Tijdens het Terzake interview met Johan Vande Lanotte van donderdag over de havens en de loodsenstaking en de vraag aan hem, of hij het niet erg vond dat Antwerpen's grootste containerklant, de MSC rederij, haar schepen elders naartoe stuurde, vertelde de geleerde professor dat dit maar een 'alibi' was. Wat dat alibi betekende, zei hij er niet eens bij. Nu blijkt het dat de zgz G6-Alliantie (twee rederijen die samen zes containerreders omvatten) besloten hebben hun capaciteit in Antwerpen te verlagen ten voordele van andere, niet-Vlaamse havens en dit mede als gevolg van een verslechtering van de globale maritieme situatie. Het probleem blijkt nl niet een tekort aan vervoerde goederen te zijn, maar een teveel aan schepen. Terwijl de vervoerstonnage zelfs nu nog jaarlijks met 2 tot 3% stijgt, groeit de tonnagecapaciteit met liefst 10%. Dit is een gevolg van het feit dat men in de eerste helft van het eerste decennium van de 21ste eeuw teveel nieuwe schepen heeft besteld en dat er nu honderden daarvan leeg liggen rond te dobberen. Het gevolg daarvan is dan weer, dat de vervoersprijzen zijn ingestort. Waar er tot voor kort nog 15.000 dollar per charter werd betaald, ligt dat bedrag nu rond de 6.000. Heel wat van die nieuwe schepen zijn tegenwoordig te koop voor minder dan de helft van hun kostprijs. En daar houdt de maritieme miserie niet mee op. De maatschappijen die de nieuwe schepen hebben gekocht, hebben daarvoor een voorschot moeten geven van zo'n 40%. Dat geld is grotendeels geleend bij Europese banken, die momenteel in die sector zo'n 500 miljard dollar hebben uitstaan. Vergeet even Griekenland. Deze situatie is al een tijdje bekend in scheepvaartmiddens, ook bij de loodsen. Het is daarom dubbel erg dat die categorie van goedbetaalde staatsambtenaren met vaste job van de situatie misbruik hebben gemaakt om chantage te plegen op de rest van het havenbedrijf. Dit in schril contrast met hun Nederlandse collega's, die werken voor een privé bedrijf en de laatste 18 (achttien!) jaar niet één dag gestaakt hebben...
Nee, dit gaat niet over F.C. Antwerp, 'the great old' van ons voetbal, die sinds jaren in tweede afdeling speelt en maar niet terug in de eerste geraakt. In de politiek hebben wij ook een 'great old' met CD&V. Ooit de grootste van Vlaanderen én België, nu nog zo'n beetje de grootste onder de kleintjes. Dat het die partij niet goed gaat, weten we al langer. In mijn blog van 8 dezer ('De CD&V thuismatch') heb ik het daar nog uitvoerig over gehad en o.m. gesteld dat het opgeven van een eigen kieslijst bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen een stommiteit was, die door heel wat van de eigen christelijke kiezer niet geapprecieerd zal worden. Rikske Torfs, ooit kandidaat rector van de KU Leuven (weggestemd door de studenten), gelegenheids Tv-figuur en door CD&V opgevist bij de laatste verkiezingen (en verkozen tot senator), heeft nu zo ongeveer hetzelfde gezegd. Feitelijk niets nieuws dus. Het siert hem wel, dat hij het eens open en bloot durft zeggen. Dat zal hem door de partij niet in dank worden afgenomen en de vraag is maar, of hij bij een volgende verkiezing nog op een CD&V lijst zal voorkomen. Misschien is het ook een vlucht vooruit en is Torfs nu al zeker dat, zelfs mocht hij nog eens opkomen, hij misschien niet meer verkozen zou worden. Ondertussen blijft CD&V de krabbenmand die ze altijd geweest is en die over geen probleem een klaar en duidelijk standpunt heeft. Niet voor niets noemt men de leden van die partij 'tsjeven': vis noch vlees politiekers, die steeds bereid zijn geweest (en nog zijn) om de eigen mening aan te passen aan de grootste bieder en dit zowel in het eigen Vlaanderen als in Belgisch verband. Vroeger had de partij nog een Verroken of een Suikerbuyck, die de Vlaamse zaak bleven verdedigen, ook tegen het eigen partijstandpunt in. Nu moet ze het stellen met tweederangs apparatsjiks à la Beke en Verherstraeten. In de Vlaamse regering mag ze voorlopig nog de eerste viool spelen, dank zij een populaire maar weinig doortastende Kris Peeters. Hoe het straks binnen de gemeenten, hét fiefdom van de partij, zal verlopen is nog koffiedik kijken, al geloven weinigen dat ze zich ook daar zal kunnen handhaven. Zijzelf trouwens ook niet, anders ging ze in de grootste stad van Vlaanderen de partij niet ondergeschikt maken aan de lijst van een socialistische burgemeester.
