‘In de communautaire discussies hebben wij die vijf minuten politieke moed getoond’. Voilà, daarmee hebben CD&V en MR het Belgische vaderland weer eens gered en dan willen ze nog eens gaan doen na de volgende verkiezingen*. Zo staat althans te lezen in de weekeindeditie van De Standaard, waarin de respectievelijke voorzitters Beke en Michel Jr verklaren het wel niet over alles met elkaar eens te zijn, maar toch genoeg aanknopingspunten hebben om ervoor te zorgen dat hun partijen de as van de volgende federale regering zullen vormen. Hoe zegt men dat ook weer over dat vel van de beer?
Voor Beke lijkt het wel een vlucht vooruit, een soort wanhoopsdaad. Van zijn met veel tamtamgeroffel aangekondigde Innesto offensief hoort men helemaal niets meer. Het ACV/W, dat altijd de linkervleugel van zijn partij was, ligt in de touwen. De vakbond heeft in het Arco debacle minstens honderd miljoen euro (4 miljard Bfr!) verspeeld en enkele honderdduizenden (!) Arco spaarders dreigen af te haken. Een half dozijn stemmenkanonnen doen bij de volgende verkiezingen niet meer mee. Een mens zou voor minder gaan wanhopen en gekke dingen doen.
Officieel gaat het CD&V/MR offensief niet alleen tegen de N-VA, maar ook tegen de PS. Daarmee hoopt Beke wat wind uit de electorale N-VA zeilen te houden. Beide heren vergeten er wel bij te zeggen dat hun partijen al meer dan twee jaar naar de pijpen van diezelfde PS gedanst hebben en mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er tijdens die tijd is gebeurd en nog te gebeuren staat in de afwikkeling van de zesde staatshervorming. En dat is niet allemaal rozengeur en maneschijn, zoals Verherstraeten ons denkt wijs te maken.
Enfin, het is weer de tsjevenretoriek van altijd. De partij heeft in haar statuten nog altijd wel het confederalisme staan, maar zou nu gaan samenwerken met een partij die dat niet wil en die gaat voor een nationale kieskring. De klok dertig jaar terugdraaien, net zoals Open VLD dat wil doen, maar die is dan tenminste nog zo eerlijk datzelfde confederalisme te schrappen. Bij CD&V is het nog altijd enerzijds/anderzijds en blijft het zo dat de partij nooit een duidelijk standpunt zal innemen. De middenklasse is ze kwijt, de arbeidersklasse volgt en wat overblijft zijn de restanten in allerlei bestuursorganen en niveaus waar de partij haar mannetjes steeds heeft kunnen plaatsen en die vastklampen aan hun job en de daaraan hangende profijtjes.
Tenslotte zal de vorming van gelijk welke regering niet afhangen van coalities met partijen die niet eens meer weten hoever ze nog boven de kiesdrempel zullen hangen, maar van de keuze van de kiezer. In een wielerkoers – zegt men - worden de prijzen gegeven aan de meet, in de politiek kan dat heel wat later zijn.
* Een tweede opvallende uitspraak van Beke in het weekeindinterview was: ‘Wie zegt dat België ziek is, moet beseffen dat we het land al verschillende keren weer gezond hebben gemaakt’. Doet me denken aan die kettingroker die zei: ‘Met roken stoppen is niet moeilijk. Ik heb het al zo dikwijls gedaan’!
