‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’. Een zin die het nog altijd doet, eender hoe men gezind of al dan niet gelovig is. In de wereld van vandaag zijn er jammer genoeg strekkingen die absoluut niet van goede wil zijn. 2016 was een jaar met veel miserie i.v.m. de terreuraanslagen, maar ook met verrassende wendingen, zoals de verkiezing van Trump in de States, de Brexit en zelfs de voorverkiezing bij Les Républicains in Frankrijk. Als we die Brexit even willen vergeten – die moet nog opgestart worden en kan twee of meer jaren in beslag nemen – dan zou er in 2017 toch e.e.a. te beleven kunnen vallen. Geef die Trump eens de kans iets te doen en hou ermee op hem voor alles en nog wat te beschuldigen alvorens de man zelfs maar de kans gekregen heeft iets te bewijzen. Het zal heus niet moeilijk zijn het beter te doen dan Obama, die een zeer zwakke president is geweest, zeker naar Amerikaanse normen. Dat Trump IS harder zal aanpakken, wie heeft daar nu iets tegen? Dat hij toenadering zoekt met Rusland kan de wenkbrauwen doen fronsen, maar in het kader van een nieuwe anti-islam strategie zouden we Poetin wel eens nodig kunnen hebben. Al bij al is de overgrote meerderheid van de Russen ook (orthodox) christelijk, zoals we nog eens kunnen zien hebben bij de begrafenis van de in Turkije vermoorde Russische ambassadeur. Een christelijke godsdienst die liefde en vergiffenis predikt en niet haat en wraak zoals de islam. In eigen land zitten we trouwens in een financieel sukkelstraatje waar dit land niet meer uit schijnt te kunnen ontsnappen, dit ondanks de centrumrechtse federale regering die dat varkentje eens zou gaan wassen. De oplossing om daaraan iets wezenlijk te doen is een volledig nieuw fiscaal systeem, een belastingvereenvoudiging van het type vlaktaks, die een einde zou maken aan alle subsidies, aftrekpostjes (met de daarbij behorende, kostelijke controles) en achterpoortjes, met enkel een uitzondering voor wie onder een zekere grens zit. Hoe erg men het ook steeds heeft over de vermeende en steeds groter wordende armoede, we zijn nog altijd de op één na (Luxemburg) rijkste burgers van Europa, die zich met deze feestdagen een ongeluk kopen (meer dan 8 miljoen online betalingen dit weekeinde!) om voor elkaar niet onder te moeten doen of met duizenden op een extra vakantie te trekken. En ‘Music for Life’ bracht bijna 7,5 miljoen euro op en dat alleen in Vlaanderen. Raar hé, voor een volk dat door de francofonen geregeld voor fascisten en racisten versleten wordt.
Niettegenstaande dat alles, aan allen toch een vredige Kerst en een voorspoedig 2017!
Een van de grote problemen waarmee onze regeringen (mv!) te kampen hebben is de vergrijzing van de bevolking. Een probleem, dat men al enkele decennia had kunnen zien aankomen maar waarbij men steeds een struisvogelpolitiek heeft gevoerd. De Belg werkt gemiddeld maar 32 jaar in heel zijn carrière en dat is een diepterecord in Europa, zeker als men weet dat er ook nu nog meer dan 200.000 vacatures zijn die slecht of niet worden ingevuld. Zo is algemeen geweten dat de goedkoopste manier om de loonkloof met onze buurlanden te dichten, ervoor te zorgen is dat meer mensen aan het werk blijven. Vergeet trouwens het sprookje dat dat loonverschil zou zijn weggewerkt, zoals men wel eens durft vertellen. Dat laatste geldt alleen maar voor het verschil dat er na 1996 gekomen was. Het verschil dat er toen al was (10/15%) bestaat nog steeds. Niettegenstaande dat alles wordt het brugpensioen (dat tegenwoordig ‘werkloosheid met bedrijfstoeslag’ heet) nog steeds toegepast. Axa en Douwe Egberts zijn de laatste slechte voorbeelden, waarbij men nog steeds mensen met 55 jaar op rust kan zetten, omdat ze dat nog dit jaar hebben aangevraagd, terwijl de algemene regel wel 62 is. Vanaf 01.01.2017 zou dat niet meer kunnen en wie dat niet gelooft maakt men wel wat anders wijs, zeker zolang Kris Peeters daar een vinger in de pap blijft houden.
