De OESO, de organisatie van 30 Westerse industrielanden, heeft in haar laatste rapport België nog maar eens aan de schandpaal gezet, omdat het nog steeds de koploper blijkt te zijn van de belasting op arbeid. Zo wordt het loon van een alleenstaande zonder kinderen (en die zijn er hier meer dan elders) belast op 51%, terwijl het OESO-gemiddelde slechts 34,4 is (in Nederland 35,5%).
Nu is onze federale minister zonder Financiën bezig daar iets aan te doen, maar zeker niet genoeg.
Om te beginnen zullen start-ups niet langer kunnen genieten van de DBI-aftrek* en nauwelijks nog aan vers kapitaal te geraken, waarna sommigen dat zullen gaan zoeken in het buitenland en daar dan blijven.
Een andere maatregel zullen de nieuwe belastingen op flexibele verloningssystemen zijn, waardoor ook minder nieuwe initiatieven zullen zijn.
De fiscale hervorming van ‘Van Prutseghem’ wordt geen belastingverlaging, maar een belastingverschuiving. Dat terwijl er nog altijd pakken overbodige subsidies, voordeelregimes (zoals o.m. bij de groenestroomcertificaten, Bpost e.d.) , overtollige geldverslindende bestuursniveaus met teveel ambtenaren zijn, zeker in vergelijkbaar met de ons omliggende landen,
Kortom, het blijft dweilen met de kraan open, wat Crootje & Co ook mogen beweren.
*De regeling van de definitief belaste inkomsten, ook de DBI-aftrek, de DBI-vrijstelling of het CBI-regime genoemd, is een regeling in het kader van de vennootschapsbelasting in België.
Van de 1 mei toespraken dit jaar onthoud ik alleen die van de algemene secretaris van het Nationaal Verbond van Socialistische Mutualiteiten, Paul Callewaert, die zei dat het hoog tijd werd het ingangsexamen voor artsen af te schaffen, om de eenvoudige reden dat we er van alle soorten te weinig hebben in Vlaanderen.
Dat het met die numerus clausus fout loopt, is iets dat ik hier al 15 jaar schrijf, van toen mijn oudste kleinzoon zijn eerste ingangsexamen daarvoor moest doen. Dat had, om te beginnen, niets met geneeskunde te maken, maar was een multiple choice examen. Verder hielden alleen de Vlamingen zich er wel aan, maar de Franstaligen – die in dit land gewend zijn hun broek te vegen aan wetten die hen niet aanstaan – deden dat niet en kregen later van de ‘Vlaamse Big Maggie’ toch een RIZIV nummer om hun praktijk te beginnen.
Het resultaat van dat alles is dat we in Vlaanderen met een nijpend tekort aan allerlei soorten artsen zitten, zodat klanten soms maanden moeten wachten eer ze aan de beurt komen, voor zover ze al geholpen worden en dat het nog zeven jaar zal duren vóór de eerste grotere groep zal afstuderen, ٔáls ze dat numerus clausus al zouden afschaffen, wat nog altijd moet gebeuren…
Ik kom nog even terug op het Interview van Gerolf Annemans in ‘t Pallieterke, waarin we het er beide over eens zijn dat Brussel bij Vlaanderen kan komen, áls het voldoet aan bepaalde voorwaarden. Dat zal niet zo simpel zijn en de beste manier om daar snel werk van te maken is, na een Vlaamse soevereiniteitsverklaring, de Brusselaars zelf de kans te geven zich erover uit te spreken. Democratischer kan niet. Als een meerderheid van Brusselaars niét bij Vlaanderen wil, dan moeten ze maar zien alles zelf op te lossen (én te betalen). Willen ze bij Vlaanderen blijven, dan vertellen we hen wel best op voorhand, dat ze eerst een eind zullen moeten maken aan het overlappen van stad én gewest, en de 19 baronieën, de 6 politiezones en de onwettige Fédération Bruxelles-Wallonie afschaffen. Een stad die het kan doen met één brandweerkorps kan dat ook met de andere instanties. Zie maar naar New-York, met tien keer meer inwoners. Als de Brusselaars dat niét doen, zal Brussel ook ophouden de hoofdstad van Vlaanderen te zijn . Dat wordt dan meer dan waarschijnlijk Antwerpen, waar de Vlaamse regering terecht kan in het recentelijke vernieuwde en vergrote provinciehuis, dat nu half leeg staat.
