Pieter De Crem lijkt het licht gezien te hebben en waarschuwt zijn eigen CD&V-partij geen Paarsgroene federale regering te steunen. Een regering waarin de christelijke partij trouwens niet eens nodig is. Daarenboven blijkt hij, als burgemeester van Aalter, ook ontdekt te hebben dat een meerderheid van Vlaamse burgemeesters niet achter het initiatief van Coens staat, zoals ik al vermeldde in mijn blog van dinsdag ll (‘Waar is de achterban?’)
De Crem heeft overschot van gelijk, maar dat hij er pas nu mee af komt, heeft zijn redenen. De man die na Marrakech vertelde uit de federale politiek te zullen stappen, maar daarop terugkwam toen hij weer federaal minister mocht worden, blijkt ondertussen gesnapt te hebben dat hij er in die Paarsgroene regering weer niet meer bij zal zijn, want te veel partijen en hij iets té rechts. Hij zit momenteel zelfs niet meer in de Kamer.
Dat alles neemt niet weg dat De Crem gelijk heeft en dat zijn partij, als ze Paarsgroen zou steunen, daar straks in Vlaanderen een zware prijs voor zal betalen. Hijzelf zal zich in Aalter, waar het ambt van burgemeester haast een familietraditie is – het gemeentehuis noemt men daar het ‘Cremlin’ - wel redden als hij voet bij stek houdt, heel wat andere CD&V-burgervaders zullen het straks mogen vergeten als watje Coens zich zou laten rollen. Misschien tijd om eens een scheurpartij op te richten die straks met de Vlaamsnationalisten wél zal willen samenwerken...
Eergisteren was het in Nederland Prinsjesdag, de dag waarop de Nederlandse Koning zijn jaarlijkse troonrede houdt. Een troonrede die in feite niets met zijn troon te maken heeft, maar gewoon het programma is van de aan de macht zijnde politieke coalitie met de plannen voor het komende jaar. In de UK gebeurt hetzelfde
Wat er dit jaar speciaal was aan die troonrede was, dat die voor één keer eens niets te maken had met de spreekwoordelijke Hollandse zuinigheid, maar integendeel een aansporing werd om het geld te laten rollen. Vorig jaar had het land nog een begrotingsoverschot van 14 miljard euro en een werkloosheidsgraad van 3,4%. Geen vergelijking mogelijk met het land van Flup de Laatste.
Nederland heeft echter ook zijn deel gehad in de Coronacrisis. De economie kromp er met 5% , al hoopt men ze het volgende jaar weer met 3,5% op te kunnen krikken. Om e.e.a. te bereiken mag het Nederlandse begrotingstekort dit jaar oplopen tot 7,6% en het jaar daarop nog met 5%. Dat terwijl men zich niets meer aantrekt van de Europese 3%-norm. Het kan verkeren.
Het zijn cijfers waarvan men in buurland België alleen maar kan dromen. Erger nog: hier weet men momenteel niet eens wat het ons wél zal kosten. Misschien komen we er iets meer van te weten mochten we straks een nieuwe federale regering krijgen, maar het is nu reeds bekend dat de kans dat de Belgische cijfers zelfs nog maar in de nabijheid van de Nederlandse zullen komen, onbestaande is. Met dank aan twintig jaar wanbeleid dat begon met Verhofstadts ‘actieve welvaartstaat’. ‘Creatieve incompetentie’, een hoofdstuk uit het Peter Principe, zou hier meer op zijn plaats zijn geweest.
Bij zijn verkiezing tot voorzitter van Open VLD werd gezegd dat Egbert Lachaert het gehaald had omdat hij de donkerblauwe achterban van zijn partij achter zich had. Die achterban zou voor hem – en niet voor Bart Tommelein - gestemd hebben omdat Lachaert als fractieleider in het parlement gekant was tegen een Paarsgroene coalitie. Eens voorzitter werd hij zowaar door de koning benoemd tot mede preformateur om uitgerekend een Paarsgroene federale regering in de steigers te zetten, dus het tegenovergestelde van wat hij als fractieleider voorop had gesteld. Nu is hij bij de Vlaamse liberalen niet de eerste die zijn principes verloochent en zijn ze daar al e.e.a. gewend, denk maar aan Verhofstadt. Wat wél opmerkelijk is, is dat men sindsdien van die blauwe achterban niets meer gehoord heeft. Blijft die dat allemaal slikken of wordt er in de partij geen rekening meer mee gehouden?
Hetzelfde geldt trouwens voor CD&V, waar men een achterban heeft die in Vlaanderen vooral op gemeentelijk vlak nog iets betekent. Is die achterban nu ineens monddood gemaakt? Vindt die het allemaal goed dat haar partij straks zo’n beetje als schaamlapje moet dienen om een uitgesproken linkse en francofone coalitie aan de macht te brengen waar zelfs de Waalse zusterpartij niet aan meedoet en die in Vlaanderen verkocht te krijgen? En dat zonder meerderheid in datzelfde Vlaanderen waar ze – zoals gezegd - op gemeentelijk vlak (voorlopig?.) nog meetelt.
