Naar aanleiding van enkele reacties op mijn blog van gisteren, wil ik daar nog eens op terugkomen. Ik blijf erbij, dat politieke peilingen in ons land maar momentopnamen zijn. Verder hecht ik niet veel belang aan de peilingen van de VRT en De Standaard, omdat die twee schromelijk bevooroordeeld zijn t.o.v. Vlaanderen in het algemeen en het Vlaams Belang in het bijzonder. Als we hun enquêtes nog maar gewoon naast die van bv de Libre Belgique leggen (zeker geen Vlaamsgezinde krant), dan zit daar voor het VB een verschil in van vier procent en meer. Het is trouwens een vast gegeven, dat het VB bij verkiezingen steeds meer stemmen haalt dan wat ze in de peilingen krijgt toebediend. Verder heeft een peiling geen echte waarde als die ergens tussenin wordt genomen (in dit geval tussen de verschillende zgz 'akkoorden' van de acht). Tenslotte mogen we niet vergeten, dat - normaal gesproken - de volgende verkiezingen er pas zullen aankomen over twee en een half jaar. In de Belgische politiek zijn dat lichtjaren. Dit alles gezegd zijnde, wil ik absoluut niet ontkennen, dat het Vlaams Belang in een sukkelstraatje zit. Victor Van Vosselaer legt dat netjes uit in zijn reactie van gisteren. De zaak Morel heeft de partij veel schade toegebracht, er zijn nogal wat beleidsfouten gemaakt, in de media wordt de partij alleen vermeld als men ze in een slecht daglicht kan stellen en krijgt ze geen faire kans zich te verdedigen. De artikelen van bv Bruno Valkeniers - toch alles behalve een hardliner - worden door De Standaard bijna nooit opgenomen. En er is meer. Het gros van onze mensen, ook de kiezers (men spreekt niet voor niets van 'kiesvee'), loopt graag achter de winnaars aan. Vergelijk het met het voetbal: ploegen zoals Anderlecht, Club Brugge en Standard hebben altijd veel meer supporters, omdat ze meestal mee aan de top spelen en dus winnen. Dat is in de politiek niet anders. De N-VA heeft sinds enkele jaren de wind mee en krijgt zo een steeds grotere aanhang, omdat de partij blijft vooruitgaan. In tegenstelling tot het VB heeft ze de media (nog) niet echt tegen en durft men ze niet in een cordon zetten. De vraag is alleen, of de partij erin zal slagen iets te verwezenlijken van wat ze haar kiezers heeft beloofd. Mocht dat straks ijdele hoop blijken te zijn (wat ik niet wens), dan is de kans groot dat het VB daarvan zal profiteren om terug te komen. De volgende twee jaar zullen dat moeten uitwijzen. Het is echt nog te vroeg om nu al het vel van de ... leeuw te verkopen. Persoonlijk nog dit: evenals Victor Van Vosselaer zal ik bij de volgende verkiezing(en) voor het Vlaams Belang blijven stemmen, al was het maar omdat ik steeds gezegd heb dat te zullen blijven doen zolang dat ondemocratische cordon sanitaire blijft bestaan. Zelfs een gereduceerd VB kan het verschil maken, zoals we onlangs nog in de Kamer hebben meegemaakt. Tot de volgende verkiezingen heeft de partij niet het aantal stemmen uit de peilingen, maar wel dat van de vorige verkiezingen. De rest is (voorlopig?) wishfull thinking.
