Waarschijnlijk n.a.v. de uitspraken van De Wever dat er nog heel wat kan bespaard worden in de Sociale Zekerheid, is De Tijd eens e.e.a. gaan uitzoeken. Het resultaat daarvan is iets om even bij stil te staan.
Vorig jaar blijken de uitgaven voor het sociaal beleid (werkloosheidsuitkeringen, pensioenen, kinderbijslag en de financiering van de gezondheidszorg) voor de eerste keer de kaap van de 100 miljard euro te hebben overschreden (102, om juist te zijn). Een getal om van te duizelen (voor de nostalgici: 4.000.000.000.000 oude Befkes!).
Daar zal het niet bij blijven, want zonder nieuwe maatregelen zouden die kosten tegen het einde van deze federale legislatuur (2019) opgelopen zijn tot 119 miljard. Dat laatste zal niet gebeuren, omdat door de hervormingen van de huidige federale en regionale regeringen het er nu ‘maar’ 114,5 miljarden zullen worden en ook dat zal niet genoeg zijn. Big Maggie mag dan nog van de daken schreeuwen dat zij al genoeg bespaard heeft en dat er in de uitkeringen niet mag gesnoeid worden, ergens moet er iets gebeuren.
De simpelste remedie blijft natuurlijk: meer mensen aan het werk krijgen. Dat is echter de dag van vandaag sneller gezegd dan gedaan. De conjunctuur zit wel mee, maar het economisch herstel is er toch een van het trage type. Misschien krijgt De Wever straks nog gelijk waar hij stelt dat e.e.a. beter beheerd kan worden, bv de uitbetalingen van de werkloosheid, die nu zowel door een hulpkas als door de vakbonden gebeuren. Nu mag men zelfs nog gelijk hebben dat de uitbetalingen door de vakbonden een stuk goedkoper uitvallen dan die door de staat, als men die twee echter samen brengt zal er op het beheer alvast bespaard kunnen worden, ook al zal dat de begroting niet redden. Daarbij wordt het ook stilaan tijd dat men geen honderden miljoenen kan blijven geven aan organisaties die niet eens een rechtspersoonlijkheid hebben, afgezien van wat ze presteren of kosten. Misschien is het een reden om de vakbonden te dwingen dat maffiastatuut op te geven.
Voor de rest wordt het werk voor specialisten, waarbij ik niet thuis hoor. Met de groeiende vergrijzing – iets wat men al 20 jaar weet, maar waar nooit iets ernstigs aan gedaan werd -
honderdduizenden werklozen én de toename van de vluchtelingenstroom zal er ergens toch iets moeten gebeuren. Alles afdoen met de dooddoener dat het verworven rechten zouden zijn, gaat niet meer op.
|