Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 augustus, is het voorbarig te denken dat de financiële problemen in dit land minder zullen worden door het succes van de staatsbon-uitgifte. Wie die koopt ziet zijn geld niet meer waard worden, alleen minder waarde verliezen zolang de inflatie hoger blijft. Zelfs mocht die uitgifte straks de 20 miljard euro overtreffen, met overheidsuitgaven van zo’n 300 miljard per jaar is dat nog maar goed voor het dekken van de staatsuitgaven met minder dan één maand.
Ondertussen is het succes van de staatsbon – men zou het een rage kunnen noemen - mede een excuus om de financiële hervorming niet verder af te werken en vergeet men gemakshalve dat er op die staatsbon door de belastingbetaler rente moet worden betaald en dat het ook de gewone burger zal zijn die de vergoedingen betaalt die de banken krijgen voor het verkopen van die staatsbon. De banken zijn in deze immers één van de tussenpersonen en die doen dat niet gratis. Ze blijken nl een premie te krijgen op elke euro aan staatsbonnen die ze verkopen. Die ligt hoger dan de basisrente en zal ervoor zorgen ze er ook goed aan zullen verdienen, dé reden waarom onze banken zich in deze zaak gedeisd houden.
Misschien redt Van Peteghem hiermee wel zijn CD&V van de dreiging van de kiesdrempel – een kinderhand is snel gevuld - maar daar zal het wel bij blijven…
Van de financiële hervorming die Paarsgroenplus zou doorvoeren, komt voorlopig niets in huis en zal die waarschijnlijk over de verkiezingen van 2024 geheven worden. Het ‘kiesvee’ wordt ondertussen gesust met de staatsbon.
Ook voor de overeenkomst van de federale regering met Engie over de herstart van Doel 4 en Tihange 3, is er nog altijd geen definitief akkoord over de berging van het nucleaire afval. Het gaat erom dat Engie wel bereid is daarvoor 15 miljard euro (!) op tafel te leggen, maar er dan ook vanaf te zijn. Dat betekent dat die enorme som geld in e.o.a. fonds zal moeten gestort worden en alleen voor die berging zal mogen gebruikt worden en niet eerder of voor iets anders. Daar dit nog jaren kan duren, zal de verleiding van toekomstige regeringen groot zijn om er ondertussen wél iets anders mee aan te vangen. We hebben daarvan al enkele beruchte voorbeelden van Verhofstadts regeringen, toen die het geld van het Belgacom pensioenfonds opmaakten, om nog te zwijgen van de sale-and-lease-back operaties en het Zilverfonds van Vande Lala dat tenslotte een lege doos bleek te zijn.
--
Tijdens het bezoek van Pasbon aan Di Pippo in Namen, werd het probleem aangekaart van de Waalse werklozen die liever stempelen dan in Vlaanderen te komen werken. Di Pippo wist daarbij te vertellen dat zijn streekgenoten beter Nederlands zouden leren als tweede taal, maar hij spreekt het zelf niet, evenmin als Bouchez, die andere hardroeper, die al twee jaar zegt Nederlands aan het leren te zijn, maar waarvan we nog het eerst woord moeten horen. ‘Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden’ is hier wel op zijn plaats.
In het Engels noemt men frietjes doorgaans ‘French fries’, tot grote ergernis van onze culinaire sector, die vindt dat het een oer-Belgisch product is. De laatste tijd wordt dit argument evenwel serieus afgezwakt doordat enkele grote Vlaamse frietreuzen de grens met Frankrijk zijn overgestoken.
In mijn blog van 15 juli ll. had ik het reeds over het feit dat steeds meer West-Vlaamse bedrijven investeren in Noord-Frankrijk, gewoon omdat ze in de eigen provincie geen medewerkers meer vinden en die van de aangrenzende provincie Henegouwen – waar de grootste werkloosheid heerst in dit land – het vertikken in West-Vlaanderen te komen werken. Dit laatste heeft niets met de taal te maken, want de Noord-fransen komen wel in West-Vlaanderen werken. Door het feit dat Frankrijk echter steeds meer investeert in de Noord-Franse werkgelegenheid, vooral rond Duinkerke, zit het er dik in dat er steeds minder Noord-Fransen naar West-Vlaanderen zullen komen. Met als resultaat dat West-Vlaamse ondernemers zelf de grens oversteken en gaan investeren in Noord-Frankrijk.
