Het is bijna niet te geloven. Nu de Corona besmettingen hand over hand toenemen, gaat die nationale ‘(on)veiligheidsraad’ de regels versoepelen. Alsof dat nog niet hilarisch genoeg is, komt Sophie Wilmès ’s anderendaags al in het parlement waarschuwen dat de regels weer verstrengd zullen worden als de situatie blijft verslechteren, iets wat dagelijks in alle nieuwberichten wordt herhaald. Sophie’s kazakdraaien is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat de rectoren van de universiteiten van Leuven, Hasselt en Antwerpen – die laatste zelfs via een persoonlijke mail - hun studenten hebben verwittigd de laatste besluiten van die raad niét te volgen en zich te houden aan die er voorheen waren. Met het nieuwe academische jaar begonnen, blijkt dat nu vooral jongeren worden besmet en wil men o.a. vermijden dat straks hun ouders en grootouders er het slachtoffer van gaan worden.
Absurdistan komt ook steeds dichterbij en de uitspraak van The Economist dat niemand dit land nog zou uitvinden, mocht het niet bestaan, evenzeer. Voeg daarbij nog het feit dat men er hier het laatste decennium niet meer in geslaagd is na verkiezingen binnen het jaar een nieuwe federale regering te vormen en men kan zich terecht afvragen waarom dit land überhaupt nog bestaat.
‘Een volk moet bestuurd worden zoals de kiezers het gevraagd hebben’, is een recente uitspraak in De Morgen van prof. Marc Uyttedaele, grondwetspecialist en – nota bene – echtgenoot van rode ‘pasionaria’ Laurette Onkelinkx. Uyttendaele, die zo’n beetje als dé advocaat van de PS kan beschouwd worden, zei tevens dat men ook daar stilaan beseft dat ‘de Belgische magie’ is uitgewerkt. Dat was de reden waarom de PS tenslotte toch met de N-VA aan tafel wou gaan zitten. Dat daar een einde aan kwam, was een ‘lachaertje’ dat Vlaanderen nog zuur zou kunnen opbreken..
*Ik gebruikte deze titel al een eerste keer op 18 april van dit jaar
Onze twee preformateurs/amateurs hebben gisteren dan toch hun ontslag aanvaard gekregen door de koning en zijn vervangen door twee formateurs/routiniers. Daarmee is voorlopig alles gezegd, want voor de rest is er helemaal niets beslist. Niet wie premier wordt, niet wat voor programma deze nieuwe federale club zal hebben en zeker niet wie wat straks zal mogen betalen.
Om ten lange laatste toch tot een akkoord te kunnen komen, heeft elke partij nog eens gesteld wat voor haar belangrijk is en zouden de andere partijen dat maar moeten aanvaarden. Wie gelooft zoiets?
En wat is er gebeurd met Georges-Louis? Is die nu weer wél braaf geworden en akkoord met de overeenkomsten waarmee hij eerst wel en daarna niét akkoord was? Mijn idee is dat Bouchez nog niet is uitgeteld en dat hij op het geschikte moment deze formatie zal doen schipbreuk lijden, zodat zijn doel, het in stand houden van de regering Wilmès met haar zeven blauwe dwergen, voorlopig nog wel even stand zal houden.
Het kan er bij mij niet in dat een coalitie, die al vechtend over de straat rolde vóór er ook maar iets was beslist, straks braafjes gaat samenwerken. De regering Michel werd ook een kibbelkabinet, maar kon wel sereen starten. Dat zit er bij deze club niet naar uit. Het zou wel eens veel erger kunnen worden dan een kibbelkabinet.
Het gebeurt niet gemakkelijk dat een politiek voorbeeld uit Italië komt, maar daar heeft men een referendum gehouden om meer dan een derde van de parlementszetels af te schaffen. Meer dan 70% stemde voor, wat betekent dat er daar inderdaad een grote politieke schoonmaak aankomt. Het initiatief kwam van de anarchistische Vijfsterrenbeweging (als het goed is zeggen we het ook), die daar mee in de federale regering zit..
Het is een stap vooruit, zeker als dat bij referendum kan gebeuren en de kiezers er zich over kunnen uitspreken. Toch is het niet voldoende. Zoals een dergelijk initiatief bij ons (de afslanking van de Senaat) getoond heeft, volstaat het niet om alleen zetels af te schaffen. De totale logistieke kosten van onderhoud, verwarming en verluchting, logistiek personeel en zo blijven ongeveer wat ze zijn. Om echt te besparen, moet men die entiteiten compleet afschaffen en de gebouwen verkopen of verhuren. Zoiets gaat natuurlijk niet bij een algemeen federaal of regionaal parlement, maar zou bij ons wél kunnen voor die Senaat en eveneens voor de provincieraden en nog tal van tussenniveaus, die niet alleen geld blijven kosten, maar het politieke leven alleen maar ingewikkelder (en duurder) maken.