Als dit Paarsgroene initiatief er komt, heb ik zo het idee dat de achterban van zowel Open VLD als CD&V - de volgende verkiezing, welke ook – wel eens anders zou kunnen reageren.
Zou de SP.a – of is het al ‘Vooruit’? – nog wel een achterban hebben? Over ‘werkende klasse’ spreekt ons mateke niet meer. Die zijn ze al enige tijd kwijt geraakt aan VB en PvdA en nu spreekt men alleen nog van ‘de mensen’, een benaming die CD&V’er Leterme vroeger al te pas en te onpas gebruikte. Of de naamsverandering, van ‘partij’ naar ‘beweging’, veel zal uithalen is al even twijfelachtig. De vroegere politieke naamsveranderingen CVP/CD&V en PSC/CdH hebben de achteruitgang evenmin kunnen tegenhouden en zelfs Agalev/Groen was geen voltreffer. De eerste verkiezing na de naamsverandering viel de groene partij van de Vlaamsvijandige secretaris Jos Geysels zelfs uit het parlement. De berooide partij – of is het al een beweging? - van de Vlaamse socialisten kijkt nu tegen de 10% grens aan en is al blij dat ze op het hoofdkwartier van de PS een verdieping geleend krijgt, waardoor ze letterlijk ondergeschikt wordt aan het PS-programma.
Als er deze maand toch nog een paarsgroene federale regering zou komen (aangevuld met CD&V), dan zit de Vlaamse deelregering met een groot probleem. De N-VA blijft daarin wel de toonaangevende partij, maar de twee coalitiepartners, CD&V en Open VLD, zitten dan zowel in de federale als in de regionale regering. Dat zoiets tot wrijvingen, misschien wel tot botsingen zal leiden, lijdt geen twijfel. Er zijn nl situaties waarin beide niveaus bijna verplicht zijn samen te werken en dat zou straks wel eens tot conflicten kunnen leiden. Vlaams minister-president Jambon mag zijn partners dan wel al opgeroepen hebben zich aan het Vlaams regeerakkoord te houden dat ze mede hebben ondertekend, voor wat Open VLD betreft is het helemaal niet zeker dat die zich daaraan gaat houden. Denk nog maar aan Bartje Somers. Als dat niet zou gebeuren, dreigt een deel van het Vlaamse regeerakkoord onuitvoerbaar te worden.
CD&V en Open VLD vervangen door het Vlaams Belang zou een optie zijn, maar dan hebben de Vlaamsnationalisten in het Vlaams parlement (nog) geen meerderheid. Het zou echter wel een situatie creëren die vrij explosief zou kunnen worden en waarvoor ook de traditionele partijen niet staan te trappelen. Het zou hen een voorsmaakje kunnen geven met wat er hen na de volgende regionale verkiezingen zou kunnen te wachten staan: de race naar de kiesdrempel.
Kortom, dit land is een particratie, geen democratie en zolang die situatie aanhoudt, zal het hier nooit fatsoenlijk werken.
Eind vorige week was er ook eens een verrassend positief nieuwtje: volgens onze Nationale Bank (NBB) was het bruto binnenlands product (bbp) in het derde kwartaal van 2020 met 8% gestegen. En dat was nog niet alles. Er werd bij verteld dat het jobverlies door de Coronacrisis minder erg was dan eerst voorspeld. Dat laatste kan ook te maken hebben met het feit dat er vóór het uitbreken van de Coronacrisis enkele tienduizenden vacatures waren die niet ingevuld geraakten. Sommigen zijn dat nog, maar nu zouden er wel meer kandidaten kunnen zijn.
E.e.a. moet natuurlijk wel gerelativeerd worden doordat de overheden nogal gul zijn omgesprongen met tegemoetkomingen en ondersteuningen, geld dat ooit ergens moet worden terugbetaald. Mochten we straks toch met een nieuwe federale regering komen te zitten, is het onwaarschijnlijk dat dat de eerste zorg zal zijn. Verschillende partijen hebben hun kiezers dingen beloofd die in de huidige situatie niet te verwezenlijken zijn en waarvoor er hoegenaamd geen geld ter beschikking is. Om dat te pareren, stelt men nu al dat er de eerste jaren niet bespaard kán worden. Zie je het al aankomen? Dus, niet meteen besparen, maar wel op langere termijn. Op tien jaar bv, tegen 2030, De politiekers die speculeren op een termijn van tien jaar, houden de mensen voor de gek. In een democratisch systeem zijn er zo minstens om de 4/5 jaar verkiezingen – bij ons in 2024 en 2029 - en elke volgende federale regering, zeker als die anders zou zijn samengesteld, kan alle eerdere speculaties weer teniet doen. Men maakt een planning over tien jaar enkel en alleen omdat men weet zeker de eerste jaren de financiële situatie niet onder controle te zullen hebben.
