Mie Vogels gaat dus ontslag nemen als voorzitter van Groen! In de perscommentaren van gisteren leek het wel alsof we een monument gaan verliezen. Niets is minder waar. Evenals Hugo Schiltz met zijn Volksunie, heeft Vogels ervoor gezorgd dat haar partij het nooit heeft kunnen waarmaken. Daar waar we Schiltz nog een echte intellectueel kunnen noemen, was Vogels maar een infantiel afkooksel van wat een partijvoorzitter zou moeten zijn. De enige keer dat de Groenen, toen nog onder de naam Agalev, meetelden was toen ze van Verhofstadt mochten meespelen in zijn eerste regering. Het genie uit Gent haatte de toenmalige CVP zo erg, dat hij - als liberaal - zelfs bereid was de cryptocommunisten van de zgz milieupartij erbij te nemen. De partij had toen geen voorzitter, maar een secretaris (Geysels, de uitvinder van het cordon sanitaire), helemaal zoals de vroegere communistische partijen in het Oostblok. De volgende vier jaar heeft heel Vlaanderen kunnen zien hoe waardeloos het hele groenrode zootje was. Toen ze nog de pretentie hadden van mee te stemmen voor een kiesdrempel van 5%, groeven ze hun eigen graf. Ze vlogen zowel uit de Kamer als uit de Senaat en hebben die pil nooit meer verteerd. Mie Vogels zelf was ondertussen schepen van de stad Antwerpen geworden, waar ze er in slaagde de hele huisvuilophaling in het honderd te laten lopen. Tenslotte ging ze er zelf lopen en werd ze nog even minister in de Vlaamse deelregering. Daar gaf ze haar ontslag na de smadelijke federale nederlaag van 2003. Alhoewel iedereen haar beu was, kwam ze toch nog terug als voorzitter. Dit was grotendeels dank zij de hulp van de Vlaamse media die haar niet genoeg konden naar voor brengen, zowel in de pers als op het scherm. Met de voorspelling dat Ecolo in Wallonië zou winnen, eiste ze zelfs al een ministerportefeuille op in de Vlaamse regering. Dat alles belette niet dat de partij in juni een zoveelste opdoffer kreeg (ze is nu de zevende - 7de! - partij in Vlaanderen), waarna ze dus eindelijk beslist heeft eens iemand anders een kans te geven. Groen! is een partij van klunsjes, waarbij Mie Vogels de hoofdkluns is. Milieu en ecologie is geen voorrecht meer van uitgesproken milieupartijen. Elke partij houdt er tegenwoordig rekening mee. Dat Ecolo het in Wallonië zo ver gebracht heeft, heeft weinig met het milieu te maken, maar alles met de corrupte gang van zaken in de plaatselijke politiek. Daarbij komt nog dat Groen! een partij is die zich tegen het eigen volk keert, die heeft meegestemd voor het stemrecht van vreemdelingen en zich vorig jaar nog - als enige Vlaamse partij - onthouden heeft bij de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde. Met "eigen volk laatst" heeft nog nooit een partij de verkiezingen geworden.
