Ik kom even terug op mijn blog van gisteren over de bestelling bij DAF-trucks voor het Belgisch leger, waarbij ik stelde dat een bestelling van 879 voertuigen geen uitzondering was. Buiten de 1.300 voertuigen door het Portugese Primo Divo, blijkt er ook reeds in 2016 zo’n mega order te zijn geweest vanwege het Spaanse Primafrio, zoals gemeld in de reactie van lezer Erik, waarvan er reeds een eerste serie van 400 is afgeleverd en de rest zal worden afgeleverd vóór eind 2023.
Allemaal dus goed nieuws voor DAF-Trucks en voor de enkele duizenden Vlamingen die bij het bedrijf werken, zowel in het eigen Oevel/Westerlo als in het Nederlandse Eindhoven. Ik ben nog altijd blij dat ik zo’n 33 jaar bij dat bedrijf heb kunnen werken, waarvan de laatste 22 bij International Truck Service (ITS). Wat DAF’s service zo uniek maakte, was dat ze maar op één nummer bereikbaar was, maar dan voor iedereen over heel Europa en dat we niet werkten met een call center buiten de fabriek, maar in de fabriek zelf, met naast ons de afdelingen Service en Onderdelen, waarop we steeds konden terugvallen en die allemaal ook een 24 uursservice hadden, 7 dagen op 7, net zoals wij.
‘Service, het werk in de schaduw’ was de titel die ik had voorbestemd voor mijn memoires, maar daarvan is niets in huis gekomen en ondertussen zijn de systemen van digitalisatie en automatisering zodanig geëvolueerd dat ze niet meer vergelijkbaar zijn met ons werk van vóór de eeuwwisseling.
---
Dat DAF in de jaren 1990 in de problemen was geraakt – een vraag van lezer Rob - had verschillende oorzaken. De eerste was dat het het Britse Leyland had overgenomen en naar de Beurs was gestapt op een moment dat het vrachtverkeer (nog) niet in de lift zat. Ik herinner me nog de titel van een artikel van toen uit de Gazet Van Antwerpen: ‘DAF voor een korte rit’. Men geloofde niet in een expansie van het vrachtverkeer.
De tweede reden was dat men maar productie was blijven draaien, ongeacht de verkoop. Op een gegeven ogenblik stonden de parkeerplaatsen vol met duizenden niet verkochte voertuigen.
Na de doorstart werd de oude productie aan dumpingprijzen verkocht en werd er een reeds geplande nieuwe generatie voertuigen aangeboden die pas geproduceerd werd nadat ze verkocht was. Rond dezelfde tijd kwam het concept ‘just in time’ vanuit Japan naar hier overgewaaid, waardoor men de voorraden kon beperken en het vrachtvervoer een enorme uitbreiding kende. Het tegenovergestelde van wat men verwacht had. Het resultaat kan men nog steeds zien op onze wegen.
In mijn blog van 7 januari (‘De Lage Landen business’) meldde ik reeds dat DAF Trucks een bestelling van 879 trucks zou krijgen van het Belgische leger. 100% zeker was dat toen nog niet daar een concurrent daartegen bezwaar aantekende bij de Raad van State. Die klacht werd ondertussen afgewezen en de verkoop gaat dus door. Voor DAF Trucks en voor de werkgelegenheid in Nederland én Vlaanderen een goede zaak.
Een bestelling van 879 vrachtwagens is niet niks, maar is geen uitzondering. Primo Divo, een groot transportbedrijf uit Portugal bestelde vorig jaar bij DAF nog 1.300 trucks, corona of geen corona. Het vrachtvervoer lag in 2020 niet stil. DAF-Trucks, dat in 1995 nog failliet ging, maar een doorstart kon maken*, floreert. Bij deze bestelling moet zelfs geen tandje worden bijgestoken. Mocht men de 879 militaire vrachtwagens achter elkaar produceren, dan was het bedrijf daar nu op anderhalve week mee klaar. In werkelijkheid zullen de voertuigen geproduceerd worden vanaf 2022, waarbij het laatste in 2025 van de eindmontageband zal lopen. Een nieuwigheid daarbij is dat de extra versterkte chassis zullen gemaakt worden bij Tatra in Tsjechië, een vrachtwagenproducent gespecialiseerd in zware terreinwagens, die daarvoor bekend werd tijdens de Parijs-Dakar rally’s. De cabines zullen uit de fabriek in Oevel/Westerlo komen en de motoren uit de fabriek in Eindhoven, waar men nu ook al motoren maakt voor Paccar, het Amerikaans moederbedrijf..
*Die doorstart na het faillissement werd gefinancierd door de Nederlandse staat en de Vlaamse regering. Toen drie jaar later DAF-Trucks werd opgekocht door het Amerikaanse Paccar, kregen zowel Nederland als Vlaanderen daarvoor driemaal het bedrag terug dat ze in de doorstart geïnvesteerd hadden. Volgens mij nooit eerder gebeurd.
Recentelijk verscheen er een rapport van het ‘Conseil économique, social et environnemental de Wallonie’, een soort collectief van werkgevers en vakbonden, over de economische geschiedenis van hun regio tussen 1945 en 2020. Daarin wordt bevestigd dat, ondanks alle zgz ‘Marshallplannen, Wallonië geplaagd blijft door grote armoede, een gebrekkige opleiding van de werkkrachten en een ontwrichte arbeidsmarkt.
Bovengenoemd Conseil neemt in dat rapport ook akte van de overgangsfinanciering, voorzien in de zesde staatshervorming, waarbij vanaf 2025 de transfers vanuit Vlaanderen jaarlijks met 10% zullen worden afgebouwd. Het akkoord over die staatshervorming werd mede ondertekend door de PS, nog altijd de grootste partij in Wallonië, in ruil voor het premierschap van Elio Di Rupo. Daar zou ze nog wel eens spijt van kunnen krijgen.
Hopelijk voor Wallonië zullen tegen die tijd alle nog bijkomende tekorten die o.m. zijn ontstaan door de steunmaatregelen i.v.m. corona min of meer zijn weggewerkt. Hoe hoger die coronafactuur, hoe groter de hypotheek zal worden.
