Over Brussel heb ik al heel wat papier vuil gemaakt, zopas nog n.a.v. de rellen en het gebrek aan organisatie vanwege de te versnipperde politiezones. Brussel heeft 18 burgemeesters teveel en evenveel schepencolleges, gemeenteraden en OCMW’s. Daarenboven zou men gewest en stad beter samenvoegen tot één soort stadsgewest en zou men ook daarmee massa’s geld kunnen uitsparen. En dan komt daar nog de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ bovenop, een – nota bene – ongrondwettelijke constructie met nogmaals een minister-president, ministers, ministeries en kabinetten, waarvan Brussel zowat de helft levert.
En zelfs daarmee houdt het nóg niet op. Uitgerekend in dat Brussel met al zijn honderden overbodige dik betaalde postjes, blijken statutaire topambtenaren met tien jaar dienst hun riant salaris te behouden tot aan hun pensioen. Zoiets zoals de beroepsdoppers in het hele land – oververtegenwoordigd buiten Vlaanderen - maar die moeten het wel met veel minder stellen. Wat die topambtenaren in Brussel betreft, is het een ‘Win for Life’.
Eén van de excuses die Bart De Wever aanhaalt om straks niét met het Vlaams Belang samen te werken – ook niet als beide Vlaamsnationale partijen een meerderheid zouden halen bij de gewestverkiezingen van 2024 – is dat hij vindt dat die partij zich eerst zou moeten ontdoen van enkele – volgens hem – extreemrechtse figuren. Daarmee bedoelt hij in de eerste plaats Dries van Langendonk, maar ook Filip De Winter en Sam Van Rooy.
Diezelfde De Wever vindt er echter geen graten in om over zijn confederalisme te gaan onderhandelen met Paul Magnette, die misschien in diens PS zélf geen extreemlinkse figuren heeft zitten, maar wiens hele politiek wordt gedicteerd door het politieke opbod van de nóg linksere communistische PTB en door de leiding van het Waalse ABVV die bijna uitsluitend in handen is van diezelfde PTB.
De toekomst van Vlaanderen mag niet ondergeschikt worden aan een zoveelste Belgische koehandel, maar zal moeten onderhandeld worden door een sterk, gezamenlijk optreden van een Vlaamsnationale meerderheid. Met haar zee- en luchthavens, geografische ligging en werkzame bevolking, is Vlaanderen op zich in staat om uit te groeien tot een Hanze-land als hét logische centrum van Noordwest Europa. Met Wallonië erbij zakken we straks naar het niveau van de Club Med, zeker nu zopas nog bekend is geraakt dat het aantal werklozen bij onze zuiderburen vorig jaar nog lichtjes gestegen is. Als België de 80% werkzaamheidsgraad wil halen, betekent dit dat de Vlamingen nóg harder zullen moeten werken, want aan dit tempo haalt Wallonië zelfs de 70% niet...
Op de voorlaatste bladzijde van ’t Pallieterke van deze week staat een interessante uitspraak van Paul Becue. Voor wie hem nog niet zou kennen: Becue is de voorzitter van het overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV). De man verwijt Crootje dat die ‘niet durft doen waar hij als liberaal voor zou moeten staan’. Hij verwijt hem meer specifiek, dat diens regering ervoor gezorgd heeft dat werken niet meer loont. ‘U beloont hen die er de kantjes aflopen’, zegt hij en noemt Crootje ‘de schaduwpremier van Magnette’. Hiermee zit hij op één lijn met wat ik reeds schreef in mijn blog van 2 dezer (‘Nieuw jaar, oude problemen’).
Carl Van Camp, de vroegere hoofdredacteur van mijn lijfblad, nu verbannen naar de dezelfde voorlaatste bladzijde waarop de uitspraak van Becue staat, schrijft daar dat teveel Vlaamsgezinde schepenen en burgemeesters de Vlaamse onafhankelijkheid te weinig steunen. In één adem geeft Van Camp, die ik persoonlijk nog steeds erg waardeer, dezelfde kritiek aan het adres van Vlaanderens rijke verenigingsleven, niet alleen het OVV, maar ook het Davidsfonds, Marnixkring, ANZ, Tak, Voorpost, VVB, VNJ en ga zo maar verder, en vraagt hij zich af of die wel ernstig bezig zijn met die voor ons (én voor hen) zo belangrijke verkiezingen van 2024.
