Er is de laatste tijd nogal wat te doen in brievenrubrieken
en Internetblogs over het feit dat N-VA zon beetje koudwatervrees lijkt
gekregen te hebben van het separatisme. Nogal wat lezers nemen de partij dat
kwalijk. Ik heb daar zelf ook al eens mijn gedacht over gezegd, o.a. in mijn
blog van 11 dezer (Con)federalisme à la carte?. In de aanloop naar de
verkiezingen van mei 2014 zal ik wel niet de enige Vlaamsnationalist zijn die zich
daarbij vragen stelt. Bij nader inzien, is het echter allemaal niet zó simpel.
Momenteel hebben de V-partijen een
vertegenwoordiging in het Vlaams parlement van ± 40/45%. Om het daar echt voor het
zeggen te hebben, heeft men echter minstens 51% nodig. Dat zit erin, alhoewel
dat nu nog koffiedik kijken is. Maar laat ons aannemen dat het in 2014 zou lukken.
Zelfs al zouden de V-partijen dat willen, ook met 51% kan men niet radicaal
voor separatisme gaan. Wie daar twijfels over heeft, raad ik aan eens het boek
te lezen Omver en erover! Vlaanderen onafhankelijk van de VZW Irzorg
(Internationaal Recht Zonder Grenzen), uitgegeven in december van vorig jaar en
een soort uitgekiende en verscherpte versie van De ordelijke opdeling van België van
Annemans en Utsi. In tegenstelling tot dit laatste werk, gaat Omver en
erover! radicaal voor een onafhankelijk Vlaanderen, niet alleen via een
eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, maar ook zonder enige onderhandeling
erover met de Franstaligen. Een werk dat warm aan te raden is, maar dat tegelijk
laat zien dat zon aanpak zijn grenzen heeft en nog niet voor morgen kán zijn.
Een radicale, eenzijdige onafhankelijkheid
betekent immers niet alleen die verklaring afleggen, maar ook de Belgische
staat overnemen, Brussel overnemen, het leger en de diplomatie splitsen en het
hoofd bieden aan gegarandeerde conflictsituaties, zowel in binnen- als
buitenland. Denk maar aan Europa, NATO, UNO e.d. Het Vlaanderen van vandaag is daar niet klaar voor, ook morgen niet
met een 51% meerderheid in het eigen parlement. Om zoiets te realiseren moet
men minstens 75% hebben en zowat de hele regio achter zich hebben staan, wat in
het huidige Vlaanderen zeker niet het geval is. Misschien kunnen we de volgende
jaren nog iets leren van bv Catalonië, waar een referendum over een afscheiding
in de maak is en waar een groter percentage van de bevolking vóór een splitsing
is.
Wie het niet gelooft, kan best eerst eens
contact opnemen met de VZW Irzorg (www.irzorg.org), het boek bestellen* en
lezen en zal dan zien dat een onafhankelijk Vlaanderen, zoals voorgesteld in
Omver en erover, momenteel - jammer genoeg - niet realiseerbaar is. We zullen al blij mogen zijn
als we volgend jaar aan die 51% geraken en dan vanuit het Vlaamse parlement een eerste stap
kunnen zetten om een einde te maken aan dit kunstmatige land. En dat zal, m.i.,
altijd nog gemakkelijker gaan volgens Annemans Ordelijke Opdeling (O2)
en/of e.o.a. soort confederalisme, herfederalisering of hoe men het ook wil
noemen.
Het is feitelijk geen nieuws meer. Telkens
er bij de stad Antwerpen ook maar iets beslist wordt, steekt er onmiddellijk
een storm van protest op van groen tot bloedrood. Het lijkt wel alsof er in de
rest van Vlaanderen op het gebied van steden en gemeenten helemaal niets
gebeurt. Alleen in Antwerpen.
Nu heb ik er geen probleem mee dat de
oppositie in de koekenstad brandhout maakt van alles wat de meerderheid
daar beslist. The duty of the opposition is to oppose, is het adagium. Anders wordt het, als
blijkt dat een journalist van een zelfverklaarde kwaliteitskrant zich als taak
stelt het stedelijk gemeentebestuur te bekampen. Journalisten worden
verondersteld de feiten die zich voordoen publiek te maken, niet te duiden. Bij
onze linkse media schijnt men zich daaraan niet te storen, zeker als iets niet in hun
kraam past.
Bartje Brinckman, journalist bij
De Standaard, ooit overgekomen van de linkse De Morgen en nog steeds links tot in zijn nieren, had in zijn eigen krant
al een vernietigend artikel geschreven over de besparingen in de koekenstad en
mocht dat nog eens over doen in Ter Zake, bij de rode vrienden van de VRT.
Hijzelf woont in Borgerhout, het Antwerpse district waar rood en groen een
districtsmeerderheid hebben gevormd met de crypto communisten van de PvdA, iets waar hij natuurlijk achter staat. Hij
kan het gewoon niet verteren dan zijn rode vrienden er in de verdrukking zitten
en alle argumenten zijn bij hem dan ook goed om de nieuwe Antwerpse meerderheid
aan te vallen. Iets wat bv in het rode Gent gedurfd heet, wordt in Antwerpen
gewaagd. Een ander argument van hem is, dat Bart De Wever niet alleen
burgemeester is, maar ook partijvoorzitter. En dan? Dat is Paul Magnette in
Charleroi toch ook? Hoort ge daar Brinckie over reclameren of mag dat alleen
als men socialist is? Of wat dan te zeggen over oppositieleidster Kerbache, die
is toch ook kabinetschef van de federale eerste minister? Als partijvoorzitter een
rem zou zijn op de taak van burgemeester, dan is federaal kabinetschef spelen
in deze crisistijd dat evenzeer voor het leiden van een stadsoppositie.
De waarheid is, dat steden en
gemeenten zich schromelijk verkeken hebben op de vergrijzing van hun
ambtenaren, in zoverre dat zon 40% van de gemeentelijke budgetten zal moeten
dienen om hun pensioenen te betalen. Dat is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt. Vijf jaar geleden werden ze al eens gedepanneerd door de Vlaamse regering en nu zouden ze dat verhaal nog eens willen herhalen. Van de Gemeentelijke Holding* moet men
geen steun meer verwachten, van het federale niveau evenmin, want dat krijgt
zijn eigen budgettaire problemen niet eens opgelost. En de vuilspuiterij van Bartje
Brinckman zal daar ook niets aan veranderen. Hij zou er best aan doen zich daarover niet verder druk te maken. Het is al
erg genoeg dat een journalist, die verondersteld wordt bij zijn krant de taak
te vervullen van chef Wetstraat, zich verlaagt tot vulgaire dorpspolitiek.
* Sinds het Dexia debacle, weten we dat de Gemeentelijke Holding in
vereffening is. Hoe kan het dan dat deze instelling, samen met het Italiaanse
Save, via de vennootschap Belgian Airports, voor liefst 3,85 miljoen euro
investeert in de luchthaven van Charleroi? Investeren is trouwens een groot
woord. In werkelijkheid dient het geld om een belang van 20% over te nemen van
het Waalse overheidsbedrijf Sowaer. Die holding heeft geen geld meer om zijn
kerntaak, het ondersteunen van gemeenten, waar te maken, maar wel om aandelen
van een overheidsbedrijf te kopen. Zoiets gebeurt Only in Belgium om het bij
de reclameslogan van Verhofstadts actieve welvaartstaat te houden.