Wat die conseil denkt eraan te doen, is voorlopig nog niet geweten en dat voorspelt weinig goeds.
---
En dan nog dit:
Onderaan mijn blog van 1 dezer (‘Senelle nader uitgelegd’) schreef ik nog dat, volgens Dr Marc Noppen, CEO van het UZ-ziekenhuis van Brussel, aan het huidige vaccintempo het tot september 2024 zal duren vóٕór 70% van de Belgische bevolking zal gevaccineerd zijn.
Het Amerikaanse mediabedrijf Bloomberg, eigendom van de vroegere gelijknamige burgemeester van New-York, berekende op zijn beurt dat we aan het tempo van januari pas binnen drie jaar de immuniteitsgrens zullen bereiken.
Straks moeten we nog hopen dat Dr Noppen gelijk krijgt...
Vlaams minister van Energie zijn is geen leuke job. Zie maar wat Annemie Turtelboom is overkomen met haar erfenis van Freia Vanden Bossche, die de eerste miljarden voor de zonnepanelen had weggegeven via de groenestroomcertificaten. Haar opvolgers, Bart Tommelein en Lydia Peeters deden het, ondanks de waarschuwingen die ze kregen, niet veel beter met hun terugdraaiende teller en nu zit Zuhal Demir ermee opgezadeld. Die laatste ziet de bui al hangen en vreest dat ze straks ook mag opdraaien voor de ontelbare kemels, die er i.v.m. de zonnepanelen al geschoten zijn door de Vlaamse regeringen van Peeters tot en met Jambon.
Bovenop de schadevergoedingen aan de mensen die zonnepanelen, al dan niet gekoppeld aan warmtepompen, plaatsten, is er dan nog het voornemen van de VREG, de Vlaamse energieregulator, om vanaf 2022 het zgn ‘capaciteitstarief’ in te voeren. Daardoor zal het duurder worden om plots veel stroom te gebruiken, bv om tegelijkertijd de elektrische wagen – waar iedereen straks mee zou moeten rijden – op te laden, een kookwas te draaien, de oven aan te zetten en dergelijke meer. Voor sommige groepen, bv kleine verbruikers, mensen met een buitenverblijf, wie elektrisch verwarmt met accumulatie, kunnen de nettarieven op die manier zelfs verdubbelen.
Heel dit verhaal wordt dan nog eens doorkruist door de invoering van de digitale meters, wat nog enkele jaren in beslag kan nemen. Zuhalleke probeert nu tijd te winnen en vraagt de VREG te wachten tot bv iedereen zo’n nieuwe meter zal hebben. Probleem daarbij is dan weer dat de minister als het er op aan komt niets te zeggen heeft over de berekening van de elektriciteitstarieven. Daarvoor is alleen die VREG bevoegd.
Kortom, we gaan nog e.e.a. meemaken vóór het zover is.
---
En dan nog dit:
Onze psychologen slaan alarm. Ze kunnen de toevloed van klanten niet meer aan. Er zijn er al die hun wachtlijsten afsluiten omdat ze de aantallen niet meer baas kunnen. E.e.a. heeft natuurlijk te maken met de coronacrisis, de lockdowns die er het gevolg van zijn en de ellenlange lijst van wat burgers niet meer mogen doen. Wat daarbij wel vergeten wordt, is dat er reeds vóór de uitbraak van het coronavirus in onze samenleving veel meer dan vroeger mensen waren die het niet meer zagen zitten, die een burn-out of iets dergelijks hadden. Dat kwam toen niet van corona, maar van het overdreven gebruik van de smartphones, waarbij bij velen de hersenen niet meer tot rust kwamen. De coronacrisis daar bovenop is voor velen wel de druppel die de emmer doet overlopen.
Voor zover dat nog nodig was, heeft de vaccinatiechaos nog maar eens laten zien dat de E.U. niet werkt. Hongarije, Tsjechië en Slowakije hebben ondertussen al het Russische Sputnik vaccin gekocht, alhoewel dat door het Europees geneesmiddelenagentschap nog niet eens is goedgekeurd. Verder zijn de premiers van Oostenrijk en Denemarken op eigen houtje gaan onderhandelen met Israël voor de productie van vaccins. Als motie van wantrouwen kan dat tellen.
De E.U. lijkt steeds meer op een België in het groot, dat ook niet meer werkt. In dit land heeft men een half dozijn partijen nodig om nog een federale regering te kunnen vormen, waardoor geen enkele van de meerderheidspartijen er nog in slaagt het eigen programma, beloofd tijdens de verkiezingscampagne, uit te voeren. De liberalen doen het alleen voor de postjes. Dat was al zo bij de regeringen Verhofstadt, nu bij die van Crootje (en dat gebeurde ook al in Gent). Ze zijn al blij dat ze nieuwe belastingen, voorgesteld door de linkse meerderheid bij Paarsgroen+, kunnen tegenhouden, zoals net nog gebleken is toen de PS de aanvullende pensioenen – voor 80% een Vlaamse zaak – extra wilde belasten.
Waarom tenslotte de christendemocraten erbij zijn, weten ze waarschijnlijk zelf niet eens. De vroegere beleidspartij is verworden tot een quantité négligeable, die niet eens haar ± gevestigde waarden durft inzetten en dan maar invallers heeft opgesteld.
De lakmoesproef voor Paarsgroen+ komt er ongetwijfeld nadat we hopelijk geheel of gedeeltelijk verlost zullen zijn van de coronapandemie en dat zou wel eens vóór 2024 kunnen zijn...
---
En dan nog dit:
Bij het bezoek aan Irak van paus Franciscus, had de VRT-reporter op donderdagavond een interview met pater Vincent Van Vossel, redemptorist, afkomstig uit Beveren-Waas, die al onder Sadam in Bagdad was als missionaris. Hij is er dus nog steeds al is hij de 80 voorbij. Ik heb hem gekend op het college in Essen. Hij zat enkele jaren hoger en had er een broer, Benny, die in mijn klas zat. Dat was wel meer dan een halve eeuw geleden...