Door de Corona besmetting van Lachaert is de hele politieke circusvertoning met één week uitgesteld. Dan zou de Open VLD-voorzitter uit quarantaine komen en zouden de zeven voorzitters van Paarsgroen plus CD&V op vrijdag 18 dezer beslissen wie formateur zal worden en dus ook waarschijnlijk de nieuwe eerste minister van een land dat men nooit meer zou uitvinden, mocht het niet bestaan. Die zou dan binnen de drie dagen bij de koning zijn regering en haar programma al moeten bekend maken.
Of het zo ver zal komen is niet eens zeker. Lachaert en zijn mateke zijn preformateur kunnen worden omdat ze voor de post van premier niet in aanmerking kwamen. In een normale democratie zou de voorzitter van de grootste partij van de coalitie premier worden, in dat geval Magnette van de PS. Raar genoeg krijgt die niet meteen tegenwind van de brave traditionele Vlaamse voorzitters, maar van Waals ‘ministermaker’ Bouchez, die vindt dat zijn Sophie maar moet aanblijven. De Vlaamse voorzitters zouden trouwens meer redenen hebben om de post op te eisen. Als de nieuwe premier immers een francofoon wordt, die het daarna 4 jaar zou uithouden, dan zal dit land met zijn Vlaamse meerderheid 14 jaar na elkaar door een Franstalige bestuurd zijn.
Er bestaat een kansje dat CD&V de post zou aangeboden krijgen, kwestie van die partij aan boord te houden, waarbij die dan wel maar één minister zou krijgen. Aan Vlaamse kant moeten nl 7 ministerposten verdeeld worden onder 4 partijen. Het zal drummen worden. Een laatste alternatief zou Crootje kunnen worden, maar dan moet ook de bij uitstek Vlaamse postjespakkerpartij het met één minister minder doen. Erg, hé?
Tenslotte komt er donderdag een interpellatie vanwege VB-fractieleidster Barbara Pas, waarna het VB waarschijnlijk een motie van wantrouwen zal indienen. Als alleen de N-VA die zal steunen, wat waarschijnlijk zal zijn, krijgen we een voorsmaakje van wat het zal worden mocht Paarsgroen plus CD&V echt aan de macht komen, zonder meerderheid in Vlaanderen..
Grote heisa in onze media, omdat er op het Internet naaktfoto’s worden gedeeld van BV’s zonder dat die daarvoor toestemming zouden gegeven hebben. Eén van hen heeft zelfs bij het Gerecht klacht tegen onbekende neergelegd.
Zo’n beelden doorsturen mag natuurlijk niet, maar de vraag is wel waar die BV’s mee bezig zijn: naaktfoto’s van zichzelf maken en die op het Internet plaatsen voor zgz ‘intiem gebruik’. Heel wat mensen, BV’s blijkbaar inbegrepen, schijnen nog altijd niet te beseffen dat wat men op het Internet zet, viraal kan gaan. Zelfs criminelen zetten soms hun misdaden op het Internet en zijn daarna verbaasd dat ze gepakt worden.
Dat die naaktbeelden heel wat schade kunnen aanbrengen bij pubers zal wel kloppen. Mijn vader zei altijd dat ‘als het van onder begint te werken, het van boven stil valt’. En dat was in een tijd toen er nog geen Internet noch (a)sociale media waren. Toen de verleidingen zoals we die nu kennen niet eens bestonden. Nu kunnen die beelden terecht komen bij sommige jongeren die al flink doorgedraaid zijn door hun smartphone-overconsumptie en wier geest gewoon niet meer tot rust komt. Niet voor niets stijgt het aantal psychisch gestoorde, overwerkte en door burn-out geteisterde mensen, ook bij jongeren. Dat zal er blijkbaar niet op beteren in een wereld die steeds digitaler wordt.
Het zit ‘mateke’ Rousseau niet mee. De knaap die door onze linkse media als een soort wonderboy werd opgevoerd, maakt de ene flater na de andere en doet alleen wat denken aan die andere Guus Flater – niet toevallig ook een socialist - die destijds de Antwerpse politiek op stelten zette, maar tenslotte haast geruisloos daar weer in de coulissen is verdwenen.
Het begon met dat eerste bezoek aan de koning, toen Rousseau daar verscheen met een paar alles behalve proletarische sneakers van bij de 400 euro per paar. Buiten het feit dat zoiets weinig representatief was voor een kersverse voorzitter van een partij die zgz denkt de kleine man nog te vertegenwoordigen, paste het evenmin met het protocol dat men op het paleis in Laken gewend was.
Tweede flater was het deelnemen aan het huwelijk van zijn broer. Op zich de normaalste zaak van de wereld, maar niet als men daar speciaal voor naar de Côte d’Azur trekt op een ogenblik dat die zone daar Coronarood stond aangeduid, om nog te zwijgen over het feit dat de plechtigheid er plaats vond op een luxueus jacht in de haven van Saint-Tropez, wat weer niet erg proletarisch genoemd kan worden.