Als ze dat in Italië kunnen, moet dat hier ook gaan.
---
Wat de Paarsgroene regeringsformatie betreft wordt gekke Bouchez de winnaar. Ofwel zal men hem verregaande toegevingen moeten doen (Wilmès plus twee ministers aanhouden bv), ofwel mislukken de besprekingen en houdt hij zijn première en zijn zeven ministers in lopende zaken.
Van een spannende dag gesproken, gisteren was er zo een. Nadat de Vivaldi groep van zeven eergisteren zonder akkoord uiteen was gegaan, kwam ze gisteren weer samen, maar hadden de verschillende partijen aparte gesprekken met de pre-formateurs die normaal dezelfde dag nog verslag moesten uitbrengen bij de koning. Bij deze gesprekken was ook première Sophie Wilmès aanwezig, omdat de meeste onderhandelaars gewoon niet meer verder konden met MR-voorzitter Bouchez. Ons ‘Mateke’ dreigde er zelfs mee dat zijn partij, de SP.a, niet meer met de MR aan tafel wilde zitten, terwijl Lachaert Paarsgroen en niet Paarsgeel op de sporen wil zetten, juist omdat hij de MR niét wou laten vallen. ‘L’Union fait la farce’.
Er zat dan niets anders op dan dat bij het bezoek aan de koning de pre-formateurs hun ontslag aanboden, maar dat werd geweigerd! Ze moeten dus maar verder aanmodderen mét die Bouchez die zowel de politiek als de media voor de gek blijft houden en maar één doel heeft: de onderhandelingen te doen mislukken zodat zijn Wilmès première kan blijven - desnoods in lopende zaken - met een kabinet half gevuld met middelmatige francofone liberalen. En zeggen dat er al een maand geleden een regering had kunnen zijn, had de Open-VLD toen de MR gelost...
En dan nog dit:
Op mijn blog van 20 dezer (‘De VRT-specialist’) vraagt trouwe lezeres Gina zich af of haar reactie van die dag gewist werd. Als dat gebeurd zou zijn, dan zeker niet door mij. In de meer dan 15 jaar dat ik deze blog bijna dagelijks schrijf (dit wordt nummer 4.421) heb ik nooit één letter gewist. Alhoewel men in dit digitale tijdperk van niets nog moet verschieten, neem ik aan dat een buitenstaander dit zomaar niet kan doen of het zou via SeniorenNet zelf moeten gebeurd zijn. Vraag is maar of en hoe men daar achter kan komen, maar het zou een triestig precedent zijn.
Om op 1 oktober de eed af te kunnen leggen, moest de Vivaldi coalitie (+CD&V) dit weekeinde de laatste knopen doorhakken. Die zouden gaan over wie deze regering zou gaan leiden, wat voor programma ze zou hebben en waar ze het geld zal halen om e.e.a. te verwezenlijken.
Volgens de laatste berichten zijn de onderhandelingen echter opgeschort en zou dit weer eens iets te maken hebben met die halve gare Bouchez. Een verrassing is dat niet want de man ligt al de hele tijd dwars, gewoon omdat hij erop speculeert dat, als het mislukt, zijn Sophie met haar ersatzregering vol tweederangs liberalen kan aanblijven in lopende zaken, misschien wel tot 2024, mochten verkiezingen geen soelaas bieden.
Ondertussen blijkt uit verschillende reacties dat De Crem inderdaad niet de enige Vlaamse CD&V-burgemeester is die zijn bezwaren heeft om dat linkse francofone front te steunen. CD&V kan dan wel overbodig zijn voor een Vivaldi meerderheid, als ze niet meedeed zou ze de Vlaamse oppositie een stuk sterker maken en een ramp kunnen worden voor de Open VLD, wiens voorzitter niet alleen zijn principes heeft verloochend, maar die straks een links Waals programma zal moeten slikken, net zoals destijds Verhofstadt. Dat zijn partij misschien als compensatie de premierpost zou krijgen, zal maar een doekje voor het bloeden zijn. Tenslotte zouden we ondanks alles beter af zijn met een Magnette, die bereid was met de N-VA in zee te gaan, dan met de zoveelste leliaard (rijmt met Lachaert – de man heeft zelfs zijn naam niet mee). Als het uitstel o.w.v. Bouchez afstel zou worden, dan komt dit trouwens ook op rekening van Lachaert die Paarsgeel geboycot heeft omdat hij van die pagliaccio van een Bouchez (die is half Italiaan) geen afscheid wou nemen.
