Zowat de belangrijkste slogan, waarmee de SP.a naar de federale verkiezingen van 13 juni trok, was het verhogen van de pensioenen met 200 euro. Dat is niets teveel, als men weet, dat dit land zoal mede van de laagste pensioenen van heel Europa kent. Vooral oudere gepensioneerden, die in hun tijd nog niet bekend waren met al de huidige soorten pensioensparen, zijn hiervan de dupe. De SP.a steekt zich hier echter de vinger in het eigen oog. Wie was nl de laatste twintig jaar verantwoordelijk voor de Belgische pensioenen? "Geniet" mee: 1990-1992: Gilbert Mottard (PS) 1992-1994: Freddy Willockx (SP) 1994-1999: Marcel Colla (SP) 1999 : Jan Peeters (SP) 1999-2004: Frank Vandenbroucke (SP, nu SP.a) 2004-2007: Bruno Tobback (SP, nu SP.a) 2007-2008: Christian Dupont (PS) 2008-2009: Marie Arena (PS) 2009- * : Michel Daerden (PS) Met andere woorden: het waren allemaal socialisten! Dat houdt in, dat deze partijen (VL/W) gewoon onbekwaam zijn om de portefeuille van pensioenen te beheren en er feitelijk geen aanspraak meer op zouden mogen maken. Zeker met de babyboomers in aantocht, waarbij het aandeel van de pensioenen in de begroting over enkele jaren zal verdrievoudigen, zou het crimineel zijn deze post te geven aan een partij die er twintig jaar lang niets van terecht gebracht heeft.
Bart De Wever en Elio Di Rupo zijn ondertussen begonnen aan een soort mission impossible. Hun onderneming maakt alleen een kans als er een echte staatshervorming uit voortkomt en dat wil zeggen, dat men over een tweederde meerderheid moet kunnen beschikken. In elk ander geval zal men opnieuw terecht komen in het straatje zonder einde, waar Leterme nooit is uit geraakt. Zo'n tweederde meerderheid moet daarenboven een voldoende aantal zetels op overschot hebben, dit om te vermijden dat een enkele strekking of zelfs een deel ervan chantage zou kunnen te plegen. Hierbij wordt automatisch gedacht aan Madame Millefoisnon en taalracist Maingain. Om een tweederde meerderheid te hebben in het federale parlement moet men minstens over 100 van de 150 zetels kunnen beschikken. 101 of 102 is echter niet voldoende. Er is feitelijk maar één plausibele oplossing : N-VA, CD&V, PS, SP.a en MR. Zo'n coalitie zou over 110 zetels beschikken, zonder de groenen en zonder de gauchisten van Milquet. Daar zitten dan nog wel Maingain en zijn FDF-ers bij, maar die kunnen met hun twee tot drie zetels geen chantage plegen en zouden dus eventueel quantité negligeable worden. Het MR zou dan wel telkens voor een voor hen niet gemakkelijke keuze worden gesteld, maar het alternatief zou zijn: géén MR. Men zou zelfs een stap verder kunnen gaan (en dat behoort tot de mogelijkheden), nl de Waalse deelregering te herschikken en Ecolo te vervangen door MR. Als die laatste partij wil blijven meespelen, krijgt ze dan meteen niet alleen ministers in de federale, maar ook in de regionale regering. Als lokmiddel kan dat tellen. Als bovenstaande niét zou lukken, dan zal er van een staatshervorming niet veel in huis komen. N-VA zou dan best de stekker eruit trekken en het is zo goed als uit te sluiten dat CD&V zich een tweede keer op rij zou gaan verbranden aan een regering met een Franstalige meerderheid, dan nog versterkt met de anti-Vlaamse groenen. Kortom, het wordt nog spannend.
