De Standaard en Le Soir gaan dus een maand lang samen "op zoek gaan" naar hoe Vlamingen denken over Franstaligen en omgekeerd. Dat heb ik een tijdje geleden al gemeld. Ik had me toen wel van Waalse krant vergist, ik dacht eerst dat het met de Libre Belgique was, een krant die iets gematigder is dan de fransdolle Soir. Het eerste exemplaar van die samenwerking is zaterdag al van de persen gerold onder de hoofding "Le" Standaard! Het is ver gekomen met de krant die ooit het AVV/VVK in haar vaandel voerde. Voor Verhofstadt is deze campagne een godsgeschenk. Met alle verwoede initiatieven van de laatste maanden (zijn vierde burgermanifest, de naamwijziging van zijn partij, het publicitair mislukte begrotingsconclaaf op verplaatsing, zijn gratis boek van een half miljoen euro en de klucht Somers/Sterckx) had hij in verhouding bitter weinig succes gekend. De Standaard gaat hem nu een handje toesteken. Zo ziet het er in elk geval naar uit. In het eerste nummer krijgt hij alvast een forum van een hele bladzijde om uit te leggen dat hij - en hij alleen - België kan redden. Betekenisvol is trouwens dat de Walen hem als eerste minister verkiezen boven Di Rupo. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Na Wereldoorlog Twee was er nooit een Belgische premier die de Franstaligen in dit land zoveel bevoordeligd heeft en dit meestal tegen de belangen van zijn eigen kiezers in. Om nog maar te zwijgen over alles wat hij daarvoor gezegd en geschreven heeft en waarvan niets in huis is gekomen. Juist zoals bij het publiceren van de commentaar bij de laatste enquête van De Standaard/VRT, toen er met opzet vals gespeeld werd (met de grafieken), gaat het blad dat zich "kwaliteitskrant" noemt, ook nu weer de loense weg op. In dat eerste samenwerkingsnummer met Le Soir wordt immers gesteld, dat de Vlamingen zich eerder Belg dan Vlaming voelen en wordt daarbij verteld dat slechts zes procent van de Vlamingen tegen het verdwijnen van België zijn. Dat is een pertinente leugen, als men weet dat er alleen reeds bij het Vlaams Belang een kwart miljoen Vlamingen zijn die Vlaanderen onafhankelijk willen zien en dat er ook in alle andere Vlaamse partijen, met uitzondering van de SP.a, een deel van de kiezers daarvoor kiest. Mits enige afronding kan men stellen dat zeker 30% van de Vlamingen op dit ogenblik kiest vóór Vlaanderen en tegen België. Dat is dan vijf maal meer dan de samenwerkingsenquête waarvan de cijfers blijkbaar alleen maar dienen om Le Soir naar de mond te praten. De peiling werd ook maar gehouden bij 2.000 mensen over heel België, vergeleken met bv De Stemmenkampioen die een bevraging had bij 14.000 alleen in Vlaanderen. Dit is weinig serieus en heeft alles weg van vooringenomenheid. Enfin, het wordt even wachten wat Peter Vandermeersch en zijn Standaard nog uit hun duim zullen moeten zuigen om dit een maand lang vol te houden, maar ik heb zo het vermoeden, dat het opzettelijke verdraaien van de waarheid hun plan wel eens lelijk zou kunnen doen mislukken, Vlaanderen ten bate.
