In de kakofonie die de Belgische politiek momenteel is, waar op alles wat beweegt (verbaal) wordt geschoten, zelfs op plannen die niet eens door politiekers zijn gemaakt (zoals bij defensie), is het bijna een verademing nog eens te kunnen vaststellen dat men soms ook nog met een echt probleem bezig is. Daarmee bedoel ik de studie die Geert Bourgeois heeft besteld om de huidige situatie van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië in kaart te brengen. Nu kan men daartegen inbrengen, dat die situatie toch duidelijk genoeg is. De verschillende cijfers, die wel over miljarden gaan, hebben te maken met het al dan niet meetellen van de federale staatsschuld en de daarbij horende intrestlasten. Wat er echter wel zou kunnen veranderd zijn, bijna zeker zelfs, is de situatie na de implementatie van de stilaan berucht geworden zesde staatshervorming. Men kan er gif op nemen dat die ervoor zal zorgen dat de transfers nóg groter zullen geworden zijn. De reden daarvoor is dat de Vlaamse partijen die de zesde her- of misvorming hebben goedgekeurd, dit waarschijnlijk weer gedaan hebben met de natte vinger, terwijl dat in Wallonië niet zo gebeurt. Ik heb recentelijk ergens de uitleg van een Waalse professor gelezen, die zei dat elk Vlaams voorstel in Wallonië onder de loep wordt genomen en slechts wordt goedgekeurd als blijkt dat Zuid-België er beter van wordt, wat meestal betekent dat dat voor Vlaanderen niet zo zal zijn.
Er is nog een tweede reden, waarom Bourgeois er werk van wil maken. De vraag ernaar kwam van Vlaams Belanger Stefaan Sintobin en is ook reeds gesteld door Bart Maddens (eerst in Grondvest, het maandblad van de VVB, maar nu ook in De Morgen). Beide interpellanten zijn het er nl niet mee eens dat de N-VA haar communautair programma in de koelkast houdt. Federaal is dat nog te begrijpen, regionaal niet. Vraag is maar wat er verder zal gebeuren, als blijkt dat die transfers inderdaad door die laatste staatshervorming nóg zullen gestegen zijn, zoals ikzelf ook vrees.
Vóór het einde van dit jaar zouden we daarop een antwoord moeten hebben.
Mijn jongste dochter had bij Ryanair een korte vakantietrip met haar gezin geboekt naar het Spaanse Alicante, waar haar (Nederlandse) schoonouders wonen. Iets dat ze elk jaar een keer doen. Op paaszondag vertrokken en de donderdag daarop weer terug, was het plan. Maar toen kregen ze te doen met de staking van de Franse luchtverkeersleiders en geraakten ze, zoals zovelen, niet terug. Het wordt een verlengde vakantie, want terugvliegen zit er deze week niet meer in. Nu hebben zij geluk, want ze logeren daar bij opa en oma en vooral deze laatste zal er niet om rouwen haar kleinkinderen eens wat langer te kunnen zien. Voor wie daar echter extra kosten moet maken voor eten en logeren, is dat helemaal niet leuk meer.
In feite zouden dergelijke categorieën van werknemers niet zomaar mogen staken. Ronald Reagan had daar destijds een oplossing voor: hij ontsloeg ze allemaal en verving ze door militairen die eenzelfde opleiding hadden gekregen. Zoiets zal in het ‘democratische’ Europa wel niet gebeuren, al dient daar ook aan toegevoegd dat het luchtverkeer sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel wat is toegenomen en nogal wat zaken gecompliceerder zijn geworden. Toch blijft het ergens immoreel dat een relatief kleine gespecialiseerde groep zomaar honderdduizenden passagiers, vliegtuigmaatschappijen en luchthavens kan gijzelen.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor luchtverkeersleiders. Ook bij ons is er nog steeds de dreiging van een staking van de zee- en rivierloodsen. Die had normaal op zondag moeten ingaan, is voorlopig opgeschort, maar niet afgeblazen. In dit laatste geval zijn de gegijzelden geen vakantiegangers, maar havens, transportbedrijven en industrieën, waar tienduizende mensen hun boterham verdienen. Straks is het misschien weer de beurt aan de sluiswachters en zo blijft onze samenleving een potentieel slachtoffer van onverantwoorde chantages en/of acties, al dan niet gesteund door de vakbonden. Ook de democratie blijkt zijn grenzen te hebben.
