De hele zaak rond de uitdieping van de Schelde dreigt in een stroomversnelling te komen. Terecht beginnen de Vlamingen zich te roeren, nu de Nederlandse Raad van State de hele uitdieping (voorlopig) heeft geschorst. Het gedeelte aan de Vlaamse kant is al klaar en de afspraak met Nederland was, dat de werken aan het einde van dit jaar zouden zijn uitgevoerd. Daarvan zal nu niets in huis komen, want een definitieve beslissing valt er op zijn vroegst in november. Vlaams minister-president Peeters maakt zich dan ook met reden boos. Waarom nog akkoorden afsluiten tussen landen, als daarna God en klein pierke nog zijn zeg mag komen doen? Nota bene: dan nog akkoorden tussen buurlanden die zgz nog steeds verenigd zijn in een Benelux verband. Het kan allemaal wel zijn dat de zgn wetten van habitat, het milieu en Europa ook meetellen, het kan niét dat daardoor het algemeen belang van een hele regio gegijzeld wordt. De niet uitvoering van de werken kost Vlaanderen nu al 140 miljoen extra en elk jaar dreigen er daar nog 70 miljoen bij te komen. Het wordt allemaal bijzonder pervers, als men weet dat de grote begunstigde van een niet-uitvoering de haven van Rotterdam zal zijn... Buiten de actie van Peeters, die de Nederlandse ambassadrice op het matje riep, komen er nu ook andere reacties los, zoals die van Annick De Ridder, Open VLD-gemeenteraadslid van Antwerpen, die de Antwerpse horeca vraagt de Zeeuwse mosselen te boycotten en die van Antwerpse schepen Van Peel, die overweegt een vrachtwagentaks voor Nederlandse trucks in het leven te roepen. Als nl de Antwerpse haven niet kan uitbreiden, gaat er meer trafiek naar Rotterdam gaan en zal een deel daarvan via de weg onze autosnelwegen nog drukker maken. Misschien zal het allemaal zo'n vaart niet lopen. Toch wordt het tijd dat Vlamingen eens meer hun tanden laten zien, niet alleen t.o.v. de francofonen - dat gebeurt ook nog veel te weinig - maar ook t.o.v. het buitenland dat, niet helemaal ten onrechte, denkt dat in België de wetteloosheid heerst en alles er dan ook mogelijk is. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de promotor achter de actie tegen de bouw van de Lange Wapperbrug in Antwerpen, Wim van Hees, is ook al een Nederlander. Dat heeft niets met de uitdieping te maken, maar is toch weer eens zo een van die toevalligheden...
Alsof dit land nog geen problemen genoeg heeft, maken we vandaag de dag nog mee, dat het er bovenarms op zit in de hoogste regionen van onze instellingen. Justitie en politie maken openlijk ruzie en daarbij worden alle middelen aangewend: dagvaardigingen, huiszoekingen e.d. tot bij de topambtenaren. Ik ga dat hier niet verder uit de doeken doen; het staat te lezen in alle kranten en is te zien en te horen op alle radio- en Tv-zenders. Voor één keer gaat het hier eens niet om een discussie tussen Vlamingen en francofonen, maar is het haarkepluk tussen de vertegenwoordigers van de crème de la crème van het Belgische overheidssysteem. Daarbij wordt één van de betrokkenen, Francine De Tandt, voorzitster van de rechtbank van koophandel van Brussel, beschreven als "de perfecte Belg". Nou moe, als dat de perfecte Belg is, dan is Belg zijn helemaal geen goede referentie meer. Alvorens ik er verdere uitspraken over doe, zullen we best nog even wachten hoe het verder zal lopen. Dat deze zaak nog een staartje zal krijgen, staat immers nu al vast. Buiten het gekrakeel tussen politie en gerecht loopt er dan nog de zaak van de gerechtelijke uitspraak over het Fortis-dossier, waarover het laatste woord ook nog niet gesproken is. Blijkbaar lag de uitspraak daarover al een tijdje vast, ongeacht de gang van zaken. Men had ze al teruggevonden op een computer bij een huiszoeking bij advocaat Robert Peeters uit Overijse, weken vóór diezelfde De Tandt ze uitsprak. Ondertussen is de hete aardappel doorgespeeld naar de politiek, waar de onfortuinlijke Stefaan De Clerck er nog maar eens wat rotzooi bij krijgt. Hij zal zich deze zomer nog lang herinneren. Dat het Belgische Gerecht niet meer van deze tijd is, weten we al langer. Zowel qua indeling als qua wetten leven we nog in de tijd van Napoleon. Het wordt hoog tijd dat daar eens het mes in gezet wordt. Dat moet niet veel kosten; het kan grotendeels worden opgelost met besparingen. Vijf minuten politieke moed volstaan. Waar hebben we dat nog gehoord?