Dit laatste wordt nog bevestigd door het nieuws dat het West-Vlaamse voedingsbedrijf Agristo 350 miljoen euro gaat investeren in een nieuwe aardappelfabriek in Cambrai. Dit alles in het kader van wat Macron de ‘re-industrialisatie’ van het departement Pas-de-Calais* noemt. Vergeten we niet dat de doorsnee inwoner – de Frans-Vlaming, zeg maar - daar ook van Vlaamse afkomst is, ‘die ook het werken in de genen zal hebben’, zoals Magnette het ooit verwoordde.
Agristo is trouwens niet het eerste Vlaams bedrijf dat investeert in ‘Les Flandres’ zoals de Fransen Frans-Vlaanderen noemen. Ook Clarebout, een andere West-Vlaamse aardappelreus, bouwt er een nieuwe fabriek en begin deze zomer nam het West-Vlaamse familiebedrijf De Brabandere in één klap zes betonfabrieken over in Noord-Frankrijk en zijn er nog een paar die er ernstig aan denken de stap te zetten.
En dat alles o.m. omdat ze in Henegouwen ‘levensgenieters’ willen blijven (weer dixit Magnette’) die liever tot hun pensioen leven van ‘den dop’ (betaald door Vlaanderen).
--
* Nog een mopje dat erbij past. Een vrachtwagenchauffeur uit ‘de Vlaanders’ moest zijn lading naar Calais brengen. Hij vertrok ’s morgens vroeg, maar was na enkele uren reeds terug, mét zijn lading. ’Ja, zei hij, opeens zag ik daar staan ‘Pas de Calais’ en ben ik dan maar teruggekomen’.
Van een ‘Bourgondische’ coalitie N-VA en Vooruit voor de mogelijke vorming van een volgende Vlaamse regering (eventueel aangevuld met Open VLD en/of CD&V), lijkt niets meer in huis te zullen komen. Sinds het uit de kast komen van Transconnah, gelooft zelfs stratego-meester Bart De Wever er niet meer in. Ook het kaviaarsocialisme heeft blijkbaar zijn grenzen.
Wat dan wel? Volgens De Wever moet het dan maar ergens van rechts komen, meer bepaald van de rechterflank van CD&V en/of Open VLD, twee partijen die straks misschien met de kiesdrempel geconfronteerd kunnen worden.. In West-Vlaanderen denkt Bart daarenboven nog de LDD-troefkaart te hebben met Deckerken. Die heeft als onafhankelijke al eens mogen genieten van een N-VA-lijstduwerplaats in de vorige verkiezing en haalde toen 40.000 voorkeurstemmen, amper 4.000 minder dan N-VA- lijsttrekker Sander Loones. De belangrijkste reden waarom de ex-judocoach nog geen beslissing heeft genomen om weer met een LDD-lijst op te komen, zou niets met de Vlaamse zaak te maken hebben, maar dat hij een plaatsje opeist voor zoon Dimitri. It’s all-in the family…
De Wever zegt te hopen in elk geval straks geen nieuwe Vlaamse regering te moeten oprichten met vier partijen. Alsof hij het maar voor het zeggen zal hebben, terwijl de grootste partij – volgens alle laatste peilingen - meer dan waarschijnlijk deze keer niet de zijne zal zijn, maar die van Tom Van Grieken, aan wie geen vragen worden gesteld, maar die – als het zo zal zijn - wel de eerste wordt die aan bod zal komen.
Het leven kan hard zijn voor een historicus die het niet aan durft zelf geschiedenis te schrijven als hij er eens de kans toe krijgt…
We zitten in de laatste week van de grote vakantie en de festivalgekte, en de politiek moet weer aan de slag. In tegenstelling tot de Quattro Stagioni van de echte Vivaldi, zal deze van Paarsgroen niet eindigen na de winter, maar vóór de zomer al zijn afgelopen. Als beeldspraak kan dat tellen. Problemen zijn er ondertussen zat. Denk bv maar aan de energiebevoorrading voor de volgende jaren.
Volgens Sam Hamels, een postdoctoraal onderzoeker in renergie-economie aan de UGent, verloor België sinds eind september vorig jaar 2 gigawatt aan CO2-arm vermogen. De reden daarvoor was de sluiting van de kerncentrales Doel 3 en Tihange 2. Daardoor daalde de elektriciteitsproductie met meer dan 5.000 gigawatt-uur en die werd maar voor een kwart vervangen door hernieuwbare stroom. Om dezelfde capaciteit te kunnen houden zal men later het verschil uit gascentrales moeten halen, centrales die nog moeten worden gebouwd, zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘die Dunkelflaute’).
