Caroline Gennez had ik in mijn blog van 17 oktober jl al afgeschreven voor de Belgische politiek, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Althans niet als het van haar zelf afhangt. De ex-fractieleidster, ex-vice-voorzitster en ex-voorzitster van de SP.a en binnenkort ook ex-schepen van de stad Mechelen, gaat haar federale ex-collega's voortaan eens vertellen hoe ze het moeten doen. Met de wetenschap dat de beste stuurlui aan wal staan, kan ze zich dat nu veroorloven. Volgens een interview in De Standaard gaat ze nu een nieuwe index lanceren, dat is eens iets anders dan een nieuw wasproduct. Ze heeft het over een 'slimme indexkoppeling' met annex vermogenswinstbelasting. Ze is er zelfs een boek over aan het schrijven. Als typische Vlaamse socialiste vermeldt ze in dat hele interview van meer dan drie bladzijden angstvallig de benamingen Vlaams en Vlaanderen. Ge moet ze met een vergrootglas gaan zoeken. Evenmin als de rest van haar vroegere partijtop heeft ze nog altijd nog niet gesnapt waarom haar partij hier aan het verwasemen is. Een andere 'has been' van niet toevallig dezelfde partij, Frank Vandenbroucke, gaat de kinderarmoede aanpakken. Niet meer als politicus maar als gastprofessor aan de UA. Ook hij weet het allemaal beter, nu hij niet meer in de politiek zit. In één adem zegt hij erbij, dat de federale staat zich moet toeleggen op de pensioenen. Dat had hij beter geformuleerd toen hij daarover nog mede kon beslissen, zeker in de wetenschap dat, tot aan de vorming van de regering Di Rupo, het achttien jaar aan één stuk socialisten geweest zijn die het departement Pensioenen mismeesterd hebben. Wat trouwens de kinderarmoede bij ons betreft, stond er ergens vorige week nog een artikel in de kranten aan de hand van Bea Cantillon, ook al een (linkse) professor aan de UA. Die beweerde dat kinderen van wie de vader niet veel verdiende of werkloos was, het nooit ver zullen brengen in het leven. Daar zit een grond van waarheid in, maar dat is nog geen reden om dan - zoals Cantillon suggereert - de maatschappij daarvoor te laten opdraaien. De dag van vandaag zijn er ook voor minderbedeelde jongeren kansen legio om zich op te werken, als ze dat willen. Denk maar aan avond- en tweedekansonderwijs, zelfstudie en opleidingen binnen bedrijven en organisaties. De wereld is aan de durvers, niet aan diegenen die steeds denken dat de anderen het maar voor hen moeten doen. De beste stuurlui blijken nog altijd aan wal te staan.
De regering Di Rupo is er vandaag weer 'ingevlogen', al blijft het zeer de vraag wat er van geworden zal. Het tekort van 3,7 miljard zou nl wel eens hoger kunnen liggen, nu blijkt dat de hele huidige raming rekening houdt met een economische groei van 0,7% voor 2013, terwijl het IMF maar 0,2% voorop stelt. Als dat laatste klopt, moeten er geen 3,7 miljard euro gevonden worden, maar 4,4. In een opiniestuk schrijft Tobback Jr in De Standaard dat, als men in Nederland de hypotheekrente inperkt, de huurprijzen optrekt, de zorgkosten verlaagt en de remgelden verhoogt, dit voor de betrokkenen evenzeer belastingverhogingen zijn als bij ons het inperken van de notionele intrestaftrek of nieuwe, bijkomende belastingen. Daar is iets van waar, maar het is niet het hele verhaal. Het hele verhaal is nl dat men in Nederland gaat besparen via structurele hervormingen en er daarbij geen nieuwe belastingen, wél besparingen zijn. Bij ons blijft men aanmodderen met knippen en plakken en werkt men met éénmalige ingrepen, daar waar in Nederland alles als één pakket wordt vooropgesteld. In België wordt nog steeds zo goed als niets hervormd en waar dat toch gebeurt, bv bij de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H/V, weet men nu al dat het niet (goed) zal werken. Vergeten we niet, dat de nieuwe Nederlandse regering, gevormd in - nota bene - amper twee maanden, slechts bestaat uit twee partijen. Bij ons zijn er dat zes en heeft men er zelfs acht nodig om in het parlement aan een twee derde meerderheid te geraken. De kans op slagen is bij onze noorderburen dan ook veel groter dan bij ons. Tenslotte heeft men in Nederland geen last van een tweedeling van het land en kunnen alle verantwoordelijke politici straks door de kiezer worden afgestraft. Nederland is een echte democratie waar 51% van de stemmen voldoende zijn voor een meerderheid. Als men daarvan uitgaat, van die 51%, dan is België zelfs geen democratie.
