Op de bijeenkomst van de ministers van
financiën van de E.U. in Dublin, werd besloten dat Ierland en Portugal zeven
jaar uitstel krijgen om de miljarden Europese noodsteun, die ze gekregen
hebben, terug te betalen. Daar kan men weinig tegen hebben, omdat het gaat om
de twee landen die, tot nu toe, de meeste inspanningen hebben gedaan om terug
bij financiële markten te kunnen aansluiten. Bij Ierland zal ook wel een geste
van goodwill t.o.v. het gastland hebben meegespeeld en bij Portugal zal het een
hart onder de riem zijn na de beslissing van het eigen hoger gerechtshof om een
reeks besparingen onwettig te verklaren. Toch blijft het af te raden hoera te
roepen want hoe langer hoe meer krijgt men de indruk, dat we naar een eurozone
à la carte evolueren.
Buiten de nieuwste toegevingen aan Ierland
en Portugal, is het nl nu al zeker dat Frankrijk en België de Europese
streefcijfers voor dit jaar niet halen en dat ook Nederland een eerdere
besparing voor minstens één jaar heeft uitgesteld. De vraag is maar, of we
daarmee alle problemen gaan blijven kunnen oplossen of dat het gewoon uitstel
van executie wordt in afwachting van wat de Duitse verkiezingen van het najaar
zullen opleveren voor het voortbestaan van de euro in zijn huidige gedaante.
Het is allemaal mooi vertellen dat de
onderscheidene landen tegelijk moeten besparen én investeren. Door het feit dat
vooral de zgz perifere landen hun munteenheid niet meer kunnen devalueren,
zit er feitelijk niets anders op dan de lonen daar te laten dalen, iets wat
trouwens volop bezig is. De oplossing van zuiderse ziekenhuizen en andere
instellingen aldaar om toeristen met extra kosten op te zadelen, zal tot gevolg
hebben dat die toeristen daar niet meer zullen terugkeren. En laat toerisme nu
een van hun grote troeven zijn.
De Eurotop ziet het blijkbaar zelf allemaal niet meer zitten en klooit maar wat aan. De vraag is maar, of ze er uit zullen geraken...
Rechtuit gezegd, begrijp ik heel die
commotie niet over 'onze' jongens die in Syrië mee gaan vechten met allerlei
moslimgroeperingen die daar een heilige oorlog uitvechten. Een oorlog van moslims
onder elkaar, nota bene. Ik vraag me trouwens af of de slachtoffers in zon
oorlog ook allemaal martelaren worden en of de gevallen krijgers in het
moslim hiernamaals de nodige maagden ter beschikking zullen krijgen. Of geldt
dit laatste alleen maar in de strijd tegen de 'ongelovigen'?
Het is nog altijd helemaal niet verboden ergens in het
buitenland te gaan vechten tegen wie ook. Denk maar aan de jongens die zich
laten inlijven bij het vreemdelingenlegioen. Die weten zelfs niet eens tegen
wie ze ooit zullen vechten. Is daar ooit al tegen geprotesteerd bij ons?
Als ge ziet wie er zich dezer dagen allemaal
over het probleem van de nieuwe Jihad strijders zorgen zit te maken:
burgemeesters, ministers, straathoekwerkers en dan vergeet ikwaarschijnlijk nog wel enkele categorieën.
Volgens Hans Bonte, burgemeester van Vilvoorde, is er voor zover bekend
slechts één vrijwilliger bij die hier een werk had. De anderen hadden niets te
doen en handelen waarschijnlijk volgens het principe Als ge niets te doen
hebt, doe het dan niet hier.
Het blijft natuurlijk een feit dat diegenen
die het geluk hebben de inter-moslim oorlog daar in Syrië te overleven en
daarna naar hier zouden terugkomen, wel eens serieus geradicaliseerd zouden
kunnen zijn. Maar ook dat is niets nieuws. Ge moet trouwens al erg geradicaliseerd
zijn om naar ginder te trekken. Er zijn er vroeger al van hier naar Afghanistan
en andere oorlogshaarden getrokken. Als men dat weet, moet men die kereltjes in
de gaten houden als ze terug naar hier komen. Daarvoor hebben wij toch een
staatsveiligheid, of dient die alleen maar om Vlaamsnationalisten in de gaten
te houden?