Op de zoveelste Europese top van donderdag
zou, normaal gesproken, ook nog eens onderhandeld worden over de toetreding tot
de E.U. van Turkije. Leven die Europeanen daar op een andere planeet? De
Duitsers en Oostenrijkers in elk geval niet, want die hebben tenminste ondertussen al bekomen
dat die besprekingen uitgesteld worden tot ergens in het najaar, nadat er tegen
die tijd een soort verslag zou gemaakt zijn van de politieke situatie in het
land van sultan Erdogan. Na alles wat er de laatste weken in Turkije gebeurd
is: de straatprotesten en vooral het brutale optreden van de politie daartegen plus de ongepaste taal van Erdogan,
zou het te gek zijn om los te lopen dat land als een normale democratie te
beschouwen. Turkije wordt het zoveelste bewijs dat islam en democratie niet
samengaan. Vergeten we ook niet dat er in Turkije op dit eigenste ogenblik meer
journalisten in de cel zitten dan in China en dat in absolute cijfers.
Er zal heel wat moeten gebeuren om Turkije
als volwaardig land in de E.U. binnen te halen. Van de 35 hoofdstukken E.U.
wetgeving is er sinds 2005, toen de toetredingsgesprekken begonnen, nog maar eentje afgerond en is het al drie jaar geleden
dat er nog gesprekken daarover geweest zijn. De nu aangekondigde besprekingen
zouden over punt nr 2 gaan. Er is dus nog een lange weg te gaan en zoals de situatie
er momenteel in Turkije bij staat, zal er daar nog veel moeten veranderen. En
dan hebben we het nog niet gehad over de interne relatie tussen Turken en
Koerden. Die zijn momenteel wel weer met elkaar aan het praten geraakt, maar
daarmee zijn de problemen van laatstgenoemden, die ongeveer 20% van de
bevolking uitmaken, zeker nog niet van de baan. Koerden, die in Turkije
officieel Bergturken worden genoemd, worden er al gediscrimineerd zolang de
Turkse staat bestaat en al even lang heerst er in het land een variant van een mini
burgeroorlog.
Door zijn omvang, de grootte van zijn
bevolking* en zijn structuur, die onder Erdogan steeds islamistischer is
geworden, kan Turkije in de E.U. alleen maar zorgen voor nóg meer problemen en
de hele unie grandioos ontwrichten.
* In het
gebied dat nu Turkije is, is de bevolking de laatste 100 jaar vervijfvoudigd.
Momenteel zijn ze met zon 80 miljoen. Met Turkije erbij in de E.U. en een
verdere Turkse bevolkingsaangroei aan dat tempo, hebben de andere landen daar
straks niets meer te vertellen, ondanks verwoede pogingen van o.m. een Verhofstadt
om de aansluiting te verwezenlijken.
Dit
weekeinde kreeg ik onderstaand verhaal in mijn mailbox. Ik wou er eerst een
korte samenvatting van maken, maar denk dat het beter is het (bijna*) integraal
te vermelden. Het mag dan wel geschreven zijn door een Spanjaard (Catalaan?) en
bekeken vanuit zijn standpunt, heel wat van zijn opmerkingen kunnen naadloos
naar de hele westerse wereld worden overgebracht.
---
Heel Europa is gestorven in Auschwitz
Door Sébastien Vilar Rodrigez
Ik wandelde in Barcelona over straat en ontdekte plots een
verschrikkelijke waarheid - Europa is gestorven in Auschwitz... We hebben er zes miljoen Joden gedood en ze vervangen door 20 miljoen moslims. In Auschwitz hebben we een cultuur verbrand, het denken, de creativiteit, het talent. We hebben het uitverkoren volk vernietigd, dat werkelijk gekozen was want ze hebben formidabele mensen voortgebracht die de wereld hebben veranderd. De bijdrage van dit volk is voelbaar in alle domeinen van het leven: wetenschap, kunst, internationale handel en vooral als het geweten van de wereld. Dat zijn de mensen die wij hebben verbrand.
Onder het voorwendsel van de verdraagzaamheid en omdat we aan onszelf wilden bewijzen dat we genezen zijn van de kwaal van het racisme, hebben we de deuren wijd opengezet voor 20 miljoen moslims die ons domheid en onwetendheid hebben gebracht, religieus extremisme en onverdraagzaamheid, criminaliteit en armoede als gevolg van het ontbreken van de wil om te werken en van de trots om zelf hun gezinnen te onderhouden. Ze hebben onze treinen opgeblazen en hebben onze fraaie Spaanse steden veranderd in een onderontwikkeld gebied, ten ondergaand aan rotzooi en misdadigheid. In de appartementen, die ze gratis van de regering krijgen, maken ze plannen om hun naïeve gastheren te vermoorden en te vernietigen. En zo hebben wij in onze ellende cultuur ingeruild voor fanatieke haat, creatieve kunde voor kennis van de vernietiging, intelligentie voor de terugkeer naar het bijgeloof. Wij hebben het streven naar de vrede van de Europese Joden en hun streven naar een betere toekomst voor hun kinderen, hun vastberadenheid om zich vast te klampen aan het leven (want het leven is heilig) ingeruild voor een streven naar de dood, voor diegenen die verteerd worden door doodsverlangen voor zichzelf en voor anderen, voor hun eigen kinderen en de onze. Wat een verschrikkelijke vergissing heeft Europa begaan...
De wereld telt ongeveer 1,2 miljard moslims of 20% van de wereldbevolking. In totaal haalden zij 7 (zeven) Nobelprijzen*. De Joden zijn wereldwijd met zon 14
miljoen of 0,02% van de wereldbevolking. Zij behaalden in totaal 129
Nobelprijzen*
---
Joden promoten niet het hersenspoelen van
kinderen in militaire trainingskampen.
Ze leren hen niet om zichzelf op te blazen en een maximaal aantal Joden en anderen te doden.
Joden kapen geen vliegtuigen, doden geen atleten tijdens de Olympische Spelen en blazen zichzelf niet op in Duitse restaurants. Geen enkele Jood heeft ooit een kerk vernield. Geen enkele Jood uit zijn ongenoegen door mensen om te brengen. Joden doen niet aan slavenhandel en hebben geen leiders die oproepen tot de Jihad en het doden van alle ongelovigen. Misschien zouden de moslims van deze wereld moeten overwegen om zich meer in te spannen op het gebied van het gewone onderwijs en minder te klagen dat de Joden de oorzaak zijn van al hun problemen. Moslims zouden zich eens moeten afvragen wat zijzelf voor de mensheid kunnen betekenen alvorens te eisen dat de mensheid hen respect betuigt.
Onafgezien van hoe u staat tegenover de crisis tussen Israel, de Palestijnen
en de omringende Arabische
landen, en zelfs als u gelooft
dat Israel daar de meeste schuld aan heeft, zeggen de volgende twee zinnen werkelijk alles :
«Als
de Arabieren vandaag de wapens neerleggen, is er geen geweld meer.
