Hoe men er ook tegenaan kijkt, van het coronavirus zijn we nog niet vanaf. Ondanks de – gelukkig – nog altijd dalende cijfers van besmettingen, overlijdens en ziekenhuis opnames in eigen land, lijkt het elders nog verre van weg geweest. Na de nieuwe quarantaines in Noordrijn-Westfalen heeft nu ook Portugal terug een lockdown moeten toepassen op liefst 19 wijken van de hoofdstad Lissabon. Tot nu toe had Portugal, een land qua inwoners vergelijkbaar met België, slechts 1500 sterfgevallen (één zesde van bij ons) maar ook daar zijn ze er nog niet vanaf. En in Amerika hebben de staten California en Florida hun aangekondigde versoepelingen moeten terugdraaien.
In weerwil van alle beslissingen die ter zake werden en worden genomen en de scepsis daaromtrent – denk maar aan het uitbundig vieren van de kampioenstitel voetbal in de UK – kan men zich afvragen hoe dat verder gaat verlopen.
De grootste zondaars tegen alle reglementen en verordeningen in, zijn inderdaad de jongeren, die denken tegen het virus immuun te zijn. Dat is ook zo in het algemeen (er zijn uitzonderingen), maar die knapen en meiden vergeten dat wie besmet raakt en er zelfs niet van weet, het virus wel kan doorgeven aan oudere generaties en zieken of mensen met een verzwakte weerstand. Mensen zoals ikzelf die de tachtig voorbij zijn en niet meer de weerstand hebben van weleer. Ze mogen er gerust mee lachen, maar als ik in een supermarkt of iets dergelijks kom, is het mét mondmasker. En ik raad mijn leeftijd- en lotgenoten aan hetzelfde te doen. Je leeft maar één keer.
Het begin van de zomer betekent doorgaans dat de journalistiek, die zich bezig houdt met politiek, economie en aanverwanten , het lastig heeft om de krant volgschreven te krijgen. Zelfs het nieuws over COVID 19 raakt afgezaagd en, behoudens een tweede golf, interesseert het geen mens meer om dagelijks de hele litanie over corona steeds opnieuw te moeten horen. Daardoor moet elke journalist zelf op zoek naar stof voor het schrijven van de haast dagelijkse columns e.d. Gelukkig hebben we in dit land nog nieuws dat zo oud is als de straat, maar toch maar blijft terugkomen. Een soort jaarlijks weerkomende bezigheidstherapie. Zo kwam ook dit jaar het vreselijke verhaal uit de jaren 1980 van de Bende van Nijvel weer boven water. Nadat vorige testen en getuigenissen voor de zoveelste keer tot niets hadden geleid, gaat de gerechtelijke ploeg die daarmee bezig is (‘zou die ook nog iets anders doen?) de zaak weer openen. Ze hebben nl in het dossier van de Bende een foto gevonden van een man met een Italiaans vuurwapen in de hand en vraagt de burgers om info en/of medewerking indien die ze zouden verstrekken of zich die man zouden herinneren na zo’n 35 jaar.
De vraag, waarom dat dossier van de rechtbank van Dendermonde naar die van Charleroi werd overgebracht, is m.i. nog nooit gesteld, laat staan beantwoord geweest. Nadat dat gebeurd was heeft het dossier jaren lang bij het gerecht van Charleroi stof liggen vergaren en kwam het af en toe weer in het nieuws nadat enkele medewerkers weer eens tips hadden gekregen, die later niets opbrachten. Opmerkelijk was ook dat een zoon van de rechter die de zaak in Charleroi onder zijn bevoegdheid kreeg, gearresteerd werd wegens het stelen en verplaatsen van dure wagens vanuit België naar Spanje.
Nog opmerkelijk in deze zaak is het vroegtijdig overlijden van een zekere Willy Acke, zo’n beetje de spilfiguur van het parket van Dendermonde in deze zaak. Van Acken; een gerechtelijk journalist, werd in 1994 dood terug gevonden, opgehangen aan een boom. Amper 39 jaar. Officieel zou de man een natuurlijke dood gestorven zijn...
Dat er in de zaak van de Bende e.e.a. verscholen zit dat het licht van de zon niet mag zien, is al langer duidelijk Het waarom zou gevonden kunnen worden, mits de vraag van de overdracht naar Charleroi zou beantwoord worden. En zolang dat niet gebeurt, blijf ik erbij dat de zaak iets te maken had met de Cellules Combatantes Communistes (CCC). Sinds die groepering werd opgerold, hoorde men ook niets meer over de Bende.
In het juli-nummer van ‘Grondvest’, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), stond een peiling die het blad o.m. had voorgelegd aan de Vlaamse partijvoorzitters, met een dubbele vraag, nl a) wat 11 juli, de Vlaamse feestdag, voor hen betekende en b) of het een betaalde feestdag moet worden. De antwoorden waren voorspelbaar, op één straffe uitzondering na.
Dat de Vlaamsnationalisten, CD&V- en zelfs Open VLD-voorzitters uitkwamen voor hun Vlaamsgezindheid, was geen verrassing. Evenmin dat ‘bolleke’ Almaci en Conner Rousseau dat heel wat minder waren. Almaci noemde zich tegelijk Vlaming, Belg van Turkse afkomst, Europeaan en wereldburger en zei daarbij geen voorkeur te hebben. Rousseau haastte zich erbij te vertellen dat hij zich ook Belg voelde. Magnette moest het eens lezen!
De verrassing was de commentaar van Peter Mertens van de PvdA; Die gaf nl helemaal géén antwoord. Toen de redactie hem opbelde, zei daar iemand dat ze het zouden doorgeven. Na een tweede telefoontje antwoordde men dat het doorgegeven was. En daar bleef het bij. We moeten dus aannemen dat de communisten van de PvdA zich helemaal geen Vlaming voelen. Het is trouwens de enige partij die nog Belgisch unitair is en die nog dweept met communistische systemen zoals dat van China en van Kim Jong Oen (de laatste letter van de naam van de Noord-Koreaan – de u – spreekt men op VTM uit als een doffe Franse ‘e’. Blijkbaar willen ze daar de grote leider niet voor het hoofd stoten...
