De rechtszaak omtrent de moorden gepleegd
door Kim De Gelder is uitgelopen op wat ik reeds vreesde in mijn blog van 24
februari (Whodunit?). Ik stelde toen dat dit een nutteloos proces was. Wie
een beetje gezond verstand heeft, wist dat de kerel geestesziek is en beter
meteen geïnterneerd had moeten worden. Dat proces heeft niet alleen enorm veel
geld gekost, maar ook veel emoties losgemaakt die er nu ineens niet meer zouden
zijn omdat iedereen eens zijn hart heeft kunnen luchten voor de cameras. De
show was nooit ver af. Of omdat De Gelder nu in de gevangenis belandt, een
gevangenis waarin hij niet de verzorging krijgt die een gestoord persoon van
zijn kaliber zou moeten krijgen. Er is reeds in 2007 een wet gestemd die daar verandering
in moest brengen maar, zoals hier wel meer gebeurt, is er van de uitvoering van
die wet zes jaar later! nog steeds niet veel in huis gekomen. Ook dat is
Belgisch: wetten maken die niet of pas vele jaren later worden uitgevoerd en
dan meestal reeds voorbijgestreefd zijn.
En er is meer. Zoals ik ook al stelde in
mijn blog van 24.02 kan die De Gelder, daar hij niet geïnterneerd wordt, na
x-aantal jaren vrij komen, volledig legaal volgens de dan heersende Belgische
wetten. Als hij die hele tijd zonder speciale verzorging en/of behandeling in
de gevangenis heeft gezeten, moet je al een onderontwikkelde zijn om niet te
snappen dat die mens in zijn bovenkamer niet ten goede zal veranderd zijn. Men
kan nu wel zeggen, dat hij nooit meer vrij zal komen, maar er is geen enkele
garantie dat men daarover binnen twintig jaar nog zo zal oordelen. Net zoals
Michelle Martin en straks waarschijnlijk Marc Dutroux riskeert De Gelder ooit
vrij te komen. Tegen die tijd zijn Vermassen en Co en dat hele psychiatrische
zootje dat er op het proces maar op los fantaseerde, waarschijnlijk met
pensioen, onder het motto: Na ons de zondvloed en ondertussen hebben we weer
netjes reclame (nou, ja) kunnen maken voor onze winkel. Daar tegenover staat
de eenzame advocaat Jaak Haentjes, de enige die De Gelder de hele tijd heeft gevolgd en
beter dan wie ook zijn cliënt doorgrondde. Hij krijgt geen gelijk, want zijn
gelijk paste niet in wat ik maar onze open Tv cultuur zal noemen
Het is me wat met die Belgische begroting.
Telkens men denkt dat ze in orde is met de Europese richtlijnen, komt er een
kink in de kabel en moet er worden bijgesteld. Dat heeft o.m. te maken met het
Planbureau dat telkens met de nodige vertraging komt aandraven met andere
voorspellingen en/of vaststellingen. Volgens dat bureau stijgt de economie nu
weer met zoveel procent, dan weer niet, dan daalt ze weer of is het weer
iets anders. Volgens welke criteria dat allemaal berekend wordt, weet ik niet.
Dat het zo stilaan een poespas aan het worden is, is een feit.
Deze week kreeg Di Rupo dan van Europa nog
tot twee keer toe slecht nieuws: eerst dat de 2,9 miljard euro die België nog
maar eens bij moest pompen in het gat zonder bodem dat Dexia heet, niet bij de
staatsschuld, maar bij de begroting geteld diende te worden. Dat betekent dat
de federale regering de vooropgestelde Europese 3% norm voor 2012 niet meer
haalde. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg ze nog dezelfde week te horen
dat ze ook zonder dat Dexia geld, weer o.w.v een bijstelling door dat Planbureau,
diezelfde norm niet haalt en dat laatste betekent dat België een Europese boete
riskeert van zon 800 miljoen euro.
En daar houdt het niet bij op, want als we
de begroting voor 2012 niet onder controle krijgen, kan er ook van die voor
2013 niet veel in huis komen. De reden is nog altijd dezelfde van wat ook ik
hier al enkele jaren schrijf: er wordt niets structureel hervormd, alleen maar
geplakt en geknipt, zodat vroeg of laat er geen rek meer zit op belasten en
besparen. Zover zijn we nu, zodat er iets structureels zal moéten gebeuren. Wat
dat zal worden, is op dit ogenblik nog steeds niet definitief beslist, maar één
optie is een nationale feestdag af te schaffen en dat zou wel eens tweede
Pinksterdag kunnen worden.