Bovenstaande uitspraak komt uiteraard niet van mij, maar van Marianne Thyssen tijdens het zgz "grote debat" op de VRT. Ze werd (ook) daarvoor op gehoon onthaald en de uitslag van de verkiezingen bevestigt, dat haar partij zeker op dat punt niet zal gescoord hebben. Watje De Clerck mag dan nog honderd keer komen vertellen "dat hij er aan werkt", het resultaat is bedroevend. - De gevangenissen blijven overvol. Ondanks het feit dat men een 500-tal gedetineerden naar het Nederlandse Tilburg heeft kunnen versassen, blijft het aantal gevangenen in Belgische gevangenissen stijgen en niemand heeft enig idee wanneer daar effectief iets aan zal worden gedaan.. - De illegale gebedslezer, die de dood van een lesbische Marokkaanse (!) op zijn geweten heeft, werd ondertussen wel vrijgelaten, zogezegd in afwachting van zijn proces. Volgens mij is die kerel ondertussen al lang het land uit. - Wie nog niet het land uit zijn, zijn enkele leden van een groep Indische mensensmokkelaars. Zij werden vorig jaar door de politie gevat na een grote opruimingsoperatie. Na negen maanden werden ze echter al "voorwaardelijk" vrij gelaten, omdat hun preventieve opsluiting zgz niet langer gerechtvaardigd was. Dat er op het proces toch nog enkele kwamen opdagen was, doordat ze ondertussen opnieuw werden gevat voor dezelfde feiten, waarvoor ze dan weer een nieuw proces zullen krijgen. Enfin, zo'n soort perpetuum mobile. - De dronken chauffeur, die drie meisjesstudenten dood reed, kreeg een voorwaardelijke straf met de goede raad van de rechter om voortaan wat voorzichtiger te zijn. Hiertegen heeft het parket dan toch maar beroep aangetekend. - Dat men beroep aantekent, wil daarom niet zeggen, dat men dan veroordeeld zal worden. Dat maakte de crèchehoudster uit Mechelen mee, die beschuldigd werd van nalatig verzuim, nadat een baby in haar crèche in zijn braaksel was gestikt. De vrouw werd in beroep niet alleen vrijgesproken, ze mag ook verder haar crèche uitbaten. - De brandstichter die - misschien wel onrechtstreeks - verantwoordelijk is voor de dood van een allochtone groenteboer en zijn twee zonen, kreeg drie maanden voorwaardelijk. Dat de weduwe en haar schoonbroer daarna door het lint gingen, was misschien niet volgens het Belgische boekje, maar ergens wel begrijpelijk. Mensen met een andere culturele achtergrond kunnen anders reageren. In zo'n gevallen hoort ge de wereldverbeteraars niets meer zeggen over hun "culturele verrijking". - Dat voorgaande telt trouwens ook voor die Iraniër, sorry, die "Belg" van Iraanse oorsprong, die een rechter en haar griffier doodschoot in het Brusselse vredesgerecht. Helemaal niet goed te praten, maar ergens wel te begrijpen dat mensen soms over hun toeren gaan als men ziet en hoort wat voor gerechtelijke uitspraken en wat voor gerechtelijke opvolging van vonnissen er hier plaats grijpen. "Het gaat goed met onze justitie", zegt Marianne Thyssen. Leeft dat mens misschien in een andere wereld, de virtuele tsjevenwereld misschien?
Filip Dewinter, nooit verlegen om een straffe uitspraak, heeft op Twitter verteld dat hij naar Namibië verhuist, mocht Di Rupo eerste minister van België worden. Het zal wel een zoveelste boutade zijn (hij blijkt er alleen op vakantie te gaan), maar toch verwoordt hij de bekommernis van vele Vlamingen, die vinden dat het niet kan dat een Waal hier eerste minister wordt van de federale regering. Ik ben het daarmee niet eens. Voor mij mag Di Rupo (of Magnette) gerust premier van dit onzalige land worden. Ik had vroeger ook geen probleem mocht Reynders premier geworden zijn. De reden daarvoor is, dat alle Vlaamse federale premiers die wij de laatste 38 jaar hebben gehad, van soms overtuigde Vlamingen even overtuigde belgicisten zijn geworden die niet zelden Vlaanderen meer scha dan voordeel hebben gebracht. Dat geldt zo voor Martens, Dehaene, Verhofstadt en Leterme. Dehaene was misschien al meer belgicist, maar Martens is ooit voorzitter van de Vlaamse hoogstudenten geweest (die zelfs om wapens riep!). De grootste ontgoocheling was in elk geval Verhofstadt, die zelfs zijn eigen geschriften (zijn eerste drie burgermanifesten) compleet verloochend heeft. Hoe het tenslotte met Leterme is afgelopen, zal iedereen ondertussen wel weten. Buiten de premiers was er trouwens ook nog Hugo Schiltz dé man van dé Vlaamse oppositie in zijn tijd, die "maar" vice-premier werd, maar al "Leve België" begon te roepen. Hij werd daar later trouwens voor beloond met een Belgisch staatsministerschap. De Wever zou gek zijn, mocht hij aanvaarden premier te worden van een land dat hij in feite liever opgedoekt zou zien. Ook hij zou dan elke maandagmorgen bij de koning verslag moeten gaan uitbrengen. Zie je dat al zitten? Laat zoiets maar over aan bv Di Rupo. Nóg leuker zou zijn, mocht Albert II aftreden en Philippe I de troon bestijgen. Stel u voor, elke maandagochtend een colloquium Philippe de Taaie met Elio di Pippo! In het Frans, uiteraard, want - ondanks veel goede wil en inspanning, krijgt de man met het rode strikje dat zware Nederlands maar moeilijk correct over zijn lippen. Dat geldt trouwens ook voor zijn Engels, zoals pas gebleken is op zijn internationale persconferentie van gisteren, waar hij alles van een briefje moest aflezen en zelfs dat met veel moeite tot een goed einde kon brengen. Mocht Di Rupo premier worden en hij dit jaar nog enkele Europese vergaderingen voorzitten, dan wordt ook dat lachen geblazen. Met Di Rupo gaan we ons dus waarschijnlijk belachelijk maken. Wel, liever dat dan nog eens een Vlaamse uitverkoop mee te maken. Laat Elio nu maar eens voor Waalse toegevingen zorgen. Daar wachten we al op sinds 1830.