Wat tenslotte de Duitstalige Oostkantons betreft, die krijgen de keuze bij Wallonië aan te sluiten of terug te keren naar de oude Heimat. Op Vlaanderen moeten die niet meer rekenen, nadat wij ook op hen niet konden rekenen in de affaire Brussel-Halle/Vilvoorde. Duits mag dan wel een officiële taal zijn van dit land – met mijn excuses aan Ropie – maar daar houdt het bij op.
We beleven nog eens een ouderwetse lente. Wisselvallig weer, frisse nachten en op tijd en stond wat regen, wat goed is voor de natuur en de tuin. In de lente moet alles kunnen groeien en daarvoor heeft men ook regen nodig en geen hitte. Dat laatste is voor de zomer.
Vroeger zei men dat het kon vriezen tot half mei, tot na de ijsheiligen. Men mocht toen bv pas bonen planten vanaf 10 mei, omdat die – bij goed weer - na 5 dagen uitkwamen en dan konden bevriezen.
Nu moet het lukken dat in 1940, mijn geboortejaar, de Duitsers België binnenvielen op die tiende mei. In mijn familie is de uitspraak van een van mijn grootvaders, een kleine middenstander die ook bij tuinierde, blijven hangen. ‘Oorlog of geen oorlog’, zei hij, ’t is de 10de mei en plant ik mijn bonen’.
Mijn grootouders aan beide zijden hebben trouwens de twee wereldoorlogen meegemaakt. Ikzelf werd geboren in februari 1940, tijdens wat men toen ‘de mobilisatie’ noemde en kan dus zeggen dat ik nog van ‘vóór de oorlog’ ben.
Gerolf Annemans kreeg in ’t Pallieterke van deze week een uitgebreid interview n.a.v. het verschijnen van ‘Momentum’*, zijn derde boek in de reeks ‘De ordelijke opdeling van België’. Ik moet het boek nog kopen en zal dat ook doen, nadat ik de eerste twee al gekocht heb. Annemans is zo’n beetje de ‘eminence grise’ van zijn partij geworden en weet meer dan wie ook waar de Vlaamse klepel hangt.
Het belangrijkste van de drie boeken blijft evenwel het eerste, waarin hij klaar en duidelijk uitlegt dat de Vlaamse onafhankelijkheid er moet komen via het eigen Vlaamse parlement. De zgn ‘Senelle doctrine’, iets wat ik in deze rubriek ook al jarenlang beaam. Die autonomie moet via een meerderheid in dat parlement worden uitgeroepen. Als dat gebeurd is kunnen we, in eenklank met het internationaal recht, die autonomie uitroepen. En, zoals ikzelf ook al geschreven heb, zal dat zijn tijd vergen. Steeds volgens Annemans beseffen ook de Franstalige politici dat België op zijn laatste benen loopt, waardoor ze zoveel mogelijk schulden blijven maken omdat ze er op rekenen dat Vlaanderen ze op e.o.a. manier zal overnemen als prijs voor de splitsing. ‘Alle instellingen’, zegt Annemans, ‘waar Franstaligen de hoofdtoon zetten, inclusief de federale regering, zijn failliet’.
Voor wat Brussel betreft vindt Annemans dat de stad bij Vlaanderen hoort, maar zegt er wel bij ‘met een speciaal stedelijk statuut’, tegen de bestaande uitwassen van een stad die nu is overgeleverd aan de PS. Dat is in de lijn met wat ik erover schrijf, maar alleen onder voorwaarde dat we dan het huidige Brussel ontmantelen en er een functionele, internationale stad van maken zoals alle andere.
Tenslotte is er ook iets, waarover ik het met Annemans niét eens ben, nl de mislukking tot onafhankelijkheid van Catalanen, Schotten en andere Europese bevolkingsgroepen. Dat heeft nl te maken met het internationaal recht – zoals hij zegt - binnen dewelke volkeren tot autonomie en onafhankelijkheid kunnen komen, maar vooral – en dat zegt hij niet - omdat het allemaal minderheden zijn. Wij, Vlamingen integendeel, zijn de enige meerderheid ter wereld in die het niet voor het zeggen heeft in een democratisch land. Als Vlamingen de mentaliteit van de Catalaanse nationalisten hadden, waren we allang onafhankelijk geweest.
*Het boek Momentum is verkrijgbaar bij uitgeverij Egmond.
