In Antwerpen grijpt er op 21 mei e.k. een symposium plaats onder het motto: 'De Nederlandse cultuur en taal in een zich integrerend Europa'. Kris Peeters zal er zijn, evenals de Nederlandse minister-president Rutte. Hopelijk krijgen ze nog de kans werkelijk over dat onderwerp te debatteren, want zoals de zaken nu evolueren in Europa in het algemeen en in de eurozone in het bijzonder, zou er tegen die tijd misschien niet veel meer in huis komen van dat 'integrerend' Europa. De toestand in Spanje dreigt nl met de dag dramatischer te worden. Zo'n 800.000 nieuwe woningen staan er te koop aan braderijprijzen, maar niemand wil ze. Hele nieuwgebouwde wijken staan leeg, evenals een paar heuse vliegvelden. De banken die dat alles gefinancierd hebben, weten niet wat ermee aan te vangen. Sommige zijn er overgenomen door de staat en anderen dreigen zonder liquide middelen te geraken. De werkloosheid bedraagt zo'n 25% van de beroepsbevolking. Spanje heeft een economie die groter is dan die van Griekenland, Portugal en Ierland samen en kan onmogelijk door Europa op eenzelfde manier geholpen worden. Als het met de eurozone slecht zou aflopen, dan zal er iets anders voor in de plaats moeten komen. Een splitsing in een zone noord en een zone zuid bv. Vraag voor ons is dan bij welke groep we zullen terecht komen. Vlaanderen haalt vlot de zone noord, maar België als geheel niet o.w.v. het armlastige Wallonië. Een alternatief - en dat zou op dat symposium wel eens aan de orde van de dag kunnen komen, mocht het ondertussen al fout gelopen zijn - is een herstel van de vroegere Nederlanden, de zgn zeventien provincies. Een werkgroep met de mooie naam 'Leo Belgicus'* blijkt daarover al een studie gemaakt te hebben. Vraag is maar of veel Vlamingen daarop zitten te wachten. Zelfs bij de Vlaams-nationalisten zijn er heel wat die niet zomaar bereid zijn de Walen te vervangen door de Hollanders, zelfs niet als we er economisch beter van zouden worden. Als we er nu in België nog niet in slagen onze rechten af te dwingen als meerderheid, hoe gaan we dat doen in een verenigd Nederland als minderheid? Misschien is confederalisme ook hier een oplossing. Eerst met het Brussels gewest, dan met Nederland en daarna met om het even wie die akkoord gaat met onze voorwaarden. Dagdromerij? Misschien wel, maar ik heb zo het idee dat daarover het laatste woord nog niet gevallen is.
* 'Leo Belgicus' is Latijn voor de 'Leeuw der Nederlanden' en slaat op de vorm van de vroegere verenigde zeventien provincies, wier landkaart de vorm heeft van een leeuw.
Na dit weekeinde zullen de doodwroeters in de federale parlementen weer aan het werk moeten gaan. Erg, hé? En nog erger wordt het, nu ze waarschijnlijk nog tijdens deze eerste nieuwe werkweek zullen moeten klaarkomen met hun rapport, waarbij de doelstellingen en ambities voor de periode tot liefst 2020 aan Europa zullen moeten gepresenteerd worden. Dat geldt niet alleen voor alle E.U.-landen, maar ook voor de regio's, zeker in de federale landen, dus ook in België. Kris Peeters, de slogan van wijlen Gaston Geens indachtig ('We moeten trachten dat, wat we zelf doen, beter te doen'), heeft alvast een schot voor de boeg van het wankele federale schip gegeven. Peeters vindt, terecht, dat die oefening alleen maar zin heeft als álle Belgische 'entiteiten' hun boekhouding doen kloppen tegen 2015. Brussel, Wallonië en de federale regering hebben daarvoor dus nog ruim de tijd, Vlaanderen heeft zijn budget nu al in evenwicht. Hoe we dat voor elkaar gekregen hebben, werd zopas nog zeer raak verwoord door Louis Verbeke van de Vlerick Leuven/Gent managementschool: 'De Vlaming zorgt voor beter onderwijs en voor meer werk, voor wetenschappelijke innovatie en behoorlijk bestuur. Hij beheerst zijn schulden, spaart en is genereus tegenover nieuwkomers'. Daar kan men het wel eens mee zijn. Alleen is het resultaat van zoveel ijver, dat Vlaanderen vooral de federale staat en - via de transfers - ook de andere gewesten moet onderhouden. Zoals de lezers van deze rubriek weten, heb ik persoonlijk mijn twijfels over die ijver om het budget persé in evenwicht te hebben en blijf ik vrezen, dat men het elders ontbrekende geld straks zal komen zoeken waar het zit: bij ons in Vlaanderen. Tenslotte nog dit: het is vanwege Peeters wél een goede zet geweest een kopie van het Vlaamse rapport rechtstreeks naar Europa door te spelen, zodat men later weer niet kan afkomen met 'Wir haben es nicht gewußt'.