Wie herinnert zich niet de nieuwe uitdrukkingen uit de oranjeblauwe onderhandelingen van 2007: de borrelnootjes, de schootnota, de vette vis. Blijkbaar gaan we nu voor een tweede rondje van dat soort politieke vondsten. De eerste ervan is alvast: de afspiegelregering. De afspiegelregering is een federale regering die een afspiegeling is van de huidige gewestregeringen. In dit geval dus een regering met socialisten, christen-democraten, N-VA en Ecolo. Dat zou alvast inhouden dat iemand zoals Maingain er niet bij zou zijn. Jammer genoeg heeft men zelfs met deze combinatie niet genoeg zekerheid om een solide tweederde meerderheid te hebben, nodig voor een grondwetsherziening. Men zou er dan bv de groenen bij moeten nemen. Alleen al het idee dat die belgicisten mee zouden doen, is een garantie dat Vlaanderen het mag vergeten. Geen afspiegelregering dus. Misschien dan maar een met alle traditionele partijen van noord en zuid, plus de N-VA. Dan heeft men er Maingain echter wél bij. Hoe men het verder ook draait of keert, het zal voor De Wever geen gemakkelijke opdracht worden. Zijn grootste hoop is dan ook gevestigd op Di Rupo die, naar men hoopt, ruime toegevingen zal doen om toch maar eerste minister te kunnen worden. Als De Wever echter slim is (en dat is hij), dan moet hij doen wat hij al eens gezegd heeft: eerst een consensus vormen in Vlaanderen. De V-partijen haalden op 13 juni 45 procent van de stemmen in Vlaanderen. Dat is 9 procent meer dan in 2009. Jammer genoeg vertaalt zich dat niet evenredig naar de zetelvorming toe, omdat het aandeel van LDD niet kan worden verzilverd wegens het niet behalen van de kiesdrempel. Als CD&V voor één keer eens woord houdt en vijf minuten politieke wil toont, dan moet zij mee op de Vlaamse kar springen. Op paars moet voorlopig niet gerekend worden. Die partijen bereiden nu al hun volgende verkiezingsnederlaag voor. Marianne Thyssen heeft de maandag na de verkiezingen echter opnieuw verwezen naar de vijf resoluties van het Vlaams Parlement. Die dateren, nota bene, al van 1999 en omhelzen o.m. een verregaande fiscale autonomie voor de gewesten, een ondergeschikt statuut voor Brussel en de overdracht van het gezondheids- en gezinsbeleid naar de regio's. Daarin was toen nog geen sprake van confederalisme, maar dat hoeft ook niet meteen. De Wever is altijd al voorstander geweest van een stapsgewijze politiek. Als de V-partijen én CD&V daarover een consensus boeken, dan pas kan men de andere partijen, de francofone inbegrepen, voor de keuze stellen. Als die dan niet mee willen, dan geen premier Di Rupo en geen vervolg voor de NV België. Kortom: wij hebben een Uilenspiegel-, geen afspiegelregering nodig.