--
Ik ken Annemans niet persoonlijk, maar ben hem ooit eens tegengekomen op de kantoren van ‘t Pallieterke, nog in Antwerpen, ergens in de verre jaren 1970, toen hij in het weekblad de Tv-rubriek schreef. Daarmee is hij moeten stoppen toen hij politiek verkozen werd. Dat was vooraf zo afgesproken met toenmalig hoofdredacteur Jan Nuyts, de opvolger van stichter Bruno De Winter.
De samenwerking van negen Noordzeelanden voor de uitbouw van een offshore-windcentrum lijkt me geen slecht idee voor de verdere ontwikkeling van de regio in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. Zoals ik al een paar keer schreef, hebben wij (én Nederland) een hele reeks havens langs de Noordzee en wordt dat offshore-eiland, dat tenslotte een soort energiecentrale zal worden, een verdere troef voor de toekomst.
Net zoals bij de verdere ontwikkeling van de elektrische wagens en de overschakeling van fossiele naar milieuvriendelijkere energie zal het echter zijn tijd vragen. Het Prinses Elisabetheiland, dat de blikvanger van het project wordt, moet nog gebouwd worden. Daarvoor bestaat sinds vorig jaar al wel een contract tussen netbeheerder Elia en de Vlaamse baggergroepen Deme en Jan De Nul, wereldwijde specialisten ter zake, maar ook zij zullen moeten wachten tot de speciaal daarvoor bestemde installatieschepen klaar zullen zijn. Die worden nog gemaakt en dat kan enkele jaren duren.
Tenslotte zal ook in de toekomst de energieproductie door windmolens afhankelijk blijven van de wind en dus niet altijd even constant. Dat maakt dat kernenergie - in welke vorm ook - een blijver wordt en waterstof een energie voor de toekomst.
Die hele zaak zal wat kosten, maar als men dat op langere termijn moet zien en ze ondersteund wordt door liefst negen landen, moet dat mogelijk worden, zeker omdat het hier – buiten Frankrijk dan – niet gaat om Club-Med landen, maar van Noordwest Europa, waarbij Vlaanderen niet zou misstaan en als we er in slagen dit België te hervormen en/of af te schaffen.
Een probleem apart zou wel eens de veiligheid kunnen worden. Heel dat net zal constant gecontroleerd en beveiligd moeten worden. Ook dat zal geld kosten.
Straf, dat verhaal over ‘La Schlitz’. Ik schrijf er een blog over en dat mens neemt dezelfde dag ontslag! Grapje, natuurlijk. Wel een pluim voor Sander Loones, die de scalpen aan zijn gordel opstapelt. Sander profileert zich steeds meer als de coming man in zijn partij. Hopelijk trekt hij daar zijn lessen uit en zullen we in 2024 ook op hem kunnen rekenen voor ‘the big shift’, mocht zijn partij volharden in de boosheid.
Ondertussen is Schlitz al de vijfde die ontslag neemt uit de regering van Crootje. Die heeft in een onbewaakt ogenblik zelf eens gezegd dat een goede federale regering voldoende had aan 10 ministers en staatssecretarissen, maar hij is tenslotte premier geworden met een dubbel aantal. Dat hebt ge als ge een regering moet vormen met 7 partijen en loopt ge het risico dat er enkele miepies en jochies bijzitten die niet veel voorstellen en nog minder uitspoken.
Schlitz gaf haar ontslag in de twee landstalen en daarbij was het opmerkelijk dat ze in de Nederlandse tekst niet eens haar verontschuldigingen aanbood over het liegen in de Kamer. Ze gaf trouwens geen verdere uitleg over de beschuldigingen tegen haar, maar wel kritiek over een aantal toestanden die met haar zaak niets te maken hadden.
‘Onze Lieve Heer moet zijn getal hebben,’ gaat het gezegde. Bij onze Groentjes en zeker bij het Franstalige Ecolo is er ‘l’embarras du choix’, keuze te over. Een laatste recente zaak, die vandaag weer in het parlement terugkomt is die van Sarah Schlitz, staatssecretaris voor gendergelijkheid. In die functie en via het Instituut voor Gelijkheid van Mannen en Vrouwen subsidieert ze tal van projecten van organisaties. Op zich is daar niet veel mis mee, tot Sander Loones (N-VA), dezelfde die ook Eva De Bleeker (Open VLD), toen staatsecretaris van Begroting, al eens tackelde en tot aftreden dwong, ontdekte dat er met die subsidies van Schlitz e.e.a. niet volgens het boekje verliep. In de communicatie daarover bleek nl regelmatig het persoonlijk logo van die Sarah te verschijnen , hetgeen wettelijk niet mag.
