Als er op de wereld één plaats is waar continu gevochten werd (en wordt), dan is het wel het Midden Oosten. Eerst waren er de Hittieten, dan de Egyptenaren, dan de Babyloniërs, de Perzen, de Grieken, de Romeinen, de Arabieren, de Kruisvaarders, de Turken, de Britten en nu dus Israël tegen Hamas en Hezbollah. In dit laatste nog aan de gang zijnde conflict dien te worden opgemerkt, dat Hamas en Hezbollah eigenlijk geen bondgenoten zijn. De Palestijnen van Hamas zijn sunni moslims, die van Hezbollah zijn sjiïeten. Het feit dat deze laatsten gesteund worden door het sjiïetische Iran, zorgt ervoor dat de grotere Arabische landen rond Israël: Egypte, Saoedi Arabië en Jordanië zich opvallend afzijdig houden. Ze vinden het blijkbaar goed dat Israël Hezbollah opruimt en het vuile werk voor hen uitvoert. Iran is nl niet alleen sjiïetisch, wat al zorgt voor een grondige afkeer bij de sunni's, maar de meeste Iraniërs zijn daarenboven Perzen, geen Arabieren. De sunni moslims zijn er als de dood voor dat Iran meer macht krijgt, vandaar ook dat zij de initiatieven van de UNO steunen i.v.m. de verrijking van uranium waarmee Iran bezig is. Wat de huidige oorlog in Libanon betreft is het trouwens opmerkelijk dat onze VRT zich, waar ze kan, achter Hezbollah schaart. Het is geen toeval dat schijnbelg Abou Jahjah op het scherm werd opgevoerd. De man doet daar net hetzelfde wat hij in ons land doet, nl de mensen tegen elkaar opzetten, agitator spelen. Om over de vijandigheden in Libanon objectieve berichtgeving te krijgen, doet men er best aan over te schakelen op de Nederlandse zenders. Vorige zondag kwam er daar op de NOS nog een Israëlische generaal uitleggen hoe hun bombardementsysteem werkt. De plaatsen van waaruit raketten van Hezbollah worden afgevuurd, worden met laserstralen gedetecteerd. De bevelen tot bombarderen worden dan elektronisch aan de Israëlische vliegtuigen doorgegeven. De piloten kunnen het aangegeven doel niet meer wijzigen. In concreto betekent het, dat de Hezbollah haar raketten afvuurt van mobiele systemen die bv bij het afschieten in een dorp of gehucht staan. Daar er enkele tijd over gaat alvorens de Israëlische vliegtuigen de afvuurplaats bereiken, is het mobiele geschut weer vertrokken. De mensen die er wonen krijgen dan de volle vergelding, waarna de hele anti-Amerikaanse wereld opnieuw moord en brand kan schreeuwen omdat Israël weer "burgerdoelen" heeft gebombardeerd. Van schijnheiligheid gesproken. Europa wil een onmiddelijk staakt het vuren, enkel en alleen omdat het zelf niet bij machte is ginder in te grijpen. Voor mij hoeft dat trouwens niet. Evenmin als het hoeft dat wij daar straks de kosten zullen moeten gaan dragen van de wederopbouw. In wat voor wereld leven wij dat landen die met een oorlog niets te maken hebben wel opdraaien voor de kosten, terwijl de oorlogvoerende partijen lustig verder gaan met alles kapot te schieten?