Het wordt inderdaad hoog tijd voor Vlaanderen om wakker te worden en te zorgen voor een Vlaams front dat kan zorgen voor meer dan een nipte meerderheid bij de gewestelijke verkiezingen van 2024, zonder enig onderscheid van linkser of rechtser. Ook in een zelfstandiger democratisch Vlaanderen zullen die verschillen er straks zijn. Nu komt het er echter op aan sámen er iets aan te doen.
Zopas werd bekend dat Franstalige landgenoten die in Vlaanderen geflitst worden, een verkeersboete krijgen en – als ze daarvoor voor de rechter moeten verschijnen - kunnen aanvragen dat laatste in Franstalig België te doen. Het resultaat daarvan is wel dat de hele procedure telkens wordt uitgesteld en soms zelfs geseponeerd. Deze rechtspraak geldt voor heel België, dus ook voor Vlamingen die in Franstalig België beboet worden. Het aantal Vlamingen dat beboet wordt in Wallonië en vraagt dat in Vlaanderen over te doen is echter zo goed als onbestaande.
---
Een ander discriminerend schandaal ter zake, is dat van de flitscontroles. In Vlaanderen staan er momenteel 155 flitspalen, in Wallonië ...25! Daar houdt het niet bij op, want men plant er dit jaar in Vlaanderen 172 bij te plaatsen, in Wallonië ...30. Wallonië mag dan al minder bebouwd zijn, een verhouding van zo’n 8 op 10 is wel des Guten zuviel, maar een typisch Belgische discriminatie, die men ook terug vindt in de politiek, waar de Franstaligen op alle niveaus oververtegenwoordigd zijn in verhouding tot hun percentage van de bevolking.
In 2024 krijgen we de kans aan die discriminaties een einde te maken. Laat ons dat in 2023 niet vergeten.
Ik kom nog even terug op ‘Het verhaal van Vlaanderen’, waarvan de eerste reeks zondagavond werd uitgezonden. Het is nog te vroeg om daarover een oordeel te vellen. In totaal gaat het om tien afleveringen en dit was nog maar de eerste aflevering, die begon in de ijstijd, zo’n 38.000 jaar geleden.
Toch zie ik er al naar uit in hoever ik dat zal kunnen toetsen aan wat ik er al van wist. In mijn zoektocht naar bv de afkomst van Ludwig Van Beethoven, was ik er zelf al achter gekomen, dat – als achterkleinzoon van een bakker uit Mechelen – men hem de dag van vandaag een Vlaming van afkomst zou kunnen noemen, maar niet in zijn tijd, want Vlaanderen bestond toen nog alleen min of meer uit de hedendaagse provincies van Oost- en West-Vlaanderen, wat er overbleef van het Graafschap Vlaanderen. Mechelen behoorde toen nog tot het Hertogdom Brabant, dat bestond uit de huidige provincies Brabant, Brussel inbegrepen, de Nederlandse provincie Noord-Brabant en die van Antwerpen. Dat maakte, dat toen ook onze grote schilders Bruegel, Rubens en Co in hun tijd in de eerste plaats Brabanders waren, of Zuid-Nederlanders, als je wilt..
Ik hoop dan ook meer uitleg ter zake te krijgen in een van de volgende afleveringen van ‘ons’ verhaal van Vlaanderen, dat o.m. ook meetelde in de zgz ‘Vlaamse canon’.
Het is mij helemaal niet ontgaan dat ‘jongeren’ uitgebreid Nieuwjaar hebben gevierd in de grote steden. Ik maak me daar echter helemaal niet meer druk over, zeker niet om wat Brussel betreft.
De ordehandhaving in gemeenten en steden is nl de bevoegdheid en verantwoordelijkheid van de plaatselijke overheden. In Brussel blijft dat zo goed als onmogelijk door zijn 19 gemeenten, met 19 burgemeesters als evenveel hoofden van de plaatselijke politie. Daar bovenop zijn er zes politiezones, t.o.v. maar één in bv New-York met tien keer meer inwoners, en dat werkt natuurlijk ook niet. Drama daarbij is dat de brandweer, de enige dienst die ze wél voor heel Brussel hebben, daarvan het slachtoffer wordt.
We kunnen als Vlamingen alleen maar hopen dat we bij een mogelijke (en hopelijke) splitsing van België van dat Brussel vanaf geraken. Het blijft wel in Vlaanderen liggen, zorgt voor tienduizenden jobs – ook voor Vlaamse pendelaars – maar kost ons enorm veel geld door het feit dat het slecht beheerd en georganiseerd is en daarenboven uitpakt met de eerder anti-Vlaamse ‘Fédération Bruxelles-Wallonië’, die eveneens enorm verlieslatend is en daarenboven niet eens wettelijk bestaat.