La Schlitz vertelde eerst dat het om een slordigheid ging, maar bleek daarover gelogen te hebben, waarna de N-VA een motie tot ontslag indiende. De beslissing daarover werd uitgesteld en valt pas donderdag in het parlement.
Tot daar kon men nog alle kanten uit, ware het niet dat een medewerkster van die Sarah ergens op de (a)sociale media was gaan vertellen dat men bij de N-VA nazi-sympathieën koestert. Ook dat werd eerst ontkend, maar bleek wel degelijk gebeurd te zijn.
Schlitz is trouwens niet de enige Franstalige politicus (m/vr) die de Vlaamsnationalisten, zowel van het VB als van het N-VA, dat laatste verwijt toestuurt. Ik volg geregeld het TV-nieuws van de RTL, zowat de Franstalige tegenhanger van onze VTM, en daar hoort men regelmatig dergelijke uitspraken van Franstalige verkozenen die álle Vlaamsnationalisten verdenken van nazi-sympathiën en coillaboratie. Alleen daarom zou men al wensen dat het volgende Vlaamse parlement een Vlaamsnationale meerderheid zou krijgen, mét het VB, om te zien wat ze dán gaan zeggen. De kans is zelfs groot dat ze dan met dat parlement en met de volgende Vlaamse gewestregering zelfs niet eens meer willen praten. Het zou Vlaanderen sneller een stap dichter brengen bij haar autonomie.
Bij het Delhaizeconflict lijkt men er niet uit te geraken. Hoofdreden is dat de vakbonden willen dat de zgz ‘Wet Renault’ wordt toegepast, maar dat kan juridisch niet. Die wet was nl gemaakt voor bedrijven die sloten en/of dreigden failliet te gaan. Dat is bij Delhaize niet het geval. Bij de geplande privatisering behouden de werknemers hun huidige loon en verworvenheden, maar zal hen waarschijnlijk gevraagd worden flexibeler te werken. Nieuwe kandidaat-werknemers zullen waarschijnlijk wel een lager loon krijgen, maar kunnen dan zelf beslissen of ze ermee akkoord gaan. Met de tienduizenden vacatures die er momenteel in dit land zijn – hoofdzakelijk in Vlaanderen – hoeft dat geen probleem te zijn.
De zoveelste nationale betoging die de vakbonden nu plannen is er dan ook een van wanhoop. Betogingen stellen al niet veel meer voor. Men komt tegenwoordig voor alles en nog wat op straat en voor wie er niet woont zijn betogingen een ver van mijn bed show geworden.
--
En dan was er dat zoveelste debat over abortus, waarbij CD&V nog maar eens federaal dwars ging liggen om daarna toch weer toe te geven. ‘Enerzijds, anderzijds’, het zit in de genen bij de kadodders, maar haalt steeds minder uit. Sinds de aanstelling van Mahdi als voorzitter, is het de derde keer dat de partij dat doet en laat zien dat ze nog steeds geen ruggengraat heeft.
E.e.a. herinnert mij aan het mopje dat men destijds daarover vertelde met Eddy Merckx. Toen was er ook een fel debat, het eerste feitelijk en sprak iedereen erover. Toen een journalist aan Eddy vroeg wat hij dacht over abortus, zei die: ‘Eh, ik kan er niets over zeggen. Ik heb tegen die jongen nog niet gereden’!
2024 wordt het jaar van de leeuw! Volgens de laatste peilingen kan dit nog altijd als de twee Vlaamsnationale partijen zouden samenwerken. Zolang de N-VA in het algemeen en haar voorzitter De Wever in het bijzonder die samenwerking echter blijft weigeren, zit er niets anders op dan ook de N-VA-leden te overtuigen in 2024 tenminste regionaal VB te stemmen. Dat behoort tot de mogelijkheden als we enig geloof mogen hechten aan een peiling van begin 2022, waarin 81% van de ondervraagde N-VA’ers bereid was met het VB samen te werken als die meerderheid zich zou voordoen.
Het heeft geen zin N-VA’ers en VB-leden tegen elkaar uit te spelen. Dat verhoogt het totale Vlaamse stemmenaantal niet. We moeten ook rekenen op de nieuwe kiezers en op kiezers van de traditionele partijen om ervoor te zorgen dat men volgend jaar geen Vlaamse regering meer zou kunnen maken zonder het VB, tenzij men er Groen en de communisten van de PvdA zou bij halen, wat helemaal absurd zou zijn.
