Ik schreef reeds eerder dat de reden waarom kersvers Open VLD-voorzitter Lachaert zijn woord niet hield t.o.v. zijn donkerblauwe achterban en koos voor Paarsgroen i.pl.v. Paarsgeel, niét was om zijn francofone zusterpartij mee in de regering te krijgen – zoals hij beweerde - maar eenvoudig omdat de PS zijn partij dan het federaal premierschap had beloofd. Het is niet normaal dat de zevende partij van een land een federaal premierschap krijgt. Dat gaat normaal naar de grootste partij, bij Paarsgroen is dat de PS.
Met het premierschap en enkele niet eens verkozen Vlaamse ministers op Binnenlandse Zaken, Financiën en Volksgezondheid (Vandenbroucke!) - lijkt het wel alsof de regering Decroo sterk Vlaams getint is. De waarheid is wat genuanceerder: zij mogen de kastanjes uit het vuur halen.
Het is in dit land meestal wel zo dat de partij die de premier levert de ambities van zijn eigen partij moet temperen. Een schoolvoorbeeld daarvan was het premierschap van Di Rupo die, als socialist, moest toelaten dat o.a. de werkloosheiduitkeringen in de tijd beperkt werden voor de wachtuitkeringen. Crootje staat iets dergelijks te wachten als hij straks de gigantische putten van de Coronacrisis zal moeten dempen. Als liberaal zijn ook voor hem belastingen uit den boze, maar zal hij verplicht zijn ze door te voeren. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer: ‘als judasgeld’ voor het aanvaarden van het premierschap.
Om zijn gezicht, dat van zijn partijvoorzitter en zijn partij te redden, zal Decroo dan ook trachten de belastingen, die er sowieso zullen aankomen, te verkopen via achterpoortjes. Zo weten we al dat de lasten op de bedrijfswagens zullen stijgen en dat de nieuwe effectentaks, die normaal voorzien was voor rekeningen boven één miljoen euro, nu ook zullen gelden voor kleinere beleggingen via de zgz tak 23-fondsen, die gekoppeld zijn aan de verzekeringscontracten. Verder zal de indexering van een aantal fiscale uitgaven tot 2023 worden bevroren, wat ook al een verdoken belasting is die voorlopig slechts tijdelijk is maar straks altijd kan worden verlengd.
Kortom, een litanie van stoemelingse belastingen waarvoor Open VLD straks de electorale rekening zal gepresenteerd krijgen, terwijl de PS straks de relance – die ook weer veel geld zal kosten - op haar naam zal kunnen schrijven en waarbij in de eerste plaats de werkende bevolking en middenstand – vooral vertegenwoordigd in Vlaanderen - weer niet zal krijgen waar het recht op heeft. Met dank aan Lachaert en zijn leliaards.
Na de nodige trammelant – niets lijkt op het ogenblik nog te gebeuren zonder de onmiddellijke algemene kritiek op elke maatregel van wie ook – is het toedienen van de vaccins dan toch officieel van start gegaan. Wat mij een beetje opvalt, is dat men precies doet alsof u niets meer kan gebeuren van het moment dat ge het vaccin heb toegediend gekregen. Bij een normale griepprik bv werkt die pas effectief twee weken na de inspuiting. Over de Coronaprik moet ik dat nieuws nog altijd voor de eerste keer horen. Laat ons hopen dat alles normaal zal verlopen en dat we mogen gaan dromen van het post-Corona tijperk.
Wie na de Coronacrisis nog niet van de problemen af zal zijn, zal onze federale regering zijn. Die moet nl dat hele zootje betalen en dat zal niet weinig zijn. Zoals ik al eerder schreef, komt daar nog bij dat de nieuwe Begroting, de eerste volwaardige sinds 2018, tegen 30 april bij Europa moet liggen (én kloppen), wil men gebruik kunnen maken van de beloofde Europese miljarden van het Herstelfonds. Weinigen die dat zullen geloven.
Eens Corona (min of meer) bedwongen en die Begroting, al of niet in evenwicht, er zou zijn, mag Paarsgroen+ zich klaarmaken voor een najaar, waarin nóg hardere noten zullen te kraken zijn. Tegen 1 september moet de nieuwe minister van Pensioenen, Karine Lalieurx (PS) haar voorstel klaar hebben. Dat zou geen probleem geweest zijn, had het duo Verhofstadt-Vande Lanotte de miljardenspaarpot, die Dehaene daarvoor had aangelegd, niet had opgesoupeerd. Nu is men verplicht dat er hier en daar flink zal moeten worden bespaard, wil men nieuwe belastingen vermijden. Een van de ideetjes die de ronde doet is het schrappen van de zgz ‘gelijkgestelde periodes’ waarbij men bij bv werkloosheid nu nog wel verder pensioen opbouwt. Nog zoiets van ‘Only in Belgium’. Een gevolg daarvan kan zijn dat minder mensen in aanmerking zullen komen voor het beloofde verhoogde minimumpensioen, dat in het regeerakkoord staat.
