Nu Beke zijn ontslag als onderhandelaar heeft gevraagd en we aan het volgende rondje koninklijke consultaties bezig zijn, heeft Albert II beslist, dat het ook voor hem helemaal niet meer dringend is. De man heeft dan ook een verlengd vrij weekeinde genomen, wat we hem in de huidige situatie helemaal niet kwalijk kunnen nemen. Wat wél bedenkelijk is, is dat de vorst een beetje té nadrukkelijk de kaart van de PS trekt. Dat hij De Wever en zijn partij geen goed hart toedraagt, tot daar toe. Die partij heeft - op langere termijn - immers het einde van zijn koninkrijk in haar programma en dat zou ook het einde van de heerschappij der Saksen-Coburgers betekenen. Of het verstandig is, dat zo te laten blijken, is een andere zaak. Albert zou namelijk, net zoals Di Rupo te vinden zijn voor besprekingen met negen partijen, waarschijnlijk met in het achterhoofd de mogelijkheid om de N-VA ergens kwijt te geraken. Daarmee is het Belgisch probleem echter niet opgelost en zal men komen tot een onwerkbare regering, met in Vlaanderen alleen nog N-VA en Vlaams Belang in de oppositie. Met uitzondering van enkele Belgicistische oude knarren, zal men bij CD&V daarop niet zitten te wachten. Een tweede electorale afstraffing zou voor die partij fataal kunnen worden. Dat Albert II de francofone kaart trekt, blijkt trouwens ook uit de koninklijke genadeverzoeken van de laatste vier jaar. In die periode kreeg hij zo'n 1.500 van die verzoeken en die waren vrij gelijkmatig verdeeld over de gemeenschappen. Van de 622 ingewilligde verzoeken, waren er echter 513 Franstaligen die een kwijtschelding kregen, tegenover slechts 109 Nederlandstaligen. Het laatste jaar, 2010, was de verhouding trouwens helemaal zoek: 69 Franstalige tegenover slechts 6 Nederlandstalige verzoeken, een verhouding van 90 tot 10%! Zouden die verzoeken misschien door Paola worden behandeld? Albert zou beter een voorbeeld nemen aan zijn overleden broer. Toen die koning werd en gewaar werd dat het gevaar voor zijn koninkrijk uit de links-Waalse hoek kwam, heeft hij die strekking een voorkeursbehandeling gegeven en zo het gevaar van een republiek doen wijken. Albert zou nu het tegenovergestelde moeten doen en beter de N-VA en de overtuigde Vlamingen in de andere partijen wat welgewilliger zijn. Met zijn huidige politiek van tegenwerking zal hij immers eerder bereiken dat de Vlamingen, terecht trouwens, zijn hele monarchie naar de prullenmand zullen verwijzen. Al dat koninklijk gedoe is trouwens helemaal niet meer van deze tijd en ook niet meer te doen in een land dat in feite bestaat uit twee landen, die met de dag verder uit elkaar groeien.