Zoals het mopje zegt: ‘Het enige wat leuk is bij een bezoek aan Brussel, is de trein naar huis.’
Zo, één januari 2023 is voorbij. Bij mijn weten is er de laatste dagen van december niets meer politiek beslist. De problemen van 2022 zullen dan ook die van 2023 worden (en misschien wel die van 2024).
De automatische indexering zadelt onze bedrijven op met een concurrentieverlies van 5/6% t.o.v. het buitenland, de buurlanden in de eerste plaats. Daarbovenop zal er bij veel bedrijven die wél concurrentieel blijven, een tekort zijn aan geschikt personeel. Het koopkrachtbeleid duwt heel wat mensen in de inactiviteit als het sociaal energietarief blijft voor wie niét werkt. Wijlen Juul Kabas krijgt postuum gelijk met zijn ‘’t Zijn zotten die werken’.
Daar er tegen Kerstmis en Nieuwjaar, zoals verwacht, geen politieke knopen werden doorgehakt, wordt de volgende streefdatum Pasen. Als het dan vijgen na Pasen zouden worden, zullen we waarschijnlijk opgezadeld raken met een kabinet dat in werkelijkheid een van lopende zaken wordt. Want geen enkele van de partijen van de federale meerderheid verwacht winst bij vervroegde verkiezingen, in tegendeel. Het wordt dan gewoon een uitstel van executie tot aan de verkiezingen van 2024.
Vandaag, zondag 01.01.2023, begint er om 20.05 uur op de VRT een documentaire reeks over Vlaanderen met liefst tien afleveringen, die zo’n 2,4 miljoen euro heeft gekost. De serie wordt voorgesteld door Tom Waes en is o.m. gefinancierd door het Vlaams gewest, Screen Flanders en het Vlaams Audiovisueel Fonds, met de medewerking van enkele historici. Het is nog te vroeg om daarover enige commentaar en/of kritiek te geven, maar is in elk geval aan te raden. Dit verhaal speelt mee in de zgz Vlaamse canon, die e.e.a. vastlegt over de geschiedenis van onze regio, al zouden we ons in de eerste plaats beter druk maken over een Vlaams credo dat zou gaan over onze toekomst.
Bij de regionale Vlaamse verkiezingen van 2024 zal er geen enkele partij de volstrekte meerderheid halen en zal men dus moeten onderhandelen om die meerderheid te bekomen. Een coalitie waarbij een of meerdere partijen zowel in de regionale als in de federale regering zitten, zoals in de huidige regering Jambon – die ik daarom ‘Pasbon’ noem – is niet voor herhaling vatbaar. De ruggengraat van een nieuwe Vlaamse deelregering zal Vlaamsnationaal moeten zijn. Als N-VA en VB bij de verkiezingen van 2024 een meerderheid zouden halen in het Vlaams gewest – en volgens de laatste peilingen zit dat erin – dan zou het niet meer dan logisch zijn dat die twee onder elkaar de nieuwe Vlaamse regering zouden vormen. Als dat niet zou kunnen, bv omdat Bart De Wever zou blijven weigeren dat te doen, dan moeten de Vlaamse kiezers ervoor zorgen dat het VB incontournable wordt, wat wil zeggen dat men na die verkiezingen geen nieuwe Vlaamse regering zal kunnen vormen zonder die partij.
Om er zeker van te zijn dat dit zal gebeuren moet iedere overtuigde Vlaming dan ook best tenminste regionaal voor het VB stemmen, wat De Wever ondertussen daarover ook nog zou zeggen. Zelfs als deze straks zou verklaren tóch te willen samenwerken, is een ‘Lachaertje’ nooit uitgesloten. Als het VB als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen komt, zal zij trouwens eerst aan bod komen en moet zij het N-VA uitnodigen samen met haar de nieuwe Vlaamse regering te vormen, mét De Wever als het kan, zonder als het moet. Als die laatste dat zou weigeren zou het VB zelfs voor een minderheidsregering kunnen gaan, wat voor Vlaanderen nog altijd meer toekomst zou bieden dan voortmodderen zoals men nu bezig is, met een machteloze cd&v en liberalen die hun woord niet houden.