Het Belgische leger gaat waarschijnlijk (er loopt nog een klacht van een concurrent bij de Raad van State) een kleine 900 vrachtwagens kopen bij DAF-Trucks, waarvan er 300 gepantserd zullen zijn. Bij ons huidig militair vrachtwagenpark zijn de meeste zware vrachtwagens minstens 30 jaar oud, wat met de moderne digitale ontwikkeling niet meer aanvaardbaar is. De voertuigen zijn van verschillende merken en het probleem er nog de juiste onderdelen voor te vinden wordt alleen maar groter en kostelijker. Totale kostprijs: zo’n klein kwart miljard euro. Het werd tijd dat het gebeurde en het lijkt logisch dat DAF de juiste keuze is. Het bedrijf heeft al sinds de jaren 1960 een productie-eenheid in het Kempische Oevel/Westerlo en in het Eindhovense hoofdkwartier werken er ook honderden Vlamingen uit voornamelijk de Antwerpse Kempen en Belgisch Limburg. Dit niet alleen in de Productie, maar ook in ondersteunende afdelingen zoals Export, Bezoeken en International Truck Service (ITS), de internationale pechdienst. Na een verblijf van vijf jaar in de Vlaamse vestiging van Oevel/Westerlo, waar de cabines en de assen worden gemaakt, was ik 27 jaar lang een van hen in Eindhoven en ben ik nog altijd fier en tevreden dat ik die Nederlands-Vlaamse samenwerking heb mogen meemaken. Bij de viering van het 50-jarig bestaan van de zaak, in 1978, werkte ik er bij de afdeling Bezoeken en heb ik nog de stichters ontmoet, de broers Hub en Wim van Doorne, die in 1928 begonnen met de productie van aanhangwagens in een kleine smidse in Noord-Brabantse Deurne bij Eindhoven. DAF stond toen voor ‘van Doorne’s Aanhangwagenfabriekf’.Later werd dat ‘Automobielfabriek’.
Het succes van de gebroeders van Doorne was grotendeels te danken aan het feit dat Hub een technisch genie was (hij vond ook de Variomatic uit, een goedkope, traploze automatische motorkoppeling) en dat broer Wim een commerciële knobbel had, die erin slaagde hun productie aan de man te brengen.
In de marge van bovenstaande nog dit: DAF heeft ervaring met militaire bestellingen. Het maakte vroeger al voertuigen voor het Nederlandse leger, landingsstellen voor de F16’s die verkocht waren aan Nederland, België én Denemarken en assembleerde Leopard tanks voor het Duitse leger.
Er moet dit jaar niet alleen een volwaardige begroting gemaakt worden, er zou ook een nieuw interprofessioneel loonakkoord moeten komen tussen werkgevers en vakbonden, waarbij de eersten willen vermijden dat de concurrentie met de buurlanden weer in gevaar zou komen en de anderen zeggen al jaren een loonmatiging te hebben moeten aanvaarden. Vergeten we niet dat de Waalse tak van de socialistische vakbond zwaar geïnfiltreerd is door de Parti du Travaille de Belgique (PTB), de Waalse tegenhanger van de Vlaamse PvdA, waardoor de PS een linksere koers moet varen dan ze zelf wel zou willen.
Kortom, we zullen dit jaar geen hete herfst hebben, misschien wel een hete lente.
---
Ik kom nog eens terug op mijn blog van gisteren over de Europese miljarden die dit land kan krijgen via het Europees Herstelfonds en waarvan Vlaams minister van Begroting Diependaele (N-VA). zei dat 3/5 daarvan naar Vlaanderen moet komen daar onze regio in eenzelfde mate tekent voor de Belgische economie. In een interview in De Standaard van maandag wordt hij daarin bijgetreden door Wouter De Geest, ex-CEO van de chemiereus BASF Antwerpen en momenteel voorzitter van VOKA, het orgaan van de Vlaamse ondernemers (het vroegere ‘Vlaams Economisch Verbond (VEV) en de Kamers van Koophandel. Hij beklemtoont daarin dat Europa eist dat het gaat om projecten die hervormingen beogen, dat in Vlaanderen een hele economie (70% van de Belgische) klaar staat om te transformeren en diezelfde economie niet gediend is met een ‘relance à la belge’, waarbij geld zou worden uitbesteed in verhouding tot het aantal inwoners.
De man die het kan weten, weet echter ook dat Europa niet met Vlaanderen onderhandelt, maar met België en dat de kans groot is dat de hele zaak op de tafel van premier Decroo zal belanden. ‘Eine Chefsache’, zoals ik het reeds vermeldde. En dat diezelfde Decroo meer dan waarschijnlijk het wél ‘à la belge’ zal aanpakken, gewoon omdat hij – als liberaal, nota bene – in de eerste plaats zijn overwegend linkse coalitiegenoten niet voor het hoofd wil stoten en het overleven van Paarsgroen+ en zijn premierpost voor hem de voorrang krijgen.
De ‘politique policienne’n zeg maar, die ook in de eerste plaats Belgisch is.
Dit voorjaar moet er nog een federale begroting worden opgemaakt. Dat zou dan de eerste volwaardige begroting worden sinds die van 2018. Opmerkelijk is nu al dat de uitgaven, met alle extra uitkeringen die er zijn gebeurd, reeds tot in de details beschreven zijn, maar de inkomsten omgeven blijven met veel mist. Door de verwachte ontsporing die er zal zijn, was al in het regeerakkoord overeen gekomen dat die Begroting zou bestaan voor één derde uit besparingen, één derde uit nieuwe inkomsten (belastingen, zeg maar) en nog een uit ‘diversen’, wat dat ook moge betekenen. De kans dat er besparingen zouden komen in de Sociale Zekerheid (wat goed zou zijn voor Vlaanderen, omdat daaruit de meeste Noord-Zuid transfers komen) mag men vergeten, gezien het overwicht van de linkse partijen in de Paarsgroen+ regering (SP.A, PS, Groen en Ecolo).