Tenslotte waren de zes partijvoorzitters, die wél reageerden, bereid om te trachten van 11 juli een betaalde feestdag te maken voor alle Vlamingen en geen apartheidsfeestdag meer zoals nu het geval is. In het slechtste geval zou men hem willen ruilen voor een andere feestdag, al zal 21 juli voor sommigen (voorlopig?) wel een brug te ver zijn.
Waarschijnlijk n.a.v. de Black Lives Matter-heisa heeft politiekcorrecte Belg Patrick Dewael, jammer genoeg ook parlementsvoorzitter, besloten dat bij het heropenen van het politieke jaar, eind september, ‘onze Kongo’ weer op het programma zal zetten. Vanwege onze ex-kolonie zijn er immers weer stemmen opgegaan opdat België zijn aandeel in de kolonisatie zou erkennen en tegelijkertijd er zijn excuses voor zou aanbieden. Dat het alleen daarom zou gaan, is natuurlijk een lachertje, Kongo wil geld van ons en geen klein beetje. Geld dat we trouwens niet hebben en dat, zeker de eerste jaren, misschien zelfs decennia, voor wat anders zal moeten dienen: corona, klimaat, immigratie (waar ook heel wat Kongolezen bij betrokken zijn). Daar zal dus nog een hartig woordje over vallen.
Stel u voor dat Kongo er toch in slaagt ons armlastige landje nog verder uit te knijpen, dan stellen zich toch enkele vragen. Aan wie gaan we dat geld (in de veronderstelling dat we het zouden hebben) geven? Aan een Kongolese regering waarvan iedereen weet dat ze het eigen onmetelijk land niet kan beheren, zelfs niet met de steun van Afrikaanse Uno-militairen en dat door de er heersende corruptie de gewone Kongolees er nooit iets van zal zien?
Dan is er nog iets merkwaardigs en dan komen we weer bij Urbanus terecht. Op een vraag in de Afspraak van de ook al onvermijdelijk politiekcorrecte Phara de Aguirre, of de Vlamingen racisten waren, zei Urbanus, met zijn gezond boerenverstand, dat er in Vlaanderen misschien tijdens WOII wel wat meer collaborateurs waren dan in Wallonië, maar dat tijdens de kolonisatie het de francofonen waren die in Kongo hun zakken gevuld hebben. Wat ik daaraan nog toe kan voegen is, dat - als het tot betalen komt - het straks wel Vlaanderen zal zijn die dat zal mogen doen. Dat terwijl de Vlamingen in ‘onze Kongo’ weinig of niets te vertellen hadden, alles er in het Frans gebeurde (en nog gebeurt) en ‘Flamand’ er een scheldwoord was geworden. Zelfs de naam van het land, afgeleid van de Bakongo stam (met ‘k’), die nog steeds bestaat, werd verfranst tot Congo (met een ‘c’).
Tenslotte zijn de meeste misdaden tegen de Kongolese bevolking niet gebeurd onder het Belgisch koloniaal bewind, maar daarvoor toen het land nog eigendom was van Leopold II. Voor eventuele claims uit die periode kunnen de Kongolezen zich beter wenden tot diens nakomelingen van Saksen-Coburg, die er nog altijd warmpjes in zitten...
---
Ik kom even terug op het tennistornooi van Djokovic, waarbij nu blijkt dat er al vier tennissers besmet zijn, Djokovic inbegrepen. Het zal daar wel even gedaan zijn met dansen met ontbloot bovenlijf in overvolle disco’s en poseren met fans in eveneens overvolle tribunes. Ze zouden daar nu iedereen die erbij was moeten testen, een onmogelijke zaak, waarbij het bang afwachten is wat de eindtol zal zijn. Dit had niets te maken met klimaat, immigratie of BLM, het was gewoon het lot uitdagen, waanzin.
Ondanks alle maatregelen die al zijn genomen, ziet het er niet naar uit dat we snel van het coronavirus vanaf zullen zijn. In China spreekt men al van een tweede golf, waarbij nu vooral de hoofdstad Peking getroffen is en men liefst 11 voorsteden in quarantaine heeft geplaatst. In Duitsland, waar men ervan overtuigd was de crisis onder controle te hebben, is de grootste vleeswarenfabriek gesloten moeten worden nadat meer dan 1.000 van de 7.000 medewerkers er besmet leken. Mede als gevolg daarvan moest er in Göttingen ook een soort sociale woontoren met honderden inwoners in quarantaine worden geplaatst.
Het meest te duchten geval van opflakkering is echter wat er gebeurde in Kroatië. Daar had de excentrieke tennisspeler Novak Djokovic – nota bene: momenteel de nr 1 van de wereld - er niets beter op gevonden dan zelf een eigen tornooi te beginnen, waarbij er niet alleen getennist werd, maar ook sociaal verbroederd, inbegrepen de nodige feestjes tot in de nachtclubs toe. Dat alles zonder de minste social distancing, laat staan mondmaskers. Het resultaat is navenant: er zijn momenteel al twee toptennissers die besmet zijn met corona en dat zouden er waarschijnlijk nog veel meer kunnen worden, ook supporters en andere toeschouwers, om nog niet van de families te spreken. Als dat zou kloppen, dan kan men zich afvragen wat het kan worden bij ons, waar een deel simpele zielen dachten in Brussel te moeten gaan betogen voor Black Lives Matters en dit nog eens herhaald werd tijdens het eerste weekeinde dat onze horeca weer open kon. Dit gebeurde niet alleen (weer) in Brussel, maar ook in Gent en Hasselt.
De horeca zelf treft hier geen fout. De samenscholingen gebeurden buiten op openbaar terrein. Mocht er straks een tweede golf komen, zal de sector er (weer) het eerste slachtoffer van worden. De sluiting met één uur uitstellen, zoals sommigen voorstellen, zal niets uithalen, want de feestvarkens die nu uit de bol gingen na 01.00 uur, zullen het dan doen na 02.00 uur. De Vlaamse spreuk ‘Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan’ is hier nog steeds van toepassing.