Na enkele dagen tegenstribbelen voor de galerij, is CD&V tenslotte - zoals verwacht - nog maar eens door de knieën gegaan en hebben ze ingestemd met een soort gelijklopende verkiezingen. Als ik het goed begrepen heb, zou het regionale niveau wel kunnen afwijken van de regel. Zoals van alle voorgaande zgz 'historische' akkoorden, ontbreekt voorlopig ook van dit laatste een definitieve tekst, zodat men er feitelijk nog alle kanten mee uit kan. Als er van deze besprekingen tenslotte iets in huis zal komen, wordt het in geen geval een echte staatshervorming. Als belangrijkste punt werd immers vooropgesteld, dat het zwaartepunt had moeten verhuizen van het federale vlak naar de gewesten en dat is dus niet gebeurd. Er is overal aan gesleuteld, loodgieterswerk à la Dehaene*, met als enig resultaat dat het politieke kluwen er alleen maar nog ondoorzichtelijker van zal worden. De echte problemen worden voor zich uitgeschoven, als het kan nog eens tien tot twintig jaar, in de hoop dat ze zichzelf zullen oplossen, wat zeker niet het geval zal zijn. Het enige resultaat zal zijn, dat er over x-aantal jaren nog maar eens een staatshervorming nodig zal zijn, voor zover dit land dan nog as such zal bestaan. Samenvallende verkiezingen blijken nergens anders in de wereld te bestaan. Juist nu die zgz 'burgertop G1000" beweert dat er meer nodig is dan om de zoveel jaar verkiezingen te houden, draait de Belgische politiek de andere richting uit. Niet dat ik die G1000 au sérieux wil nemen, maar het zegt toch iets over het feit dat men in dit land helemaal niet meer weet welk alternatief er kan zijn, tenzij de splitsing van België zelf...
* Waar is de tijd toen Dehaene stelde 'dat hij de problemen oploste als ze zich stelden'? Nu heeft hij met 'zijn' Dexia eens een serieus probleem en men hoort hem niet meer.
Volgens een enquête van Het Nieuwsblad zijn driekwart van de Vlamingen voorstander van het voortbestaan van België. Met in het achterhoofd de wetenschap, dat 45% van de Vlamingen bij de laatste verkiezingen gestemd heeft voor partijen die de opdeling van dit land beogen, is het inderdaad merkwaardig. Onze politiek-correcte media doen er lyrisch over. Zij dwalen. Om te beginnen is een opiniepeiling slechts een momentopname. Deze van Het Nieuwsblad werd gedaan vlak na het eerste akkoord over B-H/V door de club van acht. Er heerste toen een zekere euforie omdat er eindelijk een soort van doorbraak was, ook al had men de definitieve gegevens nog niet onder ogen gekregen (dat is nog steeds zo). Verder hangt het resultaat van een enquête grotendeels af van hoe de vragen zijn gesteld. Daarmee kan men elke peiling sturen in de richting die men wil, in dit geval in de Belgische. Men had daarbij ook moeten vragen, of men DIT België in stand wil houden, dit land waar niets echt opgelost wordt, maar steeds zorgt voor een volgend probleem, waar men nog steeds geen cent opzij heeft gezet voor de vergrijzing, waar de belastingen het hoogst en de uitkeringen - pensioenen inbegrepen - het laagst zijn van heel Europa. Op zo'n vraag zouden heel wat genuanceerdere antwoorden gekomen zijn. Neem nu de N-VA. Daarvan is geweten dat een deel ervan (het zgn 'Noorden') de splitsing van België wil. Een ander deel (het zgn 'Zuiden') wil dat eerder niet, maar wil wel een ver doorgedreven confederalisme, waarbij Vlaanderen en Wallonië hun eigen potje koken en alleen nog dat samen doen waar ze het over eens zijn (bv landsverdediging en buitenlandse zaken), dit alles volgens artikel 35 van de Belgische grondwet, waarover men geen woord meer hoort. Als men eens een peiling houdt over dat confederalisme, dan zal men zien dat er ook binnen CD&V een strekking is, die het daarmee eens is. Datzelfde geldt zelfs voor Open VLD (strekking Van Quickenborne). De minderheid binnen het Vlaams Belang die - volgens de enquête van HN - vóór een voortbestaan van België zou zijn, zal tenminste ook voor een confederatie kiezen. Als men dat alles bij elkaar telt, bestaat er in Vlaanderen een ruime meerderheid voor een splitsing van België, waarbij men aanvaardt dat de naam België misschien kan blijven bestaan, al was het maar om Europa niet voor het hoofd te stoten. Wedden dat er zo'n peiling nooit zal komen, zeker niet via onze media?