In de marge van bovenstaande is het wel eens
nuttig terug te grijpen naar het verleden en wel naar 3 januari 2004. Op die
dag verscheen er nl in De Standaard een artikel van de heren Frank
Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte, toen beide minister in de paarsgroene
regering Verhofstadt. Daarin werd zwart op wit gesteld dat de Belgische
begroting vanaf 2005 structureel in
evenwicht moest zijn en dat men vanaf 2011 een begrotingsoverschot moest hebben van anderhalf procent en dit gedurende acht jaar! De reden voor deze aanpak
was, volgens beide heren, dat men anders de kosten van de vergrijzing niet aan zou
kunnen. Als men weet dat er daarna enkele jaren een begroting in evenwicht was
met alleen maar eenmalige maatregelen, uitgedokterd door dezelfde Vande Lanotte en later
alleen maar tekorten, dan weten we meteen waarom we nu met de gebakken peren
zitten. Evenmin als voor de pensioenen, die 18 jaar beheerd werden door
socialistische ministers, hebben de roden nooit iets structureels gedaan voor
het opvangen van de vergrijzingkosten. Iets dat in al onze buurlanden al vóór
de eeuwwisseling had plaats gevonden. Mede als gevolg daarvan bedragen de
vergrijzingskosten in een land zoals bv Italië, dat nog een grotere
staatsschuld heeft dan België (130%), daar slechts 0,5%van het bbp t.o.v. 10% bij ons. Om eens over
na te denken, als we straks weer meewarig doen over Berlusconi en Co...
Rik Torfs stapt uit de politiek en gaat zich
opnieuw kandidaat stellenbij de
rectorverkiezing aan de KU Leuven. Dat laatste had hij al eens gedaan in 2005,
maar toen moest hij, de kerkjurist, het onderspit delven tegen Marc Vervenne,
de theoloog. Alsof dat op zich al niet erg genoeg was, bleek later dat hij
die verkiezing verloren had omdat de studenten die mee mogen kiezen
massaal voor de concurrentie gestemd hadden en dus tegen hem. Met dit in het
achterhoofd lijkt het mij weinig waarschijnlijk dat Torfs het ditmaal wel zou
kunnen halen. Dit is geen Tv-wedstrijd waar de smsjes tellen en waar oneliners
weinig indruk maken.
Torfs werd door CD&V binnengehaald als
het klassieke wit konijn dat eens zou gaan zorgen voor een nieuwe wind in de
steeds meer schrompelende van oorsprong christelijke partij. Ondanks de slechte
uitslag van die partij haalde hijzelf liefst 143.000 voorkeurstemmen, wat hem
in de senaat deed belanden. Wat later werd hij, samen met Vervotje, door de
partij belast om een vernieuwingsrapportop te stellen. Ik heb daar ooit iets van gelezen, maar zou echt niet
meer kunnen zeggen hoe dat rapport, dat wel dood en begraven lijkt, er uit zag. Ondertussen
is voorzitter Beke zelf al met een volgende vernieuwing gestart, het zgn
innesto, waar men al even weinig over hoort en waar men waarschijnlijk
evenmin veel van verwacht.
E.e.a. neemt niet weg, dat Torfs parcours
binnen CD&V niet onopgemerkt is geweest. Hij was een van de weinigen die geen blad
voor de mond nam en openlijk kritiek uitte als dat nodig was. Zonbeetje het tegenovergestelde van bv
applausmeester Verherstraeten, de laatste der ACW Mohikanen in de regering Di
Rupo. Torfs hield niet van de particratie die ons parlementair systeem heeft
aangetast, van het gebrek aan aanpassingsvermogen, aan vernieuwing, aan
transparantie en was binnen de partij misschien wel de grootste criticus i.v.m.
de heisa rond Dexia, ACW en Arco. Hij was gewoon een dwarsligger en zeker geen
tsjeef in de enge betekenis van het woord*. Menig doorwinterde CD&Ver zal
er niet om treuren dat de partij van hem verlost is. Door op te stappen zullen
we ook nooit te weten komen hoeveel stemmen hij in 2014 nog had kunnen behalen.