En zo zijn we weer eens aanbeland bij een zoveelste einde van het jaar en de vraag wat het volgende jaar ons zal brengen.
Politiek gesproken zal er m.i. niet veel gebeuren en zal 2023 vooral een jaar zijn waarin we ons al in een verkiezingsmodus zullen bevinden. Die verkiezingen zullen er, normaal gesproken, pas zijn in de lente van 2024, maar zouden op federaal niveau ook eerder kunnen plaatsvinden, mocht deze federale Paarsgroen+ regering vallen. Dat laatste zal denkelijk wel niet gebeuren omdat er niet meteen een oplossing is voor de vele problemen waarmee Croo & Co zich voortsleept. De 7 meerderheidspartijen zouden tegen maart 2023 een akkoord moeten hebben over de fiscale hervorming, de pensioenen, de btw-verlaging, de accijnzen, de sociale energietarieven en de begroting in het algemeen. Dat ‘moeten’ is er in de eerste plaats omdat de Europese Commissie daar achter zit en bv voor de pensioenen feitelijk al uitsluitsel wil tegen 15 januari. Als dat niét gebeurt, verliest België een Europese schijf van 900 miljoen euro voor relance operaties. Tenslotte zou er deze week nog met Engie een princiepsakkoord moeten zijn over de kerncentrales. Het zal al een half mirakel zijn, mocht dat gebeuren.
---
In elk geval gaan we het hopelijk kunnen blijven volgen en wens ik al mijn lezers een voorspoedig 2023.
De Vlaamse regering wil het aantal studenten, dat wil gaan voor (tand)arts, gevoelig opdrijven vanaf het volgende schooljaar. Dit n.a.v. het tekort aan artsen dat Vlaanderen momenteel kent en dat het gevolg is van een ondoordacht en niets ter zake doend ingangsexamen. Veel gejuich hoeft er ook nu nog niet te zijn, want het aantal extra studenten dat volgend schooljaar aan die studies zal mogen beginnen, zal pas over 7 jaar zijn afgestudeerd.
Ondertussen zullen onze Vlaamse dokters het moeten rooien met het (slinkend) aantal dat er nog is, terwijl er heel wat moderne ziekten bijkomen als gevolg van de digitalisatie die mensen verslaafd maakt aan hun smartphone, wat kan leiden tot burn-outs en zelfs agressie.
---
En nu we het toch over gezondheid hebben, in tegenstelling tot bv de USA en Japan, heeft Europa nog steeds niet beslist de Chinezen die hier besmet kunnen arriveren, te controleren, omdat er bij de twee gevallen in Italië, waarbij bijna de helft van de passagiers besmet was, geen nieuwe covid-variant is aangetroffen. Het wordt dus eerst afwachten tot dat wél gebeurt, met het risico dat het dan te laat is en men de nu pas gesloten vaccinatiecentra weer kan oprichten.
‘Tegen ambtenarij en cholera valt niets te beginnen’, was een oud Chinees gezegde dat straks misschien weer actueel kan worden.
---
En dan iets heel anders: gisteren stierf Edson Arantes do Nascimento - alias Pele - een van de meest bekende Braziliaanse voetballers aller tijden. Hij debuteerde op zijn 18de als midvoor in het Braziliaanse elftal, met o.m. ook Didi, Pepe en vooral Manuel dos Santos - alias Garrincha - voor mij de beste rechtsbuiten ooit, dat voor de eerste keer de Wereldbeker won in 1958 in Zweden, het eerste WK dat rechtsreeks werd uitgezonden op Tv (toen nog in zwart-wit). Dat is me steeds bij gebleven omdat ik toen even jong was en ook voetbalde, zij het iets minder bekend, als jeugdspeler bij Kalmthout SK. Ik zag dat WK bij buren, want wij hadden thuis zelf nog geen Tv. Zoiets vergeet men niet.
Het moet ongeveer drie jaar geleden zijn dat de covid-epidemie uitbrak in China. De rest van de wereld kreeg er enkele maanden later ook mee te maken en het zorgde voor een epidemie zoals we die in vele jaren niet meer hadden meegemaakt. Ondertussen is de situatie dusdanig verbeterd dat de meeste maatregelen niet meer nodig zijn. Dat is tenminste wat men denkt, ook in China dat met zijn zerocovidbeleid zelfs miljoenensteden zoals Peking en Shanghai lam legde. Daartegen kwam echter zoveel protest dat het communistische bewind tenslotte alle maatregelen zo goed als afschafte en er nu zelfs geen cijfers meer over geeft.