Men heeft hier steeds de mond vol over solidariteit tussen de volksgemeenschappen. Meestal gaat dat uit van onze francofonen en belgicisten, maar we horen het ook regelmatig van Paars en zelfs van Yves Leterme, die onlangs de journalisten van Le Soir nog is gaan geruststellen dat de transfers zullen blijven wat ze zijn. Die solidariteit blijkt echter een éénrichtingsverkeer te zijn. De weinige keren dat we van de francofonen op wat medewerking zouden moeten kunnen rekenen, draait dat meestal op een "non" uit, of zelfs erger. Een schoolvoorbeeld is de Buitenlandse Handel. Sinds die gefederaliseerd is, is het Vlaamse aandeel daarin gestegen van 68 tot 80%, althans volgens Fientje Moerman. Persoonlijk denk ik, dat het nóg hoger ligt. Die export is een van de belangrijkste posten waarbij enorm veel geld het land inkomt en het is mede daardoor dat Vlaanderen de transfers kán betalen (3 euro per Vlaamse familie PER DAG. Per jaar is dat 4.380 euro, op drie jaar tijd dus een middengrote auto!). Welnu, francofoon België daarin gesteund door de Vlaamse nestvervuiler van dienst - in dit geval De Gucht - willen die Buitenlandse Handel terug defederaliseren. Het gevolg daarvan zal zijn, dat Vlaanderen nog minder zal overhouden. Een tweede voorbeeld is de compensatie die België krijgt voor de aankoop van A350 Airbussen vrachtvliegtuigen. Van die compensatieorders gaat amper 34% naar Vlaanderen, daar waar het normaal recht heeft op 58%. Netjes geregeld door napoleon Flahaut, de redder van "onze" Kongo. Zopas hebben we kennis van een derde schandaal, waarbij België in de Vlaamse rapen schiet. Federaal minister voor Maatschappelijke Integratie, Christian Dupont, in dit geval gesteund door fils-à-papa Peter Vanvelthoven, minister van Werk, allebei socialist, hebben een "diversiteitlabel" gegeven aan tien bedrijven en organisaties die zich - volgens hen - "geëngageerd" hebben om diversiteit op hun werkvloer waar te maken. Bij deze tien is feitelijk maar één echte Vlaamse organisatie en dat is de stad Leuven, die toevallig - hoe is het mogelijk! - beheerd wordt door de vader van een socialistisch collega in de federale regering! Wat is mis met deze actie? Wel, Vlaanderen werkt al járen met diversiteitplannen en heeft daarvoor al 1500 bedrijven beloond. Die Vlaamse bedrijven krijgen geen label, maar een subsidie en die ontvangen ze pas ná het voorleggen van een diversiteitplan. Het nieuwe Belgische label krijgt men al bij de start. M.a.w. Vlaanderen wordt hier niet alleen gediscrimineerd, maar daarbij nog geboycot. De vrees bestaat nl dat Vlaamse bedrijven en organisatie voor dat nieuwe label gaan kiezen omdat ze het zonder al te veel inspanningen als keurmerk zullen kunnen gebruiken. Van solidariteit gesproken... --- Het kan echter nóg erger. In de Kamer werd donderdag een korte rouwhulde gebracht aan de overleden Guido Tastenhoye. Daarbij bleven ALLE Franstalige kamerleden ostentatief weg. Pas nadat Guido's opvolger, Peter Meeus uit Turnhout, was ingezworen, kwamen de "humanisten" en hun vriendjes weer boven water. Tastenhoye was nl lid van een verkeerde partij, toevallig wel de grootste in Vlaanderen. Ja, solidariteit is erg nodig in dit verdeelde land.
"Jedem Tierchen sein Pläsierchen", zeggen ze in Duitsland en bij ons is dat niet anders. Toch doet het even de wenkbrauwen fronsen als men ziet waar kijkend Vlaanderen tegenwoordig "warm" voor loopt. Shows als "De Pfaffs" en "De Planckaerts" om nog te zwijgen over wat men "reality shows" noemt, trekken rond het miljoen kijkers. Kers op de taart blijkt de "Debby & Nancy" show, een vulgaire travestietenshow waar vorige zondag anderhalf miljoen kijkers naar zou gekeken hebben. Daar viel trouwens die avond iets extra te beleven. Johan Vande Lanotte, voorzitter van de SP.a en Yves Leterme, voorlopig nog minister-president van Vlaanderen, waren op die show aanwezig en lieten er zich uitgebreid belachelijk in maken. Moet kunnen, hebben ze wellicht gedacht, als het maar stemmen opbrengt. Wie aast op een job van premier of van federaal minister, moet er wat voor over hebben. Misschien ben ik niet meer van deze tijd, maar ik kijk niet naar dergelijke laag bij de grondse vertoningen waarin allerlei schunnigheden en vuile moppen de rode draad vormen van het hele programma. Ik walg ervan. Dat ik er toch een flits van gezien heb komt, doordat men die heeft uitgezonden tijdens het journaal op dinsdag. Ik hoop maar dat ze dergelijke spektakels niet herhalen op de buitenlanders zenders; ik zou beschaamd zijn in hun plaats. Dat er in hetzelfde programma ook nog een Jean-Marie Dedecker rond liep, is al minder erg. De man is nu eenmaal een libertair en moet extra inspanningen doen om überhaupt in het nieuws te blijven. Ook Bert Anciaux zou zich in een reality show hebben laten opvoeren, wat ook niet zo erg is. Misschien hoort hij daar meer thuis dan in de politiek. De vraag is nu alleen maar hoe ver men de grenzen nog zal blijven verleggen om toch maar genoeg kijkers te houden. Misschien komt er nog wel een moment dat ze in dergelijke programma's hun eigen uitwerpselen gaan opeten (Voltaire heeft dat ooit ook gedaan, maar toen was er nog geen TV) om toch maar op het kleine scherm te kunnen komen...