Men zou het haast vergeten, maar vorige week was er ook nog eens een videotopconferentie tussen de Europese ‘lijders’ over het voorstel van de Europese commissie – daterend van 27 mei – om 750 miljard euro op te halen op de kapitaalmarkt om de economische en sociale gevolgen van de coronacrisis op te vangen. Zoals algemeen verwacht, draaide ook deze conferentie op niets uit en onze Europese Charel heeft nu de opdracht gekregen daarover iets op papier te zetten, waarover de staatshoofden halfweg juli nog maar eens gaan onderhandelen.
Dat er in deze zaak geen schot komt is nog steeds het gevolg van de weerstand van de vier zgz ‘zuinige’ landen: Nederland, Oostenrijk, Denemarken en Zweden, die vinden dat de landen die het grootste deel van dat geld zouden binnen halen (in de eerste plaats Italië en Spanje) dat als lening zouden krijgen en niet als ‘gratis voor niks’ (‘subsidies’, heet dat nu) en er tenminste een tegenprestatie voor moeten leveren. Crootje, onze federale minister zonder Financiën, keurde dat voorstel (van Merkel, nota bene) wél mee goed – blijkbaar wou ook hij aan de goede kant van de geschiedenis staan - tot de man later moest toegeven dat dit land nu zelf al geen geld meer over heeft en van Europa slechts een habbekras krijgt. Gedaan dus met de grote Jan uit te hangen in het buitenland.
Maar voor de rest werkt Europa nog behoorlijk. Het heeft zopas beslist dat Zwarte Piet moet worden afgeschaft. Dat is nog eens een statement, zeg! In het kader van ‘Black Lives Matter’ kunnen we toch niet achter blijven, zeker?
Voor dit Europa geldt stilaan hetzelfde als voor dit België: hou ermee op! Laat het desnoods nog uitsluitend om de economie gaan, maar niet meer over de politiek.
---
Wat de E.U. betreft is Europees vicevoorzitter Timmerfrans in de Zevende Dag komen vertellen dat men best een deel van dat Europees herstelfonds, waarover men het niet eens raakt, zou investeren in zijn klimaatplan. De coronacrisis is met de hem beloofde miljarden gaan lopen en dat wil hij veranderd zien, nu blijkt dat geld hoegenaamd geen probleem meer lijkt te zijn.
Tussen alle coronanieuwsjes door heeft men ook nog eens een peiling gehouden naar het politiek gebeuren. Ditmaal was het weer de beurt aan die van Het Laatste Nieuws, VTM en Le Soir. Feitelijk stelt de enquête niets voor omdat het maar een steekproef blijkt, maar vooral omdat alle cijfers deze keer binnen de foutenmarge van 3% vallen. Zeg maar, een status quo t.o.v. de vorige in maart, met het VB nog steeds op kop met bijna 28% van de stemmen.
Toch werd er meteen een bazuin uitgestoken voor de opmars van de SP.a, met 2,5% waardoor die partij theoretisch CD&V en Open VLD voorbijsteekt. Volgens de opiniemakers heeft de socialistische winst alles te maken met het aantreden van nieuwe voorzitter Rousseau. Op VTM werd hij zelfs al vergeleken met Steve Stevaert en zou hij momenteel in Vlaanderen zijn Franse naamgenoot Jean-Jacques, filosoof en componist, doen vergeten.
Ieder diertje zijn pleziertje natuurlijk, maar Conner zal nog vele boterhammetjes moeten eten om het waar te maken. Niet alleen valt de (virtuele) winst van zijn partij, zoals gezegd, binnen de foutenmarge, maar door een verlies van 2% door de communisten van de PvdA, lijkt het er sterk op dat die misschien teruggekeerd zijn naar de SP.a.
Ondertussen hebben Conners collega-voorzitters van CD&V, MR en Open VLD zichzelf een maand gegeven (tegen de nationale feestdag van 21 juli) om weeral te trachten een nieuwe federale regering samen te stellen, iets wat geen mens nog gelooft. Dat zal niet meer een minderheidsregering zijn maar een ‘relatievemeerderheidsregering’, naar het schijnt een uitvinding van ‘professor’ Vande Lanotte, waarmee Magnette en Rousseau aan het werk gingen. Tot ze het niet meer zagen zitten en het project dan maar bij Wilmès dropten.
Het enige alternatief dat overblijft zal nieuwe verkiezingen zijn. Om te vermijden dat men daarna weer in eenzelfde sukkelstraatje belandt, zou elke partij vóór die verkiezingen duidelijk moeten stellen wat ze aan dit land wil veranderd zien, waar ze denkt ernstig te besparen om de coronakosten te dekken, in de eerste plaats door alle overbodige instanties en politieke postjes af te schaffen en alles wat tegenwoordig in onze politiek op verschillende niveaus gebeurt bijeen te brengen op één federaal of regionaal vlak*. Niet dat daarmee alles zal zijn opgelost, maar alleen zo zullen de partijen nog geloofwaardig overkomen.
*Eén voorbeeldje: een ambulance voor een spoedgeval is federale materie. Als diezelfde ambulance patiënten overbrengt van één ziekenhuis naar een ander wordt het regionaal. En zo zijn er honderden gedeelde bevoegdheden. Met de mondmaskerkomedie hebben we gezien tot wat dat kan leiden. Om nog te zwijgen over die negen ministers die iets met de Gezondheid te maken hebben.
Frederik Delaplace wordt de nieuwe CEO – gedelegeerd bestuurder – van de VRT. Hij werd voorgedragen door de Vlaamse regering en volgt Paul Lembrechts op die enkele maanden geleden werd ontslagen omdat die het niet eens was met o.m. de geplande besparingen. Delaplace is 49 en heeft bijna zijn hele carrière gewerkt bij de Mediafin Persgroep, die o.a. De Tijd uitgeeft. Daar heeft hij het hele parcours afgelegd, van journalist tot CEO. Hij wisselt a.h.w. de – volgens mij - meest objectieve krant van Vlaanderen voor het minst objectieve medium van onze regio, de VRT. Het zal voor hem wel effen wennen worden.
Vlaanderen heeft trouwens even geluk gehad, want er waren nog kandidaten voor de job en één ervan was Peter Vandermeersch, ooit hoofdredacteur van De Standaard waar hij het was die besliste de christelijk-Vlaamse referentie (AVV-VVK) van de voorpagina van de krant te verwijderen. Sindsdien is die krant technisch-professioneel gesproken misschien nog wel een kwaliteitskrant, maar dan wel een met een ranzig, vooringenomen progressief randje met een links, belgicistisch geurtje dat nog weinig overtuigend Vlaams is.