Vanaf 8 januari 2023 zullen Chinezen weer naar het buitenland kunnen reizen en buitenlandse zakenlui weer China binnen kunnen zonder eerst wekenlang nog in quarantaine te moeten verblijven. De zakenwereld reageert positief, maar of het weer business as usual gaat worden, is twijfelachtig, want uitgerekend in de bakermat van de corona-pandemie liggen de hospitalen momenteel meer dan vol met covid-patiënten en kunnen de crematoria de aantallen niet meer bijhouden. Het geschatte miljoen doden tot hiertoe lijkt veel, maar spreekt niet zo erg tot verbeelding in een land met anderhalf miljard inwoners. De vraag is maar hoeveel Chinezen er straks weer naar het buitenland zullen trekken, al dan niet besmet met een gekende of nieuwe variant van het virus en voor een tweede wereldcrisis zullen zorgen. Buiten het dragen van mondmaskers in de vliegtuigen lijkt er geen enkele andere beperking meer te zijn. Daar komt nog bij dat er ook al Chinezen zijn die niet eens wachten op 8 januari en nu reeds naar het buitenland trekken. Dat ondervond men in Italië waar op twee vluchten uit China zowat de helft van de passagiers covid-besmet bleek te zijn.
Ondertussen heeft Japan al gereageerd en gaan die de regels voor inkomende Chinezen weer verstrengen, terwijl ook de States er zich ongerust over maken. Het zou geen kwaad kunnen mocht Europa het voorbeeld van Italië volgen vóór we ook hier straks opnieuw met die miserie beginnen.
Er zouden in 2022 in België in 2022 liefst zo’n 105.000 nieuwe jobs zijn bijgekomen. Dat is niet alleen een nieuw jaarrecord, maar ook een grote verrassing, gezien de alarmerende berichten waarmee men ons al enig tijd mee op de oren slaat. E.e.a. moet trouwens wel gerelativeerd worden.
Om te beginnen vindt men de overgrote meerderheid van de nieuwe jobs in de dienstensector, meer bepaald in de horeca en winkels en dat heeft te maken met het goedmaken van de achterstand die de modale Belg op gebied van winkelen en uit eten gaan had opgelopen tijdens de coronajaren. Vraag is maar of die trend gaat aanhouden als straks blijkt dat het gros van de werknemers in één klap 11% loonsverhoging moet krijgen door de automatische index, terwijl de vakbonden dat nog niet genoeg vinden. Dat zal misschien niet meteen een effect hebben op de dienstensector, wel op die sectoren die moeten concurreren met de buurlanden, die geen automatische indexaanpassing hebben en waar de loonsverhogingen grosso modo maar de helft zullen zijn.
En zo dreigt 2023 toch nog een moeilijk jaar te kunnen worden.
Bij de Vlaamse deelregering denkt men eraan de luchthaven van Zaventem, die nu officieel nog federaal is, na de verkiezingen van 2024 regionaal te maken. Vergeten we niet dat deze luchthaven met 8% van de Vlaamse tewerkstelling, de tweede grootste werkgever is van Vlaanderen ( de grootste is de haven van Antwerpen, met 18%, het dubbele!),
Brussels Airport is momenteel voor 75% in handen van een privéconsortium dat bestaat uit buitenlandse pensioen- en investeringsfondsen. De resterende 25% zijn in handen van de federale Participatie- en investeringsmaatschappij, van de federale overheid, zeg maar.
Het regionaliseren van Zaventem is momenteel nog niet doenbaar om de eenvoudige reden dat Open VLD en cd&v het (nog) niet aandurven, daar ze niet alleen in de Vlaamse- maar ook in de federale regering zitten. Zoals ik reeds eerder aangaf, dé oorzaak waarom deze Vlaamse regering van Pasbon niet efficiënt werkt. Dat geldt trouwens voor heel wat zaken die momenteel gedeeltelijk zowel federaal als regionaal kunnen zijn, wat alleen maar tot verwarring en complicaties leidt. De kans is trouwens groot dat de huidige meerderheidscoalitie in de Vlaamse regering na 2024 geen meerderheid meer zal hebben. Dat zal afhangen van hoe Vlaams de kiezer zal stemmen. We kunnen alleen maar hopen, dat het gros van de 81% N-VA-kiezers die in het voorjaar in een peiling zegden bereid te zijn met het VB samen te werken als ze gezamenlijk de meerderheid in het Vlaamse parlement zouden hebben, hun steun én stem aan het VB zullen geven, al was het alleen maar regionaal.
