Vorige week vrijdag zijn er nog maar eens discrete onderhandelingen geweest van Crootje en groene minister Van der Straeten met Engie. Daar is niet veel over uitgelekt, waarschijnlijk omdat er over de verlenging van de kerncentrales van Doel 4 en Tihange 3 nog steeds geen akkoord is, wat zo stilaan dramatisch aan het worden is.
Na de eerste deelname van Groen – toen nog Agalev – aan een federale paarsgroene regering, haalde de partij bij de volgende verkiezingen niet eens meer de kiesdrempel. Volgens de laatste peiling, die van o.m. Het Laatste Nieuws, zit ze weer achteraan in het peloton en dreigt de amateurs een nieuwe politieke ramp.
Het gaat trouwens niet alleen om Doel 4 en Tihange 3. Het verhaal van de nieuwe windmolenparken is ook nog niet voor morgen en zal hoegenaamd enorm veel geld kosten. Dat alles met in het achterhoofd de wetenschap dat één grote kerncentrale meer schone energie kan opwekken dan al die windmolenparken samen en 90% van de tijd kan blijven draaien, t.o.v. 40% voor de windmolens.
Tenslotte is er ook het verhaal over Bpost, waar verantwoordelijk groen minister De Sutter ook niet vrijuit zou gaan, nadat bleek dat … ze al maanden geleden twee Bpost- medewerkers zelf ging betalen (of was het andersom, twee van haar eigen mensen betaald door Bpost?) en tenslotte ook een nieuwe CEO aanduidde die later weer moest opstappen. Feit is dat het ongezond blijft dat de Staat participeert in een beursgenoteerd bedrijf waarin ze zelfs de meerderheid heeft. Dat geldt trouwens ook voor Proximus. ‘De kat bij de melk zetten’, heet dat.
Open VLD-voorzitter Egbert Lachaert is met een soort verkiezingsmanifest voor de dag gekomen, waarin hij en zijn partij de toekomst zien. Hij zegt daarin o.m. dat wat hij de ‘sociale ladder’ noemt, maar een trapladdertje is geworden, door te weinig loon naar werken en teveel sociaal profitariaat met te hoge lasten.
Daar tegenover stelt Lachaert een aantal voorwaarden die hij en zijn partij later verwezenlijkt wil zien, zoals bv het beheersen van de taal om het burgerschap te verkrijgen, een tijdelijk karakter voor sociale woningen en een groter verschil tussen werken en niet werken. Verder zou het overheidsbeslag onder de 50% moeten blijven en er concrete hervormingen moeten komen als compensatie t.o.v. de verhoging van het minimumpensioen en de laagste uitkeringen.
Daarbij vergeet de heer Lachaert te vertellen dat zijn liberalen al bijna 25 jaar onafgebroken aan de macht zijn en dus mede verantwoordelijk voor zowat alles wat er is misgelopen en waartegen hij nu protesteert. Denk maar aan zijn woordbreuk t.o.v. zijn eigen blauwe achterban bij de vorige voorzittersverkiezingen, laat staan dat hij zijn woord gaat houden t.o.v. anderen.
‘Onderweg zijn we ergens vergeten te dromen van een groter verhaal’, geeft hij toe, maar hij vergeet nog altijd dat vertrouwen iets is dat je pas verdient door te doen wat je hebt beloofd.
Ik heb er in deze rubriek al een paar keer op gewezen dat het in West-Vlaanderen, de provincie met de meeste vacatures en waar de nood aan nieuwe medewerkers het grootst is, men gemakkelijker aan Noord-Franse werknemers geraakt dan aan Walen uit Henegouwen, dat nochtans raakt aan West-Vlaanderen. De reden daarvoor is, dat de werkloosheidsuitkeringen in Frankrijk uitdovend zijn in de tijd en men bij ons kan blijven doppen tot aan zijn pensioen en zelfs dan nog pensioenrechten kan blijven opbouwen, de zogenoemde ‘gelijkgestelde periodes’.
Dat is nog steeds zo, al heb ik ontdekt dat er ook een tweede reden is. Heel wat Noord-Fransen uit de grensstreek, die de Fransen trouwens ‘Les Flandres’ noemen, zijn in feite verfranste Vlamingen, die – alhoewel al eeuwen onderdrukt – toch enige Vlaamse kwaliteiten hebben behouden. ‘Menschen lik wiedre’ zoals ze dat in sappig West-Vlaams zeggen.‘ Hard werken zit ook bij hen nog in de genen’, zou Magnette het verwoorden.
