In verband met de heisa omtrent die islampartij die hier de sharia zou willen invoeren, te beginnen met segregatie van mannen en vrouwen in het openbaar vervoer, denk ik dat het niet verstandig is die partij hier te verbieden, zoals de N-VA voorstelt. Als we dat doen, is de kans immers groot dat ze ondergronds gaat werken en zal er nog minder gecontroleerd kunnen worden. Het is nu al bijna onmogelijk te weten te komen wat er allemaal in hun moskeeën gebeurt. Voor één keer ben ik het eens met blauw Gwendolientje en zou het beter zijn onze Grondwet aan te passen waar nodig, want die kan alleen met een tweederde meerderheid veranderd worden. Een andere partij oprichten kan tussen de soep en de patatten.
Ondertussen mogen we immers niet uit het oog verliezen dat de islam in heel Europa, maar ook daarbuiten (in Noord-Amerika én in Rusland) terrein verovert, in de eerste plaats doordat de moslims 3 tot 4 keer meer kinderen ter wereld brengen dan de huidige westerling. Als die laatste blijft verkiezen geen of weinig kinderen te hebben, is het zaak de reeds aanwezige moslims van gedacht en religie te doen veranderen of zelfs die achterlijke godsdienst of hoe men ze ook wil noemen af te zweren, maar ook dat zal een werk van lange adem zijn en zal maken dat we ons moeten blijven inzetten om de schade binnen de perken te houden en niet te capituleren zoals linkse partijen, gerecht en andere instanties hier met de regelmaat van een klok blijven doen. We mogen al blij zijn dat mensen zoals een Theo Francken tenminste iéts doen, want als er niets gebeurt en de trend zich doorzet, worden de moslims in meer dan één westers land vóór het einde van deze eeuw nog een meerderheid. Een reden te meer om onze Grondwet aan te passen nu het nog kan, zodat er straks geen ongelukken kunnen gebeuren met mogelijke ‘alternatieve’ meerderheden.
In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat onze sociale zekerheid bedreigd wordt door het onderschatten van de impact van de immigratie. Maar er is in dit land nog een tweede probleem ter zake, nl een te lage werkzaamheidsgraad.
O.m. sinds het zgz ‘Goede Vrijdagakkoord’ weten we zo stilaan allemaal wel, dat het momenteel nog niet zo slecht gaat met onze economie. Een van de speerpunten van de regering van onze nationale Charel was ‘jobs, jobs, jobs’ en daaraan is zeker voldaan, zelfs meer dan men had gehoopt, iets wat trouwens niet alleen aan onze federale regering moet worden toegeschreven. Ook in de rest van Europa gebeurde dat.
Wat minder bekend is, is dat er nog altijd 2,76 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd (tussen 15 en 64 jaar) niét aan de slag zijn. Dat vertelde KBC-econoom Johan Van Gompel vorig weekeinde in De Standaard. En daarbij is dan nog geen rekening gehouden met deeltijds werkenden of ziekteverzuim…
Die 2,76 miljoen maken 37% uit van alle Belgen op arbeidsleeftijd. Dat betekent een werkzaamheidsgraad van 63%. Ter vergelijking: in Duitsland en Nederland is dat rond de 75% en zelfs in het stakingsbereide Frankrijk zit men boven het Belgische niveau met 65%. Dat alles bij een aantrekkende economie, waarbij een grote groep inactieven geen werk zoekt of zelfs niet eens hoeft te zoeken (oudere werklozen, mensen met loopbaanonderbreking, tijdskrediet of ouderschapsverlof). Een deel van die inactiviteit is onvermijdelijk, bv bij gehandicapten- of mantelzorg, bij mensen met gezondheids- of familiale problemen, maar zo’n één op drie is m.i. toch een beetje des Guten zuviel en niet erg fair t.o.v. diegenen die er wel toe doen. Vooral de vergelijking – de zoveelste – met Nederland is er een om eens over na te denken. België zit trouwens anderhalf procent boven het Europees gemiddelde.
---
Ondertussen is er een opstoot van islamisme in dit land, nu een partij die zich kort en duidelijk de partij van de islam noemt en bij de komende verkiezingen opkomt in 28 gemeenten (wel allemaal in Brussel en Wallonië), noch meer noch minder ijvert voor een scheiding van mannen en vrouwen op het openbaar vervoer! Gelukkig is er geen enkele andere partij die het daarmee eens is - het zou er nog moeten bijkomen – en denkt de N-VA eraan die partij wettelijk te laten verbieden.
Ook in Vlaanderen is er een moslim initiatief, maar dan op een ander vlak. Daar wil, in het Antwerpse Merksem, een Nederlandse vrouw een rijschool oprichten uitsluitend voor en door vrouwen. De initiatiefneemster zou al een dergelijke school hebben in Rotterdam, waar dat zou gedoogd worden. Vlaams minister Weyts heeft al meteen laten horen dat ze van hem nooit ofte never een vergunning zal krijgen.