Volgens een studie van de ULB heeft CD&V in Vlaanderen in de periode 1991-2010 zowat 40% van zijn leden verloren. Voor zover dit voor de tsjeven een troost mag zijn: de socialisten verloren de helft van hun aangesloten leden. De Open VLD bleef in diezelfde periode weliswaar met ongeveer hetzelfde aantal leden, maar ik vrees dat een updating tot op de dag van vandaag een heel ander beeld zou kunnen laten zien. Het deelnemen van de liberalen aan de belastingregering Di Rupo kost hun continu ledenverlies. De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen laat voor hen het ergste vermoeden. Het ergste is ook wat Jean-Pierre Rondas in zijn nieuwste boek* vertelt, nl dat - volgens hem - de Open VLD vroeg of laat en in elk geval als eerste van de zgz traditionele partijen, onder de kiesdrempel en uit de parlementen zal verdwijnen. Rondas, de vroegere radiomaker en lid van de eerder linkse Gravensteengroep, doet er geen doekjes om. 'De B-partijen', schrijft hij, 'laten zich Vlaams verkiezen, maar regeren Belgisch en zullen daaraan ten onder gaan'. Het gevaar voor Vlaanderen blijft dat de drie traditionele partijen : CD&V, Open VLD en SP.a straks geen andere uitweg meer zullen zien dan in een francofoon Belgisch gareel te blijven lopen, daar samen met en onder leiding van 90% van de francofone partijen nog aan een federale meerderheid geraken en op die manier de N-VA en eventueel andere V-partijen op federaal vlak geen kans zullen geven. Er blijft voor de V-partijen dan niets anders over dan in 2014 te zien de volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement en van daaruit de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen, al dan niet via een soort confederatie. Zoals ik hier al enkele keren geschreven heb, kan dat en wel zoals grondwetspecialist Robert Senelle dat heeft uitgelegd in 'De Ordelijke Opdeling van België'** (blz 165). Voor Vlaanderen zou het op 8 juni 2014 wel eens erop of eronder kunnen worden.
* Het boek van Rondas, 'De hulpelozen aan de macht', met als ondertitel 'Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen', is uitgegeven door Pelckmans. 152 blz, 15,00. Ook verkrijgbaar via www.doorbraak.be/nl/winkel. ** 'De Ordelijke Opdeling van België' is verkrijgbaar via www.uitgeverijegmont.be
Het zoeken naar 3,7 miljard extra euro's om de begroting voor 2013 rond te krijgen belooft een onmogelijke taak te worden. Dat neemt niet weg dat de regering twee dagen vakantie neemt t.g.v. de feestdagen en wie leeft zal daarna zien. Er leek zelfs de vorige dagen toch nog enig goed nieuws te zijn en dat werd op de eerste pagina's van de kranten uitgesmeerd: door het verlagen van de rentelasten zou België zo'n 400 miljoen besparen. Daarbij kwam het eveneens heugelijke bericht dat Belgacom, waarin de staat nog altijd de hoofdaandeelhouder is, dit jaar zo'n 150 miljoen in de bodemloze put van onze staatskas zou storten. Als we de tel niet kwijt zijn, blijft er dan nog iets meer dan drie miljard te gaan. Jammer genoeg klopt bovenstaande berekening (weer eens) niet. Dat zij o.m. het onbaatzuchtige werk van de heren Leterme en Reynders (verder afgewerkt door poenpakker Dehaene*) is het zo goed als zeker dat de Belgische staat straks nog minstens twee en een half miljard euro zal moeten op tafel leggen om een kapitaalsverhoging van de Dexia Holding te ondersteunen. Het kan zelfs meer worden als de Fransen voet bij stek houden en slechts 40 i.pl.v. 50% van de kosten zouden willen dragen. De schuld van het Dexia debacle ligt grotendeels in de werking van de holding in Frankrijk, maar door het falen van voorgenoemd Belgische duo gaan wij daar het gelag betalen. E.e.a. maakt dat deze regering Di Rupo straks geen 3 miljard meer nodig zal hebben, maar minstens 5,5. En dat wordt volgende week al beslist, wanneer de kwartaalresultaten van de ongeluksfirma bekend zullen zijn en er een nieuw takenplan moet worden voorgelegd. Volgens Vanackere (ACV'er, net zoals Leterme en Dehaene) gaan die extra miljarden niet wegen op de begroting. Ze moeten echter wel geleend worden en zullen daardoor de staatsschuld vergroten. Zo'n manier van werken noemt men bij ons 'trucs van luie Charel'. Vanackere noemt dat 'kwaliteit'. Verboden te lachen!