Nu heeft hij een andere lumineuze inval gehad en gaat hij de naam van zijn partij veranderen. SP.a wordt ‘Vooruit’. Dat hij het woord ‘Socialist’ laat vallen is nog te begrijpen, gezien bovenstaande en ook omdat het de mensen – in de eerste plaats de jeugd – niet meer aanspreekt. Dat hij dan kiest voor ‘Vooruit’ is een stap te ver voor het Gentse kunstencentrum met dezelfde naam, dat inderdaad voortkomt uit de socialistische beweging en dat al 180 jaar bestaat, maar waar ze het politiek socialisme al wel enkele decennia achter zich hebben gelaten en een centrum willen zijn voor iedereen. De mensen van de Gentse Vooruit nemen ze zaak zo ernstig, dat ze er zelfs een rechtszaak over willen beginnen.
---
Mag ik er tenslotte op wijzen dat de aanstelling van ‘mateke’ tot federaal pre-formateur weinig tot niets te maken heeft met de capaciteiten die de media hem toedichten, maar gewoon het gevolg is van het feit dat knotsgekke MR-voorzitter Bouchez een veto had uitgesproken tegen Magnette, aan wie men – als voorzitter van de grootste deelnemende partij – die taak had willen voordragen. Na het succes met zijn massa liberale ministers in de federale ersatzregering van Wilmès denkt die Bouchez nl dat zijn partij veruit de belangrijkste zal worden ten zuiden van de taalgrens. Als dat ooit al zou gebeuren, zal het eerder op het palmares komen van de communisten van de PTB/PvdA, die na het Waalse ABVV virtueel te hebben overgenomen, nu ook de poten onder de PS-tafel aan het doorzagen zijn.
We zijn er nog niet met die nieuwe zgz ‘volwaardige’ federale regering. Zelfs Corona heeft er zich nu mee gemoeid en maakt dat de besprekingen – of wat ervoor moet doorgaan – op videobasis verder moeten. Men is al een beetje gewend aan het werken van thuis uit, maar dit zie ik niet meteen een succes worden.
De regering die men nu op poten wil zetten, wordt wel eens vergeleken met die van Verhofstadt in 1999, maar buiten de naam Paarsgroen valt er weinig te vergelijken. Het genie uit Gent erfde van Dehaene een financieel betrekkelijk gezonde regering met een miljardenspaarpot die hij kundig zou opmaken. Deze regering zal moeten vertrekken met een begrotingstekort van 12% naar het bruto binnenlands product (bbp) en een schuldgraad van meer dan 120%. De verlanglijsten van de verschillende deelnemers afkopen met het ‘aanwezige geld’, zoals Bart Brinckman schreef in De Standaard, zal niet lukken, omdat dat geld er eenvoudigweg niet is. De verhoging van de kosten van de Gezondheidszorg met 2,5%, het minimumpensioen op 1.500 euro, de sluiting van alle kerncentrales in 2025 en het afbouwen van het bedrijfswagenpark – om maar enkele van die dada’s te noemen – zal voor Vlaanderen een ramp worden, maar ook de Vlaamse traditionele partijen bij een volgende verkiezing verder zien instorten, richting kiesdrempel.
Ik kom even terug op het ‘akkevietje’ van maandag zoals het in de media verkocht wordt over enkele passages waarover tussen de zeven van Paarsgroen + CD&V een mondeling akkoord was en die – volgens Coens – niet correct waren overgebracht op de schriftelijke tekst die hij daarna te zien kreeg. Volgens De Standaard was het ‘een slordige omzetting’, waarbij men in een laatste revisie het vetorecht van CD&V in het abortusdossier ‘vergeten’ was. De poco –krant vergat zelf ook iets, nl dat – oh, wat een toeval - het ging om de twee belangrijkste eisen die CD&V gesteld had om mee te doen: het vetorecht bij de geplande versoepeling van de abortuswetten en – op communautair vlak – de vraag een serie grondwetsartikelen voor bespreking en eventueel verandering bespreekbaar te maken voor de volgende federale regering. Niet toevallig twee thema’s waar ook de Vlaamsnationalisten achter staan.
Als de linkse en francofone partijen al vals proberen te spelen vóór de nieuwe regering er is, wat zal het daarna dan worden?
Volgens Bart Brinckman in het hoofdartikel van dezelfde Standaard op dinsdag, heeft de volgende regering de opportuniteiten maar voor het grijpen. ‘Met het aanwezige geld’, schrijft hij, ‘kunnen de verlanglijstjes van de verschillende deelnemers worden afgekocht’. Waar hij dat aanwezige geld ziet, is mij een raadsel. Dit land is virtueel failliet en dat zal er niet op beteren als er straks kwistig met dat niet aanwezige geld zal gestrooid worden.