Dat laatste kwam ook tijdens het aan de gang zijnde voetbalseizoen nog aan het licht, toen een Frans-Vlaamse amateurclub voor de beker van Frankrijk uitkwam tegen PSG, ertegen natuurlijk verloor met grote cijfers, maar waar tijdens de match de hele tijd meer Vlaamse leeuwenvlaggen te zien waren dan bij gelijk welke wedstrijd in de Belgische competitie.
N.a.v. de voortdurende betogingen in Frankrijk tegen de aanpassing van de pensioenleeftijd (die sukkelaars zullen daar moeten werken tot hun 64ste, stel u voor!), is de kans groot dat die weerstand er straks ook bij de levensgenieters van bij ons zal zijn. Als regelmatige kijker naar de Tv-journaals van de RTL weet ik dat onze zuiderburen naar Frankrijk kijken als konijnen naar een lichtbak.
Wij, Belgen, blijken nl zowat de laagste effectieve pensioenleeftijd van de zgz ‘rijke’ Oeso-wereld te hebben en de tewerkstelling van 65-plussers is bij ons helemaal verwaarloosbaar. In Denemarken werkt nog zowat 20% van de 65-plussers, in Noorwegen en de USA is dat 30% en in IJsland zelfs de helft. En dat gaat daar niet ten koste van jobs voor jongere mensen. Dat alles in een tijd waarbij de gemiddelde levensverwachting boven de 80 jaar is. Dat is zo’n 15% meer dan in de jaren na WO II, toen de huidige pensioenstelsels ontstonden.
Toen de oude DAF in de jaren 1990 in slechte papieren kwam te zitten, werd al wie in België werkte en boven de 50 jaar ‘oud’ was op brugpensioen gestuurd. Ik was toen 53, maar was daar niet bij, want ondertussen verhuisd naar het moederbedrijf in Eindhoven, waar die Belgische regel niet gold. Maar goed ook trouwens, want toen de oude DAF enkele jaren later failliet ging, waren die nieuwe bruggepensioneerden de helft van hun pensioen – het deel dat door de werkgever werd betaald – kwijt. Op mijn 62ste kreeg ik pas de kans om in Nederland op brugpensioen te gaan. Ik heb dat toen niet gedaan omdat ik de laatste drie jaar geen nacht- en weekeinddiensten meer hoefde te doen (ik werkte in een 24-uursservice) en ook een beetje omdat dat jaar – 2002 – de euro werd ingevoerd en ik niet meer in België maar in Nederland mijn belastingen kon betalen. Dat betekende voor mij een loonsverhoging van 7% en dat was graag meegenomen, zeker in het vooruitzicht dat ik vanaf mijn echte pensionering mijn belastingen weer in België zou moeten betalen, waarbij ik nu zo’n derde aan de Belgische fiscus moet afgeven…
Over de ‘rave-party’ op het verlaten militair domein van Brustem is het laatste woord nog niet gevallen. Dit was niet de eerste ‘free party’ van dat genre, maar wel een die er bovenuit stak. Niet georganiseerd door het gebruikelijke zootje ongeregeld, maar vanuit Nederland door een organisatie die waarschijnlijk niet aan haar proefstuk was.
Het is me wat met onze noorderburen. Drugs gerelateerde criminele feiten rond Antwerpen, geheimstokerijwerk in heel Vlaanderen, Ahold dat onze vakbonden hard aanpakt en nu dit feestje, zeg maar ‘feest’, bij St. Truiden. Allemaal uitgedokterd in Nederland en uitgevoerd in buurland België, het land dat nooit meer zou worden uitgevonden als het al niet bestond. Ze weten wel waar zij het moeten doen.
Had men harder moeten optreden? Mijns inziens niet, want onze overheid, of wat daarvoor moet doorgaan, was gewoon ‘gepakt’, te laat, helemaal niet voorbereid en verslagen door de macht van het getal. Vóór men besefte wat er aan de hand was, was de organisatie die er achter zat al twee uur aan het feesten en zou dat drie dagen volhouden met in totaal zo’n 10.000 deelnemers. Dat het vroeger geëindigd is dan wat eerst werd gezegd, was omdat de initiatiefnemers dat zo beslist hadden, niet onze overheid. Die stond erbij en keek er naar.
