|
In ons land zijn er de laatste jaren steeds meer buitenlandse dokters bijgekomen. Men schat hun aantal zelfs op meer dan 10.000 (tienduizend!), een verdubbeling in elf jaar tijd en – in tegenstelling tot de modale immigrant – mogen we daar zelfs blij om zijn, want we hebben dokters tekort, op alle gebied, zowel huisartsen, tandartsen als spoedartsen. Dat is iets wat we ons zelf hebben aangedaan door destijds een numerus clausus in te voeren die alleen in Vlaanderen rigoureus werd toegepast. Ik heb het zelf meegemaakt toen mijn kleinzoon dokter wilde worden en een jaar verloor door dat multiple choice ingangsexamen. De reguliere lezers van deze rubriek weten daar alles van.
Terwijl onze eigen kandidaat-artsen beperkingen worden opgelegd, werden en worden buitenlandse dokters hier wel aangeworven zonder enig examen, zelfs geen taaltest. Wij, Vlamingen, mogen al blij dat als ze uit Nederland komen, want die verstaan onze mensen tenminste. Dat is niet zo bij degenen die uit Frankrijk komen, laat staan Roemenië of nog verder. Specifiek voor wat de Fransen betreft, helpen die mee aan de verfransing van Brussel en de Rand.
Dat die numerus clausus recentelijk met veel tamtam werd versoepeld, is een doekje voor het bloeden, want de eerste groep extra dokters zal pas afstuderen over zeven jaar, als ze al geen specialisatie beogen, want dan kan het nog enkele jaren langer duren. En dan is het nog af te wachten of onze Franstaligen zich deze keer wél aan de afspraak zullen houden…
--
Er wordt in onze media op tijd en stond de lof gestoken dat dit land de laatste jaren de verschillende crisissen beter heeft doorstaan dan onze buurlanden. Ze zeggen er echter niet bij welke prijs wij – en vooral onze kinderen en kleinkinderen – daarvoor zullen moeten betalen door een staatsschuld die – op het bijna failliete Griekenland na - de hoogste is van heel Europa.
|