N.a.v. de pogingen die Obama onderneemt om de gezondheidszorg in de States voor iedereen toegankelijk te maken en de weerstand die hij daarbij ontmoet, is het in onze media zo'n beetje "bon ton" om daar meewarig over te doen. Onze gezondheidszorg is momenteel inderdaad uitstekend en zou veel Amerikanen groen doen uitslaan van jaloezie. Er is echter een "maar", een grote "maar". Vraag niet naar het Belgische prijskaartje. De kostprijs is trouwens de belangrijkste oorzaak waarom Obama steeds meer weerstand ontmoet. In 2007 heeft de laatste regering Verhofstadt een zoveelste foute beslissing genomen, dat de sociale zekerheid in ons land 4,5% méér mocht stijgen dan het nationaal budget. Die maatregel, de "alternatieve financiering" genaamd, was het gevolg van een koehandel tussen liberalen en roden, waarbij eerstgenoemden als troostprijs de notionele intrestaftrek mochten invoeren. Zowel het een als het ander heeft dit land massaal veel geld gekost. Terwijl het effect van de notionele intrestaftrek wat is weggedeemsterd door de economische crisis, is het tekort in de sociale zekerheid geëxplodeerd. Daar waar in 2000 nog 3,7 miljard euro diende te worden overgeheveld van de schatkist naar de SZ, is dat nu reeds 13,7 miljard geworden en schat men, dat er tegen 2010 nog zo'n drie miljard bij zal komen. Dat zal maken dat de kosten voor de sociale zekerheid dan 20% van de staatsinkomsten zal wegvreten. Men moet geen financieel expert zijn, om te begrijpen dat dit zo niet verder kan zonder zware extra besparingen op andere terreinen of nóg hogere belastingen. Tenzij men in de SZ zelf zou gaan snoeien en dan is het nog maar de vraag wie daarvan het slachtoffer zal worden. Het is trouwens niet alleen in de sociale zekerheid dat er drama's te verwachten zijn. De kosten van de op ons afkomende vergrijzing, zullen niet minder zijn, waardoor de burgers van dit land steeds meer zullen moeten afdragen om steeds minder te kunnen krijgen. Vergeten we in heel dit verhaal niet, dat er een steeds groter wordende groep mensen is, die nooit ofte nimmer ook maar iets heeft afgedragen, maar wel krijgt. De massale regularisaties die ons te wachten staan zullen dit probleem alleen maar verveelvoudigen. De reden, waarom er in de States tot hiertoe geen algemeen systeem van SZ was en het zo moeilijk zal zijn er daar een te creëren, is uitgerekend het feit dat Amerika een land van immigranten is. Met een systeem op zijn Belgisch zou dat land nog veel meer zgz asielzoekers aantrekken die ervan zouden genieten zonder ertoe bij te dragen. Dat kan zelfs zo'n wereldmacht zich niet veroorloven. Wie denkt dat wij het in dit kleine landje wél kunnen, maakt zich wat wijs. Hij/zij zal daar nog wel achter komen. De vraag is maar, hoe erg de situatie dan zal zijn geworden...
Twee jaar geleden was er een hele heisa, toen Albert II von Saksen Coburg een plezierjacht kocht van anderhalf miljoen euro. De reden van de opschudding was, dat hij dat jacht in Italië kocht, terwijl hij het ook in eigen land had kunnen doen. De Belgische jachtenbouwers werd niet eens om een offerte gevraagd. En dat was nog niet alles. Dat nieuwe vaartuig werd, naar 't schijnt, ingeschreven als zijnde een militair vaartuig en daarom vrijgesteld van BTW. Dat alles gebeurde in een democratisch land, waarvan de burgers weliswaar bekend staan om hun ijver om de belastingen te ontduiken, maar waar men zoiets niet verwacht van de regerende vorst. Amper twee jaar later, koopt Albert II alweer een jacht, eentje dat, naar 't schijnt, vier en een half miljoen euro kost, driemaal meer dan het eerste. Ook nu koopt hij het in Italië en zal hij de BTW ervan waarschijnlijk ook weer ontduiken. Dat alles gebeurt door iemand die, op de nationale feestdag, de burgers komt wijzen op het gemis aan ethiek vanwege de Belgische bankiers. Van hypocrisie gesproken... En er is nog meer. Ook voor zijn buitenlandse verplaatsingen via de lucht heeft Albert II België links laten liggen. Die zullen nl in de toekomst gebeuren via een duistere Franse privé--maatschappij met een Portugese licentie. Het lijkt allemaal wel een beetje maffia. Datzelfde vliegtuig, een tweede hands airbus, heeft liefst 330 plaatsen aan boord, wat helemaal niet nodig is, en zal ook gebruikt worden door de Belgische regering. Hierbij dient vermeld, dat de toestemming gegeven werd door minister De Crem, die zich steeds meer ontpopt als een klein dictatorke. Albert II heeft het zo stilaan bij iedereen verkorven, zelfs bij de Belgicisten van de BUB (Belgische Unie - Union Belge). Die nemen het hem kwalijk, dat hij in diezelfde nationale boodschap van 21 juli, had aangedrongen op een echte staatshervorming. Nu, van die BUB moet hij niet meteen schrik hebben. Tijdens de laatste verkiezingen had dat partijtje van drie man en een paardenkop in Brussel, de stad die vol Belgische vlaggen hangt, liefst 100.000 folders en 3.000 affiches verspreid. Het resultaat was niet eens 500 stemmen. Tijd dan ook om aan heel dat belgicistisch gedoe een einde te maken, het koningshuis inbegrepen.