Op dat ogenblik was de beste oplossing inderdaad de zaak onder controle te houden, niét in te grijpen maar een controle achteraf te doen en dat is ook gebeurd. Hopelijk zijn er enkele van de initiatiefnemers bij de weinigen die men heeft kunnen aangehouden en kan men e.e.a. van de schade aan de natuur en de landbouwgronden terugvorderen.
De OESO, de organisatie van 30 Westerse industrielanden, heeft in haar laatste rapport België nog maar eens aan de schandpaal gezet, omdat het nog steeds de koploper blijkt te zijn van de belasting op arbeid. Zo wordt het loon van een alleenstaande zonder kinderen (en die zijn er hier meer dan elders) belast op 51%, terwijl het OESO-gemiddelde slechts 34,4 is (in Nederland 35,5%).
Nu is onze federale minister zonder Financiën bezig daar iets aan te doen, maar zeker niet genoeg.
Om te beginnen zullen start-ups niet langer kunnen genieten van de DBI-aftrek* en nauwelijks nog aan vers kapitaal te geraken, waarna sommigen dat zullen gaan zoeken in het buitenland en daar dan blijven.
Een andere maatregel zullen de nieuwe belastingen op flexibele verloningssystemen zijn, waardoor ook minder nieuwe initiatieven zullen zijn.
De fiscale hervorming van ‘Van Prutseghem’ wordt geen belastingverlaging, maar een belastingverschuiving. Dat terwijl er nog altijd pakken overbodige subsidies, voordeelregimes (zoals o.m. bij de groenestroomcertificaten, Bpost e.d.) , overtollige geldverslindende bestuursniveaus met teveel ambtenaren zijn, zeker in vergelijkbaar met de ons omliggende landen,
Kortom, het blijft dweilen met de kraan open, wat Crootje & Co ook mogen beweren.
*De regeling van de definitief belaste inkomsten, ook de DBI-aftrek, de DBI-vrijstelling of het CBI-regime genoemd, is een regeling in het kader van de vennootschapsbelasting in België.
Van de 1 mei toespraken dit jaar onthoud ik alleen die van de algemene secretaris van het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten, Paul Callewaert, die zei dat het hoog tijd werd het ingangsexamen voor artsen af te schaffen, om de eenvoudige reden dat we er van alle soorten te weinig hebben in Vlaanderen.
Dat het met die numerus clausus fout loopt, is iets dat ik hier al 15 jaar schrijf, van toen mijn oudste kleinzoon zijn eerste ingangsexamen daarvoor moest doen. Dat had, om te beginnen, niets met geneeskunde te maken, maar was een multiple choice examen. Verder hielden alleen de Vlamingen zich er wel aan, maar de Franstaligen – die in dit land gewend zijn hun broek te vegen aan wetten die hen niet aanstaan – deden dat niet en kregen later van de ‘Vlaamse Big Maggie’ toch een RIZIV nummer om hun praktijk te beginnen.
Het resultaat van dat alles is dat we in Vlaanderen met een nijpend tekort aan allerlei soorten artsen zitten, zodat klanten soms maanden moeten wachten eer ze aan de beurt komen, voor zover ze al geholpen worden en dat het nog zeven jaar zal duren vóór de eerste grotere groep zal afstuderen, ٔáls ze dat numerus clausus al zouden afschaffen, wat nog altijd moet gebeuren…
Ik kom nog even terug op het Interview van Gerolf Annemans in ‘t Pallieterke, waarin we het er beide over eens zijn dat Brussel bij Vlaanderen kan komen, áls het voldoet aan bepaalde voorwaarden. Dat zal niet zo simpel zijn en de beste manier om daar snel werk van te maken is, na een Vlaamse soevereiniteitsverklaring, de Brusselaars zelf de kans te geven zich erover uit te spreken. Democratischer kan niet. Als een meerderheid van Brusselaars niét bij Vlaanderen wil, dan moeten ze maar zien alles zelf op te lossen (én te betalen). Willen ze bij Vlaanderen blijven, dan vertellen we hen wel best op voorhand, dat ze eerst een eind zullen moeten maken aan het overlappen van stad én gewest, en de 19 baronieën, de 6 politiezones en de onwettige Fédération Bruxelles-Wallonie afschaffen. Een stad die het kan doen met één brandweerkorps kan dat ook met de andere instanties. Zie maar naar New-York, met tien keer meer inwoners. Als de Brusselaars dat niét doen, zal Brussel ook ophouden de hoofdstad van Vlaanderen te zijn . Dat wordt dan meer dan waarschijnlijk Antwerpen, waar de Vlaamse regering terecht kan in het recentelijke vernieuwde en vergrote provinciehuis, dat nu half leeg staat.