Het is niet waar, dat immigrantenkinderen
hier geen kansen krijgen. Er lopen al jaren programmas om ze ter wille te
zijn, in scholen en andere opleidingen. Ze moeten echter bereid zijn zich hier
te integreren en daar nijpt het schoentje. De grote schuldigen daarvoor zijn
niet onze leerkrachten, opvoeders en zelfs niet meteen onze politici (die
moeien er zich maar mee als ze denken electoraal te kunnen scoren). De grote schuldigen
zijn de ouders. Die trekken zich meestal geen bal aan van wat hun zoontjes hier
uitspoken, tot het fout loopt en dan mogen de anderen ervoor opdraaien. Dat
geldt ook voor de ouders van de zgz bekeerlingen. Deze laatste zijn dikwijls
fanatieker zijn dan de originelen*. Men heeft er zich meestal nooit druk om
gemaakt dat zoonlief moslim werd, tot hij dan naar Syrië trok. Dat jongeren
zoiets doen is m.i. geen probleem voor onze overheid maar voor hun eigen
gemeenschap in het algemeen en de ouders in het bijzonder.
* Dat
bekeerlingen of genaturaliseerden zich fanatieker gedragen dan oorspronkelijke
bewoners is een historisch gegeven. Hitler was geen Duitser (maar een
Oostenrijker van geboorte). Napoleons geboorte-eiland Corsica was tot 4 jaar
vóór zijn geboorte Italiaans bezit (van de stadsrepubliek Genua). Zijn
oorspronkelijke familienaam was Napoleone
Bonaparte. De Gaulles familienaam
was de verfransing van Van De Walle en was van oorsprong Vlaams
De Europese Unie krijgt de laatste tijd
nogal wat, m.i. terechte, kritiek te horen en dat heeft dan natuurlijk in de
eerste plaats te maken met de banken en landencrisis. Cyprus leek min of meer
opgelost, maar zou nu toch nog eens 6 miljard euro extra tekort hebben. In
Portugal is het alle hens aan dek nu de vrij nieuwe centrumrechtse regering
daar door het eigen hoog gerechtshof werd teruggefloten. Nota bene: na klacht
van de eveneens centrumrechtse president. Alsof dat allemaal nog niet erg
genoeg is, blijken er nu ook eenzelfde soort problemen zich voor te doen in
Slovenië.
Werkt de E.U. dan (nog) wel? Blijkbaar
hebben enkele van hun diensten gemeend te laten zien dat ze inderdaad druk
bezig zijn. De vraag is maar, wie dat allemaal blijft interesseren. Enkele
voorbeelden:
Eurostat, het statistisch bureau van de E.U.,
heeft nog maar eens een analyse gemaakt van de loonkosten in de diverse E.U.
lidstaten en is o.m. tot de conclusie gekomen dat die bij ons, op twee na (Zweden
en Denemarken), de hoogste zijn en dat ze de laatste jaren ook sneller stijgen
dan in onze buurlanden. Dat is ook zo en dat weten we al lang (zelf ik heb
hierover al een paar keer geschreven). Dat is toch geen nieuws en men kan zich
alleen maar afvragen hoeveel die, volgens mij nutteloze, E.U.-studie weer zal
gekost hebben. In hoeverre die Eurostat analyses betrouwbaar zijn, is trouwens ook
een punt van discussie. Neem nu bv de werkloosheidcijfers. Eurostat krijgt die
van de Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling (RVA) en die zouden momenteel 8,1%
van de Belgische bevolking bedragen. Daarbij zijn echter geen vervroegd
gepensioneerden, bruggepensioneerden (tegenwoordig heten die werklozen met
bedrijfstoelage), mensen in voltijds tijdskrediet en loopbaanonderbreking gerekend. Als
men die erbij telt, zit er in België geen 8,1% zonder werk, maar 22,6% en dan
klopt het verhaal nog niet, daar men geen Eurostat geen onderverdeling maakt
volgens de gewesten.
Een tweede vaststelling van Europa: in
België zijn er, percentsgewijs, veel meer kinderen die leven in gezinnen die
onder de armoedegrens leven en ook dat aantal blijft stijgen. Ook dat is geen
nieuws en dat zal geen nieuws blijven zolang men toelaat dat iedereen hier
zomaar als asielzoeker kan binnenvallen en/of zijn familie mag laten overkomen,
terwijl die mensen meestal niet de minste meerwaarde betekenen voor dit land.
Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof. Zo zat de personenbelasting per hoofd in
Antwerpen tien jaar geleden nog boven het nationaal gemiddelde, vandaag zit het
er 20% onder.
Verder heeft de Europese Centrale Bank (ECB)
uitgerekend dat de doorsnee Belg over een hoger mediaan vermogen beschikt dan
de doorsnee Duitser. Dat geeft dan aanleiding tot een zekere misplaatste
meewarigheid t.o.v. onze oosterburen, waarbij we vergeten dat het met dit
landje snel bergafwaarts zou kunnen gaan, de dag dat we ons wagonnetje niet
meer aan de Duitse locomotief zouden kunnen koppelen.
