Ik kom nog even terug op onze betrekkingen met Nederland, dit i.v.m. het afspringen van de zgz ‘post deal’. Het grote verschil tussen de intentieverklaring omtrent het samengaan van de haven van Gent met die van Zeeland Seaports, waar meer dan waarschijnlijk een vervolg aan gebreid zal worden en deze tussen de postdiensten van de Lage Landen, waar meer dan waarschijnlijk geen happy end aan komt, is dat de eerste zaak iets is tussen Nederland en Vlaanderen, de tweede tussen Nederland en België. De stakingsdreiging van het ABVV, die mee heeft gezorgd dat er van het postgebeuren niets in huis zal komen, kwam hoofdzakelijk uit Wallonië, waar die vakbond het voor het zeggen heeft. In Gent waren de Vlaamse socialisten er ook bij betrokken, maar daar speelden ze het spel mee. Het is het zoveelste bewijs dat Vlaanderen wél en België niét werkt.
Net zoals bij het handelsakkoord met Canada, dat in blessuretijd toch nog gered werd, is het telkens Vlaanderen dat benadeeld dreigt te worden. Vlaanderen dat 90% van de uitvoer naar Canada voor zijn rekening neemt en feitelijk hetzelfde doet met de export naar Nederland. Vlaanderen dat samen werkt met Nederland, o.m. aan de nieuwe sluis in Terneuzen op Nederlands grondgebied en in het bekomen van een betere spoorverbinding voor goederen met Duitsland. Eerder waren er ook al gezamenlijke handelsmissies naar de States (Houston en Atlanta) en werken er duizenden Vlamingen in Nederlandse bedrijven vlak over de grens: bij DAF en Philips in Eindhoven, bij VLD in het Nederlands-Limburgse Born, om er maar enkele te noemen. Dat laatste bedrijf, een autoassemblagewerk, werd ooit door DAF opgericht voor de kleine Dafjes met hun automatische variomatic aandrijving, daarna overgenomen door Volvo en Mitsubishi en tenslotte, in 2012, door zakenman Wim Van der Leegte (VDL), die er nu de mini’s bouwt voor BMW. Er werken reeds zo’n 4.000 mensen, waar er over een jaar nog zo’n kleine 2.000 bijkomen. Daardoor zal die fabriek groter worden dan bv Volvo Gent, waarvan de toekomst niet eens zeker is. Om maar te zeggen dat we de relaties met onze noorderburen beter koesteren, terwijl het gewoon wraakroepend blijft dat die verstoord kunnen worden door onze Belgische zuiderburen, die zelf bijna nooit over de grens gaan werken (zelfs niet over de taalgrens), maar niet reclameren als ze elk jaar van datzelfde Vlaanderen 12 miljard euro cadeau krijgen…
Ook de tweede poging van Bpost om PostNL over te nemen is mislukt. Alhoewel het nieuws ook nu vroegtijdig was uitgelekt, lag het deze keer daar niet aan. De Nederlanders zien het gewoon niet zitten dat hun Post, die geprivatiseerd is, zou worden overgenomen door een ander bedrijf waar de overheid nog wél de lakens uitdeelt, waarbij die straks iets te vertellen zou krijgen over hun pensioenen. De verklaring van Belgische federaal vicepremier Decroo, dat na een samengaan van de twee postbedrijven de Belgische staat ook met 40% van de aandelen de lakens zou uitdelen, was er teveel aan. Crootje vertelde dat om zijn eigen achterban te sussen, maar in Nederland had dat een tegenovergesteld effect.
Een tweede reden was de beslissing van het ABVV om een stakingsaanzegging in te dienen. De Nederlanders huiveren van dergelijke praktijken, ook de Nederlandse vakbonden. Die zijn beschaafd genoeg om te beseffen dat er eerst moet gepraat worden alvorens nog maar te dreigen met stakingen, die het ultieme argument moeten zijn en niets om op voorhand mee te chanteren. Iets dat ze in dit land nog steeds niet schijnen te beseffen. Op de Tv-journaals van gisteren kwam een ACOD’er dan nog verklaren, dat hij het jammer vond dat de deal niet doorging. Schijnheiligaard!
Het resultaat van deze tweede mislukte fusie is wel dat de pakjesdienst, het snelst groeiende segment in de postbedeling, vooral in Vlaanderen in handen zal blijven van de Nederlandse e-commerce bedrijven, die geen last hebben van vakbonden die hen beletten ’s nachts te werken. Op termijn gaat het hier om enkele duizenden banen. Wie zei het ook weer: ‘jobs!, jobs!, jobs!’?
