De inkt van mijn artikel van gisteren was nog niet droog toen ik hoorde van de aanslag op de hoofdmoskee van de sjiitische heilige stad Samarra. Het is een volgende stap in de escalatie van geweld in het Midden Oosten, zij het dan niet meteen in de tegenstelling Moslims - Westen. Het blijft voor ons, Westerlingen, verbazend huiveringwekkend dat er nog steeds drommen soennietische zelfmoordterroristen gevonden worden die bereid zijn zich op te blazen voor, ja voor wat eigenlijk? Het blijft voor ons even verbazend, dat de duizenden sjiitische slachtoffers hun lot zo lijdzaam blijven ondergaan. Een leven van een sjiit is blijkbaar niet veel waard, ook niet in zijn eigen ogen. Toch is er gisteren waarschijnlijk een stap teveel gezet. Het ging ditmaal niet om spotprenten van Westerlingen, maar om een aanslag door andere moslims op een van dé heiligdommen van hun islam, een moskee waarin enkele nazaten van de profeet Mohammed begraven liggen. Om die afstammelingen draait eigenlijk het hele sjiitische schisma. Ongeveer 85% van alle moslims zijn soennieten, zeg maar ortodoxe moslims. Na de dood van de profeet werd het gezag uitgeoefend door verkozen kaliefen. De sjiiten daarentegen (± 10% van alle moslims) zijn volgelingen van de nazaten van de profeet zelf en die waren niet verkozen. Evenals de joden, verwachten de sjiiten de terugkeer van een messias, de derde imman. Erg veel verschil lijkt dat, voor ons weer, allemaal niet, maar het resultaat is wel dat de twee groepen elkaar haten en ze elkaar even graag van kant maken als de ongelovige honden, die alle niet-moslims voor hen zijn. Met de verwoesting van de tempel van Samarra is een drempel overschreden die wel eens grote gevolgen zou kunnen hebben voor de situatie tussen sjiiten en soennieten in Irak, maar ook daarbuiten, in de eerste plaats in Iran, dat als enige moslimstaat volledig door de sjiiten wordt beheerst. Voor een keer zijn de Westerlingen eens niet de gebeten hond in het Iraakse kegelspel en kunnen we de bloederige taferelen van de zijlijn gadeslaan. De vraag is alleen: hoelang? --- In de marge van bovenstaande, was het trouwens typerend voor onze Vlaamse TV-zenders dat die gisteren hun journaals begonnen met een uitgebreide commentaar over ... de (nog) niet bestaande vogelgriep in ons land. Dat noemen ze dan bij ons "nieuws"! Van pietluttigheid gesproken...
Toen Willy Claes nog secretaris-generaal van de NAVO was (waar is de tijd?) en het einde van de koude oorlog in het zicht was, liet hij zich ooit eens ontvallen, dat de volgende vijand van het Westen de Islam zou zijn. Dat is hem toen niet in dank afgenomen en er zijn waarnemers die zeggen dat deze uitspraak heeft meegespeeld om hem later in diskrediet te brengen. Claes stond trouwens niet alleen met die mening; ook een Amerikaanse schrijver heeft er een ophefmakend boek over geschreven: "The clash of cultures". Het lijkt erop dat Claes nog gelijk gaat krijgen. Om te beginnen zijn er de niet aflatende betogingen tegen de Mohammed spotprenten in bijna de hele moslim wereld. Het staat nu vast dat heel die hetze goed was voorbereid en georkestreerd door een imam-organisatie binnen de islam, die niet geaarzeld heeft om bij de prenten er enkele toe te voegen die er eerst niet bij stonden en er feitelijk niets mee te maken hadden, o.a. een waarbij Mohammed werd voorgesteld met een varkenskop, dé ultieme belediging voor een moslim, laat staan voor hun profeet. Een tweede belangrijk feit is de overwinning van Hamas in de Palestijnse verkiezingen. Die verkiezingen mogen dan wel democratisch verlopen zijn (iets wat zeer uitzonderlijk is in de mohammedaanse wereld), het resultaat is dat een extremistische partij het gehaald heeft en weigert de verdere regels van het spel te eerbiedigen: de erkenning van Israel en het afzweren van geweld, twee akkoorden van het vorige Palestijnse bewind. Hoe dat verder gaat evolueren is nu nog koffiedik kijken, maar de kans dat het goed afloopt is bitter klein. Het is daar (Israelische) kop tegen (Palestijnse) kei. Tenslotte is er de evolutie van de toestand in Iran, waar de komst van een uiterst conservatieve moslim-president ervoor gezorgd heeft dat het land de nucleaire solo toer op gaat en dat er ook van die kant weinig goeds te verwachten valt. Woordvoerders van Hamas zijn trouwens reeds met Iraanse leiders gaan praten en niets laat voorzien dat het over vredelievende onderwerpen ging. Opmerkelijk in deze hele zaak is wel dat het gaat tussen democratisch verkozen soenieten en een theocratisch sjiietisch bestel dat wel een soort verkiezingen toelaat, maar niet zoals wij dat zien. Eigenlijk zijn het geen vrienden, wat ze wel gemeen hebben is hun haat tegenover Israel. Het wordt zo stilaan op eieren lopen, ook voor de U.S.A. en Europa, want een botsing met Iran zal het Midden-Oosten definitief in vuur en vlam zetten. Wie trouwens in heel deze affaire een meer dan dubieuze rol speelt, is Rusland, dat zowel met Iran als met Hamas aparte besprekingen blijft voeren, waar het Westen grotendeels het raden naar heeft. Tenslotte is het nog de vraag welke kant grotere soenietische staten zoals Saoedie Arabië en Egypte zullen kiezen, want die staan niet te popelen om die lastige ketterstaat, die Iran voor hen is, in hun armen te sluiten. Het wordt zo stilaan zoals dat liedje van Urbanus: "Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed"!