Als de Joden vandaag de wapens neerleggen, is er geen
Israel meer.» (Benjamin Netanjahu) Generaal Eisenhower heeft ons gewaarschuwd: het is een historisch feit. Toen hij de slachtoffers van de uitroeiingskampen aantrof, gaf hij bevel zoveel mogelijk foto's te nemen. Hij deed dit met woorden van de volgende strekking: 'Verzamel nu alle dossiers en alle documenten, laat de getuigen spreken, want ooit in de loop van de geschiedenis zullen er smeerlappen opstaan die zullen beweren dat dit alles nooit is gebeurd...' Onlangs werd in het Verenigd Koninkrijk de discussie gevoerd of de Shoah uit de schoolboeken moest worden geschrapt, dat dit 'beledigend' was voor de moslimbevolking, die volhoudt dat dit alles nooit heeft plaatsgevonden.Het is voorlopig niet geschrapt, maar het is een angstaanjagend teken van de vrees die de wereld verlamt en van hoe gemakkelijk ieder land zich daardoor laat verlammen. Het is maar iets meer dan 60 jaar gelden dat er een einde kwam aan WO II in Europa. Nu, meer dan ooit, onder meer Iran, volhoudt men dat de Holocaust 'een mythe' was, moeten we ervoor zorgen dat de wereld nooit vergeet. Hoeveel jaar zal het nog duren voor de aanslagen op de WTC-torens 'nooit zullen hebben plaatsgevonden', omdat dit 'beledigend' is voor de moslims in de VS?.
* Sébastien Vilar Rodrigez geeft ook de namen van alle Nobelprijswinnaars,
zowel bij moslims als bij Joden. Die heb ik hierbij niet gepubliceerd, daar
het zo al een erg lang verhaal is. Wie daarin echter geïnteresseerd is, kan
me die aanvragen via mail.
De federale regering zit al enkele dagen
bijeen om een uitweg te vinden voor het bijpassen van zon half miljard euro
voor de begroting van dit jaar en 3½ miljard voor 2014. Dat dit op geheim
gehouden locaties gebeurt, duidt er alleen maar op dat het ernst is en dat men
er zeker nog niet uit is. Ondertussen wordt de bevolking bezig gehouden met de
discussie over euthanasie voor kinderen, die in de eerste plaats niet zozeer
over die euthanasie zelf gaat, maar wel over het feit dat men die zaak geregeld
wil hebben met een alternatieve meerderheid. Daarbij worden de tsjeven nog maar
eens bij de bok gezet, net zoals dat vroeger al eens gebeurde bij de
abortuswet. Markske Beke maakt zich sterk dat hij zich niet zal laten doen,
maar straks zal ook hij wel bijdraaien, net zoals zijn CVP voorgangers dat
deden. CD&V, zegt Beke, is geen partij meer van enerzijds/anderzijds
(het evangelie volgens Torfs en Vervotje). Het wordt nu de partij van en/en (Innesto?).
En wie dat niet gelooft, zal men wel iets anders wijsmaken
Maar, om even terug te komen op die federale
begrotingscontrole, die werd ingeleid met het goede nieuws dat Maggie De Block
zomaar liefst 90 miljoen euro (3,6 miljard oude Befkes!) uit haar kas terug naar de regeringspot stort,
omdat ze dat geld over heeft. Nu zijn daar twee redenen voor: ofwel heeft men
dat budget niet goed gemaakt en heeft men (weer eens) met geld gesmeten omdat
het om asielzoekers ging, die blijkbaar meer waard zijn dan de eigen mensen;
ofwel doet Maggie wel degelijk goed haar werk. Dat laatste wordt haar trouwens
niet door iedereen in dank afgenomen. Dat heeft ze nog mogen ondervinden, toen
ze ergens vorige week nog een taart in haar gezicht kreeg. Waarbij men
natuurlijk wel kan suggereren, dat het niet moeilijk is om Maggie niét te missen!
Bij de uitreiking van de Trends HR-manager trofee
van het jaar, heeft Jan Pieter De Nul, CEO van het gelijknamige baggerbedrijf,
eens zijn gedacht mogen zeggen en de dames en heren politici van het land de
waarheid gezegd. En die kan hard zijn, dat weten we.
De Nul stelde, dat er van de 6,1 miljoen
Belgen die zouden moeten werken, er maar 3,1 miljoen zijn die dat effectief ook
doen. Velen werken niet, omdat ze er gewoon geen zin in hebben. Omdat het
zonder werken in dit land ook kan. Omdat er zoveel systemen en uitzonderingen
zijn uitgedacht en opgebouwd om betaald te worden zonder werken. Denk bv maar
aan het tijdskrediet, dat bijna nergens anders ter wereld bestaat.
Voor
wat de ambtenarij betreft, geeft De Nul toe dat onze 1,3 miljoen ambtenaren*
zeker niet helemaal onproductief zijn, maar dat er wel 100.000 meer zijn dan
tien jaar geleden.
80 of 90 procent van onze politici zijn
volgens De Nul idioten, die van zichzelf denken bij die andere 10 tot 20% te
horen
En dan nog dit: er studeren in dit land elk
jaar o.m. 500 psychologen af aan onze universiteiten. Wat heeft de economie
daaraan?**
---
De Nul was niet de enige die deze week de
harde waarheid sprak. De Nederlandse Femke Halsema, tot voor twee jaar
partijvoorzitster van GroenLinks en nu voorzitster van de Stichting Vluchteling
heeft in hoedanigheid van die laatste functie Afrika en het Midden-Oosten
bezocht. Ze zegt dat de vele hulporganisaties die ze daar aan het werk heeft
gezien veel meer bezig zijn met hun eigen overlevingsstrategie dan met de
opdracht van hun organisatie. Ze houden zich, aldus Halsema, vooral bezig met
die activiteiten die in de kijker lopen: distributie van goederen, medische
hulp of onderwijs. In een vluchtelingenkamp in Jordanië zag ze liefst 25
hulporganisaties aan de slag. Op haar vraag wat ze daar allemaal deden, kreeg
ze als antwoord dat ze allemaal een stukje van de koek wilden hebben.
In tegenstelling tot het marktmechanisme
leidt competitie echter niet tot een verbetering van (nood)hulp, zegt Halsema.
De mensen die de schenkingen doen en zo de zaak financieren, zitten op grote
afstand en kunnen niet nagaan of de hulp terecht komt waar zij hopen en of deze
werkelijk effectief is.
Zo hoort men het ook eens van iemand anders,
want Halsema behoort wel degelijk tot het linkse kamp van de zgz
wereldverbeteraars. Het verwondert mij trouwens dat er tot nu toe weinig of
geen reactie is gekomen tegen haar uitspraken, zelfs niet van onze Bogdan Vanden
Berghe, de grote baas van onze (z)elf-(z)elf-(z)elf die er hier altijd als de
kippen bij is als iets niet loopt zoals hij het ziet of zou willen.
* Dat is zo ongeveer het dubbele van
Nederland dat 50% meer inwoners telt
** Wat die zoal doen, hebben we o.m. kunnen
meemaken op het proces van Kim De Gelder
De
N-VA heeft de financiële transfers nog maar eens in kaart gebracht. Met al de
discussies die men de dag van vandaag voert over de begroting(en), zou het geen
kwaad kunnen dat ook de Vlaamse meerderheidspartijen daar eens stil bij stonden.
De cijfers van de transfers van noord naar
zuid zijn aan schommelingen onderhevig. In grote lijnen beweert de N-VA dat het
om 8 miljard euro gaat, zowat 3.000 euro per werkende Vlaming per jaar. In
werkelijkheid gaat het echter om heel wat meer. Zoals reeds in 2005 gemeld werd
in het manifest van de Warande, gaat het om ± 12 miljard. Dat verschil is er,
omdat men in eerste instantie geen rekening houdt met de Belgische
staatsschuld. Die komt officieel op rekening van België, maar wordt in de
praktijk alleen betaald door Vlaanderen zolang die andere entiteiten
blijvenbeweren geen geld te hebben.