Het is niet mijn gewoonte, maar ik wil toch nog eens iets kwijt over ons Belgische voetbal. Veel meer dan wat ik verneem tijdens de Tv-journaals, weet ik er niet van, maar het moet me wel interesseren, omdat mijn jongste kleinzoon bij de jeugd van AS-Verbroedering Geel speelt. Die ploeg speelt in Tweede Klasse, beroepsvoetbal dus en ook de jeugdploegen moeten daardoor in heel België gaan voetballen. Zo zijn er bv ook verplaatsingen naar Eupen en Virton (zes uur in de bus, heen en terug!) met daarbij het risico dat tijdens de winter de match ginder uitgesteld kan worden wegens sneeuw en ijzel…
Acht tweedeklassers hebben zopas te horen gekregen dat ze voor het volgende seizoen geen licentie krijgen om nog mee te doen met het betaald voetbal. Geel is daar gelukkig niet bij, maar wel bv Antwerp, met zijn stamnummer 1 ‘The Great Old’ van het Belgische voetbal. Bergen, de ploeg van Di Rupo’s stad is failliet verklaard (daarvoor had de stad geen geld meer; allemaal opgemaakt aan kunstwerken à la Arne Quinze & Co) terwijl Racing Mechelen en Zaventem/Woluwe zelf te kennen gegeven hebben niet verder in Tweede Klasse te willen spelen en zelfs geen licentie meer hebben opgevraagd. Zij zakken automatisch naar derde, terwijl de overigen nog beroep kunnen aantekenen.
De reden waarom het in Tweede Klasse zo gesteld is, is al lang bekend. De ploegen krijgen zo goed als niks van de Tv-rechten, trekken uiteraard minder toeschouwers en zijn daarenboven verplicht om over minstens 17 (dure) profspelers te beschikken. Ploegen die uit de Eerste Klasse zakken krijgen nog één jaar een deel van de Tv-inkomsten, maar als ze er niet in slagen terug in Eerste te komen, houdt het ook voor hen op. Voor zover dat nodig zou zijn, zal iedereen wel snappen dat het met de sponsoring in Tweede Klasse ook maar een mager beestje zal zijn. Als men daarenboven leest dat zelfs in Eerste Klasse vorig seizoen, ondanks de Tv-gelden en de sponsoring, de helft van de ploegen verlies maakte (bijna 21 miljoen euro in totaal), dan kan men zich best voorstellen dat het in Tweede helemaal huilen met de pet is geworden is.
Vanaf het seizoen 2016/17 zou er een hervorming van Eerste en Tweede Klasse op komst zijn, maar dat is voor vele clubs alvast een seizoen te laat. Misschien komt het moment eraan van de gelegenheid gebruik te maken om die hele geldverslindende Belgische voetbalbond op te doeken en/of definitief te splitsen, desnoods vanaf Tweede Klasse, in een Vlaamse en een Waalse bond, waarbij misschien onze eigen jeugd wat meer kansen zou krijgen dan nu het geval is. Als men tegenwoordig de samenstelling van sommige ‘Vlaamse’ ploegen overloopt, komt men er amper nog Vlaamse namen tegen*. Ik begrijp niet wie voor zo’n ploegen nog wil supporteren.
* In het eerste elftal van Lierse, ooit door de eigen supporters op spandoeken ‘de trots van Vlaanderen’ genoemd, speelt geen enkele Vlaming meer mee. De ploeg heeft bijna het hele seizoen op de laatste plaats gebengeld en zou zonder de playoffs al veroordeeld geweest zijn, terwijl ze nu nog een waterkansje heeft in Eerste te blijven via twee nacompetities…
Wat hebben de gemiste 400 miljoen voor Vlaanderen, de herrie rond het Wetenschapsbeleid en het invullen van de nieuwe belastingsformulieren met elkaar gemeen? Wel de BFW, oftewel de Bijzondere Financieringswet. Het lijkt stilaan een afgezaagd verhaal, maar jammer genoeg gaat het om de centen van Jan en alleman en gaan we er de rest van dit jaar blijvend mee geconfronteerd worden.