Zelf ben ik een fan van de traditionele, klassieke muziek: Mozart, van Beethoven en C°. De huidige popmuziek: pop, rock, elektro of wat ervoor doorgaat, is niet aan mij besteed. Ook wat men tegenwoordig "wereldmuziek" noemt, heeft mijn interesse niet. Ik herinner me nog dat ik - toen ik nog actief was en 's avonds tussen 22.00 en 23.00 van mijn werk naar huis reed - soms wel eens het programma "textuur" op radio 2 opzette, waar die wereldmuziek aan bod kwam. Ik kon het niet blijven aanhoren. Ik kan echter best begrijpen dat de jeugd van tegenwoordig dweept met de hedendaagse lichte muziek. Toen wij jong waren deden wij dat ook (met o.m. Elvis Presley, Fats Domino, Pat Boone, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly). In het licht daarvan is ook de belangstelling te begrijpen voor een wedstrijd zoals Eurosong, al heb ik toch mijn grootste twijfels over de waarde van de liederen zelf. Het hele programma is zodanig opgeklopt, dat er hoegenaamd geen rekening meer gehouden wordt met wat er gezongen wordt, hoogstens nog van hoé het is gebracht en door wie. Zoals we ook bij de Miss België verkiezingen al hebben kunnen meemaken, is het niet meer van belang wie wat doet, wel wie de meeste SMS-jes krijgt en dat laatste kan georganiseerd (zeg maar gemanipuleerd) worden. Wie ernaar wou kijken heeft dat trouwens de week ervoor al eens kunnen meemaken bij een van die danswedstrijden voor niet-dansende BV's, waarbij de knapste het haalde en niet de beste danser. Nu, ik zou zeggen: ze doen maar. Ikzelf besteed er mijn tijd niet aan. Wat mij in het hele Eurosongfestival echter wél tegensteekt is, dat onze eigen artiesten er vies van blijken te zijn om een liedje in hun eigen taal te brengen. Dat is deze keer niet anders. De zangeres die zgz de "Vlaamse" versie van ons landje vertegenwoordigt, doet dit met een liedje in het Engels met dan nog een Franse titel "Je t'adore". Voor veel buitenlandse kijkers zal dit een reden temeer zijn om te denken dat ons landje eentalig Frans is, een misvatting die moeilijk uit te roeien is en nu nog een argument erbij krijgt. Jammer, vooral als men weet dat we er met onze vreemde versies nooit iets van terecht hebben gebracht en dat Nederland - waar men in hetzelfde bedje ziek is - ooit twee Eurosongfestivals won met liedjes in de eigen taal ("Een beetje" en "Net als toen").
Jean-Marie Dedecker heeft weer toegeslagen, deze keer op de VLD-studiedag in zijn eigen Oostende. De socialisten waren weer de kop van jut en kregen van de ex-judo trainer het etiket opgekleefd van "ministers van immobiliteit". Dedecker heeft zijn eigen plannen om het fileleed op te lossen en die passen niet in het plaatje dat de socialistische excellenties ons voorhouden. Volgens Dedecker biedt het gratis vervoer geen oplossing omdat de percentages voor het woon-werkverkeer bij de lijn op amper 5,4% liggen en bij het spoor op minder dan 10%. Mits grote onkosten en een "alles gratis" campagne, kan men daar enkele procenten bij krijgen, maar veel meer zal dat niet zijn. De oplossing voor de schrijver van "Rechts voor de raap" is dan ook het bijmaken van nieuwe autosnelwegen. Voor de regio Brussel heeft hij zelfs een Amerikaanse oplossing, die men in Nederland "een autosnelweg op poten" noemt, een soort dubbeldeksnelweg. Dat laatste is een peperduur idee dat, volgens mij helemaal niet hoeft. Om de fileproblemen, vooral rond Brussel en Antwerpen, op te lossen, moet ervoor gezorgd worden dat al het verkeer dat in ons land van noord naar zuid en van oost naar west gaat, om te leiden zodat het niet meer langs Brussel of Antwerpen moet komen. Er moeten alternatieven komen door hier een daar een stukje snelweg in te lassen of van een gewone weg een snelle doorgangsweg te maken, een expressweg. Een voorbeeld daarvan is bv het aanleggen van het stuk Ranst-Kontich, waardoor al het verkeer vanuit de Kempen en de regio Noord-Brabant in Nederland, dat nu langs Antwerpen moet, kan worden omgeleid. Dat is een van de zgn "missing links", maar die is, bij mijn weten, niet inbegrepen in het huidige plan van Minister Peeters. Verder zou men de ondernemingen moeten ontmoedigen in de regio Brussel nog verder te investeren. Wie daar iets begint, weet op voorhand dat hij verkeersproblemen krijgt: de werknemers geraken niet tijdig op hun werk, de aangevoerde producten ook niet en de afgewerkte producten geraken er niet uit. Brussel is een waterhoofd geworden, ook op verkeerskundig vlak. Het is hoog tijd dat dat hoofd grondig ontvet wordt al zie ik dat niet meteen gebeuren. Er zullen eerst nog vele opstoppingen moeten plaatsvinden voordat men er serieus werk van zal maken.
De vogelgriep is iets waar we nog vele jaren mee zullen bezig zijn. Vooral door het feit dat men de trekvogels nooit onder controle zal hebben, blijft er het gevaar dat we tweemaal per jaar, tijdens de trek, extra waakzaam zullen moeten zijn. Laat het duidelijk wezen: het is van groot belang dat alle betrokken diensten uiterst alert blijven, dit tot ieders voordeel. Dit gezegd zijnde, moet het me toch van de lever dat men hier en daar overdrijft en sommige zaken door elkaar haalt. Als men bv een hele heisa maakt en een heel land als Frankrijk mobiliseert voor één (1) besmette eend, dan zijn we wel aan het overdrijven. Verder is er een wezenlijk verschil tussen de kans op besmetting door enkele overvliegende trekvogels en door de besmetting van kwekerijen. Dat de vogelgriep meestal doorgegeven wordt via de uitwerpselen van pluimvee, staat vast. Het grootste gevaar bestaat echter als die uitwerpselen gaan opdrogen, tot stof vergaan en daarna met de wind worden meegevoerd. We hebben dat meegemaakt in het voorjaar van 2003 toen kwekerijen, die al maanden dicht waren toch besmet geraakten via hun luchtverversingssysteem. Dat was ook in periodes van grote droogte, meestal vergezeld van een oostenwind. Datzelfde deed zich voor in het najaar van 2005. Zowel in 2003 als 2005 keerde het gevaar toen de wind draaide en het begon te regenen. Op dit ogenblik bereidt Europa zich voor op de terugkeer van de trekvogels. Die komen uit Afrika en vliegen via Spanje, Italië en de Balkan in een grote boog oostwaarts, richting de Oeral. Zolang het vochtig blijft en de wind niet uit het zuid-oosten komt, is er voor onze streken weinig gevaar. Er zal allicht hier en daar nog wel een dode vogel gevonden worden, maar m.i. was dat vroeger ook al zo. Tenslotte is er de hygiëne, volgens mij de hoofdreden waarom er in Azië al mensen aan die griep gestorven zijn. Als men ziet hoe men daar leeft tussen de dieren, dan blijft men daar dergelijke risico's houden. Ook de gewone griepvaccins worden gemaakt uit stalen die uit Azië komen, maar die hebben meestal varkens als oorsprong, geen pluimvee. En dan is er de zgz "pandemie", een wereldwijde ziekte die zou kunnen ontstaan als de vogelgriep ooit van mens op mens zou overgaan. Ten eerste, is dat nog nergens voorgevallen en ten tweede, kan men die alleen met een vaccin bestrijden vanaf het moment dat men de ziekte kent. Als morgen de lucht invalt, zijn we ook allemaal dood! Het komt er dan ook op aan dat de mensen, die verantwoordelijkheden dragen in onze gezondheidszorg, alert blijven maar ook hun gezond verstand blijven gebruiken. Paniek is een slechte raadgever.
