Op het ogenblik dat ik dit schrijf is er nog steeds geen officiële uitslag van de Italiaanse verkiezingen, dit omdat uittredend premier Silvio Berlusconi nog steeds voorbehoud maakt voor wat de geldigheid van bepaalde stembureaus betreft. Toch is de kans zeer groot dat de groep rond Romano Prodi het zal gaan halen. "Il professore" zal dus "il cavaliere" verslagen hebben, zij het met een uiterst miniem verschil van ± 25.000 stemmen op 47.000.000 kiezers (dat komt op een meerderheid van ongeveer 0,007%!. De overwinning van Prodi mag dan ook gerust een Pirrus-overwinning genoemd worden, zeker als men daarbij bedenkt dat de "olijfboomcoalitie", zoals Prodi's kartel genoemd wordt, bestaat uit negen verschillende partijen met daarbij nog enkele onderverdelingen. Die regenboogpartij bestaat uit links-liberalen, ex-democristiani, ex-socialisten, groenen, radicalen en zelfs echte communisten. Wij hebben in België, met Verhofstadt I, meegemaakt wat het betekent een regering te hebben met teveel partijen. Teveel koks bederft het eten en dat geldt ook in de politiek. Vooral partijen die te lang van de macht verwijderd geweest zijn (zoals bij ons toen de liberalen) of, erger nog, nooit van de macht geproefd hebben (zoals toen de groenen), gaan in zo'n situatie gekke dingen doen. Zelfs na het verwijderen van de groenen uit de regering bij Verhofstadt II, blijft men nog met de gevolgen van zekere beslissingen zitten. Denk maar aan de problemen rond Zaventem, in het leven geroepen door Isabelle Durant. In Italië wordt het dus uitkijken hoe die negenpartijenregering de zaken zal aanpakken. Als men ervan uitgaat dat de vroegere Italiaanse regeringen, die toen "maar" uit vier of vijf partijen bestonden, het slechts gemiddeld anderhalf jaar uithielden, valt voor het ergste te vrezen. De kans dat deze linkse regering de economie terug op het spoor zet, is zo goed als uitgesloten. De hoofdreden daarvoor is dat het wondermiddel, waarover de Italiaanse regeringen vroeger beschikten, nl de devaluatie van de lire, er nu niet meer is. Er is geen alternatief voor. Italië kan geen voorkeursbehandeling krijgen; daarvoor liggen Spanje, Portugal en vooral Polen gegarandeerd dwars. Rest nog één mogelijkheid: uit de eurozone stappen, terug naar de lire. Dit zal echter iets zijn voor Prodi's opvolger...
Op het Vlaams Belang congres over de (on)veiligheid werd ook ex-buschauffeur Pierre Stukken in de bloementjes gezet. Stukken was de onfortuinlijke chauffeur die zo'n twee jaar onschuldig in een Marokkaanse cel zat, er bijna crepeerde en naar wiens verhaal de film "De Hel van Tanger" werd gemaakt, een onverwacht kassucces, dat o.m. liet zien hoe gruwelijk het er in de Marokkaanse gevangenissen aan toe gaat.. Met dat VB-congres was Stukken echter niet erg opgezet. Hij vindt dat hij misbruikt werd en zegt dat hij zelfs Marokkaanse criminelen, die hier veroordeeld zijn, liever niet in een Marokkaanse cel ziet terecht komen, iets waarop Filip Dewinter gezinspeeld had. Het siert Stukken dat hij ervoor uitkomt dat die Marokkaanse gevangenissen zelfs te slecht zijn voor echte criminelen, maar de man zal het dan waarschijnlijk ook een zorg zijn hoe hier de problemen (niet) worden opgelost. Problemen zoals de overbevolking van ónze gevangenissen, het tekort aan cipiers, het feit dat 40% van de gedetineerden in België buitenlanders zijn en de meerderheid daarvan Marokkanen en ga zo nog maar even door. Als men ziet wat er bv deze week in het Brusselse centraal station is gebeurd in klaarlichte dag, toen een knaap van amper 17 jaar met vijf (5!) messteken werd doorgestoken voor een MP3-speler van 50 euro. Ik heb zelf ook een kleinzoon die dit jaar 17 wordt én, zoals de meeste van zijn leeftijdsgenoten, een MP3-speler heeft. Ik durf er niet aan denken wat er zou gebeuren als die ook zoiets meemaakte, maar voor mijn part mogen ze zo'n dader, áls het een Marokkaan zou zijn, meteen naar Tanger, Casablanca of Marrakech sturen. In het geval van de zinloze Brusselse moord weet men dat de dader van het Noord-Afrikaanse type is. Als het een Marokkaan zou zijn (geen Belg), zou het geen kwaad kunnen hem meteen richting vaderland te sturen, niet alleen o.w.v. het walgelijke van de moord, maar ook als signaal voor eventuele andere kandidaat moordenaars dat de tijd van pamperen voorbij is. Ik heb zo het idee dat men zo'n voorbeeld in het criminele milieu wel degelijk au serieux zal nemen.