Volgens een peiling die werd uitgevoerd na de laatste verkiezingen, heeft zo'n 80% van onze journalisten toen gekozen voor linkse en uiterst linkse partijen. Een echte verrassing is dat niet, als men ziet dat links de absolute voorrang krijgt in onze media en rechts er geweerd wordt of ronduit aangevallen. Vraag het maar aan Filip De Winter... Het is evenmin een verrassing dat een rechtse politicus zoals Silvio Berlusconi dan ook de geliefde schietschijf is van ons journaille. De man heeft nu immers al voor de derde keer de verkiezingen in zijn land gewonnen en zit steviger dan ooit in het zadel. Hij heeft iets weg van wijlen Ronald Reagan, de "teflon" president van de States, die ook alles van zich kon laten afglijden. Zopas heeft de regering Berlusconi een nieuw wetsvoorstel ingediend om wat orde te scheppen in de illegale immigratie, die in Italië nóg erger is dan bij ons. Met hele scheepsladingen komen Afrikanen het land van over zee binnengevallen en vanuit Oost-Europa is er eveneens een grote toestroom, vooral dan van Roemenen, die het voordeel hebben een soort Latijnse taal te spreken die met het Italiaans verwant is. Er zijn de laatste tijd strenge wetten gestemd om die illegaliteit in te dijken. Wie in Italië als illegaal wordt opgepakt, gaat achter de tralies. Wie illegalen te werk stelt of onderdak biedt, zal daarvoor beboet worden. Dat laatste is o.m. bedoeld om de "economia sommersa", de uitgebreide zwarte markt, tegen te gaan. Tegelijk met die verstrenging van de wet, zijn er in Italië echter ook enkele deuren voor illegalen geopend en wel voor twee groepen. Wie in een huishouden werkt of in een bejaardentehuis krijgt heel de maand september de kans een aanvraag tot regularisatie in te dienen. Voorwaarde is dat men van vóór 30 juni van dit jaar in het land verblijft en al minstens 3 maanden daarvoor illegaal werk verricht heeft. De aanvraag kan ook worden ingediend door het huishouden of het bejaardentehuis in kwestie en kost 500 euro. Met deze wet hoopt de regering Berlusconi twee knelpuntberoepen opgelost te hebben en heel wat Italianen, die eerst tegen haar immigratiepolitiek waren (dikwijls uit eigenbelang), voor zich gewonnen te hebben. De selectieve immigratiepolitiek van Italië is geen uitvinding van Berlusconi. Ze bestaat al decennia in landen zoals bv Canada, waar men alleen dié mensen binnenlaat, die men nodig heeft en waar men de deur niet openzet voor een stroom van mogelijke profiteurs, zoals dat bij ons te gebeuren staat. We mogen gerust ons hart vasthouden als we zullen zien wat hier te gebeuren staat in de laatste vier maanden van dit jaar. Vooral het feit dat de beoordeling grotendeels zal gebeuren door lui van het CdH, laat het ergste vermoeden. Wij hebben, jammer genoeg, geen Berlusconi, maar moeten het stellen met een grijze muis...
Van onze Franstalige landgenoten zijn we nu zo stilaan wel gewend geraakt, dat zij het geen probleem vinden de wetten, die ze zelf mee hebben goedgekeurd, naast zich neerleggen als ze vinden dat ze niet, of niet genoeg, in hun voordeel zijn. Een klassiek voorbeeld daarvan was de ruil Komen/Moeskroen tegen de Voerstreek. Eens dat akkoord gesloten, werd vanuit Waalse kant hemel en aarde bewogen om de Voerstreek terug bij Wallonië te krijgen. Ook van het subsidiëren van het ene Vlaamse schooltje in Komen, alhoewel ook overeengekomen, kwam niets in huis. Dat is nu nog zo, terwijl in de Voerstreek ook nog steeds geen einde gekomen is aan de Waalse agitatie. Zeker nu ex-bendeleider José Happart door zijn eigen PS-partij op een politiek zijspoor is gezet, heeft de man weer tijd zat om zich weer te roeren. In 2001 werd onder de regering Verhofstadt II het Lambermontakkoord gesloten, zeg maar: de tot nu toe laatste staatshervorming. Die kwam er vooral omdat de Walen dringend geld nodig hadden om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was de plantentuin van Meise. Meise ligt wel in Vlaanderen, maar die tuin was tot dan toen federaal eigendom en dus van heel het land. Eens de centen voor het onderwijs binnengehaald, begonnen de francofonen allerlei problemen te maken om te vermijden dat de tuin overgeheveld werd naar de Vlaamse gemeenschap. Dat is tot op heden trouwens nog steeds niet gebeurd, acht jaar na de Lambermontakkoorden! Wat wél gebeurd is, is een soort virtueel akkoord, dat einde 2008 (onder Van Rompuy,dus) is gesloten en waarin o.m. bepaald is, dat de plantencollectie zelf federaal blijft, dat de Franstalige wetenschappers er altijd onderzoek zouden kunnen blijven doen en dat de nieuwe aanwinsten eigendom zouden worden van de Vlaamse gemeenschap. Ondertussen stond de tuin te verkommeren, in zoverre dat de Vlaamse regering besliste er toch geld in te steken om het glazen dak van meer dan 8.000 m² te vernieuwen. Die operatie is sinds gisteren voltooid en kostte in totaal 5,2 miljoen euro, wel verspreid over tien jaar. Naar aloude slechte Belgische gewoonte werd de financiering grotendeels afgerond door Vlaanderen, met 60% en de federale regering met 40% van de kosten. Als we er echter van uitgaan dat Vlaanderen ook minstens 60% van die federale steun mag betalen, kost alleen dat dak Vlaanderen nu zo'n kleine 4 miljoen, terwijl de rest van het land misschien ooit de rest zal betalen. Vooral van Brussel, dat vlakbij Meise ligt en er in theorie het meeste van zou kunnen profiteren, moet niet verwacht worden dat er één cent zal komen. Hoe staat dat weer in onze grondwet: "Alle Belgen zijn gelijk voor de wet"?