Volgens hoogspanningsbeheerder Elia zal de CO2-uitstoot van het Belgische elektriciteitspark de komende jaren nog gevoelig stijgen. Dat zal mede komen door het inschakelen van die gascentrales om het steeds groter verbruik van elektrisch aangedreven wagens en warmtepompen te compenseren.
De nationale staatsbon van onze minister zonder financiën lijkt een groot succes te zullen worden en bewijst nog maar eens dat België een arm land is met rijke mensen. Of die allemaal ook slim zijn, zal de toekomst moeten uitwijzen. Hun geld wordt nl niet méér waard, maar men verliest er minder door zolang de inflatie hoger blijft dan wat de staat geeft. In een land met de op één na (Griekenland) hoogste staatsschuld van Europa, is dat geen evidentie.
--
Het nieuwe schooljaar begint voor het Franstalig onderwijs vanaf vandaag en meteen hebben de rode en blauwe vakbonden al een stakingsaanzegging gedaan. Daarbij bewijzen ze nog eens – voor zover dat nog nodig was – dat in Francofonië niét werken belangrijker blijft dan het wél te doen. Voor Vlaanderen geldt de regel: ‘Als je niets te doen hebt, doe het dan niet hier’ (grapje).
--
En nóg een grapje, de verleden tijd van ‘komkommersla’ :
Op Brussel-Zuid is men met de grote middelen de buurt eens gaan opknappen, maar dat lijkt voorlopig slechts eenmalig – een doekje voor het bloeden, zeg maar - en het kan goed zijn dat het de volgende week daar weer business as usual wordt.
Zoals ik al meer dan eens geschreven heb, kan al die miserie in Brussel zeer eenvoudig worden opgelost als men van de zes nu bestaande politiezones er één maakt. Door dat te doen zal men meteen volk genoeg hebben – misschien zelfs teveel - zal het probleem dat men in één nu bestaande zone oplost zich niet naar een andere verplaatsen en kan men veel geld uitsparen aan het reduceren van zes-dubbele functies, die nu alleen maar goed zijn voor het zwarte-pietenspel.
Als men dat zou doen en zien dat het werkt, kan men verder gaan en nog één gemeente overhouden van huidige negentien. Tenslotte maakt men van het huidige gewest en stad één entiteit – een stadsgewest - waarbij het hoofd tegelijk burgemeester en minister-president zou zijn.
Tenslotte schaft met de Fédération Bruxelles-Wallonie af en brengt men de bevoegdheden van die Franse Gemeenschap onder bij het Brussels- cq Waals gewest. Dat laatste kan zonder staatshervorming, want volgens de Belgische Grondwet bestaat die officieel niet eens, heeft die ook geen inkomsten en is die daarom hopeloos verlieslatend.
--
En dan nog iets heel anders, zeker voor wie toevallig in de tuin courgetteplanten heeft staan. In de weekeindkrant van De Standaard staat een recept om gefrituurde courgettebloemen klaar te maken, waarbij men 24 bloemen nodig heeft. Ik heb daar een veel simpeler recept voor dat wij indertijd hebben meegebracht uit Sardinië:
Pluk een half dozijn mannelijke courgettebloemen – dat zijn die op de dunne stengels waar toch geen courgette aan zal komen – was ze goed en snij ze fijn. Doe er twee rauwe eieren bij en bak ze als een omelet, eventueel met wat zout. Simpel maar heerlijk.
Ik ben een operaliefhebber. Dat heb ik aan mijn vrouw te danken. Bij haar vader thuis zongen broers en zussen opera- aria’s en mijn vrouw reed als kind al mee met haar vader – met de fiets – van Kalmthout naar Antwerpen - om er ’s zondags de matinee van de opera in Antwerpen mee te maken.
Mijn vrouw en ik hebben vijftien jaar een abonnement gehad op de opera van Luik. Waarom Luik en bv niet Antwerpen? Wel, wij zijn eerst enkele keren naar Antwerpen geweest bij het begin van de VLOS, de Vlaamse Opera Stichting (de samenwerking van Antwerpen en Gent). We zagen er de allereerste voorstelling, ‘Simon Boccanegra’ van Verdi, met José Van Dam in de hoofdrol en Koen Crucke in een bijrol! Daarna nog een paar, waaronder McBeth, ook al van Verdi. Op een gegeven ogenblik begon men daar aan een serie van Puccini onder leiding van regisseur Robert Carlsen, een Canadees, als ik me niet vergis en die man dacht het beter te weten dan de componist. Het werd één grote flop. Ondertussen vernamen we van onze zoon, ook operaliefhebber geworden, dat men in Luik de opera’s nog gaf volgens het originele libretto van de componist. We zijn daar een paar keer gaan kijken (en horen) en toen dat bleek te kloppen, hebben we er een abonnement genomen. Al bij al was Luik niet zoveel verder van Kasterlee, één uur rijden via de Boudewijnsnelweg en men gaf er de boventitels ook in het Nederlands.
