’t Zijn slechte tijden voor onze roodjes. De PS dreigt straks niet meer de grootste partij te zijn in Wallonië noch in Brussel en bij de Vlaamse ‘aanklampers’ blijkt het al niet veel beter te gaan. De retoriek van links tegen rechts snijdt in Vlaanderen geen hout meer, omdat het nieuwe stemmenverlies, dat er voor de SP.a weer aan dreigt te komen, eerder op uiterst links te situeren is. Het blijft dan ook lachwekkend dat een Tobback Jr blijft herhalen dat men op 25 mei zal moeten kiezen tussen zijn SP.a en het N-VA. De kans dat potentiële N-VA-kiezers straks voor de SP.a zullen stemmen is zo goed als nihil. De kans dat SP.a’ers voor Groen en/of de PvdA zullen stemmen daarentegen, is hemelshoog. Toch blijft Tobbackse* de Vlaamsnationalisten aanvallen en kreeg hij ook op het laatste verkiezingscongres van zijn partij de naam Vlaanderen amper over zijn lippen.
En dat congres verliep feitelijk al even faliekant. Wat er ook allemaal bedisseld en besproken werd zal niemand zich straks nog herinneren, tenzij dan die motie om cannabis te legaliseren. Denkt men echt daarmee in Vlaanderen stemmen te halen, net zo min als de blauwe club met die euthanasie voor kinderen? Typisch was het beeld van de rode prominenten, die in het congresgebouw op de eerste rij zaten en niét voor de legalisatie stemden, tot Katleen Van Brempt omkeek en zag hoeveel er vóór stemden en toen ook haar pancarte maar snel in de lucht stak. Voorwaar een geboren leidster: eerst zien naar waar de massa loopt en dan voorop gaan lopen!
De leiding van de zgz partij van de werkman bestaat nog alleen uit hooggeschoolden, ‘technocraten van de verzorgingstaat’, zoals iemand ze ooit genoemd heeft. Arrivisten die zich alleen denken te kunnen handhaven door tot elke kost de verzorgingsstaat in stand te houden. De man in de straat spreekt de partij niet meer aan. Voor een partij die al drie keer op een rij de verkiezingen heeft verloren, is het dan ook hilarisch door Tobbackske te horen vertellen dat ze niet zit te wachten om straks in een alternatieve oppositie terecht te komen, want dat ze mee wil in een alternatieve regering. De postjes, weet je wel. Het zou wel eens een bitter ontwaken kunnen worden voor een partijtje dat nog amper 13% van de stemmen haalt. Ter vergelijking: de Duitse socialisten haalden vorig jaar hun slechtste resultaat ooit, maar dat was nog 26%.
* Ondertussen zal de uit de partij gezette socialistische fractie van Aalst een apart nummer in de stedelijke carnavalsstoet hebben onder de naam ‘Tobbacksken’. Maar goed dat die ‘n’ achteraan erbij staat, anders had ik nog gedacht met een plagiaat te doen te hebben. Ik gebruik die naam nl al járen.
Men zal het in onze media niet terugvinden, maar Oekraïne is feitelijk een beetje een kopie van België. Daar waar er bij ons de scheiding is tussen noord en zuid, is er daar een tussen west en oost. Driekwart van de bevolking, die voornamelijk in West-Oekraïne wonen, zijn authentieke Oekraïners en hebben ook het Oekraïens* als omgangstaal. In het Zuidoosten wonen voornamelijk mensen van Russische afkomst of Oekraïners die verrussist zijn. Net zoals bij ons heeft de minderheid, de Russen in dit geval, het daar voor het zeggen.
Hierbij moet wel e.e.a. genuanceerd worden. We zouden het Oekraïne van vandaag best vergelijken met het België van de negentiende eeuw. West-Oekraïne, waar de ‘echte’ Oekraïners wonen, is nl arm (zoals Vlaanderen toen) en Oost-Oekraïne is een vrij welvarende mijnstreek met daaraan verbonden industrieën, zoals het Wallonië uit de negentiende eeuw. Dat verklaart gedeeltelijk waarom de Russische Oekraïners het toch voor het zeggen hebben in het hele land. Zeker in een land, waar negentig procent van de bevolking rond of onder de armoedegrens leeft, is dat een factor die ook politiek meetelt: ‘L’argent fait la guerre’. Een andere reden is, dat dat onmetelijke land (na Rusland het grootste van Europa qua oppervlakte), geen federale staat is, waar partijen volgens taalgroep zijn ingedeeld zoals bij ons. Mocht dat immers het geval geweest zijn, dan zouden het gegarandeerd de Oekraïners zijn de lakens uitdelen. Het voorbeeld van een Vlaamse meerderheid die zich in een zgz democratisch land laat ringeloren door een minderheid zou daar niet pakken, zoals dat trouwens nergens anders pakt. ‘Only in Belgium’, om het eens met een oude slogan van Verhofstadt te zeggen.
