|
In ‘onze’ Kongo is het weer hommeles. Dat is feitelijk niets abnormaals, want het is daar nooit rustig geweest sinds de zgz onafhankelijkheid. Dit keer is de oorzaak het feit dat Kabila junior na twee ambtstermijnen niet wil aftreden, alhoewel dat voorzien is in de Kongolese grondwet of wat daarvoor moet doorgaan. Feitelijk niets nieuws onder de zon in Afrika waar alleenheersers, al dan niet democratisch verkozen, meestal niet willen opstappen, zelfs niet als ze verkiezingen verliezen, zoals zopas nog gebeurd is in dat West-Afrikaanse landje, Gambia dacht ik. Misschien had Kabila beter gedaan zoals Putin, die zich na zijn eerste twee termijnen liet opvolgen door stroman Medvedev (betekent ‘beertje’, een erg toepasselijke naam) om daarna weer officieel de touwtjes in handen te nemen.
Met ‘onze’ Kongo zal het wel nooit iets worden en dat dankt het land aan onze traditionele partijen die het kolossale gebied destijds, bij manier van spreken, tussen de soep en de patatten onafhankelijk verklaarden. Kongo is qua oppervlakte zo groot als de helft van de continentale USA (zonder Alaska) – twee miljoen vierkante kilometer - maar heeft geen infrastructuur die naam waardig, geen wegen die op iets trekken, buiten die welke de Chinezen er het laatste decennium hebben gelegd (om de bodemrijkdommen van het land weg te halen). Alles wat de Belgen er vroeger opgebouwd hadden is verdwenen of versleten. Het opnieuw opbouwen is de dag van vandaag niet meer te betalen.
Men had destijds ‘onze’ Kongo moeten indelen in x-aantal onafhankelijke staten, volgens de verschillende volkeren die er leefden en dan zou er hier en daar wel een geweest zijn die er bovenop zou gekomen zijn. Katanga bv. Nu zijn ze allemaal even arm en worden ze uitgebuit door vreemde landen en bedrijven én door de eigen corrupte politiek. Zolang men in Afrika – ook buiten Kongo – de landsgrenzen laat zoals ze nu zijn, ttz samenvallend met de koloniale grenzen, zal het daar nooit rustig worden.
|