Waarom heel die uitleg? Wel, eens we de opera-microbe te pakken hadden, hebben we ook vier keer de opera gezien in de arena van Verona, tweemaal in Wenen (Staatsoper & Volksoper) en eenmaal in Bayreuth, in het operagebouw dat Richard Wagner, met de centen van Ludwig II van Beieren, had laten bouwen. We zagen er Parsifal, Wagners laatste opera.
En daarmee zijn we bij Wagner gekomen. De man schreef een hele reeks opera’s, van ‘De Vliegende Hollander over Lowengrin - dat zich afspeelt op de Schelde - , Tannhäuser, Tristan und Isolde tot ‘De Ring des Niebelungen’.
Dat laatste is een verhaal in vier opera’s, in totaal 15 uur muziek, waaraan Wagner 35 jaar gewerkt heeft, niet alleen de muziek schreef, maar ook het libretto: ‘Das Rheingold’, ‘Die Walküre’, ‘Siegfried’ en ‘Die Götterdämmerung’. Het vertelt de geschiedenis van een dwergkoning (Niebelung) die het Rijngoud steelt van de Lorelei rots, het daarna kwijt speelt aan Wotan, de oppergod uit de Germaanse oudheid en dat ermee eindigt dat iedereen die dat goud in handen krijgt, wel machtig wordt, maar er tenslotte aan ten onder gaat.
En laat dat nu exact zijn wat er is gebeurd met Jevgenij Prigozjin, die als een moderne Nibelungenkoning, de oligarch der oligarchen, aan geld en goud is ten onder gegaan in zijn laatste bedrijf, een Götterdämmerung waardig.
Nederland krijgt er nog maar eens een eenmanspartij bij. Na Pim Fortuyn (Leefbaar Nederland), Geert Wilders (Partij Voor de Vrijheid) en Thierry Baudet (Forum voor Democratie) is het nu de beurt aan de man met de onmogelijke naam Pieter Omtzigt om eens aan de boom te schudden. Hij zit al enkele decennia voor het CDA in het Nederlandse parlement, de laatste twee jaar echter als onafhankelijke, nadat hij het zgz ‘toeslagenschandaal’ had blootgelegd, waarbij tienduizenden, vaak achtergestelde families, onterecht beschuldigd werden van fraude in de kinderopvang. Bij de volgende verkiezingen, over zo’n drie maanden, voorspelt men dat de nieuwe partij die hij heeft opgericht, het ‘Nieuw Sociaal Contact’, riskeert zo’n derde van de stemmen te behalen. Omtzigt zelf ambieert de post van premier niet, dat heeft hij gemeen met Caroline* van der Plas, nog zo’n Nederlandse runner-up, maar dan van de BBB (BoerBurgerBeweging), die de laatste provinciale verkiezingen in Nederland won. Eén zaak staat vast: in Nederland, net zoals bij ons, is men de traditionele partijen kotsbeu.
Of het allemaal veel gaat uithalen is maar de vraag. De Nederlands Einzelgänger lijken allemaal zo’n beetje op wat bij ons Deckerken teweeg bracht, maar dan met veel minder succes. Die laatste, die momenteel nog zetelt als onafhankelijke bij de N-VA, zou overwegen bij de volgende verkiezingen bij ons weer met een eigen LDD-lijst mee te doen, als een soort alternatief tussen VB en N-VA. De kans is echter groot dat zijn lijst dit keer de kiesdrempel niet haalt en dan riskeren de Vlaamsnationalisten enkele procenten te verliezen die hen de meerderheid in het Vlaams parlement zouden kunnen kosten. Het zou een serieuze afgang betekenen voor de ooit meest succesvolle judocoach van dit land…
*Ik heb er Caroline van gemaakt, Roepie. Bedankt voor de attentie.
--
N.a.v. de reactie van lezer Lucas op mijn blog over de vliegtuigcrash waarbij Prigozjin betrokken was, ben ook ik van mening dat De Standaard (meestal) niet betrouwbaar is. Dit bericht stond wel in De Standaard, maar was van de hand van Christo Grozev van het onderzoekscollectief Bellingcat en kwam uit The Financial Times.
