Op het ogenblik, dat ik dit verslag schrijf, is het 19.40 uur en zijn de meeste uitslagen van de federale verkiezingen bekend. Ik ben niet zinnens daar veel commentaar bij te geven, ook al omdat de uitslagen vrij goed de peilingen gevolgd zijn. Dat is eerder de uitzondering die de regel bevestigt (zie maar wat er nog deze week in Nederland is gebeurd). Het wordt nu wachten wat De Wever met zijn overwinning zal kunnen bereiken. Het steeds groter wordende vlottend Vlaanderen, dat eerst voor de Volksunie stemde, dan voor het Vlaams Blok/Belang, dan voor Leterme, kijkt nu hoopvol uit naar de historicus uit Antwerpen die uit hoofde van zijn beroep weet wat een Pyrrusoverwinning is. Winnen in Vlaanderen levert niets op, als men het later niet kan verzilveren in België. Er zal dus in de eerste plaats met de PS van Di Rupo moeten gepraat worden, de enige partij die in het zuiden van het land heeft gewonnen. Hopelijk zal dat kunnen zonder Milquet en/of Maingain als stoorzender(s) Als dat laatste wél gebeurt, dan is er geen kans op een oplossing en is het zaak dat de Vlaamse deelregering aan bod komt. Het zou meteen dé kans zijn voor Kris Peeters om zich bij CD&V op het voorplan te hijsen. Hij is de enige Vlaamse christen-democraat die (nog) niet gerecupereerd is door het Belgische systeem. Een tweede optie is een front van de V-partijen mét het jeugdige bestuur van Open-VLD, al lijkt dat niet meteen zo evident. De blauwe veulens hebben echter de moed gehad Leterme's regering te doen vallen. Een tweede moedige beslissing richting Vlaanderen zou voor een ommekeer kunnen zorgen. Of ben ik weer aan het dromen?
Het is feitelijk straffe kost dat in een zgz democratisch land een meerderheid van een bevolking al 180 jaar geminoriseerd kan worden. Dat dit maar blijft duren, heeft te maken met het feit dat allerlei nationale instanties er hun hele gewicht tegenaan smijten, te weten: het Hof, de Kerk, het leger, de vakbonden en het grootkapitaal. Dat de toestand nu (eindelijk?) aan het veranderen is, heeft ook te maken met het feit dat die behoudsgezinde instanties ook niet meer zijn wat ze waren. Met het Hof wordt openlijk gelachen. De Kerk heeft de dag van vandaag andere zorgen dan de bevolking te vertellen dat Vlaams kiezen niet correct is. Het leger is in volle afbouw. Alleen de vakbonden en het grootkapitaal blijven hun invloed aanwenden om dit niet werkzame België toch maar in stand te kunnen houden. Als de vakbondsbazen het voor het zeggen hadden (zij, die ook nooit democratisch verkozen werden), dan zou het er voor de V-partijen slecht uitzien. Dat hebben Cortebeeck en De Leeuw al duidelijk gemaakt. In de laatste rechte lijn naar verkiezingszondag dragen ook enkele grootkapitalisten hun steentje bij om de man in de straat ervan te overtuigen hoe belangrijk België wel is. Thomas Leysen, de grote baas van Umicore (en van nog wel enkele andere maatschappijen) heeft daarvoor al heel wat ruimte gekregen in onze politiek-correcte media. Dezelfde Leysen die ooit dreigde met zijn bedrijf Ahlers uit België te zullen vertrekken, mocht het Vlaams Blok de macht grijpen in Antwerpen. Nu heeft men ook Albert Frère voor de Belgische ploeg gespannen. Voor wie de man niet zou kennen: Frère is veruit de rijkste Belg op deze aardkloot. De enige die voorkomt in de Forbes 500 van de rijkste mensen ter wereld. Zijn persoonlijk vermogen wordt op 2 miljard euro geschat. De man heeft in Le Soir de kans gekregen zijn ongerustheid over een mogelijke splitsing van België te veroordelen. We zouden ons daarover helemaal niet druk mogen maken. Albert Frère mag dan nog de Belgische nationaliteit hebben, hij woont al decennia lang in la douce France. Erger nog: het was dezelfde Frère, die ooit de Bank Brussel-Lambert (BBL) verkocht aan het Nederlandse ING, die de enige Belgische petroleumgigant, Petrofina, verkocht aan het Franse Total en het nationaal elektriciteitsbedrijf aan het eveneens Franse Suez. M.a.w. het is het klassieke geval van "luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden", of, om het nog duidelijker te stellen: "hou België in stand zodat ik er nog veel geld aan kan verdienen door alles wat nog Belgisch is later ook nog eens te kunnen versjachelen." Arme Walen, die zelf overwegend links kiezen, maar voor het verdedigen van hun levenstandaard beroep moeten doen op een superkapitalist, die toevallig op hun grondgebied geboren is, maar er zelf geen eigen geld meer in wil steken...