Bij het Belgische voetbal schijnt de bom dan toch eindelijk gebarsten te zijn. Na maanden van insinuaties en een ophefmakende reportage op Canvas (waarvoor journalisten speciaal naar China waren gereisd), zijn er nu min of meer officiële beschuldigingen en bekentenissen en is er reeds een reeks voetballers door hun huidige clubs ontslagen. Frappant is wel dat het, tot nu toe, alleen maar gaat om spelers van Lierse, daar waar de hele affaire daarvoor meer draaide rond de ploeg van La Louvière. Het is nog te vroeg om te weten hoe het allemaal gaat aflopen maar de kans bestaat, dat er ook hier weer met twee maten en twee gewichten zal gewogen worden. Eigenlijk is dat absurd, want het gaat wel degelijk om de "Belgische voetbalcompetitie", niet de Vlaamse of de Waalse. De Belgische voetbalbond is nog steeds unitair en dat is er mede de oorzaak van dat de clubs daarbij aangesloten geen subsidies van de staat kunnen krijgen. De reden daarvoor is dat sport een van de weinige materies is die geregionaliseerd werd. Het eventueel subsidiegeld moet dus komen van de gewestregeringen en niet van de federale en dat gebeurt niet als de voetbalbond niet splitst in een Vlaamse en een Waalse tak. Ondanks het feit dat er zgz maar één nationale voetbalbond is, blijft het frappant dat de Waalse clubs in het betalend voetbal wel steun krijgen (en nog geen klein beetje) van de Waalse deelregering en de Vlaamse daarentegen niet van de hunne. Alle Waalse stadions zijn de laatste jaren vernieuwd of onteigend (en dan terug verhuurd) door hun gewestregering, waardoor de clubs het geld daarvoor o.m. konden gebruiken voor het aankopen van spelers. Clubs uit Vlaamse provinciestadjes, zoals bv Lierse, kunnen daar niet tegenop en moeten het dus hebben van kunst en vliegwerk om de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Tot wat dat kan leiden, hebben we nu gezien. Zoals het er nu uitziet, is het geval Lierse slechts het topje van de ijsberg Wordt dus vervolgd.
Het economisch rapport van de Nationale Bank is uit. Veel stelt die bank niet meer voor. De belangrijkste taken ervan zijn overgenomen door de Centrale Europese Bank en de functie van gouverneur kan men tegenwoordig nog best vergelijken met die van een bloempot. Het is ooit anders geweest toen die gouverneur zelfs kon beslissen tot een devaluatie als het met het land wat slechter ging. Fons Verplaetse, de laatste gouverneur van een onafhankelijke Nationale Bank, heeft van dat "voorrecht" ooit gebruik kunnen maken om de gaten te vullen die door regering Martens zoveel in de schatkist waren gemaakt. Ik heb het trouwens altijd een beetje bizar gevonden dat een vakbondsman als Verplaetse toen zo'n functie kon bekleden. Maar dat is allemaal verleden tijd. De bloempot, excuseer: gouverneur, heet tegenwoordig Guy Quaden (spreek uit: "kadén"), is van francofone afkomst, maar probeert fatsoenlijk Nederlands te spreken. Al wat hij feitelijk nu nog kan doen, is een overzicht maken van wat er op economisch vlak gedurende een heel jaar in ons land is gebeurd en daarbij enige commentaar geven. De commentaar die Quaden dit jaar gaf over het gebeuren in 2005 verplicht dus niemand tot iets. Toch is het veelbetekenend dat de man zo moedig is dingen te zeggen die door de huidige regering liever verzwegen worden. Zo zegt Quaden dat de regering in de toekomst geen budgetten in evenwicht meer moet hebben, maar budgetten met een overschot. Dat is iets dat ik hier in deze rubriek ook al verscheidene keren heb gesteld. Een land met een staatsschuld als de onze heeft niets aan een budget in evenwicht. Erger is nog als dat evenwicht er de laatste jaren alleen maar is kunnen komen dank zij enkele zeer twijfelachtige transacties, denk maar aan het overnemen van pensioenkassen (waarvan er een zelfs nog moest worden opgericht) en een dubieuze lening bij de petroleumfederatie (waarover een aardig stukje gelogen werd). Verhofstadt mag het dan in zijn reactie op Quaden weer wel hebben over de goede resultaten die hij tot nu toe behaald heeft, zoals gebruikelijk liegt hij daarover. Jaren na elkaar een begroting sluiten met kunst en vliegwerk kan men bezwaarlijk goede resultaten noemen. Quaden heeft ook vrij duidelijk gewezen op de verantwoordelijkheid van de vakbonden, die zo stilaan eens moeten ophouden met te doen alsof het nog steeds niet op kan in dit land. Met een groei van amper 1,5% schept men niet voldoende werkgelegenheid. Alleen in de technologische industrie zijn er 2.500 bedreigde arbeidsplaatsen. Volgens Remi Boelaert, hoofd econoom van Agoria (het vroegere Fabrimetal) zijn er vorig jaar in de technologische sector alleen 150.000 werkdagen verloren gegaan. Die zijn voor het grootste deel toe te schrijven aan de stakingen tegen het generatiepact. Als men dan leest dat het generatiepact (of wat ervan overblijft), het aantal werkenden slechts met 0,3 procent zal verhogen, dan wordt het inderdaad hoog tijd dat de vakbonden eens verder gaan kijken dan hun neus lang is.