Zelfs al zou De Wever straks toch nog van gedacht veranderen en zeggen wél te willen samenwerken met het VB, kunnen we dat risico niet meer nemen. Een ‘Lachaertje’* is snel gemaakt en N-VA’ers die de samenwerking genegen zijn en later zien dat er toch niets van komt, zouden de vernedering van hun leven meemaken. Ook voor Bart De Wever zou het een afgang zijn. Stel u voor dat juist hij, een historicus, de afspraak met de geschiedenis mist!
Tenslotte nog dit. Een Vlaamsnationale meerderheid betekent niet dat in 2024 alles zal zijn opgelost. Dat is pas nog maar de start. Ondertussen moet er ook worden opgelet dat de reeds genomen akkoorden worden nageleefd en dan denk ik hier in de eerste plaats aan het wegwerken van de transfers, zoals overeengekomen bij de laatste staatshervorming, die mede ondertekend werd door de PS als voorwaarde tot het tot stand komen van de regering Di Rupo.
*Voor wie het nog niet zou weten: Lachaert beloofde bij de laatste voorzitterverkiezing van zijn partij aan zijn diepblauwe achterban dat hij, eens voorzitter, zou zorgen voor een paars-gele federale regering (mét de N-VA). Eens verkozen, brak hij zijn woord en ging hij akkoord met Paarsgroen.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 maart jl zou, volgens een raming van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) de Vlaamse begroting in 2026 in evenwicht kunnen zijn, de federale niet en die van Brussel en Wallonië nooit.
Vóór het einde van deze maand, dus nog deze week, zou België er zich moeten toe verbinden in 2025 en 2026 in totaal 10 miljard euro extra te besparen om binnen de Europese normen te blijven en recht te blijven hebben op de relance-miljarden. Dat wordt een mission impossible, zeker voor een eventuele Vivaldi II-regering die, als Vivaldi I, voor één jaar (2024) niet verder geraakte dan een besparing van 1,2 miljard.
Met het vooruitzicht op de verkiezingen van 2024 en de wetenschap dat de huidige federale regering dat nooit opgelost krijgt, zou het dan ook wenselijk zijn dat de politieke partijen van dit land eens duidelijk maken hoe zij dat denken op te lossen. Langer aanmodderen zoals men nu bezig is, kan niet meer. Specifiek voor Vlaanderen moet er ook een einde komen aan de Noord-Zuid transfers waarbij onze regio jaarlijks 12 miljard euro van haar welvaart weggeeft aan regio’s die dat geld niet investeren, maar uitdelen.
Dit land moet grondig hervormd worden, met autonomere regio’s die verantwoordelijk zullen zijn voor de eigen begrotingen en waarbij overbodige instanties zoals de Senaat, de provincieraden en de zelfs ongrondwettelijke ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ dienen te worden afgeschaft. Om nog te zwijgen over Brussel waar gewest en stad één moeten worden, met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één politiezone, zoals in alle grote internationale steden, waarvan sommige, zoals New York, tienmaal meer inwoners hebben.
Volgend jaar krijgen we een eerste en misschien enige kans om daar zelf iets aan te doen, beginnende met te zorgen voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement.
Er liggen momenteel acht internationale handelsakkoorden te wachten op de goedkeuring door de diverse Belgische parlementen. Onze federale regering is daarvoor reeds op de vingers getikt door de Europese Commissie, maar er lijkt maar geen schot in te komen. Reden is dat in dit land zowat elk parlement daarmee moet instemmen en het volstaat dat één ervan dwars gaat liggen of het gaat (voorlopig althans) niet door.
Dat is geen nieuwigheid. Enkele jaren geleden was er ook al een hoop heisa over een akkoord met Canada en niemand minder dan Magnette (die van de ‘levensgenieters’) ging toen een tijdje dwars liggen. Tenslotte is dat toch in orde gekomen, waardoor de export naar Canada sindsdien met 61,8% is gestegen, de import met de helft. Hetzelfde gebeurde na een akkoord met Japan, waarnaar de export steeg met bijna 140%, tienmaal meer dan het Europees gemiddelde.
De reden, waarom het hier allemaal zo lang duurt om dergelijke akkoorden goedgekeurd te krijgen, is gewoon omdat het de francofonen – in de eerste plaats de PS geen barst kan schelen, daar het gros van onze export (meer dan 80% ) uit Vlaanderen komt. Dat datzelfde Vlaanderen Francofonië toch genereus blijft financieren, vinden ze daar niet meer dan normaal. Ze zijn dat al gewend sinds 1830.
