|
Het rommelt niet alleen in Vlaanderen als het over het onderwijs gaat. In Wallonië bespreekt men momenteel een grondige onderwijshervorming, die men het ‘pact d’excellence’ noemt. Kan misschien mooi klinken, maar het komt hier op neer dat men zich daar afvraagt of een tweede taal niet verplicht moet worden. In Vlaanderen is dat al lang het geval en is dat het Frans, terwijl men in Wallonië nog steeds kan kiezen tussen Engels en Nederlands. Ondanks het feit dat Nederlands de taal van de meerderheid in dit land is, kiezen de meeste kinderen daar voor het Engels. Momenteel is dat zelfs 61%, terwijl slechts 35% voor het Nederlands kiest. De overige 4% gaan dan naar het Duits en dat zal wel te maken hebben met de Oostkantons en de nabijheid van Duitsland, maar ook het Groot Hertogdom waar – buiten het eigen Lëtzebuergesch – men tegen de Belgische grens Duits spreekt en tegen de Franse grens Frans.
Nu is het op zich al een schande dat voor Vlamingen de tweede taal verplicht is en dat de Walen een vrije keuze hebben, maar het kan nog straffer. Nu wil men nl de Waalse studenten straks als tweede taal laten kiezen tussen Nederlands en Duits. Nederlands dat gesproken wordt door 60% van de Belgische bevolking (of wat daarvoor moet doorgaan), zeg maar 6,5 miljoen en de ± 80.000 Duitstaligen uit de Oostkantons. In 20% van de Waalse scholen kán men zelfs niet eens meer voor het Nederlands kiezen. En dan maar staan roepen van dat ene team dat we met zijn 11 miljoen vormen en dat ‘Eendracht de macht maakt’.
En Brussel?, zal men zich afvragen. Wel, daar geldt – voorlopig nog - dezelfde regel als in Vlaanderen, maar heeft men nu een ‘minister van meertaligheid’ aangesteld, niet om daar de kinderen ook Nederlands te laten leren, maar om de deur open te zetten naar een of meer van de andere honderd en één talen die men er tegenwoordig spreekt. Tenslotte blijken de meeste leerlingen die er wél zes jaar Nederlands hebben geleerd, daarna nog steeds niet in staat zijn een gesprek in onze taal te kunnen voeren. E.e.a. is het gevolg van de grote toeloop van Franstaligen naar het Brusselse Nederlandstalig onderwijs. En dan maar verwonderd zijn dat we zelfs in onze federale regering Franstalige ministers en staatssecretarissen hebben die geen of hoogstens wat schabouwelijk Nederlands kunnen spreken, zoals we zopas nog hebben kunnen meemaken bij de beleidsverklaringen van Paarsgroen+ in de Kamer.
Voor cultuur kijkt Wallonië naar Frankrijk, naar Vlaanderen alleen voor de centen.
|
