Vanaf vandaag, 1 februari 2009, is de nieuwe regeling voor het opstijgen en landen op Zaventem van kracht. De vliegtuigen gaan dat voortaan doen tegen de wind in, zoals dat overal ter wereld gebeurt. Eigenlijk is dit geen nieuwe regeling, maar het hernemen van de oude die van kracht was tot ergens tijdens de regering Verhofstadt I. Toen vond groene Isabelle Durant (verpleegster van beroep, nota bene) dat de vliegtuigen niet meer op de klassieke manier moesten opstijgen en landen, maar wel op zo'n manier dat haar meestal rijke, uitgeweken Brusselse kiezers in de oostrand van Brussel er zo weinig mogelijk last van hadden. Met ecologie had dit niets te maken. Aan deze waanzin is dus een einde gekomen. Na Finland heeft ook Frankrijk besloten een nieuwe kerncentrale te bouwen. Ook dat is een daad van gezond verstand. Alle groene wil ten spijt, zal het nog enkele decennia duren alvorens Europa alleen nog afhankelijk kan zijn van groene stroom en aanverwanten. De ecologisten, die de Belgische kerncentrales willen sluiten, zijn hyprocrieten. Als dat gebeurt, zal België immers stroom moeten invoeren uit Frankrijk, waar die wordt opgewekt met kernenergie. Franse bedrijven hebben trouwens ook al een akkoord op het Britse net van kerncentrales uit te bouwen. Het is een goede zaak, dat Europa wil overschakelen naar groene energie, laten we daarover duidelijk zijn. Die is momenteel echter onbetaalbaar aan het worden, zeker in het vooruitzicht van een globale financiële en economische crisis. Als het streefdoel, 20% tegen 2020, al gehaald zou worden (voor België is dat 13%), dan zal dat enorm veel geld kosten. Daarbij komt nog dat het huidige systeem met fotovoltaïsche cellen eigenlijk nog in zijn kinderschoenen staat. Het CSP systeem, met gigantische spiegels op hectaren grond, rendeert voorlopig wel, maar alleen op plaatsen waar veel zon is (in Zuid-Spanje bv). Na Groot-Brittannië heeft ons land het minst aantal uren zon in Europa. Er zijn, naar schatting, nog oliereserves voor 40 jaar, gasreserves voor 70 jaar, steenkoolreserves voor 150 jaar en uraniumvoorraden (voor kernenergie) voor 200 jaar. Deze voorraden zullen nodig zijn om de energiebevoorrading van de wereld te garanderen in afwachting van het moment dat de hernieuwbare energie werkzaam en betaalbaar zal zijn. Nu al doen alsof het morgen allemaal kan, is een utopie. Gelukkig schijnt er hier en daar toch nog genoeg gezond verstand te zijn om de problemen op een nuchtere manier in te schatten. Als we de groentjes hun gang lieten doen, zaten we morgen terug in de middeleeuwen.
Rond de Vlaamse Volksbeweging (VVB) staat (nog) geen cordon sanitair, maar veel scheelt het toch niet. In de media komt de vereniging bitter weinig aan bod en op de SP.a zender, die VRT heet, helemaal al niet. Toch blijft de VVB naarstig voortdoen en schudt ze het ene initiatief na het andere uit de mouw. Ze is zelfs een verkiezingscampagne begonnen onder de slogan "Ik kies voor Vlaanderen". Dat werd aangekondigd op een druk bijgewoonde nieuwjaarsreceptie, waarop parlementairen van vijf partijen aanwezig waren: VB, N-VA, SPL, LDD en CD&V. Die laatste partij was dan wel aanwezig, eigenlijk hoort ze daar niet (meer) thuis. Een partij die een regering steunt zonder Vlaamse meerderheid, kan bezwaarlijk nog een Vlaamsvoelende partij worden genoemd. In feite wordt de komende kiescampagne er een die de kiezer niet zozeer moet zeggen, voor wie hij/zij moet stemmen, maar eerder voor wie niét: - Niet voor CD&V, zoals hierboven al aangegeven; - niet voor de Open VLD om dezelfde reden; - niet voor de SP.a, die er zelfs in de oppositie niet in slaagt enigzins Vlaamsvoelend te zijn; - zeker niet voor Groen!, waarvan men op voorhand weet dat ze Vlaanderen zal verraden. Nu hoor ik al zeggen, dat we in juni niet voor de federale, maar voor de regionale regering gaan stemmen. Dat klopt, maar ook regionaal moeten we geen partijen belonen, die ons federaal een mes in de rug steken. Mochten ze er na de verkiezingen nog bij zijn, dan is het zaak dat de huidige Vlaamse partijen die slaafs onder een francofone meerderheid proberen te functioneren, in die nieuwe regionale regering zo zwak mogelijk staan. Tenslotte nog dit: langzaam maar zeker tekent zich in het Vlaamse politieke landschap een trend af, waarbij meer linksgezinde Vlamingen zich beginnen te roeren. Denk maar aan Albicht, Defoort en de Gravensteengroep. Dit is hoopgevend, al haalt het momenteel politiek gezien nog weinig uit. Op de nieuwjaarsreceptie was er maar één linkse partij aanwezig, de SLP, die maar één vertegenwoordiger hebben in het federale parlement en waarvan de toekomst uiterst onzeker is. Er is nog werk aan de winkel.