Gisteren gaf ik de werkzaamheidsgraad voor Vlaanderen (66,3%), Wallonië (56,78%) en Brussel (54,8%), maar niet die van het Belgische gemiddelde. Die is 62,8%. De reden, waarom ik op deze cijfers terugkom is, omdat ze niet het hele verhaal vertellen. Het blijkt nl dat er ook cijfers zijn voor 'onze' allochtonen. Die zijn 38,2% voor het hele land, 41,9% voor Vlaanderen en 30,6% voor Wallonië. Dat laatste betekent, dat er in het Walenland amper 30% van de allochtonen (officieel) aan het werk is.Nog eens ter vergelijking: in Duitsland bedraagt het cijfer voor hun allochtonen 55%. E.e.a. kwam aan het licht na de publicatie van een onderzoek van de UGent naar de huwelijksimmigratie van Turken en Marokkanen in Vlaanderen.. Jaarlijks zoeken zowat 9.000 van hen een man of vrouw in hun eigen land van herkomst, zelfs als ze die hier niet kunnen onderhouden omdat ze zelf geen (vast) werk hebben. Buiten het feit dat de nieuw aangetrouwden financieel niets voorstellen en ze onze taal niet kennen, zijn ze daarenboven meestal laaggeschoold en geraken ze op die manier nooit aan een baan. En dan hebben we nog alleen maar over dit soort van huwelijksvereniging. Daarbuiten is er nog de gezinshereniging, die zorgt voor enkele tienduizenden nieuwe OCMW-kandidaten, plus de continue regularisaties die nog eens voor eenzelfde aantal zorgen. In Australië krijgen migranten pas recht op een uitkering, wanneer ze een wachtperiode van minstens twee jaar achter de rug hebben. In Oost-Europa vindt men zo goed als geen migranten omdat die landen geen sociaal vangnet hebben waarin nieuwkomers kunnen gepamperd worden. Bij ons blijkt dat echter allemaal zomaar te kunnen. Het kan trouwens nog erger. Canada bv heeft - net zoals België - een tekort in bepaalde knelpuntberoepen. Om dat te verhelpen, zoekt dat land nieuwe mensen in Azië en Europa. Voor dit land waren er vorig jaar 720 Canadese vacatures beschikbaar. Die werden vlot ingevuld, want er waren hier maar liefst 5.000 kandidaten. En, nu komt het: het screenen van deze kandidaten gebeurde door onze eigen VDAB en haar Waalse en Brusselse tegenhangers. M.a.w., terwijl wij hier zelf meer dan 100.000 vacatures hebben, helpen onze met ons belastingsgeld onderhouden diensten van arbeidsbemiddeling mee om bekwame landgenoten het land uit te krijgen, terwijl langs de achterdeur jaarlijks duizenden onbekwame mensen, die niets of toch nauwelijks iets bijdragen aan onze economie en sociale zekerheid, zomaar worden binnengehaald op kosten van de belastingbetaler.. Dat we straks met zijn allen langer zullen moeten werken is een combinatie van deze ongecontroleerde immigratie en het feit dat er steeds minder werkenden zullen zijn om steeds meer gepensioneerden (slecht) te kunnen betalen. Aan de vergrijzing kunnen we voorlopig niet veel meer veranderen, aan die immigratiestroom wel. Wij zijn hier in West-Europa zowat het enige land waar op dat vlak nog bijna alles mogelijk is. Niet voor niets komen die drommen gelukzoekers naar hier afgezakt. Straks staan onze media, die aan dit perverse spel meewerken, weer te janken als er opnieuw zoveel mensen de nacht op straat zullen moeten doorbrengen, zoals dat vorig jaar ook al het geval was en de jaren ervoor idem dito. En zullen de leegstaande kazernes en Brusselse hotelletjes weer propvol zitten met mensen die - op enkele uitzonderingen na - in ons land niet thuis horen. Dit land werkt gewoon niet meer en de zoveelste staatshervorming blijkt daar niet veel aan te zullen veranderen.