Vraag is maar, hoe het daar verder moet. Die Janoekovitsj, waarvan algemeen bekend is dat hij zijn politieke carrière begon als kleine crimineel en tot nu toe aan de macht kon blijven dank zij grootschalige corruptie en de steun van Rusland, kan onmogelijk aan de macht blijven tot december van dit jaar. Een president van een land met bloed aan zijn handen is een onhoudbare situatie, zelfs in een land waar men al heel wat gewend is geraakt.
* Oekraïens is een Slavische taal, verwant met het Russisch, maar met nogal wat Poolse invloed. Het verschil met het Pools is, dat Oekraïens, zoals het Russisch, het Cyrillisch schrift hanteert, daar waar de Polen het Latijnse alfabet hebben ingevoerd (iets wat ook Tsjechen en Slowaken hebben gedaan).
Met het openen van de grenzen en het invoeren van een eenheidsmunt dacht menigeen dat Europa de oplossing ging zijn voor vele van onze problemen, niet het minst in België, waar we – als Vlamingen - bepaalde toestanden liever geregeld zagen vanuit Europa dan door de Belgische politiek die niemand nog betrouwde. Helaas is het zo ver niet gekomen. Europa, meer bepaald de E.U., gedraagt zich als een schoonmoeder die zich meer bezig houdt met het kader dan met het schilderij, die zijn medeburgers wil besturen zoals het eerste beste totalitair regime.
Zo gaat, uitgerekend op een tijdstip waarin de democratie in Turkije verder af lijkt dan ooit, de E.U. weer toetredingsbesprekingen aanknopen met dat land, waar de persvrijheid beknot wordt, waar tientallen journalisten zonder vorm van proces in de gevangenissen zijn beland en waar de vrijheid van meningsuiting en betoging steeds hardhandiger wordt aangepakt, waar politie en gerechtsmedewerkers willekeurig worden afgedankt of verplaatst als ze de machthebbers niet meteen volgen. Om nog te zwijgen over de Koerden, 10% van de bevolking aub, die nog steeds onderdrukt worden o.w.v. hun cultuur en afkomst.
Nog deze week werd gesteld dat de sancties vanwege de E.U. t.o.v. Zimbabwe zullen versoepeld worden, uitgerekend dezelfde week waarin er in de media berichten verschenen over duizenden (!) mensen die in dat land jaarlijks de hongerdood sterven in de overbevolkte gevangenissen van dictator Mugabe. Die een dezer dagen nog eens uitbundig gevierd wordt voor zijn verjaardag. Als verkeerd signaal kan dat tellen.
Na het volledig democratisch verlopen referendum van Zwitserland werden vanuit de E.U. (én in onze media) meteen signalen uitgestuurd dat Zwitserland daarmee in eigen voet zou geschoten hebben. Niets blijkt minder waar. Zwitserland voert nl meer in uit de E.U. dan omgekeerd. Een drastische anti-Zwitserse maatregel zou dan ook een tegengesteld effect kunnen hebben. Daar komt nog bij dat het land van Wilhelm Tell nog een andere stok achter de deur heeft: het voert energie uit naar zowel Duitsland (via zijn waterkrachtcentrales) als naar Italië (als doorgangsgebied vanuit Frankrijk). En dan is er nog Oekraïne, waar de E.U. wel hoog van de toren staat te blazen, maar waar – tot nu toe – niets ernstigs ondernomen wordt. Het toont nogmaals de politieke en militaire onmacht van de E.U. aan, die in dit 'Grensland' even weinig lijkt te betekenen als in Syrië. Terwijl dikke nek Barroso staat te roepen dat in Oekraïne de democratische waarden moeten verdedigd worden, gunt diezelfde Barroso diezelfde waarden niet aan de Schotten (die hij al heeft afgedreigd), de Catalanen (idem), de Basken, de Zuid-Tirolers en straks ook niet aan ons, de Vlamingen. Dat laatste dan met de bereidwillige hulp van clown Verhofstadt en de Natte Dweil.
