De Belgische regering heeft besloten de grenzen voor werknemers uit Oost-Europa (voorlopig?) nog een tijd gesloten te houden. Ergens zat die beslissing er aan te komen, omdat onze federale regering zich gewoon geen verdere krachtproeven met de vakbonden kan veroorloven. Na de match nul over het generatiepact en de lopende besprekingen over de concurrentiepositie van onze economie, zou het openstellen van de grenzen waarschijnlijk voor nog meer sociale onrust zorgen. De vraag is alleen, of dat alles wel een goede zaak is en voor wie? Iedereen die erbij getrokken is, weet dat West-Europa, zeg maar de oude E.U. staten, momenteel overspoeld wordt door goedkope werkkrachten uit de vroegere Oostblok staten. Die komen hier in het zwart werken met e.o.a. toeristenvisum (waardoor ze na drie maanden weer even terug naar huis moeten) of worden aangeworven via (meestal Nederlandse) interimbureaus. Polen uit het vroegere Duitse Silezië, die over een soort Duits paspoort beschikken, komen hier werken als Duitsers en zo zullen er nog wel hier en daar gaten in het systeem zijn. Al deze onregelmatige toestanden brengen een hoop oneerlijke concurrentie met zich mee en die zou snel kunnen worden opgelost door de grenzen open te stellen. Maar dat gebeurt dus niet, tenzij in Groot-Brittanië en Ierland waar, o wonder, de door de vakbonden voorspelde mistoestanden zijn uitgebleven en waar die landen het er, tot nu toe, beter van hebben afgebracht dan wij. Vorig jaar werden we, ook door onze eigen regering, ermee rond de oren geslagen dat die Europese grondwet zou en moest worden goedgekeurd. Europa had zo'n wet nodig: een wet gelijk voor iedereen. Nu blijkt, dat de ene toch al wat gelijker is dan de andere. Waar zijn we mee bezig. Het is het een of het ander: of we maken een groot Europa en halen er iedereen bij, maar dan moeten we ook iedereen gelijke kansen geven. Of we stoppen even met die, volgens mij zinloze, uitbreiding tot we eerst de lopende zaken onder controle krijgen. Volgend jaar komen er, normaal gesproken, nog Bulgarije en Roemenië bij, twee landen die nóg minder geëvolueerd zijn dat de huidige nieuwe Staten. Best zou zijn, daar nog enkele jaren mee te wachten. En zeker geen verdere plannen te maken met de toetreding van Turkije. Als we er immers nog niet in slagen een akkoord te vinden over Tjsechië, Polen en Hongarije, dan is het nonsens nog meer hooi op de Europese vork te nemen. Overdaad schaadt.
Asiel verlenen is een deugd die reeds bestaat zolang de mensheid bestaat. Mensen die in hun eigen land kunnen vervolgd worden o.w.v. hun geloof of politieke overtuiging en daardoor hun vrijheid en/of leven in gevaar brengen, moeten erop kunnen rekenen elders een onderkomen te vinden. Dat is een gegeven dat m.i. in alle culturen heeft bestaan, misschien uitzondering gemaakt voor dictatoriale en totalitaire regimes zoals het communisme, maar die kun je dan ook bezwaarlijk "culturen" noemen. Om het bij ons landje te houden is iedere asielzoeker, die in onder die regels valt, hier welkom. Jammer genoeg is het begrip asielzoekers de laatste decennia in het algemeen en onder de regeringen Verhofstadt in het bijzonder, uitgehold tot het binnenhalen van grote groepen mensen die hier alleen naartoe komen o.w.v. materialistische motieven. In veel gevallen gaat het dan nog om frauduleus opgemaakte situaties, waarbij men zover gaat alle documenten van vroeger te doen verdwijnen zodat men helemaal geen zicht meer heeft op wat die zgz asielzoekers vroeger eventueel zouden hebben uitgespookt, noch waar zij vandaan komen. Men noemt dat dan "mensen zonder papieren", maar in feite gaat