---
*Doet zo’n beetje denken aan ‘Leuven Vlaams!’
---
Nog zoiets: In ‘Het lied der Vlaamse zonen’ zingen wij wel ‘Ons behoort het Noordzeestrand’, maar dan voorlopig alleen het strand, niet de zee met zijn windmolenparken. Die is federaal Belgisch. Te gek voor woorden.
In het decembernummer van Doorbraak Magazine, stond er een interessant, uitgebreid interview met Filip Dewinter n.a.v. zijn recente boek ‘Omvolking’*, waarin deze laatste terecht waarschuwt voor de overbevolking van de wereld waarbij vooral de toekomst van de West-Europeanen bedreigd zal worden, als ze tenminste voortdoen zoals ze nu bezig zijn.
Ik denk dat heel wat Vlamingen het daarmee eens kunnen zijn. Toch wil ik het hier hebben over iets dat in het interview slechts terloops wordt aangekaart, nl dat Filip zegt geen voorstander te zijn van machtsdeelname van zijn partij in Vlaanderen. Reden daarvoor is volgens hem dat in verschillende Europese landen rechts-identitaire regeringen het moeilijk hebben omdat ze te snel willen regeren. Hij geeft in dat interview daarvan geen voorbeelden, maar ik neem aan dat hij het heeft over bv Italië, Zweden en Oostenrijk, om er enkele te noemen, landen waarin er trouwens weinig of geen taal- en cultuurverschillen zijn tussen links en rechts. Die zijn er wél in België. Wij zijn nl het enige democratische land, waarschijnlijk zelfs in de hele wereld, waar een meerderheid het niet voor het zeggen heeft en dit ondanks het feit dat Vlaanderen dit België recht moet houden. Bevolkingsgroepen zoals Catalanen, Zuid-Tirolers en Schotten zijn wel nationalistischer dan Vlamingen, maar blijven minderheden in landen als Spanje, Italië en de UK.
Er was bij ons inderdaad al het precedent met de Volksunie, die desintegreerde nadat het mee ging besturen, maar dat kwam eerder van binnenuit, nadat gebleken was dat de partij dacht ook links te moeten werven (Nellie Maes, Bert Anciaux). In 2024 krijgen we een herkansing. Laten we die met beide handen aangrijpen, want nog eens vijf jaar Vivaldi zal de kroniek worden van een aangekondigd debacle.
*Het boek ‘Omvolking’ is te koop bij uitgeverij Egmont en ook online bij Bolcom.
‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ zal wellicht nooit zo hol geklonken hebben als deze Kerst van 2022. Het jaar zal herinnerd blijven als dat van de Russische inval in Oekraïne. Waarom was die nodig? Volgens Poetin om dat land, nota bene: een orthodox-christelijk broederland met een joods president, te ‘denazifiëren’. De enige echte reden was, omdat hij wilde verhinderen dat Oekraïne uit de Russische invloedsfeer wou stappen en zelfs lid worden van de EU en de NAVO. Hoe men daar ook tegenover staat, is dat een oorlog waard? Poetin gebruikte trouwens aanvankelijk het woord ‘oorlog’ niet eens. Het was, volgend hem, een ‘speciale militaire operatie’, die hij op een week tijd wou beslechten met een ratjetoe van onvoorbereide miliciens uit afgelegen minderheidsstreken, een legertje moslims uit Tsjetsjenië en het Wagner-huurlingenleger met o.m. criminelen van Poetins vroegere cateringsbaas*. Dat trollenleger botste op gemotiveerde Oekraïners die bereid waren hun vel duur te verkopen. De zes dagen zijn ondertussen al meer dan tien maanden geworden en heeft er toe geleid dat er toch een gedeeltelijke mobilisatie kwam in Rusland zelf, waarbij tienduizenden opgeroepen Russen de vlucht namen naar het buitenland.
Dank zij het Westen kunnen de Oekraïners stand houden en hier en daar zelfs winst boeken, maar dat Westen – Europa in de eerste plaats - betaalt daar een prijs voor. De energiecrisis en de inflatie zorgen ervoor dat we straks met zijn allen armer worden en de heropleving na Corona onwaarschijnlijker wordt dan ooit. Onderhandelen, zegt u? Dat kan alleen als de aanvaller, die ermee begonnen is, zich terugtrekt, al was het maar gedeeltelijk.