Het was reeds bekend dat er bij de regie der Belastingen een achterstand was zoals ze er nog nooit een hadden meegemaakt. Dat had te maken met computers die er niet waren of slecht werkten, computerprogramma's die niet werkten of niet klopten, tekort aan personeel en ga zo maar voort. De belastingaangiften van 2004 zouden daarom pas begin 2006 kunnen worden nagekeken en afgewerkt. We zijn nu 2006 en, inderdaad, men is bij de Belastingen "al" aan het jaar 2004 begonnen. Dat is men te weten gekomen, toen bleek dat er van de reeds afgewerkte formulieren reeds drieduizend foutief waren afgerekend. Die moeten dus allemaal opnieuw berekend worden en doordat het meestal ging om vergeten aftrekkingen vanwege de fiscus, gaan die mensen waarschijnlijk allemaal moeten inleveren. Leuk is anders. Ondertussen blijkt dat er, in de planning tot februari 2006, tot nu toen slechts één derde van het verwachte aantal formulieren voor 2004 is afgewerkt en dat de kans bestaat dat, als het zo verder gaat, men er niet in zal slagen alle aangiften van dat jaar te verwerken voor de uiterste datum, 30 juni 2006. Volgens ingewijden kan het alleen lukken als men de aangiften gewoon niet nakijkt, maar ze alleen maar opent en meteen doorstuurt. Dit houdt in, dat wie zijn papieren correct zal hebben ingevuld de volle pot zal betalen. Wie "gefoefeld" heeft, zal beloond worden. Volgens Marc Nijs van het ACV ligt de oorzaak van alle problemen bij een volledig gebrek aan management. Ondanks alle beloften werken de computersystemen nog steeds niet of zijn ze te traag of zijn ze niet compatibel met elkaar (overschakelbaar van de ene naar de andere), waardoor men verplicht is alles toch nog een keer uit te printen. Het is zelfs zo erg dat belastingsambtenaren via een de website van een bank moeten werken omdat ze dat via de eigen website niet geregeld krijgen of dat ze de belastingalmanak van Elsevier moeten raadplegen om op de hoogte te blijven. Vergeten we tenslotte niet, dat heel deze miserie is ontstaan omdat Financiën nog steeds niet in orde is met de aanpassing van een decreet van ... 2001! Er wordt wel eens gezegd dat het verschil tussen ontwikkelde en minder ontwikkelde landen kan worden gemeten aan het succes dat ze hebben met het innen van de belastingen. Als dat zo is, geraken we zo stilaan in categorie twee. Het blijft dan ook aan te raden alle papieren van Belastingen extra na te kijken: een verwittigd man is er twee waard!
Samen met Nederland is België de wereldkampioen van de "ethische vrijheid". Dat betekent dat in dit land zo stilaan alles mogelijk is: abortus, euthanasie, homohuwelijk, adoptie door homofielen en ga zo maar voort. De wetten die er al zijn worden met de regelmaat van een klok bijgesteld, het kan niet vrij genoeg zijn. Zelfs als men de al zo lakse wetten niét naleeft, hoeft men daarvoor geen schrik te hebben. Mits een goede advokaat kan er niets meer mis lopen. Het was dan ook niet meer schrikken toen bleek dat een verpleegster die haar eigen tante had doodgespoten en dit in een periode toen de euthanasiewet er nog niet was, onschuldig werd gevonden door een assisenjury. Het openbaar ministerie had nog de moed opgebracht voor te stellen haar schuldig te bevinden, maar niet te straffen, maar zelfs dat was er teveel aan. Onschuldig dus en een applaus van de zaal. Het ontbrak er nog aan dat men niet "bis" is gaan roepen! Na het proces liet de vrijgesprokene zich uitgebreid interviewen, werd er getoast met champagne en waren er televisie-uitzendingen tekort om alles en iedereen in de bloementjes te etten. Op kosten werd niet gekeken, maar dat hoefde ook niet als men er 300.000 euro aan overhoudt... De Romeinse uitdrukking "Dura lex sed lex" komt hier stilaan in de verdrukking, want onze wet is helemaal niet hard meer. Ik vraag me wel af, wat men buiten de Nederlanden over ons moet denken. --- Er is nog meer nieuws op gerechtelijk gebied. Niemand minder dan Di Pippo stelt voor het bezit van 5 gram cannabis te tolereren, ook voor jongeren vanaf 16 jaar. Hij zou dan eerst die jongeren wel willen informeren dat cannabis roken slecht is. Dit slaat natuurlijk nergens op. Voor hetzelfde geld zou men kunnen zeggen dat men eerst de gemeenschap zou willen sensibiliseren niet (meer) te stelen en daarna vertellen dat men tot een zeker gestolen bedrag niet (meer) gestraft kan worden (in feite bestaat dit al: als men een straf krijgt van minder dan zes maanden gevangenis, hoeft men die niet meer uit te zitten!). En dat alles terwijl de partijgenoot van Di Pippo, Rudi Demotte minister van Volksgezondheid, er alles aan doet om het roken te verbieden. DE P.S. logica zou dan zijn, dat men niet meer mag roken, tenzij cannabis. Knoop er maar een touw aan!
Toen Vande Lanotte besloot zijn post als minister van begroting door te geven aan zijn vertrouwelinge Freya en hijzelf de vrijgekomen plaats als hoofd van de SP.a over kon nemen van de alles-kan-gratis tovenaar uit Hasselt, had de geleerde professor uit Oostende niet vermoed dat e.e.a. uit de kauwen zou lopen. Ondanks het feit dat hij bij de mama van Billie souffleur bleef spelen, liep de eerste begroting van de babe uit Gent uit op een grandioze vaudeville waar men, bij mijn weten, nog niet helemaal uit is. Alsvorens op te stappen zorgde Vande Lanotte er ook nog even snel voor dat zijn kabinetschef, Jannie Haek, hoofd werd van de NMBS. Kabinetschef is in dit land de laatste jaren zo'n beetje de meest lucratieve job geworden in en buiten de politiek. Nu blijkt dat Jannie, waarvan men vanaf het begin al gezegd had dat ook hij over zijn paard getild was, het allemaal niet zo goed in handen heeft en zo'n beetje met jan en alleman overhoop ligt binnen die NMBS, te beginnen met het ACV, de grootste vakbond. Tussendoor komt dan die dekselse Jean-Marie Dedecker met zijn reeds lang aangekondigde boek op de proppen en blijkt dit een bloemlezing te zijn die er in de eerste plaats op gericht is de grond onder Vande Lanotte's voeten weg te halen, dit alles met het oog op de nakende gemeenteraadsverkiezingen in Oostende, de thuishaven van beide heren. Ondertussen blijkt de SP.a bij elke peiling steeds meer stemmen te verliezen, wat voor een kersverse voorzitter helemaal niet leuk is. Dat stemmenverlies kan met het geklungel van Freya te maken hebben en in dat geval deelt Vande La in de klappen, maar meer dan waarschijnlijk zijn er kiezers die afhaken omdat de grote weldoener uit Hasselt er niet meer bij is. Stevaert heeft eieren voor zijn geld gekozen (en ook voor zijn madam: hij is er na dertig jaar (!) mee getrouwd, zodat dat mensje later eventueel een gouverneurspensioentje kan trekken. Eigen volk eerst, weet je wel). Voorzitter Vande Lanotte blijft dus met grote problemen zitten en wat doet een verstandige professor dan? Hij probeert de aandacht van die problemen af te leiden door met heel andere voorstellen af te komen. Een daarvan is dat hij de helft van het Arm(ee) Belgisch Leger tegen 2010 wil opdoeken en de rest overbrengen in het/een (schrappen wat niet past) Europees leger. Hij had gehoopt dat tenminste de socialisten dit voorstel zouden toejuichen. Zijn partij is immers niet voor niets ooit de partij van het "gebroken geweer" geweest. Wel, blijkbaar is men dat vergeten, want Vande La kreeg meteen de zwaarste kritiek te verduren van zijn eigen, socialistische vakbond die stelde dat er niet eens een Europees leger bestaat. Het leven van een professor/voorzitter kan hard zijn!