het meestal op een georganiseerde vorm van illegaliteit. Het geval van het Kazachse koppel, waarover op dit ogenblik zoveel te doen is, omdat een VB kamerlid, tegen de pincipes van zijn eigen partij in, getracht heeft te bemiddelen, toont nog maar eens aan dat de hele regularisatie procedure, zoals wij die kennen, zo goed als waardeloos is. Men dient een aanvraag in, die wordt geweigerd en dan blijkt, vijf tot zes jaar later, dat die mensen nog steeds hier zijn, dat ze ondertussen onze taal machtig zijn, dat ze een of meerdere kindjes hebben "bijgekocht" en dat het dus een schande zou zijn ze nu terug te sturen naar hun vaderland, waar ze niet meer welkom zouden zijn. In het geval van het Kazachse koppel wordt heel deze trammelant door de politiek correcten dan uitgespeeld tegen het Vlaams Belang, alsof het allemaal de schuld van die partij zou zijn. Het Vlaams Belang treft geen schuld, wel ons eigen rechtssysteem dat met haken en ogen aan elkaar hangt en dat telkens járen nodig heeft om zaken op te lossen, terwijl dat ook in enkele maanden zou kunnen gebeuren. Tenslotte heeft het Vlaams Belang wegens het cordon sanitaire geen enkele mogelijkheid ook ergens maar iets door te drukken, waarmee nog maar eens duidelijk wordt aangetoond dat, als men die partij wil "pakken", men ze eerst de kans moet geven mee te doen. Al de rest is geleuter van politiekers en journalisten die, bij gebrek aan betere argumenten, denken de rechtse partij weer eens een slag te hebben toegebracht. Het is ver gekomen dat de legaliteit van dit land uitgerekend moet verdedigd worden door de partij die door de andere niet-democratisch wordt genoemd...
Enkele van onze federale ministers, toevallig(?) allemaal PS-sers, krijgen steeds meer dictatoriale trekjes. Van André Flahaut, minister van Landsverdediging of wat daarvoor zou moeten doorgaan, zijn we dat al een heel tijdje gewend. De man komt over als een joviale holle-bolle-Gijs, maar schrikt er niet voor terug tegenstanders die hem wel veel interpelleren af te snauwen voor het vuil van de straat. Ondertussen trekt hij zich van geen enkele kritiek iets aan en bouwt hij rustig verder aan het privé legertje in zijn eigen Waalse regio. Blijkbaar kan dat allemaal, want daartegen komt geen protest tenzij van vertegenwoordigers van het Vlaams Belang en die zijn in Flauhaut's ogen dan ook steeds de gebeten honden. Laurette Onkelinx, de volledige Waals geïntegreerde dochter van een Limburgse koolputter, mag dan wel een ontwapenende pepsodent glimlach hebben, men kan er beter niet mee te maken hebben. Vraag het anders maar eens aan Koen Dassen, de voormalige chef van de Belgische veiligheid die zopas door tante Laurette aan de deur is gezet. Over die zaak hoor je nog verbazend weinig, zeker als men ervan uit gaat dat hij om heel serieuze redenen ontslagen zou zijn. Dé reden zal wel geweest zijn dat hij niet in tantes gelid wou lopen en zoiets wordt niet vergeven bij de rode pasionaria. Rudy Demotte heeft het uitzicht van de ideale schoonzoon: braaf ventje, altijd netjes verzorgd, spreekt met twee woorden. Voor de rest drijft ook hij echter zijn zin door, ongeacht waarover het gaat en met wie hij aan de slag is. De Farmaceutische sector heeft dit tot zijn schade al mogen ondervinden en de pluimveesector houdt zijn hart vast. De beslissing, om bv àlle pluimvee op te hokken, nam onze Rudi tegen het advies van zijn eigen experten in. Zeker is zeker, meent de man. Wat voor schade hij daarbij extra aanricht, zal hem een zorg wezen. Hij doet immers ook goede voorstellen, tenminste dat dénkt hij. Zo is hij nu afgekomen met een voorstel tot herindelen van