Bij het officiële staatsbezoek vorige week van Angela Merkel aan ons land, stelde premier Leterme dat ook hij vindt dat ze gelijk had toen ze stelde dat de multiculturele integratie volledig mislukt was. Dat zei ze voor Duitsland, maar Leterme bevestigde, dat het ook voor België het geval was. Vergeten we terloops niet, dat België - in verhouding tot zijn bevolkingsaantal - 50% meer islamieten telt dan Duitsland. De terechte uitspraak van Leterme zorgde er voor dat het politiek-correcte kot hier weer te klein was. Raar toch, hoe die politiek-correcte wereld van bij ons de onderdrukkende anti-moderne islam in zijn armen sluit. Zoals de progressieven van '68 hoopten op een eurocommunisme, zo hoopt onze poco-wereld op een euro-islam, op een gematigdere variatie van die middeleeuwse Arabische woestijngodsdienst. De christelijke beschaving willen ze de grond in boren, zo'n achterlijk politiek-religieus geloof zouden ze bijna willen omarmen. In De Standaard werd de Po-co beweging verdedigd door de nooit versagende Reynebelg. Het moet voor de man wel een koud stortbad zijn geweest, toen in zijn eigen krant de dag nadien een terechtwijzing kwam van Veli Yuksel, Vlaams volksvertegenwoordiger voor CD&V en - zoals de naam laat vermoeden - van allochtone afkomst. De man zegt ronduit dat Merkel en Leterme bij het rechte eind hebben. Dat de verschillende gemeenschappen in dit land nauwelijks met elkaar samen leven: niet in de winkel, niet in de sportclub, niet op culturele activiteiten, nergens. Hij zegt er meteen bij dat bepaalde politieke partijen bewust de anderen beschuldigen van racisme enkel en alleen om electoraal winstbejag. Ze zijn zogezegd voor het feminisme, maar ook voor het hoofddoek; voor de scheiding van kerk en staat, maar ook voor verregaande toegevingen aan de islam. Wie zich echt wil integreren, moet beginnen met de taal te leren. Wie bv kiest voor het Frans, moet zich dan maar vestigen in Franstalig België (of Brussel). Eerst kiezen voor het Frans en dan in Vlaanderen komen wonen, helpt alleen maar de communautaire impasse te vergroten, iets wat - jammer genoeg - steeds meer voorkomt. Wie zich weigert aan te passen aan de waarden, taal en cultuur van het nieuwe vaderland, sluit zichzelf buiten de samenleving. Zoals ze het in Antwerpen zo kernachtig kunnen zeggen: "In Vlaanderen Vlaams en op Sint Anneke mosselen".
Er is dezer dagen in Parijs een tweedaagse bijeenkomst geweest van de vakbonden van België; Nederland, Duitsland en Frankrijk. Daarop zouden de Belgische vakbonden kritiek laten horen op hun Duitse collega's, die in hun land akkoord zijn gegaan met het schrappen van de minimumlonen. Zoals ik in mijn blog van 10.10 reeds schreef, worden die laag betaalde jobs in Duitsland bijna uitsluitend gedaan door Oekraïners en Wit-Russen, terwijl dat vroeger gebeurde door Polen en Turken, die ondertussen zijn opgeschoven op de Duitse arbeidsladder. In ons door de vakbonden zo geroemde België zouden die mensen zelfs niet mógen werken. Hier zouden ze geld krijgen om niets te doen en misschien wel mogen logeren in e.o.a. Brussels hotel. Ondertussen is dat Duitsland, waaraan onze vakbonden denken een lesje te moeten geven, wel aardig op weg om de crisis achter zich te laten. Dat is o.m. gebeurd doordat ze daar de prijzen en lonen onder controle hebben. Volgens een recente berekening van onze eigen Centrale Raad voor het Bedrijfsleven is de concurrentiepositie van België t.o.v. onze buurlanden weer eens achteruit gegaan. "Maar met een half procentje", vertelt de onvermijdelijke VRT goeroe Paul De Grauwe. Hij vergeet erbij te zeggen dat veel procentjes ook grote gaten kunnen maken. In de internationale handel verliest België al twee decennia lang elk jaar één procentje. Het resultaat daarvan is dat de lonen bij ons t.o.v. bv Duitsland met 15% zijn gestegen. Dat is niet alleen slecht voor de industrie en de handel, maar voor alle burgers. Dertig jaar geleden had België bij de hoogste pensioenen in Europa, nu zitten we bij de laagste. Hoe zou dat komen, denk je?