Dat zo’n Vandermeersch riskeerde ook CEO te worden van dat ander anti-Vlaams medium dat VRT heet, stemt tot nadenken. Het is gelukkig anders uitgedraaid. De nationale omroep, betaald met het geld van de belastingbetaler, is nu al lang genoeg bevooroordeeld* geweest ten opzichte van haar eigen luisteraars en kijkers om daarmee nog verder door te gaan. In de Raad van Bestuur zitten momenteel ook Vlaamsnationalisten die zoiets niet hebben laten gebeuren. Waarvan akte.
We kunnen alleen maar hopen dat de nieuwe CEO bij die VRT eens – dat mag zelfs even duren – grote schoonmaak houdt, want hij zal daar niet alleen te maken krijgen met het personeel, maar ook met de overwegend linkse vakbonden en de lui die daar zorgen voor de politieke verslaggeving en waarvan de meesten Vlaanderens achting niet waard zijn.
*Ik herinner me nog toen de omroep nog ‘NIR’ heette, men op het deuntje dat met die aankondiging gepaard ging, zong: ‘Alle leugens van eind’ en ver, hoort men op de NIR’.
---
En dan nog dit: de kunst- en cultuursector valt (voorlopig?) buiten de coronaprijzen. Misschien volgende keer toch maar geen tomaten meer gooien naar de Vlaamse minister-president?
Met de voorlopig laatste poging om tot de vorming van een nieuwe ‘volwaardige’ federale regering te komen zijn we aan het cijfer 16 aangekomen. Twee van de drie partijvoorzitters die nu de hopelijk laatste mission impossible moeten trachten uit te voeren, zijn al eens aan de bak geweest, bakten er toen niets van en zullen dat waarschijnlijk ook nu niet doen. Het opmerkelijkste wat er nu nieuw aan de aanpak is, is dat men wel niet meer gelooft in paarsgeel of paarsgroen, Vivaldi of hoe men het ook mag noemen, maar dat men zelfs bereid is een minderheidsregering te vormen die in het parlement telkens voor elk project steun zal moeten gaan zoeken bij de oppositie. Dat ideetje was er ook al bij het plan van de rode snuffelaars, die wel zo slim waren het zelf niet verder uit te werken, maar het resultaat neerlegden bij Sophie Wilmès, die ook al met een minderheidsregering opgescheept zit en tenminste (voorlopig?) zo slim is er niet in te trappen.
Niemand binnen de traditionele partijen schijnt de ernst van de situatie na corona serieus in te schatten, ook de nieuwe voorzitters niet. Coens is een doorslag van Beke, Lachaert viel al bij zijn eerste ‘praktijktest’ door de mand en Bouchez heeft alleen het geluk dat zijn partij, na het vertrek van twee kopstukken naar Europa, nog nooit zoveel ministers heeft gekend, maar dat het ook daarbij ophoudt: kwantiteit, geen kwaliteit. Tenslotte is die Conner Rousseau wel een jonge kerel, maar hij klinkt als een oude socialist. Evenmin als zijn voorgangers, die het ook niet konden waarmaken, krijgt hij het woord ‘Vlaanderen’ amper over zijn lippen en wordt men hem alleen rekening gehouden zolang hij zijn karretje aan dat van de PS kan koppelen. Opvallend is ook de term ‘de mensen’, die hij elke paar zinnen gebruikt. Lijkt wel of Leterme terug is. Die had het ook steeds over ‘de mensen’.
Het hele probleem is dat alle traditionele partijen schrik hebben van nieuwe verkiezingen, waarbij ze bij voorbaat weten nog meer stemmen te zullen verliezen. Dat geldt trouwens ook voor de N-VA, al kan die straks misschien wel mee profiteren van de verwachte winst van het VB, mochten de Vlaamsnationalisten eindelijk eens de handen in elkaar slaan. Die kans is misschien klein maar zelfs die hebben de traditionele partijen niet, zeker niet in Vlaanderen.
Het blijft een moeilijke klus het aantal slachtoffers van het coronavirus in de diverse landen te vergelijken. Er is niet alleen het verschil tussen de absolute cijfers en het percentage t.o.v. het totaal aantal inwoners van de diverse landen, er kan tevens moeilijk uitgemaakt worden wat het juiste aandeel is van bv de ziekenhuizen en de woonverzorgingscentra. Op de ene plaats worden die er gewoon bijgeteld, op de andere niet en op de andere soms of gedeeltelijk. De beste manier om juistere cijfers tenslotte te weten te komen, zijn die van de oversterfte, t.t.z. het verschil tussen het aantal sterfgevallen van elke maand te vergelijken met dat van het vorige jaar in hetzelfde land. Echt juist zullen de cijfers dan misschien nog niet zijn, wel geven die een juistere indicatie.
Een van de problemen die wij in België hebben met statistieken, is dat die meestal gegeven worden voor het hele land, dat terwijl zowat iedereen weet dat er grote verschillen kunnen bestaan tussen de gewesten. En laat dat nu, met deze coronacijfers, wél gebeurd zijn.
De oversterfte ligt nl in dit land veel hoger in Brussel en Wallonië dan in Vlaanderen. In Vlaanderen was er tussen 23 maart en 3 mei van dit jaar een oversterfte van 50%, in Wallonië van 68% en in Brussel zelfs van 112%. Bij de meest kwetsbare groep, de 85-plussers, zag men hetzelfde gebeuren: Vlaanderen 61%, Wallonië 89% en Brussels zelfs 141%. Dat percentage had in Vlaanderen nóg lager kunnen liggen, had men de woonzorgcentra, na de sluiting voor de bezoekers, ook meteen intern aangepakt en geen vier weken later. De reden waarom het in Wallonië en Brussel nóg erger was, had in de eerste plaats te maken met het feit dat zich daar meteen veel meer verzorgend personeel ziek had gemeld, waarbij het niet duidelijk is of die het coronavirus al dan niet hadden opgelopen. Het is een publiek geheim dat de francofonen zich veel meer en sneller ziek melden dan de Vlamingen en daardoor meer afwezig zijn op het werk. Op sommige plaatsen in Wallonië was het zo erg dat men er het leger heeft moeten inschakelen om de situatie onder controle te houden. Werken lijkt daar precies een straf te zijn.