In Brussel willen de liberalen, zowel Open VLD als MR die daar één fractie vormen, een stop op de sociale woningen. Dat lijkt niet erg sociaal, maar het blijkt dat ongeveer één op de drie woningen in Brussel een sociale woning is beheerd door de overheid. Dat wordt bevestigd door Els Ampe (Open VLD), Brussels schepen voor Openbare Werken en Mobiliteit. Ze heeft ontdekt dat het voor de Brusselse overheden niet meer doenbaar is en dat we er alleen maar meer armoede mee importeren. Dat laatste is iets dat ik in deze rubriek reeds járen aanklaag, telkens er sprake is van toenemende armoede bij ons of toename van het aantal kinderen dat in armoede leeft.
Eergisteren kreeg ik nog de recentste nieuwsbrief van Vlaanderen Vlagt, van onze vriend Luc Dhondt, waarin een hele brok te lezen staat over uitspraken van Antwerps procureur-generaal Yves Liégeois en advocaat-generaal Piet Van den Bon bij de opening van een nieuw gerechtelijk jaar. Die uitspraken zijn dan wel al enkele jaren oud, maar ze zijn nog altijd actueel, waarbij we niet mogen vergeten dat ze niet komen van politici, maar van niet politiek gebonden magistraten.
Volgens Liégeois en Van den Bon was het migratiebeleid toen reeds volkomen mislukt. Door de buitensporige instroom van allochtonen, die hier aanspraak komen maken op onze sociale zekerheid, leidt dit tot een enorme verspilling van vervangingsinkomens en sociale bijstand, waaraan de meeste van deze gelukzoekers geen bijdrage leveren. Buitenlanders kunnen hier al na één dag gewerkt te hebben, genieten van een werkloosheidsuitkering als ze daarvóór in hun eigen land voldoende hebben gewerkt en die uitkeringen hier zijn nog steeds onbeperkt in de tijd. Het asielstatuut wordt zwaar misbruikt o.m. door een veel te gemakkelijke gezinshereniging* en advocaten die daar gretig op inpikken, omdat hun kosten toch door de staat worden vergoed. Voor wie niet kan worden opgevangen, dreigen er dwangsommen die kunnen gaan tot 30.000 euro!
Volgens Liégeois zal op die manier het geld ooit eens op raken en zou er in het slechtste geval zelfs een burgeroorlog van kunnen komen. Dat laatste is misschien wat overdreven, maar het is een feit dat er ook nu nog heel wat ‘nuttige idioten,’ (dixit Lenin**) bij ons rondlopen die denken dat elke vluchteling moét geholpen worden, ook de zgz ‘transmigranten’ zoals onlangs nog gebleken is door acties van burgerplatformen, die echt niet weten waarmee ze bezig zijn. Zoals Bart De Wever recentelijk nog stelde (en waarop hij heel wat kritiek kreeg van de politiekcorrecten), zullen we ooit moeten kiezen tussen de open grenzen en onze sociale zekerheid. Hopelijk zal het dan al niet te laat zijn…
* Wat die gezinshereniging betreft is er niet alleen de schande van de schijnhuwelijken, waardoor o.m. een oproerkraaier als Abou Jahjah Belg is kunnen worden, maar sinds kort ook de schijnadopties, waarbij een inwijkeling een kind van een vrouw met de Belgische nationaliteit erkent en zo Belg wordt. Francken en Co zijn dit op het spoor gekomen, maar het zullen de gemeentelijke verantwoordelijken zijn die daarover beslissen. Hopelijk zijn dat ook allemaal geen nuttige idioten…