De electorale campagne; de eerste schermutselingen
Het is misschien nog even wennen, maar de electorale campagne is echt begonnen. De nieuwjaarsrecepties zijn voorbij, de eerste schoten worden gelost en de eerste slachtoffers vallen. Het grootste aangeschoten wild blijkt Bertje Anciaux te zijn, die eindelijk niet meer blijkt te mogen doen wat hijzelf wil. Ofwel gaan ze hem bij de socialisten in het gareel leren lopen, ofwel dreigt hij zelfs uit de politiek te verdwijnen. Erg voor de sensatiepers! Ondanks alle kommer en kwel bij de SP.a, blijft de VRT haar best doen deze krimpende partij voor te stellen als de beste keuze. Alle middelen om de andere partijen in de schaduw te stellen van het clubje van Gennez zijn goed. Dat het Vlaams Belang het eerste doelwit blijft, blijkt uit een Ter Zake reportage van deze week, waarin journaliste Annelies Beck, nadat ze Bruno Valkeniers een kwartier had ondervraagd, zich zogezegd Bruno's naam niet meer herinnerde. Ofwel deed ze dit met opzet en dan is dat een schande, ofwel is ze zo dom dat ze haar stiel niet onder de knie heeft en kan ze best vervangen worden (en mét haar een hele reeks anders VRT-ers). En dan is er de lijst LDD, waar men niemand minder dan Nederbelg Derk Jan Eppink als lijsttrekker voor de Europese lijst wil benoemen. Epping is een alom zeer gewaardeerd journalist (alleen Verhofstadt mocht hem niet, maar dat is eerder een pluspunt voor Eppink), die het gedachtengoed van LDD zeker genegen is. De vraag is maar in hoever die man zich zal verbranden als hij in het Belgische politieke kruitvat terecht zal komen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat deze Nederlander zich echt Vlaams kan voelen en zie hem dan ook eerder evolueren naar een soort Aernaudt statuut, waarmee echte Vlaams nationalisten zich bezwaarlijk mee zullen kunnen identificeren. Tenslotte nog een bedenking van Eric Van Rompuy, broer van, die een schets maakte van Patrick Janssens, de zelfbenoemde Messias van Antwerpen: " Die komt hier (in het Vlaams parlement) om 16.00 uur, brengt zijn stem uit en is weer weg. Hij spreekt niet tegen ons (de andere parlementairen). We hebben daar geen contact mee. Het is alsof wij niet bestaan"! Gennez zou ook daarover beter eens nadenken voordat ze de volgende socialistische nederlaag moet incasseren.
