Daar Pieter De Crem en Rik Torfs zich toch niet kandidaat gesteld hebben voor de weinig benijdenswaardige post van CD&V-voorzitter, zal Wouter Beke het mogen doen. De man heeft bewezen voor dat werk geschikt te zijn en inderdaad meer verdiend dan een postje ad interim. Tot hiertoe heeft hij in de aan de gang zijnde federale besprekingen goed zijn streng getrokken, al was dat inderdaad niet zo moeilijk: hij reed het parcours à la Zoetemelk. Een voordeel voor hem (en voor Vlaanderen) is dat Beke en De Wever elkaar al kennen sinds hun studententijd. Met een premier in lopende zaken (Leterme), een Vlaams minister-president (Kris Peeters), een waarachtig soort Europees president (Herman Van Rompuy) én een voorzitter van de Europese volkspartij (Wilfried Martens) in zijn rangen, telt CD&V een hoop min of meer zwaargewichten, waartussen Beke wel eens verloren zou kunnen lopen. Het zou hem sieren, mocht hij de oude krokodillen uit zijn partij (Martens, Dehaene, Eyskens) eens vertellen, dat ze er goed aan zouden doen voortaan hun commentaren voor zichzelf te houden. Dat zou al veel kunnen helpen. In De Standaard van dit weekeinde verklaarde Beke in een interview, dat hij - ondanks zijn goede relaties met De Wever -een nieuw kartel op federaal vlak niet ziet zitten. Ik zou daar maar niet teveel van geloven. In liefst 129 Vlaamse gemeenten bestaat dat kartel nog en eind 2012 komen er weer gemeentelijke verkiezingen. In Ieper, de thuisbasis van Leterme, is het voortbestaan van het kartel reeds verzekerd tot 2018. Ze zouden dat best ook elders doen en zelfs op federaal vlak. In het andere geval bestaat er nl de kans dat er bij die verkiezingen heel wat nieuwe N-VA kernen zullen worden opgericht (in mijn gemeente zijn ze daar al mee bezig), waardoor de gemeentelijke, nu nog sterke basis van de christendemocraten ook wel eens zou kunnen herleid worden tot een veel kleinere omvang. We zijn echter nog niet zover. Eens zien waar en wanneer Vande La en Co zullen struikelen.
Vande La heeft dan eindelijk eergisteren en gisteren de vertegenwoordigers van de club van zeven ontvangen en - alhoewel de scepsis groot is - beslist dat er volgende week zal worden verder gepraat. Of het allemaal veel zal uithalen, is nog koffiedik kijken. In een uiteenzetting voor de regenten van de nationale bank kon Di Rupo, één dag na zijn overleg met de laatste koninklijke bemiddelaar, alvast weinig positief. Het laat zich zo aanzien dat de man er helemaal niet meer op uit is eerste minister te worden van dit land. Hij weet nu waarschijnlijk dat hij dan zijn incompetentiequotiënt (IQ*) zal overschrijden en zich belachelijk zal maken. Het overleg met de drie Vlaamse vertegenwoordigers van de club werd helemaal overschaduwd door een aanval uit onverwachte hoek, van niemand minder dan Vlaams minister-president, Kris Peeters. Volgens Peeters zal Vlaanderen zwaar moeten inleveren, als het plan van Vande Lanotte doorgang vindt. Daarbij stelt hij - terecht - dat de rode ridder wél al geld beloofd heeft aan Brussel, maar nog geen enkel voorstel heeft voor de splitsing van B-H/V, twee zaken die steeds aan elkaar werden gekoppeld. Tenslotte heeft Peeters weinig vertrouwen in een dossier waar men, na 35 dagen moeilijk overleg met o.a. de nationale bank, het planbureau en een handvol geleerde professoren, nog altijd alles en nog wat kan amenderen. Dat wordt dus, in het beste geval, weer ouwehoeren en aanmodderen from here to eternity, waardoor nieuwe verkiezingen steeds meer in beeld zullen komen. Vande Lanotte heeft m.i. wel één punt en daarin schijnt hij te zijn bijgetreden door alle leden van de onderhandelingsgroep (Vlamingen inbegrepen): eender wat voor compromis er straks eventueel uit de bus komt, ook Vlaanderen zal dan mee moeten besparen, zoals ook Wallonië en Brussel én het federale niveau dat zullen moeten doen. Heel de westerse wereld haalt de dag van vandaag de broeksriem aan. België zal daaraan niet ontsnappen en Vlaanderen dus ook niet. Dat betekent, dat Peeters zijn begrotingsplannen inderdaad zal moeten aanpassen. Dat houdt echter niet in, dat hij zijn beloftes niet moet houden, met uitzondering van één toch: er komt dan in 2011 geen sluitende Vlaamse begroting. Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 18 dezer (De Vlaamse parochieraad), begrijp ik niet dat Peeters en Co zich daarover zo druk maken. België heeft geen sluitende begroting, Wallonië misschien tegen 2015 en Brussel tegen Sint Juttemis. Waarom moet Vlaanderen er dan persé wél een hebben en dan nog tegen 2011? Om daarna te moeten horen dat de anderen het geld zullen pakken waar het dan zal zitten: bij Vlaanderen? Peeters heeft vroeger ooit eens gezegd, dat hij niets zinnens was het federale deficit mee te helpen betalen als de andere gewesten dat ook niet (konden) doen. Welnu, dan heeft het ook geen zin ergens geld over te hebben als de anderen daar geen probleem uit maken. Samen uit, samen thuis, zoals het spreekwoord zegt.