Terwijl bij ons het parlement zich bezig houdt met de vraag of kinderen voortaan één of twee achternamen mogen/moeten hebben (heel belangrijk!), staan ze in Italië misschien wel aan de vooravond van een soort fiscale en sociale revolutie. De centrumlinkse Partito Democratico (PD) heeft er zijn eigen eerste minister in functie naar huis gestuurd en vervangen door de partijvoorzitter, de pas 39 jarige Matteo Renzi. De man is al enkele jaren burgemeester van Firenze, de stad waar de Europese Renaissance ooit begon en vindt dat het hoog tijd wordt dat zijn land in een hogere versnelling schiet (en dat laatste letterlijk!). Zijn objectieven zijn niet alleen erg duidelijk, maar tegelijk wil hij ze er op ramkoers doordrukken.
Om te beginnen wil Renzi doorgaan met dezelfde club waarmee zijn voorganger Letta mee begonnen was, maar die ondertussen, naar goede Italiaanse traditie, al een paar keer op sterven na dood was. Dat betekent dus zijn PD met de coalitie rond Berlusconi, groep die uiteen was gevallen, maar nu bereid zou zijn de draad weer gezamenlijk op te nemen. En wat deze club wil doen is zonder meer revolutionair.
Nog binnen deze maand februari zou de nieuwe Italiaanse regering de kieswet moeten hervormen, vóór einde maart is het de beurt aan de hervorming van de arbeidsmarkt, in april komt het openbaar bestuur aan de beurt en in mei wil ze afronden met de hervorming van de onoverzichtelijke Italiaanse fiscus. Noem het een mission impossible, maar áls Renzi slaagt, zal Italië een ander land zijn. Daartegen zal zelfs de ‘kracht van de hervorming’*, type N-VA, er maar als een waterzonnetje uitzien. Renzi mag dan wel een socialist zijn, ik hoop dat hij slaagt, want het zou in de ingedommelde E.U. wel eens andere krachten kunnen doen ontwaken, die ook elders – niet in het minst bij ons – komaf zouden maken met dat aanslepende knip- en plakwerk, dat niets oplost, alles steeds ingewikkelder maakt en nooit tot een ernstige heropleving zal leiden. In elk geval komt Renzi, momenteel de jongste premier van Europa (Italië heeft ook de oudste president: 88!), heel wat positiever over dan de anarchistische ‘schreeuwer’ Beppe Grillo, waarvan men al lang weinig of niets meer van hoort en die het er alleen om te doen was de zaken af te breken. Niet dat de man geen gelijk had, maar hij had ook geen antwoord op de problemen die hij aanklaagde.
Duimen voor de ‘positivo’, zou ik zeggen en dat is voorlopig Matteo Renzi.
* ‘De kracht van de verandering’ wordt in het Italiaans: ‘la forza del cambio’, niet te verwarren met ‘La Forza del Destino’ (De Kracht van het Noodlot’), de bekende opera van Giuseppe Verdi, die – zoals de meeste opera’s – slecht afloopt…
Ons nieuwe koningspaar is dus ook op staatsiebezoek geweest in Berlijn. Het koppel was er niet alleen, maar vergezeld door de federale premier en alle minister-presidenten die dit landje ‘rijk’ is. Zelfs Oostkantonner Karl Heinz mocht mee, al werd hij, de enige echte Duitse Belg van het gezelschap, nauwelijks vermeld bij het bezoek aan zijn vaderland van origine. Ondanks het politieke gewicht dat blijkbaar aan dit bezoek gegeven werd, hadden de media vooral aandacht aan het rode ensemble van ‘Hare Majesteit’ koningin Mathilde en kregen we voorwaar Jean-Marie Pfaff te zien, blijkbaar nog steeds de belangrijkste Belg in Duitsland, die op RTL zelfs een woordje Frans placeerde. Je bent polyglot of je bent het niet.
Toch blijft Duitsland voor ons meer dan belangrijk. Zoals ik in mijn blog van 5 januari (‘Het daghet in het Oosten’) al vermeldde, is onze economie vooral op dat land gericht. De belangrijkste reden waarom het bij ons nog betrekkelijk goed gaat, is uitgerekend het feit dat onze bedrijven nog steeds kunnen blijven leveren aan de Duitse die ervoor zorgen dat hun land goed blijft draaien, waardoor wij daar mee van kunnen profiteren. Het drama is dat onze economie wel op Duitsland mag gericht zijn, ons politiek beleid daarentegen niet. Dat zweert nog altijd bij Frankrijk, een land in verval waardoor ook wij straks serieus riskeren te moeten inleveren. Zelfs de hardnekkigste francofonen in dit land kunnen het licht van de zon niet blijven ontkennen. Het volstaat even te zien wat de samenwerking met Frankrijk ons de laatste jaren heeft opgebracht, of beter: ons heeft gekost.