Ter gelegenheid van haar 450-jarige bestaan voert het bisdom Mechelen-Brussel een tweetalige campagne. Daarmee wordt nog maar eens duidelijk, dat ook de leiding van de katholieke Kerk in dit land achter het unitaire België blijft staan. Samen met het Hof, de vakbonden en het grootkapitaal vormt zij het laatste carré tegen een onafhankelijk(er) Vlaanderen. Als de Kerk een beetje progressief was, zoals wel eens beweerd wordt, dan zou ze op de eerste rij moeten staan om dit land zijn broodnodige staatshervorming te geven. Dat betekent niet alleen een splitsing van B-H/V, maar ook van het bisdom Mechelen-Brussel. Tweetaligheid in Vlaanderen is iets van de negentiende eeuw. Kardinaal Daneels mag dan vorig jaar 75 geworden en officieel met pensioen zijn, er is nog steeds geen officiële opvolger. De man is voor Vlaanderen én voor zijn Kerk een ramp geweest. Onder zijn beleid liepen de kerken leeg, droogden de priesterseminaries op, vergrijsden de kloosters, ontkerstenden de katholieke scholen, werd de liturgie een lachertje en werd de eeuwenoude katholieke traditie overboord gegooid. Dit verschijnsel komt ook voor in andere van oudsher katholieke landen, maar nergens zo erg als hier bij ons in Vlaanderen. Daneels is daar mede verantwoordelijk voor. Hij is een voorbeeld geworden van de "lijdende kerk". Tegen de afbraak van onze Christelijke samenleving door o.m. de regeringen Verhofstadt (abortus,euthanasie, holebiwetten en het liquideren van het klassieke gezin) heeft hij bijna nooit echt geprotesteerd. Hij heeft het allemaal ondergaan. Toen hij, bij het "verdwijnen" van Hugo Claus, toch even de moed had te protesteren tegen zo'n vorm van euthanasie, trok hij zijn woorden twee dagen later al in, nadat hij door een zekere Erwin Mortier als ongedierte werd bestempeld, "dat van onder de plaveien komt gekropen"... De mensen, en zeker de jongeren, houden van een strijdende Kerk, niet van een lijdende Kerk, niet van losers. Dat is mede de oorzaak van de nog steeds tanende invloed van de Kerk in onze contreien. De campagne voor het 450-jarig bestaan van zijn bisdom had voor Daneels een reden kunnen zijn om eens vernieuwend uit te pakken. Het heeft niet mogen zijn. Het wordt "business as usual" en "na mij de zondvloed".
Tijdens het Valentijnsweekeinde houdt de Open VLD een driedaags congres. Nee, niet over de liefde, hoewel er aan de top van die partij wel enkele lieden zitten die iets kennen van cupido (Patrick, Rik en andere Bartjes). Nee, de blauwen gaan dat weekeinde praten over vier thema's, die hen blijkbaar erg aan het hart liggen: - De globalisering; - het klimaat; - optimale startkansen en - het nieuwe gezin. Gelukkige mensen, die geen andere problemen zien in onze samenleving. Nooit gehoord van de financiële en economische crisis? Uitgerekend op de dag dat het nieuws over dat congres in de kranten stond, schreven dezelfde media, dat er op één dag tijd 60.000 werkplaatsen verloren waren gegaan. Wel in de hele wereld, maar België zal zijn deel ervan gegarandeerd ook krijgen. Ook op communautair gebied schijnen er voor de Open VLD geen problemen te zijn, die waard zijn besproken te worden. Men zou bv eens kunnen nabomen over wat met KBC gebeurd is (als het aan de Walen gelegen had, was die bank nu failliet). Of over de problemen met Dexia, dat - volgens de laatste berekeningen - zo'n 111 miljard euro aan rommelkredieten zou vergaard hebben. meer dan het dubbele van Fortis. Nee, voor de Open VLD draait alles om een "progressieve verbredingskoers". Het motto van het congres is trouwens: "Nieuwe uitdagingen: vrijheid en solidariteit". Als de partij op 7 juni een zoveelste electorale opdoffer zal krijgen zal gekregen hebben, zal het ontwaken niet meevallen. In de plaats van "het nieuwe gezin", zullen ze het dan, op hun volgende congres, beter hebben over "de nieuwe partij".