Tien jaar geleden kon men in dit land al met 48 jaar op brugpensioen, nu is dat 55 en tegen 2020 zou dat 60 jaar moeten worden. Men zou dan wel moeten ophouden met allerlei typisch Belgische toestanden, waarbij bepaalde zaken en wetten worden afgeschaft, maar dan vervangen door enkele ingewikkelde systemen waarbij een leek het bos niet meer ziet van de bomen.
Tenslotte nog dit. Die algemene vervroegde pensionering bij grote bedrijven heeft niets te maken met zware beroepen of medische problemen, maar gaat over gezonde mensen met bergen ervaring. En dan maar zeuren over de achteruitgang van onze welvaartstaat. De enige die redenen hebben om te klagen zijn die van de jongere generatie die nu al weet tot 67 te zullen moeten werken zonder voldoende garanties op een fatsoenlijk pensioen tenzij ze daar straks meer voor zal moeten afdragen…
De uitspraak van het Europese Hof voor Justitie i.v.m. de Arco affaire was geen verrassing. Die heeft alleen maar bevestigd wat de Belgische juridische instanties al verklaard hadden, nl dat de Arco-klanten officieel geen spaarders waren, maar beleggers. Het erge van deze zaak is dat deze mensen, meestal met bescheiden middelen, door het ACW verteld waren dat ze wél spaarders waren, maar dat datzelfde ACW, via Arco hun geld voor 95% belegde bij Dexia als aandeelhouder(s). Wie hier in de fout is gegaan en verantwoordelijk is, is dat ACW dat zich ondertussen Beweging.net is gaan noemen al dan niet als gevolg van de hele affaire. Dat ACW had ook nooit de bijna totaliteit van het geld van haar spaarders op één bank mogen zetten. Zoiets doet niemand die iets van geldzaken afweet. Er is hier duidelijk sprake van roekeloosheid en/of onbekwaamheid en het zou dan ook niet meer dan billijk zijn dat die organisatie haar vroegere spaarders schadeloos stelt. Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten.
Jammer genoeg heeft men de hele zaak gepolitiseerd en dat is in dit land synoniem van koehandel. De zaak werd doorgespeeld naar de toenmalige federale regering – een in lopende zaken a.u.b. - geleid voor Yves Leterme, ook van ACW signatuur en die vond er niets beters op dan de mensen een staatswaarborg te geven, net zoals spaarders met een gewone bankrekening. Pikant detail daarbij is wel dat Arco pas bij het waarborgstelsel werd ondergebracht nadat ze beslist had in vereffening te gaan. Dat is zoveel als een brandverzekering afsluiten nádat het gebrand heeft. Daarvoor alleen kan men al gerechtelijk vervolgd worden (en feitelijk ook Leterme, die daaraan heeft meegewerkt).
Van Leterme hoort men in deze zaak niets meer, wel van onze vriend Kris Peeters, nota bene: een beschermeling van diezelfde Leterme die hem destijds in de Vlaamse deelregering opnam en hem daarna zijn plaats als Vlaams minister-president afstond. Diezelfde Peeters zegt nu een ‘creatieve oplossing’ te zullen uitwerken, zodat de gedupeerden tenminste nog een deel van hun geld zullen terugzien. Wat dat juist gaat worden, is nog niet bekend, maar elk besluit dat de belastingbetaler zal laten meebetalen riskeert teniet te worden gedaan door de andere Dexia-aandeelhouders, die niet via Arco in Dexia geïnvesteerd hadden, wél hun geld zijn kwijt geraakt en waarvan er nog een hangende zaken zijn bij het gerecht.