Die financieringswet lijkt iets nieuw, maar blijkt reeds te bestaan sinds 1989. Ze werd al wel verscheidene keren aangepast. De laatste aanpassing is van 2012 en kwam er op initiatief van CD&V. Voorzitter Beke was trouwens een van de co-architecten van de nieuwe wet en zijn partij kan ook niet anders dan ze verder verdedigen, niet alleen t.o.v. diverse specialisten ter zake, maar ook t.o.v. Testaankoop, die ze ingewikkeld, tijdrovend en discriminerend noemt. De doorsnee burger slaagt er niet meer in zelf zijn belastingsformulier in te vullen, moet bijstand vragen en daarvoor extra betalen E.e.a. brengt ook met zich mee dat de gevolgen ervan niet de schuld zijn van de huidige centrumrechtse regering, maar van die van Di Rupo, van buitenaf trouwens gesteund door de groenen. Daarmee maken we de toch wel speciale situatie mee waarin de N-VA zich bevindt. De partij stemde onder Di Rupo tégen de wet, maar verbond er zich toe ze loyaal uit te voeren nu ze mee in de diverse regeringen zit, net zoals ze ook haar communautair programma voor vijf jaar moest opschorten. Steeds meer eigen kiezers hebben het daar moeilijk mee.
Die wet op zichzelf was oorspronkelijk niet zo ingewikkeld, maar is dat wel geworden door de vele compromissen die dienden gesloten te worden tussen de federale staat, de gewesten en de gemeenschappen. Altijd hetzelfde Belgische scenario: Een Vlaamse partij stelt iets voor, het voorstel wordt door de francofonen onderzocht en ‘aangepast’ en op het einde zijn ze steeds beter af dan de indieners van het plan. De enige regio die er met de BFW werkelijk beter op zal worden, is Brussel, dat tegen 2030 zo’n miljard euro meer zal krijgen. (Vlaanderen 4,6 miljoen minder!). En dan valt nog af te wachten hoe de transfers ondertussen geëvolueerd zullen zijn…
Tenslotte nog dit. Er wordt nog altijd, m.i. terecht, gespeculeerd of deze regering Michel het zal uithouden tot 2019. Dat heeft echter niets met bovenstaande te maken, dat we te danken hebben aan de vorige coalitie (plus de groenen). De vraag is wel in hoever de N-VA nog geloofwaardig blijft in dit verhaal en of het ‘Soske sjot’ dit allemaal wel waard was.
Een van de beschuldigingen die deze federale regering krijgt van de vakbonden en de linkse oppositie, is dat alleen de kleine man en niet het grootkapitaal moet besparen. Het zal natuurlijk nooit voor iedereen goed zijn, maar toch wordt er in de marge van die besparingen blijkbaar niet iedere zakkenvuller gespaard. Zo kregen ex-ministers Lieten en Van den Bossche (SP.a) geen uitkering meer voor twee extra medewerkers voor 5 jaar, maar slechts één voor twee jaar. Besparing: 1 miljoen euro. Beide ex-excellenties zitten trouwens nog in het Vlaamse parlement en zullen dus van honger niet omkomen. Deze aanpassing van een bestaande regel zal in de toekomst gelden voor iedereen die zijn ministerschap niet kan verlengen, dus ook voor niet socialistische ministers die een einde zien komen aan hun ministeriële loopbaan.
