Zoals ik ooit al eens geschreven heb, zou het beter geweest zijn meteen na de val van de Zweedse coalitie verkiezingen te hebben gehad. In de nasleep van de heisa over het Marrakech pact had het de Vlaamsnationalisten misschien beter uitgekomen dan nu nog zoveel maanden te moeten wachten, met het risico dat het thema dan niet meer zo actueel zou kunnen zijn. Waarschijnlijk hebben de traditionele partijen dat ook gedacht en was dat de voornaamste reden om de primeur van zes maanden (s)lopende zaken te verkiezen. Ze zouden zich wel eens kunnen vergissen.
Zoals de laatste verwikkelingen met die ngo-schepen hebben uitgewezen, is het lang niet zeker dat die storm (letterlijk en figuurlijk) zomaar zal gaan liggen. Bij elk nieuw incident op zee – en die zullen er bij het begin van de lente gegarandeerd zijn - zal het thema van de mensensmokkel en aanverwante bemoeienissen weer te berde komen en daar zou het wel eens niet mee kunnen ophouden, want ondertussen zouden er bv al dan niet gerechtelijke discussies over de zaak kunnen zijn. Vergeet die ‘niet-bindende internationale engagementen’ maar.
In dat verdrag van Marrakech staat o.m. het artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens vermeld. Daarin staat niet alleen een verbod op foltering – waar iedereen kan inkomen – maar ook een verbod op ‘onmenselijke of vernederende behandeling’. Dat laatste is al bij het E.U. Hof van Straatsburg ingeroepen om een Somaliër, hier veroordeeld voor een gewapende overval, te verhinderen dat hij naar zijn land van herkomst werd teruggestuurd, omdat hij daar ‘zou’ kunnen gefolterd worden. Dat artikel 3 kan straks dan ook naar willekeur worden toegepast. Met de batterij ter zake gespecialiseerde advocaten die we hier ‘rijk’ zijn, gaan we nog wat meemaken. Met dank aan ‘onze bende van Marrakech’…
Recentelijk werd er nog een ngo-schip aan de ketting gelegd en verloor een tweede haar licentie om nog te varen, maar ondertussen blijken er alweer twee andere ngo-boten ‘actief’ te zijn op de Middellandse Zee. Eén onder Nederlandse en één onder Duitse vlag. Dat bleek nadat een ervan weer enkele tientallen immigranten had ‘gered vóór de kust van Libië’. Die laatste zin, tussen haakjes, is de gebruikelijke term voor dergelijke operaties, maar betekent in werkelijkheid dat men die mensen is gaan ophalen vlak bij de Libische kust, iets wat vroeger ook regelmatig gebeurde en wat toen (en dat zal nu niet anders zijn) gebeurde na een akkoord met één of meerdere bendes van mensensmokkelaars.
Sinds Malta, maar ook Italië, weigeren dergelijke schepen nog toegang te bieden tot hun havens, dobberen die wat doelloos rond en wordt er schande over gesproken in onze poco pers, die ons daarvoor een geweten wil schoppen. Tot bleek dat de burgemeester van Napels, een voormalig magistraat, een van die schepen toch in zijn stad wil laten aanmeren. Dit laatste tot groot ongenoegen van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini, de drijvende kracht achter de Lega, tevens vice-premier. Die heeft de burgemeester al verteld dat hij dan beter kan opstappen.
De reden waarom Italië geen nieuwe vluchtelingen, van welke aard ook, wil hebben, is omdat het er al meer dan genoeg heeft, niet meer weet wat ermee aan te vangen en daarvoor in de E.U. niet voldoende steun krijgt. Ondertussen blijkt ook dat steeds meer van die Afrikaanse immigranten het slachtoffer worden van de Italiaanse en zelfs van een soort Afrikaanse maffia. Ze hebben daar al de Cosa Nostra (op Sicilië), de Ndrangheta (in Calabrië) en de Camorra (in Napels). En daar houdt het niet bij op. Uitgerekend in Napels huist tegenwoordig een nieuwe criminele organisatie die zich ‘The Black Axe’ noemt, een afsplitsing van de Black Movement of Afrika, ontstaan in Nigeria. Deze letterlijk zwarte organisatie controleert er momenteel het drug- en prostitutiemilieu en blijkt zo gewelddadig te zijn dat ze er zelfs in slaagt de bestaande maffia de ‘pizzo’, hun eigen maffiabelasting, op te leggen. Dat ook de Napolitaanse burgemeester daaraan blijkbaar heeft moeten toegeven, is een teken aan de wand en een reden te meer dat men alleen maar kan hopen dat Salvini het been stijf houdt. En dat men ngo’s, die onrechtstreeks meehelpen aan dergelijke slavenhandel, niet langer meer ondersteunt.
