|
Twee van mijn kinderen waren tijdens de coronacrisis technisch werkloos. Mijn zoon, sommelier in een restaurant met Michelinster, kan er vandaag weer beginnen. Het zal een hele aanpassing zijn wegens het beperkt aantal nu beschikbare plaatsen. Het restaurant is al wel voor weken volgeboekt.
Mijn oudste dochter, die in mei 57 werd en al sinds haar 20ste vliegt – eerst bij Sabena en nu als cabine-chef bij Brussels Airlines – dacht dat ze met pensioen zou gestuurd worden, maar dat is niet het geval. Ze werd zelfs opgeroepen op een der eerste vluchten bij de doorstart op 15 juni. Bij de moedermaatschappij Lufthansa pakt men die doorstart ernstig aan, niet op zijn Belgisch met botte pensioneringen van de oudere generaties, maar door ervaren personeel in te zetten.
E.e.a. doet me denken aan het faillissement dat ik heb meegemaakt bij de oude DAF. Toen dat gebeurde, halfweg de jaren 1990, werd in de cabine- en assenfabriek van Oevel/Westerlo in eerste instantie iedereen boven de vijftig op brugpensioen gestuurd, ongeacht zijn functie, kennis en ervaring. Op het hoofdkwartier in Eindhoven gebeurde dat niet en lette men er wel op genoeg ervaring in huis te houden (denk bv maar eens aan een afdeling als de Motorontwikkeling). Als ik bij DAF in Oevel was blijven werken, was ik met mijn 53ste op brugpensioen gestuurd. Diegenen die dat meemaakten, hebben daarvan niet lang kunnen genieten. Toen een paar jaar later de oude DAF failliet ging, verloren zij de helft van hun pensioen die door het bedrijf diende betaald te worden. Ik was ondertussen verhuisd naar Eindhoven, waar ik tenslotte zou werken tot mijn 65ste*. Op onze afdeling, International Truck Service (ITS), werd alleen het hoofd van de afdeling ontslagen en op outplacemeut gesteld. De operators én de boekhouder, allemaal medewerkers die minstens viertalig waren, bleven op post. Die vormden nl het contact met de klant.
De nieuwe DAF kreeg een doorstart met de financiële hulp van de Nederlandse en de Vlaamse regering. Toen het bedrijf twee jaar later in handen kwam van het Amerikaanse Paccar, kregen beide regeringen driemaal hun geld terug, iets wat ze denkelijk nog nooit hadden meegemaakt.
Bovenstaande verhaaltje om er op te wijzen dat men een crisis te boven kan komen, als die goed wordt aangepakt. Of dat hier met corona gaat gebeuren is meer dan twijfelachtig zolang men dit op zijn Belgisch wil doen.
*Eén jaar later, op mijn 66ste, kwam men mij vragen terug te komen als parttimer, maar daar ben ik toen niet op ingegaan. Ik had er 49 jaar op zitten en vond dat wel genoeg.
|