Wie wat meer over deze zaak wil weten, verwijs ik naar mijn blog van 7 dezer (‘Africa addio’) naar de reactie van lezer Fernand Dhondt, een specialist ter zake voor wat Oost-Europa betreft.
Tijdens de Tv-journaals van gisteravond kwam het bericht binnen van de vliegtuigcrash van een privévliegtuig dat vertrokken was in Moskou en naar St Petersburg vloog. Volgens de eerste berichten zou Wagner-baas Prigozjin onder de slachtoffers zijn. Zijn naam stond in elk geval op de passagierslijst van tien personen.
Als het verhaal klopt, zou het geen verrassing zijn. In mijn blog van 17 dezer (‘De Adenauer-optie’) schreef ik reeds dat de Russische roebel voor het eerst sinds de inval in Oekraïne een flinke duik had gemaakt. Ik haalde die gegevens uit De Standaard van woensdag 16 augustus, waarin o.m. op bladzijde 14 letterlijk het volgende stond:
‘Het probleem Prigozjin is bovendien niet opgelost. Volgens Christo Grozev, de gezaghebbende baas van onderzoekscollectief Bellingcat, zijn er slechts twee opties: “Ofwel komt er een tweede couppoging, ofwel wordt Prigozjin uit de weg geruimd”, zei hij in een gesprek met de Financial Times’.
Dat laatste is nu gebeurd. Er moet niet altijd vergiftigd worden in de schurkenstaat die het Rusland van Poetin geworden is…
In het spoorwegstation van Brussel-Zuid, de zgz ‘Midi’, kan de plaatselijke politie de criminaliteit niet meer de baas. Het laatste jaar werden daar bijna evenveel overtredingen vastgesteld als in de treinstations van alle Vlaamse centrumsteden samen! En zeggen dat dat probleem snel zou opgelost zijn, mocht men de huidige zes Brusselse politiezones versmelten tot één geheel. Die politiezones, die we gemakshalve verticale indelingen zouden kunnen noemen, worden dan nog eens gekruist door in dit geval drie horizontale: de federale, de lokale en de spoorwegpolitie.
Als een stad als New-York, met tien keer meer inwoners dat kan, waarom Brussel dan niet? Men zou meteen misschien zelfs politie teveel hebben. Als Brussel het kan doen met één brandweerkorps, waarom dan niet met één politiezone?
Een dergelijke ingreep zou ook een eerste stap kunnen zijn in de ontmanteling van het politieke gedrocht dat het huidige Brussel is, met zijn 19 gemeenten, evenveel burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s. Een tweede stap zou zijn het Brussels gewest en de stad samen te voegen, waardoor ook daar zowat de helft van de overbodige, duurbetaalde functies weg zouden vallen, men jaarlijks miljarden euro’s zou kunnen besparen en men veel efficiënter zou kunnen werken.
In ons land zijn er de laatste jaren steeds meer buitenlandse dokters bijgekomen. Men schat hun aantal zelfs op meer dan 10.000 (tienduizend!), een verdubbeling in elf jaar tijd en – in tegenstelling tot de modale immigrant – mogen we daar zelfs blij om zijn, want we hebben dokters tekort, op alle gebied, zowel huisartsen, tandartsen als spoedartsen. Dat is iets wat we ons zelf hebben aangedaan door destijds een numerus clausus in te voeren die alleen in Vlaanderen rigoureus werd toegepast. Ik heb het zelf meegemaakt toen mijn kleinzoon dokter wilde worden en een jaar verloor door dat multiple choice ingangsexamen. De reguliere lezers van deze rubriek weten daar alles van.
Terwijl onze eigen kandidaat-artsen beperkingen worden opgelegd, werden en worden buitenlandse dokters hier wel aangeworven zonder enig examen, zelfs geen taaltest. Wij, Vlamingen, mogen al blij dat als ze uit Nederland komen, want die verstaan onze mensen tenminste. Dat is niet zo bij degenen die uit Frankrijk komen, laat staan Roemenië of nog verder. Specifiek voor wat de Fransen betreft, helpen die mee aan de verfransing van Brussel en de Rand.
