten worden, maar geen beslissingen worden genomen. Ik heb dat zopas nog vermeld in mijn blog over de 'slimme' kernuitstap. Als er al een nieuwe federale regering zou komen, wordt heel die problematiek voor zes maanden in de koelkast gezet. Ondertussen schreeuwt de hele stroomvoorziening om een oplossing, waarbij zelfs Groen! het eens is met Electrabel. Du jamais vu. Nu de Hoge Raad voor Financiën (HRF) zelf geen beslissing heeft genomen over wie wat zal betalen, maar alles overlaat aan de politiek, zit ook op dat vlak alles vast. De liberalen, die gehoopt hadden dat die HRF de gewesten meer zou vragen te betalen, gewesten waarin zijzelf niet vertegenwoordigd zijn, zitten met de gebakken peren en gaan daarbij nu zelf op de rem staan. Ondertussen is er trouwens weer een week verloren om zgz nieuwe cijfers te horen die dan ondertussen al achterhaald blijken te zijn. Ook de discussie over de overheidsbedrijven gaat de frigo in. Het zal pas de volgende minister van overheidsbedrijven zijn die daarover zal beslissen en die krijgt daarvoor nu al zes maanden tijd toegewezen. Voor de rest is het allemaal knip en plakwerk: hier wat geld erbij, daar wat bevoegdheden eraf, maar nergens een duidelijke verandering. Neem nu bv die senaat. Die mag niet meer verkozen worden, maar blijft wel bestaan. In de eerste plaats als vangnet voor mislukte politiekers, die steeds moeilijker aan riante bijverdiensten kunnen geraken nu de graaicultuur in de vitrine staat. Ondertussen is gebleken dat alleen al de federale regering beschikt over meer dan zevenhonderd (700!) adviesorganen. Allo, Griekenland? Kortom, de club van zes maakt er een knoeiboel van, knoeiwerk in zesvoud. En dat alles nog vóór er een regering gevormd is en de postjes nog moeten worden verdeeld.
Mijn vrouw, Cory, stierf op 24 januari van dit jaar aan de gevolgen van borstkanker en een voor haar veel te zware chemo. Dat dit laatste ondertussen wetenschappelijk bewezen is, is een kale troost. Na meer dan 48 jaar samen geleefd te hebben, is er geen echte troost meer. 'Dat moet wennen', zegt men, maar dat went niet. Normaal worden de doden herdacht op Allerzielen, vandaag dus, maar tegenwoordig gebeurt dat bijna nog uitsluitend op Allerheiligen, omdat Allerzielen geen feestdag (meer) is. Rond deze tijd leest men er dan ook heel wat over. Mij is vooral het artikel van Nina Verhaeghe uit de Standaard van het weekeinde bij gebleven. Zij verloor haar broer (ook aan kanker), die op een kerkhof honderd kilometer verder begraven ligt. Daar kan ze zomaar niet naartoe en daarom gaat ze op een kerkhof in een park in Brussel, waar ze zich haar broer kan inleven. Dan heb ik het wat gemakkelijker, bij manier van spreken. Mijn vrouw ligt, in vogelvlucht, op amper 300 meter van ons huis, dat we 35 jaar met elkaar hebben gedeeld. Als ik op het dak klim (lach niet: er staat een grote notenboom langs het huis en ik moet af en toe de goten vrijmaken van bladeren, noten en bolsters), dan kan ik haar graf zien. Ik herken het aan de bloemen die ik er dagelijks verzorg. Want ik ga er elke dag langs. Zij blijft deel uitmaken van mijn dag, die daardoor toch iets minder eenzaam wordt. Zij was mijn eerste lief, de eerste en enige vrouw in mijn leven. Amper negentien toen we trouwden (ik tweeëntwintig). Nu verdwenen uit mijn leven, uit dit leven althans. Ik kan alleen maar hopen, dat er nog iets op volgt en zelfs als dat niet het geval zal zijn, zal ik toch bij haar terugkeren. Ik zal immers ooit bij haar begraven worden. Maar samen oud worden, is er niet meer bij. Ik kan het nog best verwoorden met dat gedichtje van Toon Hermans, die ook weduwnaar werd:
' Het is een groot gemis, als "samen" uit je leven is'.