Di Rupo is al een paar keer uitleg gaan geven op bijeenkomsten van ondernemers, waarop hij telkens o.m. erop wees dat zijn regering erin geslaagd is de staatsschuld onder de 100% te houden. Misschien had hij daar beter wat mee gewacht, want een nieuwe Europese aanpassing van het berekenen van het bbp maakt dat de Belgische staatsschuld vanaf 1 oktober van dit jaar liefst 2 tot 3% extra zal zakken. Dat kan voor de Belgische begroting een verschil betekenen van 8 tot 10 miljard euro. De belangrijkste reden voor de nieuwe aanpak is dat O&O (Onderzoek en Ontwikkeling) voortaan beschouwd zullen worden als rechtstreekse bijdragen aan de waardecreatie i.pl.v. tussenliggend goed zoals dat vroeger het geval was. Een tweede reden is dat militaire uitgaven voortaan als investering en niet meer als kosten zullen beschouwd worden. Enfin, het is wat men ‘boekhoudkundige truken’ zou kunnen noemen. Daarmee zal er niet veel veranderen, al zullen economen nu wel zeggen dat ze gelijk hadden toen ze waarschuwden dat de verkoop aan BNP Paribas Fortis veel te vroeg gebeurde, voor België te weinig opbracht en alleen een soort fetisj was om toch maar onder die 100% t.o.v. het bbp te kunnen blijven. Verder is het te vrezen dat de regering Di Rupo nu nog minder geneigd zal zijn om ook maar iets structureel te veranderen, laat staan besparen.
Ondertussen blijkt nl dat de productiviteit in dit land nog amper stijgt en dat is slecht nieuws. Ook daarvoor zijn er twee redenen: het in stand houden van de dienstenchequejobs, die geen voorbeeld van productiviteit zijn én het in dienst houden van overtollig personeel wat noodzakelijke aanpassingen van de economie op langere termijn vertraagt.
Een snellere stijging van de arbeidskosten t.o.v. de productiviteit is ook de belangrijkste reden waarom het slecht gaat in het land van ‘Monsieur Normal’. Na België heeft Frankrijk van alle 34 landen van de OESO de grootste loonwig, ttz het grootste verschil tussen wat een werkgever betaalt en wat een werknemer mee naar huis neemt. Het Franse overheidsbeslag op de economie is nóg hoger dan het Belgische (57%), al zijn de belastingen er iets minder (44%). Tot vóór de nieuwe Europese berekening van de bbp bedroeg de Franse staatsschuld 96,2%, dus ook niet zoveel minder dan België. Beide landen hebben hun handelsbalans in deficit en een probleem om te concurreren. En daarenboven is er bij onze zuiderburen het probleem Hollande. De man kan zijn beloftes niet waarmaken en blijkt in zijn privéleven alles behalve een voorbeeld te zijn, zelfs in een land waar men op dat gebied al heel wat gewoon is. De heisa die er tegenwoordig heerst over het privéleven van Monsieur Normal doet Frankrijk geen goed. Soms heeft men het in de media over ‘zijn echtgenote’. Wel, de man heeft er nooit een gehad. Bij zijn eerste partner, Ségolène Royale, maakte hij wel vier kinderen, maar zonder te trouwen en de andere twee zijn ‘concubines’ (‘koeketienen’ zegt men in het Meetjesland). Als men over Valérie Trierweiler schrijft, dat ze de ‘the first lady’ is, klopt dat ook al niet. In Amerika noemen ze haar ‘the first girlfriend’… Holande is gewoon een veelwijver en moet in dat opzicht niet onderdoen voor zijn Zuid-Afrikaanse ambtgenoot Zuma, die er tenminste dan nog recht voor uitkomt.
Vorige week was er in de Franstalige media nogal wat te doen over een amusementsprogramma met Elio Di Rupo op de RTBf. In tegenstelling tot Vlaanderen is dat in francofoon België immers helemaal niet de gewoonte en de kritiek erop was niet mals. Vanuit de MR werd zelfs het ontslag gevraagd van RTBf-baas Philippot, een figuur van ¨PS signatuur, die zelfs een tijdje kandidaat was om Bellens op te volgen bij Belgacom. Zover is het (nog) niet gekomen, maar er wordt wel een onderzoekscommissie op afgestuurd om te zien in hoever de deontologische regels al dan niet gerespecteerd werden.