de centra die zich bezig houden met de hartziekten in dit land. Volgens het nieuwe plan Demotte zou Vlaanderen 16 van deze centra krijgen, dat is liefst 4 meer dan wat het tot nu toe had. Prachtig niet? Alleen dient daarbij te worden gezegd, dat Vlaanderen die extra centra niet nodig heeft. Waarom doet Rudi het dan? Heel eenvoudig: op die manier heeft Vlaanderen in verhouding tot zijn bevolking evenveel centra als Brussel en Wallonië. Ook daarmee lijkt op het eerste zicht niets aan de hand, maar de echte onderliggende reden is, dat het in de niet-Vlaamse regio's gaat om wat men "overconsumptie" noemt: er zijn daar al teveel van die centra. Liever dan die af te bouwen, maakt Rudi er bij. Als men bedenkt dat zo'n extra centra hopen extra geld kosten aan uitrusting en personeel, dan kan men zich toch afvragen waar men mee bezig is, uitgerekend in een sector die reeds handenvol geld kost en waarvan men zegt dat hij straks niet meer te betalen zal zijn. Maar Rudi, André en Laurette doen gewoon verder, er wordt hen niets in de weg gelegd. Dat is het voordeel als één partij, in dit geval de PS, de regering kan gijzelen. Verhofstadt wil persé zijn laatste termijn uitdoen en dat kan hij alleen als hij die Napoleons hun ding laat doen. Ze doen dus maar...
De inkt van mijn artikel van gisteren was nog niet droog toen ik hoorde van de aanslag op de hoofdmoskee van de sjiitische heilige stad Samarra. Het is een volgende stap in de escalatie van geweld in het Midden Oosten, zij het dan niet meteen in de tegenstelling Moslims - Westen. Het blijft voor ons, Westerlingen, verbazend huiveringwekkend dat er nog steeds drommen soennietische zelfmoordterroristen gevonden worden die bereid zijn zich op te blazen voor, ja voor wat eigenlijk? Het blijft voor ons even verbazend, dat de duizenden sjiitische slachtoffers hun lot zo lijdzaam blijven ondergaan. Een leven van een sjiit is blijkbaar niet veel waard, ook niet in zijn eigen ogen. Toch is er gisteren waarschijnlijk een stap teveel gezet. Het ging ditmaal niet om spotprenten van Westerlingen, maar om een aanslag door andere moslims op een van dé heiligdommen van hun islam, een moskee waarin enkele nazaten van de profeet Mohammed begraven liggen. Om die afstammelingen draait eigenlijk het hele sjiitische schisma. Ongeveer 85% van alle moslims zijn soennieten, zeg maar ortodoxe moslims. Na de dood van de profeet werd het gezag uitgeoefend door verkozen kaliefen. De sjiiten daarentegen (± 10% van alle moslims) zijn volgelingen van de nazaten van de profeet zelf en die waren niet verkozen. Evenals de joden, verwachten de sjiiten de terugkeer van een messias, de derde imman. Erg veel verschil lijkt dat, voor ons weer, allemaal niet, maar het resultaat is wel dat de twee groepen elkaar haten en ze elkaar even graag van kant maken als de ongelovige honden, die alle niet-moslims voor hen zijn. Met de verwoesting van de tempel van Samarra is een drempel overschreden die wel eens grote gevolgen zou kunnen hebben voor de situatie tussen sjiiten en soennieten in Irak, maar ook daarbuiten, in de eerste plaats in Iran, dat als enige moslimstaat volledig door de sjiiten wordt beheerst. Voor een keer zijn de Westerlingen eens niet de gebeten hond in het Iraakse kegelspel en kunnen we de bloederige taferelen van de zijlijn gadeslaan. De vraag is alleen: hoelang? --- In de marge van bovenstaande, was het trouwens typerend voor onze Vlaamse TV-zenders dat die gisteren hun journaals begonnen met een uitgebreide commentaar over ... de (nog) niet bestaande vogelgriep in ons land. Dat noemen ze dan bij ons "nieuws"! Van pietluttigheid gesproken...