Ondanks alles probeert men het cordon sanitair in stand te houden en rechtsen – niet alleen partijen, maar ook individuen - buiten het beheer van gemeenten te houden, waar ze nochtans bij de laatste verkiezingen meer dan goed presteerden. Communisten erbij in Zelzate en Borgerhout blijkt geen probleem, één (ex)Vlaams Belanger elders en het zgz ‘democratische front’ staat in rep en roer. Als men een nieuw gemeentebestuur geregeld krijgt met één overloper van N-VA om rechts in Ninove van de macht te houden, vindt men daarin geen graten. Als er echter een coalitie komt met een Vlaams Belanger die plots gaat zetelen als onafhankelijke – zoals in het Antwerpse district Berendrecht gebeurd is – dan wordt er meteen schande geroepen. Wat een schijnheiligheid!
De kiezers krijgen dit jaar een kans daartegen zelf te protesteren en duidelijk tijdig openbaar te maken dat overtuigde Vlamingen niet langer zullen stemmen voor partijen die zich tegen einde mei niet openlijk distantiëren van dat cordon, een relict uit een Belgische verleden dat nergens anders voorkomt en niet past bij een democratie. Het lijkt allemaal een beetje te ver gegrepen, maar als de N-VA in Antwerpen de ‘verbinding’ kan maken met de SP.a, wat houdt haar dan nog tegen om die straks ook te maken met het VB? Vooral gelet op de terugkeer van het VB in de gemeentelijke verkiezingen – waar ze zo’n half miljoen stemmen behaalde - is de kans reëel dat die partij straks verder gaat groeien en dan het enige Vlaams alternatief zal zijn t.o.v. een verder rommelen met de belgicistische traditionelen. De N-VA kan nooit geloofwaardig blijven als ze het eerste punt van haar eigen programma weer eens in de frigo zou stoppen. Het verdwijnen van het cordon zou de inzet van de volgende verkiezingen moeten worden.
Als men ziet dat in Europese landen zoals Oostenrijk en Italië uitgesproken rechtse partijen mee in een regering kunnen stappen, waarom moeten die hier beschouwd blijven als lepralijders? Een einde aan het cordon en een ‘verbinding’ tussen de Vlaamsnationalisten moet een eerste vereiste worden om Vlaanderen weer op de kaart te zetten.
Het was een vrij normale overgang van oud naar nieuw, met uitzondering van twee plaatsen met al een bijzonder slechte reputatie: het Brusselse Molenbeek en het Antwerpse Borgerhout, in de volksmond ‘Borgerokko’. Opmerkelijk daarbij was dat men in de eerste berichten over de baldadigheden (brandstichting, plundering en aanvallen op politie en brandweer) bij onze onvolprezen media eerst sprak van ‘een wijk in het noorden van Antwerpen,’ en het over Brussel in het algemeen had, niet over Molenbeek. De daders werden, zoals gebruikelijk bij onze media, alleen maar ‘jongeren’ genoemd, dit ondanks het feit dat iedereen met een beetje gezond verstand weet dat het om jonge allochtonen gaat. Een andere reden waarom onze zelf linkse media niet happig zijn om de waarheid te vertellen is, dat beide plaatsen niet alleen broeihaarden van onrust zijn, maar tevens onder links bewind staan. Bij de laatste gemeentelijke verkiezingen bleef in Borgerhout de linkse coalitie (met ook communisten) overeind en in Molenbeek wonnen de erfgenamen van Flup Moustache onzaliger gedachtenis, dé grote verantwoordelijke van alles wat daar is misgelopen, inbegrepen de voorbereiding en uitvoering van de aanslagen in Parijs en Brussel, met tientallen doden tot gevolg.