Bart De Wever heeft overschot van gelijk, waar hij zegt dat er nu maar eens een formateur moet komen. Het zottekensspel heeft al lang genoeg geduurd. Ofwel wordt het Di Rupo, ofwel zal hij zelf desnoods zijn verantwoordelijkheid nemen. Het voorstel van Di Rupo om nog maar eens e.o.a. voorbereider het veld in te sturen, vindt hij totaal overbodig en dat is het ook. Enfin, ondertussen weten we dat Di Rupo ook kan schrijven. Voor de allereerste keer sinds de verkiezingsgesprekken begonnen zijn, meer dan 340 dagen geleden, heeft hij iets op papier gezet. Hij heeft Beke schriftelijk laten weten dat hij het met diens voorstellen niet eens is. Het voorstel van Bart De Wever, het eerste dat destijds op papier stond, werd door de PS na één uur al van tafel geveegd, dit van Beke kreeg een njet nog vóór het officieel bekend werd. Probleem met die Franstaligen van ons in het algemeen en met Di Rupo in het bijzonder is, dat ze geen helemaal verantwoordelijkheid willen nemen. Ze zijn zo gewend te profiteren van het Belgische systeem, dat door Vlaanderen betaald en dus in stand wordt gehouden, dat ze als de dood zijn om daaraan ook maar iets te willen veranderen. Meer geld voor de gewesten willen ze wel geven (en de SP.a staat daarbij de applaudisseren) en ze doen daarbij alsof dat ik weet niet wat is. Echte responsabilisering zit er niet in. Ofwel verschuilt Di Rupo zich achter de Franstalige mede-voorzitters, ofwel achter de negen (9!) partijen waarmee hij zgz aan tafel wil. Van een angsthaas gesproken. In het slechtste geval willen de francofonen een Leterme III, een voortzetting en uitbreiding van de huidige regering in lopende zaken, waarin zij - de francofonen - het toch voor het zeggen hebben. Maar er is nog meer. Op 28 mei a.s. houdt de PS een congres waarbij de voorzitterszetel op het spel staat. Di Rupo bezet die reeds 10 jaar en werd de laatste twee keer verkozen met een score van rond de 90%. Hij zal die score waarschijnlijk weer halen en dan moeten kiezen tussen voorzitterschap en dat van Belgische premier. Hij zal voor dat eerste kiezen. Pikant detail is, dat die verkiezingen eigenlijk voorzien waren voor de maand juli, maar dat men die waarschijnlijk vooruitgeschoven heeft om Di Rupo plezier te doen en hem zo een excuus te geven om geen Belgische premier te moeten worden. De man (!) weet dat hij die laatste job niet aan kan en er zich alleen maar belachelijk kan in maken. Blijft dan het alternatief De Wever. Die weet, dat hij met zijn programma geen schijn van kans zal maken bij de Franstaligen, maar dat hij in dat geval wél zal scoren in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen. Dat wordt dan iets voor na de zomer. 'Overzomeren' noemen ze dat. Voor de volgende regering zou het dan wel eens 'overwinteren' kunnen worden.
Onze economie gaat er de volgende vijf jaar flink op vooruitgaan, althans volgens het Planbureau. Dat bureau schetst een toename met gemiddeld 2,2% per jaar, wat ongeveer een halve procent meer is dan het Europese gemiddelde. Hoera, hoera, dus, want dat betekent ook dat er in die periode elk jaar zo'n kleine vijftigduizend jobs zouden bijkomen. Nu nog de honderdduizende werklozen motiveren om aan de slag te gaan en de toekomst van dit landje is (weer) verzekerd. Zou het? Vergeten we niet dat datzelfde Planbureau de crisis van 2008 niét had zien aankomen. Toen kon het klaarblijkelijk geen jaren vooruitzien, evenmin trouwens als de arrogante ratingbureaus zoals Standard & Poors dat gezien hadden. En er is meer. Nog vrij recent, ergens in maart, werd gesuggereerd, dat de Waalse economie sterker vooruitging dan de Vlaamse en dat ze ons rond 2015 - qua vooruitgang - zelfs zou voorbijsteken. Ik had daarover in mijn blog van 4 maart nog geschreven, dat ze daar in het zuiden van het land dan wel moesten ophouden met te staken van zodra ze er nog maar het woord horen. Die inschatting van de Waalse vooruitgang blijkt nu alles te maken hebben gehad met het feit, dat in 2009 Google en Microsoft enkele grote projecten hadden opgestart in Bergen, toevallig de thuishaven van Di Rupo. Vorig jaar, in 2010, was het grootste nieuwe project in Wallonië een distributiecentrum van Johnson & Johnson en dat leverde slechts 110 nieuwe banen op. In totaal trok Wallonië in 2010 slechts 38 nieuwe buitenlandse investeringen aan, die samen voor 780 nieuwe jobs zorgden. Vlaanderen had er in dat jaar liefst 108 en die zorgden voor 3.907 nieuwe banen. Al deze gegevens zijn feiten van wat gebeurd is. Iets anders dan voorspellingen door een instituut dat eerder wat aan natte vingerwerk lijkt te doen. Het zou beter wat minder van de toren blazen, want de buitenlandse investeringen in 2010 lagen zes procent lager dan het jaar ervoor. Als voornaamste reden wordt daarvoor aangehaald, dat de loonkosten hier te hoog zijn. Om nog maar eens te vergelijken met buurland Nederland, daar kost een werknemer 20% minder. Niet dat die daar minder verdient, het zijn de belastingen op de arbeid die het verschil maken. Misschien kan het Planbureau daar eens een studie over maken...