Na een week van palaveren en nachtzittingen is Di Rupo er klaarblijkelijk in geslaagd toch een akkoord te vinden over B-H/V, deel II. Ook hierover is het te vroeg om uitgebreid commentaar te geven omdat, net zoals bij de andere reeds bereikte akkoorden, de definitieve teksten nog steeds niet publiek worden gemaakt. De Italiaanse nieuwe Belg houdt zich rigoureus aan zijn spreekwoord: 'Chi va piano, va sano e lontano'*, de Italiaanse tegenhanger van ons 'Haast en spoed is zelden goed'. Aan dit tempo wordt het zeker november vóór er een nieuwe regering komt (een Halloween regering!) en helemaal zeker is ook dat niet, want nu komen de financiële thema's op de proppen. Er moet geld, veel geld gevonden worden om de Europese doelstellingen te kunnen halen.. Een van de eenvoudigste manieren om te zorgen voor meer inkomsten in dit land, is te maken dat de gemiddelde Belg langer blijft werken. Tegenwoordig duurt een hele loopbaan hier 38 jaar en dat zijn voor velen niet eens effectief gewerkte jaren. Dat de werkzaamheidsgraad in Vlaanderen (66,3%) hoger ligt dan in Brussel (54,8%) en Wallonië (56,7%) zal wel geen verrassing zijn, maar in Nederland is het 74,7% en in Duitsland 71,1%, om het daarbij even te houden. Ik kan best begrijpen dat er beroepen zijn, o.m. in de bouw, waar men bepaalde arbeid niet kan blijven volhouden tot men 65 is, maar het percentage van zware beroepen is de laatste twintig jaar flink gedaald. Ikzelf heb tot mijn 65ste gewerkt, in een 24 uursservice nog wel. Tot mijn 60ste zelfs nacht en weekeinddiensten 'gedraaid', zoals wij dat daar** noemden. Daarna aan 80% gewerkt, maar wel nog in afwisselende ploegendienst. Tot mijn allerlaatste dag deed ik hetzelfde werk als mijn jongere collega's. En ik heb vastgesteld dat ik daarin geen witte merel ben. BMW blijkt in een van zijn Duitse fabrieken een productielijn gemaakt te hebben voor alleen maar 'oudere' werknemers. Na een inlooptijd bleek die lijn even productief als die van de jongere werknemers. Oudere werknemers hebben meer ervaring, werken rationeler en melden zich alleen ziek als ze écht ziek zijn... Eens zien hoe Pippo dat allemaal zal oplossen.
* Letterlijk vertaald: 'Wie traag (vooruit) gaat, gaat gezond en ver'. ** Dat was wel in Nederland, waar men officieel niet vóór zijn 62ste op een soort brugpensioen kan gaan.
Vorige week werd in Jemen nog maar eens een gevaarlijke terrorist van Al Quaeda uitgeschakeld, de zgn 'prediker' Anwar Al-Awlaki. De man was in Amerika geboren uit Jemenitische ouders, maar had zich ontpopt als een van de grootse haters van het Westen. Samen met Awlaki stierven ook de Al Quaeda propagandist Samir Kahn (ook al in de States geboren) en Ibrahim al-Asiri, een gevreesde bommenmaker, die aan enkele recentere aanslagen wordt gelinkt. De drie werden uitgeschakeld door een 'drone', een onbemand vliegtuigje, dat van op afstand wordt bediend en - mede door een ingebouwd computersysteem - akelig accuraat blijkt te zijn. Drones lijken de toekomst van de oorlogen te worden. Ze zijn klein, moeilijk opspoorbaar, dodelijk efficiënt en een stuk goedkoper dan de echte vliegtuigen. Daarenboven riskeert de aanvallende partij geen eigen mensenlevens. De eerste drones kostten zo'n 5 miljoen dollar het stuk. Tegenwoordig maakt men er al kleinere die gedemonteerd kunnen worden en passen in een rugzak. Terug in elkaar zetten, programma inschakelen en de lucht insmijten. Een elektromotor zorgt voor de rest. Het tuig is als het ware een vliegende verrekijker, weegt twee kilogram en kost zo'n 