Staatssecretaris voor o.m. Wetenschapsbeleid, Elke Sleurs, heeft zopas ook de topman van dat beleid de laan uitgestuurd. De man, een zekere Philippe Mettens (PS), had al een juridisch dispuut met de Raad van State omdat hij ook nog burgemeester was van Vloesberg, een Henegouwse faciliteitengemeente en zoiets wettelijk niet kan. Dat probleem is nu van de baan, al is de officiële reden dat men ook dat Wetenschapsbeleid wil omvormen en de man niet meer in het nieuwe kader zou passen. Vergeten we niet dat het overgrote deel van dat beleid ook al door de zesde staatshervorming is geregionaliseerd en Mettens in werkelijkheid nog topman zou worden van wat er van het federaal wetenschapsbeleid nog zou kunnen overblijven. Dat de man zelf weigert af te treden ligt in de lijn van de PS-actie tegen de regering, zoals ook Magnette weigerde te aanvaarden dat Wallonië minder krijgt uit de federale kas.
Men zou natuurlijk kunnen zeggen dat als men een hond wil slaan, men allicht een stok vindt. In het geval van Mettens gaat het echter duidelijk om een politieke PS-actie, zoals gisteravond nog verduidelijkt werd door Rik Torfs, rector van de KU Leuven in Terzake*. Het zijn trouwens niet alleen socialisten die onder vuur liggen, anders zouden we weer van een ‘Soske sjot’ kunnen spreken. Een ander doelwit is bv NMBS-voorzitter Fontinoy en die is/was een protegee van Reynders (MR). Het duo Cornu/Galant, dat zich voorgenomen heeft de NMBS augiasstal uit te mesten, wil hem blijkbaar weg en dat schijnt niet zo moeilijk te zijn als men eerst dacht. De man blijkt er nl een soort privé hofhouding op na te houden van liefst 14 man, waarvan een half dozijn rechtstreeks voor hem ‘werken’. Le roi soleil de la SNCB! Kostprijs: rond het miljoen euro.
Tenslotte blijkt Stevaert, op het ogenblik van zijn wanhoopsdaad, nog vijf lucratieve bedrijfsmandaten te hebben gehad: voorzitter bij Ethias (verzekeringen), Dela (uitvaartbedrijf!) en Dinh Vu (havenbedrijf in Vietnam, waar hij in de eerste plaats gewaardeerd werd o.w.v. zijn goede relaties met het Cubaans regime), plus bestuurder bij Gault&Millau (restaurantgids) en Elia (Hoogspanningslijnbeheerder). De man was tussendoor ook nog eigenaar van een dozijn cafés in Hasselt en omgeving.
Als al die politiekers en hun medewerkers het eens hielden bij één of twee (betaalde) mandaten, buiten wat ze in de politiek zelf nog krijgen (‘verdienen’ is hier het juiste woord niet), dan zouden zij daar veel mensen gelukkig mee kunnen maken die het meer nodig hebben dan zij. Dat in plaats van het altijd maar te hebben over ‘de mensen’ waar zij zgz voor zouden werken (een uitdrukking die o.m. ook Leterme regelmatig gebruikte). Als zij ergens voor werken dan is het voor de eigen portemonnee. Jammer genoeg vrees ik, dat dat nog niet voor morgen zal zijn.
* Mettens was ook uitgenodigd op Terzake, maar stuurde zijn kat…
Het wordt een rustige politieke week in deze paasvakantie, tenzij ge natuurlijk vindt dat het laatste nieuws over Yves Leterme wereldnieuws is. De man heeft nl verklaard geen politieke job meer te ambiëren in dit land, zelfs niet die van burgemeester van Ieper, die hem beloofd was. Of de affaire Stevaert er iets mee te maken heeft, weet ik niet, maar er zijn zekere gelijkenissen.
Waarover nog wél deining zal komen is over de 750 miljoen euro, die de gewesten niét zullen krijgen o.w.v. de nieuwe financieringswet van de zesde staatshervorming. Blijkt nu dat Vlaanderen weer de klos wordt o.w.v. zijn hogere werkgelegenheidsgraad en het hoger gemiddeld inkomen van zijn burgers. Daardoor gaan we weer eens de grootste bijdrage mogen leveren, zowel in absolute cijfers als proportioneel.