Een van de middelen waarop deze federale regering rekent om de gemaakte putten gevuld te krijgen, zijn de meer dan 5 miljard euro die het land van Europa zou krijgen in het raam van het Europese herstelplan. De N-VA, grootste partij in de Vlaamse regering maar federaal in de oppositie, zegt bij monde van Vlaams minister van Begroting Matthias Diependaele, dat Vlaanderen recht heeft op zo’n drie miljard van dat Europees geld, omdat het in België goed is voor drie vijfde van het Bruto Binnenlands Product (bbp). Uit ervaring weten we echter dat Brussel – en zeker Wallonië – steeds op de eerste rij staan als er iets te ontvangen valt. Als de partijen er niet uitkomen tegen de deadline van 30 april, wanneer dit land zijn herstelplan aan Europa zal moeten voorleggen, zal Crootje himself de knoop moeten doorhakken. Een ‘Chefsache’ zoals ze dat in Duitsland noemen..
2020 was het jaar van het virus, 2021 wordt het jaar van het vaccin. We gaan daar gegarandeerd nog e.e.a. mee meemaken. De federale regering heeft 20 miljoen vaccins besteld bij vijf verschillende producenten. Nu maar hopen dat we die tijdig krijgen, dat ze allemaal goedgekeurd worden én straks ook blijken te werken. We kunnen het risico niet lopen dat er vaccins worden ingespoten zonder de goedkeuring van de internationale instellingen die daarvoor bestemd zijn. Iets wat ondertussen wel gebeurt in het Midden Oosten, meer bepaald Syrië, waar Rusland eigen vaccins uitdeelt die nog niet internationaal gecontroleerd, laat staan goedgekeurd zijn. Hopelijk wordt het voor de reeds zwaar getroffen regio geen Russische roulette.
Op alle beslissingen die bij ons genomen worden i.v.m. Corona is er altijd wel kritiek van de ene of de andere. Niet dat die niet gegrond zouden kunnen zijn, maar het doet zo’n beetje denken aan de kritiek op Trump. Op al wat die man ook vertelde – soms als ondoordachte reacties via Twitter – kwam wel van ergens kritiek en met de beslissingen over Corona is dat niet anders. Er is wel altijd iemand die zich – al dan niet terecht - benadeeld voelt.
Een van de kritieken op het uitrollen van de Corona inentingen is, dat men die niet eerst aan de ouderen moet geven, maar aan de jongeren. Daar is iets voor te zeggen, maar men moet er steeds mee rekening houden dat het de politiek is die beslist en de traditionele partijen in dit land – die allemaal mee in Paarsgroen+ zitten - het in de eerste plaats nog moeten hebben van de oudere generaties en die vinden ze al genoeg gedecimeerd. Dat het hun eigen schuld was, zeker in Vlaanderen, zoals toen Vlaams minister Beke het bezoek aan de woonzorgcentra verbood, terwijl hij de bewoners vergat, wordt er niet bij verteld. De helft van de slachtoffers na de eerste Coronagolf waren ouderen en dat was grotendeels te wijten aan de nalatigheid van diezelfde Beke, die nu niets anders kan doen dan als compensatie zijn kiezers de voorrang te geven. Wie het niet gelooft, leest maar eens de laatste columns daarover van Kaaiman in De Tijd, die er – jammer genoeg - mee gestopt is. Hij had het altijd over ‘Zelfbediening W. Beke’, omdat die als CD&V-voorzitter feitelijk zichzelf tot minister had benoemd en bedankte hem cynisch voor het oplossen van de wachtlijsten in de woonzorgcentra...
De grootste kritiek die Paarsgroen+ tot hiertoe – m.i. terecht – kreeg was dat ze geen meerderheid heeft in beide taalgroepen. Bij nader toezien blijkt, dat de laatste keer dat dat gebeurd is, in 2003 was bij het tot stand komen van de regering Verhofstadt II. Die heeft er toen, ondanks die meer evenwichtige verdeling – ook niet veel van terecht gebracht, al moet gezegd dat de grootste schade toen al was aangebracht door de paarsgroene regering van Verhofstadt I. De enige reden waarom men er nu CD&V heeft bij genomen – men had die niet nodig om een meerderheid te hebben - was om de Vlaamse oppositie wat kleiner te maken. Dat is ook de reden waarom ik deze federale regering geen Vivaldi noem, maar Paarsgroen+, omdat dat plusteken voor CD&V staat, die niet bij Vivaldi hoorde. Vijfde wiel aan de wagen, zeg maar.
Bij CD&V zijn ze nog lichtgelovig, maar niet dom. De partij heeft geen boegbeelden meer. Degenen die er nog voor zouden kunnen doorgaan – een De Crem bv – hebben ervoor gepast en degenen die tenslotte tot de Paarsgroen+-regering zijn toegetreden zijn mensen met weinig of geen politieke ervaring. Dat laatste geldt ook voor voorzitter Coens, een watje dat geen vergelijking kan doorstaan met een Dehaene, zelfs niet met de minder goden Leterme en Peeters. Er zullen halve mirakels moeten gebeuren wil de partij bij de volgende verkiezingen alleen nog maar stand houden.
Dat laatste geldt ook voor Open VLD. Het beleid van Paarsgroen+ dat stijf staat van staatsteun en beperkingen van de vrijheden, wat haaks staat op de liberale ideologie. Lachaert en Decroo kozen eerst voor Paarsgeel om eerstgenoemde partijvoorzitter te kunnen laten worden. Eens dat gebeurd was, ruilden ze Paarsgeel voor Paarsgroen, dat ze eerst hadden afgewezen. Wie zich echt liberaal voelt en deel uitmaakt van de Open-VLD achterban, zal twee keer nadenken alvorens hij die kazakdraaiers bij een volgende verkiezing zijn/haar stem nog zal geven. De premierbonus die de partij kreeg, was het judasgeld om de N-VA te laten vallen en de MR van stoorzender Bouchez aan boord te hijsen. In een normale democratie zou een zevende partij nooit het premierschap krijgen. Only in Belgium.