‘Snuffelaars’ Magnette en Rousseau zouden een tripartite niet ongenegen zijn. Van een verrassing gesproken! Dus, de drie traditionele partijen: socialisten, liberalen en christendemocraten, Uitgerekend de partijen die dit land de afgelopen 50 jaar mismeesterd hebben en de schuld dragen van heel wat dat fout is gelopen, niet in het minste de staatsschuld. Sinds de verkiezingen van 2019 hebben de drie echter – voor de allereerste keer – geen meerderheid meer in het parlement zodat zo’n regering een mission impossible is geworden.
Er is trouwens niet alleen de staatsschuld, er zijn ook de privéschulden van de burgers. Over wat die in dit land bedragen heb ik nog geen cijfers gezien. I.v.m. de terughoudendheid van o.a. Nederland tot het geven van subsidies aan de zgz Club Med landen, is het wel zo dat Nederlanders, staats- en privéschulden samengeteld, zelfs meer schulden hebben dan Fransen en Italianen. In Frankrijk bedraagt die totaalschuld 248%, in Italië 244%, maar in Nederland 301%, waarvan zo’n 241% privé is. Dit laatste is er mede de oorzaak van dat die armlastige Nederlanders wel hun schulden aan het afbetalen zijn, maar daar bovenop niet willen opdraaien voor wat zij de pot verterende landen rond de Middellandse Zee noemen.
Wat dat laatste betreft krijgen de Nederlanders trouwens gelijk van Eurostat, het Europese bureau voor de Statistieken. Dat stelde nl dat in Europa de Zweden het langst werken, gevolgd door de Nederlanders, de Denen en de Duitsers. De Italianen sluiten de rij. De Belgen, hangen daar ergens tussenin, maar hierbij is er steeds de vraag wat het zou geven als men de prestaties van Vlamingen en Walen eens afzonderlijk zouden bekend gemaakt worden? Dan zaten wij bij de eerste vijf en zou Italië wel eens zijn rode lantaarn kunnen verliezen aan onze zuiderburen...
Men zou bijna denken dat Sophie Wilmès mijn blogs leest. Met de titel ‘Toch geen Wilmès III, zeker?’ had ik gisteren al gewaarschuwd dat zoiets niet kan en dit n.a.v. een uitspraak van Peter De Roover dan nog, de fractieleider in het parlement voor de N-VA, die ongeveer hetzelfde vroeg. Nu blijkt dat de twee socialistische voorzitters rond zouden zijn met hun ‘snuffeltochten’ en hebben die hun eindrapport bij Sophie afgeleverd met dezelfde vraag, nl of ze de zgz ‘volwaardige’ federale regering, die er in september zou moeten aantreden, wil leiden. Sophie heeft daar officieel nog niet op geantwoord, maar zowat iedereen die de zaak volgt zegt dat ze dat niét zal doen.
Al bij al blijkt Wilmès een stuk realistischer te zijn dan heel wat federale politiekers, voorzitters inbegrepen. Zij weet zelf ook wel dat ze komt van een gemeentelijk niveau waar ze moest letten op een budget van 40 miljoen euro en nu verondersteld wordt te passen op een federaal budget van zo’n 700 miljard. Dat alles dan nog met een reserveploeg, waarvan minstens de helft van de ministers tweederangsfiguren zijn (ook en vooral die van haar eigen partij) en dat er daarenboven enkele bijlopen die al hadden gezegd af te zullen haken maar dat niet gedaan hebben nadat ze plots weer minister waren. ‘Om de wille van de smeer, likt de kat de kandeleer’.
Het is erg als men ziet dat men in de federale politiek nog steeds niet door heeft dat de huidige formule tot regeringsvorming dood en begraven is en elke poging om het toch weer zo te proberen tot mislukking is gedoemd. Dat is zelfs geen excuus voor een broekie als die Rousseau, die toch voorzitter van de jongsocialisten is geweest en beter zou moeten weten. Bij de oudere garde is het pure komedie om toch maar niet naar nieuwe verkiezingen te moeten gaan.
Bij de allerlaatste zgz ‘superkern’ van vrijdag heeft de N-VA een zoveelste reeks uitgaven van ettelijke miljoenen euro niet meer mee goedgekeurd, gewoon omdat de partij – m.i. terecht – denkt dat het wel eens mocht ophouden met initiatieven die niet passen in het totale corona verhaal en eerder doen denken aan Sinterklaas.
Daarmee zit die fase er ook op en wordt het wachten wat er zal gebeuren na eind juni, wanneer de volmachten aan de reserveploeg van Wilmès meer dan waarschijnlijk niet zullen verlengd worden en men in principe nog drie maand zal over hebben om die ‘volwaardige’ federale uit te vinden.
Geen mens die daar nog in gelooft, zelfs niet de PS van Magnette, waar de voorzitter niet eens meer akkoord gaat met de Waalse MR, laat staan met de N-VA. Er zal dan ook niets anders op zitten dan nieuwe verkiezingen uit te schrijven, waarbij de PS gegarandeerd stemmen zal blijven verliezen aan de communisten van de PTB en de N-VA aan het Vlaams Belang. Het resultaat zal zijn een nog grotere impasse, die alleen kan worden vermeden als men eindelijk eens zal beslissen af te stappen van de nutteloze regeringsvormingen van het laatste decennium met traditionele partijen die zelfs samengeteld niet meer in staat zijn een meerderheid te vormen. Er zal dus moeten gepraat worden tussen de gewestregeringen, de enige entiteiten die in dit land nog werken. Maar dan geen Wilmès III, zoals Peter De Roover suggereerde, zijnde een Wilmès II plus PS en N-VA.