In het Verdrag van Maastricht werd bepaald dat het tekort op de begroting van de lidstaten niet meer mocht zijn dan 3% van het bruto binnenlands product (bbp) en de staatsschuld niet meer dan 60%. Daar deze cijfers zeker in deze coronatijden niet meer haalbaar zijn, heeft Europa de zgz ‘Maastrichtnormen’ tot einde 2021 opgeschort. Geen mens die gelooft dat reeds op het einde van dit jaar alles in orde gaat komen. Een groep economen, waaronder de eerder linkse Thomas Piketty, stelde al voor de schulden van de lidstaten bij de Europese Centrale Bank (ECB) kwijt te schelden, maar dat zou niet fair zijn t.o.v. de landen die hun schulden wél binnen de perken hebben kunnen houden en daarvoor waarschijnlijk al de nodige offers hebben moeten brengen. Een ander voorstel kwam van niemand minder dan onze nieuwe minister zonder Financiën, Vincent Van Peteghem (CD&V) en lijkt aannemelijker (als het goed is, zeggen we het ook).
Van Peteghem stelt voor een onderscheid te maken tussen uitgaven en investeringen, iets wat in het huidige kader niet bestaat. Uitgaven is geld dat men meestal kwijt is, investeringen kunnen later opbrengen. Een voorbeeld dat al jaren loopt, is dat van de Oosterweelwerken, die onze Vlaamse regering uit de normale begroting wil houden. Andere voorbeelden zijn de gemeenten en provincies die verdere investeringen voorlopig uitstellen, terwijl die 31% van alle investeringen uitmaken.
Het is een plan het bekijken waard en in elk geval altijd nog beter dan het alternatief: nieuwe belastingen. Maar zien wat ervan terecht zal komen.
---
En dan nog dit:
Ondertussen hebben we na Luik ook in het aanpalende Limburg te maken met een schandaal met overheidsgeld en –panden, en ook hier zijn er in de eerste plaats socialisten bij betrokken.
Bij een gerechtelijk onderzoek in Limburg is de federaal secretaris en voorzitter van De Voorzorg Limburg opgepakt. De man, ex-partner van Hilde Claes (dochter van en ex-burgemeester van Hasselt), is daar al tien jaar de absolute topman van de socialistische mutualiteit. Ook drie andere bestuursleden van het Limburgs socialistische ziekenfonds en de bedrijfsleider van een vastgoedkantoor zijn voor ondervraging opgepakt. Er werden een tiental huiszoekingen verricht, waarbij o.m. grote sommen geld in beslag werden genomen.
Ons mateke zal nog werk hebben om ‘Vooruit’ te gaan...
Vorige week schrapte de Raad voor Vergunningsbetwistingen een vergunning voor de bouw van een grote kippenstal in het Limburgse Kortessem. Die voldeed nochtans aan de in Vlaanderen geldende normen, maar de Raad vindt dat die normen niet meer overeenstemmen met de Europese regels. Die nieuwe stal ligt volgens de Raad te dicht bij een waardevol natuurgebied en zou teveel stikstof uitstoten. De Raad verwijst daarbij expliciet naar een uitspraak van het Europees Hof in de Nederlandse stikstofkwestie, een uitspraak die Nederland op zijn kop zette en al een hele tijd boze acties en reacties bij de Nederlandse veehouders uitlokt. Met de zaak in Kortessem riskeert Vlaanderen straks van hetzelfde laken een broek.
Om de dag van vandaag rendabel te blijven, moeten landbouwbedrijven ook kunnen concurreren met het buitenland en moeten ze daarom ook groot genoeg zijn. Als dat straks niet meer kan, zullen onze veehouders niet langer kunnen concurreren tegen grote landen zoals bv Frankrijk en Duitsland, waar ruimte zat is, zullen wij ons vlees grotendeels moeten importeren of de eigen productie duurder moeten betalen.
Wie A zegt, moet echter ook B zeggen. Als men vindt dat onze landbouw en veeteelt teveel stikstof uitstoot, dan moet men aanvaarden dat dat ook geldt voor andere sectoren en zo komen we weer bij de energiebevoorrading. De gascentrales die gepland zijn om het tekort aan stroom op te vangen als de laatste kerncentrales zullen worden gesloten in 2025, zullen ook vreselijke hoeveelheden stikstof uitstoten, Als men de veetelers verbiedt dat te doen, mogen die gascentrales dat ook niet. Zolang daar geen andere oplossing voor is, zouden de twee jongste kerncentrales beter open blijven, al is die kans zeer klein geworden nu Engie/Electrabel het verdere onderhoud ervan uit haar begroting heeft geschrapt en onze Paargroen+ regering daarover pas eind dit jaar een definitieve beslissing zal nemen, wat dus te laat zal zijn.
Als men de jongste kerncentrales nog een vijftal jaren langer zou kunnen laten draaien, bestaat er trouwens zelfs de mogelijkheid die te vervangen door kleine moduleerbare kerncentrales, SMR’s genoemd (‘Small Modular Reactors’) die bestaan uit een soort bouwpakketten die aan elkaar kunnen gekoppeld worden, die men eventueel elders kan aanmaken, evenveel of zelfs meer energie kunnen verwekken dan de geplande gascentrales zonder daarbij ook maar één gram stikstof uit te stoten. Die kleine centrales zullen ook in- en uitschakelbaar zijn, net zoals de gascentrales. In de States worden ze al uitgetest en ook de milieuvriendelijke Microsoft-miljardair Bill Gates heeft er al in geïnvesteerd.
Vergunningen schrappen louter op basis van het stikstofargument, zoals dat in Limburg is gebeurd, is hypocriet als men dat niet voor alle sectoren doet. Een waardevol natuurgebied dat kapot kan gaan door stikstofuitstoot van een veeteeltbedrijf zal ook kapot gaan door die van gascentrales.
Aan onze Vlaamse oppositiepartijen én de Boerenbond om daarin in actie te komen. Met de groene Kmers in deze federale Paarsgroen+ regering valt anders het ergste te vrezen.