Vandaag worden de preformateurs verondersteld met de uitslag naar de koning te gaan en zit het er dus dik in dat er niet veel van in huis zal komen. Mocht Flup de twee ‘bevorderen’ van pre- tot co-formateurs, zal dat aan de impasse niet veel veranderen.
Ik kom nog even terug op de affaire van de BV’s die zich letterlijk hadden ‘blootgesteld’ aan iemand die zich meldde onder een valse naam. Dat fenomeen is niet nieuw en wordt ‘catfishing’ genoemd. Dat leerde ik uit de uitleg die daarover op de VRT werd uitgezonden door hun ‘specialist’ ter zake Tim Verheyden.
Die Verheyden is inderdaad een specialist ter zake in deze materie. Hij heeft nl zelf aan catfishing gedaan. Hij was het die eveneens onder een schuilnaam infiltreerde in de niet-publieke praatgroepen van Schild & Vrienden en e.e.a. daarover uitbracht in een Pano-reportage.
Als men bij de VRT het inderdaad schandalig vindt dat men zo’n praktijken toepast, dan zou men daar best eerst in eigen boezem kijken en de medewerker in kwestie op zijn minst daarvoor op het matje roepen. Schunnigheden van BV’s opvragen en delen mag blijkbaar niet, min of meer racistische moppen van Vlaamsnationalisten aan de kaak stellen mag dan weer wél. Ook bij de VRT wettigt het doel blijkbaar de middelen. En dat alles, nota bene, door een officiële zender die kan blijven bestaan dank zij het geld van de belastingbetaler, ook dat van de Vlaamsnationale belastingbetaler.
Wie in deze zaak ook een modderfiguur slaat, is Benjamin Dalle, Vlaams CD&V-minister voor o.a. Jeugd, die het allemaal niet zo erg vond. ’Dat kon iedereen overkomen’, was zijn uitleg; ‘Wij leven nu eenmaal in een digitale wereld en het is normaal dat ons seksleven daarvan deel uitmaakt’. Woorden, nota bene, van iemand die een partij vertegenwoordigt die zich o.a. ‘christelijk’ noemt. Onze Vlaamse jeugd verdient beter.
In de aanloop naar de vorming van de Paarsgroene federale regering (plus, misschien CD&V) blijven de Groenen opvallend stil. Het mag dan wel zijn dat de klimaatnormen zullen worden aangepast, hoe dat juist zal verlopen is een ander paar mouwen.
Om te beginnen is het al bijna zo goed als zeker dat tenminste twee kernreactoren (de twee jongste) tegen 2025 nog niet zullen worden stilgelegd, zolang er geen zekerheid van bevoorrading en kostprijs van de energie zal zijn. Als men immers die centrales echt zou willen sluiten, dan zou er nu al e.e.a. moeten beslist zijn over bv de bouw van gascentrales en dat is niet het geval. Die zullen ook veel geld kosten en daarenboven, voorlopig, niet met subsidies mogen gebouwd worden. Men kan moeilijk eerst de bouw van nieuwe biomassacentrales weigeren om daarna miljarden euro’s te gaan uitgeven voor gascentrales. Daarenboven hebben ze voor de bouw mét subsidies er voor, ook de toestemming nodig van Europa en die is er nog steeds niet.
Een tweede heikel punt is de overschakeling van het wagenpark van brandstofmotoren naar elektrische en viseert men in de eerste plaats weer eens de bedrijfswagens, waarvan er in België zo’n half miljoen rijden. Groen heeft zich daarop al eens de tanden stuk gebeten bij de verkiezingen van vorig jaar. Zelfs al zou er toch iets van komen, zal men moeten zorgen voor een serieuze verhoging van de stroomproductie, iets dat rapper gezegd is dan gedaan. Daarenboven is de kans groot dat de nettarieven voor elektriciteit vanaf 2022 serieus zullen stijgen, waarbij o.m. het nachttarief zal worden afgeschaft.
Kortom, er zal nog een aardig woordje moeten gesproken worden om het financieel plaatsje rond te krijgen en dat zonder te praten over wat de Coronacrisis zal gekost hebben.