Wat beide partijen, zowel Open VLD als CD&V mogen verwachten, is een zoveelste pandoering bij de eerstvolgende verkiezingen. Buiten het feit dat ze hun eigen regio in de steek hebben gelaten, sterft hun trouwste ledenafdeling, die van de derde leeftijd, gewoon af en moeten ze niet hopen op de jeugd. Die kiest voor het Vlaams Belang, de PvdA of voor ‘la gauche caviar’ van mateke Rousseau, die zelf amper niet meer durft zeggen dat hij nog socialist is.
Net zoals vorig jaar kwamen de zes Brusselse politiezones tijdens de overgang van oud naar nieuw onder één commando te staan (dat van Brussel-hoofdstad/Elsene). Waarbij ze zo zelf toegeven dat dit beter werkt, zeker in een stad met 186 nationaliteiten en dit ook de rest van het jaar zou kunnen. Net zoals er maar één Brusselse brandweer is voor de 19 Brusselse gemeenten. Afgezien van de grotere efficiëntie, zou het de stad en het gewest ook een pak geld minder kosten. Een regeling zoals die van Brussel vindt men trouwens nergens anders ter wereld terug, met als schoolvoorbeeld de stad New-York met zijn meer dan 11 miljoen inwoners (ongeveer even veel als heel België) die het ook doet met één politiecorps, de New-York Police Department (NYPD).
Niettegenstaande alle voorzorgen en waarschuwingen waren er ook dit jaar in Brussel zo’n 150 mensen opgepakt (25 aangehouden), meer dan 500 oproepen bij de politie, moest de brandweer drie keer uitrukken voor een woningbrand (zonder deze keer aangevallen te worden), werden auto’s en straatmeubilair in brand gestoken, werden trams en bussen van het openbaar vervoer beschadigd, werd de avondklok genegeerd en vuurwerk afgeschoten. Wat dat laatste betreft, had het nog veel erger kunnen zijn, want in de maand december 2020 werd er in Brussel in totaal zo’n 2 ton vuurwerk in beslag genomen. 900 kilo daarvan lag opgeslagen in een garagebox. Mocht die daar ontploft zijn, had men een ramp kunnen meemaken zoals die in het Nederlandse Enschede enkele jaren geleden.
Ondanks alles was – volgens de politie - het dit jaar op oudejaarsavond in Hellhole City toch iets rustiger dat vorig jaar. Dat is echter geen excuus om niet heel het jaar door onder één commando te werken. En om in één adem ook de negentien baronieën tot districten om te vormen en ze onder één burgemeester en één gemeenteraad te brengen..
---
En dan nog dit:
Bij de Belgische Voetbalbond (BVB) is men er niet over te spreken dat gouden schoen Hans Vanaken, toen hij een rode kaart kreeg voor gevaarlijk spel (volgens mij onopzettelijk) hij de scheidsrechter een ‘kutref’ noemde. Dat was inderdaad fout. Moet zijn: ‘kloteref’.
In deze rubriek heb ik al meermaals aangehaald dat een eerste stap naar zelfbestuur voor Vlaanderen, maar ook voor de andere gewesten, zou zijn dat de vier bestaande gewesten rechtstreeks met elkaar zouden onderhandelen in een federatie met vier om te beslissen van ze eventueel nog samen zouden doen met daarboven een sterk afgeslankt federale regering en voor de rest hun eigen boontjes zouden doppen. Dat idee wordt door steeds meer politici en economen gedeeld, ook door o.m. de PS’er Magnette, het Jules Destrée PS-studiebureaun, econoom Geert Noels en zopas nog de aftredende voorzitter van het Grondwettelijk Hof. Allemaal mensen en instellingen die stilaan begrepen hebben dat dit België niet meer werkt.
In ’t Pallieterke van deze week waarschuwt hoofdredacteur Carl Van Camp daarbij voor het gevaar dat Vlaanderen in zo’n situatie bij betwistingen wel eens alleen zou kunnen komen te staan tegen een meerderheid van de andere drie (Wallonië, Brussel en de Oostkantons). Hij verwijst daarbij terecht naar het precedent dat we hebben meegemaakt in 2009, toen de Duitstalige gemeenschap, alhoewel ze daar feitelijk niets mee te maken had, daarin gesteund door Wallonië, verzet had aangetekend tegen de splitsing van Brussel/Halle/Vilvoorde en op die manier de zaak verder op de lange baan had geschoven.
Theoretisch zijn zulke zaken inderdaad mogelijk, maar men kan ze ook voorkomen door op voorhand goede afspraken te maken, waarbij zoiets bv niet meer zou kunnen door een gewest dat er zelf niets mee te maken heeft (zoals toen met B-H/V) en slechts wanneer er twee of meer gewesten bij betrokken zijn, maar niet voor zaken binnen één gewest. M.a.w. gewesten zouden zich niet meer kunnen moeien met problemen binnen een ander gewest.
Laat het echter duidelijk zijn, dat zelfs zo’n situatie van een federatie met vier voor Vlaanderen nog altijd maar een eerste stap zal zijn, maar dan wel een in de goede richting. Pas als het zover zou komen, kan men zien wat de volgende stap zal zijn. ‘Aken en Keulen zijn niet op één dag gebouwd’, de vrije aangepaste vertaling van het Latijnse ‘Roma non fu fatta in un giorno’.
----
En daarmee zit 2020 erop. Het enige goede nieuws daaromtrent is, dat het voorbij is. 2021 kan alleen maar beter worden, iets wat ik iedereen toewens.