De kans is groot dat heel wat CD&Vers, die juist nu voor hem zouden
stemmen omdat hij geen jaknikker was, misschien straks helemaal niet meer voor
die partij zullen kiezen. Met de wetenschap, dat ook Vervotje heeft afgehaakt
en Leterme in 2014 niet meer mee zou doen, wordt het akelig eenzaam aan de
CD&V-top
* Wie
zich wel steeds meer als een tsjeef manifesteert is de nieuwe minister van
Financiën, Koen Geens. Zijn uitleg bij de nieuwste ontwikkelingen van het
begrotingstekort is al helemaal van hetzelfde wollige soort als die van zijn voorganger:
enerzijds/anderzijds en nog van dat moois
Sinds het overlijden van mijn echtgenote heb
ik overdag meestal thuis de radio opstaan, kwestie van wat sfeer in huis te
hebben. Normaal luister ik naar klassieke zenders, maar tussendoor krijg ik dan
ook nieuwsberichten te horen. Opmerkelijk daarbij is, dat er af en toe
nieuwtjes op de radio verteld én herhaald worden, die men s avonds op de Tv-journaals
niet terug vindt. Gisteren was er weer zo een.
Volgens de radio heeft e.o.a. studiedienst nl
een onderzoek gedaan naar het taalgebruik binnen de Brusselse huisgezinnen. Dat
daarbij het Arabisch in opmars is, zal wel niemand verwonderen (Arabisch is nu
reeds de vierde taal in Brussel). Wat mij meer interesseerde, was dat ook het
Nederlands er vooruitgang boekt. Volgens dezelfde studie zou onze taal
momenteel de huistaal zijn in zon 20% van de Brusselse gezinnen. In 10% van de
Brusselse gezinnen zou men helemaal geen Nederlands gebruiken, maar ook geen
Frans en zelfs geen Engels. Het merkwaardigst van al was wel, dat het Frans de
dag van vandaag nog slechts in 38% van de Brusselse huishoudens als enige taal gesproken
wordt. In 2006 en dat is dus nog niet zo lang geleden -was dat nog meer dan 60%.
Dat laatste is belangrijk, want het
ontzenuwt de claim van de francofone politieke partijen dat Brussel een
hoofdzakelijk Franssprekende stad zou zijn, waar zon 90% van de inwoners Frans
zou spreken (iets wat recentelijk nog door Charles Michel werd verteld). Het
Frans is nog wél de lingua franca van de Belgische hoofdstad, maar aan de haard
is dat dus niet meer het geval. Als deze evolutie zich doorzet en daar ziet
het naar uit dan zal dat Frans in de toekomst steeds minder belangrijk worden
en zal het WalloBrux verhaal, dat grotendeels stoelt op de zgz eenheid van taal
tussen Brussel en Wallonië,dan ook
politiek geen stand kunnen houden.
Zoals ik hierboven reeds aanhaalde, heeft
dat radioverslag het Tv-journaal niet gehaald.Met mijn slecht karakter denk ik, dat de reden is dat het verhaal dan nl
communautair wordt en van dat woord is men zeker bij de VRT vies, tenzij
het kan gebruikt worden tegen de Vlaamsnationalisten, wat nu niet het geval kon
zijn. De kranten blijken het nieuiws wél opgevangen te hebben.
Volgens mij heeft de opmars van het
Nederlands in Brussel ook te maken met het feit dat steeds meer francofone én
vreemde inwoners het belang ervan inzien en er bv hun kinderen naar
Nederlandstalige scholen sturen. Kortom, er is nog hoop voor de Vlaamse
partijen die Brussel niet willen loslaten.
Straffe Hendrik Bogaert blijft het maar
moeilijk hebben met de ambtenarenhervormingen. Meervoud, inderdaad, want de ene
maatregel is nog niet uitgewerkt of hij heeft er al een andere klaar. Dat
daarop dan meteen negatieve reacties komen vanwege de vakbonden, is de
normaalste zaak van de wereld. De titel hierboven, ontleend aan een vroegere
uitspraak van ex-minister Quicky, is ironisch bedoeld. Want het is best te
begrijpen dat heel wat ambtenaren zich gepakt voelen, ook al heeft Bogaert ook
niet helemaal ongelijk. Dit land heeft, op Cyprus na, percentsgewijs het
hoogste aantal ambtenaren van de hele E.U. en nu juist vergeleken worden met
dat parialandje is ook niet om over naar huis te schrijven.