'Anversa, traversata persa' (Antwerpen, verloren vaart) was een gangbare uitdrukking bij Italiaanse zeelui die de koekenstad aandeden. Hun loon ging er daar meestal door in de gezellige cafeetjes en de "maskes' van plezier. De slogan zal de dag van vandaag misschien wel meer gebruikt worden bij de reders, die de stad steeds meer links zullen laten liggen o.w.v. van de onbetrouwbaarheid van hun loodsen. Dat goed betaald, vastbenoemd overheidspersoneel staakt er al voor de derde keer op twee maanden tijd en de laatste staking was er echt teveel aan. MSC, de grootste containerklant, stuurde zijn schepen al door naar Rotterdam en dat zullen ook heel wat andere maatschappijen al wel gedaan hebben. Hoe het verder zal verlopen, nu de staking (voorlopig?) beëindigd is, is nog koffiedik kijken, maar het imago van soepele, vlotte haven is Antwerpen in elk geval kwijt. En dat op een ogenblik waarop de haven als tweede containerhaven van Europa zopas nog voorbijgestoken was door Hamburg én nadat een kartel van zes containerreders ze tot tweederangs haven had gedegradeerd ten voordele van Southampton, Hamburg en Rotterdam. 'Plezante mensen in een plezante stad', was zo'n andere slogan die het stilaan niet meer doet. Vraag het maar aan de mensen van de Belgische Zwembond, die de in Antwerpen geplande Europese zwemkampioenschappen aan hun neus zien voorbijgaan, nu een sponsor heeft afgehaakt en het te maken (tijdelijke) zwembad in het sportpaleis niet meer gerealiseerd kon worden. Zwemmen is in dit land nu eenmaal niet een van de populairste sporten en veel medailles hebben we er nooit in behaald (de mop ging, dat we al blij waren, dat er niemand verdronken was), maar dit is wel een zoveelste blamage, waarbij de naam Antwerpen boven water (sic) komt. En dan hebben we het nog niet gehad over dat nieuwe, grote voetbalstadion, waar men al tien jaar over discuteert, maar waarvan niets in huis komt. Waar is de tijd dat Antwerpen drie clubs had in de eerste afdeling? De enige, die er nu nog in speelt, Beerschot, dankt dat aan de inbreng van de Germinal 'boerkens' uit Ekeren. Uitgerekend dat Beerschot, dat niet in één stadion met 'Great Old' Antwerp wil spelen... En tenslotte nog dit: wat gaan de zeelui doen die voortaan misschien niet meer in Antwerpen zullen aanmeren? Wel, die landen in Rotterdam en nemen daar een taxi naar de koekenstad. De cafés en de 'maskes' zullen er niet slechter van worden, de haven en de commercie er rond wél.
Terwijl de regering Di Rupo, twee maanden na de goedkeuring in het parlement, nog steeds met haar pensioenwet voort aanmoddert, hebben de laatste berichten van de Nationale Bank (NBB) ervoor gezorgd dat het er voor diezelfde regering steeds bedenkelijker uit gaat zien. Daaruit blijkt nl dat produceren in België 12,5% is dan het gemiddelde van de ons omliggende landen (25% t.o.v. Duitsland!), hebben onze banken op 5 jaar tijd 12 miljard euro verloren en geeft de overheid de helft van het bbp weer uit. Dat laatste is niet het gevolg van het debacle rond Dexia en/of de Gemeentelijke Holding, zoals eerst werd verteld, maar gewoon omdat deze overheid boven haar stand blijft leven. Niet moeilijk als men weet, dat één Belg op drie (ruim 1,3 miljoen) voor de staat 'werkt', een verhoging met één kwart op tien jaar tijd. Verder is er de steeds terugkerende discussie over de index. Daarover kan men nu nog redetwisten, vroeg of laat zal Europa ons wel verplichten in te grijpen. De illusie, dat die index onze koopkracht garandeert, blijkt inderdaad maar een illusie te zijn. In landen, waar reeds in de jaren tachtig van de vorige eeuw die index werd afgeschaft (Nederland en Denemarken bv), is de koopkracht meer gestegen zónder dan bij ons mét de index. De voornaamste reden daarvoor zijn de energieprijzen, die in dit land voor gas 19 en voor elektriciteit 12% duurder werden op één jaar tijd. Door de automatische maandelijkse (!) koppeling van de energietarieven aan de internationale olieprijzen, zijn het bij ons de kleine verbruikers - de gezinnen - die de prijsschommelingen moeten opvangen, iets dat nergens anders gebeurt. Volgens Europees commissaris Olli Rehn heeft België te kampen met een te hoge staatsschuld, een groot verlies aan exportaandeel, een slechter saldo op de lopende rekening en een verminderde competiviteit. Nu mag die Magnette, de coming man in de Waalse PS, wel komen vertellen dat niemand Olli Rehn zou kennen, de man beslist straks wel mee of de Belgische begroting voor dit jaar voldoet aan de door Europa gestelde eisen. Als kers op de taart liet NBB gouverneur Coene dan nog weten, dat de groei voor België dit jaar is bijgesteld naar -0,1%. Dat is nog eens 0,2% minder dan gedacht, waardoor er nóg meer extra geld zal moeten gevonden worden om de doelstelling van 2,8% schuld t.o.v. het bbp te kunnen halen. Mede als gevolg daarvan is het begrotingsconclaaf nog maar eens uitgesteld, waardoor het niet meer klaar zal zijn tegen de Europese top van begin maart. No quick fix, misschien wordt het zelfs helemaal niks.