Het rommelt niet alleen in Vlaanderen als het over het onderwijs gaat. In Wallonië bespreekt men momenteel een grondige onderwijshervorming, die men het ‘pact d’excellence’ noemt. Kan misschien mooi klinken, maar het komt hier op neer dat men zich daar afvraagt of een tweede taal niet verplicht moet worden. In Vlaanderen is dat al lang het geval en is dat het Frans, terwijl men in Wallonië nog steeds kan kiezen tussen Engels en Nederlands. Ondanks het feit dat Nederlands de taal van de meerderheid in dit land is, kiezen de meeste kinderen daar voor het Engels. Momenteel is dat zelfs 61%, terwijl slechts 35% voor het Nederlands kiest. De overige 4% gaan dan naar het Duits en dat zal wel te maken hebben met de Oostkantons en de nabijheid van Duitsland, maar ook het Groot Hertogdom waar – buiten het eigen Lëtzebuergesch – men tegen de Belgische grens Duits spreekt en tegen de Franse grens Frans.
Nu is het op zich al een schande dat voor Vlamingen de tweede taal verplicht is en dat de Walen een vrije keuze hebben, maar het kan nog straffer. Nu wil men nl de Waalse studenten straks als tweede taal laten kiezen tussen Nederlands en Duits. Nederlands dat gesproken wordt door 60% van de Belgische bevolking (of wat daarvoor moet doorgaan), zeg maar 6,5 miljoen en de ± 80.000 Duitstaligen uit de Oostkantons. In 20% van de Waalse scholen kán men zelfs niet eens meer voor het Nederlands kiezen. En dan maar staan roepen van dat ene team dat we met zijn 11 miljoen vormen en dat ‘Eendracht de macht maakt’.
En Brussel?, zal men zich afvragen. Wel, daar geldt – voorlopig nog - dezelfde regel als in Vlaanderen, maar heeft men nu een ‘minister van meertaligheid’ aangesteld, niet om daar de kinderen ook Nederlands te laten leren, maar om de deur open te zetten naar een of meer van de andere honderd en één talen die men er tegenwoordig spreekt. Tenslotte blijken de meeste leerlingen die er wél zes jaar Nederlands hebben geleerd, daarna nog steeds niet in staat zijn een gesprek in onze taal te kunnen voeren. E.e.a. is het gevolg van de grote toeloop van Franstaligen naar het Brusselse Nederlandstalig onderwijs. En dan maar verwonderd zijn dat we zelfs in onze federale regering Franstalige ministers en staatssecretarissen hebben die geen of hoogstens wat schabouwelijk Nederlands kunnen spreken, zoals we zopas nog hebben kunnen meemaken bij de beleidsverklaringen van Paarsgroen+ in de Kamer.
Voor cultuur kijkt Wallonië naar Frankrijk, naar Vlaanderen alleen voor de centen.
In de discussies of N-VA en VB samen zouden moeten werken, vergeet men meestal dat dit niet persé meteen moet zijn. Dat wordt pas belangrijk mochten de twee partijen bij de eerstkomende gewestelijke verkiezingen in 2024 samen een meerderheid behalen in het Vlaamse parlement, men dan een eind kan maken aan het ondemocratische cordon sanitair en daarbij een eerste stap zetten naar Vlaams zelfbestuur. De N-VA heeft dat cordon trouwens nooit onderschreven en kan daarop dan ook niet worden aangerekend. Bart De Wever heeft bij de besprekingen tot de vorming van de Vlaamse regering na de laatste verkiezingen telkens ook Tom Van Grieken uitgenodigd. Et alors?
De volgende gewestelijke verkiezingen zijn pas over vier jaar. Dus nog tijd zat. Maar de uitspraak van Bart De Wever in Humo (daarna gretig overgenomen door de linkse media) dat hij nooit met het VB zal samenwerken en zelfs als voorzitter zou aftreden mocht zijn partij dat doen, was dan ook kortzichtig, zeker voor iemand die bekend staat als een meester in politieke stratego. Nu dreigt zijn uitspraak een mogelijke Vlaamsnationale meerderheid in 2024 onmogelijk te maken, wat alleen maar in de kaart van de belgicisten zal spelen. Uitgerekend van die partijen die de N-VA sinds Marrakech vier keer voor de gek hebben gehouden bij de federale regeringsvormingen en niét het VB. De zgn ‘politique policienne’(politiek om de politiek), nog zo’n Belgische specialiteit.
Bart De Wever lijkt eerder een tweede Hugo Schiltz te gaan worden. Die maakte zijn Volksunie ook groot, om ze daarna zelf af te breken door ze naar links te sturen (‘Rode Nel’ & Co). Ook hij had geen opvolger die tot de verbeelding sprak, waardoor de leiding tenslotte in handen kwam van pseudosocialist Bert Anciaux die de partij vakkundig om zeep hielp, dat terwijl zoon Schiltz overstapte naar de liberalen. Hopelijk blijft de N-VA een dergelijk scenario bespaard en zal men tijdig beseffen dat niet het Vlaams Belang de vijand is, wel het traditionele België.
Op de laatste samenscholing van de Veiligheidsraad werden dus de vorige maatregelen bekrachtigd en nog enkele toegevoegd. De teneur was, dat men een daling van alle Coronacijfers verwachtte tijdens het Kerstverlof (scholen dicht, minder verkeer), maar een heropflakkering in januari (scholen weer open, terugkeer van de vakantiegangers).
De eerste prognose is in elk geval uitgekomen: alle cijfers dalen. We kunnen alleen maar hopen dat de tweede niét uitkomt, want dan zal een derde Coronagolf niet ver meer af zijn en het feit dat men begonnen is met vaccineren zal daaraan weinig verhelpen. Het zal op zijn vroegst mei zijn alvorens de risicogroep van mensen boven de 65 aan de beurt zal komen, tenzij men wacht met de tweede inenting, wat eerst niet de bedoeling was.