'De boodschap van het Belgische strafsysteem is eenvoudig: misdaad loont'. Deze opmerking komt niet van e.o.a. oppositiepartij, maar van Peter D'Hondt, politierechter in Dendermonde en dus iemand die het kan weten. Ons gerechtelijk systeem werkt helemaal niet meer fatsoenlijk. Als criminelen al niet worden vrijgelaten o.w.v. zgz procedurefouten of aan gebrek aan plaats in de overvolle en uitgedateerde gevangenissen, zijn er nog altijd de straffen die niet worden uitgevoerd. Al helemaal niet voor veroordelingen tot zes maanden, zogezegd met een enkelband voor straffen tot drie jaar. In dat laatste geval is de kans groot, dat men dan niet eens serieus gecontroleerd wordt bij gebrek aan gemotiveerd personeel. De belofte van Milquet, om nog eens snel een doos agenten open te trekken en daarmee de problemen bij de politie op te lossen, is een lachertje. Er is momenteel in dit land een tekort van zo'n 2.000 politieagenten en dit volgens een eigen zgz 'KUL-norm' (What's in a name?!). Sommige berekeningen houden het zelfs op 3.000. Volgens de huidige planning kunnen er jaarlijks 1.000 aspirant agenten beginnen, terwijl er telkens 1.500 met pensioen gaan. Aan dit tempo zullen er dus steeds minder zijn i.pl.v. meer. Wat Milquet nu doet, is gewoon een aantal agenten overplaatsen, de communicerende vaten, zeg maar. Als er straks in Brussel genoeg zouden zijn, zullen er elders te weinig zijn. In bijna 80% van de Belgische politiezones kunnen de minimale behoeften niet gegarandeerd worden. Heel bovenstaand verhaal is dan nog maar de helft van het probleem dat in dit land veiligheid heet. Als nl het gerechtelijk apparaat, die moet aansluiten op de politiediensten, niet werkt - zoals Peter D'Hont zo duidelijk verwoordt - dan is alle discussie over aantallen politieagenten overbodig. Met dank aan de PS-politiek van de laatste twaalf jaar, waaraan de partijen van Turtelboom en Milquet, die nu de situatie zouden moeten rechtzetten, duchtig aan hebben meegewerkt.
Het is bijna niet te geloven, maar het artikel van Bart De Wever in De Standaard van 24 maart ll blijft nog steeds voor beroering zorgen in de zgz kwaliteitskrant. Die beroering geldt dan wel voor het kleine wereldje van de historici, waarbij ik me afvraag wat de doorsnee lezer van de krant daaraan heeft. Ik had het er al over in mijn blog van 3 april ('Bartje bashen'), maar dan was dan in de eerste plaats omdat ook niet-historicus en allesbeterweter De Gucht er zich mee gemoeid had. Al die eindeloze discussies over een feitelijk theoretisch onderwerp doet me denken aan een reclamespot die te lang duurt (ook dat komt de laatste tijd steeds meer voor), waardoor de essentie van het verhaal verloren gaat. Dat geldt zowel voor reclamespotjes, die het van goed geplaatste oneliners moeten hebben, als voor columns die zo klaar en duidelijk moeten zijn, dat ook buitenstaanders er iets aan hebben. In het spelletje 'Bartje bashen' heeft zich trouwens nog een niet-historicus gemoeid, nl Joël De Ceulaer, bij De Standaard tegenwoordig 'correspondent bij de afstandsbediening', wat dat ook moge betekenen. Wie al lang genoeg de Belgische politiek volgt, zal zich die De Ceulaer nog wel herinneren. Dat was de man die ooit op de VRT optrad als zgz 'moderator' in een debat tussen Filip De Winter en Aboe Jaja en dit gesprek begon met te zeggen dat - volgens hem - Jaja meer verstand had in zijn kleinste vinger dan De Winter in heel zijn hoofd. Waarop deze laatste opstapte en er van het hele debat niets meer in huis kwam. Als ik me niet vergis, komt die De Ceulaer over van Knack, dit in navolging van Marc Reynebeau, die ze daar ook beu waren en die eveneens regelmatig in De Standaard Vlaams nestbevuiler mag spelen. Nu het Vlaams Belang en De Winter voor hen niet meer salonfähig genoeg zijn, richten de heren hun pijlen naar de Wever en zijn N-VA, waarbij elke reden goed is om de Vlaamse zaak belachelijk te maken. Volgens zowat alle statistieken van de laatste jaren zijn journalisten, na de politiekers, de beroepscategorie waar de mensen het minst vertrouwen in hebben. Raar, hé?