"Plezante mensen in een plezante stad", is een bekende uitdrukking als men het over Antwerpen heeft. Dat zal dan wel niets te maken hebben met de verkiezingen in het algemeen of met lijsttrekkers in het bijzonder. Lijsttrekker spelen in Antwerpen blijkt nl zowat het laatste te zijn wat de doorwinterde politieker de dag van vandaag nog wil doen, zeker bij de meerderheidspartijen. Bij de blauwe Open VLD is het een paar keer haasje over geweest tussen Bart Somers en Dirk Sterckx. Somers trok tenslotte aan het kortste eind. In Antwerpen wil dat zeggen dat hij lijsttrekker moét worden. Na de electorale afstraffing die de partij er al gekregen had bij de gemeenteraadsverkiezingen, is dit geen prettig vooruitzicht. Bij de rode coalitiegenoten was het al niet veel beter. Patrick Janssens, de grote overwinnaar van de gemeentelijke bolletjeskermis, houdt het wijselijk voor bekeken en wil alleen nog lijstdúwer worden. Daar de allochtone factor bij de verkiezingen van 10 juni (in tegenstelling tot die van 8 oktober ll) niet meer meespeelt, kan "Antigoon" alleen maar politiek gezichtsverlies lijden door de SP.a lijst te trekken. Mocht hij minder stemmen halen als lijstduwer, dan zal dat worden uitgelegd omdat hij "maar" duwt. Slim bekeken van de PR-man. Er zijn nog twee kameraden die de rode lijst zouden kunnen trekken: de "babes" Van Brempt en Genez, maar die hebben ook al bedankt voor de eer. Ze zouden voor de partij "onmisbaar" zijn op Vlaams niveau, wat dat ook moge betekenen. Het werd dus zoeken naar een alternatief, een "wit konijn", zoals voorzitter Vande La het noemde (die uitdrukking komt niet van hem, maar van Steve Stevaert). En kijk, daar tovert de professor zowaar zo'n konijn uit zijn mouw. De nieuwe lijsttrekker voor de Antwerpse socio's wordt dan ook geen babe, geen zanger(es) of bekende sportman, neen, het wordt deze keer een hooglerares moleculaire biologie, wetenschapper Christine Van Broeckhoven, hoofd van een eigen laboratorium voor moleculaire genetica waar zo'n 80 mensen werken en een internationale autoriteit in het onderzoek naar Alzheimer dementie, manisch depressieve psychose en andere zenuwziektes bij volwassenen. Dat is zo eens iets anders dan die "arbeiders" die de partij zo dringend nodig scheen te hebben in het parlement. Van Broeckhoven zou trouwens gaan zetelen als onafhankelijke, zonder partijkaart (een jaar geleden had ze al verklaard géén lid van de SP.a te zullen worden) en zal zich, in het beste geval, slechts halftijds met de politiek bezig kunnen houden, want ze wil haar laboratorium niet in de steek laten. Dat laatste betekent, dat Van Broeckhoven enkel en alleen de SP.a lijst zal trekken in de hoop daarmee extra stemmen aan die partij te kunnen bezorgen. In tegenstelling tot de Open VLD, die terugkwam op haar beslissing om Dirk Sterckx de blauwe lijst te laten trekken omdat hij daarna niet in de kamer wilde zetelen, gaat de SP.a er wel mee akkoord dat Van Broeckhoven zich maar eens af en toe zal laten zien in de Kamer (waarschijnlijk om op het knopje te drukken als er zal moeten gestemd worden). Lijsttrekker voor een parttime job, dus. Enfin, het blijft plezant in Antwerpen.