Vlaanderen kent al ettelijke jaren een zorgverzekering. Wallonië en Brussel hebben die nog steeds niet. In de plaats van er zelf ook een te creëren, vinden de Walen er niets beter op dat de Vlaamse initiatieven aan te vallen en te boycotten waar ze het kunnen. Zo zijn ze o.m. weer al eens naar het Grondwettelijk Hof gestapt, omdat mensen die in Vlaanderen werken, maar er niet wonen, niet onder de Vlaamse Zorgverzekering vallen. Ikzelf, die in Nederland werkte toen het systeem in Vlaanderen werd opgestart, kan daarvan meepraten. Ik kon daar toen ook niet van genieten en heb mijn aanbetalingen van de eerste jaren daarvan terug gekregen. Het Grondwettelijk Hof heeft Vlaanderen wel een aanpassing aanbevolen voor burgers uit de E.U. Als die in Vlaanderen werken, maar niet in Vlaanderen wonen, hebben die eveneens recht op een zorgverzekering. Voor de Walen geldt dat niet, omdat het Hof ervan uit gaat, dat de Franse Gemeenschap en het Waalse Gewest de mogelijkheid hebben een eigen zorgverzekering op te starten. Zo zitten onze francofone broeders en zusters echter niet in elkaar. Zij willen een "Stevaert behandeling", t.t.z. alles gratis. Het mag hen niets kosten, tenzij de Vlamingen het natuurlijk willen betalen. Enfin, het gekende refreintje. Zo blijven de Franstaligen de Vlaamse overheid maar aanvallen met rechtszaken, terwijl ze aan de andere kant toch zo graag die dialoog zouden willen verder zetten. Van schijnheiligheid gesproken. Tot voor kort was er zelfs de kans, dat die Vlaamse overheid nog maar eens door de knieën zou gaan. Vlaanderen had immers arbeidskrachten te kort en men dacht meer Waalse werklozen te kunnen aantrekken als die o.m. ook van de Vlaamse Zorgverzekering zouden kunnen genieten. Jammer voor de francofonen, maar de crisis heeft er anders over beslist: Vlaanderen heeft geen extra werkkrachten meer nodig. Als het zo verder gaat, heeft Vlaanderen er binnenkort zelfs te veel. WalloBrux kan die zorgverzekering dan ook op zijn buik schrijven, tenzij ze eindelijk zelf eens wat verantwoordelijkheid zouden opnemen en eens voor eigen deur zouden vegen. Door steeds maar alle Vlaamse initiatieven te blijven boycotten en Vlaanderen niets te gunnen (denk maar aan de recente KBC affaire), maar wel Vlaanderen alles willen laten betalen, zal Wallonië er nooit bovenop komen. Het doet zo'n beetje aan Afrika denken.
Voor wie er nog niet van overtuigd is, dat we in dit land met teveel ambtenaren (en te weinig goede) zitten, hierbij een sterk verhaal dat ik momenteel zelf meemaak. 27 jaar van mijn loopbaan werkte ik in Nederland. Als gevolg daarvan, krijg ik vanuit Nederland een deel van mijn pensioen. AOW noemt men dat daar. Mijn vrouw is heel haar leven huisvrouw gebleven en krijgt dus geen pensioen, noch hier noch in Nederland. Dat was wat wij althans dachten. Groot was dan ook onze verbazing, toen mijn echtgenote vorig jaar, op haar 65ste verjaardag, het bericht kreeg dat ze vanaf dan ook een AOW-pensioen zou trekken. Onze vreugde was van korte duur, want bij de eerste betaling bleek, dat het geld dat zij kreeg van mijn rekening was afgetrokken. M.a.w. voor getrouwde (en misschien ook samenwonende koppels) wordt het pensioengeld in Nederland gesplitst vanaf het moment dat de jongste van de twee 65 wordt. In werkelijkheid kregen we sindsdien, als we het optelden, zelfs iets minder (± 40 ), maar daarover wilden we niet moeilijk doen. Even was er nog een bijkomend probleem, omdat men bij mijn vrouw van haar pensioen de Nederlandse ziektekosten af wou trekken, wat niet nodig was vermits ze - via mij - verzekerd was bij een Belgische mutualiteit. Eens dat geregeld, was het weer peis en vree. Tot vanmorgen. Deze ochtend kreeg ik een pak van zestien bladzijden van onze postbode, aangetekend, waarop de Belgische Rijksdienst voor Pensioenen (RVP) ons liet weten, dat we bij hen een schuld hadden staan van ± 1.300 euro! Als reden werd opgegeven, dat ze ontdekt hadden, dat mijn vrouw een Nederlands pensioen kreeg, iets wat in België niet kan voor een huisvrouw. Dat het niet ging om een extra pensioen, maar om een bedrag dat van mijn eigen pensioen was afgetrokken, schijnen ze in de Brusselse Zuidertoren niet te weten. Nochtans komt de aanmaning van een dienst, die zich specifiek met Nederland bezig houdt (in haar e-mailadres staat o.a. "nl"). Nu krijg ik wel de kans om tegen de RVP in beroep te gaan. Ik heb hen dan ook al twee aangetekende brieven gestuurd met in totaal 11 kopieën, die me - samen - meer dan 10 euro hebben gekost. Dat allemaal, omdat die mierenneukers daar in Brussel wel een heleboel extra nutteloos werk hebben verricht (16 bladzijden!), maar niet de moeite hadden gedaan ook mijn AOW-stortingen eens te controleren... België heeft het dubbel aantal ambtenaren van Nederland, dat een derde meer inwoners telt. Niettegenstaande dat, werkt men in Nederland veel efficiënter. Het is de klassieke regel: "teveel koks bederft het eten". Nu maar afwachten, hoe deze comedia dell'arte verder loopt...