Voor de petite histoire: Brinckman is socialist en woont in Borgerokko, het enige Antwerpse district waar links een meerderheid had bij de laatste verkiezingen.
In deze rubriek heb ik Open VLD al meer dan eens de partij van de postjespakkers genoemd en daar blijf ik bij. Nu is het wel zo dat CD&V daarvoor tegenwoordig niet veel moet onderdoen. De partij komt nog nauwelijks voor in het grote nieuws, maar zit wel overal nog mee tussen.
Na de uitstap van de N-VA uit de regering Michel, bleef CD&V in de rest-regering zitten. Dat betekende dat de partij het eens was met de mogelijke immigratietoename via het verdrag van Marrakech. Toen er na de verkiezingen van vorig jaar geen nieuwe federale regering kon gevormd worden, bleef de partij wel in die van lopende zaken. Toen die daarna voor zes maand een soort echte regering werd – een met beperkte volmachten – waren ze er weer bij. Bij de poging om een Paars-gele regering te vormen, waren ze ook daar bij en nu doet zich hetzelfde voor bij het initiatief van Lachaert om een Paarsgroene te vormen, ondanks het feit dat die regering in Vlaanderen geen meerderheid zal hebben, iets wat CD&V eerst wel eiste (samen met het uitstellen van de versoepeling van de ethische wetten, waarover gisteren enige deining was maar wat zou zijn ‘bijgepraat’).
Interessant in deze evolutie is de mail die CD&V-voorzitter Coens zijn leden vorige week woensdag stuurde, waarin hij de voorwaarden om met Paarsgroen mee te doen opsomde:
structurele herwaardering van de Gezondheidszorg, eerlijke fiscaliteit, duurzame relance van de economie, koopkracht versterken, zorg dragen voor de allerkwetsbaarsten, efficiënt en krachtdadig bestuur en een geloofwaardig begrotingstraject.
Echte tsjevenpraat, zo vaag dat iedereen het er wel mee eens kan zijn. Zoals Rik Van Cauwelaert in zijn column in de weekeindeditie van De Tijd opmerkte, had dat ook kunnen geschreven zijn door de Bond zonder Naam!
CD&V is een mosselpartij geworden waarmee men alle kanten op kan, maar niet de Vlaamse. Als ze straks Paarsgroen mee in het zadel helpt, verspeelt ze in Vlaanderen haar laatste greintje geloofwaardigheid. De ludieke demonstratie van de VB-top vٕóór de zetel van CD&V met de slogan ‘CD&V, de dweil van de Wetstraat’ – nota bene een vroegere uitspraak van Koen Geens dat zijn partij dat niét zou zijn – kon niet duidelijker.
Men zou zich kunnen afvragen waarom Paarsgroen er absoluut CD&V bij wil hebben. De vroegere beleidspartij stelt niet meer zoveel voor. Ze heeft nog 12 Kamerleden en haalde in mei 2019 zo’n 600.000 stemmen. Ze is zelfs mathematisch overbodig en zou kunnen vervangen worden door de luttele zetels van Défi (het vroegere FDF) en CdH.
De reden is dat deze nieuwe federale regering, als die er al komt, een belastingregering zonder voorgaande zal zijn en dat is nu iets waarvoor de Open VLD niet warm loopt, zeker als men weet dat de liberalen de laatste twintig jaar constant mee hebben geregeerd en dus mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er zoal is misgelopen. Ook CD&V zat in de Zweedse coalitie, deed mee in lopende zaken en was aanwezig in het clubje van Wilmès met wat we twee zwaargewichten zouden kunnen noemen, Geens en De Crem. Laatstgenoemde had zelfs te kennen gegeven dat hij met de federale politiek wou stoppen, iets waarop hij terugkwam toen hij na Marrakech plots weer federaal minister kon worden en dat blijkbaar zal willen blijven doen in gelijk welke nieuwe coalitie. De aard van het beestje, zeg maar.
Het gevaar voor Open VLD is dat de weinige eigen kiezers die ze nog over heeft, wel eens zouden afhaken als de rekening van de post-Coronacrisis bekend zal worden. Als ze CD&V mee in het Paarsgroene avontuur krijgt, wordt het een gedeelde smart en gaat die partij de rekening mee betalen. Men kan zich afvragen waarom die het dan zou doen. Wel waarschijnlijk uit schrik voor het alternatief: nieuwe verkiezingen waarbij de weinige federale verkozenen die ze nu nog heeft ook hun postjes riskeren te verliezen. ‘Om de wille van de smeer’...
---
P.S. een tip voor een goede Vlaamsnationale slogan voor de volgende verkiezingen: ‘Weg de bastaards, weg de Lachaerts, ons behoort het Noordzeestrand (vrij naar ‘De Blauwvoet’).
‘Om dit land uit de crisis te halen, is een gelijkgestemde coalitie nodig met een heel precieze opdracht, uit te voeren in nauw overleg met Europa. Paarsgroen + CD&V is geen regering. Het is een kostenassociatie van partijen die toegang willen tot de machtskanalen en de vetpotten van de overheid om hun electorale kansen op te pompen.’