Kortom, de doorsnee Europeaan krijgt zo
stilaan genoeg van een Europa dat zich hoe langer hoe meer bezig houdt met allerlei zaken
waarvan de burger niet echt wakker ligt. Een van de weinige zaken die hem wél
interesseert, nl de euro, lijkt er steeds slechter voor te staan en ook daar
wordt het wachten op de Duitsers, ongeacht hun mediaan vermogen.
De Nederlandse Tweede Kamer - onze Kamer van
Volksvertegenwoordiging, zeg maar heeft eergisteren een motie goedgekeurd om
het Benelux parlement af te schaffen. Tegelijkertijd werd ook voorgesteld het
secretariaat ervan nog wel te bewaren, maar dan in een verkleinde vorm. De
motie werd goedgekeurd met een wisselmeerderheid. Ze was ingediend door de
liberale VVD, die in de regering zit en kreeg de steun van de oppositiepartijen
SP (de linkse socialisten), de PVV van Geert Wilders en 50PLUS, de nieuwe
partij van de ouderen die in alle peilingen de wind in de zeilen heeft.
De Benelux was een voorloper van de EGKS, de
Europese Economische Gemeenschap tot wat tenslotte tot de Europese Unie zou leiden. Langzaam maar zeker is het eerst briljante idee echter verwaterd tot
wat het nu is: een zoveelste overbodig niveau dat alleen maar geld kost, weinig of geen
nieuwe ideeën meer aanbrengt voor Europa en dat alleen nog een compensatiemogelijkheid
en/of bijverdienste is geworden voor gezakte politiekers. Het is op Europees vlak hetzelfde
geworden van wat er zich afspeelt binnen de Belgische constructie, waar ook een deel instellingen,
die al lang hadden moeten worden opgedoekt, kunstmatig in leven worden
gehouden. Denk maar aan de Senaat waarvoor men zelfs niet meer zal kunnen
stemmen en die straks helemaal zal afhangen van de willekeur van de partijen.
Of aan onze provincieraden, die alleen nog goed zijn om extra belastingen te
heffen (de provinciale belastingen liggen dit jaar zon 30% hoger dan drie jaar
geleden!).
Of dat Benelux parlement daadwerkelijk zal afgeschaft
cq ingekort worden, is nog een vraagteken. Onze eigen
Benelux-vertegenwoordigers zijn daar natuurlijk tegen. Al die extra
bijverdiensten neemt men er graag bij. Opmerkelijk in deze zaak is trouwens een
uitspraak van Bart Tommelein (ex-Volksunie, nu Open VLD), die kritiek heeft op
zijn Nederlandse kleurgenoten en durft stellen dat de toekomst niet aan de
nationale lidstaten is, maar aan de regios. Een waarheid als een koe en al jaren een stelling van de Vlaamsnationalisten. Voor zijn huidige partij is die
regio dan echter wel de Benelux, niet Vlaanderen, want als het Vlaamse puntje bij het
Belgische paaltje komt, kiest Open VLD steeds voor het laatste. Hypocrisie is hier wel
het juiste woord.
De verklaringen voor de Finse Tv van Olli
Rehn, de Europese commissaris met de nagalmstem, dat mensen met meer dan
100.000 euro op hun spaarrekening straks inderdaad toch zouden riskeren hun spaargeld
boven die som kwijt te geraken als het met hun bank fout zou lopen, blijven
diverse reacties uitlokken. In principe zit de Fin daarmee op dezelfde
golflengte als Jeroen Dijsselbloem, zijn Nederlandse collega en kersvers hoofd
van de eurogroep, de man die ik in deze rubriek al eens Guus Flater heb genoemd.
Dat had dan in feite in de eerste plaats te maken met diens oorspronkelijke
versie dat álle spaarders, ook die met minder dan 100.000 euro, de klos zouden
worden. Dat is dan later gecorrigeerd, al bleef het voor velen (ook toen voor
mij) een veeg teken dat men spaargeld kan kwijt geraken, ook als het meer dan
100.000 betreft.