---
Nadat bleek dat, zeker in Molenbeek, ook de politie steken had laten vallen, soms zelfs niet eens te zien was, zegt de nieuwe tijdelijke minister van Binnenlandse Dinges, Peter De Crem, er iets aan te gaan doen. Veel zal dat niet helpen, tenzij men eindelijk eens een einde maakt aan die versnippering van Brusselse politiezones (én gemeenten). Dat is iets dat de vorige voltallige regeringen mét een meerderheid niet klaar speelden. De huidige in lopende zaken helemaal niet.
Bij onze media is er dezer dagen nogal wat te doen i.v.m. de verkiezingen in Kongo. Daar werden, met liefst twee jaar vertraging, presidentsverkiezingen gehouden, omdat de huidige president, Joseph Kabila, zoon van, volgens de Kongolese grondwet – of wat daarvoor moet doorgaan – niet meer herkozen kon worden. Ondertussen zijn er allerlei niet onverwachte problemen gerezen omtrent kiesmateriaal dat in vlammen is opgegaan, de eeuwige geruchten van fraude, streken waar gewapende benden het nog voor het zeggen hebben en andere waar een Ebola epidemie heerst.
Allemaal erg, maar toch vraag ik me af wat wij daar nog mee te maken hebben. Zo goed alles wat België in dat land opbouwde is kapot gemaakt, alles wat er geïnvesteerd werd is verloren gegaan, al het geld dat men er nog in steekt is men ook kwijt. De belangrijkste grondstoffen die er zijn worden weggehaald door de Chinezen, die er wegen aanleggen die geen Kongolese steden met elkaar verbinden, maar mijnen met de dichtst bij gelegen vliegvelden, die meestal zelfs niet eens in Kongo liggen.
‘Onze Kongo’ is geen land, maar één uitgestrekte chaos, die niet meer te beheren valt. Als men daar ooit nog iets van wil maken, moet men het indelen volgens de gebieden van de etnische stammen die er leven. Daar er weinig kans is dat dat ooit gebeurt, zal het daar één grote miserie blijven van oorlog, miserie, hongersnood en epidemieën, zoals HIV en Ebola, die - nota bene - allebei daar ontstaan zijn. Er is geen enkel hulpprogramma of ngo die daaraan iets zal veranderen. Het land is niet ‘too big to fail’, te groot om te mislukken, maar is één grote mislukking juist omdat het zo groot is.
Ik heb het in deze rubriek al eens gehad over het m.i. belachelijk gedrag van onze Waalse gele hesjes, die op straat komen, enkel en alleen om hun Franse taalgenoten na te apen, maar zonder zelf een serieuze reden in eigen land te hebben. Ondanks de torenhoge staatsschuld zijn Jan met de pet en zijn Liza zich hier nauwelijks bewust van enige crisis. Er werd hier tijdens de eindejaarsfeesten weer duchtig op los gekocht, tienduizenden zijn op wintervakantie en in Vlaanderen had men nog een dikke zeventien miljoen over om weg te schenken aan goede doelen.
In buurland Nederland is de situatie wel iets anders. I.pl.v. een Belgische schuld die hoger ligt dan het bbp – dus meer dan 100% - zit de staatsschuld daar onder de 50%, bedraagt de werkloosheid er zowat de helft van die in België en heeft men er een begrotingsoverschot van liefst 12 miljard euro. Die luxe is het resultaat van acht jaar besparen onder, nota bene, liberaal bewind. Niet te vergelijken met bv ‘onze’ liberaal Verhofstadt, die er zelfs het door Dehaene aangelegde spaarpotje voor de vergrijzing doorjoeg.