De escalaties met dodelijke afloop tussen allochtonen en autochtonen blijven elkaar opvolgen. Na de moord op Joe van Holsbeeck, de schietpartij in Antwerpen, de busmoord op Guido De Moor, nu weer een geval in Maasmechelen, waarbij het slachtoffer een drugsverslaafde, stelende allochtoon is en de vermoedelijke daders autochtonen van Italiaanse afkomst (of zijn dat ook allochtonen?). Over die laatste zaak is ook het fijne nog niet geweten, laat staan verteld, zodat hierover waarschijnlijk nog heel wat papier zal worden vuil gemaakt. We zullen de zaak van Maasmechelen maar een "incident" noemen, zeker? Dit in navolging van wat onze media er van de busmoord hebben gemaakt? Wat in elk geval vrij duidelijk is, is het feit dat de lokale politie daar in Limburg niet vrijuit gaat. Daar vindt men het blijkbaar normaal dat een buurt geteisterd wordt door criminelen en men die laatsten hun gang laat gaan. Wat daarvan kan voortkomen, heeft men nu ondervonden. Het is een zoveelste bewijs dat de fameuze politiehervorming niet gegeven heeft wat men ervan verwachtte. Op papier lijkt het allemaal zo mooi en met statistieken kan men elke kant uit. De werkelijkheid is, dat de mensen zich veel minder veilig voelen dan vroeger het geval was. Als de politie toen in gebreke bleef - wat ook voorkwam -dan richtte men zich tot de Rijkswacht en die stond in 99% van de gevallen paraat. Als de politie nu niet of niet snel genoeg reageert, is er geen alternatief meer. Buiten het verhaal van de afschaffing van de Rijkswacht en het wantrouwen dat er is t.o.v. bepaalde politiediensten, heeft de hele politie reorganisatie handenvol geld gekost en weegt deze structurele kostenverhoging zwaar door op alle budgetten, zowel de federale, de regionale als die van de gemeenten. De politiehervorming is trouwens geen alleenstaand feit. Ook het afschaffen van de verplichte legerdienst heeft van onze leger een lachertje gemaakt. Onze "strijdmacht" is alleen nog goed voor logistieke opdrachten. Van zodra er moet gevochten waren, zijn we niet meer bij de les. Dat kan ook moeilijk met een leger wiens manschappen een gemiddelde leeftijd hebben van boven de veertig jaar. Daar het nu allemaal beroepsmilitairen zijn, kost dit het land ook hopen geld meer dan vroeger, met als resultaat dat men moet toegeven dat we niet in aanmerking komen als het ergens menens wordt. Daarmee zou men denken dat deze regering haar lesje geleerd heeft. Niets is minder waar. Ze gaat nu de brandweer en de civiele bescherming hervormen. Je kan er gif op nemen dat het eenzelfde verhaal wordt: elk uur en elk overuur zal dan overeenkomstig de prestatie moeten worden bijbetaald en het hele geval zal een zoveelste aderlating worden voor het federale budget, dat nu al met haken en ogen aan elkaar hangt. De kans dat we tegen het einde van Verhofstadt II de 100% staatsschuld t.o.v. het BNP weer zullen overtreffen is een realiteit.
In de winter van 2004 slaagden de Oekraïners erin de meerderheid te halen in de eerste echte democratische verkiezingen in hun land. Nadat de vorige vervalst bleken en Joestjenko, de kandidaat van de oppositie een poging tot vergiftiging overleefde, zag het er naar uit dat er in Oekraïne eindelijk een grote verandering op til stond. Joestjenko werd president en zijn medestandster Julia Timosjenko premier van eerste regering. De oranje revolutie had zijn doel bereikt, dacht men. Het liep anders af. President en premier kregen ruzie, waarna eerstgenoemde mooie Julia afzette. Dit leidde tot een verlamming van het parlement en op een gegeven ogenblik was Joestjenko verplicht om de Russische rivaal Janukovitch premier te benoemen ofwel het parlement te ontbinden. Ondertussen was de oranje partij in twee kampen gesplitst, wat het er allemaal niet eenvoudiger op maakte. Toch kwam er een oplossing en die was dan nog een grote verrassing: de partij van Joestjenko en die van Janukovitch besloten samen een regering te vormen en laatstgenoemde wordt daarin eerste minister. Hoe raar het ook mag lijken, voor Oekraïne is dit geen slechte zaak. Via de Russische partij zullen de betrekkingen met buurland Rusland beter worden en komt er misschien wel terug een gunsttarief voor de invoer van Russisch gas en brandstoffen. Tegelijk blijft Joestjenko president en houdt zijn partij de teugels mee in handen zodat ze steeds mee zullen bepalen wat er verder gaat gebeuren. Met daarenboven de fractie van Julia Timosjenko in de oppositie zou het wel eens kunnen dat Janukovitch een Pirrus overwinning heeft behaald. Misschien vraagt men zich af, waarover ik me druk maak. Wel, de situatie in Oekraïne is vergelijkbaar met de Belgische. Wij hebben een noord-zuid probleem, zij een west-oost. De Oekraïners maken 60% van de bevolking uit, net zoals de Vlamingen en ook zij hebben nooit iets gemakkelijk politiek verkregen. Voor mij hoeft er geen nieuwe Belgische regering, maar áls die toch zou komen, zou het ook hier geen slechte zaak zijn iemand als bv Di Rupo premier te laten worden maar hem dan verder geen speelruimte geven en hem een programma laten uitvoeren waar we met Verhofstadt (of een andere Vlaamse premier) waarschijnlijk nooit in zouden lukken. Politiek is een spel van de mogelijkheden. Laat ons eens ziens wat men daar in Oekraïne bereikt en er misschien onze lessen uit trekken.