Het zal wel zo stilaan voor iedereen duidelijk zijn dat zowel de federale regering als deze van de gewesten met grote tekorten op hun begroting komen te zitten. De reden is zeer eenvoudig: wegens de voortdeinende crisis komt er minder geld binnen en kan er in feite ook minder worden uitgegeven. De nieuwe kersverse Vlaamse minister van Financiën, Philippe Muyters (N-VA), heeft dat ook gezien en hij denkt nog dit jaar een 200 miljoen euro extra te zullen moeten besparen. Volgend jaar worden dat er één miljard en dat alles om ervoor te zorgen, dat de begroting van de Vlaamse regering tegen 2011 weer schuldenvrij zou zijn. Dat zou een lofwaardig initiatief zijn, ware het niet dat de politiek in dit land meer en meer op een soort driebandspel begint te gelijken. Het haalt weinig uit, ook voor Vlaanderen, als ons gewest bespaart terwijl de anderen dat niet doen. De Waalse deelregering heeft al beslist dat hun begroting vóór 2015 niet sluitend hoeft te zijn en dat het zelfs nog wat later mag worden. De Brusselse "regering" heeft zelfs niet het flauwste idee wanneer ze ooit een sluitende begroting zal kunnen voordragen. Het gevolg van dit perverse spel is, dat zowel de Waalse als de Brusselse regering extra schulden zullen blijven maken en dat die tenslotte door België zullen mogen worden bijgepast, door de Vlamingen dus. De vraag is dan ook, of het niet beter zou zijn géén sluitende Vlaamse begroting te hebben, zolang daar niets tegenover staat vanwege de andere regio's. Muyters heeft in elk geval al één klok laten horen, nl dat hij een scenario van besparingen voorbereidt tegen september en dat dit zal worden gedaan door de ambtenaren van zijn administratie en niét meer door zijn kabinetsmedewerkers. Vlaanderen heeft nl gesnoeid in de wildgroei aan kabinetsmedewerkers. Er zullen er in de regering Peeters II zo'n 40% minder zijn. Dat is alvast één besparing. Opmerkelijk is wel, dat ook op dit gebied Wallonië niet volgt. Daar wordt zogezegd ook gesnoeid, maar slechts een 12%. Het resultaat van dat Waalse snoeien is, dat bv de Waalse minister-president Demotte driemaal meer kabinetsmedewerkers overhoudt dan zijn Vlaamse collega Peeters (theoretisch 127,5 t.o.v. 41!u). De reden, die daarvoor wordt aangehaald, is dat Demotte niet alleen minister-president is van de Waalse deelregering, maar ook van de Franstalige gemeenschap. Via hetzelfde smoesje krijgen ook Demotte's drie vice-presidenten een dubbel aantal kabinetsmedewerkers, iets wat ook Evelyne Uytebroeck (Ecolo) ten deel valt, omdat deze "excellentie" ook nog eens Brussels minister is. Enfin, altijd hetzelfde verhaal: de Vlamingen besparen, de francofonen geven uit. Daarbij dient men trouwens te bedenken, dat in de meeste Europese landen ministers helemaal geen kabinetten hebben. Een departement dient er te werken via zijn administratie van bekwame ambtenaren. De weinige landen, waar ook kabinetsmedewerkers te vinden zijn, zijn Frankrijk, Italië en Griekenland, maar dan praten we over betrekkelijk kleine aantallen. De Waalse deelregering en die van de Franse gemeenschap in België hebben bv samen de helft meer kabinetsmedewerkers dan de Franse regering, die een bevolking vertegenwoordigt die vijftienmaal groter is. Kortom, de overgrote meerderheid van die zgz kabinetsmedewerkers zijn lui die daarin geparachuteerd worden o.w.v. hun partijkaart en die meestal verder geen meerwaarde betekenen voor wie dan ook. Dat zo'n praktijk in Wallonië in een veelvoud gebeurt, is typerend voor de daar nog steeds geldende graaicultuur.