Na een campagne van vier jaar zijn er voor het eerst cijfers bekend gemaakt van Franstaligen die in Vlaanderen zijn komen werken. In totaal zo'n 3.500. We zullen maar zeggen dat elk begin moeilijk is en dat het dus nog altijd beter kan. 3.500 mag een behoorlijk aantal betekenen, het stelt niets voor in vergelijking tot de inspanningen die de Vlaamse VDAB daarvoor geleverd heeft. Alleen al in 2007 stuurde die 62.000 vacatures door naar haar Waalse collega Forem en 65.000 naar het Brusselse Actiris. Tussendoor werden nog 16 jobdatings georganiseerd, werden 15.500 Waalse werklozen gesensibiliseerd en 8.700 gemobiliseerd voor in totaal 6.700 Vlaamse jobs. In totaal zijn er 36.000 Vlaamse banen ingevuld geraakt door "Franstaligen". Dit laatste woord staat tussen aanhalingstekens, want bij dat aantal horen ook niet weinig Vlamingen die over de taalgrens zijn gaan wonen (o.w.v. de goedkopere bouwgronden), maar in Vlaanderen zijn blijven werken. Alles blijft dus relatief, zeker als men daarbij bedenkt dat er de volgende jaren heel wat minder vacatures zullen zijn. Alles laat immers voorzien, dat de crisis wel zijn dal zou bereikt hebben, maar dat het aantal ontslagen en werklozen de eerste twee jaar nog zal stijgen. Tenslotte is er nog een "maar". Er werden, in het kader van bovenstaande acties ook taalcursussen gegeven. Hopelijk hebben die hun doel niet gemist. Het laatste dat Vlaanderen immers kan meemaken is, dat de nieuwe werknemers zich niet aanpassen aan het Vlaamse karakter van de Rand (want daar gaat het om), maar alleen gaan zorgen voor nóg meer francofonen die straks eerst in hun eigen taal bediend willen worden. Laten we bij dit alles niet vergeten, dat Brussel nog altijd met zo'n 20% aan werklozen zit, dat ongeveer de helft van al die werklozen onder de armoedegrens leeft en dit zelfs geldt voor 10% van de werkenden aldaar. Slechts een kleine 9% van de Brusselse werkzoekenden beheerst de twee landstalen, waardoor ook in Brussel zelf zo'n 6.000 vacatures nog openstaan, niet alleen voor ingenieurs, vertalers en informatici, maar ook voor verplegers en horeca-personeel. De triestige situatie in België's hoofdstad duidt nog maar eens aan, dat dit stadsgewest het niet alleen kan rooien en blij zou mogen zijn op Vlaanderen te kunnen rekenen. Het wordt dan ook hoog tijd dat daar een eind gemaakt worden aan de Baas Ganzendonk mentaliteit. Brussel is een (stads)gewest dat ver boven zijn stand leeft. Met de sombere Belgische financiële vooruitzichten, heeft het daarvoor zelf geen oplossing en moet het evenmin rekenen op steun vanuit een even armlastig Wallonië.