* Dehaene, 71 ondertussen, maar nog steeds poen scheppend via zijn Europees mandaat en zijn bonussen bij AB Inbev, is op Tv komen pleiten voor brugpensioen op 50 jaar. Enig cynisme is de man nooit vreemd geweest...
In het kader van het algemeen N-VA bashen in onze media, is het tegenwoordig 'in' de door Bart De Wever vooropgestelde confederatie van dit land in vraag te stellen. Om de haverklap komt e.o.a. geleerde professor ons vertellen, dat een confederatie alleen mogelijk is tussen onafhankelijke staten en dat onze gewesten dus eerst onafhankelijk zouden moeten worden alvorens men er in België aan kan beginnen. In theorie hebben ze zelfs gelijk, maar in dit land kan men inventief zijn en is men gespecialiseerd in het uitwerken van systemen die nergens anders nog mogelijk zijn. Denk maar aan de index. Wat men uit het oog verliest is, dat confederatie samenwerking betekent. Als die er straks zou komen, is het de bedoeling dat we verder met de andere gewesten zullen blijven samenwerken. Wallonië zal nl een buurland blijven, alleen zal het zich niet meer mogen moeien in onze interne zaken, zoals nu het geval is. Er is trouwens terzake nog een plan B. Niet dat waarover men het in Franstalig België regelmatig heeft en waarvan niemand weet wat het zal inhouden. Het echte plan B bestaat en heet Artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat het volgende zegt: "De federale overheid is slechts bevoegd voor de aangelegenheden die de Grondwet en de wetten, krachten de Grondwet zelf uitgevaardigd, haar uitdrukkelijk toekennen. De gemeenschappen of de gewesten zijn, ieder wat hem betreft, bevoegd voor de overige aangelegenheden onder de voorwaarden en op de wijze bepaald door de wet. Deze wet moet worden aangenomen door een meerderheid, zoals eveneens bepaald door de wet.' In de huidige impasse, maar vooral met het oog op de moeder aller verkiezingen van 2014, zou artikel 35 een oplossing kunnen bieden die de discussie over het confederalisme overstijgt. Ook op deze manier kan men immers ook, mits gezamenlijk overleg, bespreken wat men nog samen wil doen en wat niet. Tenslotte is er nog een derde optie i.v.m. bovenstaande problematiek, nl 'De Ordelijke Opdeling van België', het boek van Annemans en Utsi. Het is, m.i., het enige werk waarin het hele opdelingsverhaal grondig uitgewerkt wordt uitgelegd, al zal dat door de politiek-correcte media en partijen natuurlijk niet erkend worden. Als dit boek geschreven was - ik zeg zo maar iets - door bv Paul De Grauwe, dan stonden de traditionele partijen er waarschijnlijk al mee te zwaaien.