Voor één keer moet ik echterRehns collega Europees commissaris Karel De
Gucht, die hem bijtrad, gelijk geven. In principe bestond nl die vaststelling
al. Als men immers stelt dat bedragen tot 100.000 gegarandeerd zijn, dan houdt
dat tegelijkertijd in, dat bedragen erboven dat niét zijn. De Gucht is niet de
enige die van die mening is, ze wordt ook gedeeld door o.m. Jens Weidmann,
voorzitter van de Bundesbank én door onze kersverse minister van Financiën Koen
Geens. Banken die meer beloven dan ze kunnen geven, lopen inderdaad steeds een
groter risico en wie daarin meer dan 100.000 euro belegt, loopt dat groter
risico dan eveneens. Zelfs het uitbetalen van die 100.000 aan alle spaarders
kan een bank teveel kosten. Dat was bv de reden waarom de Nederlandse staat
recentelijk de SNS-bank (men had ze beter de SOS-bank genoemd) moest
nationaliseren. Dat nationaliseren kostte de Nederlandse staat minder dan alle
bedragen onder de 100.000 euro te moeten uitbetalen.
Opmerkelijk bij ons in deze zaak, is het standpunt
van de SP.a, die zopas nog uitpakte met een nieuwe beginselverklaring. De
partij is het niet eens met Rehn en vindt dus dat mensen met meer dan 100.000
euro, die in mijn ogen zeker geen proletariërs zullen zijn, ook moeten
beschermd worden. Als het dan toch fout loopt, moet de belastingbetaler er wel
voor opdraaien, u en ik dus. Rare redenering voor een partij die beweert naar
links op te schuiven en de werkende mens te verdedigen, maar die het in
werkelijkheid opneemt voor de kapitaalkrachtigen. Mensen die het zich kunnen
veroorloven meer dan 100.000 euro opzij te zetten en zich nog socialist blijven
noemen, horen eerder thuis in de categorie van DSK en van die andere Franse
salonsocialisten die de laatste tijd door de ethische mand zijn gevallen.
En dan nog dit: er zijn ook enkele
tegenstanders die zich officieel (nog) liberaal noemen, maar dat in
werkelijkheid niet meer zijn. Om te beginnen de fifi van de VRT, Paul De Grauwe,
die zo stilaan de titel van Mister Doom van die Amerikaan kan overnemen en
Rikske Daems, voorlopig nog senator voor de Open VLD, de man van het Sabena
faillissement, een kenner dus. Wie neemt zon man, die ooit bij een blinde
proef zijn eigen wijn bocht noemde en tussendoor zijn vrouw liet zitten voor
een groen blaadje van over de taalgrens, nog serieus?
---
Komt er dan nooit een garantie voor alle
bankklanten?Misschien wel, met de
oprichting van de reeds geplande bankenunie, die beheerd zou worden door de
Europese Centrale Bank (ECB). Dat zal echter niet gebeuren vóór de Duitse
verkiezingen van deze herfst. In Duitsland, dat nota bene - momenteel zon 28%
van alle Europese steunmaatregelen garandeert, staat men er meer dan huiverig tegenover,
omdat het land heel wat kleine, zogeheten Landesbanken telt, die helemaal
niet sterk genoeg zouden zijn voor een Europees toezicht, waarbij ze
gelijkgesteld zouden worden met de grootbanken. Met de verkiezingen voor de
deur is er geen enkele Duitse partij die daarvoor de hand in het vuur durft
steken. Het zou bij ons niet anders zijn, mocht dit land zich in eenzelfde
positie bevinden.
De titel hierboven komt van professor Van
Orshoven, die publiekrecht doceert aan de KU Leuven en slaat op het initiatief
van Patrick Dewael die zijn medeburgers wil inschakelen om mee te denken welke
wetten er tegenwoordig overbodig zijn en hoe men er vanaf kan geraken en/of ze
te wijzigen. Elk jaar wordt het Belgische staatsblad zon 80.000 (!) bladzijden
dikker en dan ook steeds onoverzichtelijker. Dewael houdt zich bezig met het
bicameraal (Kamer & Senaat) comité evaluatie. Dat comité krijgt
voorstellen ter zake van het Grondwettelijk Hof en van het college van
procureurs-generaal. Hoe hard daar gewerkt wordt blijkt uit de cijfers voor
2012. Dat jaar werden er 2 (twee!) wetswijzigingen goedgekeurd! Voor twee andere
zijn er voorstellen ingediend en een paar dozijn worden nog bestudeerd.