Waarom hebben wij teveel ambtenaren? Gewoon
omdat we teveel instellingen hebben, teveel regeringen, deelregeringen,
gewesten, gemeenschappen, provincieraden en ga zo maar door. We hebben zes
overheden voor 11 miljoen burgers. Dit land is al lang niet meer serieus
bestuurbaar en i.pl.v. de overtollige zaken te schrappen, worden er steeds maar
bijgevoegd. Het wordt daardoor één grote chaos en het resultaat van dat
alles is een veel te hoge staatsschuld én overheidsbeslag en meestal slecht
functionerende instellingen. Teveel koks bederft het eten en dat geldt ook voor
het werk van ambtenaren (en politiekers). Om daaraan te verhelpen zijn er twee
mogelijkheden:
-het
land splitsen, zodat de burgers nog met één overheid te maken zullen hebben en
niet met twee of meer zoals nu het geval is;
-de
klok terugdraaien naar een unitair België, wat bijna niemand nog wil, omdat
België al lang geen meerwaarde meer biedt.
Het recente discours van Geert Bourgeois past daar
perfect in: laten we nog één keer aan tafel gaan zitten en dan, Vlamingen en
Walen, beslissen wat we nog samen gaan doen en wat niet. Wat we met Brussel
gaan aanvangen en wat we eventueel nog overlaten aan wat er van het huidige
federale België zal overblijven. Tegelijkertijd zullen we dan ook zoveel
ambtenaren niet meer nodig hebben. Niet dat we die mensen zouden moeten
afdanken. Er gaan er de volgende jaren genoeg met pensioen en die moeten niet
allemaal vervangen worden. Anderzijds kan een deel van hen wel elders terecht,
zodat er op bepaalde gebieden efficiënter zal kunnen gewerkt worden, al dan niet door een verhoogde automatisering.
Het blijft maar reacties regenen over de
uitspraken die Geert Bourgeois gedaan heeft in zijn interview in de
weekeindeditie van De Standaard, waarbij hij stelde dat zijn partij, de N-VA,
bij de verkiezingen van volgend jaar voluit voor de volledige Vlaamse autonomie
moet gaan en daarvoor geen zevende staatshervorming meer nodig heeft, maar wel
een compleet nieuwe afspraak met de francofonen, waarbij zowel Vlaanderen als Wallonië autonoom worden en duidelijk gesteld
wordt dat Brussel wel een apart geval wordt, maar geen apart gewest.
Wat ik in heel die discussie belachelijk
vind, is het steeds terugkomende argument van de huidige federale meerderheidspartijen, dat de Franstaligen daarmee niet
akkoord zullen gaan. Dat is ook zo, maar juist daarom zullen we ze moeten
verplichten daarover mee rond de tafel te gaan zitten en om dat te verwezenlijken,
moeten we zien dat de V-partijen volgend jaar een dergelijke meerderheid halen
dat ze inderdaad incontournable worden. Het is nu al te gek dat in een
officieel federaal land als België er een regering is die op geen meerderheid
kan rekenen in de dichtstbevolkte regio, waar ook de meerderheid van de bevolking
woont en dat de grootste partij van het land niet mee in de federale regering
zit. De steeds terugkomende beschuldiging dat die partij zichzelf heeft
uitgesloten is een gratuite uitleg. Men heeft de voorwaarden tot deelname van
de N VA aan een federale regering zodanig laten verwateren, dat de partij
gewoon niet meer mee kon doen, zonder zich te verbranden. De dag dat De Wever,
na zon 550 dagen van oeverloze discussies, besliste de onderhandelingstafel te verlaten, was het één
groot feest bij de francofonen, de linkse partijen en onze politiekcorrecte media. Ze hadden hun doel
bereikt. Ze waren van de Vlaamsnationalisten vanaf en wisten uit ervaring
dat ze CD&V en Open VLD in hun zak zouden steken, wat ook gebeurd is.
Zoals ik ook in mijn blog van zondag al
stelde, vind ik dat er bij de redenering van Bourgeois en de reactie van
Peeters wel één kanttekening kan gemaakt worden, nl dat de huidige zesde
staatshervorming, hoe krammakkelijk ook, toch best eerst - waar mogelijk - wordt uitgevoerd, maar
dan in versneld tempo én met een deadline (bv één jaar) waarna dan meteen aan
die autonomiebesprekingen kan begonnen worden. Die zesde hervorming onderbreken
zal alleen leiden tot een excuus om de hele zaak eindeloos te vertragen. Om
daarna tot nieuwe afspraken te komen, hoeft er aan de huidige Belgische
wetgeving trouwens niets veranderd te worden. Er is nog altijd het artikel 35 van de
Belgische grondwet dat dat voorziet. De francofonen moeten er in dat geval wel
mee instemmen. Doen ze dat niet, dat dreigt de complete impasse, maar dan zal
het deze keer eens niet de schuld van de Vlamingen zijn.