Dat die numerus clausus recentelijk met veel tamtam werd versoepeld, is een doekje voor het bloeden, want de eerste groep extra dokters zal pas afstuderen over zeven jaar, als ze al geen specialisatie beogen, want dan kan het nog enkele jaren langer duren. En dan is het nog af te wachten of onze Franstaligen zich deze keer wél aan de afspraak zullen houden…
--
Er wordt in onze media op tijd en stond de lof gestoken dat dit land de laatste jaren de verschillende crisissen beter heeft doorstaan dan onze buurlanden. Ze zeggen er echter niet bij welke prijs wij – en vooral onze kinderen en kleinkinderen – daarvoor zullen moeten betalen door een staatsschuld die – op het bijna failliete Griekenland na - de hoogste is van heel Europa.
In Trends-Tendances, de Franstalige versie van het Vlaamse Trends, beweerde een zekere Malik Ben Achour (PS) – een echte Belg! – dat ook zijn partij denkt aan een grote staatshervorming na de verkiezingen van volgend jaar, waarbij ook gedacht wordt aan een verregaande autonomie voor Vlaanderen. Hij zegt er in één adem bij dat dit ook de economische heropleving van Brussel en Wallonië moet mogelijk maken. Dat laatste betekent dat het Vlaanderen weer geld zal kosten.
Positief is alvast dat men ook bij de PS stilaan beseft dat het zo niet verder kan. Vraag zal wel zijn of de partij straks in Wallonië niet als grootste voorbij zal gestoken zijn door de MR van Bouchez en/of fel verzwakt zal zijn door een verdere opmars van de Waalse communisten, die nu al in het Waalse ABVV de touwtjes in handen hebben.
Verder is de tweede vraag met wie die PS dan gaat praten. Wat, als in Vlaanderen ook de N-VA – die er kandidaat voor zou zijn (althans volgens Bart De Wever) – er fel verzwakt uit zal komen? Als de peilingen blijven wat ze zijn, zal niet de N-VA, maar het VB als eerste in Vlaanderen uit de bus komen.
En tenslotte nog de belangrijkste vraag. Stel dat de PS na de verkiezingen van 2024 bereid blijft met Vlaanderen te praten, waar zal dan het geld vandaan komen om Brussel en Wallonië weer aan de slag te krijgen? Uit de lege staatskas?
Per inwoner betaalt elke Vlaming gemiddeld 119,70 euro bijzondere bijdragen voor de sociale zekerheid, elke Waal slechts 94,46. Het budget dat naar de gezondheidszorg gaat wordt zo voor een groot deel door Vlaanderen betaald, terwijl de gemiddelde Waal die zorg meer kost. Op die manier werd alleen al in 2022 per Waal 110 euro meer uitbetaald dan per Vlaming, die er wél meer voor afdroeg. Het blijft discrimineren en steeds in dezelfde richting.
En dan hebben we het nog niet gehad over de artsenquota, waarover ik zelf al schrijf sinds ik met deze blog begonnen ben. Na bijna 30 jaar zijn de Franstaligen eindelijk bereid – maar pas vanaf 2024 – een ingangsexamen met numerus clausus in te voeren, terwijl de Vlamingen dat wél al die tijd moesten doen. Als compensatie heeft ‘Brouckie’ – het slechte voorbeeld van Big Maggie volgend - de overtollige afgestudeerde Franstaligen wél een Rizivnummer beloofd, om een beroep uit te oefenen waarop ze feitelijk wettelijk geen recht hebben.
Een mopje uit de oude doos dat het nog altijd doet. Toen men in de jaren 1960 de Boudewijnsnelweg aanlegde tussen Antwerpen en Luik, passeerde men op een dag de taalgrens en stond er de dag daarop aan de Luikse kant een bord met de tekst: ‘Ici on parle le français’. De dag daarop stond er ook aan Vlaamse kant zo’n bord, met daarop: ‘Hier werkt men’.
Men kan ermee lachen, maar het is een feit dat er in Vlaanderen steeds meer en in Wallonië steeds minder gewerkt wordt. En dit geldt voor zowel de werkzaamheidsgraad, de invaliditeit als de sterftecijfers tijdens corona. Het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië blijft maar stijgen.
22% van de Belgen is momenteel inactief. In Wallonië loopt dat op tot 26,6%, in Brussel tot 24,5%, terwijl het in Vlaanderen maar 19,2% bedraagt. Vlaanderen wordt steeds meer een ondernemende gemeenschap en Wallonië een die de werkloosheid en de uitkeringsafhankelijkheid promoot.
Volgens het akkoord van de zesde en voorlopig laatste staatshervorming was beslist dat vanaf 2024 Wallonië en
Brussel tot besparingen zullen worden gedwongen. Van dan af zou het systeem van de voorlopige compensaties jaarlijks met 10% worden afgebouwd.