Aan Jan Peumans (N-VA), de kersverse voorzitter van het Vlaamse parlement, gaan we waarschijnlijk nog veel plezier beleven. Na de dikgevreten salonsocialist De Batselier, nu weggepromoveerd naar de dikbetaalde job van directeur van de Nationale Bank (om statistiekjes bij te houden...) en de belgicistische "bloempot" Marleen van der Poorten, zit er eindelijk eens een echte Vlaming op de voorzitterszetel. Jan was een van de drie N-VA-ers die de besprekingen voor de nieuwe Vlaamse regering mee had voorbereid en iedereen verwachtte, dat hij een ministerportefeuille zou krijgen. Dat is er tenslotte niet van gekomen, maar die pil heeft hij vrij snel doorgeslikt. Peumans was in de vorige legislatuur de bedrijvigste volksvertegenwoordiger en is niet zinnens zijn activiteiten zomaar stop te zetten. Zeker voor wat het drama van de Antwerpse BAM betreft, heeft hij zich al voorgenomen tussenbeide te zullen blijven komen. Ondertussen heeft hij, niet alleen als overtuigde Vlaming, maar ook even overtuigde republikein, het Hof al laten weten dat ze hem daar niet veel te zien zullen krijgen, ook al moet hij daarvoor alleen maar de straat oversteken (vanuit zijn kantoor). Alleen bij officiële uitnodigingen, die niets te maken hebben met het uitdelen van titels en lintjes of het ledigen van glazen, is Jan bereid Bébert II te gaan bezoeken. Peumans heeft ook ontdekt, dat hij als voorzitter van het Vlaamse parlement Tv-boodschappen kan laten uitzenden en is zinnens dat daadwerkelijk te gaan doen. Fasten seat belts! Kortom, voor Peumans kan het nieuwe parlementair jaar niet snel genoeg beginnen. Voor mij ook niet.
Recentelijk verscheen er in De Standaard een vraaggesprek met Emily Hoyos. Ik hoor velen al zeggen: "Emily wie?". Wel deze dame, slechts 32 jaar jong, is de nieuwe voorzitster van het Waalse parlement. Gaat daar echt een nieuwe wind waaien? Wel, niet helemaal. Wat er nieuw is, is dat deze Emily tot de Waalse groenen van Ecolo behoort. Sinds die partij het op een akkoordje had gegooid met het CdH van Madame Millefoisnon, en zo de PS dwong hen allebei in de nieuwe Waalse regering op te nemen, kan ze haar prerogatieven stellen. Eén ervan was, dat de partij het voorzitterschap van het regionale parlement wou en dat heeft ze dus gekregen. Het Standaard interview van liefst drie bladzijden stond eigenlijk vol gemeenplaatsen, met uitzondering dan van de laatste vraag van de journalist van dienst: "Spreekt u Nederlands". Het antwoord daarop was negatief. Ze maakte er zich vanaf met: "Ik versta het. Ik ben in Brussel naar school geweest en mijn moeder was lerares Nederlands". Dat laatste heb ik in vetjes gezet, want het spreekt boekdelen. Kan men zich voorstellen: een lerares Nederlands die er niet in slaagt haar eigen kind(eren) de taal van haar lesvak bij te brengen in een land waar die taal gesproken wordt door de meerderheid van de bevolking! Het Waalse onderwijs staat bekend als het slechtste van Europa en bovenstaande geeft een ideetje over het waarom. Buiten het slechtste is het ook het duurste. De Lambertmontakkoorden, die van de laatste staatshervorming onder Verhofstadt, kwamen er in feite omdat men in Wallonië geld tekort had om hun duur onderwijs te betalen. Als de francofonen morgen weer extra geld nodig zullen hebben, zal het meer dan waarschijnlijk weer voor hun onderwijs zijn. Dit is mede de reden, waarom Bart Maddens met zijn theorie van "On est demandeur de rien" afkwam. Niet iedereen is het met Barts theorie eens, omdat niet iedereen het geduld kan opbrengen nog enkele jaren te moeten wachten. Het is echter beter nog tien jaar te wachten dan over twee jaar weer een lading toegevingen te moeten doen die ons later veel meer zullen kosten.