Buiten de door N-VA aangegeven vlakken
(werkloosheid, RIZIV, pensioenen, kinderbijslag en arbeidsongevallen) zijn er
dan nog de verdoken transfers, zoals de opbrengst van de verkeersboetes, die
voor 80% in Vlaanderen worden geïnd, maar waarvan de helft aan Wallonië cadeau worden
gegeven. Of het feit dat Vlaanderen 60% van de bevolking telt, maar meestal
hoop en al 50% van de opbrengsten krijgt. Bij dat laatste mag men trouwens ook
de verdeling van de ambtenaren rekenen, die verhoudingsgewijs in Wallonië meer
vertegenwoordigd zijn, zeker aan de top, waar ze het meeste kosten.
Waar we de N-VA kunnen volgen, is in hun
zgz confederaal voorstel om de rekeningen van Vlaanderen, Wallonië en Brussel
volledig gescheiden te houden. Alleen zo zou men ook een klare kijk kunnen
hebben op ieders deel van de staatsschuld. Dat laatste zou dan trouwens ook kunnen dienen bij het opmaken van allerlei statistieken die over dit land verspreid worden, waarbij
Vlaanderen steeds in een slechter daglicht wordt gesteld omdat men het alleen
maar heeft over België. De kans dat dit ooit gebeurt is echter vrijwel nihil,
met dank aan de Vlaamse meerderheidspartijen die confederaal wel uit hun
woordenboek hebben geschrapt, maar als alternatief in het Belgische gareel blijven
lopen...
In de politieke discussie over (con)federalisme
en de verkiezingen van 2014, wordt door de traditionele partijen gesteld dat er
geen sprake kan zijn van een zevende (en misschien wel laatste)
staatshervorming zolang de zesde niet helemaal zal zijn uitgewerkt. Het is nl
nu al zeker dat er nog enkele jaren nodig zullen zijn eer alles van de aan de
gang zijnde hervorming op zijn plaats zal zitten en zal werken zoals het hoort.
Dat klinkt aannemelijk. Vraag is wel hoe lang het zal duren vóór die zesde
staatshervorming definitief geregeld zal zijn.
Als we moeten afgaan op wat er gebeurd is
met de nationale plantentuin van Meise, dan zou dat nog wel eens héél lang
kunnen zijn. Die tuin was vroeger nl zogezegd nationaal en kwam pas in Vlaamse
handen na de vijfde staatshervorming onder Verhofstadts actieve
welvaartstaat. Zoals wel meer gebeurt, hielden de francofonen echter hun woord
niet en het resultaat van een zoveelste communautair getouwtrek zorgde ervoor
dat de befaamde tuin met een oppervlakte van 92 hectaren, waarvan heel was
serres, in verval geraakte omdat niemand er nog geld in wou investeren.
Na 12 (twaalf!) jaren van discussie is er nu
eindelijk een akkoord dat is goedgekeurd door zowel het Vlaamse parlement als
door de Franse gemeenschap. Beter laat dan nooit, zou men denken, ware het niet
dat de overeenkomst een schoolvoorbeeld is van de oude politieke cultuur, een
belgicisme dat ervoor zorgt dat niets is wat het lijkt.
De plantentuin mag dan officieel nu in
Vlaamse handen zijn gekomen, de rechten van de Franstalige onderzoekers die er
werken zijn naar slechte Belgische gewoonte gebetonneerd. Er komt een
paritair samengestelde wetenschappelijke raad en wettelijke rapporten mogen
zowel in het Frans als in het Nederlands gemaakt blijven worden. De
Franstaligen mogen in de administratieve raad dan wel in de minderheid zijn,
ze krijgen er een blokkeringsmechanisme, een vetorecht zeg maar, een soort
alarmbelprocedure zoals ze die ook al hebben in het federale parlement.
Democratie op zijn Belgisch.
Vlaanderen kan zich voor de zoveelste keer
nog maar eens blij maken met een dooie mus. Zelfs in hun eigen regio Meise
ligt nog altijd in Vlaanderen - hebben
Vlamingen het niet voor het zeggen. Met dank aan de Vlaamse partijen van de
federale meerderheid, die wel uitpakken met nieuwe beginselverklaringen,
burgerrechten en verantwoordelijk bestuur, maar die zich ondertussen in het
eigen regio nog altijd laten rollen door de Franstalige minderheid..
Als we straks zullen moeten wachten tot alle
punten van de zesde staatshervorming gerealiseerd zullen zijn, dan zullen niet
de verkiezingen van 2014, maar pas die van 2019 belangrijk worden. Meer dan ooit
zal België blijven bestaan dank zij het geduld van de Vlamingen.
Als iets een Waals probleem is, wordt het
een Belgisch probleem, maar als het een Vlaams probleem is, blijft het een
Vlaams probleem.
Bovenstaande uitspraak komt van niemand
minder dan Johan Vande Lanotte, federaal vice-premier en minister van alles en
nog wat in de regering Di Rupo. Hij deed ze wel i.v.m. het mogelijk afschaffen
van de Thalyslijn van zijn Oostende naar Brussel*, maar ze kan model staan
voor de reden waarom de francofonen dit België willen behouden. Alles wat ze
tekort komen en dat is nogal wat verwachten ze van België. Alhoewel dat er
nooit bij verteld wordt, betekent voor hen dit België automatisch Vlaanderen,
het landsdeel dat voor alle Belgische kosten moet opdraaien. Als Vlamingen eens
een probleem hebben, moeten zij niet op België rekenen, maar het zelf oplossen.
Meestal gebeurt dat dan nog ook.
Het zgz samenwerkingsakkoord dat alle
entiteiten van dit land dinsdag gesloten hebben is dan ook niet meer dan de
klassieke wind in de fles. Het akkoord kwam er op vraag van Kris Peeters en om
hem plezier te doen heeft men nu dat akkoord gesloten. Het is echter
(voorlopig?) niets meer dan een intentieverklaring, die straks voor Peeters en
zijn CD&V faliekant zou kunnen aflopen, als er geen reëel vervolg op komt
vóór de volgende verkiezingen.
Het zgz concurrentiepact zal alleen effect
hebben als onze loonkosten min of meer gelijk worden aan die van onze
buurlanden en geen 15 tot 20% hoger als nu het geval is. Met een federale
regering die wanhopig op zoek moet naar nog maar eens een half miljard euro dit
jaar en 3½ miljard voor volgend jaar, is dit een mission impossible, tenzij men
draconische, structurele besparingen uitvoert. Voorbeelden kunnen zijn: de
verkoop van aandelen instaatsbanken
en/of Belgacom, het definitief sluiten van de senaat, het afschaffen van de
provincieraden, het gefaseerd verhogen van de pensioenleeftijd tot de
wettelijke van 65 jaar. Gedaan met plakken en knippen evenals het heffen van
nieuwe belastingen die nog meer bedrijven zullen wegjagen.
Kris Peeters zou er best aan doen niet te
veel te rekenen op de confraters van de andere entiteiten. Misschien zou het
niet slecht zijn, mocht ook Vlaanderen eens in de rode cijfers gaan, iets wat
ik reeds schreef in mijn blog van 03.01.2012 (De sluitende begroting). Persé
die sluitende begroting willen aanhouden, versterkt de tegenpartijen alleen
maar in hun geloof dat Vlaanderen geld teveel heeft.