Dat de VRT t.o.v. het Vlaams Belang een apartheidsregime handhaaft, is al lang geweten. Zopas kregen we daar nog een voorbeeld van, toen Els De Rammelaere (N-VA), Renaat Landuyt (SP.a) en Bart Laeremans (Vlaams Belang) minister De Clerck vroegen de commissie justitie vervroegd samen te roepen. Bij de VRT werden, zowel op de radio als op het scherm, alleen de eerste twee vermeld. Alsof Laeremans niet bestond. Stalin zou het niet beter gedaan hebben. Hetzelfde met de berichtgeving over de verkiezingen in Afghanistan. Volgens de VRT wordt de partij van Karzai daar op de media overroepen en komen de oppositiepartijen nauwelijks aan de bak (datzelfde hebben we ook al eens meegemaakt bij verkiezingen in Wit-Rusland). Dat de VRT hier hetzelfde doet, lijkt men niet te weten. Dat ook VB-leden belastingen betalen waarmee o.a. de VRT wordt gefinancierd, zal de rode omroep worst wezen. Met de nieuwe Vlaamse minister van media, de niet-politica Gieten, zal dat waarschijnlijk niet veranderen. Gieten heeft nl dezelfde partijkleur en is bovendien op die post geparachuteerd door Steve Stevaert, bekende ex van alles en nog wat. Dat voor wat de politiek betreft. Sinds de invoering van de "rode" knop (niet toevallig, die kleur!), is er ook een apartheid ontstaan tussen de kijkers die een digitale ontvangst hebben en de anderen. Die anderen zijn voor het overgrote deel oudere mensen die geen zin, of niet genoeg geld hebben om over te schakelen op een digitalisering, waarvan ze meestal toch geen gebruik zullen maken. Zij, die anderen - wel circa de helft van de kijkers - werden al eens bij de bok gezet, toen ze op 11 november de feestelijkheden omtrent de nationale feestdag niet rechtstreeks konden meemaken, omdat die alleen maar achter de "rode knop" te zien waren. Als men er mag van uitgaan, dat zo'n reportage voornamelijk gezien wordt door senioren, kan men stellen dat het een meerderheid van kijkers was, die in de kou bleef staan. Zondagavond kwam daar nog een frustratie bij, toen de met veel heisa aangekondigde finale van de 100 meter op de wereldkampioenschappen in Berlijn, eveneens alleen maar werd voorbehouden voor de "gedigitaliseerden". Van een financiële apartheid gesproken... Op de vraag, waarom die finale niet rechtstreeks op het normale kanaal werd uitgezonden en de tennismatchen van Kim Clijsters wél, antwoordde de VRT woordvoerster Diane Wau(wel)mans, dat de VRT altijd iets meer doet voor sporters uit eigen land. M.a.w. Eigen volk eerst, uitgerekend een slogan van het Vlaams Belang, de partij die door dezelfde VRT wordt geboycot. Arm Vlaanderen dat zo'n zender moet betalen en daarna moet ondergaan zonder er veel tegen te kunnen doen...