In oktober van dit jaar hebben we gemeenteverkiezingen en dat merkt men nu al. Hier en daar is de campagne op gang geschoten. Op heel wat plaatsen bestaat er de mogelijkheid dat het Vlaams Belang mee in de nieuwe meerderheid van enkele gemeenten zal zitten en dat maakt de grote partijen natuurlijk zenuwachtig. Gemeentelijke politiek laat zich immers niet altijd ringeloren door de partijbonzen van de grote "democratische" partijen en hangt soms af van erg persoonlijke materies. Ik herinner me nog, jaren geleden, toen in Westerlo Dupré burgemeester was. De man was een belangrijke figuur binnen de toenmalige CVP en heeft het ooit tot staatssecretaris gebracht. Dat nam niet weg dat zijn partij bij de plaatselijke gemeenteverkiezingen één zetel tekort kwam om de volstrekte meerderheid te behalen. De oppositie sloeg samen en benoemde een man van de (ook toenmalige) Volksunie, die slechts één zetel had behaald, tot burgemeester. Het boek van Jean-Marie Dedecker is voor een groot deel ingegeven door zijn strijd tegen Vande Lanotte voor het behalen van de macht in Oostende, zijn stad. Ook daar is de campagne dus van start gegaan, al wordt het niet met zoveel woorden gezegd. Dé confrontatie komt er echter in Antwerpen en omstreken. In de deelgemeente Deurne maakt het VB nu al de facto deel uit van een alternatieve meerderheid en zou die dit keer wel eens bevestigd kunnen worden. In de "koekenstad" zelf is het kartel VB-Vlott reeds met zijn campagne van wal gestoken en heeft Dewinter duidelijk gesteld waar het hem om gaat: "wij (het kartel) tegen zij (de huidige meerderheid van VLD, SP.a, CD&V en Groen!). Of het rechts Vlaamse kartel de meerderheid zal halen is uiterst twijfelachtig. Dewinter zelf zei al tevreden te zijn als het stemmenaantal van de partij zou blijven groeien. Toch zit er meer in. De reden hiervoor is, dat de partijen van de huidige meerderheid het beu zijn verder te doen met Groen! Dat heeft, ondanks alle schandalen, niet zozeer te doen met de huidige groene schepenen, maar wel met het feit dat Mie Vogels weer als lijsttrekker zal optreden. Men is Mie beu in Antwerpen. Zij was er de oorzaak van dat de vuilnisomhaling een fiasco werd, wat de stad nog steeds een kwalijk imago bezorgt. Toen ze zag dat het fout liep, heeft ze de stad dan nog in de steek gelaten om minister te worden van de Vlaamse regering. Bij de pandoering die het (ook al toenmalige) Agalev kreeg bij de federale verkiezingen heeft ze van grote schaamte haar ontslag maar ingediend. En dat mens komt nu terug, als lijsttrekker nog wel. De schaamte voorbij! Bart De Wever van de NV-A heeft op het congres van zijn partij als eerste duidelijk gezegd, dat Groen! er volgende keer niet meer bij zal zijn, als het aan hem ligt. Als de andere huidige meerderheidspartijen hem daarin volgen en het zou blijken dat ze zonder Groen! geen nieuwe meerderheid halen, wat dan? Het kan nog spannend worden in de "stad aan de stroom"!
Toen de pensioengerechtigde leeftijd van 65 werd vastgelegd, vlak na de Tweede Wereldoorlog, leefde de gemiddelde Belg 57 jaar. Nu ligt die leeftijd ergens tussen de 75 en de 80 jaar, terwijl die gemiddelde Belg al op zijn 57ste met pensioen gaat. Men hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen, dat het op die manier met onze pensioenen mis gaat lopen. Dat had ook de regering Verhofstadt II gesnapt en was er mede de oorzaak van dat men meer mensen aan het werk moest hebben en houden. Op dit ogenblik is zo'n 60% van de bevolking op arbeidsleeftijd aan de slag, een van de laagste percentages in Europa. Om de pensioenen betaalbaar te houden zou dat cijfer op 67% moeten komen te liggen. Om dat te bereiken had de regering het zgz generatiepact in de steigers gezet. Dat generatiepact is echter al zodanig verwaterd, dat de impact ervan op het arbeidsproces zal zijn dat er hoogstens 0,3 % arbeidskrachten bijkomen. En dat is nog een maximum, want de vakbonden willen nog e.e.a. "bijschaven", zodat het goed kan zijn dat er helemaal niets van overblijft. Van een lege doos gesproken! Ondertussen blijven de berichten over massale ontslagen voortduren: - Volkswagen is zinnens liefst 20.000 jobs te doen verdwijnen. Dat is dan wel wereldwijd en mogen dan ook allemaal geen echte ontslagen zijn, het zal er wel voor zorgen dat heel wat mensen ofwel hun werk kwijt zullen spelen ofwel minder gaan verdienen. Dat deze VW inkrimping zou gebeuren zonder fabrieken te sluiten duidt erop, dat er overal - dus ook bij ons - jobs zullen sneuvelen. - Beeldbuisbouwer L.G.Philips, een Nederlands-Koreaanse joint venture met o.a. fabrieken in Duitsland en Nederland en liefst 17.000 werknemers is failliet verklaard. Men spreekt over het grootste faillissement in de Nederlandse geschiedenis. Ook hier deelt ons land in de klappen. Punch International, een Belgisch toeleverbedrijf en hoofdleverancier van L.G.Philips Displays, schat daardoor 750 banen kwijt te geraken - Bij Henrad radiatoren in Herentals, gaan 112 jobs verloren en degenen die kunnen blijven verliezen hun ploegentoeslag doordat het meerploegensysteem wordt afgeschaft. Dat zijn slechts enkele voorbeelden van wat continu er aan het gebeuren is, waardoor steeds minder mensen gaan afdragen om steeds meer mensen minder sociale zekerheid te kunnen geven. Die nu nog blijven zeggen dat er geen problemen zijn, zijn mensen met een zeer korte visie. Jammer genoeg lopen er zo in de politiek en de vakbondsmiddens nog veel rond.