In mijn blog van 9 dezer schreef ik al, dat er - volgens mij - van heel die mobiliteit van Antwerpen niet veel in huis zal komen. Dit als gevolg van het stopzetten van de bouw van de tramverbinding tussen de stad en Wijnegem, een verbinding die deel uit maakt van het zgn 'masterplan', dat - volgens de overheid - in zijn geheel dient uitgevoerd te worden, wil het enig succes hebben om het dichtslibben van de wegen in en rond de Scheldestad te voorkomen. Ik krijg daarin gelijk door niets minder dan het Rekenhof, dat in zijn jaarverslag eveneens brandhout maakt van het hele Oosterweelproject. Acht maanden na het fameuze akkoord waarbij men afstapte van het Lange Wapperproject, is er altijd nog geen duidelijkheid over het belangrijkste punt van de hele zaak: de financiering van het nieuwe plan. De zaak ligt zo goed als stil en dat het masterplan tegen 2020 volledig zou zijn uitgewerkt, kan nu al als een fabeltje gecatalogeerd worden. Een stad die er prat op gaat dat ze een rechtstreekse spoorverbinding heeft met China, over een traject van zo'n 12.000 kilometers, kan op eigen grondgebied geen tramlijn van een paar kilometer gelegd krijgen. Ook het broodnodige nieuwe milieueffectenrapport, dat er moet komen voor alle wijzigingen die aan het Lange Wapperproject zijn aangebracht, is er nog steeds niet. Tenslotte nog dit: het Rekenhof vraagt zich ook af, hoe De Lijn die voorlopig geschorste tramlijn denkt uit te baten, mocht ze al klaar zijn tegen 2012. De levering van de nieuwe trams voor die lijn is nl pas voorzien in 2014...
Ik ben geen echte kenner van de hedendaagse literatuur, alhoewel ik het nieuws daarover wel oppervlakkig volg. De naam Yves Petry, zo te zien nu niet direct een naam van bij ons, zullen we nu wel kennen. De man werd zopas in Amsterdam bekroond met de Libris Literatuurprijs en haalde het van vijf Nederlandse concurrenten. Voor die laatsten moet het zo stilaan wel een frustratie worden. Petry is nl de derde Vlaming op rij die met die toch prestigieuze prijs gaat lopen. Vorig jaar was dat Bernard Dewolf en twee jaar geleden Dimitri Verhulst. En daarmee houdt het niet op, want ook de AKO-prijs, nog zo'n bekroning binnen het Nederlandse taalgebied, ging de laatste twee jaar ook al naar Vlamingen: Erwin Mortier en David Van Reybrouck. De reden waarom Vlamingen het zo goed doen in het Nederlandse taalgebied, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat wij altijd hebben moeten vechten voor het behoud van onze taal en die taal dan ook meer koesteren dan de Nederlanders dat doen. We moeten het trouwens niet altijd in de hoge literatuurmiddens gaan zoeken. Denk maar aan de vroegere uitzendingen van 'Tien voor Taal', waar de Vlaamse mededingers meestal de bovenhand haalden. Het is een hoopvol gegeven, want het zegt, dat er hier t.o.v. de Nederlandse taal toch wat meer gebeurt dan wat men op onze Tv zenders zo allemaal te horen krijgt, wat men het ''verkavelvlaams' is gaan noemen. Vlamingen horen in hun eigen, volkse producties misschien wel graag de eigen plaatselijke volkstaal, maar weten toch dat ze het standaard Nederlands onder de knieën moeten krijgen om verder te geraken. Als ze die gemoedstoestand nu ook eens willen vertalen naar de politiek, komt er misschien nog eens iets van.