N.a.v. de discussie over het uitroepen van een Vlaams zelfbestuur, al dan niet door het volledig vastlopen van dit België, kwam niet alleen de Senelle doctrine weer ter sprake, maar ook het feit dat het Vlaams parlement reeds in 1999 vijf resoluties voor een staatshervorming goedkeurde. Zou er nog iemand weten wat die resoluties inhielden? Ik geef ze nog even:
- De algemene uitgangspunten en doelstellingen.
- De uitbouw van de financiële en fiscale autonomie.
- Brussel.
- Het tot stand brengen van meer coherente bevoegdheidspakketten.
- Het aantal specifieke aandachtspunten.
Het lijkt allemaal een beetje droge kost, maar de resoluties werden destijds wel unaniem door meerderheid én oppositie in het Vlaams parlement – dat, nota bene, ondertussen al 50 jaar bestaat - aangenomen. Er is daarna wel e.e.a. mee gebeurd, maar ondertussen is de politieke context veranderd en zijn sommige zaken achterhaald. Eens zal men er toch weer over moeten praten en waar nodig worden bijgesteld, want zij zullen ooit mede de basis vormen van een zelfstandig Vlaanderen.
Als de coronacrisis ergens goed voor is, dan is het dat men steeds meer beseft dat dit land niet meer werkt. Onder het motto van ‘Never waste a good crisis’ zou men van die gelegenheid gebruik kunnen maken om dit eens grondig aan te pakken.
'Wie zich ondernemer wil noemen, moet eigen kapitaal investeren en een bedrijf starten, geen vzw’.
Bovenstaande uitspraak komt van niemand minder dan Dyab Abou Jahjah, de vroegere Arabische nationalist, die blijkbaar zijn wilde haren heeft verloren. Hij deed die n.a.v. de heisa rond de affaires met El Kaouakibi en haar ‘Let’s Go Urban’. De man , ooit stichter van de Arabisch-Europese Liga, later omgevormd tot de Moslim Democratische partij, blijkt terug te zijn gekeerd naar het Baathisme, dat hij in zijn jeugd onderschreef. Jahjah, die zelf niet gelovig is, had al eerder te kennen gegeven dat hij het bv ook niet eens was met o.a. de hele Black Lives Matter beroering en andere politieke correctheden.
Om nog even op El Kaouakibi terug te komen, een gerechtelijk onderzoek ernaar loopt nog en het is niet omdat een socialist als Vande Lanotte haar liberale verdediging op zich genomen heeft, dat men dat zomaar zal opdoeken. Vande Lala is zelf een voorbeeld van misbruik van overheidsgeld, zoals bv de lege doos van zijn Zilverfonds, het – samen met Verhofstadt – opsouperen van Dehaene’s spaarpotje voor de vergrijzing, maar ook allerlei ‘zaakjes’ in en rond Oostende. Denk maar aan Electrawinds dat tenslotte in handen kwam van een dochteronderneming van het Publifin van Stéphane Moreau, waarmee alle schandalen in en rond Luik, maar ook aan de Vlaamse kust en in Gent, zijn begonnen.
De Oostendse windparkontwikkelaar Electrawinds, waar Vande Lanotte ook mee te maken had, werd omgedoopt tot Elicio, waarvan daarna gezegd werd dat het niets meer waard was en daarom voor één symbolische euro werd doorverkocht aan de Ardentia holding van Mithra-topman François Fornieri, de zgz ‘Waalse Marc Coucke’. Die werd daarvoor in beschuldiging gesteld, aangehouden en later, net zoals die Moreau, pas onder voorwaarden vrij gelaten. Elicio, het bedrijf dat zgz niets meer waard was, haalde in 2020 een nettowinst van 32 miljoen euro...
Vergeleken met wat daar allemaal gebeurde zijn de affaires van El Kaouakibi en haar Let’s Go Urban inderdaad maar kattenpis, om het ex-VRT anker Jan Becaus na te zeggen,al kan men zich wel afvragen waarom men juist diezelfde Vande Lanotte voor de verdediging moest oproepen...
In het vernieuwde maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) stond er deze maand een artikel aan de hand van Steven Utzi. Voor wie hem nog niet zou kennen, dat is de man die samen met Gerolf Annemans het boek ‘De ordelijke opdeling van België’ schreef. In dat boek, waarvan de eerste druk al dateert van 2010, staat onder meer de ‘Senelle doctrine’, waarnaar ik al enkele keren verwezen heb, om te stellen dat een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement een eerste stap kan zijn naar Vlaams zelfbestuur en tenslotte een onafhankelijk Vlaanderen.
Over die Senelle doctrine is al wat te doen geweest, reden waarom Utzi er in het februarinummer van ‘Onaf’, de nieuwe naam van het VVB-maandblad, nog eens op terugkomt. Hij herhaalt dat die doctrine klopt, maar alleen van toepassing is als dit land volledig zou vastlopen. Om het met grondwetsspecialist Senelle’s eigen woorden te zeggen: ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden’. Dat laatste is niet onmogelijk, als men ziet dat men nu al minstens zes (het werden er tenslotte zeven) partijen nodig had om tot zo’n federaal onding te komen. Normaal gezien denkt men dat dat pas kan gebeuren bij de eerste regionale verkiezingen van 2024, maar het kan ook eerder. Mocht de huidige federale regering morgen bv vallen over de corona-chaos (van mondmaskers tot vaccins)*, wat geen utopie hoeft te zijn, dan kan een meerderheid in het Vlaamse parlement de Senelle doctrine ook nu toepasbaar maken. Er moet dan wel een meerderheid in het eigen parlement gevonden worden en dus een extra partij buiten de nationalisten (bv N-VA, VB en CD&V).
In het licht van bovenstaande blijft de verklaring van Bart De Wever dat hij nooit met het VB zal samenwerken een triestige zaak. Vooral voor de voorzitter van een partij die de onafhankelijkheid van Vlaanderen als eerste agendapunt heeft. Hoe kan hij dat anders bereiken? Met de traditionele partijen, die hem sinds Marrakech al vier keer voor de gek hebben gehouden? Als hij daarin gelooft, dan heeft het er steeds meer van weg dat strateeg Bart een calimero is geworden.
