Ik kom even terug op de heisa in de Antwerpse gemeenteraad, waarin Open VLD moest aanvaarden dat Willem-Frederik Schiltz, zoon van, niet werd aanvaard als nieuwe schepen van de koekenstad. Bij de laatste verkiezingen was er een schepenwissel afgesproken, waarbij zittend Open VLD-schepen Claude Marinower zijn plaats zou afstaan aan een partijgenoot. Door het afhaken van Philippe De Backer, die uit de politiek stapte, werd dat de tweede kandidate Erica Caluwaerts. Erica Wie? De dame is buiten de eigen partij zo goed als onbekend en men besefte dat er tegen de volgende verkiezingen best een meer bekende naam naar voor geschoven werd. Het werd Willem-Frederik Schiltz. Bij N-VA en Vooruit zagen ze dat echter niet zitten en hadden ze het reglement aan hun kant doordat de naam Schiltz niet voorkwam op de voordrachtakte van drie jaar geleden. Op die manier werd vermeden dat Schiltz zijn nieuwe post als schepen zou ge- of misbruiken als springplank bij de volgende verkiezingscampagne.
Het is feitelijk niet logisch dat in Vlaanderens belangrijkste stad met de tweede grootste haven van Europa en de tweede grootste chemiecluster ter wereld, de liberalen niet (meer) meetellen. De laatste echte liberaal die in Antwerpen nog iets betekende, was Leo Delwaide, die er in 2000 nog 17% van de stemmen haalde. Nu is dan nog amper 5% en is het armoe troef bij de blauwen in de koekenstad.
De blauwe leegloop begon er echter al veel vroeger. Ward Beysen was al opgestapt en Hugo Coveliers deed hetzelfde. Bij de opkomst van de N-VA was het de beurt aan Ludo Van, Campenhout en Annick De Ridder die naar de Vlaamsnationalisten overstapten. Zelfs hulp van buiten de stad kon niet baten. Annemie Turtelboom en Philippe De Backer verlieten zelfs de politiek en over El Kaouakibi is het slechte nieuws nog altijd actueel als hét symbool van de graaipolitiek. Iets wat haar promotor, Bartje Somers, ook zal blijven achtervolgen.
Dat in de belangrijkste stad van Vlaanderen de liberalen geen rol van betekenis meer spelen, dankt men in de eerste plaats aan Verhofstadt die van de VLD een soort D66 maakte en van hun Vlaamse politici links-liberalen. Huidig voorzitter Lachaert had de kans daar iets aan te doen, beloofde het ook te zullen doen maar slikte zijn woord in, zoals ook Verhofstadt dat deed na zijn eerste drie burgermanifesten. Het gevolg daarvan is, dat de partij in Vlaanderen nog amper aan de 10% komt in de peilingen en dat men schat dat een derde van de mensen die bij de laatste verkiezingen nog VLD hadden gestemd, dat straks niet meer zullen doen. Alleen in Oost-Vlaanderen, met de families Verhofstadt, De Gucht, Decroo, Declerq en Lachaert, stelt de partij nog iets voor. Dat Open VLD bij Paarsgroen+ de premier heeft mogen leveren is een vergiftigd geschenk dat veel weg heeft van de judaspenning en het bord linzensoep. Als een partij, die slechts op de zevende plaats komt qua kiezers, het federaal premierschap krijgt, dan is dat alleen maar om de hoop te vergroten en het eigen programma te verloochenen. Bij Open VLD zullen ze weten waarover te klagen na de volgende verkiezingen.
|