Dewael, die zowat zijn hele beroepsleven al in de politiek zit, begint stilaan toch te snappen dat dit zo niet verder kan en is dan op het lumineuze
idee gekomen om hulp te gaan vragen bij de medeburgers. Het komt nl altijd goed
over als men mensen de indruk geeft dat ze meetellen. Tegen het einde van deze
maand zou er dan een Internet site komen waarop die medeburgers
verzoekschriften zouden kunnen indienen. Iedereen weet dat ons gerecht een
kluwen is waarin men het bos niet meer ziet van de bomen, o.a. door die niet
aflatende toevloed van nieuwe wetten zonder dat men de oude afschaft of
degelijk aanpast. Achterhaalde wetten in een achterhaald land. Stel eens voor
dat die medeburgers massaal meestal zelfs terechte voorstellen gaan doen. Hoe
en wanneer denkt Dewael die dan te kunnen verwerken, als men ziet dat zijn
comité zelfs die van de twee hoger vernoemde instanties maar met mondjesmaat
veranderd of afgeschaft krijgt?
Buiten het initiatief van Dewael is er
trouwens nog een tweede dat zopas het licht heeft gezien. Dat werd gelanceerd
door ene Els Van Hoof, invalster voor de pas vertrokken Rik Torfs. Zij heeft
een Facebook-pagina opgestart met de titel schaf die wet af en is zo eerlijk
toe te geven dat zij het voor dat kleine jaar dat ze nog in de Senaat
verblijft, niet meer ziet zitten om nog nieuwe wetsvoorstellen te doen en dan
maar denkt zo toch iets verdienstelijker te doen.
Moet er dan niets gebeuren om uit het
Belgische gerechtelijke doolhof te geraken? Zeker, maar dan niet op deze
manier, die inderdaad niets anders is dan een politieke bezigheidstherapie,
zoals professor Van Orshoven het stelt en Els Van Hoof dat trouwens toegeeft.
Misschien is het wel een tip voor wat er ons nog te gebeuren staat, mocht Vlaanderen
ooit onafhankelijk worden (of zo iets), wanneer er ook komaf zal moeten gemaakt
worden met de Belgische juridische erfenis. Maar dan niet op zijn jan boeren
fluitjes, zoals de Nederlanders dat zo kleurrijk omschrijven.
Een van de meest opvallende gebeurtenissen van
de eerste paasweek was, dat Bert Anciaux nog eens in het nieuws kwam. Waar is
de tijd toen hij uit dat nieuws niet weg te slaan was? Hij werpt hij zich
nu op ter verdediging van het in gevangenissen opsluiten van mensen die, al dan
niet veroordeeld, beter af zou zijn bij een internering. Dat laatste bestaat
echter nog niet echt in die geweldige Belgische samenleving, waarmee sommigen zo graag
uitpakken.
Ik
herinner me nog de start van Bertje, toen hij voorzitter werd van de door
België gerecupereerde Volksunie. De verwachtingen waren hoog gespannen:
eindelijk een jonge kerel uit een echt Vlaams nest die de zaken eens zou gaan
rechttrekken, dachten velen. Het heeft heel anders uitgepakt: Bertje reed de
partij in de vernieling en in de politieke afgrond (Dirupo in het Italiaans!).
Via Spirit en Idee 2000 geraakte hij met een paar overgebleven linkselaars
tenslotte onder dak bij de SP.a en daar zit hij nog steeds. Over zijn tijd als VU-voorzitter
geeft hij in een interview in De Standaard van dit weekeinde trouwens toe, dat
hij toen doordraaide. Letterlijk: Ik ging maar door en keek niet om, tot ik
plots merkte dat niemand nog volgde. Juister kan dat niet gezegd worden.
Momenteel is hij SP.a fractieleider in de senaat, als plaatsvervanger
van Marleen Temmerman, die een internationale functie kreeg in wereldgezondheid
organisatie. Volgend jaar kan hij voor die senaat niet meer verkozen worden en
weet hij nog niet of hij zich nog ergens voor kandidaat zal stellen. In 2009
geraakte hij als SP.a-lijstduwer voor de Europese lijst niet eens verkozen.
Voor de regionale lijsten zijn er momenteel veel gegadigden in een partij die
meer dan waarschijnlijk nog verder af zal kalven. Het kan verkeren, wist
Bredero al.
Opmerkelijk in het bovenvermelde interview was wel Berts uitspraak dat
hij sinds de dood van zijn moeder, tien jaar geleden, weer regelmatig naar de
mis gaat. Alleen, want zijn vrouw en kinderen krijgt hij niet mee. Dat is niet
vanzelfsprekend voor iemand die zich nu een overtuigd socialist noemt (ik zou
trouwens de CD&V politici die niet meer naar de kerk gaan, de kost niet
willen geven). Dat en de inzet voor de geïnterneerden zijn goede punten voor de
mens Anciaux. Als politieker heeft hij echter grandioos gefaald. Typisch voor zijn
interview van twee bladzijden was, dat de naam Vlaanderen er niet één keer in werd vermeld.
Hij is inderdaad helemaal socialist geworden!