We kunnen alleen maar hopen dat we tegen 2024 (als het niet eerder zou kunnen) de Vlaamsnationalisten aan één zeel zullen trekken bij de volgende regionale verkiezingen. Dit is ook de wens van Utzi én van de VVB. En dat er tegen die tijd wel eens een moment zal komen dat dit land écht niet meer zal werken, waardoor de Senelle doctrine zal kunnen worden toegepast.
*Volgens dokter Marc Noppen, CEO van UZ-Brussel zal het, aan het huidige vaccintempo, duren tot september 2024 vóór 70% van de Belgische bevolking zal gevaccineerd zijn. Dat daarover een federale regering zou vallen, behoort daarom wel degelijk tot de mogelijkheden.
In de commentaar over de federale regering hebben onze media het altijd over de ‘Vivaldi coalitie’. Ik noem ze Paarsgroen+, omdat ze een herhaling is van de Paargroene federale regering onder Verhofstadt, plus nu dus CD&V. een partij die men niet eens nodig had om een meerderheid te vormen, maar die door haar toetreding ervoor zorgde dat de Vlaamse oppositie zou verkleinen en de federale meerderheid a priori anti-Vlaamser zou worden. Bij de partij wisten en weten ze dat ook en dat is waarschijnlijk te reden waarom geen bekende CD&V-figuren bereid waren tot de nieuwe regering toe te treden en er zich te verbranden. Mahdi, Van Peteghem en Verlinden mogen dan wel enige bekwaamheid hebben, zij hebben geen politieke ervaring op federaal vlak en als zij zich straks in Paarsgroen+ verbranden, is dat voor de partij maar een beperkte schade. Enfin dat hopen de kadodders toch.
Dat laatste geldt vooral voor Annelies Verlinden, juriste en topadvocate die vanuit het politieke niets minister van Binnenlandse Dinges van dit land is kunnen worden. Bij het begin van de coronacrisis kwam ze al eens internationaal in het nieuws, toen ze stelde dat mensen thuis wel een barbecue mochten houden, maar dat bezoekers niet door het huis mochten lopen en dus ook niet naar het toilet konden gaan. Die uitspraak haalde zelfs de Washington Post.
Nu heeft ze zich serieus versproken door te zeggen dat Dries Van Langenhove bij zijn deelneming aan een rechtse demonstratie in Parijs onwettig het land uit was, want dat dat geen essentieel bezoek was. Ze werd daarover al tegengesproken door enkele bekende ex-collega’s advocaten, die wezen op een volledig foute interpretatie van een ministerieel besluit dat ze zelf had opgesteld en waarbij staatshoofden, regeringsleiders, ministers en verkozen vertegenwoordigers van het parlement wel degelijk naar het buitenland mogen als dat bezoek past in de uitoefening van hun al dan niet politieke benoeming.
Persoonlijk ben ik geen specialist ter zake, maar als zelfs De Standaard Van Langenhove in deze zaak moet gelijk geven, zit er wel degelijk iets fout met een minister die als uitvoerende macht een publiek standpunt heeft ingenomen, wat in principe niet mag. Annelies Verlinden komt wel van buiten de politiek, maar is een duidelijk voorbeeld van het Peter Principe, dat zegt dat iedereen in een hiërarchisch systeem doorgroeit tot hij/zij boven zijn/haar competentieniveau zit en dan aan ‘creatieve incompetentie’ gaat doen. Bij haar blijkt het zo te zijn.
De loononderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers hebben finaal niets uitgehaald en de onderhandelaars hebben de hele zaak doorgespeeld naar de regering, die er waarschijnlijk ook niet veel meer aan zal kunnen doen dan de loonopslag van 0,4% boven op de index bevestigen. Doet de regering méér, dan moet ze nog meer geld uitgeven die ze niet heeft en wordt de nu reeds immense staatsschuld nóg groter. Dat in deze tijden werknemers, die het geluk hadden niet (al dan niet tijdelijk) werkloos te worden, meer opslag willen is zeker geen teken van solidariteit met diegenen die hun werk verloren of die wel 70% van hun loon kregen maar geen garantie op wat er later kan gebeuren. Een oplossing zou zijn de loonbarema’s te bespreken volgens sectoren, zoals dat in de meeste landen gebeurd. Maar dit is weer een van die zaken ‘only in Belgium’.
In het Britse ‘The Economist’, zowat het belangrijkste economisch weekblad ter wereld met een oplage van om en bij het miljoen, waarvan de helft in de USA, verscheen deze week een grafiek van de landen met de grootste schuldgraad in verhouding tot hun Bruto Binnenlands Product (bbp). België staat op die lijst op de zesde plaats. De eerste vijf plaatsen worden er ingenomen door koploper Griekenland, gevolgd door Italië, Portugal, Frankrijk en Spanje. Allemaal zgz ‘Club Med’-landen die het niet altijd zo nauw nemen. Dat België daar als eerste niet ‘Club Med’-land staat is een veeg teken, zeker als men weet dat Vlaanderen op zich daar helemaal niet bij hoort, maar wel riskeert erbij te geraken door de impasse in Wallonië.
Met zijn centrale ligging, zijn internationale zeehavens en zijn hardwerkende bevolking hoort Vlaanderen thuis bij de zgz ‘Hanze landen’: Duitsland, Nederland, Oostenrijk en de Scandinavische landen, niet bij de Club Med. Daar dreigt het wel bij te geraken door het blok aan het been dat Wallonië heet, maar dat in dit land wel de pretentie heeft de politieke lakens uit te delen. Straks betalen we niet alleen meer voor Wallonië (± 12 miljard euro per jaar), maar ook voor de hele Club Med.
---
En dan nog dit. In de States heeft men al 500.000 overlijdens t.g.v. het coronavirus. Vreselijk zoveel, maar in verhouding tot het aantal inwoners (30 x meer dan in België, waar we over de 20.000 zitten) hebben wij er hier nog altijd meer, maar dat schijnen onze media nog altijd niet te beseffen. De USA, China, Rusland en India zijn trouwens geen landen vergelijkbaar met het onze, dat zijn continenten.