De man die het hele N-VA-verhaal, als zou die partij de schuld zijn van een verhoging van de Belgische rente op staatspapier in de internationale markten, de wereld heeft rondgestuurd, blijkt niemand minder te zijn dan Luc Coene, ooit kabinetschef van de paarsgroene regering Verhofstadt en tegenwoordig vice-gouverneur van de Nationale Bank. Als beloning voor die eerste job was hij door de koning al tot minister van staat benoemd en ondertussen is hij reeds aangeduid om gouverneur van de nationale bank te worden, zodra Guy Quaden daar met pensioen gaat. In zijn huidige positie heeft die Coene helemaal niet het recht dergelijke kwakkels rond te sturen. Niet de N-VA, maar hijzelf heeft ervoor gezorgd dat er in de internationale financiële middens onrust is gezaaid. Ondertussen is de "spread", dat is het verschil tussen de Duitse en de Belgische rente op staatspapier, weer gedaald en ook dat is niet het gevolg van wat ook in de huidige Belgische politiek. Zomin als de politiek zich mag bemoeien met de nationale bank (officieel althans), zomin mag iemand van die bank zich mengen in de politiek. De reden dat het toch gebeurd is heeft, mijns inziens, een oorzaak. En die oorzaak heet Guy Verhofstadt. Luc Coene is aan Verhofstadt zijn ministerschap van staat én zijn job aan de nationale bank verschuldigd. Het zou me dan ook helemaal niet verwonderen, mocht de grootbezitter uit Toscanië achter heel dit verhaal zitten en dat het dan ook een fabeltje is dat Verhofstadt zich niet meer met de Belgische politiek zou bezig houden. Het was ook Verhofstadt die Marc Rutte, de overwinnaar van de Nederlandse verkiezingen, naar het Open VLD congres in Gent wist te halen. Niet toevallig Gent, de politieke thuisbasis van dezelfde Verhofstadt. Kortom, Open VLD werkt met een souffleur, want de "mayonaise" van de broekies die daar nu de wacht uitmaken, blijkt niet te pakken. Dat zou op zich niets onbetamelijks zijn, mocht het open en bloot gebeuren. Zoals het er nu aan toegaat, is het helemaal geen garantie op de geloofwaardigheid van de nieuwe club
Met bijna zo goed als alle stemmen geteld blijkt de rechterzijde in Nederland als de grote overwinnaar uit de verkiezingen te komen. De VVD van Rutte wordt er de nummer één, met 31 zetels en de PVV van Wilders haalt liefst 24 zetels (een winst van 15!). De rode PvdA blijft op 30 steken, een verlies van drie zetels dat als een overwinning wordt gevierd. Dé grote verliezer is het CDA van Balkenende, dat de helft van zijn zetels verliest en als partij zelfs kleiner wordt dan de PVV. Er zijn, voor wat het CDA betreft, nogal wat vergelijkingen met de zusterpartij CD&V in Vlaanderen. Ook Balkenende moest liefst viermaal voortijdig afhaken. Hij leidde vier kabinetten in acht jaar. Bijna Italiaanse toestanden (tenminste tot Berlusconi er zich mee bemoeide). Ook Balkenende was een specialist in wollig woordgebruik, net zoals onze Leterme. Alleen moet hem worden toegegeven, dat hij tenminste zelf de verantwoordelijkheid voor zijn beleid opnam en bij de verkiezingen geen vaandelvlucht pleegde zoals onze geitenhoeder uit de Westhoek. Nog een kenmerk van de huidige christen-democratiën in de Lage Landen is, dat die partijen hun eigen kiezers steeds in de steek hebben gelaten. Ze vragen zich eerst altijd af wat de ándere denken, niet wat hun eigen kiezers zouden willen. Met Marianne Thyssen is dat niet anders. Op eender welk gedurfd voorstel van de V-partijen, antwoordt ze steevast: "Ja, maar, dat gaan de francofonen/Walen/Brusselaars/ socialisten enz. nooit aanvaarden. En dan? Moet de partij dan afkomen met een voorstel dat eerst moet worden goedgekeurd door de concurrentie? Zondag is het beurt aan Vlaanderen om de partij van de Lamme Goedzakken een trap onder de broek te geven. Een partij die de grootste is in een regio die de meerderheid heeft, geeft die niet af om de eigen postjes te redden. De Vlaming is het beu als tweederangsburger behandeld te worden, zelfs door zijn eigen partij(en). Zondag krijgt hij dé kans om daarin verandering te brengen. Nog drie keer slapen.