Er is maar één rechtvaardige oplossing in deze zaak, nl dat Beweging.net, het vroegere ACW, de hele rekening betaalt, ongeacht wat daarvan de politieke gevolgen zouden kunnen zijn. Er is in de Belgische geschiedenis trouwens een precedent. Toen haar Middenkredietkas ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw failliet ging, vergoedde de Boerenbond de gedupeerden en werden de beleidsverantwoordelijken uit het bestuur van de Boerenbond gezet. In de Arco-zaak onderhandelt ACW-topvrouw Swiggers nog altijd mee de Arco-vereffening…
Johan Vande Lanotte verlaat de federale politiek. Hij heeft zelf zijn vertrek in het parlement aangekondigd en vertrekt op 10 januari 2017. In zijn laatste speech voor de Kamer kon hij niet nalaten nog eens na te trappen, richting de huidige federale regering. Dat had hij beter niet gedaan, want hij kreeg lik op stuk van niemand minder dan Eric Van Rompuy, de chagrijnige voorzitter van de commissie Financiën, die misschien niet erg geliefd is, maar die weet waarover hij spreekt en die Vande Lala vroeg voor eigen deur te vegen. Hij herinnerde hem eraan dat de regeringen Verhofstadt, waarin Vande Lala als minister verantwoordelijk was voor de Begroting, het primaire saldo (zonder rentelasten) van 6% dat de regering Dehaene had achtergelaten, volledig hadden opgesoupeerd. Dat was er mede de oorzaak van dat de staatsschuld, die in die economisch voordelige periode drastisch verlaagd had kunnen worden (zoals Verhofstadt zelf had neergeschreven in zijn eerste drie burgermanifesten), integendeel nog was opgelopen doordat paars-groen en daarna paars alleen het geld langs deuren en vensters hadden buiten gesmeten. Dat de huidige federale regering het moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, is nog altijd het gevolg van de desastreuze politiek van Verhofstadt’s ‘actieve welvaartstaat’.
Misschien was Vande Lala wel nog wat langer in het parlement blijven zitten, maar dat kon niet meer door de beslissing van de nieuwe SP.a voorzitter John Crombez, dat partijleden de functie van burgemeester (in dit geval van Oostende) niet meer kunnen combineren met die van volksvertegenwoordiger. Interessant daarbij is dat ‘den John’, zelf een poulain was van Vande Lala. Deze laatste had trouwens heel wat van zijn beschermelingen in de politiek gepusht. Denk maar aan Caroline Gennez, die ook voorzitster moést worden. Aan Jannie Haeck, die CEO werd bij de NMBS en nu hetzelfde doet bij de Lotto. Aan Jo Cornu bij de NMBS, nadat die andere beschermeling, Frans Van Massenhoven, eerst de voorkeur kreeg maar toen ‘technisch ziek’ werd. En zo zullen er nog wel geweest zijn, denk maar aan wat er allemaal gebeurde bij het nu failliete Electrawinds, om er maar één te noemen.
Vande Lanotte was in Vlaanderen hét voorbeeld van de oude Belgische benoemingspolitiek (pas nog bekritiseerd door dezelfde Crombez) en het is alleen maar te hopen dat de Oostendenaars hem bij de gemeenteverkiezingen in 2018 ook de laan zullen uitsturen.
De Antwerpse haven kwam dezer dagen nog eens in het nieuws, nu bevoegd Europees commissaris Violeta Bulc akkoord zou gaan met het voorstel Peeters, waarbij de wet Major wordt ‘aangepast’, maar niet afgeschaft, zoals Fernand Huts en Co het zouden gewild hebben. Hoofdreden voor die Europese beslissing is dat enkele grote havenbedrijven al akkoorden met de vakbonden daarover zouden gesloten hebben. Is de zaak nu van de baan? Verre van, want Spanje, dat voor gelijkaardige toestanden door de E.U. wel al was veroordeeld maar in beroep was gegaan, heeft nu een argument meer om de zaak weer op tafel te brengen. Discriminatie is het laatste argument waarvoor men gesanctioneerd kan worden door een Europa die zo stilaan schrik van zichzelf begint te krijgen en het niet meer aandurft nog lidstaten te straffen.