Er zijn in dit land zowat 25 overheidsbedrijven en instellingen waarbij de federale regering een vinger in de pap heeft. Reeds van bij het aantreden van Paarsgroen+ waren er nogal wat mandaten die al een tijdje vervallen waren en niet onmiddellijk konden worden ingevuld tijdens de regering in lopende zaken en het vervolg ervan. Dat opnieuw invullen gebeurt in dit land volgens het zgz ‘systeem D’Hont’, waarbij de zitjes toegekend worden naargelang het ‘gewicht’ van elke meerderheidspartij. Bij Paarsgroen+ met haar zeven meerderheidspartijen (drie meer dan in de regering Michel) gaat dat een hele klus worden. ‘Hoe meer zielen, hoe minder vreugde’ geldt hier. In tegenstelling tot de uitbreiding van de federale regering met extra ministers, vicepremiers en kabinetsmedewerkers, blijven bij de overheidsbedrijven de postjes beperkt en kan men normaal gesproken alleen die vervangen waarvan het mandaat is afgelopen.
In de praktijk betekent dat voor de regering van Crootje, Brouckie en Quicky dat de vrijgekomen zitjes van N-VA’ers die hun mandaat zagen vervallen, niet zullen volstaan om socialisten en groenen naar hun zin te bedienen en zal de MR, die in de regering Michel oververtegenwoordigd was, niet meer kunnen rekenen op wat men wel eens het Reynder’s effect noemde. Didier had er de pak van weg zijn mannetjes overal te plaatsen, van de gouverneur van de Nationale Bank, Wunsch, tot de voorzitter van de NMBS Fontinoy. Die laatste, een eentalige francofoon, is ondertussen al 70, maar heeft zich opnieuw kandidaat gesteld. De wet werd zelfs speciaal voor hem aangepast om zijn mandaat na zijn 65ste te kunnen blijven uitoefenen.
Kortom, het wordt weer een koehandel à la belge, waaraan de groenen voor het eerst in 17 jaar nog eens mogen deelnemen. Die worden liefst niet meer herinnerd aan de tijd toen ze ‘Anders Gaan LEVen’ als motto hadden*
*Dat doet me altijd denken aan dat mopje over die quiz. Vraagt de quizmaster: ‘Hoe heet de hoofdstad van Groenland?’. .Antwoordt de kandidaat: ‘Agalev’.
Men zou het haast vergeten, maar er zijn ook nog altijd problemen genoeg buiten Corona om het eens over te hebben. Zo werd nog eens herhaald dat Engie/Belgacom niet meer rekent op het openhouden van de Belgische kerncentrales na 2025. Dat verhaal is niets nieuws, maar zal waarschijnlijk vrijdag officieel worden medegedeeld bij de bekendmaking van de jaarresultaten. Het bedrijf zal een waardevermindering aankondigen van een kleine twee miljard euro op haar Belgische kerncentrales Daarmee doet het Engie niets verkeerd. Ze komt alleen zo op dezelfde lijn te zitten van de Belgische federale regering die de volledige kernstop wil tegen 2025.
Daarmee is echter de kous niet af. Een eventuele verlenging blijft wel achter de hand te worden gehouden als een Plan B en dit zou kunnen gebeuren via een subsidiemechanisme dat investeringen in vervangcapaciteit en nieuwe gascentrales aanmoedigt. En dat zal weer veel geld kosten.
Tot daar het voorlopige officiële verhaal, waar onze nieuwe (groene) minister van Energie Tinne Van der Straeten (niet van Heule!) 100% achter zou staan. Waar men haast niets meer over hoort, is dat de gascentrales die eventuele energietekorten na 2025 moeten opvangen, niet alleen ettelijke miljoenen gaan kosten, maar tevens CO2 gaan uitstoten die voorlopig op geen enkele manier zal worden gecompenseerd. Onze laatste twee kerncentrales vervangen door gascentrales op die manier betekent een toename van CO2 die overeen komt met een half miljoen extra auto’s met fossiele verbrandingsmotoren. De groene logica is hier ver te zoeken.
Doel 4 en Tihange 3, de meest recente kerncentrales die o.m. de N-VA wil open houden, zijn momenteel goed voor 20% van onze totale elektriciteitsvraag. Aan de bouw van de allereerste gascentrale moet nog begonnen worden, terwijl deze centrales tientallen jaren moeten kunnen draaien om rendabel te zijn. ‘Wird schon schief gehen’, zeggen ze in Duitsland.
Kortom, het wordt nog wat voor wat onze energievoorziening betreft. Ikzelf heb me al voorgenomen mijn open haard, die ik al tien jaar niet meer heb gebruikt (als men alleen woont is dat niet praktisch), terug in te schakelen. Hout is er genoeg in Kasterlee. Ik heb er vroeger nooit moeten kopen (wél de zagen). Samen met de plannen om het nachttarief af te schaffen zie ik geen andere oplossing om de verwarmingskosten onder controle te houden en ik zal daarbij wel niet de enige zijn. Alleen in Vlaanderen zijn er nog zo’n 38.000 gezinnen die op e.o.a. manier elektrisch verwarmen.
Het Luikse gerecht is op het spoor gekomen van een zoveelste financieel schandaal. Alhoewel het onderzoek in handen is van onderzoeksrechter Frenay, dezelfde die onlangs Stéphane Moreau (de spilfiguur van de schandalen rond Publifin en Nethys) en François Fornieri (de zgz ‘Waalse Marc Coucke’) liet aanhouden, gaat het nu om een zaak die daar helemaal niets mee te maken heeft, maar wel weer om enorme bedragen. Men spreekt van zelfs honderden miljoenen euro.