Het boek van Jean-Marie Dedecker is eindelijk uitgekomen en dat zullen we geweten hebben. Er zijn 6.000 exemplaren van gedrukt en het is bijna zeker dat er een tweede druk met evenveel exemplaren zal volgen. Ten titel van inlichting: een doorsnee politieker in Vlaanderen is al blij als bij de 1.500 stuks haalt... Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar wat er in zal staan, was voorspelbaar. Het zou een aangepaste versie van Verhofstadts burgermanifesten zijn, dik gekleurd met Dedecker's alom bekende one-liners en plattitudes. Geen verrassingen dus voor wat het boek en zijn inhoud betreft. Wél voor de belangstelling bij de voorstelling. Zoals halveling gevreesd werd, was er niemand van de top van de VLD aanwezig; er was uitgerekend één VLD-volksvertegenwoordiger, Luc Van Biesen en die mag men rustig een moedig man noemen. Waar bleef de rest van de 40% VLD-ers die voor Jean-Marie gestemd hadden bij de keuze voor de nieuwe voorzitter? Wel, misschien wilden er wel meer komen, maar de jonge leeuwen durfden niet uit schrik voor de carrière (Vlaamse leeuwen, waarschijnlijk: die zijn van het tamme soort). Verder bestaat een zeer groot deel van de volksvertegenwoordiging uit plaatsvervangers. Die danken hun baan aan e.o.a. minister of staatssecretaris en hebben dus zelf niets in te brengen, maar alles te verliezen. Op die manier wordt nog eens duidelijk dat ons huidig politiek systeem nog weinig te maken heeft met democratie, maar alles met particratie. Bij de volgende gemeenteverkiezingen zal het niet anders zijn: dezelfde ministers en staatssecretarissen, die zich al eens kandidaat stelden voor de federale-, regionale-, provinciale- en/of Europese verkiezingen, komen zich ook nu weer kandidaat stellen voor de gemeenten. Steeds dezelfde gezichten. Eens verkozen nemen ze hun taak niet op maar geven die door aan een plaatsvervanger, die dan uit hun hand moet eten en slaafs hun politiek zal volgen. Totalitaire democratie heet zoiets. Tijdens de voorstelling van het boek kreeg men op het TV-scherm Dedecker te zien naast Coveliers en Freddy Van Gaever, allemaal liberalen, maar wel van drie verschillende partijen. Daarmee werd nog maar eens duidelijk gemaakt, dat de liberale gedachte in Vlaanderen niet dood is, maar dat de "L" in VLD ook niet méér voorstelt dan de tweede "D" in de vroegere DDR. Het wordt nu afwachten hoe het verder met Dedecker zal verlopen. Bij de VLD-top is het oorverdovend stil geworden. Men heeft blijkbaar (nog) geen antwoord op de argumenten van de Oostendenaar en is te laf om voor de eigen, liberale standpunten uit te komen. Di Rupo blijkt nog altijd belangrijker te zijn.
Gokken is van alle tijden. Het heeft altijd bestaan en zal altijd blijven bestaan. De mensen, sommigen ervan althans, hebben dat blijkbaar in hun genen zitten. Of gokken nu legaal of illegaal is, maakt niet veel uit. Legaal gokken is daar waar de Staat aan verdient en waar die dus feitelijk meespeelt. Wat er de laatste tijd echter gaande is in het wereldje dat men de "Belgische" voetbalcompetitie noemt, is wel iets heel aparts. Als men in het buitenland, tot in China toe, gaat gokken op matchen van tweederangs clubs in ons land, dan is dat helemaal niet meer normaal, zelfs niet in de wereld van de gokverslaving. Hoe dat tenslotte gaat aflopen is nu nog niet bekend, maar alles laat vermoeden dat er nog heel wat voetballiefhebbers hun rug zullen toekeren naar die gelegaliseerde mensenhandel die men hier beroepsvoetbal noemt, die al langer geen serieuze zaak meer was en nu helemaal in een slecht daglicht komt te staan. Er gebeurt nog meer fraude in dit land. Voor het schandaal rond de regie der gebouwen zitten er op dit ogenblik al elf in de cel, bij de Waalse huisvestingsmaatschappij ook al zoveel (min of meer), al hoort ge daar de dag van vandaag nog weinig over. Bij de Staatsveiligheid is de grote baas moeten vertrekken en ga zo maar verder. Tussendoor komt de heer Jamar, kabinetschef van Minister Reynders van Financiën ons dan wel vertellen hoe knap hij aan het werken is. Vorig jaar zou hij voor 600 miljoen euro aan fraudegeld hebben gerecupereerd. Dat bedrag wordt meteen gecontesteerd door iemand uit de meerderheid, Dirk Van der Maelen (SP.a), die zegt dat dit bedrag misschien wel ontdekt is, maar niet ontvangen en dat er integendeel voor vele miljarden euro niét gerecupereerd is. Dat zou komen mede doordat ons ministerie van Financiën o.m. nog steeds niet gereageerd heeft op de door Frankrijk doorgegeven tweede verblijven van Belgen aldaar. Zouden er teveel (vooral Waalse) politiekers belang bij hebben? Het ministerie van Financiën telt 30.000 medewerkers. Voor een landje met tien miljoen inwoners zou dat ruim voldoende moeten zijn. Toch slaagt men er niet in de reguliere belastingsformulieren tijdig na te zien en af te werken. Hoe zou men dan nog tijd hebben voor het niet-reguliere circuit?