*Al meer dan tien jaar is er een
Thalysverbinding van Oostende naar Brussel, waar ze aansluiting geeft naar
Parijs. Ooit geregeld door dezelfde Vande Lala. Er stappen in de kuststad elke
dag gemiddeld zon vijf (5!) passagiers op en dat grapje kost de
belastingbetaler elk jaar zes
miljoen euro. Tot vandaag dus al meer dan 60.000.000 euro! Vande Lala is nu bereid
de lijn te schrappen, maar vraagt als tegenprestatie van de francofonen dat die
de Thalyslijn Bergen, Charleroi, Namen, nóg zon ommetje om in Parijs te geraken,
ook opdoeken. Vandaar zijn bovenstaande uitspraak
Onder de titel De terugkeer van de
ideologie is De Standaard een reeks gesprekken begonnen met de voorzitters
van de Franstalige partijen, naar analogie met een reeks met de Vlaamse
voorzitters die eerder dit jaar gepubliceerd werd. De eerste in de nieuwe reeks
is Olivier Maingain, de Vlaamshatende voorzitter van het Fransdolle FDF en het
gesprek verschijnt onder de titel: Er is nog nooit een democratie gesplitst,
een uitspraak van Maingain.
Mijn eerste reactie op die titel was
natuurlijk: En Tsjechoslovakijedan?.
Die vraag wordt Maingain ook, ergens weggemoffeld in het artikel van vier
bladzijden, eerder terloops voor de voeten geworpen, met als antwoord dat het
daar uitzonderlijke omstandigheden waren, omdat het land uit een periode van
communistische dictatuur kwam. Een uitleg die door de ondervragende
journalisten zonder verdere commentaar geslikt wordt. Dat is natuurlijk larie,
want dat zou betekenen dat om een democratisch land te splitsen, het eerst een
dictatuur zou moeten gehad hebben. Tsjechoslovakije was trouwens al enkele
jaren weer een democratie na de val van het Oostblok en was dat trouwens ook
al vóór de communisten er de macht grepen. Daarbij komt nog dat de splitsing er op
een zeer vreedzame wijze is gebeurd, via de zgn fluwelen revolutie en
vooral dat beide deelstaten, Tsjechië én Slowakije, er daarna beter van
geworden zijn. Vooral voor Slovakije was dat een verrassing, omdat dat
landsdeel zon beetje beschouwd werd als het Wallonië van de vroegere
eenheidsstaat. Vergeten we tenslotte niet, dat Tsjechen en Slowaken zowat
dezelfde Slavische taal spreken (een verschil zoals bij ons tussen Vlaams en
Hollands), terwijl wij in dit land wel degelijk met andere taalgroepen te maken
hebben en dat uitgerekend het taalimperialisme van de francofonen er de oorzaak
van is dat vele communautaire problemen hier nooit opgelost zullen geraken.
De kritiek die ik hier uit had feitelijk
moeten gegeven worden door de journalisten van De Standaard, maar die blijken
zich op dat gebied van geen kwaad bewust. In politieke interviews zijn die
alleen maar alert als ze een Vlaamsnationalist aan de tand kunnen voelen (dat
geldt trouwens ook voor die van de VRT). De rest van het gesprek is dan ook
navenant. Maingain vindt Verhofstadt geweldig, is niet alleen gewonnen voor
nationale kieslijsten, maar zelfs voor transnationale (in Europa) en vindt het
gevaarlijk om met de N-VA akkoorden te sluiten.
Het is niet toevallig dat journalisten in
dit land niet betrouwd worden en op dat gebied alleen maar moeten onderdoen
voor onze politiekers
De Coburgers beleven hun beste jaar niet. Na
de perikelen omtrent de dotaties en de herschikking ervan, belastingen
inbegrepen, na de heisa over de fondsen van tante Fabi en het gefluisterde
aftreden van Albert II ergens in het najaar, krijgt diezelfde Albert en twee
van zijn wettige afstammelingen een proces aan hun been en nog niet van
de eerste de beste. Eiser is nl Delphine Boël, natuurlijk kind ooit verwekt
door diezelfde Albert toen hij nog prins was. In zijn kerstboodschap van 1999
had de man trouwens al omfloerst toegegeven dat hij een scheve schaats had
gereden. Raar genoeg heeft hij die dochter nooit erkend en nu komt die dat zelf
vragen via een DNA-test. Naar het schijnt kan hij, zowel als Astrid en Flup, dat weigeren,
maar veel sympathie zal hen dat niet opleveren. Voor Albert misschien een reden te meer om
versneld af te treden.
Bij VTM, waar men een eigen royalty
programma heeft, regelmatig met het koningshuis uitpakt en dus beter zou moeten
weten, zei reporter Barend Leys in het avondjournaal van gisteren, dat het
nieuws dat ook Astrid en Flup gedagvaard werden, maar niét Laurent, voor
hem een verrassing was. Zou het? Het is een publiek geheim dat de wettelijke
vader van Laurent meer dan waarschijnlijk niet Albert was, maar een zekere Aldo
Vastapane, evenals koningin Paola een volbloed Italiaan, rijk geworden in
Brussel met vastgoedprojecten en taxfree shops. Men kan dat even goed laten
controleren met een DNA-test, maar feitelijk is dat niet nodig. Als men Laurent
aandachtig bekijkt en vergelijkt met zijn officiële zus en broer, kan men zien
dat er een reukje aan is. En dan hebben we het nog niet over zijn karakter
gehad. Delphine zal dan ook wel weten dat een DNA-test bij Laurent voor haar
erkenning niet in aanmerking komt.
Tenslotte laat de hele zaak wel een wrange
smaak achter, als men ziet dat in zon koning, die het voorbeeld
zou moeten geven en die de rest van de bevolking via allerlei boodschappen
op regelmatige tijdstippen vertelt hoe die zich moet gedragen, zélf enerzijds niet eens een natuurlijke
dochter wil erkennen en anderzijds een bastaardzoon in de armen sluit.
Opiniepeilingen blijven wat ze zijn:
momentopnamen. Als we ons bij de laatste, deze van VTM en De Morgen, over iets
kunnen verwonderen, is het dat de N-VA blijft stijgen, terwijl men in de
politiek correcte media, die de traditionele partijen zo goed gezind zijn, de
laatste weken de indruk kreeg dat het die partijen zouden zijn die er flink op
vooruit zouden gaan. Ze zijn al blij dat ze, ocharme, bijna één fictief procentje
stijgen, blij met een dooie mus. SP.a zindert nog na met zijn nieuwe
beginselverklaring, Open VLD prijst zich de hemel in met de kopie die Rutten
heeft gemaakt van Verhofstadts eerste burgermanifesten en CD&V kan niet
genoeg herhalen hoe zij voor goed bestuur blijft werken, al dan niet via haar
high potentials van Innesto.