Bovenstaande titel heeft niets te maken met de orkaan Sandy die nu over New-York en omstreken woedt. Het is - louter toevallig - ook de titel van een boek* geschreven door de heren Gert Peersman en Joen Schoors van de Ugent. Daarin bevestigen de auteurs o.m. wat ik hier reeds meermaals geschreven heb, nl dat het aanhoudende knip en plakwerk van de regering Di Rupo voor geen oplossingen zorgt. Letterlijk schrijven zij, dat het in de sterren geschreven staat dat we op deze manier vroeg of laar tegen de muur zullen knallen. Aan het huidige besparingsritme zal het nog dertig jaar duren om alleen nog maar de vergrijzingsfactuur betaald te krijgen. Het steeds maar uitstellen van structurele oplossingen voor steeds maar dezelfde problemen noemt Karin De Ruyter, financieel journaliste bij De Standaard, van haar kant 'procrastinatie', een geleerd woord voor ziekelijk uitstelgedrag wat, volgens psychologen, een symptoom is van een burn-out. Loopt de regering Di Rupo op haar laatste benen? Het zou kunnen. Want sinds ze met vakantie ging, op 21 juli jl, lijkt ze nog steeds in vakantiestemming. Het doet me denken aan de jaren toen ik in Italië woonde. Dat was nog in de tijd vóór 'Mani Puliti" en 'Forza Italia', toen het daar de normaalste zaak van de wereld was dat een regering het geen jaar uithield**. Bij een zoveelste crisis vlak vóór de zomer werd er nog maar eens een andere regering gevormd die een 'governo balneare' genoemd werd, een 'vakantieregering'. Die van Di Rupo heeft daar ook veel van weg, want ze begint pas nu, de week van Allerheiligen, te beseffen dat die vakantie voorbij is. Ondertussen is er in buurland Nederland al na 7 weken een nieuw regeerakkoord, waarin o.m. staat dat de hoogste belastingen met 3% worden verlaagd (dat wordt 6% minder dan bij ons) en dat men vanaf 2018 al pas op zijn 66ste met pensioen zal kunnen gaan (bij ons werkt nog slechts 35% van de 55-plussers). En dat alles in een land waar ze geen tijd moeten, verliezen met discussies over de index, ook niet met de vakbonden, om de eenvoudige reden dat die index daar al in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd afgeschaft. Iets wat trouwens ook in de andere West-Europese landen is gebeurd. Dat belet niet dat de prijzen in de supermarkten daar gemiddeld 10% lager liggen dan bij ons, mét onze index. De koopkracht beschermen, noemt tante Laurette dat.
* 'De perfecte storm" is uitgegeven door Borgerhoff & Lamberigts. ** De verguisde Berlusconi was de eerste Italiaanse premier van na de Tweede Wereldoorlog die er in slaagde met zijn (tweede) regering de termijn van 5 jaar volledig uit te doen.
Bovenstaande titel komt niet van mij, maar van Geert Noels, onafhankelijk econoom en iemand die men bezwaarlijk een flamingant kan noemen. Het is een zoveelste uiting van ongenoegen vanwege de Vlaamse werkgevers en aanverwanten over de gang van zaken in dit land. De Waalse socialisten, die het hier voor het zeggen hebben, zijn alleen maar goed om andermans geld uit te delen en er verder niets mee doen, met als gevolg dat er niets wordt opgelost en dat het gat in de begroting alsmaar groter wordt. Een voorbeeld van hoe hier gesjoemeld wordt is een recente studie van Eurofond, het E.U. onderzoekinstituut. Daaruit blijkt dat 14 miljoen Europese jongeren dreigen af te haken. Een verloren generatie, zeg maar. Bij dit verhaal een overzicht van de landen met de beste en laagste score. In de eerste groep (± 5 tot 8% uitzichtloze jongeren) vindt men Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Finland, Luxemburg, Denemarken en Zweden. In groep twee (± 21 tot 25%!) Spanje Ierland, Italië, Griekenland, Bulgarije en Roemenië). En België? Wel, dat bengelt tussen de twee groepen in. Naar slechte gewoonte is daarbij geen onderscheid gemaakt tussen de gewesten. Blijkbaar doet men dat niet op Europees vlak en durft men dat niet op Belgisch federaal niveau. Daaruit zou immers blijken, dat Vlaanderen probleemloos aansluit bij groep één en Wallonië en Brussel helemaal niet misstaan in groep twee. Als deze situatie blijft voort duren, dat wordt Vlaanderen inderdaad gewalloniseerd en zal België stilaan rijp worden voor een PIGS-scenario. Ik schrijf hierbij PIGS met één 'I', omdat Ierland flink zijn best aan het doen is uit de gevarenzone te geraken, terwijl dit land er dreigt in te komen. Vlaanderen alleen kan verder in groep één, mét België (en met de hulp van tante Laurette, mocht die haar zin krijgen) wordt het groep twee...