** Lenin gebruikte die term voor niet-communistische sympathisanten die lieten begaan.
In Gent blijft het rommelen. Nu heeft de oppositie daar ontdekt dat twee grote appartementsblokken naast de Ghelamco Arena een vergunning hadden om te bouwen tot op een hoogte van 25 meter, maar dat het er – na een gesprekje met het gemeentebestuur – tenslotte 40 geworden zijn, wat een hele slok op de borrel scheelt i.v.m. de uiteindelijke winst, want dat betekende een serieuze opwaardering en dus kassa, kassa. Detail van deze zaak: de gronden behoorden toe aan de onlangs failliet gegane Optima Bank van Jeroen Piqueur, in tempore non suspecto, toen hij nog vriend aan huis was bij het Gentse schepencollege en Termont nog met Jeroens privéjet mee kon vliegen. De nieuwe zaak is trouwens geen precedent: hetzelfde gebeurde vroeger ook al bij de Optima Torens aan het St. Pietersstation en de Ecowijk in Gentbrugge, op de gronden van het oude voetbalstadion van AAGent…
Ergerlijk in deze zaak is niet alleen dat er weer eens gesjoemeld werd, maar dat het weer om een schepencollege gaat waar de burgemeester een socialist is. Van dezelfde partij die in Antwerpen het schepencollege aldaar beschuldigde van belangenvermenging omdat die was ingegaan op een uitnodiging tot een etentje met een projectontwikkelaar, waarvan later bleek dat die ook met de nieuwe kopman van de rode partij had getafeld. Ondertussen wordt de politiek in Gent beheerst door Groen, die na de gemeentelijke verkiezingen wel eens de grootste partij zou kunnen worden in de Arteveldestad én de burgemeester zou kunnen voordragen, hoezeer Matthias Declerq, kleinzoon van, er ook op gebrand is. Daarvoor zal in Gent nog veel ‘gewoon doen’ nodig zijn voor Gwendolientje en haar blauw fanclubje.
---
Elders in Vlaanderen wordt het er niet beter op voor de partij van ‘den John’. Zopas raakte nog bekend dat in Mechelen twee SP.a verkozenen het zinkend SP.a schip verlaten hebben en zijn overgestapt naar Groen.
--- Toch is er ook (een beetje) goed nieuws voor de sossen. De stad Vilvoorde, met SP.a burgemeester Bonte, wil een einde maken aan het feit dat ettelijke horecazaken daar niet eens iemand hebben die Nederlands spreekt, niet één! Er zijn er zelfs die werken zonder vergunningen en/of buiten Nederlands evenmin Frans of Engels beheersen. Brusselse toestanden, zeg maar. Voortaan zal er in elke zaak in Vilvoorde steeds minstens één persoon aanwezig moeten zijn die Nederlands spreekt en verstaat. Dat geldt niet alleen voor de klanten, die de mogelijkheid hebben op te stappen (‘geen Vlaams, geen centen’), maar ook voor de stadsdiensten die de zaken moeten controleren en daar een aanspreekpunt moeten hebben.
Er de vorige week nogal wat heisa geweest over de meer dan 50 miljoen Amerikaanse abonnees van Facebook wier gegevens via het Brits-Amerikaans bedrijf Cambridge Analytica zouden verkocht zijn aan allerlei instanties, zoals o.a. aan de campagneploeg van Trump bij de Amerikaanse verkiezingen en de voorstanders van de Brexit in Groot-Brittannië. Dat kan waar zijn, maar op die manier kan men straks alles wat volgens poco media niet naar wens loopt, daaraan wijten. Zoals ik al wel eens meer geschreven heb, is er vandaag de dag alleen nog privacy als men gaat leven als een kluizenaar, zonder PC en gsm, zonder bank- en winkelkaarten en zeker zonder Facebook, Twitter en al die andere zgz sociale media. En dan hebben we het nog niet gehad over de vele gestoorden op deze planeet die tot zelfs hun eigen misdaden filmen en op het Internet zetten. Dat Mark Zuckerberg, de eigenaar van Facebook, nu zelf al advertenties plaats in diverse kranten en zijn verontschuldigingen ervoor aanbiedt, zal aan heel die zaak niets veranderen. Zelfs hij krijgt de geest niet meer terug in de fles.
Ondertussen is er weer e.o.a. wereldwijd net gehackt met nóg meer abonnees. Men spreekt zelfs van een van de vijf grootste hackings ooit. Er lijkt weinig méér tegen te doen te zijn dan puin ruimen als het te laat is. Het is opmerkelijk hoe de aandeelkoersen van heel wat technologiebedrijven blijven stijgen ondanks het feit dat sommige helemaal geen winst maken Denk maar aan Spotify, Tesla en Co die jaarlijks miljarden verliezen en waarin men toch blijft investeren. Het lijkt wel een nieuwe manier van gokken, waarbij - zeker bij Internetbedrijven - men soms de indruk krijgt dat het grotendeels gaat om zeepbellen en gebakken lucht. De digitale wereld lijkt bij momenten erg fragiel, zoals bij de recentste storingen bij Eurocontrol en het Internetbankieren bij Argenta, waar plots niets meer lukt zoals het hoort en men alleen maar kan hopen dat hun systeembeheerders het weer onder controle krijgen.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat het Frans als taal niet meer het aureool heeft van wat het ooit had. Dat is op zich niet zo erg, ware het niet dat onze Waalse vrienden er nog altijd naar kijken als konijnen naar een lichtbak. Béatrix Delvaux, een senior writer bij Le Soir, die elke maand een column schrijft in De Standaard, geeft me daarin gelijk in haar artikel in de weekeindeditie van 25 maart. Ze heeft het daarin over een toespraak van president Macron voor de Académie Française op 20 maart jl, waarin hij toegaf dat de francofonie een gemeenschap is waar Frankrijk slechts één deel van uitmaakt.
