|
Mijn jongste dochter had bij Ryanair een korte vakantietrip met haar gezin geboekt naar het Spaanse Alicante, waar haar (Nederlandse) schoonouders wonen. Iets dat ze elk jaar een keer doen. Op paaszondag vertrokken en de donderdag daarop weer terug, was het plan. Maar toen kregen ze te doen met de staking van de Franse luchtverkeersleiders en geraakten ze, zoals zovelen, niet terug. Het wordt een verlengde vakantie, want terugvliegen zit er deze week niet meer in. Nu hebben zij geluk, want ze logeren daar bij opa en oma en vooral deze laatste zal er niet om rouwen haar kleinkinderen eens wat langer te kunnen zien. Voor wie daar echter extra kosten moet maken voor eten en logeren, is dat helemaal niet leuk meer.
In feite zouden dergelijke categorieën van werknemers niet zomaar mogen staken. Ronald Reagan had daar destijds een oplossing voor: hij ontsloeg ze allemaal en verving ze door militairen die eenzelfde opleiding hadden gekregen. Zoiets zal in het ‘democratische’ Europa wel niet gebeuren, al dient daar ook aan toegevoegd dat het luchtverkeer sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw heel wat is toegenomen en nogal wat zaken gecompliceerder zijn geworden. Toch blijft het ergens immoreel dat een relatief kleine gespecialiseerde groep zomaar honderdduizenden passagiers, vliegtuigmaatschappijen en luchthavens kan gijzelen.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor luchtverkeersleiders. Ook bij ons is er nog steeds de dreiging van een staking van de zee- en rivierloodsen. Die had normaal op zondag moeten ingaan, is voorlopig opgeschort, maar niet afgeblazen. In dit laatste geval zijn de gegijzelden geen vakantiegangers, maar havens, transportbedrijven en industrieën, waar tienduizende mensen hun boterham verdienen. Straks is het misschien weer de beurt aan de sluiswachters en zo blijft onze samenleving een potentieel slachtoffer van onverantwoorde chantages en/of acties, al dan niet gesteund door de vakbonden. Ook de democratie blijkt zijn grenzen te hebben.
|