Een tweede vaststelling ter zake is het debacle van de notionele intrestaftrek. Toen die werd ingevoerd, beloofde de toenmalige regering van Verhofstadt (de man die sneller liegt dan zijn schaduw), dat er daardoor meer werkgelegenheid en extra inkomsten voor de staat zouden uit voortkomen. Niets blijkt minder waar te zijn. Sinds 2006 zijn er nogal wat grote Belgische bedrijven in vreemde handen terecht gekomen en die sluizen sindsdien de dividendenwinsten de grens over. Dat drukt de bedrijfswinsten hier ter plaatse en zorgt ermee voor dat de staat sindsdien daarvan steeds minder inkomsten heeft.
Opmerkelijk is wel dat de Franstalige media reeds vóór die financieringswet gestemd was, schreven dat Vlaanderen de grote verliezer zou worden. Onze traditionele partijen plus de groenen wisten van niks en onze eigen media hebben er nooit op gereageerd. Tenzij als het over Rudy De Leeuw ging!
Christophe Deborsu, journalist bij Vier en een van de Waalse broertjes, die in Vlaanderen populair werden door hun bijdragen over Wallonië (o.m. in de Zevende Dag) én het feit dat ze behoorlijk Nederlands spreken, beklaagt er zich over dat Wallonië op gebied van de beeldende kunst niet veel voorstelt, dit i.v.m. met artikels over allerlei Waalse cultuurdagen, waarop meer Vlaamse dan Waalse cultuur te zien is. Alhoewel misschien zo niet bedoeld, heeft de man gelijk. Op gebied van eigen kunst stelt Wallonië inderdaad niet veel voor. Margritte en Delvaux zijn er niet meer en voor wat ervoor en erna kwam is niet veel om over naar huis te schrijven.
Wij, Vlamingen, zijn veel te bescheiden. Wij hebben, na de Italianen, de beste schilders die de wereld ooit gekend heeft. Vanaf de Vlaamse primitieven, over de generatie van Rubens en Van Dyck tot de Vlaamse expressionisten van het type Permeke en Servaes. Ook nu vindt men in Wallonië geen kunstenaars op het niveau van de huidige Vlaamse. Zelfs een Roger de la Pasture, alhoewel geboren in Doornik, behoorde tot de Vlaamse School en liet zijn naam vervlaamsen naar Rogier van der Weyden, om daarmee Brussel – toen nog een Vlaamse stad, nota bene – en daarna de Westerse wereld te veroveren.
Daar houdt het niet bij op. Tot zelfs in de Franse taal hebben de Vlamingen de beste schrijvers van dit land. De Gentenaar Maurice Maeterlinck was de enige Belg die ooit de Nobelprijs voor literatuur kreeg. Hij schreef in het Frans. Daarenboven zijn er Charles De Coster (‘De legende van Uilenspiegel en Lamme Goedzak’), Georges Roodenbach (‘Bruges la morte’), toneelauteur Michel De Ghelderode en Emile Verhaeren. Dat waren allemaal Vlamingen die in het Frans schreven en zo ook internationaal bekend werden, wat misschien niet zou gebeurd zijn in de eigen taal omdat ons taalgebied nu eenmaal klein was (en is). De enige Waalse schrijver die er in slaagde internationaal door te breken was Georges Simenon (Maigret) en hij kan dan ook beschouwd worden als de uitzondering die de regel bevestigt. Dat alles als het gevolg van het feit dat Wallonië steeds maar naar Frankrijk opkijkt als een konijn naar een lichtbak en daarbij vergeet zelf een bijdrage te leveren. De ‘anderen’ moeten het steeds doen, op kunstzinnig gebied de Fransen, op financieel gebied de Vlamingen.
Wat wij, Vlamingen, nodig hebben is het minderwaardigheidsgevoel, waarmee we al enkele eeuwen rondlopen, van ons af te schudden. Heel wat Vlamingen van de vorige generaties hebben bewezen dat zoiets mogelijk is. We moeten onze mensen daar alleen bewuster voor maken.