Terwijl de Nederlandse verkiezingen, die vandaag gehouden worden, helemaal in het teken staan van de economie, terwijl er in Groot-Brittannië door de nieuwe regering duchtig gesnoeid wordt in de staatsuitgaven en de Duitse regering zopas beslist heeft tot een draconische besparing van 80 miljard op vier jaar, komt hier een geleerde professor vertellen, dat het bij ons allemaal zo'n vaart niet moet lopen. De man heet Wim Moesen en wordt beschouwd als "de specialist van de openbare financiën" aan de KU Leuven... Volgens Moesen zullen onze uitgaven jaarlijks met 4% stijgen. Om onze begroting in evenwicht te houden, zou dat "maar" 206 miljard extra mogen zijn, terwijl het planbureau er 228 vooropstelt. Als enige voorwaarde, stelt Moesen, dat de economie dan wel elk jaar met twee procent moet groeien. In tegenstelling tot Moesen, ben ik geen specialist ter zake, maar toch kan ik rustig zeggen, dat hij verkeerd bezig is. Zelfs al zou hij gelijk hebben, dan is het absoluut not done dat hij zoiets nu gaat vertellen. Onze politiekers zullen het graag horen niet meer te zullen moeten besparen, zeker in Wallonië waar de uitvoering van aangekondigde verkiezingsbeloftes al zo'n zeven miljard extra zullen kosten. De twee procent groei zal België de eerste jaren trouwens meer dan waarschijnlijk niet halen, zodat Moesen straks altijd nog kan zeggen, dat hij gelijk had. Maar zelfs dat is niet waar. Volgens mij heeft de geleerde, maar niet verstandige man zelfs geen rekening gehouden met de kosten van de vergrijzing. Die bedragen momenteel reeds 3% (10 miljard euro) van de begroting, maar zullen in de komende jaren - als gevolg van de pensionering van de babyboomers generatie - oplopen tot zo'n 10% (een kleine 30 miljard). Met daarbij een overheidsschuld van rond de 100% van het bbp, is het belachelijk te doen alsof hier geen besparingen zouden nodig zijn. Zoiets daarenboven komen vertellen op één week van de verkiezingen, is op zijn minst een zaak met een politiekcorrect reukje. En er is nog meer van die onzin. Bv het feit dat de stijging van de Belgische rente zou te wijten zijn aan de opkomst van de V-partijen in het algemeen en N-VA in het bijzonder, is een gemene streek van de laatsten der belgicistische mohikanen. De reden daarvoor is gewoon, dat Duitsland zwaar blijft besparen en dat de financiële markten naar de Duitse staatsobligaties vluchten. Dat was bv zopas ook het geval met Ageas, de verzekeringspoot van het vroegere Fortis, dat voor honderden miljoenen euro's staatsobligaties van de zuiderse landen verkocht heeft en in de plaats Duitse obligaties heeft aangekocht. Zelfs specialisten ter zake, zoals Noels van Econopolis en de links-liberaal Paul De Grauwe, zeker geen flaminganten, spreken van een opgezet manoeuvre. Oostenrijk ziet zijn rente ook stijgen en daar is geen De Wever (misschien de geest van Haider?). Kortom, alle middelen zijn goed om de zoveelste Vlaamse opmars te stuiten. Laat ons hopen, dat het deze keer niet zal pakken en dat de doorsnee Vlaming genoeg flegma in huis heeft om de doodgravers van onze toekomst de woestijn in te sturen.