Het verschil met Vlaanderen kon niet groter zijn, wat er nog maar eens op wijst dat we in dit land te maken hebben met twee compleet verschillende culturen. Nu, in dit geval komt de francofone regelgeving er stukken beter uit dan de Vlaamse, die in zijn entertainprogramma’s eerder de kant van de Vlaamse kermis op gaat. Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, mochten alle partijen en politiekers die er zich toe laten verleiden eraan mee te doen, min of meer gelijk aan bod komen. Dat is niet het geval en dat werd nog maar eens bewezen met de cijfers over 2013, waaruit gebleken is dat bv de N-VA politici zwaar ondervertegenwoordigd waren en zelfs minder aan bod kwamen dan hun rode en blauwe collega’s. De traditionele Vlaamse partijen kwamen samen in zo’n driekwart van alle amusementsprogramma’s voor, de N-VA in amper 15%, alhoewel de partij evenveel stemmen vertegenwoordigt als de drie andere samen.
Feitelijk was dé verrassing het feit dat CD&V politici in zo’n 30% van de Tv-uitzendingen aanwezig waren, t.o.v. slechts 16% voor de SP.a. Dat is vroeger ooit anders geweest en wijst erop dat men zelfs bij de rode VRT Tobback & Co niet meer tot de verbeelding spreken. Vraag is maar, in hoever het voorkomen op het Tv-scherm helpt om stemmen te ronselen. Het helpt niet voor partijen, dat heeft het verleden uitgewezen, misschien wel voor individuele politici. Denk maar aan vroeger, toen figuren zoals Verhofstadt en Dehaene populair bleven, gewoon omdat men ze regelmatig op het scherm te zien kreeg. Nu dat niet meer het geval is, zijn ze uit de top tien verdwenen. Thans zijn het Peeters, De Wever en – voorlopig nog – ‘knuffel’ Maggie. Zij kunnen nog een tijdje rekenen op de gunst van de simpele zielen die zich blijkbaar geen andere vragen stellen over wat er in dit landje gebeurt en voor wie wat op het Tv-scherm gebeurt zowat evangelie is. Ik vraag me soms af wat de waarde is om bv ‘toeschouwer’ te mogen zijn bij De Zevende Dag, om er alleen te dienen als decor. Met de verkiezingen in het vooruitzicht zal deze onfrisse praktijk er gegarandeerd niet op verbeteren.
Over de loonkloof tussen wat een werknemer in België kost (maar zelf niet verdient) en die van onze buurlanden, is het laatste woord nog niet gevallen. Zelfs in het zgz dure Luxemburg kost een werknemer minder aan het bedrijf én houdt hijzelf er meer aan over. En dan hebben we onze loonkosten nog niet eens vergeleken aan die zgz verderaf gelegen ‘perifere’ landen rond de Middellandse Zee. We hebben het al meegemaakt met Ford-Genk dat feitelijk straks verhuist naar het Spaanse Valencia, maar het kan nóg erger.