Hoe men er ook tegenaan kijkt, van dat Coronavirus zijn we nog niet verlost en er zal van de situatie nog steeds gebruik én misbruik gemaakt kunnen worden. Wat men er ook over zegt of schrijft: het bestaat wel echt. Denk maar aan wat er in dat zorgcentrum in Mol is gebeurd. Binnen de 48 uur na de vaststelling van de besmetting stierven daar liefst 18 mensen (en later nog eens vijf). Mijn kleinzoon; die in Mol werkt als huisarts in een dokterscollectief, heeft de familie laten weten dat ze hem in elk geval de eerste twee weken niet zullen zien. Hij is nog jong, maar wie tot de derde leeftijd behoort, ademhalingsproblemen heeft of een tekort aan weerstand en daar bovenop het Coronavirus krijgt, die mag het vergeten. Dat geldt ook voor de gewone griep, maar daartegen heeft men al een vaccin. Bij Corona is het nog af te wachten of het echt werkt en lang genoeg stand houdt.
Tot slot nog dit: de gewone griep kan men ook het hele jaar door krijgen, maar de algemeen bij ons voorkomende griepgolf is er doorgaans pas in de laatste maanden van het jaar. Ik krijg al sinds 1995 jaarlijks een anti-griep prik, heb sindsdien geen griep meer gehad (daarvoor wél), heb die prik nog nooit vóór half oktober gekregen en moest er steeds rekening mee houden dat het twee weken duurde vóór die effect had.
Bij De Standaard van het weekeinde (ik koop die alleen in het weekeinde) zat een overzicht van 2020 en daarbij een interview met André Alen, voorzitter van het Grondwettelijk Hof en mede-architect van de Belgische federale staatsstructuur. De man ging dit jaar met pensioen en – zoals dat wel meer gebeurt – praat hij voor het eerst sinds decennia eens vrijuit.
André Alen is niet de eerste de beste. Zijn carrière bereikte een eerste hoogtepunt als kabinetschef van Jean-Luc Dehaene, toen die nog minister van Institutionele Hervormingen was en daarna van eerste minister Wilfried Martens. In die functies bepaalde hij mee de staatshervormingen die dit land federaal zouden maken. Maar ook hij is – als voorzitter van het Grondwettelijk Hof a.u.b. - tot de conclusie gekomen dat de Belgische constructie wankelt. Volgens hem vindt niemand zich nog terug in de Brusselse instellingen, die institutioneel en financieel op hun limiet zitten. Een oplossing zou zijn op te houden met de gemeenschappen en gewesten en over te stappen naar de vier deelstaten: Vlaanderen, Wallonië, Brussel en de Oostkantons. Als uitgangspunt zouden alle bevoegdheden bij die deelstaten komen te liggen, met een lijst van uitzonderingen, die dan wel in de Grondwet dienen opgenomen te worden, terwijl de lijst van federale materies zo kort mogelijk gehouden moet worden. Moeilijk moet dat niet zijn, het is in feite een uitvoering van het reeds bestaande artikel 35* van de huidige Grondwet. De federale regering die we nu hebben, heeft liefst twee ministers van Institutionele Hervormingen en – als Paarsgroen+ het zo lang uithoudt - hebben die nog vier jaar de tijd om iets dergelijks uit te werken.
Ook André Alen zegt verder dat men de Senaat best afschaft en dat men de weinige bevoegdheden die die nog heeft – de vertegenwoordiging van de deelstaten - best kan overhevelen naar de Kamer. Tenslotte vindt ook hij dat de Nederlandstaligen dan wel waarborgen moeten krijgen in de aparte Brusselse deelstaat, als die er ooit komt.
Zo hoort men het ook eens van iemand uit de machinekamer van de Belgische politiek, ook al hebben we daar enkele decennia op moeten wachten tot de man vrijuit kon spreken. Alen is trouwens geen uitzondering. Wie deze rubriek volgt, weet dat er, buiten de flaminganten, steeds meer bekende Belgen beseffen dat het in dit land zo niet verder kan en zijn hier reeds de revue gepasseerd met gelijkaardige verklaringen: Philippe Destatte (PS-studiedienst), advocaat Marc Uyttendaele (‘Monsieur Onkelinx’), Econoom Geert Noels en zelfs Paul Magnette (tijdens de Paarsgele besprekingen).
*Artikel 35 werd in 1994 in de Grondwet ingeschreven. Het artikel zegt dat de federale overheid enkel die bevoegdheden mag uitoefenen die haar uitdrukkelijk zijn toegewezen door de Grondwet en de gewone wetten. Alle andere, 'residuaire', bevoegdheden, worden dan automatisch aan de deelstaten toegewezen
Waar men het ook weinig of niet over heeft is het geld dat de E.U. haar leden toeschiet. Men stelt het voor alsof men van Europa alleen maar geld krijgt, maar er geen moet geven, wat niet het geval is. Buiten de deelneming aan de Europese begroting, waarbij elk land zijn deel moet bijdragen, is er nu ook het geld van derden dat Europa op de financiële markten is gaan ophalen en dat ook vroeg of laat moet worden terugbetaald. En wat dat laatste betreft zit dit land in slechte papieren.
Er bestaat trouwens ook nog zo iets als de ‘ellende index’, die wordt opgemaakt door het Internationaal Monetaire Fonds (IMF! en de universiteit van Oxford. Die index komt tot stand door het aanvullen van de economische schok met alle vrijheidsbeperkende maatregelen en het aantal besmettingen en overlijdens aan Corona, in verhouding tot het aantal inwoners. Op die lijst staat België op een weinig benijdbare tweede plaats. Alleen Spanje doet het nog slechter. Ter vergelijking: Nederland staat op plaats 12, Duitsland op 17.