Voor de eerste maal sinds hij bijna 50 jaar geleden aan de macht kwam, heeft de "lider máximo" van Cuba, Fidel Castro, de macht overgedragen aan zijn broer Raúl. De reden daarvoor was een ingrijpende operatie na een bloeding van de ingewanden. Het feit dat hijzelf de mededeling niet deed, laat veronderstellen dat hij er erg aan toe is en dat we misschien in Cuba voor een belangrijke verandering staan. Alhoewel... Castro en de zijnen maakten, zo'n vijftig jaar geleden, een einde aan het bewind van dictator Fulgenio Batista. In de plaats van diens dictatuur kwam de dictatuur van Fidel. Hij noemde zijn bewind wel communistisch, maar in feite is het een Castristisch regime, dat enkel en alleen in het teken stond van de onderwerping aan één man: hemzelf. Sinds die tijd zijn er meer dan drie miljoen mensen het eiland ontvlucht , meestal mensen uit de (blanke) bovenlaag van de bevolking. Zij hadden feitelijk nog geluk. Degenen die bleven moesten Fidels dictatuur ondergaan. Heel wat opposanten bekochten hun acties met de dood of met jarenlange, soms levenslange gevangenis. Folteringen en terechtstellingen waren er doorlopend aan de orde van de dag. Zelfs eigen medestanders, die het niet langer konden aanzien, werden door Fidel geliquideerd. Het bekendste slachtoffer was generaal Ochoa, die ergens in het midden der jaren negentig werd terechtgesteld. Dat het Westen feitelijk nooit anti-Castro is geweest, is een schande, alleen te verklaren door de anti-Amerikaanse houding van het grootste deel van de westerse media. Het laatste decennium, van toen het Sovjet rijk crashte en Cuba vanuit die hoek geen materiele steun meer kreeg, is men op het eiland luxe hotels gaan bouwen waar westerse toeristen hun euro's en dollars kunnen laten rollen om zo Castro's moorddadig bewind in leven te houden. De Cubaan in de straat heeft er niets aan. Er is daar zo'n soort apartheid ontstaan die de gewone Cubanen weg houdt van hun eigen stranden, hun zee en hun natuurlijke rijkdommen. De man die nu (voorlopig?) de touwtjes in handen heeft, is Fidels broer Raul, ook al 75 jaar oud. Als minister van defensie had hij al de macht over het leger. Nu krijgt hij de macht over al de rest erbij. Raúl zou nog fanatieker zijn dan Fidel, die zijn jongere broer steeds moest intomen. De vraag is dan ook, wat er nu verder zal gebeuren. Er is één troost. Geen van beide broers heeft kinderen (van Raúl wordt zelfs beweerd dat hij homo is), zodat er na de Castro's wel iéts zal moeten veranderen. Dat hopen in elk geval de Amerikanen en zeker de vluchtelingen en hun nakomelingen, die meestal in Florida leven, op zo'n 135 km van hun geboorteland en die vastberaden zijn hun oude bezittingen weer te gaan opeisen van zodra het politiek klimaat dat daar toelaat. "Cuba libre" betekent niet alleen "Cuba vrij", maar is ook de naam van een cocktail (rhum, cola en citroensap). Van dat drankje is er in Miami de laatste dagen al meer dan gewoonlijk gedronken. Hopelijk krijgt ook dat een vervolg.
P.S. Fidel zou wensberichten voor een spoedig herstel gekregen hebben van zijn "vrienden". Of Stevaert erbij was, weten we nog niet.
Jef Sleeckx, Kempische socialist van de oude stempel, heeft het idee geopperd om volgend jaar met een nieuwe partij naar de federale verkiezingen te trekken. Hij is de SP.a beu en noemt ze de "Ferrari socialisten". Volgens Sleeckx zijn diegenen die het de dag van vandaag voor het zeggen hebben in die partij, geen socialisten meer. Hij heeft daarin gelijk. Als ge ziet hoe de SP.a kopstukken voor zichzelf zorgen (de Batselier/Stevaert) of voor hun nakomelingen (Van den Bossche, Claes, Vanvelthoven, Tobback e.a.), dan heeft dat nog weinig met socialisme te maken. Echt socialisme is op zich zelf niet verwerpelijk. Het beoogt nl het gelijkmatig verdelen van de welvaart van een land, ook onder de minst bedeelden. Meestal loopt het vroeg of laat fout als socialisten de winst willen blijven verdelen ook als die er niet meer is. Bij socialistische regimes loopt het meestal mis omdat ze gebouwd zijn op drie fasen: de eerste fase zijn de moeilijkheden van de ontwikkeling, de tweede de ontwikkeling van de moeilijkheden en de derde de verdeling van de winst in geval van faillissement, waarna het hele systeem crasht zoals we o.a. in Oost Europa hebben kunnen meemaken. Sleeckx is nog een socialist uit de oude BSP. Van hem heeft Vlaanderen niets te verwachten. Evenals alle andere echte linksen (PvdA, Groen) e.d.) denkt hij in de eerste plaats aan België. Toch hoop ik dat de man zijn idee waar maakt en inderdaad met een uiterst linkse partij zal opkomen. Het zal het linkse kamp alleen maar verder versnipperen en dat is dan weer goed nieuws voor Vlaanderen. Zolang linkse partijen, de "Ferrari socialisten" inbegrepen, samen met de Walen blijven stemmen tegen hun eigen volk, verdienen ze geen beter lot.