Toen Willy Claes nog secretaris-generaal van de NAVO was (waar is de tijd?) en het einde van de koude oorlog in het zicht was, liet hij zich ooit eens ontvallen, dat de volgende vijand van het Westen de Islam zou zijn. Dat is hem toen niet in dank afgenomen en er zijn waarnemers die zeggen dat deze uitspraak heeft meegespeeld om hem later in diskrediet te brengen. Claes stond trouwens niet alleen met die mening; ook een Amerikaanse schrijver heeft er een ophefmakend boek over geschreven: "The clash of cultures". Het lijkt erop dat Claes nog gelijk gaat krijgen. Om te beginnen zijn er de niet aflatende betogingen tegen de Mohammed spotprenten in bijna de hele moslim wereld. Het staat nu vast dat heel die hetze goed was voorbereid en georkestreerd door een imam-organisatie binnen de islam, die niet geaarzeld heeft om bij de prenten er enkele toe te voegen die er eerst niet bij stonden en er feitelijk niets mee te maken hadden, o.a. een waarbij Mohammed werd voorgesteld met een varkenskop, dé ultieme belediging voor een moslim, laat staan voor hun profeet. Een tweede belangrijk feit is de overwinning van Hamas in de Palestijnse verkiezingen. Die verkiezingen mogen dan wel democratisch verlopen zijn (iets wat zeer uitzonderlijk is in de mohammedaanse wereld), het resultaat is dat een extremistische partij het gehaald heeft en weigert de verdere regels van het spel te eerbiedigen: de erkenning van Israel en het afzweren van geweld, twee akkoorden van het vorige Palestijnse bewind. Hoe dat verder gaat evolueren is nu nog koffiedik kijken, maar de kans dat het goed afloopt is bitter klein. Het is daar (Israelische) kop tegen (Palestijnse) kei. Tenslotte is er de evolutie van de toestand in Iran, waar de komst van een uiterst conservatieve moslim-president ervoor gezorgd heeft dat het land de nucleaire solo toer op gaat en dat er ook van die kant weinig goeds te verwachten valt. Woordvoerders van Hamas zijn trouwens reeds met Iraanse leiders gaan praten en niets laat voorzien dat het over vredelievende onderwerpen ging. Opmerkelijk in deze hele zaak is wel dat het gaat tussen democratisch verkozen soenieten en een theocratisch sjiietisch bestel dat wel een soort verkiezingen toelaat, maar niet zoals wij dat zien. Eigenlijk zijn het geen vrienden, wat ze wel gemeen hebben is hun haat tegenover Israel. Het wordt zo stilaan op eieren lopen, ook voor de U.S.A. en Europa, want een botsing met Iran zal het Midden-Oosten definitief in vuur en vlam zetten. Wie trouwens in heel deze affaire een meer dan dubieuze rol speelt, is Rusland, dat zowel met Iran als met Hamas aparte besprekingen blijft voeren, waar het Westen grotendeels het raden naar heeft. Tenslotte is het nog de vraag welke kant grotere soenietische staten zoals Saoedie Arabië en Egypte zullen kiezen, want die staan niet te popelen om die lastige ketterstaat, die Iran voor hen is, in hun armen te sluiten. Het wordt zo stilaan zoals dat liedje van Urbanus: "Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed"!