Volgend jaar kunnen we daaraan een eind maken, althans een begin ervan , als de Vlaamsnationalisten voor één keer eens samen zouden willen werken .
Ik kom even terug op een van mijn stokpaardjes i.v.m. de brandstoffen en meer bepaald de waterstof, die niet fossiel is en de zuiverste van allemaal. Na verbranding stoot die alleen waterdamp uit, helemaal geen CO2.
Het systeem bestaat al van de vorige eeuw. Ik schreef er al een artikel over in het personeelsblad van DAF in Oevel in de jaren zeventig.
Een firma die al decennia lang waterstof produceert in België, is het Franse Air Liquide. Dat kwam recentelijk nog eens aan het licht toen de federale regering besliste één netbeheerder over te houden voor de uitbating van de waterstoftransportinfrastructuur. Net zoals dat nu voor gas gebeurt via Fluxys. Air liquide was het daarmee niet eens. De Franse firma heeft nl al 600 kilometer waterstofleidingen in België liggen en mag die nu toch in eigen beheer houden.
Air Liquide is bij ons niet het enige bedrijf dat toekomst ziet in waterstof. Ook de Vlaams staaltechnologiegroep Bekaert investeert momenteel in het onderzoek naar elektrolysematerialen om in de toekomst waterstof te produceren en heeft daarin reeds een omzet van 15 miljoen euro, die tegen 2025 100 miljoen wordt. Ze denkt eraan waterstoffabrieken te beginnen in Antwerpen, Gent, Oostende en Zeebrugge.
Nog zo’n verhaal is de beslissing van de E.U. om zowat alle fossiele brandstofprijzen reeds vanaf 2027 te verhogen. Voor wat betreft de zware vrachtwagens, die internationaal rijden, zal dat nooit lukken. De lichtere vrachtwagens die nu al elektrisch rijden doen alleen aan wat ze ‘distributie’ noemen. In mensentaal betekent dat tot ± 500 km. Vóór men een elektrische truck van 40 ton naar de andere kant van Europa zal kunnen sturen, zal er nog e.e.a. moeten veranderen. Momenteel kan dat alleen als diezelfde truck 10 ton accu’s mee neemt, wat betekent 10 ton minder lading…
Zoals de meeste klimaatmaatregelen zijn die wel goed bedoeld, maar zal er veel meer tijd nodig zijn om ze te realiseren. Voor zwaar vervoer bv , ook per schip, zal dat waterstof worden. Die is nu nog te schaars en te duur, maar men werkt er overal aan.
Tenslotte zullen die hogere brandstofprijzen weer betaald worden de eindverbruiker, u en ik of wat dacht je?
Vrijdag was er in Brussel een ontmoeting tussen de top van Engie, Crootje en onze groene federale minister van Energie. De obstakels over een maximumfactuur voor de berging van het nucleaire afval zouden daarbij zijn weggewerkt. Wat dat gaat kosten is nog steeds niet officieel bekend. Eventuele subsidies om het rendement van Doel4 en Tihange3 te garanderen, zijn er echter ook nog steeds niet en de vrees bestaat dat de kosten daarvan via de energiefactuur verhaald zullen worden op de gezinnen en de bedrijven. Ook moet nog worden uitgeklaard onder welke voorwaarden de overheid en Engie elk voor de helft eigenaar worden van de twee centrales. Volgens regeringskringen zouden de onderhandelingen met Engie nog deze maand tot een doorbraak leiden.
In de heisa omtrent Delhaize is mij het beeld bijgebleven van die ACV-man vóór het gebouw van de aandeelhoudersvergadering in Zaandam, die het had over ‘zakkenvullers & rekkenvullers’. Dat was wel wat kort door de bocht en ruikt naar demagogie die we eerder gewend zijn van links en uiterst-links, zelfs in vakbondskringen..
Aandeelhouders en werknemers hebben elkaar nodig. Zonder de rekkenvullers zou er inderdaad geen dividend zijn voor de zakkenvullers, maar zonder zakkenvullers zou er ook geen werk zijn en dus ook geen inkomen voor de rekkenvullers.
Werknemers krijgen een vaste vergoeding voor hun werk, aandeelhouders niet voor het kapitaal dat ze inbrengen. Ze kunnen wel aanspraak maken op de winst die overblijft na de betaling van alle kosten, maar dragen het risico niets over te houden als er geen winst is.