Wij kijken nogal gemakkelijk op naar Amerika als het om technologische vooruitgang gaat. Dat blijkt niet (altijd) te kloppen. Voorbeeld is het geknoei in de golf van Mexico, waar men er nu al drie weken niet in slaagt het gesprongen olielek te dichten. Het wordt pas echt dramatisch, als men weet dat er in ons eigen Vlaamse landje (én in Nederland) technische knowhow en middelen voorhanden zijn om zo'n ramp sneller de baas te kunnen. Zowel Deme als Jan De Nul beschikken over gespecialiseerde schepen, die tot veel meer in staat zijn dal de verouderde Amerikaanse vloot. Kijk maar eens naar wat onze bedrijven al verwezenlijkt hebben over de hele wereld, maar niet in Amerika. In de States kunnen onze baggeraars niet werken, dit n.a.v. de zgn "Jones Act", een wet uit 1920, die zegt dat vrachtvervoer per schip tussen Amerikaanse havens alleen mag gebeuren met schepen die in de Verenigde Staten zijn gebouwd. Als gevolg daarvan kunnen de gesofistikeerde schepen van onze Vlaamse baggeraars daar niet gaan helpen. Niet het splinternieuws valpijpschip dat met grote precisie stenen en zand tot op 2 km diepte kan storten, ook niet de schepen die olie kunnen opruimen - zowel boven als onder de zeespiegel - ook niet die schepen, die aarde en zand 150 meter voor zich uit kunnen spuiten en heel nuttig zouden zijn voor het maken van dammen. De natie met het grootste en modernste leger ter wereld, blijkt niet in staat de rotzooi voor zijn eigen kust op te ruimen. Zo zie je maar tot wat verouderde wetten in staat kunnen zijn. We kunnen er hier van meespreken. Nieuwe wetten maken is geen kunst, de oude afschaffen of aanpassen, lijkt heel wat moeilijker te zijn.
De overwinning heeft vele vaders. Dat is zo bij bv een voetbalploeg die het goed doet. Die krijgt dan ook steeds meer supporters. Dat blijkt ook zo te zijn met een politieke partij. Ik hou het in dit geval op wat ik "vlottend Vlaanderen" noem (zie mijn blog van 27 mei). Een steeds grote wordende groep Vlamingen zoekt al te lang al wanhopig naar een oplossing voor de onafhankelijkheid cq het confederalisme. Eerst was dat via de Volksunie, dan het Vlaams Blok/Belang. Daarna werd alle hoop op Leterme gevestigd, die het met zijn "vijf minuten politieke moed" eens zou oplossen. Nu is Bartje De Wever met zijn N-VA aan de beurt. Laat ons hopen, dat hij erin slaagt dit land tenminste naar een (soort) confederaal systeem te loodsen. Dat zou dan alvast een stap in de goede richting zijn. Men moet ook realist blijven. Peiling na peiling geeft ondertussen de N-VA meer kansen en CD&V minder. Het is te mooi om waar te zijn, maar "de mensen", waarover Leterme het steeds heeft, schijnen eindelijk e.e.a. begrepen te hebben. Het beste werd dit nog verwoord in een column in De Standaard van vorige week van de hand van Jan Verheyen. Nota bene: geen politicus, maar een gevestigde filmregisseur. Jan is de traditionele partijen kotsbeu en kan ze zijn stem niet meer geven. Als België een NV was, aldus Verheyen, dan is het rapport van hun beleid een pijnlijk onvoldoende. Moet je dan weer dezelfde spelers in het veld zetten, die er al twintig jaar een potje van maken? Ik dacht het niet." Op de uitspraak van De Wever dat de Vlaamse partijen nooit, maar dan ook nooit nog een federale regering zouden mogen dulden die geen meerderheid heeft in Vlaanderen, antwoordt Marianne Thijssen, dat de regering Leterme er zo voor stond omdat de N-VA eruit was gestapt. Dit klopt niet: de N-VA is uit het kartel gestapt, niet uit de regering, want ze zat er niet in, met zelfs geen staatssecretaris. Men kan niet uit een regering stappen waar men niet in zit! Als er later ooit een geschiedenis van Vlaanderen zal geschreven worden, zal men het Leterme en zijn ploeg niet kwalijk nemen dat ze de staatshervorming er niet door kreeg, eenvoudig omdat het haar aan een twee derde meerderheid ontbrak. Waar ze wél zal worden op aangerekend is, dat ze toch is doorgegaan, ondanks het feit dat ze in Vlaanderen geen meerderheid had. Zoiets "goed bestuur" noemen is een loopje nemen met de werkelijkheid. Nog zes keer slapen en dan gaan we weten wat die eerzucht CD&V zal gekost hebben.