Dat geld – een bedrag van meer dan 400 miljoen is al gevallen – kwam reeds in 1999 in Luxemburg bij de bank Degroof (zowat de nummer vijf in België na de fusie met Petercam) terecht vanuit Zwitserland en werd daar ondergebracht in een investeringsvennootschap. Het behoorde toe aan de Luikse familie Jossart die toen al een kleine eeuw samenwerkte met wapenfabrikant FN Herstal. Gustave Jossart werd door de Belgische regering in ballingschap tijdens WO I in het Franse Le Havre zelfs ingeschakeld om in Frankrijk een wapenfabriek op te starten en kreeg na die oorlog de opdracht FN Herstal weer op te starten, nadat die fabriek door de Duitse bezetter was leeggeroofd. Bij zijn dood werd Gustave Jossart opgevolgd door een zoon met dezelfde voornaam. Die laatste bleef er directeur tot 1978 toen hij verder ging als zelfstandig wapenhandelaar in het Midden-Oosten. De Jossarts waren nooit aandeelhouder bij FN, dat – nota bene - eigendom is van het Waalse gewest, maar werden wel tot op het hoogste niveau betrokken bij het sluiten van grote wapencontracten. Toen Gustave Jossart Jr stierf in 2015 kwam pas aan het licht wat voor enorm vermogen hij had achter gelaten. Zelfs zijn eigen kinderen zouden er weinig of niets van geweten hebben.
De kans is groot dat de honderden miljoenen bij Degroof-Petercam, zoals de fusiebank nu heet, met de wapencontracten te maken hebben gehad. De bank wordt niets ernstig ten laste gelegd, want zij heeft zelf de antiwitwascel erover ingelicht. Maar Luik zit daarmee meer dan waarschijnlijk aan zijn zoveelste schandaal, waar de Waalse politiek weer wel eens mee te maken zou kunnen hebben. Het lijkt er hoe langer hoe meer op dat ‘la Gauche Caviar’ en enkele duistere elementen binnen het grootkapitaal het in Wallonië goed met elkaar kunnen vinden en doet wat denken aan de schandalen die er enkele jaren geleden waren in Charleroi. Toen deed er daar het mopje de ronde over Diogenes die Charleroi bezocht. Het zou de dag van vandaag niet misstaan in Luik. Ik wil de lezers de aan de Luikse toestanden aangepaste mop niet onthouden.
---
Diogenes was een filosoof uit de Griekse oudheid, die met een olielamp door de hoofdstad Athene liep om naar oprechte mensen te zoeken.
Op zekere dag besloot hij dat ook eens in Luik te proberen. Op een gegeven ogenblik vindt een voorbijganger Diogenes uitgeput op een bank in het centrum van de stad. ‘En’, vraagt de man, ‘hebt ge een oprechte mens gevonden?’. ‘Zwijg stil’, zegt Diogenes, ‘ik ben al blij dat ik mijn lamp nog heb’.
I.v.m. de geplande relance in het post-corona tijdperk en het verkrijgen van het geld van het Europese Herstelfonds, waarover al e.e.a. te doen was, is het de bedoeling van de Vlaams gewestregering om de activiteitsgraad in Vlaanderen boven de 80% te brengen. Om dat te kunnen verwezenlijken moet echter de federale regering meewerken, zeker voor wat de langdurig zieken betreft. Het is nl weer eens geen toeval dat het aantal langdurig zieken en invaliden in Wallonië een aardig stuk hoger ligt dan in Vlaanderen, vandaar.
Volgens de jongste Eurostat-cijfers van 2019 gaat het in België om liefst bijna een half miljoen mensen die langdurig ziek of invalide zijn. Dat zijn er 200.000 meer dan tien jaar geleden en dat betekent 6,4% van de bevolkingsgroep tussen 20 en 65 jaar. Ter vergelijking: het Europees gemiddelde is maar 4,3%. In 12 van de 27 EU-landen was er die laatste tien jaar zelfs helemaal geen stijging en in Duitsland en Italië zitten ze voor dezelfde periode aan respectievelijk 3,3 en 2,6%.
Volgens een rapport van Jan Denijs, de arbeidsmarktdeskundige van de uitzendgroep Randstad, is België het enige EU-land met een lager dan gemiddelde arbeidsgraad én een hogere dan gemiddelde ziekte en invaliditeit. Dat dat laatste bijna uitsluitend op rekening van Wallonië komt, zegt Denijs er niet bij en komen we, naar slechte gewoonte, ook niet van Europa te weten dat alleen maar Belgische cijfers geeft en geen regionale, maar is een logisch resultaat als men er de Eurostat-cijfers naast legt. Het zou pas een verrassing zijn als het eens andersom zou geweest zijn.
In mijn blog van 12 dezer had ik het er nog over dat in Italië Silvio Berlusconi de laatste premier was die daar democratisch verkozen werd. Sindsdien zijn er al zes andere geweest, allemaal zgz ‘technocraten’, ‘Super Mario’ inbegrepen. De in Italië populaire cabaretière Luciana Litizzetto zei het zo: ‘Wij hebben in Italië geen parlementaire democratie, maar een verwarmingsketel. Eens in de zoveel tijd bellen we een technicus’...
---
Nu is die Mario Draghi misschien wel de enige ‘technicus’ die de verwarmingsketel daar nog kan repareren. In feite draait bij onze Transalpijnen alles om de miljarden die het land kan krijgen van het Europees Herstelfonds. Die leningen en subsidies bedragen in totaal meer dan 200 miljard euro. Vóór hij die krijgt zal Draghi echter moeten afkomen met een plan waaruit zal moeten blijken dat dat geld op een intelligente manier zal besteed worden. Met zijn ervaring bij de Europese Centrale Bank (ECB) is hij een van de weinige Italianen die daartoe in staat wordt geacht. Vroeger was dat geen probleem. Het land devalueerde zijn Lire en klaar was kees. Wij hebben negen jaar in Italië gewoond, van 1963 tot 1972. Toen we daar aankwamen, kregen we 8 Bfr voor 100 Lire. Toen we er vertrokken nog maar 4 en had de Lire dus op negen jaar tijd de helft van zijn waarde verloren. Daardoor werd de Italiaanse export echter wel goedkoper en kon het land blijven concurreren. Sinds het Verdrag van Maastricht kan dat niet meer.
Aan ‘Super Mario’ dus de taak om daarvoor een oplossing te vinden. Zijn slogan bij de ECB ‘I’ll do whatever it takes’ zou ook in eigen land wel eens van pas kunnen komen.