Waar is het gejubel om de actieve welvaartstaat? Wat schiet er over van de toekomst die Verhofstadt ons land bieden zou? Ondertussen, sinds 2003, is zijn eigen partij aanbeland bij verkiezingsnederlaag nummer vier en die van de SP.a bij nummer drie. Paars is op sterven na dood en is er veel slechter aan toe dan het Vlaams Belang dat het heel die tijd heeft moeten doen zonder de steun van de media. De Vlaamse socialisten zeggen, ondanks alles, bereid te zijn in een nieuwe federale regering te stappen, waarschijnlijk onder de vleugels van de PS, de DDR-partij van België. Zelf stelt SP.a niets meer voor. Ondanks de kloeke retoriek op 1 mei en tijdens de kiescampagne, spreken de Vlaamse socialisten geen werkende mensen meer aan. De enige werkende mens op hun lijst, Rudi Kennes van Opel Antwerpen, werd niet eens verkozen (evenmin als drie jaar geleden de vakbondsman van Volkswagen Vorst). Wat er nog overblijft is een elitair clubje voor even elitaire kiezers, meestal met een functie bij de overheid, de politieke correcte media of in de vakbond. Dat de partij wat meer stemmen zou kunnen halen door bv ook eens wat Vlaamsgezind te zijn, hebben ze bij de SP.a ook nog altijd niet gesnapt. De enige voorman met een enigszins Vlaamse reflex, Frank Vandenbroucke, werd na de regionale verkiezingen bij het groot vuil gezet, dit ondanks het feit dat hij hun belangrijkste pion was in die verkiezingsslag. Dat de partij nu niet méér klop heeft gekregen, dankt ze aan het feit dat ze diezelfde Vandenbroucke weer heeft opgevist. Als lijstduwer haalde hij ei zo na evenveel stemmen als lijsttrekker Vande Lanotte, nog zo'n elitair boegbeeld dat de werkende klasse niet aanspreekt. Bij Open VLD was het al niet veel beter, met dit verschil, dat men daar tenminste een flink deel van de oude garde opzij heeft gezet. Zeg maar, de generatie die de actieve welvaartstaat om zeep heeft geholpen. Dat Vanhengel vandaag komt janken dat men hem niet genoeg "respect" heeft betoond, zal daar weinig aan veranderen. Eerst zeggen, dat dit België virtueel failliet is en dan respect vragen als minister van Begroting, is ook een moeilijke oefening... Kortom, in de heisa rond de overwinning van de N-VA en de klopping van CD&V is het wat goedkoop om alleen uit te pakken met het verlies van VB en LDD. Paars is doodziek en de SP.a zal zeker niet genezen van nog eens een kuur onder de hoede van de PS.
Het zijn al bij al toch historische verkiezingen geworden, gewonnen dan nog door een echte historicus. Een partij die enkele jaren geleden op sterven na dood was, haalt in Vlaanderen meer dan een kwart van de stemmen. Het is ook de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog, dat de traditionele partijen samen geen 50% van de Vlaamse stemmen hebben gekregen. Het verschijnsel Lijst De Decker is herleid tot zijn essentie: De Decker, solo. Zelfs de SP.a slaagde er niet in, na drie jaar oppositie, ook maar één zetel bij te winnen. Ze verloren er zelfs. Dat laatste geldt ook voor het Vlaams Belang, dat een deel van zijn kiezers ziet wegvloeien naar de N-VA, waarvan nationalistisch Vlaanderen hoopt dat die eindelijk eens iets gaat verwezenlijken van de vele Vlaamse dromen. De beschuldiging die Vlaams Belang regelmatig krijgt van de politiek-correcte media, dat de partij maar aan de zijlijn blijft staan, is niet correct. Ze moet wel omdat diezelfde media haar geen media-aandacht bieden en zelfs geen betaalde reclame van de partij aanvaarden. Het is niet het Vlaams Belang dat hier in de fout gaat, maar de media zelf. Als men de situatie vergelijkt met Nederland, waar Wilders wél bij de gesprekken betrokken wordt, dan ziet men pas hoe achterlijk de Belgische politiek is. Diezelfde media, De Standaard op kop, bazuinen nu uit dat het einde van het Vlaams Belang in het zicht is. Daar geloof ik niets van. De partij mag dan enkele procenten verloren hebben, ze heeft nog steeds een stevige basis en een goede organisatie. Alles zal afhangen in hoever centurion De Wever iets gerealiseerd zal krijgen van zijn plannen, al dan niet stapsgewijs. Als hij er evenmin iets van bakt als de vorige belovers, dan zal ook hij de volgende keer niet meer moeten rekenen op vlottend Vlaanderen. Van de 800.000 stemmen die Leterme vorige keer kreeg op de senaatslijst, blijven er nog zo'n kwart miljoen van over bij Marianne Thyssen. Voorzitter Valkeniers heeft in elk geval zijn steun aan De Wever toegezegd voor alle initiatieven die Vlaanderen baat bij kunnen brengen. De twaalf procent die het Vlaams Belang nu nog vertegenwoordigt is een stuk lager dan wat we ooit gewend waren, maar niet onbelangrijk in de optelsommen die later wel eens zouden moeten gemaakt worden.