Die aandeelhouders zijn tegenwoordig institutionele beleggers, fondsengroepen die optreden voor grote en kleine beleggers: pensioenfondsen, verzekeraars en particulieren. Het kunnen ook pensioenreserves of spaarverzekeringen zijn van eigen medewerkers, ook bij Delhaize.
Persoonlijk heb ik het faillissement meegemaakt van de oude DAF. Die had op een gegeven moment het Britse Leyland overgenomen en trok naar de beurs. Elke DAF-medewerker kreeg toen aandelen ter waarde van 500 gulden. Ik heb toen geluk gehad, want ik verkocht mijn aandelen meteen door aan een Nederlandse collega die dacht daarmee een zaak te doen. Even later ging de oude DAF echter failliet en waren die aandelen niets meer waard.
‘De aanhouder wint’, zegt het spreekwoord. De aandeelhouder soms ook, maar niet altijd.
Er is dezer dagen nogal wat te doen geweest over het bedelingscontract voor periodieke uitgaven, kortweg het krantencontract genoemd. Daar geeft de staat 175 miljoen per jaar aan uit en dat gebeurt via een besteding. Nu blijken daar enkele onderlinge afspraken over geweest te zijn en niet alles volgens het boekje te zijn verlopen. Zo zou Bpost vrijwillig de verdeling van kranten in Gent aan concurrent PPP hebben gelaten na in 2021 illegale afspraken te hebben gemaakt met PPP en de uitgevers DPG Media (Het laatste Nieuws en De Morgen) om een concessie voor de krantenverdeler binnen te halen. Ondanks het feit is het de staat jaarlijks zo’n 175 miljoen euro kost, is het er allemaal niet beter op geworden, dat heb ik zelf kunnen ondervinden.
Ik heb nl een abonnement op ’t Pallieterke en The Economist. Het eerste zou ik elke donderdag moeten krijgen, het tweede op vrijdag. Het gebeurt regelmatig dat ik The Economist pas op maandag krijg en mijn weekeindlectuur daartegen al gedeeltelijk oud nieuws is. Vorige week kreeg ik geen van de twee bladen vóٕór het weekeinde, ook ’t Pallieterke dus niet en ben ik er dan maar een gaan kopen om wat bij te blijven .
Geweldige service! En dan maar klagen over de concurrentie van de digitale pers...
‘Om de verhitte gemoederen bij de groene achterban af te koelen, gaat Duitsland de aarde opwarmen!’
De titel en de eerste zin van dit verhaal heb ik geleend bij Matthijs Bouman, een Nederlands columnist wiens commentaar ook in de weekeindeditie van De Tijd te vinden was.
Vrijdagnacht heeft Duitsland nl de laatste drie nog werkende kerncentrales definitief gesloten, waarbij hun (én onze) CO2-uitstoot alleen maar zal verhoogd worden. Nog een gevolg van een van de vele kemels die Merkel indertijd geschoten heeft. Of het ook bij deze kernstop ‘wir schaffen das’ gaat worden, is maar de vraag. Zeker is echter nu al dat er in Duitsland nog voor vele jaren beroep zal moeten gedaan worden op de vervuilende fossiele brandstoffen van steen- en vooral bruinkool. Of er zal duurdere stroom uit het buitenland moeten worden ingevoerd, dan wel van landen waar men de uitstap (nog) niet zal gedaan hebben. Twaalf jaar geleden was er maar een minderheid niet akkoord met de Duitse uitstap, nu spreekt men al van 60%. Bij een volgende verkiezing mogen die Grünen het waarschijnlijk ook daar vergeten.
Gelukkig zijn ze bij ons nog niet zó gek, al is er nog steeds geen definitief akkoord met Engie over een eventuele doorstart en blijven ook onze groentjes voorstanders van een kernstop, maar kunnen ze dat niet meteen hard maken. Of dat later wél zal lukken is nog af te wachten. Wie gelooft zo’n mensen nog?
Met het Paasreces voorbij, lijkt het politiek gebeuren in dit land één lange aanloop naar de diverse verkiezingen van 2024 te worden. De bestaande problemen worden maar half of helemaal niet opgelost en over die verkiezingen geheven. En dan hoopt men dat er een Vivaldi II zal komen. Dat zou nóg eens vijf jaar aanmodderen betekenen met de PS als grootste partij en zonder meerderheid in Vlaanderen. Om even aan te duiden hoe ingewikkeld dit land, dat men niet meer zou uitvinden als het niet bestond, werkelijk is, geef ik hieronder nog eens mijn lijst ‘Only in Belgium’. Ahold had die beter eens gelezen alvorens de krachtmeting met onze ‘travailleurs’ over Delhaize aan te gaan...