2014 moet het jaar worden van de ommekeer, 'die Wende' zoals de Duitsers dat noemen. Bij hen gaat het dan over de omschakeling van kernenergie naar klassieke en duurzame stroomvoorziening, bij ons die van het afgedane tweeledige systeem naar de autonomie.
Ooit heb ik eens ergens geschreven dat we
beter zouden opletten met onze spaarboekjes, want dat die zo stilaan de ogen
gaan uitsteken van regeringen die wanhopig op zoek zijn naar geld om hun
staatsschulden te vereffenen. Het is nu zover. De zoveelste Eurotop heeft voor de
nieuwigheid gezorgd: voor het eerst bestaat de kans dat er een taks zal geheven
worden op spaarboekjes. Dit gebeurt (nog) niet bij ons, maar op dat Griekse
stuk van een eiland dat Cyprus heet en dat werd eergisteren beslist door de
ministers van Financiën van de Eurozone. Dit is een precedent dat zelfs niet
eens overwogen werd in de andere landen van de zgz periferie die al met
Europese hulp verder moesten geholpen worden. Definitief is het nog niet, want
de gloednieuwe Cypriotische president heeft de beslissing naar maandag of
dinsdag doorgeschoven en het is maar zeer de vraag of zijn bevolking dat zal
slikken.
Nu is Cyprus geen normaal land. Het is feitelijk geen land (meer), maar een stuk van een vroeger land. Om te
beginnen is het verdeeld tussen Grieken en Turken. De eerste bevolkingsgroep wilde
de tweede niet bij de E.U hebben en deze laatste is momenteel waarschijnlijk
blij er inderdaad (nog) niet bij te zijn. Daarbij komt nog dat Grieks Cyprus al
bekend stond als een belastingsparadijs, vooral voor rijke Russen, waarbij de
verwijzing naar maffiageld nooit veraf was. De bankensector is er zevenmaal groter dan het bbp. Het eiland had al eens een
Russische lening gekregen en de vroegere president, die zopas niet meer
herkozen werd, was een communist. Redenen genoeg dus om meer dan argwanend te
zijn om aan zo'n soort landje al het geld te geven dat het vroeg (17 miljard euro,
waarvan het er 10 krijgt áls het de spaarboekjes belast).
De vraag is maar, of men in de andere
armlastige landen van de zgz periferie, in de eerste plaats in Griekenland,
maar ook in Spanje, Portugal en Italië, straks dat Europa nog zal vertrouwen, waarbij daar een run op de
spaarboekjes niet meer denkbeeldig is.
Het gaat niet goed met ons Avondland en het
zou me niet verwonderen, mochten er in de loop van dit jaar nog enkele beslissingen genomen
worden die meer zullen doen dan de wenkbrauwen fronsen. De voornaamste reden
daarvoor is, dat er slechts één land is dat echte, verregaande beslissingen kan
nemen en dat is Duitsland. Datzelfde Duitsland wil dat echter niet doen vóór de
plaatselijke verkiezingen er achter de rug zullen zijn en dat zal pas in
september van dit jaar zijn. Zolang zal men trachten te temporiseren en indien
nodig zoals gezegd rare beslissingen nemen.
In de marge van bovenstaande nog dit: Europees
President Van Rompuy gaat niet voor een volgende ambtstermijn. Eind volgend
jaar stopt hij ermee, gaat hij met pensioen en zal hij ook niet meedoen aan de
moeder aller verkiezingen. Gedaan dus met omhoog vallen. In een interview in de
Zevende Dag wist de natte dweil nog te vertellen dat er buiten hem nog genoeg
Van Rompuys waren waarop kon gestemd worden. Of hij daarmee ook zijn zuster
bedoelde die voor de communisten van de PvdA uitkomt of broer Eric, de
verzuurde kaakslagunitarist, die zijn partij stemmen doet verliezen elke keer
hij op het scherm komt, zei hij er niet bij .