Over de Mohammed cartoons van het Deense Jyllands-Posten is het laatste woord nog niet gezegd. Wat opmerkelijk is in deze zaak en eigenlijk veel te weinig aan bod komt, is het feit dat het gaat om een publicatie die reeds vier maanden oud is. Toen werd bij de Deense krant besloten eens te testen of de multiculturele samenleving ook tot zelfcensuur zou leiden. Het antwoord daarop heeft ze meteen gekregen. Eerst van de Deense moslims, dan van de ambassadeurs van een elftal moslimlanden (het Europese Bosnië-Herzogevina en Turkije inbegrepen) en zelfs van de Verenigde Naties, de Raad van Europa en de Europese Commissie. Het rare in deze zaak is dat van al deze protesten niets, maar dan ook niets terug te vinden was in onze eigen kranten, alhoewel het hier gaat om een actie over liefst vier maanden. Het is pas nadat het gewone volk in de moslimlanden zelf op straat is gekomen en daar amok is gaan maken waarbij ondertussen ook al doden zijn gevallen, dat de feiten hier aandacht kregen. M.a.w. het moet sensationeel zijn voordat onze kranten vinden dat iets uit het buitenland de moeite tot publiceren waard is. Een ander opmerkelijk punt in heel deze affaire is dat de tegenstellingen vooral zijn tussen de kranten die het linkse gedachtengoed aanhangen en nu op de bres staan ter verdediging van de vrije mening, terwijl het diezelfde kranten zijn die in eigen land steeds het meest onverdraagzaam zijn geweest tegenover medelandgenoten die er niet dezelfde mening op nahielden. Het worden moeilijke evenwichtoefeningen voor linkse journalisten die steeds de al dan niet legale immigranten geknuffeld hebben en nu daarvan afstand moeten nemen om de vrije meningsuiting te moeten redden, dezelfde die ze aan eigen mensen durfden ontzeggen. Wie in heel deze zaak bij ons de lachende derde is, is het Vlaams Belang, de enige partij die steeds de moed heeft gehad te protesteren tegen het veel te lakse immigrantgenbeleid. De partij hoeft eigenlijk geen serieuze kiescampagne meer te voeren; de anderen doen het voor haar.
Het blijft rommelen rond het Belgische koningshuis. Na de vele, vooral Vlaamse reacties op de anti-Vlaamse toespraak van Albert II tijdens diens nieuwjaarsreceptie en de stellingname daarop van VLD fractieleider Fons Borginon in de kamer, is er nu ook een moedige uiteenzetting geweest van Patrick Van Krunkelsven, die tijdens de "viering" van 175 jaar Belgische grondwet, eens duidelijk verteld heeft dat dit soort koninkrijk niet meer van deze tijd noch van deze wereld is. Moedig was het inderdaad, want hij deed die gedeeltelijk onaangekondigde speech in het bijzijn van de drie Coburgse "senatoren voor het leven". Ik ben geen fan van Van Krunkelsven, omdat ik van mening ben dat hij reeds al te veel watertjes doorzwommen heeft in ons politiek landschap en eigenlijk bij de VLD niet op zijn plaats zit. In voetbaltermen gesproken, is hij daar de linksbuiten. Van Krunkelsven is eigenlijk een groene jongen die tenslotte bij de VLD is geraakt omdat hij eieren voor zijn geld koos. Het klassieke geval: denk links, leef rechts. Wat de koningskwestie betreft, is hij echter de oude Volksunie idealen trouw gebleven en zou hij dat volksvreemde koningshuis het liefst van al opgedoekt zien. Datzelfde kunnen we ook zeggen van Fons Borginon. Als we daar nu nog Dedecker en Van Quickenborne, beide overtuigde republikeinen, aan toevoegen, dan beschikt de VLD al over een fameus kwartet jonge Turken die in hun partij voor de toekomst staan en die de partij dus op het goede spoor kunnen zetten. Dit in tegenstelling tot mensen zoals de "oude krokodil" Decroo, die voor het verleden staat en Verhofstadt die zo stilaan alleen nog zichzelf vertegenwoordigt. De jonge tak van de VLD vervoegt dan ook het republikeinse kamp van het Vlaams Belang, het NV-A én Spirit die, het moet gezegd, op dat punt tenminste consequent is gebleven. De vraag is: waar staat het CD&V in deze problematiek? Je hoort of ziet ze niet. Van Leterme moet men geen straffe taal verwachten. Die houdt zich, zoals maar al te vaak gebeurt, op de vlakte en geeft zijn tegenstanders gelijk, die hem verwijten nergens dwars te willen gaan liggen waar dat zijn positie in een eventuele volgende Belgische regering in gevaar zou kunnen brengen. Eens zal hij én zijn partij echter de keuze moeten maken: de Vlaamse toekomst of het Belgische verleden. Is dat nu zo moeilijk?
De zgz "grote tenoren" Di Rupo en Decroo verklaren eensgezind dat de koning zijn macht moet behouden. Voor Di Rupo is dit vrij duidelijk. Zijn partij wil dat dit België blijft bestaan. Zolang de koning een vinger in de politieke pap heeft, kunnen de Walen gerust zijn dat zij hun privileges blijven behouden. Voor het orakel van Brakel zouden wij niet zonder een constitutionele koning kunnen, "omdat die na de verkiezingen de informateur en de formateur moet aanduiden". Wat een excuus! Precies alsof een president dat niet zou kunnen. Feit is wel dat Decroo in zijn eigen partij zo stilaan een overlevend fossiel aan het worden is en door een deel van de jongere VLD-ers niet meer gevolgd wordt. Voor wie nog wakker ligt van het doembeeld van de splitsing van dit land is er echter nog slecht nieuws. Het ABVV, de enige vakbond die nog unitair is in dit land, begint ook uiteen te vallen. Het was maar een klein berichtje in de kranten, maar het ABVV-metaal, een van de belangrijkste afdelingen, gaat splitsen in een Vlaamse en Waalse vleugel. De reden daarvoor is stof voor een echte vaudeville. Enkele maanden geleden had men nl ontdekt dat Herwig Jorissen, de voorzitter van het ABVV-metaal, toen hij 17 was (!) enkele maanden (!) lid was geweest van de VMO (de Vlaamse Militanten Orde). Stel u voor: enkele maanden lid van een veredelde plakploeg. Dit kon niet en de Franstalige metallo's willen hem niet meer als voorzitter. Het conflict loopt nu uit op een feitelijke splitsing van het ABVV-metaal en dat zou wel eens de voorbode kunnen zijn van een algehele splitsing van de rode vakbond. De wraking van Jorissen heeft in werkelijkheid trouwens weinig te maken met dat kortstondig militant verleden, maar alles met de strijd die er in het ABVV nog steeds woedt i.v.m de opvolging van Mia Devidts als grote baas. Het is gewoon de stok waarmee men de hond wil slaan. Maar voor de rest zijn onze Waalse broeders één en al verdraagzaamheid. De moslims kunnen er nog wat van leren!