Zelf ben ik een fan van de traditionele, klassieke muziek: Mozart, van Beethoven en C°. De huidige popmuziek: pop, rock, elektro of wat ervoor doorgaat, is niet aan mij besteed. Ook wat men tegenwoordig "wereldmuziek" noemt, heeft mijn interesse niet. Ik herinner me nog dat ik - toen ik nog actief was en 's avonds tussen 22.00 en 23.00 van mijn werk naar huis reed - soms wel eens het programma "textuur" op radio 2 opzette, waar die wereldmuziek aan bod kwam. Ik kon het niet blijven aanhoren. Ik kan echter best begrijpen dat de jeugd van tegenwoordig dweept met de hedendaagse lichte muziek. Toen wij jong waren deden wij dat ook (met o.m. Elvis Presley, Fats Domino, Pat Boone, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly). In het licht daarvan is ook de belangstelling te begrijpen voor een wedstrijd zoals Eurosong, al heb ik toch mijn grootste twijfels over de waarde van de liederen zelf. Het hele programma is zodanig opgeklopt, dat er hoegenaamd geen rekening meer gehouden wordt met wat er gezongen wordt, hoogstens nog van hoé het is gebracht en door wie. Zoals we ook bij de Miss België verkiezingen al hebben kunnen meemaken, is het niet meer van belang wie wat doet, wel wie de meeste SMS-jes krijgt en dat laatste kan georganiseerd (zeg maar gemanipuleerd) worden. Wie ernaar wou kijken heeft dat trouwens de week ervoor al eens kunnen meemaken bij een van die danswedstrijden voor niet-dansende BV's, waarbij de knapste het haalde en niet de beste danser. Nu, ik zou zeggen: ze doen maar. Ikzelf besteed er mijn tijd niet aan. Wat mij in het hele Eurosongfestival echter wél tegensteekt is, dat onze eigen artiesten er vies van blijken te zijn om een liedje in hun eigen taal te brengen. Dat is deze keer niet anders. De zangeres die zgz de "Vlaamse" versie van ons landje vertegenwoordigt, doet dit met een liedje in het Engels met dan nog een Franse titel "Je t'adore". Voor veel buitenlandse kijkers zal dit een reden temeer zijn om te denken dat ons landje eentalig Frans is, een misvatting die moeilijk uit te roeien is en nu nog een argument erbij krijgt. Jammer, vooral als men weet dat we er met onze vreemde versies nooit iets van terecht hebben gebracht en dat Nederland - waar men in hetzelfde bedje ziek is - ooit twee Eurosongfestivals won met liedjes in de eigen taal ("Een beetje" en "Net als toen").
Jean-Marie Dedecker heeft weer toegeslagen, deze keer op de VLD-studiedag in zijn eigen Oostende. De socialisten waren weer de kop van jut en kregen van de ex-judo trainer het etiket opgekleefd van "ministers van immobiliteit". Dedecker heeft zijn eigen plannen om het fileleed op te lossen en die passen niet in het plaatje dat de socialistische excellenties ons voorhouden. Volgens Dedecker biedt het gratis vervoer geen oplossing omdat de percentages voor het woon-werkverkeer bij de lijn op amper 5,4% liggen en bij het spoor op minder dan 10%. Mits grote onkosten en een "alles gratis" campagne, kan men daar enkele procenten bij krijgen, maar veel meer zal dat niet zijn. De oplossing voor de schrijver van "Rechts voor de raap" is dan ook het bijmaken van nieuwe autosnelwegen. Voor de regio Brussel heeft hij zelfs een Amerikaanse oplossing, die men in Nederland "een autosnelweg op poten" noemt, een soort dubbeldeksnelweg. Dat laatste is een peperduur idee dat, volgens mij helemaal niet hoeft. Om de fileproblemen, vooral rond Brussel en Antwerpen, op te lossen, moet ervoor gezorgd worden dat al het verkeer dat in ons land van noord naar zuid en van oost naar west gaat, om te leiden zodat het niet meer langs Brussel of Antwerpen moet komen. Er moeten alternatieven komen door hier een daar een stukje snelweg in te lassen of van een gewone weg een snelle doorgangsweg te maken, een expressweg. Een voorbeeld daarvan is bv het aanleggen van het stuk Ranst-Kontich, waardoor al het verkeer vanuit de Kempen en de regio Noord-Brabant in Nederland, dat nu langs Antwerpen moet, kan worden omgeleid. Dat is een van de zgn "missing links", maar die is, bij mijn weten, niet inbegrepen in het huidige plan van Minister Peeters. Verder zou men de ondernemingen moeten ontmoedigen in de regio Brussel nog verder te investeren. Wie daar iets begint, weet op voorhand dat hij verkeersproblemen krijgt: de werknemers geraken niet tijdig op hun werk, de aangevoerde producten ook niet en de afgewerkte producten geraken er niet uit. Brussel is een waterhoofd geworden, ook op verkeerskundig vlak. Het is hoog tijd dat dat hoofd grondig ontvet wordt al zie ik dat niet meteen gebeuren. Er zullen eerst nog vele opstoppingen moeten plaatsvinden voordat men er serieus werk van zal maken.