De naam Europa komt van, het Assyrische Ereb, wat donker land of avondland betekent. Gezien vanuit Assyrië ging hier immers de zon onder. Zoals het er nu uit ziet, is Europa inderdaad een echt avondland aan het worden, met een steeds ouder wordende en steeds minder actieve bevolking. Dat brengt voor alle landen extra kosten mee, vooral omdat er ook steeds minder jeugd is. Multiculturele optimisten denken dat zo'n probleem op te lossen is door een massale inwijking, maar daarover heersen grote twijfels. Zeker op korte termijn zal dat zelfs eerder rampzalig worden o.w.v. grote kosten die nu al menige begroting hebben doen ontsporen. De meeste nieuwkomers in ons avondland kosten alleen maar geld en dragen niets af, een situatie die onhoudbaar wordt. Volgens mij is het verkeerd zich vast te pinnen op een bepaalde ouderdom om de dag van vandaag nog pensioenen toe te kennen. Het zou eerder moeten gebeuren in verhouding tot het aantal jaren dat men gewerkt heeft (én afgedragen aan de sociale zekerheid!). Wie bv - ik zeg zo maar wat - 40 jaar heeft gewerkt en afgedragen, zou een volledig pensioen kunnen krijgen. Wie vroeger wil stoppen, zal dat kunnen maar dan wel minder trekken. Wie langer werkt, zou meer moeten krijgen en wie als gepensioneerde wil bijverdienen, zou daarvoor niet gestraft mogen worden, maar op een eventuele winst wel de gebruikelijke belasting moeten betalen. Alleen zo komt men, volgens mij, tot een eerlijker systeem dat tegelijk heel wat misbruiken zou kunnen uitschakelen. Volgens een internationale studie van AXA-verzekeringen, zou de gemiddelde Belg met 60 met pensioen willen gaan, terwijl het officieel nog steeds 65 is. Het kan niet zijn dat hij dan zijn volledig pensioen zou krijgen zonder er genoeg voor afgedragen te hebben. Wij zijn trouwens nog zowat het enige land waar men nog steeds op brugpensioen kan gaan: een vorm van vervroegd pensioen vanaf soms reeds 50 jaar, bij bedrijfsherstructureringen. In het kader van de huidige vergrijzing is zoiets waanzin, maar het gebeurt hier wel. Volgens hetzelfde AXA-rapport is meer dan de helft van de Belgen tegen een verhoging van de pensioenleeftijd. Ergens zal men echter ooit moeten kiezen: ofwel vroeger gaan en minder krijgen, ofwel langer werken. Tenslotte nog dit voor wie sceptisch staat t.o.v. van mijn geschrijf hierover: ikzelf heb gewerkt van mijn 16de tot mijn 65ste. Ik weet dus waarover ik het heb.
Bart De Wever heeft bij de Orde van Geneesheren een klacht neergelegd tegen de Waalse psychiater Jean-Yves Hayez, professor emeritus aan de universiteit van Louvain-la-Neuve. De man heeft hem in een vraaggesprek met La Dernière Heure een reeks verwijten naar het hoofd geslingerd die boven de wind naar demonisering ruiken: een man die door de Franstaligen gehaat wil worden, een verwend kind dat zijn absolute macht wil botvieren, die ervan houdt zijn omgeving te ergeren met zijn dominante persoonlijkheid, opgevoed door een collaborateur (zijn grootvader, nota bene!), die zich als het licht van Vlaanderen beschouwt en nog van dat liefs. Op aanraden van zijn partijgenoot Louis Ide, zelf geneesheer, heeft De Wever de psychiater in gebreke gesteld op liefst twaalf punten op basis van deontologie. Dat demoniseren van Vlamingen en Vlaanderen is op dit ogenblik bij onze Franstaligen een courant gebeuren. En dat niet alleen in de haatkranten Le Soir en La Dernière Heure. Vorige zondag nog kreeg Eric van Rompuy op de RTBf nog te horen dat Wallonië met een corridor met Brussel verbonden moet worden, dat niet alleen de faciliteitengemeenten, maar ook een belangrijk deel van Vlaams Brabant bij Brussel moet gevoegd worden en dat er - houdt u vast - voor de francofonen een soort vruchtgebruik moet komen van de kust en van de haven van Antwerpen. De man die zo'n onzin mocht uitkramen was een zekere Philippe Geluck, cartoonist/columnist, podiumkunstenaar en nog zowat van dat. De man werkt hoofdzakelijk voor de Franse televisie, maar laat ook in Frankrijk, naar 't schijnt, geen gelegenheid voorbijgaan om Vlaanderen te schofferen. Daarbij wordt met heimwee terug gekeken naar het België van de negentiende eeuw, toen de francofonen het helemaal voor het zeggen hadden. Ze zijn het nog steeds niet te boven gekomen dat ze in Vlaanderen niet meer mogen doen wat ze willen. Hun Vlaams wingewest is hun gestolen geworden, zo redeneren ze althans. Nu die belgofonen doen maar. Wat ergerlijk is, is dat ze hier in Vlaanderen zelf nog altijd mensen vinden die die spelletjes heimelijk meespelen. Aan leliaards hebben we nooit een tekort gehad.