In Oudenaarde hebben ze het licht gezien. Bij monde van procureur Herman Daens liet het plaatselijke parket daar weten voortaan een hele rits "kleine misdrijven" niet meer te zullen vervolgen. Als gevolg van deze bekendmaking besloot de eveneens plaatselijke politie die zaken dan ook maar niet meer door te geven, misschien zelfs helemaal niet meer op te volgen. De burger zou het zelf maar moeten oplossen! In dit land maakt een gerechtelijke blunder minder of meer de zaak niet meer uit. Als men voor minder dan zes maanden veroordeeld wordt, gaat men sowieso al niet meer achter de tralies. De beslissing van Daens is dan feitelijk ook een logische verdere stap in die (verkeerde) richting. Misdrijven worden voortaan geseponeerd, zeg maar gesponsord. Het ergste in deze zaak was trouwens niet de uitspraak van die procureur, maar het feit dat minister Dewael van Binnenlandse Zaken er achter bleek te staan. Weet die Dewael nog wel waarmee hij bezig is? Ondertussen gaat de prijs voor de beste planning naar het Vlaams Belang, dat uitgerekend vorig weekeinde een congres had over de (on)veiligheid in dit land. Haar harde standpunten werden deze week bijna dag op dag onderbouwd door verklaringen van middenstanders die om de haverklap overvallen werden of die problemen kregen met de politie en het Gerecht omdat ze foto's van criminelen uithingen. Als klap op de vuurpijl nu de verklaring uit Oudenaarde, waarmee het Belang kan aantonen dat het inderdaad helemaal fout loopt bij de beleidsmensen die voor onze veiligheid zouden moeten instaan. Dat Laurette Onkelinx en haar PS-partij in de kaart van het Vlaams Belang spelen, is misschien wel met voorbedachte rade. De SP weet dat ze daardoor de Vlaamse partijen nog maar eens uiteendrijft en daar is het haar om te doen. Met een gespleten Vlaamse vertegenwoordiging willen de francofonen na de verkiezingen van 2007 wel praten. Het is alleen nog gissen hoe groot de Waalse buit dan zal zijn. Van Dewael kunnen we alleen maar zeggen: "dom, dommer, domst". Niet bekwaam om ernstige zaken (Erdal, bv) op te lossen en evenmin in staat om het directe onveiligheidsgevoel van zijn medeburgers weg te nemen. En zeggen dat die man zijn postje van minister-president van de Vlaamse deelregering destijds heeft laten staan om minister te worden in de federale regering met de hoop daar Guy Verhofstadt op te volgen mocht die Europees commissaris geworden zijn. Misschien heeft hij het te druk met Greet?
70 rovers dus, geen 40, want dit is een variante op het gekende verhaal en, jammer genoeg, is het ook geen sprookje. Het is echt gebeurd bij ons in Limburg. Een "Belg" van Turkse origine, tolk bij het plaatselijke ABVV die een broodjeszaak heeft in Hasselt, had 70 Turkse "asielzoekers" fictief bij zijn zaak ingeschreven voor één dag. Via Multicolores, een pro-immigratie vzw van het ABVV, was hij er achter gekomen dat immigranten, die naar ons land komen in het kader van de gezinshereniging, recht krijgen op de Belgische sociale zekerheid en ziekte vanaf het ogenblik dat ze hier één (1!) dag een job hebben gehad. De immigranten moesten de tolk (en/of Multicolores) 1000 euro per man betalen. Eens alles geregeld was konden ze naar hartelust onze kassen voor werkloosheid en ziekenkas plunderen. In totaal zou er op die manier één miljoen euro aan sociale bijdragen verdwenen zijn, gemiddeld zo'n 14.000 euro per Turk dus. De tolk in kwestie zou even kortstondig zijn opgepakt, maar of er daarna nog iets gebeurd is, valt te betwijfelen. Met de steun van een vakbond in de rug blijkt er in dit land veel mogelijk te zijn, het plunderen van de staatskas inbegrepen. Vergeet trouwens niet dat datzelfde Limburgse ABVV vorige week nog 26.000 brieven naar haar leden heeft gestuurd om hen erop te wijzen niét voor het Vlaams Belang te stemmen en er nogmaals mee te dreigen Vlaams Belangers uit hun organisatie te zullen zetten. M.a.v. eigen volk laatst en als het kan nog beroofd ook. Van een organisatie die afhangt van een partij die in het verleden heeft bewezen niet vies te zijn van enige fraude (denk maar aan Agusta/Dassault) moet men natuurlijk van niets meer verschieten. Dat die fraudeurs zichzelf echter democraten blijven noemen en de anderen, die de misbruiken aanklagen, voor racisten uitmaken, is wel een stap te ver. Multicolores is trouwens niet de enige schaduw-vzw die leeft van de miserie van would-be asielzoekers. Er is een hele industrie ontstaan die niets anders doet dan gaatjes en achterpoortjes zoeken in het doolhof van Belgische wetten om ervoor te zorgen dat allerlei gelukzoekers hier kunnen blijven. Het is mede als gevolg van dergelijke praktijken dat er soms schrijnende toestanden bloot komen van mensen die na vele jaren procederen toch het land uitmoeten. Ondertussen hebben de zgz "hulporganisaties" er wel een dikke cent aan verdiend. Aasgieren, zijn het.