Het zou best kunnen dat straks de liberalen het kind van de rekening zullen worden. In het zuiden kunnen Magnette en Bouchez niet meer door één deur en in het noorden is men de liberalen liever kwijt dan rijk, zeker nu gebleken is dat nieuwe voorzitter Lachaert de fratsen van Somers moet ondergaan. Dat laatste zou kunnen betekenen dat ook de Vlaamse deelregering in de problemen zou kunnen komen, tenzij CD&V een einde zou willen maken aan het cordon, iets dat al lang genoeg een schande is voor een christelijke partij. Het VB zou dan in Vlaanderen ofwel kunnen deelnemen aan de macht, ofwel een minderheidsregering van N-VA en CD&V vanuit de oppositie steunen tot de volgende gewestelijke verkiezingen van 2024. Tot voor kort een mission impossible, maar het alternatief zou een totale blokkering kunnen betekenen.
Dromen mag, maar het wordt toch stilaan tijd dat men ophoudt met een kwart van de Vlaamse kiezers geen rekening te houden. Dit laatste is zelfs de mening van de eerder linkse socioloog Mark Elchardus in een interview in de laatste weekeindeditie van De Standaard, waarbij o.a. zijn uitspraak: ‘De partij waarvan ik lid zou zijn (Sp.a?), krijgt dan mijn lidkaart terug’.
Bartje Somers heeft, na zijn uitspraak over de vergelijking van de brand in de Reichstag i.v.m. die in het in aanbouw zijnde asielverblijf van Bilzen, nog maar eens voor ophef gezorgd door te bevestigen dat hij, als Vlaams viceministerpresident en minister van Samenleven, Gelijke Kansen en Binnenlands Bestuur (Oef!), voorstander blijft van de praktijktesten, waarbij een anonieme beller huiseigenaars en tussenpersonen opbelt om iets te huren of te kopen en dit eerst doet onder een Vlaamse en daarna onder een allochtone naam. Een verkapte vorm van kliklijn, zeg maar. Dit alles nadat de bevoegde Vlaamse minister voor Financiën & Begroting, Wonen en Onroerend Erfgoed Matthias Diependaele (N-VA), eerder expliciet verklaard had dat niét te zullen doen.
Bartje past dat systeem al enkele jaren toe in zijn thuisstad Mechelen, waar hij burgemeester is en waarvan geweten is dat alle cijfers i.v.m. vergelijkingen tussen Mechelen en het Vlaamse gewest in het nadeel van de stad uitvallen voor wat de allochtonen betreft (zie mijn blog ‘Inburgering?’ van 6 dezer. Na zijn verklaringen om die praktijktesten in heel Vlaanderen te zullen doen, heeft Bartje wel moeten inbinden en is er een voorlopig akkoord binnen de Vlaamse regering om een ‘academisch monitorsysteem’ i.v.m. discriminatie te laten opstellen door de zoveelste groep ‘experten’.
De demarche van Somers was ook een eerste test voor de kersverse Open-VLD voorzitter Lachaert. De man is grandioos door de mand gevallen. Wie dacht dat hij binnen zijn partij voor een tegengewicht zou zorgen tegen de verlinksing door de groep rond Somers, Tommelein en Mathias Declerq, is bedrogen uitgekomen. Dit ondanks het feit dat heel dat praktijktesten de partij geen goed zal doen. Open-VLD is tot nader bericht officieel nog altijd een centrumrechtse partij en moet het dus hebben van zelfstandigen, middenstanders en hardwerkende mensen die wat opzij hebben kunnen zetten en een woning hebben gekocht om verder te verhuren of te verkopen en die het recht moeten kunnen behouden om al dan niet akkoord te zijn aan wie ze die gaan verhuren of verkopen. Als de partij echter Bartje Somers en Co achterna blijft lopen zonder dat de nieuwe voorzitter dat erg vindt, zou dit de Vlaamse liberalen de volgende verkiezing wel eens zuur kunnen opbreken. Wie stemt nu nog voor een partij die staat te schreeuwen van ‘Weg met ons!’?
‘De wereld is om zeep; er gebeuren rare dingen rondom mij.
Helemaal om zeep en het laatste oordeel kan niet ver meer zijn’.
(Urbanus van Anus).
Zover als Urbanus het bezong zijn we nog niet, maar we zijn wel goed op weg: de klimaatperikelen, het ‘Me Too’ gedoe, de coronacrisis en – voorlopig nog laatste – de rassendiscriminatie. De rode draad die door al deze heisa loopt, heet ‘Sociale Media’.
Iedere hond met een hoed op kan de dag van vandaag schrijven en fotograferen wat hij wil en het daarna op het Internet smijten. De gekste dingen eerst. Criminelen zetten zelfs hun wandaden op het Internet, tot moorden toe. Daarna zijn ze verbaasd dat ze gepakt worden, al hebben ze tegenwoordig bij ons zelfs dan nog de kans er goedkoop vanaf te komen. Wie zich een advocaat van het niveau Jef Vermassen kan veroorloven, zelfs als medeverdachte in een kidnapping die al bij al nog niet slecht afloopt, maakt veel kans een veroordeling te ontlopen. De laatste vier jaar werden hier 387 veroordeelde terroristen vervroegd vrij gelaten, sommigen niet omdat ze het niet zouden gedaan hebben, maar gewoon door procedurefouten, waardoor er geen enkele reden was dat ze niet zouden herbeginnen.
Er komen in onze wereld steeds meer langdurige zieken, voornamelijk door een toename van de geestelijke ongezondheid. Dat laatste is een gevolg van het ongebreidelde gebruik van de smartphone, waardoor de geesten niet meer tot rust komen en vroeg of laat op tilt zullen slaan. Dat soort volkje stelt zichzelf geen vragen meer over al dan niet fake news, slikt zowat alles wat het onder ogen krijgt en geeft lijdzaam gevolg aan elke oproep tot betogen tegen eender wat, al was het maar om op het einde van die betoging mogelijks misbruik te kunnen maken van de chaos en tot vernietigen en plunderen over te gaan. Zo’n situaties, waarin onze wereld nu verzeild is geraakt; zal leiden tot ofwel complete chaos ofwel tot e.o.a. vorm van dictatuur. Het is de staat of de straat. Met dank aan een generatie politiekers die het zover heeft laten komen.
De meest gevatte uitspraak van de week komt van gouverneur Wunsch van de Nationale Bank van België (NBB): ‘Er is geen geld’, zei Wunsch, ‘Het is op’.