Recentelijk was er trouwens nog een uitspraak vanwege de Vlaamse deelregering, die zegt op zoek te zijn naar alternatieven voor het geplande Saeftinghedok, een dok dat nóg groter zou worden dan het Deurganckdok. Bij al dat containergeweld vergeet men nl wel eens dat de jobs die er daardoor in de haven bij zouden komen, heel zwaar gesubsidieerd raken door de diverse (on)kosten bij zo’n nieuwe installaties. Zo heeft men voor het nieuwe dok een spoorwegtunnel moeten aanleggen die 900 miljoen euro heeft gekost, meer dan het dok zelf. Hoe zwaar die subsidiering is, werd zopas nog eens in de verf gezegd door Geert Noels, de nuchterste econoom ter zake, die beweert dat de jaarlijkse baggerkosten voor het Deurganckdok 25 miljoen bedragen. Dat betekent 25.000 euro per job per jaar. Volgens Noels ligt de directe tewerkstelling in de Antwerpse haven momenteel zelfs lager dan in 2004 en zou dat grotendeels komen door de forse toename van het containervervoer, waarvoor men minder dokwerkers nodig heeft. Dat komt omdat: 1) de maakindustrie zo goed als verdwenen is uit de haven, 2) de chemische, die wél telt, zo geautomatiseerd is dat men er veel minder mensen nodig heeft en 3) de logistieke werkgelegenheid – zoals die van Huts’ Katoennatie – wordt weggepest.
Tenslotte hoort men dezer dagen nog bitter weinig over hoe al die extra containers straks nog uit de haven zullen raken als er geen snellere oplossing komt voor de Antwerpse Ring, al dan niet overkapt. Als daar niet snel iets aan gedaan wordt, wordt stapvoets er straks de maximum snelheid…
Kortom, de Antwerpse haven blijft wel de belangrijkste groeimotor voor de Vlaamse cq Belgische economie, maar alles heeft zijn prijs en dat wordt wel eens vergeten.
In ‘onze’ Kongo is het weer hommeles. Dat is feitelijk niets abnormaals, want het is daar nooit rustig geweest sinds de zgz onafhankelijkheid. Dit keer is de oorzaak het feit dat Kabila junior na twee ambtstermijnen niet wil aftreden, alhoewel dat voorzien is in de Kongolese grondwet of wat daarvoor moet doorgaan. Feitelijk niets nieuws onder de zon in Afrika waar alleenheersers, al dan niet democratisch verkozen, meestal niet willen opstappen, zelfs niet als ze verkiezingen verliezen, zoals zopas nog gebeurd is in dat West-Afrikaanse landje, Gambia dacht ik. Misschien had Kabila beter gedaan zoals Putin, die zich na zijn eerste twee termijnen liet opvolgen door stroman Medvedev (betekent ‘beertje’, een erg toepasselijke naam) om daarna weer officieel de touwtjes in handen te nemen.
Met ‘onze’ Kongo zal het wel nooit iets worden en dat dankt het land aan onze traditionele partijen die het kolossale gebied destijds, bij manier van spreken, tussen de soep en de patatten onafhankelijk verklaarden. Kongo is qua oppervlakte zo groot als de helft van de continentale USA (zonder Alaska) – twee miljoen vierkante kilometer - maar heeft geen infrastructuur die naam waardig, geen wegen die op iets trekken, buiten die welke de Chinezen er het laatste decennium hebben gelegd (om de bodemrijkdommen van het land weg te halen). Alles wat de Belgen er vroeger opgebouwd hadden is verdwenen of versleten. Het opnieuw opbouwen is de dag van vandaag niet meer te betalen.