* Zie "Het Peterprincipe" ("The Peter Principle" door Laurence Peter en Raymond Hull: " Why things allways go wrong"). Buccaneer Books, Cutchogue, New York).
Onze vakbonden zijn er steeds als de kippen bij om bedrijven en patroons aan te klagen als het ergens niet goed gaat. De vraag is maar, of het bij henzelf wel goed gaat en dan bedoel ik in de bedrijven en instellingen die zijzelf beheren of waar ze een zodanige vinger in de pap hebben dat ze de facto doen wat ze willen. De geschiedenis leert, dat dit niet het geval is. Bijna alle bedrijven die de vakbonden zelf ooit hebben uitgebaat zijn failliet gegaan. De eerste bank die ze hadden, in de jaren dertig van vorige eeuw, de "Bank van de Arbeid" ging over kop. Later volgde de Volksgazet en De Morgen (tot deze laatste werd overgenomen door de kapitalisten van De Persgroep), de winkels van Kavé en De Welvaart, de rode broodbakkerijen en ga zo maar verder. Van zodra de linkse partijen steeds meer deel uit gingen maken van regeringen, hebben de vakbonden het over een andere boeg gegooid. Ze gingen zich nestelen in staatsbedrijven, waar ze het zo goed als voor het zeggen kregen, zoals bv De Post en de Spoorwegen. Nu die bedrijven straks echter gaan moeten concurreren met "de privé", braadt ook hier hun haring niet meer. Een schoolvoorbeeld maken we deze dagen mee bij de NMBS (Nationale Maatschappij der Belgische Syndicalisten), waar de vakbonden al jaren de plak zwaaien en de verliezen zich dan ook opstapelden. Denk maar aan de miljarden die toenmalig minister van Begroting Vande Lanotte (niet toevallig, hé!) hen toeschoof, maar die later door Europa toch bij de begroting dienden gerekend te worden. Datzelfde Europa heeft nu gedecreteerd dat vracht- en personenvervoer gescheiden moet worden tegen de tijd dat het hele Europese spoorverkeer wordt geliberaliseerd. Grote paniek, waarbij de rode vakbond zelfs besloot dat vrachtvervoer per spoor op te doeken. Er kwamen dan wel zo'n 2.000 mensen zonder werk te zitten, maar de meeste zijn zgz "statutairen", vast benoemd dus en die moet "men" dan maar elders onderbrengen, op kosten van Honoré Gepluimd natuurlijk. Het is niet zover gekomen, omdat de christelijke vakbond, die het eerst eens was met de rode collega's, tenslotte toch besloten heeft het Belgisch vrachtvervoer per spoor te redden. Als gevolg daarvan krijgt dat vervoer, de NMBS Logistics, van de NMBS holding straks 135 miljoen euro en kan het potverteren verder gaan. Want dat Belgische vrachtvervoer is al jaren verlieslatend en dat zal de volgende jaren niet veranderen. Ze zal met "de privé" niet kunnen concurreren, simpel o.w.v. het feit dat de "verworvenheden" van het spoorwegpersoneel niet meer van deze tijd zijn. In hetzelfde bedje van die verworvenheden is ook de activiteit in de Antwerpse haven ziek. Hetzelfde werk dat in de haven van Zeebrugge door één man gedaan wordt, gebeurt in de haven van de koekenstad met twee en soms zelfs met drie of meer. Ook dat noemt meer "verworvenheden". De haven van Antwerpen prijst zichzelf uit de markt, niet door de lonen die men er betaalt, maar door een archaïsche organisatie die niet meer van deze tijd is. De enige sector waarin de vakbonden wél gegroeid zijn, is de geneeskundige. Simpelweg omdat die zwaar gefinancierd wordt door de staat, ongeacht de diepte van de staatsschuld. Voorlopig toch nog...