Sinds het begin van de coronacrisis hebben de federale en regionale overheden al zo’n 14 miljard euro uitgegeven aan technische werkloosheid en hulp aan zelfstandigen, het zgz ‘overbruggingsrecht’. Niet dat die zaken niet te verrechtvaardigen zijn, verre van zelfs, Maar het begrotingstekort wordt nu al op zo’n 50 miljard euro geschat. Ondertussen blijft men van alle kanten maar extra geld bijvragen. De laatste in de rij zijn de ballonvaarders die het seizoen van hun hobby tot de helft zien ingekort. Erg, hé!
Ondertussen hebben PS en SP.a bij monde van hun voorzitters al uitgepakt met een relanceplan dat nog eens tientallen miljarden zal kosten. Waar en wanneer dat zal gevonden en terug betaald worden, is nog niet bekend, tenzij men gelooft dat men op het einde van de volmachtentermijn van het reserveteam van Wilmès een volwaardige federale regering zal hebben die dat gaat doen. Die zal ook niet meer kunnen doen dan vast te stellen dat het geld op is. Als de vorming daarvan weer op de traditionele manier moet gebeuren, t.t.z. eerst een meerderheid vinden en pas daarna pas het programma – wat Magnette en Rousseau voor ogen hebben - zal daarvan niet veel in huis komen,
Tenslotte loopt ook het Europese herstelplan voor geen meter. Denemarken en Nederland vinden het nog steeds niet kunnen dat lidstaten die zich voor wat betreft schulden, begrotingsdiscipline en werkloosheid niet verantwoordelijk hebben gedragen, dat geld zomaar niet gratis kunnen krijgen. Dat zou een beloning zijn voor slecht beheer en geldt feitelijk ook voor België, dat bij monde van Crootje in eerste instantie wel akkoord ging voor een herstelplan met subsidies, maar zich toch ‘kritisch’ zou opstellen, nu men gezien heeft dat dit land ‘maar’ een habbekras krijgt (5,4 miljard t.o.v. bv 172 voor Italië en 140 voor Spanje), maar er wel toe zal moeten bijdragen.
De socialistische vakbond ABVV is nog unitair Belgisch en heeft, net zoals de Waalse groenen twee voorzitters: een Waalse en een Vlaamse. Die laatste is Miranda Ulens, voor wie het niet zou weten. In Wallonië, waar de vakbond ressorteert onder de afkortingen FGTB, was dat tot vorige week een zekere Robert Vertenueil. ‘Was’, want de man is ondertussen moeten aftreden nadat hij het vertrouwen van zijn Waalse achterban had verloren. Dit gebeurde na een dubbelinterview dat hij gegeven had met de flamboyante Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de Waalse liberalen (MR). De achterliggende reden was dat Vertenueil volgens zijn achterban niet links genoeg was. Die achterban bestaat uit een groeiend aantal aanhangers van de Parti Belge des Travalleurs (PTB), de Waalse versie van onze PvdA, de communisten van het vroegere Amada.
Vertenueil wordt tijdelijk – voor drie maanden - opgevolgd door een zekere Thierry Bodson, al sinds 2008 algemeen secretaris van de Waalse vakbond. Ze noemen die Bodson een regionalist, wat in Wallonië feitelijk zoveel betekent als Waalsnationalist, maar dat maag men daar niet zeggen. Hij is in elk geval een stuk linkser dan Vertenueil en niet vies van een staking minder of meer, zeg maar: een echte Waal, die Frans spreekt met een zwaar Luiks accent, misschien wel een nieuwe André Renard*. E.e.a. maakt, dat de PS nóg linkser zal moeten worden om te vermijden nog meer kiezers te verliezen aan de PTB en dat op die manier Vlaanderen en Wallonië steeds verder uit elkaar zullen groeien. Dat België blijft bestaan komt nog alleen doordat Vlaanderen de federale rekeningen blijft betalen. Vraag is of de Vlamingen dit gaan blijven slikken eens dat de ware omvang van de staatschuld en het gat in de Begroting na corona duidelijk gaat worden,
Over drie maanden kiest het ABVV een definitieve nieuwe voorzitter, maar de kans het niet Bodson zal zijn, is miniem. Voorlopig is er nog geen tegenkandidaat.
*Renard was eerder een Waals federalist, stichtte het Mouvement Populair Wallon en liet van zich horen tikjdens de koningskwestie en de betogingen tegen de Eenheidswet van Gaston Eyskens. Hij stierf plotseling in 1962, amper 51 jaar.
Ik zal wel niet de enige zijn die stilaan zijn buik vol heeft van al dat antiracisme gedoe. Wat daar in Mineapolis gebeurd is kan nooit worden goedgepraat, laat ons daarover duidelijk zijn. Alleen lijkt het er zo precies op alsof racisme alleen maar een blanke aangelegenheid is.
Racisme is van alle tijden en rassen, maar tegenwoordig lijkt het erop dat, als een blanke een misdrijf begaat waarbij ook anderskleurigen betrokken zijn, dit automatisch racisme zou zijn en er bovendien verondersteld wordt dat álle blanken zich daarvoor meteen dienen te verontschuldigen. In het omgekeerde geval moeten wij, blanken, begrip tonen voor de moeilijke sociale situatie van de anders gekleurde dader(s). Het verwijt van racisme wordt steeds meer gebruikt als het sommigen goed uitkomt, ‘à la carte’, zeg maar.
De moorden op blanke boeren in Zimbabwe, waardoor de economie van dat land is ingestort en het voedsel moet invoeren terwijl het dat vroeger exporteerde. de zgn ‘plaasmoorden’ op blanke boeren in Zuid-Afrika, waar niet alleen de blanken geliquideerd worden, maar tevens hun taal, het Afrikaans – verwant met de onze - als onderwijstaal wordt bedreigd, de doodstrijd van de christenen in het Midden-Oosten, daarover wordt in onze media zo goed als niets meer verteld.