Volgens een bericht in het Waalse blad La Meuse heeft de bouw van het nieuwe spoorwegstation van Luik-Guillemins niet alleen meer dan het dubbele gekost (437 miljoen euro!) dan wat geraamd was, de 8.000 ton staal die erin verwerkt werd, kwam allemaal uit Spanje en dat in een stad met een eigen staalindustrie, met hoogovens en koude en (toen nog) warme lijnen. Zelfs met de kosten van het transport erbij, was het goedkoper dan Luiks staal te moeten gebruiken. Het houdt daarbij trouwens niet bij op. Zowat 90% van de arbeiders die de (prachtige) constructie van staal en glas ineen hebben gezet, kwam hoofdzakelijk uit Portugal. Er werd dus 437 miljoen euro uitgegeven zonder enige tegenprestatie qua eigen werkgelegenheid…
Misschien zit de Catalaanse architect Santiago Calatrava er wel voor iets tussen. Hij is nu nl bezig met een eveneens indrukwekkend nieuw spoorwegstation in Bergen, niet toevallig de thuishaven van Di Rupo. Eerst begroot op 37 miljoen, schat men de kosten nu al op 150 miljoen en zou het niet verwonderlijk zijn, mochten de eindkosten tegen de 200 miljoen euro aanlopen. Dat is dan meer dan vijfmaal de kostprijs van wat het nieuwe station van de stad Rome, die - bij mijn weten - nog altijd een stukje groter is dan dat van onze gestrikte…
I.pl.v. te zorgen voor eigen werkgelegenheid bij dergelijke megacontracten klooit men hier maar verder met nepstatuten die de werkloosheid alleen maar marginaler maken. Er zouden in dit land al zo'n 116 verschillende systemen en statuten zijn om mensen aan werk te helpen. En nu heeft federaal minister van Werk De Coninck voorgesteld er nog een bij te maken voor het aannemen van jonge werklozen bij kleine en middelgrote bedrijven te bevorderen door de invoering van een soort dienstencheques. I.pl.v. gewoon de algemene loonkosten te verminderen, blijft men verder rommelen in de marge met het zoveelste knip- en plakwerk dat De Coninck zelf trouwens niet eens meer kan waar maken omdat werkgelegenheid na 1 juli een gewestelijke bevoegdheid wordt. Kers op de taart van haar nieuw initiatief is wel, dat de uitbetaling van die cheques zou gebeuren via de vakbonden. Dat is wat ze noemen ‘de kat bij de melk zetten’, ongezien eender waar ook ter wereld. Hier valt dat nauwelijks op, want diezelfde vakbonden betalen in België ook al de werklozen uit, terwijl de staat daar zelf een dienst voor heeft. Kostprijs van die grap: ± 160 miljoen euro per jaar, weggegooid geld…
Wat bezielt die leiding van de SP.a om zich zo op te winden rond de vaudeville in Aalst? Vijf van de zeven SP.a verkozenen volgen er de partijleiding niet, die wil dat ze uit de gemeentelijke meerderheid stappen, gevormd samen met N-VA en CD&V. Een meerderheid die hen zelfs niet eens nodig heeft. Een van de redenen is dat die meerderheid te rechts zou zijn. Als ze die lijn overal doortrekken, kunnen ze nog op vele plaatsen hun afgevaardigden laten opstappen en vallen ze straks helemaal uit de boot. Als de enige reden zou zijn dat er in Aalst een N-VA schepen is die overkomt van het VB, dan wordt het niet alleen belachelijk, maar ook kinderachtig en kan men zich afvragen wat voor de huidige SP.a top nog de prioriteiten zijn. De beslissing de leden die dwars blijven liggen uit de partij te zetten en dat te laten gebeuren zonder ze persoonlijk te contacteren, is helemaal een methode die eerder in dictatoriale regimes thuis hoort. En dat alles in Vlaanderens carnavalsstad nr1, waar over enkele weken dat gekke feest weer los zal barsten, is helemaal vragen om miserie. Tobbackske zal er de kop van jut zijn!