Wat tenslotte de Duitstalige Oostkantons betreft, die krijgen de keuze bij Wallonië aan te sluiten of terug te keren naar de oude Heimat. Op Vlaanderen moeten die niet meer rekenen, nadat wij ook op hen niet konden rekenen in de affaire Brussel-Halle/Vilvoorde. Duits mag dan wel een officiële taal zijn van dit land – met mijn excuses aan Ropie – maar daar houdt het bij op.
We beleven nog eens een ouderwetse lente. Wisselvallig weer, frisse nachten en op tijd en stond wat regen, wat goed is voor de natuur en de tuin. In de lente moet alles kunnen groeien en daarvoor heeft men ook regen nodig en geen hitte. Dat laatste is voor de zomer.
Vroeger zei men dat het kon vriezen tot half mei, tot na de ijsheiligen. Men mocht toen bv pas bonen planten vanaf 10 mei, omdat die – bij goed weer - na 5 dagen uitkwamen en dan konden bevriezen.
Nu moet het lukken dat in 1940, mijn geboortejaar, de Duitsers België binnenvielen op die tiende mei. In mijn familie is de uitspraak van een van mijn grootvaders, een kleine middenstander die ook bij tuinierde, blijven hangen. ‘Oorlog of geen oorlog’, zei hij, ’t is de 10de mei en plant ik mijn bonen’.
Mijn grootouders aan beide zijden hebben trouwens de twee wereldoorlogen meegemaakt. Ikzelf werd geboren in februari 1940, tijdens wat men toen ‘de mobilisatie’ noemde en kan dus zeggen dat ik nog van ‘vóór de oorlog’ ben.
Gerolf Annemans kreeg in ’t Pallieterke van deze week een uitgebreid interview n.a.v. het verschijnen van ‘Momentum’*, zijn derde boek in de reeks ‘De ordelijke opdeling van België’. Ik moet het boek nog kopen en zal dat ook doen, nadat ik de eerste twee al gekocht heb. Annemans is zo’n beetje de ‘eminence grise’ van zijn partij geworden en weet meer dan wie ook waar de Vlaamse klepel hangt.
Het belangrijkste van de drie boeken blijft evenwel het eerste, waarin hij klaar en duidelijk uitlegt dat de Vlaamse onafhankelijkheid er moet komen via het eigen Vlaamse parlement. De zgn ‘Senelle doctrine’, iets wat ik in deze rubriek ook al jarenlang beaam. Die autonomie moet via een meerderheid in dat parlement worden uitgeroepen. Als dat gebeurd is kunnen we, in eenklank met het internationaal recht, die autonomie uitroepen. En, zoals ikzelf ook al geschreven heb, zal dat zijn tijd vergen. Steeds volgens Annemans beseffen ook de Franstalige politici dat België op zijn laatste benen loopt, waardoor ze zoveel mogelijk schulden blijven maken omdat ze er op rekenen dat Vlaanderen ze op e.o.a. manier zal overnemen als prijs voor de splitsing. ‘Alle instellingen’, zegt Annemans, ‘waar Franstaligen de hoofdtoon zetten, inclusief de federale regering, zijn failliet’.
Voor wat Brussel betreft vindt Annemans dat de stad bij Vlaanderen hoort, maar zegt er wel bij ‘met een speciaal stedelijk statuut’, tegen de bestaande uitwassen van een stad die nu is overgeleverd aan de PS. Dat is in de lijn met wat ik erover schrijf, maar alleen onder voorwaarde dat we dan het huidige Brussel ontmantelen en er een functionele, internationale stad van maken zoals alle andere.
Tenslotte is er ook iets, waarover ik het met Annemans niét eens ben, nl de mislukking tot onafhankelijkheid van Catalanen, Schotten en andere Europese bevolkingsgroepen. Dat heeft nl te maken met het internationaal recht – zoals hij zegt - binnen dewelke volkeren tot autonomie en onafhankelijkheid kunnen komen, maar vooral – en dat zegt hij niet - omdat het allemaal minderheden zijn. Wij, Vlamingen integendeel, zijn de enige meerderheid ter wereld in die het niet voor het zeggen heeft in een democratisch land. Als Vlamingen de mentaliteit van de Catalaanse nationalisten hadden, waren we allang onafhankelijk geweest.