"Journalisten zijn onafhankelijk, kritisch en objectief. Wie die drie kernwaarden niet wenst in te vullen, hoeven we als kwalitatief medium niet aan de borst te drukken". Bovenstaande, hoogdravende ethische uitspraak stond te lezen in een mail die Luc Rademakers, hoofdredacteur van de Gazet Van Antwerpen, naar zijn eigen redactie stuurde, nadat bleek dat daar enige onvrede heerste over het feit dat de krant wel mocht melden dat Guido Tastenhoye overleden was, maar niét dat de man jarenlang medewerker aan die krant was geweest alvorens hij in de politiek stapte. Volgens Rademakers stapte Tastenhoye nl over naar de verkeerde partij, toen nog het Vlaams Blok en dat was er blijkbaar teveel aan. De Gazet was zowat de enige krant in Vlaanderen die niét vermeldde dat Tastenhoye er gewerkt had. Van objectiviteit gesproken! Of Rademakers daarmee zijn eigen redactie heeft kunnen motiveren, is zeer de vraag. Toen Luc Van Loon, een Antwerps katholiek, als hoofdredacteur bij de Gazet Van Antwerpen destijds moest vertrekken en Rademakers, een linkse logebroeder die zijn kinderen in het Frans opvoedt, in zijn plaats kwam (daar aangesteld door het nieuwe, linkse patronaat van het Concentra van Barones Baert, die via Stevaert aan haar adellijke titel was geraakt), beloofde de nieuwe hoofdredacteur dat hij het "Frutje" tienduizenden nieuwe abonnees ging bezorgen. Het is ondertussen wel anders uitgedraaid: na een paar jaar Rademakers is de krant al zeker zo'n vijftienduizend abonnees kwijt geraakt (waaronder die van ondergetekende) en is de kans groot dat er, na Rademakers' laatste uitspraak, nog velen zullen volgen. In Antwerpen, de thuisbasis van de krant, stemt één op vier voor het Vlaams Belang. Wie een beetje commercieel is, schopt geen potentieel kwart van zijn lezers tegen de schenen. Rademakers dus blijkbaar wel. Het is niet voor niets dat men in de koekenstad tegenwoordig spreekt van de Gazet Van Janssens. Afgezien van de zaak Tastenhoye, zal het voor menig krantenlezer ook even slikken geweest zijn te moeten vernemen dat de Vlaamse journalisten, althans volgens Rademakers, "onafhankelijk, kritisch en objectief" zijn. Een staaltje daarvan hebben we vorige week nog kunnen constateren bij de grafieken over de laatste politieke peiling van De Standaard, het dagblad dat zich "een kwaliteitskrant" durft noemen. Misschien leeft Rademakers in een andere wereld?
Meer dan een jaar na de intentieverklaring en enkele maanden na een mislukte poging, is er dan toch een akkoord gekomen tussen België en Marokko over het overbrengen van in België veroordeelde Marokkanen naar een gevangenis van hun thuisland. We moeten echter nog niet te snel juichen, want van de ± 1100 veroordeelde Marokkanen die hier bij ons de gevangenissen bevolken, zijn er voorlopig maar een zestigtal die daarvoor in aanmerking komen. Het overbrengen geldt niet voor wie de dubbele nationaliteit heeft (daar gaan we weer: discriminatie) of zelfs niet voor wie bij ons al een vaste verblijfplaats had. Het moet daarenboven gaan om definitieve veroordeelden. Men hoopt dat het aantal zal kunnen oplopen tot 200, maar dan zullen we het wel gehad hebben. Niettemin is het akkoord positief te noemen, omdat het misschien mogelijke Marokkaanse would-be criminelen zou kunnen afschrikken om in ons land nog misdadige feiten te plegen. Een verblijf in een Marokkaanse gevangenis is geen lolletje, zoals we o.m. hebben kunnen zien in de Vlaamse film "De hel van Tanger". Een vermindering van 60 criminelen is natuurlijk nog geen oplossing voor onze overbevolkte gevangenissen, waar meer dan 70% van de gedetineerden van vreemde oorsprong zijn. Daarbij staat de Marokkaanse gemeenschap stevig op plaats nummer één. Uit een vroegere Nederlandse studie, uitgevoerd - als ik me niet vergis - door de Vlaamse Marion Van San van de Erasmus universiteit van Rotterdam, blijkt dat Marokkanen in Nederland vijfmaal meer criminele feiten plegen dan bv Turken. Dat zal bij ons niet veel minder zijn. Het is trouwens ook gebleken dat Turken, die van Aziatische oorsprong zijn, zich hier veel gemakkelijker aanpassen. Dat kan men o.m. ook zien aan de namen van enkele reporters bij VRT en VTM. Die zijn hoofdzakelijk van Turkse afkom. Ook blijkt dat de geldstroom die Turkse immigranten naar Turkije stuurden, stilaan aan het opdrogen is. Ook dat is een bewijs, dat die mensen niet zinnens zijn terug te keren en zich hier aan het integreren zijn. Het zal nog wel even duren vóór we dat gaan meemaken met de Maghrebijnen (Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs), als dat ooit ook al zal lukken. Maghrebijnen zijn van Arabische origine (of hebben twaalf eeuwen onder Arabische invloed geleefd) en dat blijkt zijn sporen achter gelaten te hebben. Enfin, die zestig is toch al een begin. Nu nog akkoorden maken met de anderen landen die hun criminelen bij ons gedetacheerd hebben en dan zijn we op de goede weg.