Wat in heel deze opgeklopte zaak ergerlijk
blijft, is de steeds terugkomende verwijzing naar de 541 dagen die men verloren
heeft voor de vorming van Di Rupos regering. Die verloren tijd wordt steeds
volledig in de schoenen van de N-VA geschoven, met als doel de kiezers bang te
maken op een herhaling ervan, zeker als er weer over een volgende
staatshervorming zou moeten onderhandeld worden. Mag ik eraan herinneren, dat
De Wever tijdens de bewuste onderhandelingen van Albert II amper drie weken tijd
kreeg en de eerste onderhandelaar was die alles op papier zette. Zijn
voorstellen werden binnen de tijdspanne van enkele uren al van tafel geveegd
door de francofonen, PS op kop. Di Rupo liefst drie maanden de
tijd en later ging er nog een half jaar verloren toen de N-VA de
onderhandelingstafel al had verlaten. De periode dat België zonder een effectieve
regering heeft gezeten was trouwens de enige in de laatste tien jaar, waarbij
het handelstekort, de belastingen en de staatsuitgaven niét opliepen. Het lijkt
er soms op, alsof men dat in de pers nu erg vindt en zich blij maakt om enkele
politieke intentieverklaringen van de bevriende partijen.
De nieuwe rode beginselverklaring, Ruttens
agendapunten en Innestos voorstellen moeten eerst nog door de partijcongressen
worden goedgekeurd en al dan niet aangepast aan de kiezers worden
voorgelegd. Als men zolang wacht tot men die zo dringende economische
maatregelen gaat treffen die dit land uit zijn impasse moeten halen, zal het al
lang te laat zijn. Die maatregelen moeten nu getroffen worden en de afloop
ervan zal zeker mee de uitslag van de volgende verkiezingen bepalen. Als Di
Rupo ondertussen aan zijn Europese verplichtingen wil voldoen, zal hij uit een
ander vaatje moeten tappen dan het knip en plakwerk dat hij tot nu toe laten
zien heeft.
De verdraagzame godsdienst blijft in het
nieuws. Bart De Wever krijgt nog maar eens kritiek vanuit de linkse hoek, omdat
hij de Jihadisten die naar Syrië trekken
om er oorlog te gaan voeren, uit de Antwerpse stadregisters laat schrappen. Als
het goed is, zeggen we het ook: Madame Non zei deze keer Oui. Bart lijkt
trouwens navolging te krijgen van andere burgemeesters en daar zal de uitspraak
van Milnjet ook wel mee gespeeld hebben.
Het merkwaardige van deze situatie is wel,
dat de kereltjes die naar Syrië oorlogje gaan spelen, hier bij ons dus leefden
van de Openbare Onderstand. Onrechtstreeks sponsorde ons OCMW zo een (deeltje
van de) oorlog aldaar. Daaraan komt een einde omdat ze nu officieel verhuisd
zijn.
De heisa rond de Syrië strijders krijgt
trouwens nog een ander staartje. Geert Burger, zeker niet de fanatiekste
Vlaming, heeft een procedure opgestart om alvast twee van de achtentwintig moskeeën
die in Vlaanderen erkend zijn*, de wacht aan te zeggen, waardoor ze straks hun erkenning
en de daaraan verbonden subsidies kunnen kwijtspelen. Ahmed Azzouz, inspecteur
islamonderwijs (die bestaat hier inderdaad ook al), vindt dat alle imams hier een
taalbad Nederlands en een inburgeringscursus moeten krijgen. Moeten wij daar
weer voor zorgen? Kunnen ze dat zelf niet regelen? Als ze geld hebben om die
moskeeën te bouwen, zal dat er ook wel bij kunnen, zeker?
---
De Rotterdamse school, waar alle eindexamens
werden gestolen, blijkt de laatste islamistische middelbare school in Nederland
te zijn. O, toeval! Zoals het ook een toeval was, dat vorig jaar alle
laatstejaars daar geslaagd waren. Normaal zou men zon school moeten sluiten,
maar dat kan niet omdat Ibn Ghaldoun, zoals ze officieel heet, geen openbare
school is. Nu kan men alleen maar hopen, dat ze failliet zal gaan, zoals dat
gebeurd is met het islamitisch college van Amsterdam
* In
totaal wordt het aantal moskeeën in Vlaanderen op 150 geschat
Nog niet zolang geleden schreef ik nog dat
wij hier een antwoord hebben op het Schotse monster van Loch Ness, nl onze
Bende van Nijvel. Die laatste is feitelijk eerder een francofone bedoening,
maar we hebben er ook een Vlaamse in wording in Antwerpen: de Oosterweelverbinding. Dit
laatste stuk ter ontsluiting van de Antwerpse Ring komt ook regelmatig opduiken
in het nieuws en volgens mij kan ook dat nog járen duren.
Het laatste schuifje aan dit verkeersdrama
in veel bedrijven, is de tussenkomst van schoonmoeder Europa, die zou willen
dat (een deel van) het project opnieuw moet worden uitbesteed. Men kan geen
werken voor de bouw van een brug uitbesteden en daarna gewoon verder doen met
dezelfde aannemer als die brug een tunnel moet worden. Klinkt nog aannemelijk
ook.
Enkele hoofdrolspelers in deze Antwerpse
commedia dellarte hebben meteen benadrukt, dat een nieuwe aanbesteding niet
persé moet betekenen dat er meer tijd verloren zal gaan, omdat er ondertussen
toch moet gewacht worden op een nieuw Milieu Effecten Rapport (MER), wat jaren(!)
kan duren. Geloof het maar, alsof het allemaal zo simpel is.
Bij de uitbesteding van de Lange Wapperbrug
was er maar één consortium van aannemers meer in de running, Noriant. Als die
opnieuw moet gaan meedoen aan een aanbesteding en die niét zou krijgen, wachten
stad en regio enkele schadeclaims waaraan niemand een prijskaartje kan of durft
hangen. Verder is er tot nu toe nog steeds geen uitgewerkt plan van de tunnel
die de brug zou moeten vervangen en is van het prijskaartje van die tunnel ook
alleen maar geweten dat het veel, veel hoger zal zijn dan dat van de brug. Daar
komt nog bij dat de veiligheidsvoorschriften (denk maar het vervoer van
gevaarlijke stoffen Wetteren!) bij een tunnel veel strenger en dus kostelijker zullen zijn.
Interessant om weten is wel, dat ondanks
de afkeuring via een referendum - de bouwvergunning voor de brug nooit is
ingetrokken en dat men die in feite nog altijd zou kunnen bouwen. Vraag is
trouwens, wat een referendum waard is waarbij slechts 40% van de
kiesgerechtigden kwam opdagen en 60% van die 40% tegenstemde. In werkelijkheid
stemde slechts 25% van de Antwerpenaren tegen en dat kan evenmin bezwaarlijk
democratisch genoemd worden. Het verkeer langs Antwerpen is nl geen zaak van de
Antwerpenaren alleen, maar ook van de omgeving en zelfs de hele regio. De meeste
mensen die de Ring nemen, hebben niet de kans gekregen te stemmen.
De koekenstadis van zijn Oosterweelgeest dan ook nog niet vanaf. Een betere naam dan die van een kwelgeest als de Lange Wapper had men nooit kunnen bedenken. Het stond in de sterren geschreven dat dit fout zou lopen.
Normaal was het gisteren de laatste
onderhandelingsdag van het uitvoeringscomité voor de zesde staatshervorming,
het zo geheten Comori, waarin buiten de federale meerderheidspartijen ook de
groenen zitten. Van enig resultaat is er echter niets te horen, waaruit nog
maar eens blijkt dat het daar niet van een leien dakje loopt.