Het had veel weg van een pokerspel, maar op de vooravond van Kerstmis 2020 lijkt er dan in blessuretijd toch nog een akkoord uit de bus te zijn gekomen tussen de E.U en de U.K. i.v.m. de Brexit, die officieel over één week ingaat. Tussen Boris Johnson en Ursula von der E.U. is er alvast een akkoord, maar dat moet een dezer dagen nog bevestigd worden door de Britse parlement en door de E.U.
Na de akkoorden over het Herstelfonds, de meerjarenbegroting en het Klimaatplan is dit het vierde halve Europees mirakel op amper acht dagen tijd. Het volstaat echter niet akkoorden te sluiten, ze moeten ook worden uitgewerkt, ‘geïmplementeerd’ zoals men dat tegenwoordig noemt, en dat zal nog wel enige tijd in beslag nemen.
Na de grensblokkade van de laatste dagen, zal het iedereen wel duidelijk zijn dat de Britten hun markt zo maar niet op één, twee drie kunnen omschakelen op een andere bevoorrading. Twee dagen volstonden om te laten zien dat er tienduizenden vrachtwagens nodig zijn om de bevoorrading van het land nog maar op peil te houden. Het is leuk te zeggen dat ze dat ook zouden kunnen vanuit hun vroegere dominions en de USA. De vraag is maar of dat aan dezelfde voorwaarden, met dezelfde producten en aan dezelfde prijs zou kunnen. Ik zal wel niet de enige zijn die daarover zware twijfels heeft. We zullen het voorlopig wel niet te weten komen.
Rechtuit gezegd, ik zou weinig last hebben om in quarantaine te leven. Ik verloor de vrouw van mijn leven, waarmee ik 48 jaar dat leven gedeeld heb, waarbij 35 jaar in het huis waarin ik sindsdien bijna tien jaar alleen leef, wat ook een soort quarantaine is. Kerstmis is dit jaar voor mij een etentje bij de kinderen en voor het overige een tijd zoals de rest van het jaar, waarbij ik dat huis onderhoud, gelukkig een grote tuin heb, met serre, moestuin en kippen en me verder bezig hou met mijn correspondentie, die internationaal is en het maken en bijwerken van mijn blogs.
Dat wil niet zeggen dat ik geen contacten heb, via post en Internet, zoals gezegd internationaal: Frankrijk, Zwitserland, Nederland, Luxemburg en – vooral – Italië, waar twee van mijn drie kinderen geboren zijn en ik nog heel wat vrienden en kennissen heb overgehouden uit ons negenjarig verblijf op Sardinië én mijn tijd als coördinator voor Italië van DAF’s International Trucks Service.
Maar ik kan best begrijpen dat heel wat mensen het nu moeilijk hebben. Mocht dit Corona verhaal twintig, dertig jaar geleden hebben plaats gevonden dan had mijn situatie heel anders kunnen zijn, zoals ze anders is voor velen. Ik zou zeggen: help elkaar, in de eerste plaats de eigen familie. Op het einde van de rit is die het enige wat overblijft. Het koesteren meer dan waard.
En daarmee zijn we bij de vooravond van Kerstmis 2020 aanbeland, een Kerstmis die zal verschillen met alle die we al hebben meegemaakt. Toch blijft het een feest voor ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’. Vraag is maar hoe men dat zal kunnen vertalen naar de politiek in dit land en vooral naar die binnen ons Vlaanderen.
In onze politiek zijn nl de laatste tijd nogal wat zware uitspraken gevallen. Een ervan was die van N-VA voorzitter Bart De Wever, die in een interview in, nota bene, het linkse weekblad Humo, te kennen gaf dat hij nooit met het Vlaams Belang in zee zal gaan en zelfs zou aftreden als zijn partij, de N-VA, zoiets zou doen. Ik had daarover reeds mijn bedenkingen in mijn blog van 13 dezer (‘Wishful thinking’) en blijf daarbij.
De Wever is voor de zesde maal verkozen tot N-VA partijvoorzitter en dat zou wel eens de keer teveel kunnen zijn. Dat dat zes keer kon gebeuren, terwijl het in feite maar twee keer mocht, bewijst dat de partij geen alternatief heeft. Hij heeft de grote verdienste gehad de N-VA van 3 naar 30% te brengen, maar heeft met lede ogen moeten aanzien dat ze bij de laatste verkiezingen zowat een derde van haar stemmen is kwijt geraakt (en niét alleen aan het VB) en er nog blijft verliezen als we de peilingen mogen geloven. Hoe is het zover kunnen komen?.
Een eerste reden kan het feit geweest zijn dat de N-VA mee in de Zweedse coalitie is gestapt en daarbij het communautaire voor de hele legislatuur in de ijskast had gestopt. De Wever was er zich wel degelijk van bewust dat hij zich dat geen tweede keer kon veroorloven en zocht daarom tegen de volgende verkiezingen een alternatief. Dat werd de immigratie die, na het ‘Wir schaffen das’ van Merkel, erg actueel was geworden. De gok was, dat toen het pact van Marrakech gesloten werd, de N-VA uit de federale regering stapte om daarna de nieuwe verkiezingen, die daar het gevolg van zouden zijn, te kunnen winnen met als belangrijkste thema de immigratie. Het draaide anders uit.
Er kwamen geen nieuwe verkiezingen. Wat overbleef van de Zweedse coalitie deed verder als een kabinet in lopende zaken, zonder de N-VA, gedoogd door de linkse oppositie. Toen Michel naar Europa vertrok en opgevolgd werd door Wilmès, behield die de linkse steun en kon ze zelfs daarna haar clubje tijdelijk laten beëdigen. Bij de daarop volgende verkiezingen werd de N-VA federaal nog een keer bij de bok gezet, nadat ze eerst een schijn van kans had gekregen via een paarsgele combinatie, kans die door de Open VLD vakkundig werd gefnuikt.