De vergadering van de ministers van Financiën van de eurozone, voorzien voor vandaag, is uitgesteld tot volgende week. Een slecht teken, zeker voor de Grieken. Als het met Griekenland slecht afloopt, zal dat ook geen deugd doen aan de rest van de eurozone, maar vroeg of laat zal die bittere pil toch moeten worden doorgeslikt. Ik denk niet dat Griekenland nog te redden is en dat hebben de Grieken in de eerste plaats aan zichzelf te danken. Nu hebben hun politiekers de boter gegeten, maar toen het Europese geld vlot binnenkwam, dacht zowat elke Griek dat luilekkerland gearriveerd was. Ze meenden zich alles te kunnen veroorloven en waren bereid daarvoor zwaar te frauderen. Dat frauderen gebeurde op alle niveaus van de Griekse samenleving. Nu Europa in het algemeen en Duitsland in het bijzonder de schuld geven, is er dan ook ver over. We zullen het in de eurozone zonder de Grieken ook wel redden. Dat is trouwens ook de mening van harde tante Neelie Kroes (71)*, Europees commissaris, die daarvoor al wel werd teruggefloten, maar die gelijk had. De waarheid kan nog altijd pijn doen. Zelfs mocht Griekenland de volgende schijf van de toegezegde Europese lening krijgen, dan is dat maar uitstel van executie. Binnen de huidige Europese context komt dat land er nooit meer bovenop. Al het geld dat we Griekenland nog geven, zijn we ook kwijt. Een privé bedrijf dat niet efficiënt werkt, gaat failliet. Officieel is altijd de stelling geweest, dat een staat niet failliet kan gaan. Als het geld op is, drukt men er bij of verhoogt men de belastingen. Voor de landen binnen de eurozone gaat dat niet meer. Het wordt nu uitkijken wat er ons allemaal te wachten staat, mocht Griekenland uit de euro stappen (of eruit gezet worden) en misschien zelfs uit de Europese Unie. En zeggen dat 'tragedie' een Griekse uitvinding is, net als trouwens 'democratie'...
* Neelie Kroes heb ik ooit zelf in levende lijve meegemaakt, toen ik bij DAF Trucks in Eindhoven de afdeling Bezoeken deed en haar bij een bezoek aan de fabriek (mee) mocht rondleiden. Ze was toen, ergens in het begin der jaren tachtig, staatssecretaris voor Verkeer in het eerste kabinet van Agt en heette toen nog Neelie Smit-Kroes. Smit was de familienaam van haar eerste man, een officier bij de Nederlandse marine, waarvan ze later scheidde. Nog later hertrouwde Neelie, die steeds tot de liberale partij heeft behoord, met niemand minder dan de socialistische burgemeester van Rotterdam, Bram Peper, van wie ze later ook scheidde. Of dit vóór of na diens financiële schandalen was, weet ik niet zo precies meer. Enfin, Neelie is een kleurrijke figuur die voor onze tante Laurette niet moet onderdoen.