56.000 dollar, een schijntje van de eerste types. Een paar dagen opleiding volstaan om ermee te werken. Het ziet er naar uit, dat de Amerikanen eindelijk begrepen hebben dat het geen zin heeft het leven van duizenden eigen soldaten te blijven op het spel zetten in landen waar geen eer te halen is. Haal ze er weg en stuur er drones op af, als dat nodig is. Onder W.Bush werden er vijftig ingezet, onder Obama tot nu toe al 220. In de marge van de uitschakeling van Awlaki, nog dit. De zgz mensenrechtenorganisaties klagen dit soort uitschakelen aan. Ze noemen het "targeted killing". Dit is m.i. nog altijd te verkiezen boven wat ik zou noemen 'untargeted killing', zoals de meeste aanslagen door fanatieke moslims zijn, waarbij onschuldige burgers worden vermoord. Daarmee schijnen die mensenrechtenorganisaties minder problemen te hebben. Er werden trouwens ook bezwaren gemaakt omdat Awlaki en Khan Amerikaanse staatsburgers waren. Alsof dat feit een excuus zou zijn om andere mensen te mogen doden...
In de weekeindeditie van De Standaard staat een interessant artikel over Wallonië, dat brandhout maakt van heel wat politieke uitspraken waarmee wij regelmatig om de oren worden geslagen. De uitspraken komen daarenboven van een drietal niet-politiekers, maar wel mensen die weten waarover ze het hebben. Het zijn Pascal Verbeken, bekend om zijn medewerking bij de Tv-reeks 'Arm Wallonië', die daarvoor de hele regio heeft doorkruist. Verder Philippe Destatte, directeur van het studiecentrum 'Institut Jules Destrée' en Michel Quévit, UCL-filosoof en economist. Deze laatste heeft wel iets met de politiek te maken, omdat hij beschouwd wordt als het brein achter het fameuze ¨Plan B voor Wallonië en Brussel. De man is ondertussen echter ook al 72 en dus wijs genoeg om over de zaak vrij objectief te zijn. Volgens het artikel is het beste wat Wallonië ooit overkomen is, de splitsing van de Leuvense universiteit in 1968. Toen hebben de Walen zelf het heft in handen moeten nemen. Ze kregen daarvoor natuurlijk staatssteun, maar van de transfers was er toen nog niet zoveel sprake. Het resultaat was (en is), dat Louvain-la-Neuve niet alleen een goed werkende stad is geworden, maar ook Waals Brabant veruit de best functionerende regio van heel Wallonië. De enige die met de Vlaamse provincies kan concurreren en dat zonder het zgz 'Marshallplan'. Dat Marshallplan wordt in het artikel trouwens ook afgekraakt. Het bedraagt slechts 5% van het totale Waalse budget en dat is een lachertje. Een bedrijf, dat een strategisch plan met prioriteiten opstelt moet - volgens Destatte - geen 5 maar 95% van zijn middelen inzetten. Tussen 1995 en 2009 kreeg Wallonië, zoals ook andere verpauperde Europese regio's, forse steun van Europa. De meeste van die regio's zijn er fel op vooruitgegaan, Wallonië niet. Die leeft nog altijd van de uitkeringseconomie, waarin werkloosheid een structureel probleem blijft dat gaat over twee tot drie generaties. Samen met het openlaten van de poort voor de massale immigratie van hulpbehoevenden en een slecht onderwijs, zorgt dat ervoor de Wallonië maar niet uit zijn achtergesteldheid komt. Enfin, weinig om fier over te zijn en zeker niet om een grote mond op te zetten zoals ook nu weer gebeurt bij de federale onderhandelingen. Het wordt hoog tijd dat de Walen hun eigen problemen zelf gaan oplossen, zoals ook de Afrikanen dat moeten gaan doen in Afrika. Als Wallonië verder verarmt, ligt dat aan henzelf, niet aan Vlaanderen zoals politiekers en media ons steeds willen voor houden.