Er is vorige week nogal wat te doen geweest over Bruno Tuybens, SP.a kamerlid en zelfverklaard jager op bonussen van topmanagers. Het bleek nl dat de jager vroeger ook stroper was geweest. Vóór hij in de politiek stapte, werkte Tuybens nl voor KBC en kreeg hij daar, van 1998 tot 2001, een riante bonus van in totaal zo'n 250.000 euro, tien miljoen oude Befkes! Hij heeft zich in alle mogelijke bochten moeten wringen om dat uit te leggen. Zo'n bonus zou rechtmatig geweest zijn, die van bv de bankdirecteuren van dit ogenblik niet, omdat die laatsten zichzelf die bonus toezegden. Hij, Tuybens, kreeg die, omdat hij had meegedaan met een zgn 'warrantplan', wat dat ook moge zijn. Nu, ongeacht het feit of Tuybens met zijn redenering gelijk heeft of niet, het blijft natuurlijk een feit dat de man, als lid van een partij die zgz de kleine man vertegenwoordigt, bij de gewone socialist in de straat op niet teveel begrip zal moeten rekenen. Zijn uitleg, dat er bij de SP.a mensen zijn die nog een stuk rijker zijn dan hij, verergert alleen maar dat gevoel. Het kan trouwens nog erger. In Frankrijk zijn er volgend jaar presidentsverkiezingen. Bij de socialisten aldaar maakt Dominique Strauss-Kahn een grote kans om het te halen, zegt men. Niet alleen in zijn eigen partij, maar zelfs tegen huidig president Sarkozy. Die Strauss-Kahn, die men in de politieke wandelgangen kent als DSK, is momenteel hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), een job die hem door Sarkozy zelf werd aangeboden. De man is gehuwd met de vroegere Tv-presentatrice Anne Sinclair (die van Belgische origine zou zijn). Het koppel bezit een luxueus appartement op het Place des Vosges in Parijs, een niet minder luxueuze woning in Marrakech en een indrukwekkende verzameling schilderijen die Anne heeft geërfd van haar grootvader, galeriehouder Paul Rosenberg, de man die o.m. Picasso lanceerde. Echte socialisten dus die zich verplaatsen in een Porsche. Net zoals papa Daerden, maar die komt tegen DSK toch nog wat te kort. Enfin, allemaal socialisten van het type: 'denk links, leef rechts en hoop maar dat de massa zich aan u zal vergapen en daarna voor u zal stemmen'. Misschien zelfs onder De Gaulle's motto: 'Français, françaises: on vous a compris'...
Het is weer koekenbak in de koekenstad, nu de Raad van State de aanbouw van een tramlijn afkeurt. Een lijn die, nota bene, reeds voor meer dan de helft is gerealiseerd en waarvan het werk waarschijnlijk zo vlot gaat omdat het een samenwerking met 'de privé' (PPS) is. De zaak is al vier jaar hangende, na een klacht van een zgn '"buurtcomité', dat in werkelijkheid een eenmansactie schijnt te zijn. Tweemaal werd zijn vordering verworpen, maar de Raad van State draait de zaken nu helemaal om. Van muggenzifterij gesproken. Wat er nu verder gaat gebeuren is nog koffiedik kijken. Het is wel zo dat deze tramlijn, die Wijnegem via Deurne met de stad Antwerpen moet verbinden, deel uitmaakt van het fameuze Antwerpse masterplan. Daarvan is recentelijk nog gezegd dat het helemaal zal moeten worden uitgevoerd, wil het effect hebben. Als men echter zo verder gaat, met een klacht op elk werk dat er in dat kader nog plaats vindt, dan komt er van de mobiliteit van Antwerpen helemaal niets meer in huis. Enfin, 'Nimby' ('Not In My Backyard') heeft in Antwerpen, na het Lange Wapper debacle, zijn tweede overwinning beet. Straks zal er ook van de vernieuwing van de Krijgsbaan waarschijnlijk weinig in huis komen, als de verdedigers van de vleermuizen in de ruines van het fort van Borsbeek weer boven water zullen komen. Dat actievolkje dat geen andere problemen schijnt te hebben, voelt zich immers sterker dan ooit, nu het zich kan verschuilen achter een officiële staatsdienst wiens belangrijkste taak het ziften van muggen blijkt te zijn. Arm Vlaanderen dat nog maar eens gediscrimineerd wordt in zijn ontwikkeling door een van de vele uitwassen van het Belgische systeem.