Geregeld duiken er in onze media verhalen op over het feit dat heel producten en diensten in dit land duurder zijn dan in de ons omliggende landen. Dat is nu weer het geval, in de eerste plaats over de kostprijs van elektriciteit en aardgas voor vooral de kleine verbruiker én over de grote prijsverschillen van dagdagelijkse producten in de supermarkten. Het eigenaardige bij die vaststellingen is niet alleen dat ze regelmatig terugkomen, waardoor men weet dat er ondertussen niets aan gedaan werd, maar ook dat men bijna nooit de hele waarheid vertelt. En de hele waarheid niet vertellen, is ook een vorm van liegen. Zo stelt men steeds, dat de elektriciteitsprijs voor vooral de kleine verbruiker in België hoger ligt dan in de landen rondom ons, met uitzondering van Duitsland en dat hetzelfde gebeurt met de aardgasprijs, maar dan met uitzondering van Nederland. Dat is wel juist, maar men vergeet er telkens bij te vertellen waarom dat zo is. In Duitsland bv komt dat, doordat men daar acht kerncentrales heeft gesloten, waardoor de prijs voor de elektriciteit er met 8% is gestegen. In Nederland is de aardgasprijs inderdaad hoger, maar het gaat daar dan wel om eigen gas, gas dat ter plaatse wordt gewonnen. De bijdrage van de Nederlandse aardgasconsument komt daar het hele land ten goede en moet niet betaald worden aan het buitenland zoals dat bij ons het geval is. Wat de supermarkten betreft, weten we ook al langer dat er een gemiddeld verschil is van 10% met Duitsland en Nederland en iets minder met Frankrijk. Als excuus wordt o.m. verteld, dat onze supermarkten hun producten duurder zouden moeten inkopen. Wie gelooft zoiets in de geglobaliseerde markt van vandaag? Carrefour en Delhaize zijn twee internationale spelers die hun waren in België niet duurder gaan betalen als ze die elders goedkoper kunnen vinden. Als er al een verschil is, dat heeft dat te maken met de extra kosten die men hier heeft, in de eerste plaats de lonen en komen we zo (weer) terecht bij onze index. Wat baat het ons een index te hebben die de lonen telkens automatisch aanpast, als daardoor even automatisch alle producten telkens duurder worden? In België blijven de lonen systematisch stijgen boven de inflatie, waardoor alles steeds maar duurder wordt (het zgn 'tweede ronde effect'. Dit in tegenstelling tot bv Duitsland, waar al vele jaren de lonen iets minder stijgen dan de inflatie. Nu kan men daarover zoveel (a)sociaals vertellen als men wil, feit is wel dat de Duitse economie blijft groeien en de onze zo goed al stil staat. Tenzij men 0,1% groei vooruitgang wil noemen...
Vreselijk, wat er daar allemaal gebeurt in Syrië. Op ongeveer een jaar tijd zijn er al zo'n zesduizend mensen doodgeschoten door de eigen politiediensten en het leger. De wereld staat erbij en kijkt ernaar, gewoon omdat het moordende regime van Assad gesteund wordt door Rusland, China en Iran. Rusland en China o.w.v. hun wapenleverancies, Iran omdat Assad een Sjiïet is, die een schakel vormt tussen Iran en de eveneens Sjiïetische Hesbollah in Libanon. De situatie in Syrië is zo'n beetje het spiegelbeeld van het Irak onder Saddam Hoessein. In Irak heerste een Soennietische minderheid over een Sjiïetische meerderheid en waren de afrekeningen tussen de twee groepen niet minder brutaal dan nu in Syrië, waar een Sjiïetische minderheid van de Alawieten sekte, nog geen 10%, heerst over een Soennietische meerderheid van meer dan 60% van de bevolking. De twee moslimgeloofschappen haten elkaar. Men kan het een beetje vergelijken met wat bij ons gebeurde in de zestiende eeuw tussen protestanten en katholieken. In het Midden-Oosten loopt men zo'n vier eeuwen achter, ook op dat gebied. De Soennieten maken in de hele wereld zo'n 80% uit van alle moslims, de Sjiïeten niet eens 20%. Buiten Soennieten en Sjiïeten zijn er in Syrië ook nog andere minderheden, zoals bv de Christenen, feitelijk de oorspronkelijke bewoners van het land, zoals dat in bijna alle landen van het Midden-Oosten het geval was. Ze maken nog 12% uit van de bevolking uit en worden door Assad gedoogd, zoals dat vroeger in Irak onder Saddam ook het geval was. Als er aan het Assad regime een einde zal komen, iets wat waarschijnlijk is, dan gaan ook de Christenen in Syrië mee het gelag betalen, net zoals dat in Irak gebeurd is, waar de meesten ondertussen het land ontvlucht zijn. De Arabische lente mag dan al voor een democratisering zorgen, op menslievendheid hoeft men daar niet te rekenen.