Bovenstaande komt niet van mij, maar van Rik Van Cauwelaert, de éminence grise van de Belgische politieke journalistiek. En ik ben het daar 100% mee eens. De reden waarom men twee partijvoorzitters als preformateurs het veld in stuurt is omdat de zeven partijen, die de nieuwe federale regering willen vormen, in de eerste plaats bezig zijn met de ministerpostjes, helemaal niet met de inhoud, die in heel vage termen omschreven wordt en waar men er helemaal nog niet uit is.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 augustus (‘Het federale zottekensspel’, nota bene: geen uitvinding van mij, maar van prof Carl Devos van de UGent) mogen we van geluk spreken dat er een wettelijke bovengrens is van het aantal federale ministers. Die ligt op 14, waarvan 7 voor Vlaanderen en evenveel voor Wallonië plus daarboven de premier die zowel Vlaams als Waals kan zijn. Een zoveelste Belgische discriminatie waarbij Vlaanderen dus steeds ondervertegenwoordigd is. Met zeven partijen betekent het dat bij de drie Waalse partijen er één 3 ministers kan hebben en de andere twee, maar bij de vier Vlaamse er één zelfs maar één minister zal kunnen krijgen, al kan die laatste eventueel – bijna als compensatie – de post van premier erbij krijgen. Na de doortocht van Wilmès is ook die functie gedevalueerd.
Er zou dus licht zijn aan het einde van de tunnel in de zaak van de vorming van een nieuwe federale regering. De koning heeft Lachaert ontvangen en hem een opdracht gegeven ( de nr. 12!) als preformateur, samen met ‘mateke’ Rousseau een complete nieuweling in dat soort zaken, maar die zichzelf belangrijk genoeg vindt omdat hij behoort tot de grootste politieke familie binnen de zeven partijen die iets gaan proberen.
Dat CD&V zou bijdraaien stond in de sterren geschreven. Hun enig concreet bezwaar was het opschorten en/of bevriezen van de voorgestelde versoepeling van de abortuswetten. Daar het geen afstel is, kan elke andere partij ermee akkoord gaan, ook al omdat het weinig voorstelt t.o.v. de andere problemen die een nieuwe federale regering zal moeten tacklen en er altijd de mogelijkheid zal blijven bestaan de versoepeling erdoor te krijgen via een wisselmeerderheid. Geen reden om zich blij te maken met een al bij al dooie mus.
Iets anders kan het worden als de groenen zouden blijven vasthouden aan het sluiten van alle Belgische kernreactoren tegen 2025. Ze beroepen zich daarbij op het feit dat die wet al gestemd was tijdens de regeringen Verhofstadt, maar dat zegt niets. De snel-Belg-wet was dat ook en het was uitgerekend de eerste paarsgroene regering die de miljarden spaarpot voor de vergrijzing van Dehaene heeft opgemaakt. Het wordt dus uitkijken hoe de twee preformateurs het ervan af gaan brengen en een formateur zullen aanduiden die dan premier zou worden. Ze hebben daar één week de tijd voor gekregen en mocht het lukken, dan zal het even puzzelen worden om wie wat krijgt. Zeven partijen voldoening geven zou wel eens een zware opdracht kunnen worden.
Volgens de media zou CD&V-voorzitter Coens de bocht gemaakt hebben om zijn partij toch te laten aansluiten bij paarsgroen. Het zou dan in feite een nieuwe tripartite worden plus Groen. Coens noemt zijn bocht ‘Avanti’. De Italianen zouden zeggen: ‘Avanti la musica’ (Op zijn Vlaams: ‘Vooruit met de geit’).
Gisteravond waren de partijen die in de formule Lachaert geïnteresseerd waren, echter nog steeds niet tot een vergelijk kunnen komen. Speciaal was dat er nu ook Prevost, de voorzitter van CdH erbij was, maar dat heeft dus niet kunnen baten. E.e.a. maakt, dat er vanmorgen nog maar eens een vergadering komt en Lachaert zelf na de middag naar de koning trekt om tekst en uitleg te geven.
Ze zijn nu dus al met acht partijen. ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’, om het met een variant te zeggen. Mocht er toch een slaagkans in zitten, dan blijft het een slechte zaak voor Vlaanderen, waar de eventuele nieuwe federale regering geen meerderheid zal hebben. Dat terwijl onze regio 60% van de bevolking; 70¨% van de economie en meer dan 80% van de export vertegenwoordigt.
Ik zou zeggen: laat ze maar doen. Het wordt één grote krabbenmand en uit die chaos moeten dan het post-Corona tijdperk en de klimaatdoelstellingen aangepakt worden, de schulden afbetaald en o.m. de Wilmès-cadeaus terugbetaald. Dat het in dit land zover is kunnen komen is trouwens voor het overgrote deel de schuld van de drie traditionele partijen. Ze krijgen nu de kans hun eigen falen een beetje goed te maken. Dat ze daarin zullen slagen gelooft niemand en er bij een volgende verkiezing voor beloond gaan worden nog veel minder.