Ondertussen is de Belgische staatsschuld in
2012 opgelopen tot 99,8%, dat is twee procent meer dan het jaar daarvoor. Voor
2013 moet er nog zon half miljard euro gevonden worden en voor 2014 nog liefst
3,5 miljard. Er wordt nu al gesteld dat de nieuwe financieringswet pas ná 2014
van kracht zou worden en daarmee wordt dat probleem over de verkiezingen
getild. Na ons de zondvloed! Ondertussen blijft de klok echter tikken en weet feitelijk geen enkele
entiteit wat er haar boven het hoofd hangt, de vereniging van Vlaamse steden
en gemeenten inbegrepen die nu al aan de noodrem trekken.
Dit land zit met een tekort op de lopende
rekening, dat is het verschil tussen import en export. Zelfs probleemlanden
zoals Spanje en Ierland doen het op dat gebied beter. Het is een publiek geheim
dat de belangrijkste reden daarvoor het loonverschil is tussen België en zijn
buurlanden. Onze loonkosten blijken 25% hoger te zijn dan het gemiddelde van de
eurozone. Daarbij komen dan de kosten van de vergrijzing, waaraan nooit iets
serieus is gedaan, het hervormen van de index, de verschuiving van de belasting
op arbeid naar consumptie en milieu, om nog maar te zwijgen over de
gelijkschakeling van de statuten van arbeiders en bedienden, die over een
kleine maand een feit zou moeten zijn en die de arbeidskosten nóg duurder
dreigen te maken.
Kortom, miserie troef. De tijd dat wij de
crisis beter aankonden dan de rest, grotendeels omdat we werkten met het
systeem van de technische werkloosheid, is ook voorbij. Die zou perfect gewerkt
hebben, mocht er dit jaar een heropleving hebben plaats gevonden. Nu hoopt men
dat het een nuloperatie wordt, terwijl het Europees gemiddelde zelfs een krimp
van 0,6% laat zien. Wachten tot na de verkiezingen van 2014 is geen optie meer
en volgende week gaan de vele regeringen, die dit land rijk is, samen aan tafel
zitten om te zien hoe ze eruit zullen geraken via een zgz concurrentiepact.
Het wordt dan uitkijken naar Kris Peeters. Die is vragende partij voor de
vergadering van volgende week en moet daar tevens opletten dat hij voet bij
stek houdt i.v.m. Vlaanderens aandeel in eventuele nieuwe maatregelen. Onze
regio heeft nog steeds een begroting in evenwicht en het kan niet zijn dat wij
weer eens het gros van de kosten gaan dragen als de andere regeringen, de
federale inbegrepen, daartoe niet bereid of in staat blijken te zijn.
Na haar warrige uitleg in de Zevende Dag is
Gwendolyn Rutten e.e.a. komen verduidelijken bij de voorstelling van een boek
dat ze er zowaar over geschreven heeft: De geëngageerde burger. Niet de staat
of de partijen moeten de crisis aanpakken. De burger mag dat zelf eens
proberen. Een doe-het-zelf politiek als het ware, waarbij die burger zelfs zou
mogen beslissen wat er met (een deel van) zijn belastingsgeld zou moeten
gebeuren. Vraag is maar, of die burger daarvan wakker zal liggen.
Rutten is nl al de zoveelste liberaal die
met grote ideeën afkomt. Als er iéts positief is aan haar verhaal, dan is het
dat ze deze keer wat volwassener overkomt door de hele zaak zelf en alleen voor
te stellen, zonder een decor van oude krokodillen. Of dat veel zal helpen is
echter een ander paar mouwen. Vergeten we niet dat haar partij ook al jaren mee
draait in het federale, Belgische carrousel en mede verantwoordelijk is voor de
vele scheve toestanden die er de laatste jaren zijn geschapen. Zij wil straks
o.a. minder staat, meer privatiseringen en een reële daling van het
overheidsbeslag. Daarenboven wil ze de politieke macht van hetklassieke middenveld doorbreken, maar vergeet
daarbij dat daar ook haar eigen blauwe vakbond bij zit, die soms de indruk
geeft linkser te zijn dan de syndicale concurrentie.
Hoe men de aanpak van Rutten ook bekijkt en haar
boek mag ook zo goed bedoeld zijn, men geraakt niet af van het déjà vu. Ook
Verhofstadt was baanbrekend toen hij zijn eerste drie burgermanifesten schreef.
Ook daar stonden principes in die heel wat mensen aan het dromen brachten. Tot
hij dan eerste minister werd en al zijn in die boeken uitgeschreven principes
aan zijn laars lapte. De gedreven voorman, die daarenboven in tegenstelling
tot Rutten - ook met uitgesproken Vlaamse eisen voor de dag kwam, heeft er
nooit ook maar iets van verwezenlijkt. De man is nu zo links, dat hij boeken schrijft
samen met de Europese lijsttrekker voor de groenen. De vraag is dan ook niet of
Rutten het deze keer goed voor heeft, wel wat ervan zal overblijven, mocht ook
zij ooit de kans krijgen haar principes in daden om te zetten. De geëngageerde burger
zal er het zijne wel van denken.
Er wordt nogal wat drukte gemaakt om het
feit dat de Amerikaanse regering zowat het hele Internet afschuimt én kan
controleren. Alles wat men publiceert of communiceert kan tegenwoordig immers
gecontroleerd worden, al dan niet met de medewerking van de Internet media.
Alleen Twitter zou niet meespelen, maar echt zeker is ook dat niet en, indien
ja, hoe lang nog? Er komen onderhandelingen daarover tussen de E.U. en hun
Amerikaanse tegenhanger(s), maar of dat allemaal veel zal uithalen, is zeer de
vraag en voor alles en nog wat nieuwe wetten gaan maken, zal evenmin veel
uithalen. Vergeten we niet dat de Amerikaanse staatsdiensten zelf ook beloerd worden
door o.a. de Chinezen en dan hebben we het nog niet gehad over de steeds
talrijker worden zgz klokkenluiders en hackers.
Ik denk niet dat het allemaal veel zal
oplossen. Dat is de prijs die wij betalen voor de digitale vooruitgang. Er gaat
bijna geen dag voorbij of er wordt ter zake weer iets nieuws uitgevonden en/of
op de markt gebracht. Van het ogenblik dat men nog maar de simpelste GSM koopt
is men feitelijk zijn privacy al kwijt en datzelfde geldt ook vanaf de eerste
aansluiting op het Internet. Of nog te zwijgen over de zgz sociale media,
waarop nietsvermoedende mensen duchtig allerlei privé gegevens ten grabbel
gooien en daarna verwonderd zijn dat er misbruik van gemaakt wordt.
Wie de dag van vandaag zijn privacy wil
bewaren, kan niet meer mee met de digitale vooruitgang en zijn ontwikkelingen.
De klok terugdraaien is zo goed als onmogelijk, tenzij men kluizenaar wil gaan
spelen. Het enige wat men kan doen is zo voorzichtig mogelijk blijven, niet
mee te surfen op elke nieuwe ontwikkeling die er aankomt en zeker niet te
reageren op alles wat, via het Internet, op u afkomt. Men kan daar trouwens
heel wat geld mee uitsparen.