Meer dan 160 dagen na de verkiezingen van juni en 34 dagen nadat hij aangesteld werd tot koninklijk bemiddelaar, heeft Vande Lanotte eindelijk zijn plannen op tafel gelegd. Geen enkele van de zeven onderhandelende partijen heeft ze meteen afgeschoten, zoals gebeurd was met de voorstellen van "éclair" De Wever, maar dat is dan ook zowat het enige positieve wat er voorlopig te vertellen valt. De waarheid is nl dat geen enkele partij het dúrfde, om nl de zwarte piet niet toegewezen te krijgen voor het houden van nieuwe verkiezingen en daardoor misschien stemmen te verliezen. Dat er ook van de plannen van Vande La weinig in huis zal komen, staat nu al vast. Alle partijen hebben inderdaad wel gezegd verder te willen praten, maar tegelijkertijd ook dat ze de voorstellen van "den baard" gaan amenderen. Dat wordt dan weer een nieuw rondje berekeningen, schema's en andere scenario's. Vooral als madame Millefoisnon zegt dat e.e.a. moet worden aangepast, weten we waar we aan toe zullen zijn. De francofone situatie wordt nog het best gesteld door Philippe Dutilleul, nota bene: de Franstalige maker van het kolderprogramma "Bye,bye Belgium": "De Franstaligen", zegt hij, "blijven op een irrationele manier gehecht aan België, maar het land waarvan ze houden, bestaat alleen nog in hun hoofd". Kortom, net zoals vroeger al eens gebeurd is met de kleur van de autokentekens, vinden de francofonen de plannen van Vande Lanotte "te Vlaams". Dat is de logica zelf, want het werk van Vande La was grotendeels gebaseerd op dat van De Wever. Het waren deze twee Vlamingen die tenslotte de moed hebben gehad de zaken op papier te zetten, iets wat Elio di Pippo - de man die eerste minister wou worden - niet eens durfde. Die hield het bij luchtgitaar spelen, om daarna te kunnen blijven ouwehoeren tot in het oneindige over wat wél en wat niét was gezegd en hoe het was gezegd. Onderhandelen met de Franse slag", noemt men dat. De enige reden waarom men nog een tijdje zal blijven doorbomen is, dat men op die manier in 2011 geraakt en België dan geen voorzitter van de E.U. meer zal zijn. Eens dat geregeld gaan we weer naar verkiezingen, die hopelijk - zeker in Vlaanderen - het karakter van een referendum zullen krijgen. Verkiezingen in 2011 zullen alvast één voordeel hebben: het spook van de samenvallende verkiezingen zal weer verdwijnen, tot spijt van alle Belgicisten. Er is dan toch nog één democratisch element dat overeind zal blijven.
"Velen, die (bijna) een leven lang gewerkt hebben en bijdragen betaalden, krijgen minder pensioen dan de uitkering die mensen krijgen die nooit gewerkt hebben of nooit in dit land gewerkt hebben" Bovenstaande vaststelling is niet van mij noch van e.o.a. oppositiepartij of drukkingsgroep. Ze staat verwoord in de "pensioenatlas" van de federale overheidsdienst Sociale Zekerheid en de onderzoekgroep Pensioenbeleid van de KU-Leuven. Het Belgisch stelsel slaagt er niet in mensen na hun pensionering een menswaardig bestaan te geven en te voorkomen dat ze arm worden. 23% van onze pensioenen ligt beneden de Europese armoedegrens. En daar houdt het niet mee op. Het blijkt nl dat er in het Belgische pensioenstelsel ook nog een soort apartheidsregime zit ingebakken. De staatsuitgaven voor de ambtenaren zijn, in vergelijking met het bbp sinds 1980 met meer dan de helft gestegen, sinds 1970 zelfs verdubbeld. Voor de niet-ambtenaren is er echter sindsdien zo goed als niets bijgekomen. M.a.w de ambtenarenpensioenen zijn welvaartvast, de andere niet. Uit schrik voor vakbondsreacties durven de politieke partijen, die het de laatste dertig jaar hier voor het zeggen hebben gehad, daartegen niets ondernemen. De verschillende overheden zijn dan ook verplicht geworden zelf iets te ondernemen en doen dat door alleen nog contractuele personeelsleden in dienst te nemen, met een werknemersstatuut zoals in de "privé". Dat betekent dat ze later, alhoewel ze hetzelfde werk zullen hebben verricht, een lager pensioen zullen krijgen. Dat is dan België 2010. En dan zijn er nog die durven beweren, dat dit land geen staatshervorming nodig heeft...