Volgens Delvaux wordt het tijd een eind te maken aan de taalkundige navelstaarderij van Franse culturele superioriteit. Als gevolg van dat meerderwaardigheidsgevoel, protectionisme en het ongeloof dat anderen je iets kunnen leren, boert het Frans behoorlijk achteruit. Het gevolg daarvan is dat Fransen zelden een tweede taal leren en als ze dat al doen, die bijna nooit kunnen spreken zonder Frans accent.
Zo hoort men het ook eens van iemand anders. Het is wel een goed teken dat die Macron het schijnbaar begrepen heeft (hij leerde zijn Frans op school bij zijn latere vrouw!). Nu nog onze Waaltjes en de verfranste beulemansen.
Vergeten we tenslotte niet dat men in Vlaanderen nog steeds verplicht is Frans, de taal die achteruit boert, als tweede taal te leren, de taal dus van de Belgische minderheid, terwijl de francofonen de taal van de meerderheid, het Nederlands, niet moeten leren als ze dat niet willen. Daarbij moet wel gezegd worden dat er momenteel al zo’n 10.000 francofone jongeren in Vlaamse scholen studeren, dit op eigen initiatief. De Waalse Jean met de pet heeft, in tegenstelling tot de francofone politiekers en media, wél al ingezien dat zijn kinderen beter goed Nederlands leren, niet alleen o.w.v. het feit dat het de taal is van de meerderheid in dit land, maar ook om later meer kansen te hebben op de arbeidsmarkt, ook in Vlaanderen.
Alvorens nog maar eens met vakantie te gaan (‘reces’ noemen ze dat in de politiek), heeft de federale regering zogezegd twee van de drie resterende problemen opgelost, nl het sluiten van de kerncentrales en het bepalen van wat een zwaar beroep is. In werkelijkheid is er niets opgelost.
De N-VA heeft haar verzet tegen het sluiten van de kerncentrales tegen 2025 opgegeven, op voorwaarde dat er elk jaar een vaststelling komt hoe de situatie van energie beschikbaarheid en –prijzen erbij zal staan. Die evaluatie zal gebeuren door e.o.a. monitoring comité dat moet nagaan dat de kostprijs voor de verbruiker hier niet hoger wordt dan in onze buurlanden en dat de bevoorrading gegarandeerd blijft. Als dat niet het geval is, zal het land verplicht blijven een of meerdere kerncentrales niét te sluiten. Om e.e.a. waar te maken, moet er ondertussen wel voor gezorgd worden dat men meteen werk zal maken van het bouwen van de nieuwe gascentrales, anders zal die bevoorrading nooit lukken en is het nog de vraag hoe de kostprijs van die centrales zal worden doorberekend.
Om te bepalen wat al dan niet een zwaar beroep wordt, gaat er ook al een comité worden opgericht dat niet alleen zal bestaan uit politici, maar ook uit afgevaardigden van de vakbonden en de werkgevers. Daar zal nog een aardig woordje gepalaverd worden, want het lijkt het al langer hoe meer op dat zowat iedereen denkt dat hij een zwaar beroep heeft. Meer dan ooit blijkt de Belg – in de eerste plaats die van ten zuiden van de taalgrens – aan werken een broertje dood te hebben en niets liever vraagt dan er zo snel mogelijk mee op te houden.
Tenslotte blijft er het probleem van de terugbetaling aan de Arco coöperanten, waar men met een bang hartje wacht op de uiteindelijke beslissing van de E.U. die tot dusver negatief was (evenals die van de Raad van State) en is er eerder binnen de meerderheid geen consensus om gewoon te eisen dat dat geld moet worden opgehoest door de erfgenamen van het ACW (nu ‘Beweging.net), die indertijd die mensen heeft wijsgemaakt dat ze spaarders waren, terwijl dat in werkelijkheid niet het geval was. Van het moment dat ze dat geld wél zouden krijgen, dreigt er trouwens de klacht van de aandeelhouders die wél alles kwijt zijn.
In ’t kort: de federale regering blijkt de nog hangende problemen, die niet opgelost raakten bij de besprekingen van het zgn ‘Goede Vrijdagakkoord’*, gewoon over de verkiezingen te hebben geheveld en op die manier de volgende regering met dezelfde problemen opgezadeld. ‘Na ons de zondvloed’.
* Met ‘Goede Vrijdagakkoord’ denkt men in eerste instantie aan het akkoord tussen protestanten en katholieken dat een einde maakte aan de gewelddadigheden in Noord-Ierland, waarvan de Belgische variant maar een flauw afkooksel is, dat alleen verwijst naar de datum.