Sinds tante Laurette de wet invoerde om geen effectieve gevangenisstraffen meer te moeten uitzitten bij veroordelingen tot minder dan zes maanden, is er wel degelijk gebeurd wat gevreesd werd. De meeste die veroordeeld worden en kunnen kiezen tussen het betalen van een boete en een gevangenisstraf die ze toch niet moeten uitzitten, kiezen voor de tweede oplossing. Als gevolg van deze situatie loopt de Staat hopen geld mis: ongeveer 2/3 van de tot boete veroordeelde chauffeurs betalen eenvoudig niet (in Antwerpen loopt dat cijfer op tot 3/4!). Dat is dan alleen maar voor de verkeerszondaars. Erger wordt het als mensen die tanken zonder te betalen niet vervolgd kunnen worden. Zoiets kan men rustig aansporing tot criminele daden noemen. Brandstof stelen is nog geen plaag, maar kan er wel een worden en zal dan het gevolg zijn van een gerechtelijke dwaling. Onze justitie werkt al langer niet meer zoals het hoort. Een proces voor een serieuze criminele daad (moord bv) laat meestal 5 jaar op zich wachten (in Nederland is dat binnen het jaar). Wie geld genoeg heeft om dure advocaten te betalen krijgt zijn proces meestal uitgesteld sine die, tot de zaak tenslotte verjaart (denk maar aan Beaulieu, waar men al een tiental jaren mee bezig is). Anderzijds zijn er ophefmakende processen, zoals dat van de KBLux die waarschijnlijk nietig zullen worden verklaard. De enige processen die wel degelijk stipt op tijd schijnen te kunnen doorgaan, zijn de politieke processen, zoals dat tegen het Vlaams Blok indertijd. Waarmee nog maar eens bewezen wordt dat recht in dit land eerder krom is, tenzij het in het politieke straatje past.
Er is weer de nodige commotie tussen het westen en de Islam. Ditmaal is het niet iets over het Midden Oosten of over de nucleaire dreiging uit Iran, maar wel een golf van protest uit de Moslimlanden i.v.m. karikaturen die een Deens dagblad had getoond over Mohammed en zijn volgelingen. Men kan natuurlijk zeggen, dat er niets gaat buiten de vrije meningsuiting. Anderzijds is het ook zo dat iets dat wij normaal vinden, bv de vrije meningsuiting, niet overal als normaal beschouwd wordt. Als men dergelijke strekkingen of religieuze overtuigingen van minder ontwikkelde landen gaat belachelijk maken, bestaat er steeds het gevaar van de weerbots. Dat hebben Denen en Noren en ook enkele anderen nu mogen ondervinden. Het was trouwens niet de eerste keer dat er dergelijke anti-westerse manifestaties plaatsvonden. Toen het Amerikaanse Newsweek enkele maanden geleden schreef dat men in de gevangenis van Guantanamo een koran door het toilet had gespoeld (iets dat in de praktijk niet te doen is), zijn er zelfs doden gevallen. Ergens gaan onze journalisten moeten beseffen dat niet alles gepubliceerd kan worden. De spot met de Islam is in feite een vervolg op de spot die een deel van de westerse pers al jarenlang levert op de Christelijke godsdienst. Door het feit dat Christenen en in de eerste plaats de Christelijke overheden daar weinig of niet op reageren, is zo een beetje het gevoel ontstaan dat alles moet kunnen. Alles kan dus niet en dit zou best ook de regel mogen zijn voor de insinuaties t.o.v. het Christelijk geloof in het algemeen en het Katholiek geloof in het bijzonder. De pen van de journalist is een machtig wapen en het wordt hoog tijd dat de pers beseft dat niet alles in een sensationeel sausje kan gegoten worden om het succes van de media op te vijzelen. Respect dus voor álle godsdiensten, mét daarbij in het achterhoofd dat men niet overal even ver ontwikkeld is. Pim Fortuyn krijgt nog maar eens gelijk.
Wegens de commotie die er in Vlaanderen is ontstaan door de "scherpe" toespraak van koning Albert tegen de al dan niet "omfloerste" separatisten, zou men bijna nog vergeten dat er in de rest van de wereld ook nog iets gebeurt. In de Amerikaanse kamer van volksvertegenwoordigers was er de jaarlijkse speech van de president, de zgn "State of the Union". Buiten de te verwachten thema's (Irak en de strijd tegen het terrorisme bv), kwam G.W. Bush met een opvallend origineel idee op de proppen. Hij, wiens familie zelf rijk is geworden in de oliebranche, wil dat de Amerikanen van hun olieverslaving vanaf geraken. Het moet stilaan gedaan zijn, zegt hij, van steeds maar afhankelijk te zijn van producten die komen uit landen met een labiele staatsstructuur en waarop men dan ook nooit serieus kan rekenen. Daarmee bedoelde hij in de eerste plaats de landen in het Midden Oosten, maar Rusland kan daar gerust worden aan toegevoegd zoals we pas nog hebben kunnen meemaken bij de disputen over de levering van aardgas. Als Amerikanen zich iets voornemen, dan proberen ze dat ook waar te maken. Dat hebben we al meegemaakt met hun reizen naar de maan en hun beslistheid om bepaalde problemen op te lossen, desnoods manu militari. Het is inderdaad een feit dat de westerse wereld teveel afhankelijk is van olie en afgeleide producten, de Amerikanen nog meer dan de Europeanen. In Amerika waren de belastingen op brandstof nooit zo hoog als hier, waardoor de burgers er steeds grotere en meer brandstof verslindende wagens hebben op nagehouden. De stijging van de olieprijs van de laatste jaren, bij hen nog in de hand gewerkt door de verwoestingen van de Orkaan Katrina, hebben uiteindelijk de verantwoordelijken hun ogen geopend. Tegen 2030 wil Amerika dus een serieuze inkrimping van de olienoden. Er moet gezocht worden naar nieuwe technologieën, wat de ontwikkeling van de wereld alleen maar ten goede kan komen. Om mee te starten, zou men best beginnen met de alternatieven die reeds aanwezig zijn: de kernergie en de waterstof. Met de moderne kerncentrales is het gevaar om ongelukken bijna zero. Daarenboven is het systeem een stuk milieuvriendelijker i.v.m. de uitstoot van CO dan heel wat andere systemen. Dat auto's op waterstof kunnen rijden en op die manier ook mee kunnen zorgen voor een schoner milieu, weet men reeds sinds de jaren 70 van de vorige eeuw. Enkele grote merken, waaronder BMW hebben reeds proefprojecten lopen. Het is alleen een kwestie van willen aanpakken en bereid zijn de nu schandalige belastingen tenminste af te zwakken.