*Het boek Momentum is verkrijgbaar bij uitgeverij Egmond.
--
Ik ken Annemans niet persoonlijk, maar ben hem ooit eens tegengekomen op de kantoren van ‘t Pallieterke, nog in Antwerpen, ergens in de verre jaren 1970, toen hij in het weekblad de Tv-rubriek schreef. Daarmee is hij moeten stoppen toen hij politiek verkozen werd. Dat was vooraf zo afgesproken met toenmalig hoofdredacteur Jan Nuyts, de opvolger van stichter Bruno De Winter.
De samenwerking van negen Noordzeelanden voor de uitbouw van een offshore-windcentrum lijkt me geen slecht idee voor de verdere ontwikkeling van de regio in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. Zoals ik al een paar keer schreef, hebben wij (én Nederland) een hele reeks havens langs de Noordzee en wordt dat offshore-eiland, dat tenslotte een soort energiecentrale zal worden, een verdere troef voor de toekomst.
Net zoals bij de verdere ontwikkeling van de elektrische wagens en de overschakeling van fossiele naar milieuvriendelijkere energie zal het echter zijn tijd vragen. Het Prinses Elisabetheiland, dat de blikvanger van het project wordt, moet nog gebouwd worden. Daarvoor bestaat sinds vorig jaar al wel een contract tussen netbeheerder Elia en de Vlaamse baggergroepen Deme en Jan De Nul, wereldwijde specialisten ter zake, maar ook zij zullen moeten wachten tot de speciaal daarvoor bestemde installatieschepen klaar zullen zijn. Die worden nog gemaakt en dat kan enkele jaren duren.
Tenslotte zal ook in de toekomst de energieproductie door windmolens afhankelijk blijven van de wind en dus niet altijd even constant. Dat maakt dat kernenergie - in welke vorm ook - een blijver wordt en waterstof een energie voor de toekomst.
Die hele zaak zal wat kosten, maar als men dat op langere termijn moet zien en ze ondersteund wordt door liefst negen landen, moet dat mogelijk worden, zeker omdat het hier – buiten Frankrijk dan – niet gaat om Club-Med landen, maar van Noordwest Europa, waarbij Vlaanderen niet zou misstaan en als we er in slagen dit België te hervormen en/of af te schaffen.
Een probleem apart zou wel eens de veiligheid kunnen worden. Heel dat net zal constant gecontroleerd en beveiligd moeten worden. Ook dat zal geld kosten.
Straf, dat verhaal over ‘La Schlitz’. Ik schrijf er een blog over en dat mens neemt dezelfde dag ontslag! Grapje, natuurlijk. Wel een pluim voor Sander Loones, die de scalpen aan zijn gordel opstapelt. Sander profileert zich steeds meer als de coming man in zijn partij. Hopelijk trekt hij daar zijn lessen uit en zullen we in 2024 ook op hem kunnen rekenen voor ‘the big shift’, mocht zijn partij volharden in de boosheid.
Ondertussen is Schlitz al de vijfde die ontslag neemt uit de regering van Crootje. Die heeft in een onbewaakt ogenblik zelf eens gezegd dat een goede federale regering voldoende had aan 10 ministers en staatssecretarissen, maar hij is tenslotte premier geworden met een dubbel aantal. Dat hebt ge als ge een regering moet vormen met 7 partijen en loopt ge het risico dat er enkele miepies en jochies bijzitten die niet veel voorstellen en nog minder uitspoken.
Schlitz gaf haar ontslag in de twee landstalen en daarbij was het opmerkelijk dat ze in de Nederlandse tekst niet eens haar verontschuldigingen aanbood over het liegen in de Kamer. Ze gaf trouwens geen verdere uitleg over de beschuldigingen tegen haar, maar wel kritiek over een aantal toestanden die met haar zaak niets te maken hadden.