In Frankrijk zit men in zak en as. De economie beleeft zware tijden. Zoals in de rest van West Europa is er de concurrentie met de nieuwe opkomende grootmachten China en India. Verder wordt het land steeds marginaler, omdat het Europese zwaartepunt steeds meer naar het oosten verschuift en Frankrijk zich stilaan in een uithoek bevindt. Het ergste van al is, dat de modale Fransman het niet schijnt te beseffen. Hij denkt nog steeds op een eiland te leven dat zowat het middelpunt van de aarde moet zijn. De Fransman in de straat weet hoegenaamd niets van wat er buiten zijn land gebeurt. Wie dat wel weet is Dominique de Villepin, een oud-diplomaat die al wat van de wereld heeft gezien en meegemaakt. Hij weet dat de torenhoge Franse werkloosheid (+25% bij de jeugd) niet zal dalen zonder speciale maatregelen. Dat was mede de reden van zijn CPE-plan ("contrat premier embauche", bij ons bekend onder het "jongerenbanenplan"). De hele wet, die hiervoor was uitgedokterd, was bedoeld om alle soorten jongeren, ook de minste geschoolden, gemakkelijker aan werk te helpen. Eén van de aansporingen tot de werkgevers om jongeren in dienst te nemen was, ze de gelegenheid te geven ze ook gemakkelijker te kunnen ontslaan. Eens iemand vast aangeworven, is het in Frankrijk immers bijna onmogelijk hem/haar te ontslaan, iets wat ook bij ons het geval is tenzij men werkt met contracten van bepaalde duur. Het gevolg van de geschiedenis is bekend: studenten en vakbonden kwamen op straat, wekenlang, tot president Chirac (niét de Villepin) besliste de wet op te schorten en te gaan zoeken naar nieuwe oplossingen. De straat heeft het gehaald op het regime en dat is geen goede zaak. Om te beginnen zal het moeilijk worden een nieuw plan uit te dokteren zonder dat de betogers opnieuw verschijnen, tenzij het zal gaan om een erg verwaterd voorstel dat in feite weinig of niets zal doen aan de bestaande toestand van werkloosheid. Verder zijn er enkele andere nefaste gevolgen van de betogingen die het land gedurende vele weken hebben lamgelegd: - De scholen zijn al anderhalve maand zo goed als gesloten. Zeker universiteiten en hogescholen staan een paar maand achter. De slachtoffers hiervan zijn de studenten zelf die ofwel hun diploma's niet zullen halen of hun zomervakanties hierdoor in het water zien vallen. - De Franse politiek zal er niet eenvoudiger op worden. Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen en de partij van Chirac heeft hiervoor liefst twee kandidaten: eerste minister de Villepin en Sarkozy, de minister van Binnenlandse Zaken. Sarkozy, die zwaar onder vuur kwam te liggen tijdens de vernielingen van de "jongeren" op het einde van vorig jaar, heeft nu een deel van die achterstand goed gemaakt. De vraag is alleen in hoever de eigen partijleden de Villepin zullen volgen of laten vallen. Eén zaak is zeker: niemand zal er om rouwen als Chirac volgend jaar zal (moeten)aftreden. Al bij al is hij een weinig kleurrijke president geweest die een uitgebluste indruk laat. Zijn opvolger wacht een zware taak, zoniet wordt het voor la douce France een "perte totale".