N.a.v. de (letterlijke) dood'slag' op een controleur van de Brusselse openbare busmaatschappij MIVB, heeft de hoofdstad van België en de E.U. drie dagen helemaal geen openbaar vervoer gehad en is, vanaf vandaag, de chaos compleet nu alleen het ACV haar leden heeft gezegd terug aan het werk te gaan. De vakbonden, ook de christelijke, zeggen de politici niet te betrouwen en daarin hebben ze nog gelijk ook. Het is zo'n beetje een Belgische traditie, dat de politiekers veel beloven en weinig geven en zo de gekken in vreugde laten leven. Denk maar eens aan de vroeger steeds terugkomende problemen bij de luchtverkeersleiders en de huidige bij de cipiers, die ook steeds van alles beloofd krijgen, maar waarvan niets in huis komt. Ook de belofte van Milquet, die de stakers zeker niet ongenegen is, om honderden nieuwe politieagenten aan te werven, is immers niet te realiseren. De federale politie heeft nu al zo'n duizend (1.000!) man tekort. Als men er genoeg zou aangeworven krijgen, duurt het nog anderhalf jaar vóór die inzetbaar zijn. Specifiek voor Brussel komt daar nog bij, dat bijna alle politieagenten daar van buiten het Brussels hoofdstedelijk gewest komen. In het gewest zelf vindt men haast geen geschikte kandidaten, grotendeels omdat ze geen of slecht Nederlands kennen. Dit alles ondanks het feit dat agenten er een extra premie krijgen, net zoals trouwens ook de leraars, een soort bibbergeld om in Brussel te komen werken. Daar komt nog bij dat politieagenten, die in Brussel beginnen, er wegtrekken van zodra ze er de kans toe krijgen. Kortom, Brussel is en blijft een puinhoop. E.e.a. is mede het gevolg van het feit dat het gewest is ingedeeld in liefst zes verschillende politiezones, die allemaal niet alleen een aparte chef hebben, maar daarenboven afhangen van de 19 baronieën, waarin burgemeesters zich gedragen als alleenheersers. Mede door deze slechte organisatie is Brussel, volgens een recente peiling, de vijfde gevaarlijkste stad ter wereld. Dat er zich in zo'n stad ook criminele feiten voordoen in het verkeer, is dan ook geen uitzondering. Daarvoor heel de stad zonder openbaar vervoer zetten, is asociaal, zeker t.o.v. de mensen die daarvan afhangen voor hun werk of hun sociale contacten. De vakbonden kunnen dan al gelijk hebben als ze zeggen, dat de politici voor hun problemen geen oplossingen hebben, zijzelf hebben die ook niet. Het is trouwens geen verrassing dat het uitgerekend de rode en blauwe vakbonden van het openbaar vervoer zijn die de agitatie leiden. Ook bij de recente nationale stakingen stonden ze op de eerste rij. Haantjes de voorste.