Grote titel in de Standaard, gisteren, op de tweede bladzijde: "Albert Barrez in stilte vrij". Die "in stilte" zal wel, ja. In geuren en kleuren wordt het hele verhaal nog eens overgedaan en wordt er bij verteld dat de vrijlating in stapjes is gegaan (penitentiair verlof, vrijlating onder voorwaarden, enkelband, opvolging door het gerecht enz...). Enfin, Barrez krijg een behandeling volgens het boekje. Dat het hier om een autochtoon gaat, zal wel toeval zijn, zeker. Ik heb zo het vermoeden, dat er bij vrijgelaten allochtonen wel e.e.a. zal worden overgeslagen. Die "alle stilte" geldt ook voor de Tv-zenders, die met ruime berichtgeving over de zaak voor de proppen kwamen. Dat geldt trouwens niet alleen voor de zaak Barrez/Van Noppen, maar voor bv ook de helikopterontsnapping uit de gevangenis van Brugge. Daarin wordt, niet zonder enige fanfare, verkondigd, dat alle ontsnapten weer gevat zijn. Dat onze politie daar weinig eer bij raapte, wordt er meestal niet bij verteld. Twee van de gangsters werden gevat dank zij een attente Marokkaanse politie. De derde werd inderdaad in Brussel door onze politie gearresteerd (samen met nog eens twee andere boeven), maar dat gebeurde alleen omdat die derde al ontdekt was door de Franse douane, daar kon ontsnappen en wel naar hier moést terugkeren. Die Franse douane had hem nl zijn (valse) paspoort afgenomen. "Laila" Deckers tenslotte werd gevat dank zij een tip van een alerte wijkagent, een moderne veldwachter, zeg maar. Het doet denken aan de ontsnapping van Dutroux, die ook niet gevat werd door onze politie, maar door een boswachter. Kortom, onze politie en gerecht (én onze media) hebben weinig reden om euforisch te doen. De drie criminelen, die ontsnapten na een gewapende overval binnen het Brusselse paleis van justitie zijn trouwens nog steeds spoorloos, evenals hun "bevrijders". Wordt het daar ook wachten tot "het buitenland" of e.o.a. wijkagent, boswachter of postbode een handje komt toesteken?
Volgend jaar grijpt er een weer een wereldtentoonstelling plaats. Dat zal deze keer in Shanghai zijn. België zal daar ook vertegenwoordigd zijn en dat zullen we geweten hebben. Reeds in 2006 benoemde Verhofstadt een "commissaris-generaal" om het project in goede banen te leiden. Naar Belgische gewoonte werd dat een Waal, de PS-politicus Robert Urbain, een man van 76 en kreeg die een adjunct in de persoon van de Open-VLD "Vlaming" Sherif Abdoelrahman. Beiden kregen maandelijks een belastingvrije kostenvergoeding van zo'n 3.600 euro plus een terugbetaling van alle mogelijke reis-, hotel- en restaurantkosten. In 2008, twee jaar later dus, bleek er nog niets te zijn gebeurd, buiten enkele snoepreisjes naar Shanghai. Toenmalig premier Leterme haalde toen een wit konijn uit de kast, in de persoon van Leo Delcroix, oud CVP-minister, ooit de man die de militaire dienstplicht afschafte* en daarna ontslag moest nemen omdat hij - als goede Belg weeral - een optrekje in Zuid-Frankrijk aan het optrekken was "in het zwart", inbegrepen in het eveneens zwart werkende postbodes uit zijn verre Limburg. Enfin, Delcroix krijgt een volgende kans om eens te laten zien wat hij nog kan. De eerste steen van het Belgisch paviljoen is pas twee weken geleden gelegd en over één jaar moet het klaar zijn. Gelukkig is China geen Westerschelde of Lange Wapperbrug en zal daar Janneke en Mieke de zaak niet kunnen gaan platleggen. Al weet ge met Belgen natuurlijk nooit. Bij het Shanghai-project nog dit: de totale kosten bedragen zo'n 14 miljoen euro. Ongeveer een derde ervan zal van sponsors komen, 5,5 miljoen van de Belgische staat, 650.000 van Brussel, 960.000 van Wallonië en liefst 2,2 miljoen van Vlaanderen. Echt weer goed en eerlijk verdeeld op zijn Belgisch...
* Toen Delcroix indertijd de militaire dienstplicht afschafte, leek dat een goede zaak. De geschiedenis heeft hem ongelijk gegeven. Men had het beter nooit gedaan: - De dienstplicht bezorgde het leger een hele voorraad goedkope werkkrachten. - Heel wat jongens werden ermee van de straat gehaald en leerde wat plichten en discipline was. - Nogal wat miliciëns leerde er een stiel, zoals bv vrachtwagenchauffeur. - Allochtonen moesten kiezen tussen hun originele nationaliteit en de Belgische. We geen soldaat wou worden, werd ook geen Belg. Op die manier was er misschien een minder grote instroom van immigranten geweest. Hopelijk brengt Delcroix het er in het Shanghai project beter vanaf.