‘Only in Belgium’:
- De automatische index. ( bestaat ook in Luxemburg, Malta en Cyprus, maar die kunnen we bezwaarlijk echte landen noemen).
- De vastgelegde koopjesperiodes, met daaraan verbonden de sperperiode en de koppelverkoop.
- De kiesplicht voor het federaal en Europees niveau (samen met Griekenland en Luxemburg).
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. Meer nog: tijdens de werkloosheid kan men in België pensioenrechten blijven opbouwen, de zo genoemde ‘gelijkgestelde periode(s)’.
- Het bestaan van een kabinet voor elke minister, zowel federaal als regionaal en zelfs voor burgemeesters. In een normaal land heeft alleen de eerste minister een kabinet.
- Het bestaan van een alternatieve gewestelijke regering, de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, (zgz van de Franse Gemeenschap), die grondwettelijk niet eens bestaat, maar wel een extra minister-president, een regering en een parlement heeft die allemaal door de staat betaald worden.
- Het recupereren van feestdagen die tijdens het weekeinde vallen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij sociale- of bedrijfsverkiezingen (zoals bv de ondernemingsraden).
- Het cordon sanitair rond een politieke partij, die echter wel mag meedoen aan verkiezingen en zelfs subsidies krijgt in verhouding tot het aantal stemmen dat ze haalt.
- De bedrijfswagens. Een vorm van gelegaliseerde belastingontduiking. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei akkoorden tussen werkgevers en vakbonden i.v.m. de index en de loonnorm, het risico van verhoogde belastingen (we hebben al de hoogste ter wereld) en het verlies van concurrentiekracht t.o.v. de buurlanden, volgens de loonwet van 1996..
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil en carabinieri zijn blijven bestaan), waardoor bij rampen en aanslagen geen Plan B meer voorhanden is, ook al omdat de dienstplicht eveneens werd afgeschaft.
- De nationale sociale loonakkoorden (elders bestaan die ook, maar zijn ze sectoraal).
- Het uitbetalen van de werkloosheidsvergoedingen via de vakbonden aan hun leden, niettegenstaande een Nationale Hulpkas die het zelfde doet voor de niet gesyndikeerde leden,
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat dit land de grootste Europese staatsschuld heeft na het zo goed als failliete Griekenland. Met een verwacht tekort van zo’n 27 miljard euro dit jaar. Het probleem is niet alleen dat het er is, maar vooral dat men er zo goed als niets aan doet en niemand kan zeggen hoe dat zal eindigen.
Een laatste voorstel ter zake komt van Pierre-Yves Dermagne (PS), vice premier en federaal minister van Werk. Als protégee van Magnette heeft hij geen ander voorstel dan nieuwe belastingen. Als geen ander weet ook deze socialist dat belastingen in dit land wel voor iedereen bedoeld zijn, maar dat ze in werkelijkheid praktisch alleen door Vlaanderen worden betaald. Door de hogere inkomsten en de betere werkzaamheidsgraad zijn het tenslotte bijna uitsluitend de Vlamingen die ze zullen betalen. En daarbij zal het niet ophouden.
Bij de PS hoopt men dat Vlaanderen straks niet linkser, maar rechtser gaat stemmen, want het cordon sanitaire zal er dan voor zorgen dat de PS bij de volgende federale regeringsonderhandelingen aan gewicht zal winnen en wat er overblijft van de Vlaamse partijen erdoor verzwakt zal worden. Ze rekent erop dat meer stemmen voor het Vlaams Belang de andere Vlaamse partijen nog meer tot toegevingen zal dwingen. De enige mogelijkheid voor Vlaanderen om vanuit een sterkere positie te kunnen onderhandelen, zal dan ook zijn dat cordon te doorbreken en te trachten in het Vlaams parlement bij de verkiezingen van 2024 een Vlaamsnationale meerderheid te halen. Samen met de N-VA als het kan, zonder als het moet. Op die manier wordt de afschaffing van het cordon dan ook de inzet van de volgende regionale verkiezingen. Eens in Vlaanderen afgeschaft, zal er geen enkele reden meer zijn om dat op federaal vlak niet te doen en zal Vlaanderen vanuit een veel sterkere positie eender welke onderhandelingen met de francofonen kunnen aangaan. Het cordon sanitaire wordt de inzet van de volgende verkiezingen.