Na het inschakelen van de oude politieke krokodillen (die: nota bene, voor een groot deel mede verantwoordelijk zijn voor de huidige crisis) en de overwegend linkse cultuurwereld, die moet overleven met subsidies, heeft het taaie belgicisme nu een andere sector gevonden die vindt dat een staatshervorming niet wenselijk is. Deze keer zouden het de bedrijfsleiders zijn, die vrezen dat een staatshervorming een verschil zou gaan maken tussen de regionale lonen en daardoor voor een "verschrikkelijke" administratieve rompslomp zou gaan zorgen. Eigenaardig genoeg is er geen enkele bedrijfsleider die dat zegt, maar wel een zekere Gonzales (!) Stubbe, gedelegeerd bestuurder van ene groep S, een van de "human resources" dienstengroepen die dit land "rijk" is. Als er, via een eventuele staatshervorming (we zijn nog zo ver niet), e.e.a. zal veranderen, dan zullen er inderdaad verschillen boven water komen t.o.v. de huidige situatie. Die situatie is echter ook nu één grote rompslomp, zodat we best kunnen stellen dat het grootste risico van zo'n hervorming zal zijn, dat we de ene rompslomp gaan vervangen door een andere. Aan ons dan om tenminste op Vlaams gebied, de zaken te saneren. Als zo'n sanering nóg grotere verschillen zou veroorzaken, dan is het niet onze taak, maar die van de andere gewesten om daar bij hen zelf ook iets aan te doen. Tenslotte nog dit: het plan dat verduidelijker De Wever op tafel heeft gelegd is een grote mate geschreven door VOKA, de organisatie van Vlaamse werkgevers en Kamers van Koophandel, waarvan huidig Vlaams minister van Begroting Muyters zelfs voorzitter is geweest. Als die S-groep zegt te spreken voor de bedrijfsleiders, dan is dat zeker niet voor het gros van de Vlaamse ondernemers, die meestal bij VOKA zijn aangesloten.
Moe van het niets doen is de politiek deze week met vakantie gegaan. Vande Lanotte gaat ondertussen, met de steun van een hele batterij specialisten van de nationale bank en het planbureau eens e.e.a. uitrekenen van de voorstellen omtrent de financieringswet. In feite gaat het alleen om het voorstel van verduidelijker Bart De Wever. Wat de andere partijen zouden hebben ingediend, is maar om te lachen. Zeker met dat van verenigd Groen, dat zowel door N-VA als door CDH meteen werd afgewezen. Door N-VA omdat het Vlaanderen jaarlijks 270 miljoen euro armer zal maken, door CDH omdat Ecolo het bestaan heeft een actie te ondernemen zonder madame Millefoisnon en haar patroonheilige Sant'Elio daarvan op de hoogte te brengen. Madame noemde het de "connerie des conneries*"! Volgens N-VA kan de controle op hun verduidelijkingswerk op een paar dagen rond zijn en heeft men daar geen twee weken voor nodig, zeker niet als men de hulp van de nationale bank én het planbureau kan krijgen. De reden, waarom we nu moeten wachten tot einde volgende week is waarschijnlijk, omdat men ook daar met vakantie is, óf omdat Vande La die tijd nodig zal hebben om toch iets van zijn vrienden en voorbeelden uit Belgofonië gedaan te krijgen. Tot nu toe mag N-VA een plan op papier hebben, Di Rupo heeft dat niet. Hij heeft nooit enig initiatief ter zake genomen en wil gewoon niet dat er ook maar iets essentieels verandert. Het enige echte plan B dat er bestaat, is het pas uitgekomen boek van Gerolf Annemans en Steven Utsi: "De Ordelijke Opdeling van België". Vande Lanotte moet het op de boekenbeurs echter niet gaan zoeken. Het wordt nl uitgegeven door Uitgeverij Egmont en die is de toegang tot de Vlaamse Uitgeverij Vereniging (die de beurs organiseert) geweigerd, waarschijnlijk omdat ze te Vlaams is. Ook buiten de politiek wordt het cordon sanitaire nog steeds gehandhaafd. Tenslotte nog dit: het boek van Annemans en Utsi wordt in de politiek-correcte media afgedaan als een "Plan B voor Vlaamse optimisten". En dan? de toekomst is voor de optimisten, niet voor de zwartkijkers. Laat ons dus maar optimist blijven (en dat boek kopen).