In ‘Grondvest’, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) van september 2020, verscheen een interessant artikel over onze Gezondheidszorg en de mogelijke splitsing ervan. Schrijver is Dirk De Schepper, penningmester van VVB Brugge-Oostkust, maar ook actief in de Orde van de Prince en het Davidsfonds.
Het is een verhaal van bijna twee bladzijden, met als conclusie, dat de volledige splitsing niet minder dan een must is en dit ter wille van volledige verantwoordelijkheid, eenvoud, efficiëntie en spaarzaamheid.
De Schepper roept onze politici op bijzondere aandacht te schenken aan de integrale splitsing, dus ook een aparte financiering in eigen handen én schrijft dat niet de drie gewesten, maar de twee gemeenschappen daarvoor bevoegd moeten worden.
Met dat laatste ben ik het niet eens, want in Vlaanderen zijn gewest en gemeenschap één geheel, in Wallonië zijn gemeenschap en gewest gesplitst en is uitgerekend de Waalse gemeenschap een entiteit die de miljardenschulden opstapelt en waarvan ik al jaren schrijf dat men ze beter op zou doeken, een idee dat zelfs in Wallonië veld wint*.
Ik begrijp wel De Scheppers vaststelling dat Brussel te klein is om er een efficiënte zorg te organiseren, maar de “Fédération Wallonie-Bruxelles’, naam die door de francofonen steeds gebruikt wordt, bestaat grondwettelijk niet eens. Met Brussel kan later nog confederaal onderhandeld worden van gewest tot gewest
Ik blijf erbij, dat de splitsing van de Gezondheidszorg en later hopelijk van dit België een zaak is die met gelijke middelen moet bediscussieerd kunnen worden en niet één Vlaamse entiteit tegen twee Waalse, zodat de Vlaamse meerderheid weer maar eens zou moeten onderhandelen vanuit een minderheidspositie..
*Ik verwijs daarbij naar het wekelijks artikel van Rik Van Cauwelaert in de laatste weekeindeditie van De Tijd, die dat bevestigt
In ‘De krantencommentaren’ na het ochtendnieuws van gisteren hadden alle Vlaamse kranten, op één na, het in hun hoofdartikel over de opening van het nieuwe schooljaar dat in dit Coronajaar een meer dan bijzondere aandacht verdiende. De enige krant die dat niét deed was De Morgen, die nog altijd voortboomde over de tragische afloop van het incident met die gestoorde Slovaak op het vliegveld van Charleroi, meer dan twee jaar geleden.
De commentaar van De Morgen past in de eerste plaats op de beschadiging van Vlaams minister-president Jambon, die – al federaal minister van Binnenlandse Zaken - de zaak inderdaad niet ernstig genoeg had beoordeeld. De reden, waarom de socialistische krant zo blijft doordrammen, heeft echter in de eerste plaats te maken met de federale regeringsvorming die – steeds volgens de krant – paarsgroen moet zijn.
De vorming van de eerste paarsgroene regering, onder Verhofstadt, werd – niet alleen voor Vlaanderen, maar voor heel België – een financiële ramp. Die regering kwam er toen om CD&V aan de kant te schuiven, de nieuwe poging nu beoogt hetzelfde te doen met de N-VA. Paarsgroen wordt een anti-Vlaamse regering met een belgicistische boventoon, zonder meerderheid in Vlaanderen, dat straks wel voor de centen zal mogen zorgen.
Dat momenteel CD&V nog steeds aarzelt om daaraan mee te doen is, omdat de christendemocraten niet vergeten zijn wat ze in 1999 hebben meegemaakt. Een bijkomende reden is, dat er toen geen realistisch alternatief was voor Vlaanderen, nu is dat er echter wel en de eventueel verloren gaande stemmen bij de N-VA zullen niet naar paarsgroen gaan, maar naar het Vlaams Belang. Dit maakt, dat de kans bestaat dat de Vlaamsnationalisten, samengeteld, in Vlaanderen straks de meerderheid gaan uitmaken in het parlement en dat CD&V er alle belang bij zal hebben in dat geval haar karretje er aan vast te koppelen. Dat niet doen zou kunnen inhouden dat de vroegere beleidspartij helemaal zal wegdeemsteren, iets wat ook het lot zou kunnen worden van de SP.a en zeker van Open VLD.
‘Ik heb deze vakantie het boek ‘Le climat après la fin du mois’ van Christian Gollier gelezen. Ik kan het aanraden. Hij legt uit hoe aan de mensen een utopie verkocht is van een groene relance die niets kost, jobs creëert en geld opbrengt. Dat bericht is vals. We zullen moeite moeten doen’
Bovenstaande verklaring komt niet van mij, maar van Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank van België (NBB), dus niet de eerste de beste. Wunsch is een francofoon, woont in de Brusselse Marollen, gaat te voet naar zijn kantoor en spreekt behoorlijk Nederlands. Een redelijk mens, zeg maar. Hij verklaarde bovenstaande in een interview in De Tijd van vorige weekeinde. En hij zei nog meer zinnige dingen:
- Tegen 2023 moeten de overheidsuitgaven structureel dalen, of er dreigen ongelukken.