Hoera, hoera! Volgens de Zwitserse Bank Credit Suisse, onlangs nog overgenomen door USB, zijn de Belgen niet alleen de dapperste aller Galliërs (dixit Julius Caesar), maar momenteel ook de rijksten ter wereld. Althans volgens het zgz ‘mediaanvermogen’ gebaseerd op afzonderlijke ramingen voor al dan niet financiële activa en huishoudelijke schulden. Zeg maar privé, en dat heeft grotendeels te maken met het feit dat zo’n driekwart van de bevolking – in Vlaanderen nog meer - een eigen huis heeft. Dat moet misschien nog worden, afbetaald, maar ondertussen bouwt de Belg die dat doet wel een vermogen op. Iets dat in de buurlanden en elders ter wereld minder het geval is. Een van de redenen van die ‘steen in de maag’ is wel het feit dat we in dit land zowat de laagste pensioenen krijgen en dat het eigen huis een soort garantie is om het dan wat beter te hebben.
Wat men er meestal in dit hoeraverhaal ook niet bij vertelt is, dat België – gerekend per inwoner – zowat de hoogste staatsschuld ter wereld heeft en we in werkelijkheid een arm land zijn met relatief rijke inwoners. De vraag is maar hoe lang dat zal ‘blaffeturen’. Zeker met de bijkomende kosten van isolatie en duurdere materialen zal het voor jongere gezinnen niet alleen veel moeilijker worden om nog een eigen woonst te hebben, maar riskeren die straks ook de rekening van het federaal potverteren van de laatste decennia te zullen mogen betalen.
Aan die oorlog in Oekraïne lijkt ook geen einde te komen. Hoe men het ook bekijkt, dit is voor niemand een goede zaak. In de eerste plaats niet voor Oekraïne zelf, maar ook niet voor Rusland, voor de NAVO noch voor de rest van de wereld, vooral in de landen die rekenen op de graanoogst uit zowel Oekraïne als Rusland.
Na het mislukken van Poetins blitzkrieg, het voeren van een absurde drone-oorlog en een opstand van het Wagner-schurkenleger, heeft zelfs de Russische roebel voor het eerst sinds de inval een flinke duik gemaakt. Een forse verhoging van de rente en de verhoogde aankoop van Russische brandstoffen door China en India (aan braderijprijzen) hebben daaraan niets kunnen veranderen
Een idee om aan deze impasse een eind te maken kwam er recentelijk van de Franse academicus François Heisbourg, verbonden aan de Londense International Institute for Startegic Studies (IISS) die zei dat Zelensky best de Audenauer-optie van na WO II zou volgen. ‘Der Alte’, zoals de vroegere burgemeester van Keulen genoemd werd, maakte de toenadering van West-Duitsland tot Europa en de NAVO én de wederopbouw van zijn land mogelijk door zich (voorlopig) neer te leggen bij de Duitse scheiding tussen Oost en West.
Onze Rik Van Cauwelaert, die dit ook had opgemerkt, schrijft in De Tijd dat Zelensky best ook voor zo’n Adenauer-optie kiest, waarbij hij bv de Krim (voorlopig?) bij Rusland laat. Al bij al bezette Rusland dit schiereiland al zes jaar vóór de Russische inval in Oekraïne in 2022 en was daartegen vanwege andere landen tot dan bitter weinig tegen geprotesteerd. Het idee is in elk geval het proberen waard.
, Ik kom even terug op mijn blog van 5 dezer (‘Dromen mag’) waarin ik het had over de kleine ‘v’ in mijn achternaam. In het hele Nederlandse taalgebied, ook in Vlaanderen, schreef men vroeger de tussenwerpsels van achternamen met kleine letter, tenzij er een titel voor stond. Zo’n beetje in tegenstelling tot het Duits waar de kleine letter (von) meestal een adeltitel voorstelt.
In Nederland zelf gebruikt men nog steeds de kleine letter, in Vlaanderen is men ze met hoofdletter gaan schrijven als gevolg van de verfransing van de administratie na 1830. Vergeten we niet dat het Nederlands in België officieel pas als nationale taal erkend werd in 1890, zestig jaar later en dit ondanks het feit dat de Vlamingen ook daarvoor steeds de meerderheid hebben uitgemaakt…
Wie voorheen het tussenwerpsel in de achternaam in kleine letters had, kreeg die na 1830 in grote letters. De familienaam ‘ van Beethoven’ – om eens een bekende naam te nemen – werd vóór 1830 geschreven met kleine letter en daarna met een grote, ‘Van Beethoven’ dus.