De verkiezingen van 400 miljoen (euro!) zijn dus achter de rug. In het onmetelijke land van ± 2 miljoen vierkante kilometer (heel West- en Zuid-Europa samen) hadden 25 miljoen kiezers zich laten inschrijven en is misschien wel 85% effectief komen stemmen. Naar westerse maatstaven (niet naar Belgische: Kongolezen hebben nl stemRECHT, wij stemPLICHT) een fraai resultaat. Om de juiste cijfers en uitslagen te kennen wordt er nog even geduld gevraagd. Het zal even duren vóór alle gegevens van de 50.000 (!) stembureaus geteld en samengevoegd zullen zijn. En dan is er nog de mogelijkheid dat er een tweede stembeurt komt, iets waarop we beter niet hopen, al was het alleen maar o.w.v. de kostprijs. Die tweede stembeurt komt er als geen enkele van de kandidaten de 50% drempel zou overschreden hebben. Uit de eerste, zeer beperkte resultaten zou dat het geval kunnen zijn met huidig president Joseph Kabila. De enige echte tegenstrever van formaat lijkt Jean-Pierre Bemba te zijn, ex-rebellenleider en huidige vice-premier. Het zijn ook de enigen die over een echte verkiezingskas beschikten (Kabila een van 43 miljoen euro, Bemba een van "slechts" 17 miljoen). Dé vraag die er nu aankomt is eigenlijk niet alleen wie die verkiezingen gaat winnen, maar wel wat er daarna zal gebeuren. De stembusgang was alleen mogelijk o.w.v. van de massale internationale steun en als er daarna iets zal veranderen in de goede zin, zal dat ook alleen maar lukken als VN, EU en mogelijk andere naties er verder nog geld in willen stoppen. Het blijft een dilemma: als het niét zou gebeuren, hervalt het onmetelijke land in dezelfde anarchie waarin het zich de laatste tien jaar bevond; als het wél gebeurt dan is het nog de vraag hoe zoiets moet gebeuren.
Bij gebrek aan betere argumenten wordt Filip Dewinter in enkele kranten aangevallen omdat hij zich laatdunkend heeft uitgelaten over het Franse nationale voetbalelftal. Volgens "El Cid" is deze ploeg geen afspiegeling van het Franse volk. Met deze mening zit hij op dezelfde golflengte als Jean-Marie Le Pen van het Front National, die al eens hetzelfde gezegd heeft. Het Laatste Nieuws heeft eens een steekproef gehouden van de Franse elf die de halve finale tegen Brazilië wonnen en wat blijkt: van de veertien die er toen gespeeld hebben (de elf aan de aftrap en drie wisselspelers), waren er drie echte Fransen bij. De rest kwam van wat de Fransen "l' Outre Mer" noemen (de overzeese gebieden) of zelfs uit het buitenland (Argentinie, Kongo/Kinshasa) die dan genaturaliseerd werden. Als ik Afrikaans voetbal wil zien, zei Dewinter, dan kijk ik naar Mali tegen Ghana. Dewinter heeft groot gelijk, zeker als ge die "Franse" ploeg vergelijkt met de Italiaanse, waartegen ze in de finale verloor. Bij die Italianen zag men geen donkere types rondlopen. Nu is het wel zo dat men tegenwoordig in heel wat landenploegen, zelf in Scandinavische, nogal wat genaturaliseerden ziet rondlopen, maar bij Frankrijk loopt het wel de spuigaten uit. Dat supporters zich daarin nog terugvinden is voor mij onbegrijpelijk. Men hoeft trouwens daarvoor niet alleen naar de nationale ploegen te kijken. Zie maar wat bij ons in Beveren al enkele jaren aan de hand is. Dat is nog erger dan in het Franse nationale elftal. En dan noemt men die zwarte jongens hier "Waaslanders"! Ondertussen is bij ons de vreemdelingen competitie weer van start gegaan. Ongeveer de helft van de spelers in de eerste afdeling zijn vreemdelingen of van vreemde oorsprong. Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar die jongens schijnen hier maar de helft aan belastingen te moeten betalen t.o.v. de eigen spelers. Nóg een discriminatie. De doorsnee Belgische voetbalsupporter schijnt er zich niets meer van aan te trekken en dit ondanks het feit dat twee ploegen die vorig seizoen met bijna uitsluitend eigen volk hebben gespeeld, Zulte-Waregem en Roeselare, nu Europees spelen. Brood en spelen. Het is van alle tijden maar het zegt toch ook iets over de verloedering van onze maatschappij.