Trump laat de zaken niet koud worden en was gisteren al op bezoek bij zijn ‘goede vriend’ Obama. De twee spraken met elkaar alsof er helemaal niets gebeurd was, althans voor de camera. Laat ons hopen dat het allemaal goed afloopt. E.e.a. zal afhangen van de regering die Trump rond zich zal vormen en die hopelijk zo bekwaam zal zijn als die van Reagan destijds. Het was trouwens niet alleen Trump die won, ook zijn partij staat sterker dan ooit, ondanks het feit dat enkele vooraanstaanden ervan Trump tijdens de campagne in de steek gelaten hebben. Nu heeft de Grand Old Party echter de meerderheid in zowel in het Congres als in de Senaat, plus tweederden van de gouverneursposten. Ook de beurzen geloven erin en zijn – na een klein dipje bij de start – allemaal flink gestegen.
In diverse steden, waarin Clinton gewonnen had (langs de Westkust en in het Noordoosten), waren er straatbetogingen tegen de nieuw verkozen president. Het ging hier meestal om jonge lui van soms bedenkelijk pluimage, slechte verliezers, waarvan men zich kan afvragen of ze zelf wel gestemd hebben. En het wordt ook steeds duidelijker dat de ook meestal jonge kiezers die in de voorverkiezingen voor Sanders gestemd hebben, zich nu onthouden hadden of zelfs gestemd hebben voor Trump.
Tenslotte nog iets over ‘onze’ Tom Van de Weghe, plaatselijk VRT reporter, die zich op een gegeven ogenblik liet ontvallen dat we met Trump het nog in onderhandeling zijnde TIPP-handelsverdrag tussen de E.U. en de U.S.A. definitief mogen vergeten. Dat zou ook zonder een overwinning van Trump gebeurd zijn. Waals minister-president Magnette heeft immers, na de vaudeville omtrent het CETA-handelsakkoord met Canada, klaar en duidelijk gezegd dat voor hem het TTIP-akkoord dood en begraven was. Zelfs wat dat betreft, kan men Trump niets verwijten.
‘First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you and then you win’.*
Bovenstaande quote is van Gandhi, maar kon even goed van Trump zijn. ‘The American dream’ bestaat dus nog echt. De New-Yorkse miljardair heeft het tenslotte gehaald tegen alle opiniepeilingen in (peilingen die al even slecht waren als die van de Brexit). Of het Amerikaanse volk de grote verliezer zal zijn, is nog af te wachten. Wie in elk geval nu al als de grote verliezers kunnen bestempeld worden, zijn de politiekcorrecte media zelf – zowel in Amerika als hier bij ons - die niet nagelaten hebben Trump af te schilderen als de baarlijke duivel, wat veel Amerikanen tenslotte overtuigd heeft als reactie voor de underdog te stemmen.
Obama was een zwakke president, de zwakste sinds Jimmy Carter, zoals ik hier al enkele keren geschreven heb. Hillary Clinton zou Obama’s politiek hebben voortgezet en daar was een meerderheid van Amerikanen het blijkbaar niet mee eens. Ook niet de (doorgaans jonge) kiezers die voor Bernie Sanders stemden in de voorverkiezingen, ook al iets waarop ik een hele tijd geleden heb gewezen. In staten waar Sanders het haalde tegen Clinton, won nu Trump. Dat zegt genoeg.
Hoe het verder zal gaan, is nog koffiedik kijken, maar met een meerderheid in zowel het Congres als in de Senaat, plus bij de gouverneurs, moeten de Republikeinen in staat zijn de zaken niet uit handen te geven. Ook bij de verkiezing van Ronald Reagan was er veel twijfel, maar ‘Ronny’ (zoals Thatcher hem noemde) was slim genoeg om een groep bekwame mensen rond zich te scharen aan wie hij kon delegeren. Iets wat hopelijk Trump ook zal doen en dan zou het snor kunnen zitten. Al bij al heeft Reagan toch twee termen uitgedaan.
Wat in de internationale politiek wél eens voor een serieuze ommekeer zou kunnen zorgen is de beloofde toenadering tussen Amerika en Rusland, aangekondigd door zowel Trump als Poetin. Misschien een eerste stap om een einde te maken aan het politiek pokerspel, dat we meemaken in Syrië en Oekraïne. Obama’s buitenlandse politiek stelde niet veel voor en zijn binnenlandse mocht dan wel de Europeanen bekoren, maar niet het gros van de eigen landgenoten, die nooit gewend zijn geweest iets gratis te krijgen (à la Stevaert, zeg maar) zoals o.m. de zgz ‘Obamacare’. Ook in de States bestaat 'gratis' niet.
* ‘Eerst negeren ze u, dan lachen ze met u, dan bekampen ze u en dan win je’.