Men had destijds ‘onze’ Kongo moeten indelen in x-aantal onafhankelijke staten, volgens de verschillende volkeren die er leefden en dan zou er hier en daar wel een geweest zijn die er bovenop zou gekomen zijn. Katanga bv. Nu zijn ze allemaal even arm en worden ze uitgebuit door vreemde landen en bedrijven én door de eigen corrupte politiek. Zolang men in Afrika – ook buiten Kongo – de landsgrenzen laat zoals ze nu zijn, ttz samenvallend met de koloniale grenzen, zal het daar nooit rustig worden.
Ik kom nog even terug op de koehandel bij de NMBS, bij de aanstelling van de nieuwe CEO. Die ‘warme dame’, zoals ze zichzelf noemt, had tijdens haar jaren als delicatesse uitbaatster ook enkele bijverdiensten bij Bpost, BNP Paribas Fortis en Valeo (Frans onderdelen bedrijf). Die brachten haar jaarlijks samen 163.000 euro op (een kleine zes miljoen oude Befkes!). Dat zal wel een beetje meer geweest zijn dan de opbrengst van haar risotti en spaghettate. Het kan zijn – maar zeker is dat niet – dat ze een of meer van die ‘bijverdiensten’ zal moeten laten vallen, maar daar tegenover staan dan de 290.000 euro die ze straks via de Spoorwegen binnenrijft. Dat ze daarvoor bereid is met iedereen mee te werken, zal wel. Ze gaf eerder de indruk dat ze het groot lot had gewonnen. Ik denk dat ze – in tegenstelling tot haar voorganger – helemaal nergens dwars zal gaan liggen en dat binnen de NMBS wel alles bij het oude zal blijven. Door het immobilisme van de vakbonden, die het daar nog steeds voor het zeggen hebben, zal het zeer moeilijk zijn daaraan iets te veranderen, zodat NMBS nog wel een tijdje zal staan voor ‘Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten’.
Wie in deze zaak ook niet de kans heeft laten liggen zich (nog maar eens) belachelijk te maken, is onze ‘vriend’ Kris Peeters. Die dacht – vóór de uiteindelijke beslissingen bekend waren - nog eens zwaar te moeten uithalen naar de N-VA door te stellen dat die partij helemaal niets wil veranderen (waarin hij gedeeltelijk zelfs gelijk heeft) en het allemaal oude politieke cultuur noemde. Nadat echter ook zijn partij meeging in de koehandel, waarbij twee extra mandaten werden gecreëerd om ervoor te zorgen dat alle meerderheidspartijen er geen moesten prijsgeven, hebben we Peeters niet meer gehoord…
Enfin, hij dronk mee een glas, loosde een plas en liet alles zoals het was.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. In ‘De Zevende Dag’ kwam SP.a-voorzitter Crombez vertellen, dat het tijd werd om een einde te maken aan de politieke benoemingen bij de overheidsbedrijven. Groot gelijk heeft ‘den John’. Alleen vergeet hij dat zijn eigen partij al enkele decennia datzelfde spel heeft meegespeeld en pas nu bezwaren heeft, nu ze als oppositiepartij er (voorlopig?) niet meer van kan profiteren. Als er trouwens één partij is die op dat gebied steeds boven haar gewicht beloond is geworden, dan is het die van de Vlaamse socialisten, die meestal in de federale regering zijn geraakt dank zij het overwicht van hun Waalse familie, die in het zuiden nog altijd de grootste politieke formatie is sinds WO II en daarvan maximaal heeft kunnen profiteren om haar mannetjes en vrouwtjes bij die overheidsbedrijven aan lucratieve postjes te helpen. In mijn blog van 17 dezer (‘NMBS à la carte’) vermeldde ik nog dat in 2013 twaalf van de zestien leden van de Franstalige benoemingscommissie van de Hoge Raad voor Justitie lid waren van de PS (lees: benoemd via de partij)…