Het mocht dan al een lulverhaal
zijn, het voorstel van la
Rutten om de taalpariteit in de federale regering af te
schaffen, zorgde er meteen voor dat ze heel Franstalig politiek België over
zich heen kreeg. Rutten mag dan nog zeggen dat ze liever wat meer MR-ministers
binnen die regering wil zien, al was het maar om wat meer blauw in het voor de
rest rozerood kabinet te hebben, zelfs haar Franstalige familie is daar niet
voor te vinden. Zoals ik in mijn blog van gisteren al neerpende, zijn die
Franstaligen in dit land nu al op alle gebiedoververtegenwoordigd en dat willen ze graag zo houden. Dat de Vlamingen
in de regering Di Rupo, volgens Bartje Somers, toch in de meerderheid zouden
zijn, heeft gewoon te maken met enkele extra gecreëerde portefeuilles van
staatssecretarissen, die aan de taalpariteitsregel ontsnappen, een zoveelste Belgische regel met achterpoortjes en uitzonderingen. Niets is hier zoals het lijkt.
Ook het klassieke chantageverhaal, dat in
zon geval de Vlamingen vertegenwoordigers zouden verliezen in Brussel, kwam
weer boven water. Ik zou me daar niet druk over maken. Of Vlaanderen binnen het
Brusselse gewest nu 5, 10 of 17 vertegenwoordigers heeft, maakt voor Vlaanderen
geen verschil. Als er straks een soort confederalisme zou komen, dan zal
Vlaanderen op zijn eigen termen met datzelfde Brussel onderhandelen en kan het
zijn eisen stellen óf de geldkraan dichtdraaien.
Wat me wel dwars zit, is het feit dat de
N-VA de laatste tijd schrik heeft om het woord separatisme te gebruiken. Als de
partij de Open VLD erop wijst dat het confederalisme nog altijd in de Vlaams
liberale statuten staat, dan is het evenzeer waar dat het separatisme nog
altijd het einddoel is binnen de statuten van de N-VA. Is het nu zó moeilijk om
te stellen dat de partij, ja, naar een confederalisme wil als tussenstap naar
een separatisme? Als ze daarin niet meer klaarheid kan schenken, blijft er voor
de overtuigde Vlaamsnationalist geen andere weg over dan te kiezen voor het
origineel, dat van het Vlaams Belang dat daarin tenminste duidelijk is.
Wie gedacht had dat met het aantreden van
Gwendolyn Rutten er een nieuwe wind door de Open VLD zou waaien, is er aan voor
de moeite. Het wordt zelfs nog erger dan gedacht: Rutten draait de knop terug
naar af, naar ergens in de buurt van 1830. Rutten gaat opnieuw voor dat ene
België, waar zo stilaan iedereen genoeg van heeft. Vergeet de VLD. Als het aan Rutten ligt, wordt
het opnieuw de PVV, de Pest Voor Vlaanderen.
Om te beginnen schrapt ze de term
confederalisme uit haar neoliberaal programma. Dat ondanks heel wat tegenstand
in de eigen partij, o.a. van ex Vlaams minister Fientje Moerman. Tegenstand die
echter ondertussen zou gaan liggen zijn, omdat wat men de top van de partij
noemt, volledig achter Rutten zou staan. Zon beetje eenzelfde situatie als bij
haar aanstelling, toen een onverwachte tegenkandidaat door de partijtop werd
weggelachen. De politiek vrijwel onbekende man kreeg wel meer dan 40% vande stemmen, maar dat deed blijkbaar nergens
een lichtje branden (politiek à la Erdogan).
Rutten wil ook niet meer spreken van een zevende
staatshervorming, die nodig zou zijn voor een eventueel confederalisme. Wel wil
ze er vanaf dat er in een federale regering evenveel ministers moeten zijn van
elke taalrol, van het communautaire evenwicht, zeg maar. Om dat te bereiken, is
er dan echter wél een volgende staatshervorming nodig. Probeer het maar te
volgen. Tenslotte beweerde ze in de Zevende Dag er geen problemen mee te hebben
als er in zon federale regering meer MR-ministers zouden zitten. Met de
slavenmentaliteit die de Vlaamse meerderheidspartijen kenmerkt, is de kans
niet klein dat er straks dan zelfs méér Franstaligen dan Nederlandstaligen in de
federale regering zullen zitten. Die zijn nu al gewend overal oververtegenwoordigd te zijn als het om de postjes gaat. In elk geval zou het betekenen, dat haar
partij, nog meer dan nu,naar de pijpen
van de Franstalige minderheid zou moeten dansen. Op het einde van haar verhaal op de Zevende Dag vertelt ze tenslotte, dat er nog
niets beslist is en dat 15.000 partijleden er zich nog moeten over
uitspreken. Enfin, een schoolvoorbeeld van iemand zonder eigen verhaal die dan
maar uit haar nek kletst en eerder voorkomt als een ongeleid projectiel, wat gevaarlijk kan worden, in de eerste plaats voor de eigen partij.
België is ontstaan uit een opera (De Stomme
van Portici). Wie iets kent van opera's weet, dat die meestal eindigen in dramas. Met België zal dat niet
anders zijn. Met geklungel à la
Rutten zou het wel eens kunnen betekenen dat de partij straks
in Vlaanderen de kiesdrempel zelfs niet meer haalt. Of is men Omer Vanaudenhoven
vergeten, de liberale leider die ooit naar de kiezer trok met de Belgische vlag
en er de grootste nederlaag uit zijn politieke carrière mee leed?
Toen roodgroen vorig jaar de gemeenteraadsverkiezingen in Gent won, kon hun geluk niet op. Gent zou een droomstad
worden, dé stad van de toekomst. Volgens het nieuwe bestuursakkoord, waarbij
ook de liberalen betrokken werden om te vermijden dat de familie Declercq
moeilijk zou doen in de oppositie, zouden er in de Arteveldestad overal nieuwe
bus- en tramlijnen komen, wandelpaden, fietspaden en tunnels, minstens zes
nieuwe wijkparken en een groot park op minder dan 400 meter wandelen van
elk huis.Etcetera, etcetera, etcetera De realiteit pakt lichtjes anders uit.
Blijkt nu dat er een vlucht uit de stad plaats vindt, vooral van jonge gezinnen
met kinderen. Gent is helemaal niet kindvriendelijk. Er zijn te weinig crèches,
te weinig scholen, te weinig parkeerplaatsen, te weinig van alles. Dat terwijl
men de mensen vertelt dat er in een stad veel meer mogelijkheden zijn. Wat er
is, is dan nog te duur. Zelfs de Gentse Feesten, waaraan de stad vorig jaar
flink haar broek gescheurd heeft, bleken te duur voor de modale Gentenaar. In
2011 vertrokken er uit de stad meer blanke gezinnen dan er sinds 1974 ooit
vertrokken waren. Gent heeft geen tekort aan flats, wel aan gezinswoningen, die
daardoor onbetaalbaar worden. Dat is misschien niet alleen zo in Gent, maar het
is wel merkwaardig dat dit juist gebeurt in een stad waar het bestuur er prat
op gaat dat de stad groen zal worden en op mensenmaat. Het lijkt er steeds
meer op dat groen de kleur van het dure leven wordt (denk maar aan de groene
stroom), zoals rood de kleur van het gevaar blijft. Te mijden dus.
In de marge van bovenstaande,
waarover een vertrekkend gezin haar verhaal plaatste op facebook, nog dit: hoe
slagen al die Turken, Bulgaren, Roma en andere Balkanezen die Gent rijk is,
erin in zon stad de touwtjes aan elkaar te blijven knopen? Sturen die hun
kinderen wel naar school of krijgen die misschien voorrang? Hoe betalen die de
huur die voor echte modale Gentenaars niet meer te betalen is? Betalen die
überhaupt wel iets in Termontograd?