‘Onze Lieve Heer moet zijn getal hebben,’ gaat het gezegde. Bij onze Groentjes en zeker bij het Franstalige Ecolo is er ‘l’embarras du choix’, keuze te over. Een laatste recente zaak, die vandaag weer in het parlement terugkomt is die van Sarah Schlitz, staatssecretaris voor gendergelijkheid. In die functie en via het Instituut voor Gelijkheid van Mannen en Vrouwen subsidieert ze tal van projecten van organisaties. Op zich is daar niet veel mis mee, tot Sander Loones (N-VA), dezelfde die ook Eva De Bleeker (Open VLD), toen staatsecretaris van Begroting, al eens tackelde en tot aftreden dwong, ontdekte dat er met die subsidies van Schlitz e.e.a. niet volgens het boekje verliep. In de communicatie daarover bleek nl regelmatig het persoonlijk logo van die Sarah te verschijnen , hetgeen wettelijk niet mag.
La Schlitz vertelde eerst dat het om een slordigheid ging, maar bleek daarover gelogen te hebben, waarna de N-VA een motie tot ontslag indiende. De beslissing daarover werd uitgesteld en valt pas donderdag in het parlement.
Tot daar kon men nog alle kanten uit, ware het niet dat een medewerkster van die Sarah ergens op de (a)sociale media was gaan vertellen dat men bij de N-VA nazi-sympathieën koestert. Ook dat werd eerst ontkend, maar bleek wel degelijk gebeurd te zijn.
Schlitz is trouwens niet de enige Franstalige politicus (m/vr) die de Vlaamsnationalisten, zowel van het VB als van het N-VA, dat laatste verwijt toestuurt. Ik volg geregeld het TV-nieuws van de RTL, zowat de Franstalige tegenhanger van onze VTM, en daar hoort men regelmatig dergelijke uitspraken van Franstalige verkozenen die álle Vlaamsnationalisten verdenken van nazi-sympathiën en coillaboratie. Alleen daarom zou men al wensen dat het volgende Vlaamse parlement een Vlaamsnationale meerderheid zou krijgen, mét het VB, om te zien wat ze dán gaan zeggen. De kans is zelfs groot dat ze dan met dat parlement en met de volgende Vlaamse gewestregering zelfs niet eens meer willen praten. Het zou Vlaanderen sneller een stap dichter brengen bij haar autonomie.
Bij het Delhaizeconflict lijkt men er niet uit te geraken. Hoofdreden is dat de vakbonden willen dat de zgz ‘Wet Renault’ wordt toegepast, maar dat kan juridisch niet. Die wet was nl gemaakt voor bedrijven die sloten en/of dreigden failliet te gaan. Dat is bij Delhaize niet het geval. Bij de geplande privatisering behouden de werknemers hun huidige loon en verworvenheden, maar zal hen waarschijnlijk gevraagd worden flexibeler te werken. Nieuwe kandidaat-werknemers zullen waarschijnlijk wel een lager loon krijgen, maar kunnen dan zelf beslissen of ze ermee akkoord gaan. Met de tienduizenden vacatures die er momenteel in dit land zijn – hoofdzakelijk in Vlaanderen – hoeft dat geen probleem te zijn.
De zoveelste nationale betoging die de vakbonden nu plannen is er dan ook een van wanhoop. Betogingen stellen al niet veel meer voor. Men komt tegenwoordig voor alles en nog wat op straat en voor wie er niet woont zijn betogingen een ver van mijn bed show geworden.
--
En dan was er dat zoveelste debat over abortus, waarbij CD&V nog maar eens federaal dwars ging liggen om daarna toch weer toe te geven. ‘Enerzijds, anderzijds’, het zit in de genen bij de kadodders, maar haalt steeds minder uit. Sinds de aanstelling van Mahdi als voorzitter, is het de derde keer dat de partij dat doet en laat zien dat ze nog steeds geen ruggengraat heeft.
E.e.a. herinnert mij aan het mopje dat men destijds daarover vertelde met Eddy Merckx. Toen was er ook een fel debat, het eerste feitelijk en sprak iedereen erover. Toen een journalist aan Eddy vroeg wat hij dacht over abortus, zei die: ‘Eh, ik kan er niets over zeggen. Ik heb tegen die jongen nog niet gereden’!
2024 wordt het jaar van de leeuw! Volgens de laatste peilingen kan dit nog altijd als de twee Vlaamsnationale partijen zouden samenwerken. Zolang de N-VA in het algemeen en haar voorzitter De Wever in het bijzonder die samenwerking echter blijft weigeren, zit er niets anders op dan ook de N-VA-leden te overtuigen in 2024 tenminste regionaal VB te stemmen. Dat behoort tot de mogelijkheden als we enig geloof mogen hechten aan een peiling van begin 2022, waarin 81% van de ondervraagde N-VA’ers bereid was met het VB samen te werken als die meerderheid zich zou voordoen.