Mijn vader was schoenmaker in Kalmthout. Tijdens de oorlog lag er in onze straat een Duits garnizoen dat een loods van een houthandelaar had aangeslagen en omgebouwd tot legerkamp. Die Duitsers hadden hun eigen schoenmakers bij en die kwamen bij ons de schoenen van hun medesoldaten repareren. Daartegen konden wij niets inbrengen, stel u voor. Toch was dit voldoende om vader na de oorlog als collaborateur te brandmerken. Op een gegeven ogenblik diende de hele wijk waar we woonden ontruimd te worden omdat het in het schietveld komen liggen was tussen oprukkende Canadezen en Duitsers die zich gehergroepeerd hadden. Toen we twee weken later terug mochten, bleek ons hele huis te zijn leeggeroofd door de witte brigades. Tot het laatste stukje leder uit de schoenmakerij was meegenomen. Als verrechtvaardiging hadden ze een paar hakenkruisen op het huis geschilderd. Wij zijn er nog betrekkelijk goed vanaf gekomen. Voor dergelijke zaken, meestal ingegeven door nijd en jaloezie van buren, heeft men sommige mensen de dood ingejaagd. Vlaamsgezind zijn we pas geworden toen Herman Wagemans, advocaat aan de Antwerpse balie, na de oorlog voor de Volksunie als eerste opkwam voor amnestie. Er was heel wat moed nodig om zoiets toen te durven. Wagemans werd verkozen en dat was het begin van de heropstanding van het Vlaams nationalisme. Herman Wagemans wist waarover hij sprak. Hij had zelf even in de gevangenis gezeten, samen trouwens met Willem de Meyer met wie hij later het Algemeen Nederlands Zangverbond zou opstarten en er de eerste voorzitter van worden. Ook heeft Wagemans heel wat mensen, meestal onschuldig aangeklaagd, tijdens de repressie verdedigd, dikwijls gratis omdat ze niets meer bezaten. Herman Wagemans is 88 geworden en op zijn doodsprentje staat: "Zijn Vlaanderen was hem hartelijk lief". Dat was ook echt zo. Een groot Vlaming is van ons heengegaan. Hij verdient met stip vermeld te worden in de geschiedenis van de Vlaamse beweging.
Onze staatsveiligheid blijft waakzaam, enfin tegenover de Vlamingen althans. Dat heeft Filip Dewinter van het Vlaams Belang nog eens aan de lijve mogen ondervinden. Zijn GSM-verkeer werd drie maanden nagetrokken. Dat gebeurde n.a.v. van een speurtocht naar een politieman die een lijst met extremistische organisaties naar het Vlaams belang zou gelekt hebben. Nu is een parlementair de dag van vandaag niet meer zo onschendbaar als dat in het verleden het geval was, toch blijft de vraag waar onze staatsveiligheid mee bezig is. Voor dit afluisteren had het Gerecht wel een toestemming nodig van het Hof van Beroep en die zou er niet geweest zijn. Het gevolg daarvan is dat alle mogelijke beschuldigingen tegen Dewinter, tegen het Vlaams Belang en tegen een eventueel in de fout gegane politieman van nul en geen waarde zullen zijn, mocht het ooit tot een proces komen. Deze hele gerechtelijke actie was dan ook niet alleen dom, maar tevens erg onprofessioneel. Nu, van ons Gerecht zijn we al heel wat gewend en het is niet de eerste maal dat de Vlaams-nationalisten geviseerd worden. Vroeger de Volksunie en sinds haar oprichting het Vlaams Blok/Belang zijn steeds het mikpunt geweest van allerhande pesterijen. Het is natuurlijk zo dat de Vlaams-nationalisten streven naar een eigen staat en dus naar het opdoeken van België. Zolang zij dat echter via de democratische weg doen, zou er geen vuiltje aan de lucht mogen zijn. Toch worden zij geschaduwd als waren zij criminelen type ETA of IRA. Kijk maar wat er gebeurde in de zaak Remmerie, waar liefst 7 speurders werden op gezet. In tegenstelling tot de 32 veiligheidsmensen die Erdal lieten lopen, ontdekten die 7 bij de zaak Remmerie wel iets: het bleek een banale zaak van aanhouderij te zijn waaraan zowel het Gerecht, het Hof, Unizo als de West-Vlaamse bisschop zich hadden laten vangen. En dat alles omdat men dacht/hoopte (schrappen wat niet past) de Vlaams nationalisten te kunnen treffen. Van zo'n Gerecht, verlos ons Heer!