Zo’n 8 miljoen Oekraïners zijn ondertussen het land uit gevlucht en bijna evenveel zijn vluchteling geworden in eigen land. Er zijn al zeker tienduizenden doden, zowel militairen - aan beide zijden - als Oekraïense burgers.
*Dat Wagner-huurlingenleger kreeg de toestemming van Poetin om veroordeelde criminelen te ronselen in de gevangenissen . Als ze bereid waren zes maanden te vechten in Oekraïne – en het overleefden – krijgen ze hun vrijheid terug!
Het wordt een groene Kerst. De week winter, die we al gekregen hebben, kwam feitelijk iets te vroeg en op de weerspreuken kan men de dag van vandaag ook niet meer rekenen. De enige die ik ken, die elk jaar klopt is: ‘Als ’t regent in november, valt Kerstmis in december’. Grapje, natuurlijk.
Van de gelegenheid maak ik gebruik om al mijn trouwe lezers een zalige Kerst en een voorspoedig Nieuwjaar te wensen. Het zijn geen gemakkelijke tijden en ook 2023 zal geen gemakkelijk jaar worden.
Politiek gesproken zitten we feitelijk nu reeds in verkiezingsmodus. Het meeste van wat nog echt beslist wordt, gebeurt allemaal al in functie van de verkiezingen van 2024. Voor Vlaanderen worden die verkiezingen cruciaal en krijgen we de kans voor de eerste keer een Vlaamsnationale meerderheid te hebben in het eigen parlement, wat een eerste stap kan worden naar de Vlaamse zelfstandigheid. Nu zo stilaan iedereen beseft dat dit land niet meer werkt zoals we nog steeds bezig zijn, moet er iets anders gebeuren. Vlaanderen kan zijn welvaart niet blijven weggeven en daar stank voor dank voor blijven krijgen.
Wie leeft zal zien. Ik zal in elk geval, als niet-partijgebonden Vlaamsnationalist, trachten er mijn steentje toe bij te dragen.
Ik heb er niet meteen bij stilgestaan, maar het verhaal van Meryame Kitir is feitelijk een perfect voorbeeld van het Peter Principe, een theorie die door de Canadese psycholoog Laurence J. Peter werd bedacht en in 1969 werd uitgewerkt in een boek. Laurence Peter ging ervan uit dat in een hiërarchie elke werknemer stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Van dat moment draagt de betreffende medewerker niet meer bij tot het succes van de organisatie.
Vakbonden en politieke partijen zijn ook hiërarchieën en de voorbeelden zijn legio van mensen die in die organisaties boven hun competentieniveau zitten. Dat was ook zo met Kitir die van gewone arbeidster bij Ford Genk uitgroeide tot vakbondsafgevaardigde en parlementslid, wat ze aan kon, maar boven haar competentieniveau geraakte toen ze minister werd. Ze was doodgepromoveerd en het pleit voor haar dat ze dat zelf inzag. In onze vakbonden en politieke partijen zit nog menig PQ-0 (Promotie Quotiënt Nul), die niet geschikt is voor promotie, dat niet beseft, daar zelf niet gelukkiger door wordt, maar waarvan de samenleving het slachtoffer is.
‘Onze Kongo’ is nog eens in het nieuws. Een speciale Kongocommissie schijnt al meer dan twee jaar gedebatteerd te hebben over het verleden van onze ex-kolonies en daarvoor liefst 128 aanbevelingen te hebben besproken en min of meer goedgekeurd. Weliswaar 128 min 1, het nummer 69, dat nu eens niet over seks gaat, maar dat voorstelt dat België aan Kongo, Rwanda en Burundi zijn excuses aanbiedt voor alle tekortkomingen en erger tijdens de koloniale tijd.
Niet alleen VB en N-VA, maar ook drie partijen van de federale regering: MR, Open VLD en cd&v, zijn er daarmee niet eens, waardoor het hele akkoord een mislukking kan genoemd worden.