Het heeft geen zin N-VA’ers en VB-leden tegen elkaar uit te spelen. Dat verhoogt het totale Vlaamse stemmenaantal niet. We moeten ook rekenen op de nieuwe kiezers en op kiezers van de traditionele partijen om ervoor te zorgen dat men volgend jaar geen Vlaamse regering meer zou kunnen maken zonder het VB, tenzij men er Groen en de communisten van de PvdA zou bij halen, wat helemaal absurd zou zijn.
Zelfs al zou De Wever straks toch nog van gedacht veranderen en zeggen wél te willen samenwerken met het VB, kunnen we dat risico niet meer nemen. Een ‘Lachaertje’* is snel gemaakt en N-VA’ers die de samenwerking genegen zijn en later zien dat er toch niets van komt, zouden de vernedering van hun leven meemaken. Ook voor Bart De Wever zou het een afgang zijn. Stel u voor dat juist hij, een historicus, de afspraak met de geschiedenis mist!
Tenslotte nog dit. Een Vlaamsnationale meerderheid betekent niet dat in 2024 alles zal zijn opgelost. Dat is pas nog maar de start. Ondertussen moet er ook worden opgelet dat de reeds genomen akkoorden worden nageleefd en dan denk ik hier in de eerste plaats aan het wegwerken van de transfers, zoals overeengekomen bij de laatste staatshervorming, die mede ondertekend werd door de PS als voorwaarde tot het tot stand komen van de regering Di Rupo.
*Voor wie het nog niet zou weten: Lachaert beloofde bij de laatste voorzitterverkiezing van zijn partij aan zijn diepblauwe achterban dat hij, eens voorzitter, zou zorgen voor een paars-gele federale regering (mét de N-VA). Eens verkozen, brak hij zijn woord en ging hij akkoord met Paarsgroen.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 maart jl zou, volgens een raming van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) de Vlaamse begroting in 2026 in evenwicht kunnen zijn, de federale niet en die van Brussel en Wallonië nooit.
Vóór het einde van deze maand, dus nog deze week, zou België er zich moeten toe verbinden in 2025 en 2026 in totaal 10 miljard euro extra te besparen om binnen de Europese normen te blijven en recht te blijven hebben op de relance-miljarden. Dat wordt een mission impossible, zeker voor een eventuele Vivaldi II-regering die, als Vivaldi I, voor één jaar (2024) niet verder geraakte dan een besparing van 1,2 miljard.
Met het vooruitzicht op de verkiezingen van 2024 en de wetenschap dat de huidige federale regering dat nooit opgelost krijgt, zou het dan ook wenselijk zijn dat de politieke partijen van dit land eens duidelijk maken hoe zij dat denken op te lossen. Langer aanmodderen zoals men nu bezig is, kan niet meer. Specifiek voor Vlaanderen moet er ook een einde komen aan de Noord-Zuid transfers waarbij onze regio jaarlijks 12 miljard euro van haar welvaart weggeeft aan regio’s die dat geld niet investeren, maar uitdelen.
Dit land moet grondig hervormd worden, met autonomere regio’s die verantwoordelijk zullen zijn voor de eigen begrotingen en waarbij overbodige instanties zoals de Senaat, de provincieraden en de zelfs ongrondwettelijke ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ dienen te worden afgeschaft. Om nog te zwijgen over Brussel waar gewest en stad één moeten worden, met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één politiezone, zoals in alle grote internationale steden, waarvan sommige, zoals New York, tienmaal meer inwoners hebben.
Volgend jaar krijgen we een eerste en misschien enige kans om daar zelf iets aan te doen, beginnende met te zorgen voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement.
Er liggen momenteel acht internationale handelsakkoorden te wachten op de goedkeuring door de diverse Belgische parlementen. Onze federale regering is daarvoor reeds op de vingers getikt door de Europese Commissie, maar er lijkt maar geen schot in te komen. Reden is dat in dit land zowat elk parlement daarmee moet instemmen en het volstaat dat één ervan dwars gaat liggen of het gaat (voorlopig althans) niet door.