Tijdens de uitzending "Plan B" op Canvas van zondag, zei Caroline Gennez op een gegeven ogenblik, "dat de N-VA tegen een staatshervorming is, omdat de federale staat daar versterkt uit zou komen". Dat is natuurlijk niet het geval, want de N-VA wil - althans voorlopig, als tussenstap - juist het tegenovergestelde: een afgeslankt federaal niveau en versterkte gewesten. Wie tussen de regels kan lezen, ziet hier dat Gennez, die van Vande Lanotte zeker meer info krijgt dan haar politieke tegenstanders, weet dat de uitvinder van het lege zilverfonds een plan heeft uitgewerkt om de federale staat te verstevigen, niét te verzwakken. De Wever en Co hebben dan ook overschot van gelijk dat ze daarin niet trappen. Niet voor niets lijkt de verstandhouding N-VA/SP.a flink verzuurd. N-VA had in de Vlaamse regering toegegeven in het Lange Wapperdebat en hoopte dat de SP.a als compensatie zich soepeler zou opstellen bij de federale discussies. Niet dus. De Wever heeft nu gezegd, dat zgz niemand verkiezingen wil, maar iedereen ermee bezig is. De kans is dan ook groot dat die er toch gaan komen, al ligt de ultieme beslissing bij het federale parlement. Als ze er komen, dan wordt het een soort referendum, waarbij de partijen duidelijk zullen moeten vooropstellen waarvoor zij staan: een duidelijke, verantwoorde staatshervorming waarvan in Vlaanderen iedereen weet dat ze nodig is, of voortmodderen zoals we sinds juni 2007 bezig zijn. Tegelijkertijd kan er dan ook een einde gemaakt worden aan het Belgicistische fabeltje, dat slechts 15% van de Vlamingen voor een splitsing van België zou zijn, dat terwijl bijna 40% bij de vorige verkiezingen al gekozen had voor partijen die de Vlaamse onafhankelijkheid willen. Als bij een volgende verkiezingen de V-partijen duidelijk in hun kiesbeloftes zeggen wat ze willen en ze in Vlaanderen een meerderheid zouden behalen, dan is ook dat fabeltje de wereld uit. Tot spijt van Reynebelg, Hemmelinks en alle andere wereldvreemde nestbevuilers.
De met veel tamtam aangekondigde uitzending over de splitsing van België, op Canvas in samenwerking met de RTBf, heeft m.i. weinig nieuws gebracht. Interessant, dat wel, omdat het - in tegenstelling tot de kolder van de originele uitzending op de RTBf - de zaak wetenschappelijker aanpakte, maar wat er verteld werd, was meestal al geweten. Dat zo'n splitsing geld gaat kosten, is gewoon bangmakerij. Alles wat men doet in dit land en zeker alles wat men wil hervormen - ook zonder splitsing - zal geld kosten. En het leeuwenaandeel zal steeds door Vlaanderen moeten betaald worden. Dat gebeurt nu ook. Het verschil is, dat we er later meer vruchten van zullen plukken. Alleen al met het geld van de huidige transfers zullen we ons veel meer kunnen veroorloven. Nu verdwijnt dat in de bodemloze putten van het Waalse staatssocialisme en de multiculturele armoede van het Brusselse stadsgewest. Wat er positief was aan de Canvasuitzending was, dat ook de partijen, die niet betrokken zijn bij de club van zeven, werden uitgenodigd en hun zeg mochten doen. Jammer daarbij was, dat Gerolf Annemans niet dieper mocht ingaan op zijn boek "De ordelijke opdeling van België", het enige actuele werk over het besproken onderwerp. Hopelijk geeft De Vadder hem een tweede kans waarin hij dat zal kunnen doen. In het andere geval zal het voor de Vlamingen beter zijn het boek meteen te bestellen bij uitgeverij Egmont. Hét voorbeeld voor een vreedzame splitsing van dit land moeten we gaan zoeken bij de opdeling van Tsjechoslowakije, omdat het ook daar ging om een Europees land en het vrij recent is. De reden om het niét te doen, omdat wij met het extra probleem Brussel zouden zitten, houdt geen steek. Voor mij is het vrij simpel: eentalig Vlaanderen maakt een soort confederatie met het veeltalige Brusselse stadsgewest en zal de kosten ervan grotendeels financieren. Het Nederlands zal wel als een der verplichte talen binnen Brussel blijvend moeten erkend worden en Brussel zal ook moeten worden hervormd. Vorige week geraakte nog bekend dat Beliris*, een Brussels begrotingsfonds dat telkens voor drie jaar geherfinancierd wordt, met 326 miljoen euro zit dat niet uitbesteed geraakt. Hoe kan dat nu in een gewest dat heel de tijd staat te schreeuwen voor geld? Ondertussen blijft het wachten op nieuws van koninklijk bemiddelaar nummer zoveel over de gang van zaken i.v.m. de financieringswet. Als ook dat niet zal lukken - wat waarschijnlijk is - dan zullen we toch naar nieuwe verkiezingen gaan, maar dan liefst met als inzet een plan B, zoals Bart De Wever ondertussen ook al heeft laten weten. Want nog eens vier jaar verder aanmodderen, zoals we nu al bezig zijn, is helemaal geen optie meer.
* Het bestuur van dat Beliris bestaat uit een achtkoppig comité, dat geleid wordt door ... Laurette Onkelinx!