Alsof het op voorhand was afgesproken, kwam Nederland ook met zo’n verhaal af t.o.v. zijn eigen (ex)koloniën en biedt premier Rutte daar wél zijn excuses aan. Een reden temeer voor onze Groenen en socialisten om daarnaar te wijzen en schande te spreken omdat wij dat niet willen doen. Op het gebied van de koloniale geschiedenis zijn Nederland en België echter niet te vergelijken. Sinds haar 17de ‘gouden eeuw was Nederland een paar eeuwen een zee-grootmogendheid. België erfde centraal Afrika van een koning die het zelf niet meer aan kon, maar wiens vertegenwoordigers rond de eeuwwisseling 18-1900 wel verantwoordelijk waren voor de grootste schendingen van de mensenrechten, voor zover die toen al bestonden. Komt daar nog bij dat ‘Onze Kongo’ grotendeels een Franstalige bedoening was, waar Vlamingen alleen maar goed waren om missionaris te spelen. ‘Flamand’ was (en is er misschien nog) zelfs een scheldwoord.
Het huidige België zou zich daar beter niet meer mee bezig houden en het overlaten aan de erfgenamen van Saksen-Coburg en hun Franstalige onderdanen, en de Vlaamse
partijen – ook de drie van Vivaldi hierboven – hebben groot gelijk dat ze aan die stemmingmakerij niet meedoen.
Een ON/OFF-burgeronderzoek is er is er achter gekomen dat een overdadig gebruik van de smartphone leidt tot allerlei ziekten en burn-outs. Ook dat voorspelde ik al jaren geleden toen ik stelde dat de geest van vele jonge mensen niet meer tot rust kwam doordat ze verslaafd waren geworden aan hun smartphone.
Uit dat onderzoek blijkt dat inderdaad driekwart van de ondervraagden hun smartphone minstens drie uur per dag aan hadden staan, wat men ‘online waakzaamheid’ noemt. Let op, dit is maar een gemiddelde. Voor elkeen die (nog) geen smartphone heeft wordt dat in het totale aantal minstens het dubbele. Waakzaamheid betekent dat men voortdurend controleert of er berichten binnenkomen en er meestal dan ook meteen op reageert. Zoiets werkt de burn-out in de hand, want het ‘triggert’ je stresshormoon, waardoor je nóg waakzamer wordt en je mentale veerkracht op de proef wordt gesteld tot die het begeeft.
De kans is groot dat deze situatie niet zal beteren. Het leven is veranderd. Kinderen die van de school komen, raken thuis hun verhaal niet meer kwijt, zien steeds minder hun beide werkende ouders en vertrouwen dan maar op hun smartphone met alle gevolgen van dien. Het wordt een gouden tijd voor psychiaters en psychologen.
---
En dan nog dit:
Titel in De weekeindeditie van De Tijd: ‘Welke Waal wil nog in Vlaanderen werken?’.
Wel, wij in Vlaanderen zouden al tevreden zijn mochten die Walen in het eigen Wallonië werken. Daar bereikt de werkzaamheidsgraad nog steeds de 70% niet, terwijl die in Vlaanderen al naar en over de 80% gaat (Oost-Vlaanderen heeft er al een van 82%).
Vlaanderen heeft een ernstig tekort aan huisartsen. Dat is iets dat ik meer dan tien jaar geleden al voorspelde, toen een kleinzoon een jaar verloor bij een multiple choice ingangsexamen dat niets met geneeskunde te maken had. Via een verloren jaar bio-wetenschappen is hij toch nog arts kunnen worden, maar heel wat Vlaamse jongeren hebben toen afgehaakt, terwijl de francofonen zich er niets van aantrokken, de wet negeerden en later door de, nota bene, ‘Vlaamse’ big Maggie (Open VLD) ‘genormaliseerd’ werden..
Het werk van de huisarts is ondertussen ook geëvolueerd, doordat de meeste jonge artsen niet meer alleen werken, maar in zgz collectieven en op die manier een regelmatiger gezinsleven hebben. Het nadeel voor de klanten is wel dat die jongeren minder uren kloppen dan hun oudere collega’s en dat één oudere huisarts vervangen moet worden door 1,5 tot 2 jongeren om tot dezelfde prestaties te komen. Daar komt nog bij dat er een soort pensioengolf loopt die nog enkele jaren kan duren.
Al die miserie had men zich kunnen besparen als men tien jaar geleden het aantal kandidaat artsen in Vlaanderen niet beperkt had, ondanks de waarschuwingen die er toen al waren. De Franstaligen die geen Belgische wetten naleven als ze niet in hun kraam passen, hebben daar geen last van gehad. Onze Vlaamse vertegenwoordigers hebben zich toen nog maar eens laten rollen door zich blind te staren op het inschrijvingsgeld, een spreekwoordelijk doekje voor het bloeden.