Mijn voorouders, die uit Noord-Brabant kwamen, schreven het met kleine letter en ik heb – na 27 jaar gewerkt te hebben in Eindhoven – besloten terug de kleine letter te gebruiken, zoals mijn betovergrootvader, de grootvader van mijn grootvader, toen die in 1830 als achttienjarige knaap de nieuwe grens overstak om in Nederland niet bij het leger te moeten gaan..
Wat ook de dag van vandaag nog speciaal is aan de familienamen in Nederland, is dat men daar bij het alfabetisch opstellen, niet het tussenwerpsel maar de naam zelf vooraan zet. Op de alfabetische lijst bij DAF Trucks in Eindhoven stond ik zo bij de A vermeld (Alphen van) vooraan en niet bij de V (van Alphen) bijna achteraan. Dat leidde soms tot komische namen. Een collega die Jan van Ham heette, stond daar vermeld als ‘Ham van Jan’)
De wereldkampioenschappen wielrennen in Glasgow zitten erop en waren voor België een succes. Nooit haalde het in de normale competities – weg, baan en cyclocross – zoveel medailles.
Wat, zoals gebruikelijk, in onze media amper vermeld wordt, is dat meer van 90% van de Belgische deelnemers Vlamingen waren. Ze hebben het altijd maar over Belgische renners, bijna nooit over Vlaamse. Ik heb ooit enkele jaren geleden, bij een Belgisch kampioenschap voor beroepsrenners, eens een opsomming gezien van het aantal deelnemers: 137, waarbij 9 (negen) Walen en daar waren dan nog de gebroeders Verbrugghe bij, Vlamingen die toen net over de taalgrens woonden.
Na het vertrek van Philippe Gilbert is, naar wat ik er van ken, nog één Waalse beroepsrenner met klasse en dat is ene Arnaud De Lie (klinkt echt Waals!), een nog jonge boerenzoon uit Luxemburg, die – net als Gilbert trouwens – behoorlijk Nederlands spreekt. Waalse coureurs blijken dat beter te kunnen dan hun collega’s in de andere sporttakken. Denk maar aan Nafi Thiam voor zover men die al een echte Waalse kan noemen...
Zoals een alerte lezer reeds meldde, verscheen er in de weekeindeditie van De Tijd een interview met Theo Francken, op vakantie aan de Vlaamse kust. Daarin zegt de ‘rechtsbuiten’ van de N-VA dat een federale stem voor het Vlaams Belang bij de volgende verkiezingen geen enkel waarde zal hebben. Daarin heeft de man gelijk. Ik schrijf al maanden dat we er in de eerste plaats voor moeten zorgen in 2024 een Vlaamsnationale meerderheid te halen in het eigen parlement – niet persé federaal - en raad daarbij ook de N-VA-kiezers aan in die regionale verkiezingen voor het Vlaams Belang te stemmen. De kans dat dat gaat gebeuren zit erin, want in alle laatste peilingen haalt de partij van Tom Van Grieken veruit de meeste stemmen en zal ze eerst aan bod zijn.
Dat zal, volgens Francken, niets opbrengen, want alle hefbomen zitten op het federale niveau en geen enkele Franstalige partij zal met het VB aan tafel willen gaan zitten. Ook dat is juist, maar in dat geval moet die Vlaamsnationale meerderheid ook weigeren nog langer het Belgische federaal beleid te steunen en zal het ook onmogelijk worden een nieuwe Belgische federale regering te vormen.
Wat heeft de N-VA gedaan sinds de partij toetrad tot de regering Michel? Het zette het communautaire voor bijna vier jaar in de ijskast, liet dan die regering vallen over Marrakech, maar haalde zelf geen enkel voordeel uit die gok. In tegendeel, het maakte daarna zelfs geen deel meer uit van de volgende federale regeringen en moest noodgedwongen een Vlaamse deelregering vormen met twee traditionele partijen die er wél deel van uitmaakten, zodat Vlaanderen opgescheept bleef met een regering ‘Pasbon’ zoals ik noem.
Nu wil de N-VA - nota bene: bij mijn weten de enige partij die het cordon sanitaire niét heeft ondertekend – het spelletje van de Vlaamse onderdanigheid herhalen, nu met de kaviaarsocialisten van TransConnah. Een rode kaart is hier op zijn plaats.