Terwijl de club van zes zich moeizaam verder sleept in onderhandelingen, waarin akkoorden worden gemaakt, maar feitelijk niets wordt opgelost, verscheen er gisteren in De Standaard een zinnig interview met Luc Van den Brande, ooit Vlaams minister-president, al ben ik niet zeker of die titel toen al gebruikt werd. Van den Brande behoort tot wat we de Vlaamse vleugel van de partij zouden kunnen noemen. Op zichzelf al een contradictio in terminis voor een zichzelf Vlaams noemende partij, maar zo zit CD&V nu eenmaal in elkaar, dubbelzinnig tot en met. Van den Brande is echter ook voorzitter geweest van het Europees comité van de Regio's. Het zal wel vanuit de ervaring uit die functie zijn, dat hij in dat interview o.m. zegt, dat een splitsing van België achterhaald is. Misschien heeft hij zelfs gelijk, als men ziet hoe Europa de dag van vandaag steeds meer bevoegdheden naar zich toe trekt. Daardoor wordt inderdaad de kans, dat België ooit gesplitst zal worden, met de dag kleiner. Een steeds sterker wordend Europa gaat dat waarschijnlijk niet meer toelaten. Van den Brande spreekt het woord niet uit, maar in feite is er dan nog één oplossing om de onmogelijke situatie van dit land te ontwarren en dat is een soort van confederatie, waarbij elke deelstaat het gros van zijn activiteiten zelfstandig kan uitvoeren en er alleen nog wordt samengewerkt onder de noemer 'België' voor enkele welbepaalde materies (bv defensie en het steeds kleiner wordend buitenlands beleid). In feite het uitwerken van het fameuze artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat tegenwoordig nauwelijks nog aan bod komt. Dat is in de eerste plaats ook een doelstelling van de N-VA, die wél een splitsing wil, maar bereid is dat in stappen te doen, waarbij de eerste stap die confederatie zou kunnen zijn. Van den Brande geeft trouwens toe dat het kartel met de N-VA beter had blijven bestaan en dat de zgz Baert-doctrine* best gehanteerd blijft. Volgens hem voldoet de zesde staatshervorming daaraan, al heb ik wel het gevoel dat het niet zo is voor wat de faciliteitengemeenten betreft. Kortom, ook bij CD&V is de laatste Vlaamsvoelende politicus nog niet vertrokken. Als ze daar echter willen, dat ook de Vlaamsvoelende kiezer straks niet weg loopt, zullen ze dat toch even wat duidelijker moeten stellen.
* De Baert-doctrine stoelt feitelijk op drie vragen: - Gaat het de goede kant uit? - Is het substantieel, ttz moet er geen onredelijke prijs voor betaald worden? - Worden er geen verdere stappen onmogelijk gemaakt?
Zo is er weer een woord bij in het woordenboek van de Wetstraat: de 'slimme' kernuitstap. Nadat de Creg, de energieregulator, eind vorige week gewaarschuwd had voor mogelijke stroomuitvallen, greep de club van zes dat item aan om nog eens in het nieuws te komen, niet om het op te lossen. Dat er een oplossing zou zijn, zoals de media vanmorgen meldden, is nl een fabeltje. Er is niets beslist en alles is weer op de lange baan geschoven. Ondertussen werd er over de andere discussiepunten nauwelijks gesproken en gaat alles verder op slakkensnelheid. Het was niet de eerste keer, dat de Creg waarschuwt voor mogelijke stroompannes deze winter, dus nog vóór er eventueel ook maar één kerncentrale zou gesloten worden. We verbruiken steeds meer stroom en dat wordt niet goedgemaakt door het kunst- en vliegwerk van de (dure) groene stroom. Mocht men in 2015 de oudste kerncentrales sluiten, dan bestaat zelfs het risico dat er per jaar een stroomtekort zal zijn van 1.000 uur of 41 dagen. En dat probleem zal niet opgelost worden door Electrabel al dan niet zwaarder te belasten. Vier jaar geleden werd er al gezegd, dat we dringend meer stroomproductiviteit nodig hadden. Daar is ondertussen niets aan gedaan. Om een nieuwe niet-nucleaire centrale te bouwen zijn we zeker weer vier jaar verder en dan is het nog de vraag of die de oude zal kunnen vervangen én of tegen dan het stroomverbruik onder controle zal zijn. In Duitsland heeft men al enkele kerncentrales stilgelegd en het resultaat is, dat de prijs van de elektriciteit daar al met 8% gestegen is. Duitsland is trouwens het enige land waar de elektriciteit duurder is dan bij ons. Evenals België moet het land nu al stroom invoeren en dat zal alleen maar verergeren. Ondertussen doen de Fransen gouden zaken en bouwt men in Groot-Brittannië kerncentrales bij. De eventuele regering Di Rupo zou nu binnen de zes maanden met een 'uitrustingsplan' afkomen en dan zullen we gaan zien wat we zullen gaan zien. Zelfs als dat goed in elkaar zou zitten (typisch a-Belgisch, zeg maar), dan zal het daarna nog járen duren vóór de eerste nieuwe centrale er zal staan. 'Regeren is vooruitzien', heeft ook iemand gezegd. Zouden de 'zes' daar ook weet van hebben?