En dan zijn er onze simpele zielen, die denken ook hier te moeten betogen tegen racisme, uitgerekend in een periode van lockdown waarbij grote manifestaties uit den boze zijn, laat staan de vernielingen en plunderingen die er steeds meer mee gepaard gaan. Als straks blijkt dat er weer meer besmettingen en doden vallen, zal dat ook wel de schuld van ons, blanken, zijn zeker? Wat men in deze hetze helemaal vergeet is, dat de meeste zwarten in Amerika afstammelingen zijn van slaven die tegen hun wil in Amerika belandden, maar er bij ons zelf voor gekozen hebben naar Europa te komen. Toen een eeuw geleden miljoenen arme Europeanen hun heil zochten in Amerika, zijn ze ook van het laagste niveau moeten beginnen en werden ze helemaal niet gepamperd zoals immigranten bij ons. Afstammelingen van Italianen en Ieren weten er nog alles van. In het beste geval konden ze rekenen op het Leger des Heils. Een groot deel van de armoede en de daaruit voorvloeiende criminaliteit die we hier nu kennen, hebben we zelf geïmporteerd, iets wat ik hier al jaren schrijf.
We komen zo stilaan in een after corona tijdperk en het zal waarschijnlijk nooit meer worden zoals vroeger. Opmerkelijk bij de verslaggeving in onze media is, dat die nog altijd werken met absolute cijfers voor wat het aantal besmettingen en overlijdens betreft. Het is hypocriet, want om landen te vergelijken moet men die cijfers procentueel maken. Het is niet correct dat men steeds zegt dat er bv in de States al meer dan 100.00 doden zijn en bij ons ‘maar’ 9.000. In Amerika wonen er 30 keer meer mensen. Om in verhouding hetzelfde percentage te hebben als in België, zou men daar 270.000 doden moeten tellen en het zijn er, tot nu, ‘maar’ 110.000. Hetzelfde geldt ook voor de andere landen.
In Estland houdt men daar blijkbaar wél rekening mee. Het Baltisch landje heeft zijn grenzen weer opengesteld voor alle Europese landen, met uitzondering van België en Zweden. Dat laatste land is een van de weinige Europese landen dat geen lockdown toepaste en krijgt daar nu de rekening voor gepresenteerd. Ook daar zijn de meeste slachtoffers mensen die al een onderliggende ziekte hadden, ouderen maar ook immigranten. Zweden was, na Duitsland, het Europese land dat de meeste immigranten opnam, na Merkels oproep van ‘Wir schaffen das’. Ze betalen daar nu de rekening voor. Zweden hebben altijd zo’n beetje een meerderwaardigheidscomplex gehad, in de eerst plaats t.o.v. de andere Scandinaviërs, maar ook t.o.v. de rest. Dat komt hen nu duur te staan.
Dat België in het buitenland als een land met de meest getroffen corona slachtoffers wordt beschouwd; heeft het te danken aan de complete verwaarlozing van de woonzorgcentra. Alle emotionele verhalen die men er nu over leest in onze media gaan over wat er daar allemaal gebeurde, maar dan wel vier weken nadat men de centra al gesloten had voor de bezoekers. Dus vier weken te laat. Wie die laatste beslissing nam, is ook verantwoordelijk voor het feit dat er toen niet gelijktijdig begonnen werd de crisis binnen in de rusthuizen aan te pakken, zelfs al waren die niet georganiseerd zoals de ziekenhuizen. Bijna twee op de drie corona-doden komt in dit land uit een rusthuis...
Het laatste woord daarover is nog lang niet gevallen
Twee van mijn kinderen waren tijdens de coronacrisis technisch werkloos. Mijn zoon, sommelier in een restaurant met Michelinster, kan er vandaag weer beginnen. Het zal een hele aanpassing zijn wegens het beperkt aantal nu beschikbare plaatsen. Het restaurant is al wel voor weken volgeboekt.
Mijn oudste dochter, die in mei 57 werd en al sinds haar 20ste vliegt – eerst bij Sabena en nu als cabine-chef bij Brussels Airlines – dacht dat ze met pensioen zou gestuurd worden, maar dat is niet het geval. Ze werd zelfs opgeroepen op een der eerste vluchten bij de doorstart op 15 juni. Bij de moedermaatschappij Lufthansa pakt men die doorstart ernstig aan, niet op zijn Belgisch met botte pensioneringen van de oudere generaties, maar door ervaren personeel in te zetten.
E.e.a. doet me denken aan het faillissement dat ik heb meegemaakt bij de oude DAF. Toen dat gebeurde, halfweg de jaren 1990, werd in de cabine- en assenfabriek van Oevel/Westerlo in eerste instantie iedereen boven de vijftig op brugpensioen gestuurd, ongeacht zijn functie, kennis en ervaring. Op het hoofdkwartier in Eindhoven gebeurde dat niet en lette men er wel op genoeg ervaring in huis te houden (denk bv maar eens aan een afdeling als de Motorontwikkeling). Als ik bij DAF in Oevel was blijven werken, was ik met mijn 53ste op brugpensioen gestuurd. Diegenen die dat meemaakten, hebben daarvan niet lang kunnen genieten. Toen een paar jaar later de oude DAF failliet ging, verloren zij de helft van hun pensioen die door het bedrijf diende betaald te worden. Ik was ondertussen verhuisd naar Eindhoven, waar ik tenslotte zou werken tot mijn 65ste*. Op onze afdeling, International Truck Service (ITS), werd alleen het hoofd van de afdeling ontslagen en op outplacemeut gesteld. De operators én de boekhouder, allemaal medewerkers die minstens viertalig waren, bleven op post. Die vormden nl het contact met de klant.
De nieuwe DAF kreeg een doorstart met de financiële hulp van de Nederlandse en de Vlaamse regering. Toen het bedrijf twee jaar later in handen kwam van het Amerikaanse Paccar, kregen beide regeringen driemaal hun geld terug, iets wat ze denkelijk nog nooit hadden meegemaakt.
Bovenstaande verhaaltje om er op te wijzen dat men een crisis te boven kan komen, als die goed wordt aangepakt. Of dat hier met corona gaat gebeuren is meer dan twijfelachtig zolang men dit op zijn Belgisch wil doen.
*Eén jaar later, op mijn 66ste, kwam men mij vragen terug te komen als parttimer, maar daar ben ik toen niet op ingegaan. Ik had er 49 jaar op zitten en vond dat wel genoeg.