Als de N-VA samen met het VB bij de verkiezingen van 2024 (eerder kan niet) meer dan 50% van de stemmen haalt in het Vlaams parlement, is dit de laatste kans voor Vlaanderen om een eerste stap te zetten naar de onafhankelijkheid. Als dat niet gebeurt, dan krijgen we meer van hetzelfde van wat we nu meemaken, een Vlaamse meerderheid die op alle niveaus in de minderheid zal gesteld worden, gesteund door de traditionele Belgicistische Vlaamse partijen. De kans is groot dat de N-VA dan de weg van de Volksunie zal opgaan. Als ze dat wil vermijden zal ze het tegen 2024 anders moeten aanpakken, desnoods zonder De Wever. Dat hij niet gemist zou kunnen worden? De kerkhoven liggen vol met mensen die niet konden gemist worden.
Het is niet alleen de Coronacrisis die voor de nodige heisa zorgt. Daarmee verbonden is er ook nog de schuldenberg die de federale en de gewestregeringen aan het vergaren zijn. Ruw geschat zit men al aan zo’n 23 miljard euro alleen aan Corona maatregelen en het blijft maar oplopen. Het einde van de Coronatunnel lijkt nog niet in zicht. Daarenboven gaat het om geld dat er feitelijk niet is en – nul rente of niet – toch ooit zal moeten worden terugbetaald. Nadat men de Coronacrisis hopelijk onder controle zal hebben, riskeren we ook een nieuwe financiële crisis, maar niemand lijkt zich daarover druk te maken. De hoofdreden daarvoor is dat men rekent op Europa, meer bepaald op het geld van het relancefonds en dat van de Brexit. Vooral dat laatste zou wel eens voor de volgende communautaire rel kunnen zorgen. De kans is immers groot dat Vlaanderen, dat in staat voor 85% van de export naar de UK, volgens de traditionele Belgische verdeelsleutels hoogstens 60% zal krijgen. Het zou een grote onrechtvaardigheid zijn mochten de Vl aamse bedrijven hun geleden schade maar deels vergoed krijgen en de Waalse meer krijgen dan ze verloren zouden hebben. Dit laatste geldt feitelijk ook voor het geld van het herstelfonds, want Vlaanderen tekent ook voor meer dan 80% van de totale uitvoer van dit land.
De kans dat de Brexit er een wordt zonder akkoord komt met de dag dichterbij. Alsof dat nog niet erg genoeg was, is er nu ook het verschijnsel van een gemuteerde virus in zuidoost Engeland. Grotendeels het Graafschap Kent, dat de Britten ‘The green garden of England’ noemen, maar waar ook het overgrote deel van het vrachttransport uit het Europese continent arriveert en dat nu dreigt één grote parking te worden. Ook de hoofdstad Londen valt onder de nieuwe anti-Corona regels. Dat gewijzigde virus zou niet gevaarlijker zijn dan het originele, maar wel sneller besmetten. Of dat allemaal echt waar zou zijn is nog een vraagteken, anders zouden de omliggende landen voorlopig alle verkeer met de UK niet meteen stop gezet hebben. Een andere vraag is of het reeds ontwikkelde vaccin ook de nieuwe Corona variant weg zal houden en of die niet voor bijkomende problemen gaat zorgen.
Het is nog veel te vroeg om hoera te roepen. ‘Eerst zien’, zei de blinde...
Econoom Geert Noels schrijft, onder de titel ‘Noelsspeak’ maandelijks een column in De Tijd, waarin hij onomwonden zijn mening geeft over de stand van zaken in dit landje. De man is eerder een belgicist, maar blijft steeds positief in zijn beoordelingen. Reden waarom ik hem al meer dan eens heb geciteerd.
In De Tijd van dit weekeinde had Noels het over de debatcultuur in dit land, een praktijk die er vroeger was, maar tegenwoordig – volgens hem – niet veel meer voorstelt. Die verandering, schrijft hij, is er gekomen bij het aantreden van de regeringen Verhofstadt. Kritische stemmen waren niet meer welkom. Een kritisch geluid over bv het Zilverfonds, de sale-and-lease-back operaties, de ontmanteling van de pensioenfondsen, de begrotingstrucs of het opsmukken van de statistieken werd zeldzaam of onmogelijk. Dat wanbeleid haalde de buffers leeg die de regeringen Dehaene hadden opgebouwd. Volgens Verhofstadt waren die debatten te technisch, niet interessant genoeg of te gevoelig voor de Belgische mainstreammedia. Net zoals die buffers en de miljarden die ze bevatten, is Verhofstadt ondertussen van het Belgisch toneel verdwenen. Het zitje dat hij na de laatste gemeentelijke verkiezingen nog in Gent had gekregen heeft hij opgegeven. Zijn partij volgt echter nog altijd zijn links-liberale lijn en lijdt volgens Noels aan het virus van het groepsdenken. Na Corona zullen er echter andere uitdagingen blijven komen zoals klimaat, de begroting of het verbeteren van het onderwijs, domeinen waarin het groepsdenken overheerst van mensen die krampachtig vasthouden aan een falende Belgische beleidslijn.
Beter zou ik het niet kunnen zeggen, want het is zo ongeveer wat ikzelf in deze rubriek al jaren schrijf en waarvan ik overtuigd ben dat het hier niets zal veranderen zolang Vlaanderen zijn eigen boontjes niet kan doppen. Dat laatste schrijft Noels er niet bij.