- Hoe eigenaardig het ook lijkt, de gezinnen blijven in deze Coronacrisis sparen en halen geen geld van hun bankrekening, omdat de overheid de inkomens ondersteunt.
- In België is politieke instabiliteit structureel geworden. We hebben slechts twee jaar op de drie een volwaardige regering.
- In Scandinavië is het bv mogelijk een uitdaging op lange termijn op te lossen. Bij ons begint men meteen een gepolariseerd debat (‘Hou me tegen of ik doe iets’), waarna we doen alsof we iets gaan doen, het maar voor de helft doen en misschien zelfs dát niet. Op die manier schuiven we al onze problemen op naar de volgende generaties.
Zo hoort men het ook eens uit een onverwachte en onverdachte hoek .
Wie in Rotterdam werkloos wordt en een uitkering wil,
- Moet één dag per week voor de gemeente werken.
- Wordt die dag tewerk gesteld in het onderhoud van de wegen.
- Smoesjes om daar vanaf te raken (bv rugpijn of oppas) worden niet aanvaard.
- Wordt verondersteld zich in te zetten voor de maatschappij die hem betaalt.
- Verliest zijn volledige uitkering als hij een job weigert.
- Kan verplicht worden regelmatig cursussen te volgen.
- Krijgt alles uitsluitend in het Nederlands te horen. Die taal kunnen ze op het werk leren.
De stad wil gemakzuchtige inwoners niet verder vergoeden om niets te doen*, omdat men er van uitgaat dat langdurige werkloosheid leidt tot werkonbekwaamheid. Moeders waarvan kinderen op school zijn krijgen de kans in die school een handje toe te steken.
Op korte tijd heeft 40% van de werklozen in Rotterdam werk gevonden!
En dan nog dit: de burgemeester van Rotterdam, de stad van wijlen Pim Fortuyn, is van Marokkaanse afkomst én behoort tot de PvdA, de Nederlandse socialistische partij. Zie je dat bij ons al gebeuren?
Men zou dit systeem ook hier kunnen overnemen. De kans bestaat nl dat de zgz ‘beroepsdoppers’, die in Rotterdam (en misschien ook elders in Nederland) hun uitkering verliezen, naar Vlaanderen verhuizen, waar ze die wél zouden kunnen krijgen. In Wallonië is die kans zelfs nóg groter, al speelt daar voor velen het probleem van het Frans wel mee.
*Doet me denken aan de slogan die ik ooit bij DAF Trucks in Eindhoven zag: ‘Als je niets te doen hebt, doe het dan niet hier’.
I.v.m. de ‘Spa Grand Prix’, zoals de grote prijs van Francorchamps tegenwoordig heet, had ik op 26 dezer al eens een rechtzetting moeten doen i.v.m. het eigendom ervan dat al enkele jaren niet meer van het Waals gewest is, maar van Liberty Media, de wereldwijde Amerikaanse eigenaar van de F1. Ik schreef toen dat het Waals gewest wel de jaarlijkse verliezen moest bijpassen en dat het dit jaar nog meer dan vroeger zou worden, omdat er geen publiek werd toegelaten. Dat blijkt nu niet het geval te zijn, zodat het Waals gewest alvast voor dit jaar geen geld zal moeten bijpassen (het kon anders een kleine 10 miljoen euro geweest zijn). De reden van die bij passing was, dat men er van uit ging dat de handel en horeca van de regio daar normaal wel een 30 miljoen euro aan zou incasseren. Dat zal dit jaar dus niet zo l zijn. Zij worden de dupe van dit verhaal.
---
Een tweede rechtzetting moet ik maken i.v.m. de noord-zuid transfers, waarvan ik in mijn blogs over het eenrichtingsverkeer schreef dat die jaarlijks zo’n 6 miljard euro zouden bedragen (buiten het bijpassen van het betalen van de Belgische staatsschuld). Volgens een artikel van eergisteren in Le Vif – een Franstalig Belgisch nieuwsweekblad - geeft een studie van Défi, het vroegere FDF, toe dat die transfers geen 6 maar 7,5 miljard euro bedragen in het voordeel van Wallonië. Als zelfs een partij van Vlaminghaters zoiets schrijft, zal het wel waar zijn.
Hoe men het ook draait of keert, het komt er steeds op neer dat, als er te trekken valt, Wallonië op de eerste rij staat en als er te betalen valt, Vlaanderen het mag doen. In bovenstaande gevallen bespaart Wallonië trouwens ‘maar’ enkele miljoenen. Vlaanderen blijft het miljarden kosten.