De energie in dit land wordt bijna volledig beheerst door Franse maatschappijen. Daarbij is zopas nog uitgelekt - via de Creg, onze energie waakhond – dat de Belgische Staat in het algemeen en de gemeenten in het bijzonder in 2012 waarschijnlijk voor een half miljard zijn opgelicht door GDF-Suez, de moedermaatschappij van het zgz ‘Belgische’ Electrabel. Niet alleen kregen de gemeenten dat jaar geen dividend uitgekeerd, omdat er zgz geen winst was gemaakt, maar door dat laatste feit betaalde het bedrijf toen ook geen belastingen. Tel daarbij nog wat profijtjes van de notionele intrestaftrekking en de rente die het bedrijf haalt uit zijn afgeschreven kerncentrales en er hoeft geen tekeningetje bij om te vertellen wie de gefopte Frederik is in deze zaak. Voor wie het nog niet zou weten, de Franse Staat is de grootste aandeelhouder bij GDF-Suez en zit dus vooraan als er daarmee geld te rapen valt.
Vorig jaar was er de verkoop van de BNP-Parisbas Fortis aandelen door de federale regering, die in de eerste plaats moest dienen om het aandeel van de Belgische staatsschuld onder de magische 100% van het bbp te brengen (wat ondertussen alweer zo goed als teniet is gedaan), maar die volgens economen en specialisten veel te voordelig werd afgesloten. Voordelig dan voor de Franse Staat, wel te verstaan.
Tenslotte weet ook iedereen zo stilletjesaan dat het duo Reynders-Leterme zich destijds door de Fransen heeft laten rollen in de Dexia affaire en dit land heeft opgezadeld met garanties die voor België in de tientallen miljarden euro kunnen lopen, terwijl la douce France haar aandeel daarin tot een minimum kon beperken. Nota bene: het Dexia gat ontstond in de eerste plaats als gevolg van geldverspillingen in Frankrijk, niet in België.
Kortom, als wij willen vermijden straks bij de perifere landen te verzeilen, dan wordt het hoog tijd om met Frankrijk andere afspraken te maken en liefst van al er afstand van te nemen. Daar dit een mission impossible is zolang onze francofonen hier alles kunnen blijven blokkeren, is er maar één oplossing en dat is een einde maken aan het bestaan van dit kunstmatige land. Al dan niet via een eerst stap langs het confederalisme. Op 25 mei biedt zich daarvoor een kans aan.
Als dat Zwitserse referendum nog voor iets goed was, dan was het om er ook bij ons de aandacht op te vestigen dat vol vol is. Ook immigratie heeft zijn grenzen en dat geldt zeker voor kleinere landen zoals bv Zwitserland, ongeacht hoe groot de welvaart daar ook zou zijn. 80.000 nieuwe inwoners per jaar, dat is een middelgrote stad. Bij ons is dat feitelijk nog erger, want daar waar men in Zwitserland in de eerste plaats hooggeschoolde werkkrachten zoekt, stroomt bij ons de armoede binnen, terwijl we zelf met een reeds abnormaal hoog aantal laaggeschoolde werklozen zitten. Dat zorgt voor hogere criminaliteit, het gevoel dat dit niet streng genoeg bestraft wordt of dat men profiteert van onze sociale zekerheid.
Uit een pas gepubliceerde studie van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) uit Antwerpen blijkt, dat ook wij hier een tekort hebben aan hooggeschoolde werkkrachten, die we uit het buitenland zullen moeten aantrekken als blijkt dat die hier niet voorhanden zijn. Dat kan via de zgn ‘blue cards’, een variatie op de Amerikaanse ‘green cards’, waarmee de USA jaarlijks een aantal zelf gewilde buitenlandse specialisten laat immigreren. Dat is nodig, daar we momenteel het begin meemaken van een derde industriële revolutie, waarbij de mens het steeds meer moet afleggen t.o.v. de machines. Deze laatste worden door de steeds sneller voortschrijdende automatisering en digitalisatie alsmaar meer geperfectioneerd en kunnen heel wat taken niet alleen beter, maar ook sneller en vooral goedkoper uitvoeren dan mensen. Het heeft geen zin robotten te gaan beconcurreren, men moet leren ermee om te gaan en dus nieuwe, toegevoegde taken aanleren. Daarvoor heeft men gespecialiseerde mensen nodig en als we die in eigen land niet vinden, zullen we die elders moeten gaan zoeken. Als we dat niet doen, zullen steeds meer bedrijven hier vertrekken, wat zal leiden tot steeds groter wordende werkloosheid, ook voor de laaggeschoolden.