Er doet zich momenteel een interessante ontwikkeling voor in de economische en zakelijke relaties tussen Nederland en België, zeg maar Vlaanderen, want eens dat er over de grenzen wordt gestapt – met uitzondering van die met Frankrijk – stelt de rest van dit land drie keer niets voor. Het beste bewijs daarvoor was de nutteloze discussie over het handelsverdrag van de E.U. met Canada, waarbij 90% voor Vlaanderens rekening was en de rest dan nog moest gedeeld worden tussen Wallonië, Brussel en de Oostkantons, zodat men met zekerheid kan zeggen dat het voor Wallonië zo goed als niets voorstelde. De Waalse tegenstand was dan ook alleen maar voor eigen binnenlands politiek gebruik en veranderde niets, maar dan helemaal niets aan het overeengekomen verdrag, terwijl het tegelijkertijd een tijdbom legde onder alle mogelijke toekomstige handelsakkoorden.
Wat er aan het veranderen is, is op de eerste plaats het tweede bod van Bpost op PostNL met een totaalwaarde van 2,5 miljard euro, 11% hoger dan het eerste bod in mei, dat er vooral niet kwam omdat het voortijdig gelekt werd door de Waalse ex-minister Labille (PS), die het niet kon verteren dat de Belgische staat de meerderheidsparticipatie die ze heeft in Bpost zou zien verwateren tot zo’n 40%. Dat de Belgische staat ook met 40% de grootste aandeelhouder blijft en feitelijk nog steeds het meest te vertellen zal hebben omdat de andere aandelen versnipperd zijn, kon er bij de ex-exellentie blijkbaar niet in, tenzij hij alleen maar het standpunt van de vakbonden wou verdedigen. De twee postbedrijven hebben er alle belang bij samen te smelten, als men weet dat Deutsche Post zopas nog UK Mail heeft overgenomen aan voorwaarden die heel wat minder voorstelden.
Verder is er de intentieverklaring van Vlaanderen en Nederland, die zopas in Gent werd ondertekend door Vlaams minister-president Bourgeois en de Nederlandse premier Rutte, om de havens van Gent en Zeeland (Vlissingen en Terneuzen) op te termijn te laten opgaan in één havenconcern dat daarmee bij de 10 belangrijkste van Europa komt. Het nieuwe concern is geen rechtstreekse concurrent van bv Antwerpen en Rotterdam, waar het vooral om de containertrafiek te doen is, terwijl het op de Westerschelde in de eerste plaats gaat over het grote industriële achterland met o.m. Arcelor Mittal, Volvo e.d.
Opmerkelijk in beide bovenstaande akkoorden – als ze doorgaan – is dat ze hopen van de samenwerking gebruik te kunnen maken om de e-commerce vanuit Nederland te bevorderen en zo de onzinnige boycot van nachtwerk door de Belgische vakbonden (en Kris Peeters) te kunnen omzeilen. Niet voor niets dreigt de Gentse ABVV-afdeling al met een staking, het enige dat ze daar blijkbaar bedenken kunnen.
Tenslotte zullen we, zeker in de nabije toekomst, blij mogen zijn dat we ons elektriciteitsnet beter zullen kunnen aansluiten aan het Nederlandse, waardoor een black-out zelfs bij een strenge winter voorkomen kan worden.
In ’t kort: Vlaanderen heeft er alle belang bij naar het Noorden te kijken, zeker met de onzekere toekomst die de E.U. en de euro te wachten staat. Via Nederland sluiten wij aan bij Duitsland en Scandinavië en laten wij Zuid-Europa – met Frankrijk op kop – best de eigen boontjes doppen. En als onze Waalse ‘vrienden’ het daarmee niet eens zijn, kunnen we nog altijd scheiden en wensen we hen een prettige toekomst bij 'la douce France'.
Het komt wel meer voor. Een zgz kwaliteitskrant publiceert een interview (of ander artikel), waarbij ze zelf een titel geeft die de lading niet dekt, die m.a.w. in die titel iets vertelt dat niet in het verhaal staat of zelfs het tegenovergestelde suggereert. Dit weekeind was het weer van dattum in De Standaard. In de weekeindeditie werd een interview gepubliceerd met Bart Van Craeynest, hoofdeconoom bij Econopolis, de vermogensbeheerder, in 2009 opgericht door Geert Noels. Zowel Noels als Van Craeynest kwamen over van concurrent Petercam en zijn dus mensen met heel wat ervaring op hun gebied.
