Rechtuit gezegd, ik zou weinig last hebben om in quarantaine te leven. Ik verloor de vrouw van mijn leven, waarmee ik 48 jaar dat leven gedeeld heb, waarbij 35 jaar in het huis waarin ik sindsdien bijna tien jaar alleen leef, wat ook een soort quarantaine is. Kerstmis is dit jaar voor mij een etentje bij de kinderen en voor het overige een tijd zoals de rest van het jaar, waarbij ik dat huis onderhoud, gelukkig een grote tuin heb, met serre, moestuin en kippen en me verder bezig hou met mijn correspondentie, die internationaal is en het maken en bijwerken van mijn blogs.
Dat wil niet zeggen dat ik geen contacten heb, via post en Internet, zoals gezegd internationaal: Frankrijk, Zwitserland, Nederland, Luxemburg en – vooral – Italië, waar twee van mijn drie kinderen geboren zijn en ik nog heel wat vrienden en kennissen heb overgehouden uit ons negenjarig verblijf op Sardinië én mijn tijd als coördinator voor Italië van DAF’s International Trucks Service.
Maar ik kan best begrijpen dat heel wat mensen het nu moeilijk hebben. Mocht dit Corona verhaal twintig, dertig jaar geleden hebben plaats gevonden dan had mijn situatie heel anders kunnen zijn, zoals ze anders is voor velen. Ik zou zeggen: help elkaar, in de eerste plaats de eigen familie. Op het einde van de rit is die het enige wat overblijft. Het koesteren meer dan waard.
Een zalige Kerst!
|