De zo geroemde Maggie De Block, die het hier allemaal zo knap aan het regelen is dat ze dreigt zowat de populairste politica van het land te worden, heeft de laatste jaren de instroom van immigranten wel wat kunnen indijken. Gewoon, zoals ze zelf zegt, door de wetten toe te passen, maar blijft toch nog tienduizende laag of niet geschoolde inwijkelingen verblijfsvergunningen geven. Wat betekent dat die wetten niet goed genoeg zijn. Daar tegenover staat dat ze in diezelfde tijd in totaal 4 (vier!) blue cards heeft uitgedeeld, nodig voor het aannemen van hooggeschoolde ingenieurs, technische specialisten en gediplomeerden in de zorg. Dat blijft dweilen met de kraan open. Zo heeft het pas opgerichte open terugkeercentrum van Holsbeek ervoor gezorgd dat slechts 31 van de 400 mensen, die daar gelogeerd werden, effectief naar hun land van herkomst zijn teruggekeerd, terwijl dat centrum ongelooflijk veel geld heeft gekost.
Meer buitenlanders naar hier halen? Ja, maar dan de juiste, die met een meerwaarde en niet diegenen die van onze sociale zekerheid komen profiteren zonder er zelf ooit aan bijgedragen te hebben. Hardvochtig? Ik zou het eerder rechtvaardig noemen. Wij kunnen niet de halve wereld opvangen en nog minder als blijkt dat dit zou gebeuren uit partijpolitieke overwegingen, met de hoop straks stemmen te kunnen krijgen van een nieuw soort lompenproletariaat. Dat Vlaanderen armer zou worden, komt niet doordat de doorsnee Vlaming, maar wel de doorsnee in Vlaanderen wonende burger, armer wordt. Dat is een groot verschil dat door onze poco media steeds angstvallig verzwegen wordt.
Ik was eerst niet zinnens nog iets over die ‘Oosterkwelverbinding’ te schrijven, maar n.a.v. de reacties en het feit dat ik sinds lang nog eens een rechtstreekse uitzending van de Zevende Dag had meegemaakt*, moet er toch ter zake nog e.e.a. uit mijn pen.
In het debat daarover op dat programma vertelde een dame van Groen (Meuleman was de naam, dacht ik), dat 60% van de Antwerpenaren hadden tegengestemd. Dat was een grove leugen. In totaal kwamen er voor het referendum in Antwerpen slechts 40% van de kiesgerechtigden opdagen, waarvan 60% tegenstemde. In werkelijkheid had dus slechts 24% van alle Antwerpenaren tegengestemd. Dat dat groene miepie dat zo uit haar botten sloeg, is haar zaak – hoe bedenkelijk ook – het ergst van al vond ik nog dat niemand – zeker de VRT-moderator – dat cijfer betwistte. Blijf maar liegen en straks gelooft men u nog.
Een nieuw referendum organiseren, zoals op de Zevende Dag gesuggereerd werd, zou het project nog eens met jaren kunnen vertragen. Afgezien daarvan, mócht men er ooit aan denken, dan wel een referendum in minstens het hele arrondissement Antwerpen, niet enkel in de koekenstad.
Verder is het inderdaad zo dat het VB in deze zaak zichzelf gebleven is en de kar niet gekeerd heeft zoals alle anderen op e.o.a. manier gedaan hebben, maar dat het niet slim was alleen op te komen voor de eigen stadsmensen en niet voor het eigen volk van de omstreken, die van de Ring misschien meer gebruik (moeten) maken dan de Sinjoren zelf. Dat er ook in het VB rotte appelen in de mand zaten, is een algemeen partijverschijnsel dat men in de politiek nooit kan uitsluiten. Ondergetekende is het met de VB politiek niet altijd eens, maar blijft wel kiezen voor het origineel. Dat zal op 25 mei niet anders zijn.
* Voor de nieuwsgierigen: sinds ik weduwnaar ben, ga ik op zondagmorgen weer naar de kerk, sinds begin dit jaar is dat naar de abdij van Postel. Daarom zag ik in drie jaar al geen Zevende Dag meer rechtstreeks, soms wel in uitgesteld relais op zondagavond na het laatste Tv-journaal.
