|
Ons nieuwe koningspaar is dus ook op staatsiebezoek geweest in Berlijn. Het koppel was er niet alleen, maar vergezeld door de federale premier en alle minister-presidenten die dit landje ‘rijk’ is. Zelfs Oostkantonner Karl Heinz mocht mee, al werd hij, de enige echte Duitse Belg van het gezelschap, nauwelijks vermeld bij het bezoek aan zijn vaderland van origine. Ondanks het politieke gewicht dat blijkbaar aan dit bezoek gegeven werd, hadden de media vooral aandacht aan het rode ensemble van ‘Hare Majesteit’ koningin Mathilde en kregen we voorwaar Jean-Marie Pfaff te zien, blijkbaar nog steeds de belangrijkste Belg in Duitsland, die op RTL zelfs een woordje Frans placeerde. Je bent polyglot of je bent het niet.
Toch blijft Duitsland voor ons meer dan belangrijk. Zoals ik in mijn blog van 5 januari (‘Het daghet in het Oosten’) al vermeldde, is onze economie vooral op dat land gericht. De belangrijkste reden waarom het bij ons nog betrekkelijk goed gaat, is uitgerekend het feit dat onze bedrijven nog steeds kunnen blijven leveren aan de Duitse die ervoor zorgen dat hun land goed blijft draaien, waardoor wij daar mee van kunnen profiteren. Het drama is dat onze economie wel op Duitsland mag gericht zijn, ons politiek beleid daarentegen niet. Dat zweert nog altijd bij Frankrijk, een land in verval waardoor ook wij straks serieus riskeren te moeten inleveren. Zelfs de hardnekkigste francofonen in dit land kunnen het licht van de zon niet blijven ontkennen. Het volstaat even te zien wat de samenwerking met Frankrijk ons de laatste jaren heeft opgebracht, of beter: ons heeft gekost.
De energie in dit land wordt bijna volledig beheerst door Franse maatschappijen. Daarbij is zopas nog uitgelekt - via de Creg, onze energie waakhond – dat de Belgische Staat in het algemeen en de gemeenten in het bijzonder in 2012 waarschijnlijk voor een half miljard zijn opgelicht door GDF-Suez, de moedermaatschappij van het zgz ‘Belgische’ Electrabel. Niet alleen kregen de gemeenten dat jaar geen dividend uitgekeerd, omdat er zgz geen winst was gemaakt, maar door dat laatste feit betaalde het bedrijf toen ook geen belastingen. Tel daarbij nog wat profijtjes van de notionele intrestaftrekking en de rente die het bedrijf haalt uit zijn afgeschreven kerncentrales en er hoeft geen tekeningetje bij om te vertellen wie de gefopte Frederik is in deze zaak. Voor wie het nog niet zou weten, de Franse Staat is de grootste aandeelhouder bij GDF-Suez en zit dus vooraan als er daarmee geld te rapen valt.
Vorig jaar was er de verkoop van de BNP-Parisbas Fortis aandelen door de federale regering, die in de eerste plaats moest dienen om het aandeel van de Belgische staatsschuld onder de magische 100% van het bbp te brengen (wat ondertussen alweer zo goed als teniet is gedaan), maar die volgens economen en specialisten veel te voordelig werd afgesloten. Voordelig dan voor de Franse Staat, wel te verstaan.
Tenslotte weet ook iedereen zo stilletjesaan dat het duo Reynders-Leterme zich destijds door de Fransen heeft laten rollen in de Dexia affaire en dit land heeft opgezadeld met garanties die voor België in de tientallen miljarden euro kunnen lopen, terwijl la douce France haar aandeel daarin tot een minimum kon beperken. Nota bene: het Dexia gat ontstond in de eerste plaats als gevolg van geldverspillingen in Frankrijk, niet in België.
Kortom, als wij willen vermijden straks bij de perifere landen te verzeilen, dan wordt het hoog tijd om met Frankrijk andere afspraken te maken en liefst van al er afstand van te nemen. Daar dit een mission impossible is zolang onze francofonen hier alles kunnen blijven blokkeren, is er maar één oplossing en dat is een einde maken aan het bestaan van dit kunstmatige land. Al dan niet via een eerst stap langs het confederalisme. Op 25 mei biedt zich daarvoor een kans aan.
|