* Het heeft niets met bovenstaande te maken, maar die Franse uitdrukking doet mij een woordspelletje herinneren uit mijn studententijd: "Quand un gendarme rit dans la gendarmerie, tous les gendarmes rient dans la gendarmerie" Geschreven zegt dat niet veel, men moet het echter eens proberen snel uit te spreken.
Toen de Griekse eurocrisis in de lente van dit jaar losbarstte, was er o.m. het m.i. originele idee van Peter De Keyzer, hoofdeconoom bij Petercam, om een financieel Europa met twee snelheden te maken*. Hij stelde toen voor om bv tegen 01.01.2015 een nieuwe munt in het leven te roepen, die hij de "euromark" doopte. De landen die tot die nieuwe munteenheid zouden willen/kunnen toetreden, zouden tegen die datum een overheidstekort van minder dan 3% moeten hebben en een overheidsschuld van minder dan 80%. Op 01.01.2015 zou één euromark dan nog gelijk zijn aan één euro. Mocht die laatste verzwakken, dan zou men hem kunnen laten devalueren. Van dat initiatief is er daarna niet veel meer gehoord. De landen van de eurozone konden de Griekse crisis vooralsnog bezweren, tot 2013 alvast. Dat is echter niet voldoende gebleken. Ondanks een enorme besparing heeft zorgenkind Griekenland zopas weer twee kwartalen van negatieve groei laten optekenen en is het land in een tweede recessie beland. Zoals vermeld, kan die tot 2013 worden opgevangen, maar laat alles zich aanzien dat het ook daarna het probleem niet weg zal gaan (geen Mathot effect!). Op de laatste eurotop van vorige week is er, dank zij het aandringen van Duitsland, dan ook beslist, dat er een verdere en grotere garantie moet komen (van 750 miljard euro!). In financiële kringen buiten de eurozone blijft men niettegenstaande dat alles vrij sceptisch tegenover de toekomst van "onze" euro. In de Londense city, het financiële hart van heel wat Europese transacties, speculeert men niet meer over de vraag of de eurozone zal uiteenvallen, maar wel over het hoe en wanneer. En daar komt het verhaal van de euromark en de "euro light" weer op de proppen. Het ontbinden van een muntunie is niet het einde van de wereld. Naar het schijnt zijn er sinds de Tweede Wereldoorlog zo al 69 voorgekomen. De bekendste voor ons was die tussen Tsjechië en Slovakije, die hun kroon in een 1:1 verhouding brachten en daarna lieten fluctueren. De Slovaakse kroon werd later gedevalueerd. Een splitsing van de eurozone met daarna een devaluatie van de euro light t.o.v. de euromark, zou de munten van de laatste groep minder waard maken, maar anderzijds de producten uit die landen goedkoper en dus een boost kunnen geven aan hun export. Zoals de zaken er nu bij staan, is zoiets onmogelijk. Want terwijl Griekenland massaal bespaart, doet Duitsland dat ook. Op die manier geraakt dat probleem nooit opgelost. De Duitsers zouden hun binnenlandse consumptie moeten stimuleren om de export van Griekse goederen te compenseren. Dat gebeurt nu helemaal niet, waardoor Griekenland, maar ook andere, zwakkere landen, nooit meer zullen kunnen bijbenen. Tenslotte blijft er de vraag, welke landen tot die tweede groep zullen behoren. Zoals het er nu uitziet, zullen dat de zgn PIIGS landen zijn, al blijft het niet onmogelijk dat België daar straks ook bij zou kunnen komen. Dat laatste heeft niets te maken met een mogelijke splitsing van ons land, maar alles met de onwil van de francofonen om het land te hervormen. De enige mogelijkheid om uit de crisis te geraken is nl de economische groei aan te wakkeren bv door langer te werken en zo o.m. de kosten van de vergrijzing op te vangen. Zolang er daarvoor geen sluitende oplossing komt, zal België in de nabije toekomst inderdaad tot het groepje van de euro light behoren en gaan we er met zijn allen armer op worden, ook het Wallonië dat van Di Rupo niet armer mag worden...
* Zie mijn blog van 28 april van dit jaar: "De euro light".