Er is natuurlijk ook een keerzijde aan deze eerder calvinistische politiek. De lonen zijn in Nederland amper gestegen, de pensioenleeftijd ging er omhoog (net zoals bij ons, trouwens) en de zorg werd flink duurder. Maar er is tenminste geen ‘na ons de zondvloed’ mentaliteit zoals hier, waar de regeringen geld blijven rondstrooien dat ze niet hebben en kinderen en kleinkinderen opgezadeld zullen worden met de schulden van hun potverterende (groot)ouders. Daar komt nog bij dat Nederland geen stakingscultuur heeft, terwijl die in Vlaanderen al iets erger is, maar in Wallonië de normaalste zaak van de wereld.
Het Nederlands besteedbaar inkomen per persoon per jaar (17.885 euro) ligt lager dan het Europees gemiddelde (19.296) en nóg lager dan het Belgische (± 20.000). Dat laatste zou voor Vlaanderen zelfs nog hoger kunnen liggen als we van dat corrupte Waalse achterland vanaf raakten. Dat onze traditionele Vlaamse partijen dit nog altijd niet blijken te snappen, zal ooit hun ondergang worden, een deemstering die trouwens al aan de gang is. Men kan de eigen kiezers niet blijven wijs maken dat men goed bezig is, terwijl het tegenovergestelde het geval is.
En zo zijn we dan weer beland bij de allerlaatste dag van een van die jaren die steeds sneller voorbij lijken te gaan. Met de beste wensen aan alle lezers die deze rubriek blijven volgen. Vorige week kreeg ik een ‘no-reply’ mailtje van zowaar een pater Norbertijn van de abdij van Tongerlo, een zusterabdij van die van Postel waar ik wekelijks te gast ben, die me feliciteerde omdat ik met mijn blog al meer dan één miljoen clicks had gekregen. Dat was even schrikken. Ik had al wel gezien dat ik bij SeniorenNet al een tijdje bij de eerste tien stond, maar had geen idee waarom. Dat blijkt dus af te hangen van hoeveel keer uw blog wordt aangeklikt. Dat moet natuurlijk wel gerelativeerd worden, omdat ik al schrijf sinds ik met pensioen ging, in het verre februari 2005 (en vanaf februari 2006 bijna elke dag), maar het was toch even een verrassing. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, toch een aansporing om nog even verder te doen.
Het politieke leven wordt – niet alleen bij ons, maar zowat overal – een stuk ingewikkelder. Dat heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat de sociale media een deel van de interesse in de andere media hebben weggekaapt. Tot wat dat kan leiden, hebben we al meegemaakt met de heisa omtrent de gele hesjes, maar we hadden al vroeger gezien dat heel wat mensen zonder nadenken reageren op allerlei oproepen – denk maar aan die van enkele rappers die de boel op stelten zetten. De vraag is maar of dat zich gaat doorzetten of dat de mensen straks hun hoofd wat meer aan de binnenkant zullen gebruiken.
We maakten in dit land de gemeentelijke verkiezingen mee en daarvan had ik geschreven dat die toch nog iets anders waren dan de federale en regionale verkiezingen die er straks aankomen. Daar blijf ik bij, ondanks wat er allemaal gebeurd is in o.m. Zelzate, Ninove, Gent, Antwerpen en Oostende. E.e.a. wordt de onzekerheid die er ontstaan is na de val van de Zweedse coalitie van onze nationale Charel, die het pact van Marrakech (lees: zijn eigen internationale ambitie) belangrijker vond dan zijn regeerprogramma, wat er mede voor gezorgd heeft dat er waarschijnlijk nooit geen Michel II meer zal komen. Wat er dan wél zal komen, is voorlopig nog koffiedik kijken maar, samen met Herman De Bode (mijn blog van gisteren), hoop ik dat dit België onbestuurbaar wordt, zodat er iets nieuws uit de bus kan komen, op zijn minst een confederatie, met of zonder Flup de Laatste, die bij het ontslag van Charel Light zelf beslist heeft niet meer koning te zijn van alle Belgen, door niet álle partijen uit te nodigen bij de gebruikelijke consultatie.
Het zouden, om te beginnen, wel eens vijf spannende maanden kunnen worden….