In Spanje zijn er al een paar dagen in verschillende steden serieuze rellen uitgebroken nadat een rapper daar acht maanden cel gekregen heeft omdat hij de politie en het koningshuis zou beledigd hebben. Na wat er daar al met Catalaanse politici al is gebeurd, die tot 13 jaarcelstraf kregen omdat ze een vreedzame verkiezing voor onafhankelijkheid hadden georganiseerd, kijkt men er niet meer van op. De Inquisitie lijkt in Spanje te zijn teruggekeerd van nooit weggeweest.
Dat doet natuurlijk niets af van het feit dat ook de huidige betogingen te maken krijgen met een aanhangsel van een losgeslagen schorremorrie dat van de gelegenheid misbruik maakt om vernielingen aan te richten en te plunderen. De linkse Spaanse minderheidsregering had zich dat echter kunnen besparen door de vrije meningsuiting en het recht op verkiezingen niet te bestraffen op de manier waarop ze dat heeft gedaan.
In de marge van bovenstaande wil ik nog maar eens wijzen op de lakse houding ter zake van Europa. Vorige week tweette ‘onze’ Didier Reynders nog dat hij het Hongarije van Orbán in ’t oog houdt. De schijnheiligaard zou zich beter met Spanje bezig houden.
Bij ’t Pallieterke, dat duchtig aan het vernieuwen is, hebben ze sinds enkele weken een nieuwe columnist, een zekere Alain Grootaers. Ik kende hem niet, maar velen zullen zich hem herinneren van het Tv-programma ‘Slimste mens ter wereld’, waarvan hij de allereerste winnaar blijkt te zijn geweest. De man woont momenteel met zijn echtgenote op een ‘finca’ (boerderijtje) in Andalusië en reageert van daaruit met de nodige verbazing en ironie op ons politieke wereldje.
Voor mij had hij al in zijn tweede column gescoord toen hij daarin Wouter Beke ‘Markske’ noemde, zoals die figuur uit de Kampioenen. Zo noem ik die nl ook en dat al sinds enkele jaren. Lang vóór hij de kans kreeg zichzelf tot Vlaams minister te benoemen, wat hem bij Kaaiman de titel ‘Zelfbediening W. Beke’ opleverde. Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat de man al enkele pijnlijk blunders op zijn actief heeft, eerst tijdens de eerste Covid19-golf bij de Woonzorgcentra en recenter bij de contact-tracing, zoals uitlekte op de Pano-reportage van vorige week, terwijl er ook een reukje blijkt te zijn aan de door hem gegunde overheidscontracten met de callcenters.
Alain Grootaers noemt Beke ook ‘Wouterke van de Kampioenen’ , een variant dus op ‘Markske’ . Aan zijn geklungel zal dat niet veel verschil uitmaken.
---
En dan is er in onze regionale politiek ook nog een zekere François De Smet. Ondanks wat zijn naam laat vermoeden, is de man een volbloed francofoon, voorzitter van Défi, het vroegere FDF, opvolger van Vlaminghater Maingain en al niet veel beter. Als het van die man afhangt, zou Brussel morgen, bij een volgende staatshervorming, uitgebreid moeten worden. Vanuit zijn francofoon superioriteitsgevoel denkt hij daarmee de inwoners van de Rand een dienst te bewijzen. Te gek voor woorden, als men weet dat het huidige Brusselse gewest er nu al niet in slaagt de eindjes aan elkaar te knopen. Persoonlijk vind ik dat er met Brussel alleen nog kan gepraat worden, als men er daar eerst eindelijk eens in zal slagen van het gewest één stad te maken, met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één politiezone. zoals in alle andere wereldsteden. New-York, met zijn 11 miljoen inwoners kan dat, maar in Brussel zou dat niet lukken. En dat men van de 19 baronieën districten maakt, zoals dat bv ook in Antwerpen is gebeurd. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat de gemeenten in de Rand rond Brussel staan te springen om aan te sluiten bij de Brusselse multicul van 186 nationaliteiten, waarvan een groot deel op kosten van de stad leeft.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, had men die partij van De Smet i.pl.v. Défi (wat ‘uitdaging’ betekent), beter Méfi genoemd (‘wantrouwen’).
Ik kom even terug op de benaming ‘Forza Flandria’. Dat was, zo’n dertig jaar geleden, een idee van journalist Lode Claes, die het in zijn oude dag had opgepikt bij het conservatieve maandblad Nucleus. Claes was een overtuigd Vlaamsnationalist, die nog voor de Volksunie in de Senaat had gezeten en zelfs, eerst apart met een eigen partij (‘De Vlaamse Volkspartij – VVP) en later samen met Karel Dillen, de stichter van het Vlaams Blok, aan verkiezingen had deelgenomen, maar bovendien een tijdje directeur werd bij Trends, toen nog een rechtseconomisch blad. De naam ‘Forza Flandria’ had Claes gekopieerd van de ‘Forza Italia’ van Silvio Berlusconi, maar dan in de vorm van een driehoeksverhouding, waarbij hij op sociaaleconomisch vlak de vrije markt verdedigde (liberaal), op filosofisch vlak de Westerse waarden (conservatief) en op communautair vlak het Vlaams belang (toen nog niet bedoeld als partij). Het is in die zin dat ook De Wever kiezers van de traditionele partijen wil binnenhalen. Hij aast op de conservatieve kiezers bij CD&V en de liberale kiezers bij Open VLD die willen samengaan met wat hij de ‘gematigde Vlaamsnationalisten’ noemt.
Taalkundig slaat ‘Forza Flandria’ trouwens nergens op, want in het Italiaans wordt Vlaanderen ‘Fiandra’ of het meervoud ‘Le Fiandre’ (‘De Vlaanders’) en in het Spaans ‘Flandes’. Het doet meer denken aan de Flandria plezierboten op de Schelde. Dat het idee nu werd overgenomen door de burgemeester van de stad aan de Schelde duidt eerder op een gebrek aan originaliteit.
‘Forza Flandria’ had tenslotte weinig te maken met het ‘Vlaanderen In Actie’ (VIA), dat werd opgestart door Kris Peeters als Vlaams minister en later als Vlaams minister-president en dat eerder een soort bezigheidstherapie bleef die onze regio niet veel heeft opgebracht. Onder Bourgeois werd het stilletjes begraven.