Tobbackske en Co liggen trouwens ook nog maar eens overhoop met de eigen vakbond, die eist dat het fiscaal voordeel van het pensioensparen zou worden afgeschaft. Hier heeft de SP.a leiding dan wel het voordeel van de twijfel, want dit syndicaal voorstel slaat nergens op, zeker niet als zo’n eis wordt verwoord door een notoire notionele intrestaftrekker als Rudy De Leeuw. Eerst de mensen aanmoedigen aan pensioensparen te doen en daarna de voordelen afschaffen (voor 2,7 miljoen spaarders a.u.b.!), is gewoon vragen voor moeilijkheden. Er is op dat gebied al wel een precedent, denk maar aan de subsidies voor de zonnepanelen. Het resultaat van dergelijke acties maakt dat de burger meer dan ooit de overheid in het algemeen en de politiekers (én de vakbondsmensen*) in het bijzonder niet meer kan betrouwen. Men zou trouwens de socialistische partijen in dit land moeten verbieden nog voorstellen te doen over de pensioenen. Zoals ik al meer dan een keer in deze rubriek heb aangehaald, hebben ze achttien jaar op rij het ministerie van Pensioenen in eigen beheer gehad. Bijna alles wat er daar nu fout loopt, is mede het gevolg van het rode wanbeheer. Ze zouden beter zwijgen dat ze zweten!i
En om de cirkel rond te maken, blijkt dat de kans op armoede in dit land een stuk groter is dan in die van onze buurlanden, zelfs de helft groter dan in Nederland. In de E.U. doen enkel Spanje, Ierland en Griekenland het nog slechter. Hoe kan dat nu, als men weet dat – volgens vakbonden en de linkse partijen – onze index, die in geen enkel ander land nog bestaat, zou instaan voor onze koopkracht? Zelfs met een index die om de haverklap wordt aangepast (de huidige noemt men al de ‘Aldi-index’!) blijft men erin geloven als het enige zaligmakend systeem van onze economische politiek, terwijl men anderzijds het onmogelijke probeert te doen om de spilindex niet te overschrijden, omdat men, weet dat diezelfde index alles dan wéér duurder gaat maken.
* Ook die van ACV/W hebben al gezegd dat het fiscaal voordeel van de derde pensioenpijler zou moeten worden afgeschaft. Het heeft er steeds meer de schijn van, dat onze vakbonden er alleen nog zijn voor de vervangingsinkomens en niet meer voor de mensen die werken en sparen.
‘ De belastingen stijgen sneller, als de liberalen mee in de regering zitten’. Ge zult het niet geloven, maar deze uitspraak komt van Paul De Grauwe uit een vroegere studie van hem. Dezelfde De Grauwe die nu dus met een nieuw boek af komt dat hij als titel gaf: ‘Een beter België’, de visie van Verhofstadt op het federalisme. Geconfronteerd met de hierboven aangehaalde studie, viel de geëerde professor zo’n beetje uit de lucht en gaf hij toe er misschien eens een opvolging van te maken. Hoe hij dat gaat doen zonder zichzelf tegen te spreken, moet nog blijken.
Buiten de politieke reacties (en de mijne!), kreeg De Grauwe ook heel wat kritiek te horen van o.a. Itinera econoom Van de Cloot en economie professor Peersman van de UGent. Het is duidelijk dat De Grauwe geen afstand kan nemen van zijn politieke vooringenomenheid en dat is dan het links liberalisme van het genie uit Gent. Ook Johan Van Overtveldt, nu N-VA adviseur maar tot voor kort toch hoofdredacteur van Trends, maakt brandhout van De Grauwe’s demarches. ‘Als hij vindt, zegt Van Overtveldt, ‘dat de opeenvolgende staathervormingen Vlaanderen niet veel beter hebben gemaakt, dan is het evenzeer waar, dat dit komt omdat diezelfde hervormingen nooit ver genoeg gingen. Sociale zekerheid, loonvorming, fiscaliteit en competitiviteit blijven nog altijd federaal’. Men creëert trouwens geen beter België als ook Vlaanderen daar niet beter van wordt. Met te stellen dat ook een volgende federale regering geen meerderheid hoeft te hebben in Vlaanderen, zoals Bartje Somers het verwoordde, moeten we niet op Open VLD rekenen om het hier beter te laten worden.
Als de staatshervormingen voor Vlaanderen niet gegeven hebben wat ervan verwacht werd, dan heeft ook (Open) VLD boter op haar hoofd. Ze heeft – als ik me niet vergis - aan alle staatshervormingen meegewerkt en de zesde - en tot nu toe laatste - kreeg van Karel De Gucht het etiket van ‘gebakken lucht’. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte, blauwe hoek.