Het is steeds een spannende tijd als er begrotingscontroles zijn en het was deze keer niet anders. Van één zaak kan men vooraf al zeker zijn: de Belgische begroting zal (weer eens) sluitend zijn en er zal weer gepocht worden over het feit dat andere landen zoiets niet kunnen, waarbij men dan telkens vergeet erbij te zeggen dat die andere landen een minder zware staatsschuld hebben en dus niet persé een sluitende begroting hoeven te hebben. Wat het bij ons wel spannend maakt, is te weten hoé ze het deze keer "gefixt" hebben: met nog eens pensioenfondsen te hy-jacken of met weer staatseigendommen te verkopen. I.pl.v. dat laatste zou de regering zijn gebouwen beter laten sponsoren zoals Racing Genk het gedaan heeft met zijn stadion. Zo blijft men tenminste eigenaar. Nee, deze keer heeft het milieu onze begroting gered. Want sinds Gore is onze Guy bekeerd tot het groene geloof en staat alles in het teken van de redding van onze planeet. Het milieu is groot en Gore is de profeet! Verhofstadt heeft daarvoor zelfs geen huisvrouw nodig, zoals de SP.a, hij doet het allemaal zelf. En hoe doet hij dat: wel hij gaat alles wat milieu bedreigend is, belasten. Of toch bijna alles, want hier en daar moet hij wel e.e.a. ontzien. In juni zijn er nl verkiezingen. Jammer, dat de VLD voor die nieuwe naam van Open VLD gekozen heeft. Het had véél beter Groen VLD geworden, al dan niet met daarachter een uitroepingsteken. Groen!, de partij dan, begint trouwens zo stilletjesaan groen uit te slaan van nijd en jaloezie. Maait die Verhofstadt toch het (uiteraard groene) gras toch vóór hun voeten weg, zeker? Waarvoor heeft dit land Groen! nog nodig? De Open VLD wordt groener dan groen! --- De mensen die nog met hun voetjes op de grond staan, weten ondertussen wel beter. Wat de nieuwe maatregelen ook zullen zijn, het worden letterlijk vijgen na Pasen, want het zal de nieuwe federale regering zijn - als die er komt - die mag zorgen dat de staatskas weer gevuld zal worden en die er tegelijk voor zal moeten zorgen, dat er bij de volgende begroting minstens 1% overschot zal zijn. Iets waarin de regering Verhofstadt II nooit geslaagd is, als men tenminste de onverantwoorde eenmalige maatregelen er aftrekt. Dat het met dit land goed gaat, heeft men niet te danken aan Verhofstadt. Het gaat goed met heel Europa en wij profiteren daarvan mee. De vraag is maar of het goed zal blijven gaan met een land waarin het woord "besparen" verdwenen lijkt te zijn. Tijdens de voorbije "vette" jaren heeft Paars verzuimd wat opzij te zetten en dat zal zich in de toekomst wreken. Maar daartegen zit Verhofstadt op zijn landgoed in Toscane. Dopo di noi il diluvio!