In nogal wat lezersrubrieken en blogs krijgen De Wever en zijn partij te horen dat, mochten zij geslaagd zijn om mede een federale regering te vormen, de toegevingen aan Vlaamse kant, waartegen de partij zich nu zo afzet, minstens even groot zouden geweest zijn als nu het geval is. Die brief- en blogschrijvers hebben gelijk. Zowel de N-VA als de PS kwamen in 2009 in hun eigen regio als grootste partij uit de stembusslag en leken gedoemd om samen een federale regering te vormen. Het probleem was, dat ze een compleet tegengesteld programma hadden. Wilden ze samen die regering vormen, dan was het voor geen van die partijen mogelijk het eigen vooropgestelde en aan hun kiezers beloofde programma zwart op wit uit te voeren. Het moest grijs worden, water bij de wijn doen. In de voorstellen, die De Wever heeft gedaan - hij kreeg daarvoor één week de tijd, Di Rupo enkele maanden - stonden inderdaad enkele serieuze Vlaamse toegevingen, die niet veel afwijken van wat er daarna in de zgz Di Rupo akkoorden is overeengekomen. Volgens het reeds zo dikwijls door de francofonen uitgevoerde recept van temporiseren, vertragen en verdagen, heeft de N-VA tenslotte moéten afhaken, gewoon omdat de Franstalige, verhoogde eisen niet meer te verteren waren. De toegevingen, die de N-VA tenslotte niet meer kon doen, werden wél gedaan door CD&V, Open VLD en, natuurlijk, de SP.a die deze keer de in het vooruitzicht gestelde ministerpostjes niet wilde missen. Dat de traditionele Vlaamse partijen die gevraagde toegevingen wel deden, vindt men blijkbaar normaal. Zowel De Wever als zijn partij hebben ondertussen ruiterlijk toegegeven, dat ze het spel niet goed hebben gespeeld. Ze hadden reeds in 2009 resoluut moeten gaan voor tenminste confederalisme. Ze gaan die fout, hopelijk, geen tweede keer meer maken en dat is dan ook de reden waarom ze de druk op de politieke ketel willen houden, niet alleen voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar, maar ook daarna tot de moeder aller verkiezingen van 2014. Gesteld natuurlijk dat de regering Di Rupo het zo lang zal uithouden. Het belangrijkste bij die volgende verkiezingen is, dat de V-partijen hoe dan ook de meerderheid van de stemmen moeten behalen in Vlaanderen. Slechts dan kan er een serieus debat op gang komen, hoe het verder zal moeten gaan, want alleen via het Vlaamse parlement zullen we nog in staat zijn het Belgische systeem open te breken. Als de Vlaams-nationalisten nu nog niet tot een overeenstemming kunnen komen, dat zal dat na 2014 wel moéten. Er zal anders geen alternatief meer zijn dan te blijven rommelen in de marge.
Een van de eerste beslissingen, die Laurette Onkelinx nam in de paars-groene regering van Verhofstadt - waarin zij minister van Werk was geworden - was het opstellen van een nieuw plan om de bedrijven te verplichten jonge werklozen aan te werven. Het was het begin van de PS dominantie, die tot vandaag voortduurt en dat zal blijven zolang die partij in Vlaanderen politieke medestanders vindt. Het plan bestond erin dat alle bedrijven met een zeker aantal werknemers verplicht werden er een bepaald percentage aan jonge werklozen erbij te nemen. Dit plan stond volledig in het teken van de Waalse situatie, want in Vlaanderen had men alleen oudere werklozen, geen jongeren. Het had dus een plan voor Wallonië moeten zijn, maar werd er tenslotte een voor het hele land. Op die manier moest Vlaanderen mee betalen voor iets waar het geen belang bij had. Een pervers gevolg ervan, was het feit dat in Vlaanderen actieve medewerkers werden vervangen die jongeren, die men feitelijk niet nodig had en die anders ook wel een baan zouden gevonden hebben. Ondertussen zijn we zo'n twaalf jaar verder en heeft elke nieuwe minister van Werk hier en daar een eigen plan voor de tewerkstelling ontwikkeld, om nog maar te zwijgen van de regionale initiatieven terzake. Na het Rosettaplan, zo genoemd na een zoveelste succesrijke film van de gebroeders Dardenne over de uitzichtloze situaties van werkloze Waalse jongeren, kwam er een nieuw plan, dat ik het Milquetteplan heb genoemd en waar eigenlijk geen verdere uitleg bij hoeft. Onkelinx en Milquet mogen al tot verschillende partijen behoren, in wezen zijn het gelijkgezinden: francofoon, francofiel en uiterst links. Naar slechte Belgische gewoonte - denk maar aan de vorige staatshervormingen - werden wel nieuwe wetten gemaakt, maar werd de oude wet niet afgeschaft. Het resultaat daarvan is, dat er ook nu nog steeds zo'n 500 'Rosetta' jongeren in dienst zijn van de overheid, daar waar er in 'de privé' daarvan geen sprake meer is. Degenen die nu nog voor de overheid 'werken', zijn aangeworven zonder daarvoor een examen te hebben moeten afleggen, waarbij men zich kan voorstellen hoe daar - volgens eveneens slechte Belgische gewoonte - zal gesjoemeld zijn geworden. En dat het aantal Waalse uitverkorenen in het systeem overtegenwoordigd zijn, zal al evenmin verwonderen. Solidariteit, weet je wel.