Tenslotte hoor of zie ik nergens het argument dat ikzelf aanhaalde, nl dat als Vlaanderen er minder op vooruit zou gaan, dit grotendeels te wijten is aan het feit dat wij elk jaar een deel van onze welvaart (moeten) afgeven via de transfers. Transfers waarmee in het zuiden van dit land bitter weinig constructief wordt omgesprongen. Of hoe moet ge bv de zaak bekijken van die twee Chinese panda’s, die het Waalse gewest 8 miljoen euro gaan kosten (320 miljoen oude befkes!), plus nog e.o.a. jaarlijkse huurprijs die ook niet min zal zijn en waarbij de uitbater van dat dierenpark nu al zegt dat het zo’n groot verschil in bezoekers niet zal uitmaken. Te rangschikken dus in de categorie ‘verlieslaters’, type Val Saint Lambert en Francorchamps?.
Kris Peeters heeft in De Zevende Dag boos gereageerd op de uitspraken van Bart De Wever tijdens de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Dat was overbodig, want op zo’n recepties zijn krasse uitspraken de regel en zeker nu de verkiezingscampagne begonnen is zal dat er niet op beteren. De Wever had nl gezegd dat de Vlaming op 25 mei zal moeten kiezen tussen de programma’s van N-VA en de PS en had daarmee nog gelijk ook. CD&V mag dan al gesteld hebben, via Beke, dat ze niet zal deelnemen aan een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, een garantie daarvoor is er niet en zal er zeker niet komen als straks blijkt dat de partij nog verder zou slinken. Dat gevaar zit er wel degelijk in, zeker als men het probleem met de Arco-coöperanten tegen de verkiezingen niet opgelost zou krijgen. De eenvoudige, maar waardige betoging van even eenvoudige mensen in Leopoldsburg zal wel de nodige indruk gemaakt hebben, zeker nu dezelfde Beke niet thuis had gegeven.
Zelfs in zijn eigen Unizo, het vroegere NCMV (met de ‘C’ van ‘christelijk’), waarvan Peeters voorzitter was alvorens hij door Leterme werd opgevist als Vlaams minister, is men niet gelukkig met wat de door CD&V gesteunde federale regering allemaal uitspookt. Zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetveld, is helemaal niet te spreken over de laatste pestmaatregel tegen de werkgevers, waarbij die iedere werknemer elk jaar één dag extra opleiding moeten geven en dan nog op kosten van het bedrijf. Zelfs in bedrijven waar zoiets al bestond, heeft men nu geen keuzevrijheid meer, wat kan leiden tot productieverlies en extra kosten en zal zeker niet helpen om de beruchte loonkloof met de buurlanden te dichten. In tegenstelling tot wat Peeters in De Zevende Dag vertelde, heeft de door de PS geleide regering wel degelijk iets te vertellen, ook in Vlaanderen. De beslissing van de extra opleiding werd zo bv gekoppeld aan de compensaties voor de werkgevers bij het tot stand komen van het nieuwe eenheidsstatuut, een eis van… jawel: de PS.
Ondertussen klooit ook Open VLD maar verder. Na de ‘it’s all in the family’ lijstvorming in Oost-Vlaanderen, is de partij nu ook met een nieuw boek pro Belgica voor de dag gekomen met artikels van o.m. Verhofstadt, De Grauwe, Rutten, Sinardet, Somers en nog enkele belgicisten, waarbij alleen maar bevestigd wordt dat de partij duchtig op weg is een nieuwe PVV (‘Pest Voor Vlaanderen’) te worden. Bijna al hun retoriek tegen het confederalisme houdt trouwens op bij de eenvoudige vraag, waarom het dan in Zwitserland en Canada wél werkt?
---
En dan nog dit. Na drie jaar is er nog eens een Vlaamse Miss België geworden. Die van vorig jaar, een zekere Noëmi Happart, was er na één jaar nog steeds niet in geslaagd twee woordjes Nederlands te leren. Wat wil je, met zo’n achternaam!