Dat is geen nieuwigheid. Enkele jaren geleden was er ook al een hoop heisa over een akkoord met Canada en niemand minder dan Magnette (die van de ‘levensgenieters’) ging toen een tijdje dwars liggen. Tenslotte is dat toch in orde gekomen, waardoor de export naar Canada sindsdien met 61,8% is gestegen, de import met de helft. Hetzelfde gebeurde na een akkoord met Japan, waarnaar de export steeg met bijna 140%, tienmaal meer dan het Europees gemiddelde.
De reden, waarom het hier allemaal zo lang duurt om dergelijke akkoorden goedgekeurd te krijgen, is gewoon omdat het de francofonen – in de eerste plaats de PS geen barst kan schelen, daar het gros van onze export (meer dan 80% ) uit Vlaanderen komt. Dat datzelfde Vlaanderen Francofonië toch genereus blijft financieren, vinden ze daar niet meer dan normaal. Ze zijn dat al gewend sinds 1830.
Volgend jaar kunnen we daaraan een eind maken, althans een begin ervan , als de Vlaamsnationalisten voor één keer eens samen zouden willen werken .
Ik kom even terug op een van mijn stokpaardjes i.v.m. de brandstoffen en meer bepaald de waterstof, die niet fossiel is en de zuiverste van allemaal. Na verbranding stoot die alleen waterdamp uit, helemaal geen CO2.
Het systeem bestaat al van de vorige eeuw. Ik schreef er al een artikel over in het personeelsblad van DAF in Oevel in de jaren zeventig.
Een firma die al decennia lang waterstof produceert in België, is het Franse Air Liquide. Dat kwam recentelijk nog eens aan het licht toen de federale regering besliste één netbeheerder over te houden voor de uitbating van de waterstoftransportinfrastructuur. Net zoals dat nu voor gas gebeurt via Fluxys. Air liquide was het daarmee niet eens. De Franse firma heeft nl al 600 kilometer waterstofleidingen in België liggen en mag die nu toch in eigen beheer houden.
Air Liquide is bij ons niet het enige bedrijf dat toekomst ziet in waterstof. Ook de Vlaams staaltechnologiegroep Bekaert investeert momenteel in het onderzoek naar elektrolysematerialen om in de toekomst waterstof te produceren en heeft daarin reeds een omzet van 15 miljoen euro, die tegen 2025 100 miljoen wordt. Ze denkt eraan waterstoffabrieken te beginnen in Antwerpen, Gent, Oostende en Zeebrugge.
Nog zo’n verhaal is de beslissing van de E.U. om zowat alle fossiele brandstofprijzen reeds vanaf 2027 te verhogen. Voor wat betreft de zware vrachtwagens, die internationaal rijden, zal dat nooit lukken. De lichtere vrachtwagens die nu al elektrisch rijden doen alleen aan wat ze ‘distributie’ noemen. In mensentaal betekent dat tot ± 500 km. Vóór men een elektrische truck van 40 ton naar de andere kant van Europa zal kunnen sturen, zal er nog e.e.a. moeten veranderen. Momenteel kan dat alleen als diezelfde truck 10 ton accu’s mee neemt, wat betekent 10 ton minder lading…
Zoals de meeste klimaatmaatregelen zijn die wel goed bedoeld, maar zal er veel meer tijd nodig zijn om ze te realiseren. Voor zwaar vervoer bv , ook per schip, zal dat waterstof worden. Die is nu nog te schaars en te duur, maar men werkt er overal aan.
Tenslotte zullen die hogere brandstofprijzen weer betaald worden de eindverbruiker, u en ik of wat dacht je?
Vrijdag was er in Brussel een ontmoeting tussen de top van Engie, Crootje en onze groene federale minister van Energie. De obstakels over een maximumfactuur voor de berging van het nucleaire afval zouden daarbij zijn weggewerkt. Wat dat gaat kosten is nog steeds niet officieel bekend. Eventuele subsidies om het rendement van Doel4 en Tihange3 te garanderen, zijn er echter ook nog steeds niet en de vrees bestaat dat de kosten daarvan via de energiefactuur verhaald zullen worden op de gezinnen en de bedrijven. Ook moet nog worden uitgeklaard onder welke voorwaarden de overheid en Engie elk voor de helft eigenaar worden van de twee centrales. Volgens regeringskringen zouden de onderhandelingen met Engie nog deze maand tot een doorbraak leiden.