Bart Van Craeynest gaf zopas een boek uit met de titel ‘Superstaat’. Over België dus, al is dat wel met de nodige knipoogjes. Want België is niet alleen géén superstaat, als het niet oplet wordt het straks nog een ‘failed state’. Om dat te vermijden moet er hier – aldus Bart – langer gewerkt worden, moet het land beter beheerd worden, moeten er ‘slimmere’ belastingen geheven worden, moet er meer vooruit gekeken worden en meer geïnvesteerd. Wie zal hem tegenspreken? Vraag is maar, hoe dat ooit verwezenlijkt zal worden. Dit land vergelijken met die uit Scandinavië, omdat men daar ook hoge belastingen heft en een hoog overheidsbeslag heeft, volstaat niet. Die landen zijn homogener, hebben geen verschillende talen (als we het Laps er even tussenuit laten; het is zoiets als het Fries in Nederland) en zeker geen extreem verschillende politieke gezindheden en mentaliteiten. Daarenboven krijgen de Scandinavische burgers meer terug van hun overheid.
Als we de Belgische regio’s apart bekijken – wat Van Craeynest ook doet – dan blijkt Vlaanderen in Europa een stevige middenmoter te zijn, terwijl Brussel en Wallonië op het niveau van Griekenland zitten. Wallonië, dat nood heeft aan investeringen in zowel industrie, economie als bv onderwijs, doet er niets aan. Dat e.e.a. het gevolg zou zijn van de erfenis van Wallonië’s industrieel verleden, mag zo stilletjesaan geklasseerd worden, zeker als men ziet hoe dynamisch Limburg zijn verleden begraaft.
Ook Van Craeynest kan er niet omheen: een ander verschil met de Europese landen, waar het wél de goede kant uitgaat, zijn onze vakbonden, die niet meedenken met de bedrijven, maar integendeel er tegen rebelleren. Hij zegt ook dat de vakbonden bij ons de mensen met een baan beschermen ten koste van de mensen zonder werk. Zij willen een Scandinavisch welvaartsmodel in stand houden met – naar verhouding – een miljoen minder beroepsactieve inwoners. Mission impossible.
Tenslotte verwijst de man ook nog naar de regeringen Verhofstadt, toen men – ondanks een begrotingsevenwicht - het primair overschot volledig heeft opgesoupeerd en nagelaten de economie te versterken. Dat laatste grotendeels omdat paarsgroen en daarna paars alleen het programma van de PS hebben uitgevoerd en niet de door Verhofstadt daarvoor geschreven 3 Burgermanifesten die het tegenovergestelde beoogden. (Die laatste zin is van mij).
---
Het verslag van het Interview met Van Craeynest in De Standaard kreeg als titel: ‘België de eeuwige middenmotor’, terwijl de geïnterviewde zegt dat Vlaanderen en niet België een Europese middenmoter is. Zoiets past natuurlijk niet in het poco denken van de kwaliteitskrant en zo heeft men het woord Vlaanderen maar vervangen door België. Vlaanderen in de titel gebruikt de krant alleen als het pejoratief is…
Nog één keer slapen en we weten (waarschijnlijk) wie de volgende president(e) van de Verenigde Staten zal zijn. Ik denk dat ik wel niet de enige zal zijn die blij zal zijn dat deze circusvertoning voorbij zal zijn en die er de laatste weken geen behoefte meer aan had om al die roddels en scheldpartijen te moeten meemaken. Zelden zo’n vulgaire vertoning gezien en dat in een land dat verondersteld wordt leidinggevend te zijn in onze wereld. Reeds in mijn blog van 10 oktober schreef ik dat het daar kiezen werd tussen pest en cholera. Met Hillary Clinton erft het land een voortzetting van de Obama politiek, die – zeker voor wat het buitenlands beleid betrof – geen hoogvlieger was. Obama was zowat de zwakste president sinds Jimmy Carter, ook al een democraat. Met Trump krijgt een ongeleid projectiel de leiding van het machtigste land ter wereld. De man mag dan enkele nieuwe ideeën hebben, niemand weet hoe het gaat uitpakken en wat de gevolgen zullen zijn. Tijdens de campagne bracht hij met de regelmaat van een klok zichzelf in de problemen door uitspraken die hij beter niet had gedaan.
Ook over heel die Brexit, waarmee Theresa May Groot-Brittannië los zou maken van de E.U., is het laatste woord nog niet gezegd. De tegenstand in eigen land is groot, Schotten en Noord-Ieren stemden overwegend tegen, de periode om alles in goede banen te leiden duurt minstens twee jaar en als men er niet in slaagt ermee te starten zoals voorzien in maart van volgend jaar, wordt het misschien Sint Juttemis. Of, zoals iemand zich al liet ontvallen, drie jaar om te breken met de E.U. en daarna misschien drie jaar om er weer bij te mogen komen. Mayday, mayday!
E.e.a. maakt dat de westerse wereld voor moeilijke tijden staat, zeker als men dan nog het gestook blijft meemaken van macho’s zoals Erdogan en Poetin, die hun eigen plannetjes hebben en zich van de rest van de wereld niets aantrekken. Straks zou men denken dat de Chinezen nog te pruimen zijn!