Pieter De Crem lijkt het licht gezien te hebben en waarschuwt zijn eigen CD&V-partij geen Paarsgroene federale regering te steunen. Een regering waarin de christelijke partij trouwens niet eens nodig is. Daarenboven blijkt hij, als burgemeester van Aalter, ook ontdekt te hebben dat een meerderheid van Vlaamse burgemeesters niet achter het initiatief van Coens staat, zoals ik al vermeldde in mijn blog van dinsdag ll (‘Waar is de achterban?’)
De Crem heeft overschot van gelijk, maar dat hij er pas nu mee af komt, heeft zijn redenen. De man die na Marrakech vertelde uit de federale politiek te zullen stappen, maar daarop terugkwam toen hij weer federaal minister mocht worden, blijkt ondertussen gesnapt te hebben dat hij er in die Paarsgroene regering weer niet meer bij zal zijn, want te veel partijen en hij iets té rechts. Hij zit momenteel zelfs niet meer in de Kamer.
Dat alles neemt niet weg dat De Crem gelijk heeft en dat zijn partij, als ze Paarsgroen zou steunen, daar straks in Vlaanderen een zware prijs voor zal betalen. Hijzelf zal zich in Aalter, waar het ambt van burgemeester haast een familietraditie is – het gemeentehuis noemt men daar het ‘Cremlin’ - wel redden als hij voet bij stek houdt, heel wat andere CD&V-burgervaders zullen het straks mogen vergeten als watje Coens zich zou laten rollen. Misschien tijd om eens een scheurpartij op te richten die straks met de Vlaamsnationalisten wél zal willen samenwerken...
Eergisteren was het in Nederland Prinsjesdag, de dag waarop de Nederlandse Koning zijn jaarlijkse troonrede houdt. Een troonrede die in feite niets met zijn troon te maken heeft, maar gewoon het programma is van de aan de macht zijnde politieke coalitie met de plannen voor het komende jaar. In de UK gebeurt hetzelfde
Wat er dit jaar speciaal was aan die troonrede was, dat die voor één keer eens niets te maken had met de spreekwoordelijke Hollandse zuinigheid, maar integendeel een aansporing werd om het geld te laten rollen. Vorig jaar had het land nog een begrotingsoverschot van 14 miljard euro en een werkloosheidsgraad van 3,4%. Geen vergelijking mogelijk met het land van Flup de Laatste.
Nederland heeft echter ook zijn deel gehad in de Coronacrisis. De economie kromp er met 5% , al hoopt men ze het volgende jaar weer met 3,5% op te kunnen krikken. Om e.e.a. te bereiken mag het Nederlandse begrotingstekort dit jaar oplopen tot 7,6% en het jaar daarop nog met 5%. Dat terwijl men zich niets meer aantrekt van de Europese 3%-norm. Het kan verkeren.
Het zijn cijfers waarvan men in buurland België alleen maar kan dromen. Erger nog: hier weet men momenteel niet eens wat het ons wél zal kosten. Misschien komen we er iets meer van te weten mochten we straks een nieuwe federale regering krijgen, maar het is nu reeds bekend dat de kans dat de Belgische cijfers zelfs nog maar in de nabijheid van de Nederlandse zullen komen, onbestaande is. Met dank aan twintig jaar wanbeleid dat begon met Verhofstadts ‘actieve welvaartstaat’. ‘Creatieve incompetentie’, een hoofdstuk uit het Peter Principe, zou hier meer op zijn plaats zijn geweest.
Bij zijn verkiezing tot voorzitter van Open VLD werd gezegd dat Egbert Lachaert het gehaald had omdat hij de donkerblauwe achterban van zijn partij achter zich had. Die achterban zou voor hem – en niet voor Bart Tommelein - gestemd hebben omdat Lachaert als fractieleider in het parlement gekant was tegen een Paarsgroene coalitie. Eens voorzitter werd hij zowaar door de koning benoemd tot mede preformateur om uitgerekend een Paarsgroene federale regering in de steigers te zetten, dus het tegenovergestelde van wat hij als fractieleider voorop had gesteld. Nu is hij bij de Vlaamse liberalen niet de eerste die zijn principes verloochent en zijn ze daar al e.e.a. gewend, denk maar aan Verhofstadt. Wat wél opmerkelijk is, is dat men sindsdien van die blauwe achterban niets meer gehoord heeft. Blijft die dat allemaal slikken of wordt er in de partij geen rekening meer mee gehouden?
Hetzelfde geldt trouwens voor CD&V, waar men een achterban heeft die in Vlaanderen vooral op gemeentelijk vlak nog iets betekent. Is die achterban nu ineens monddood gemaakt? Vindt die het allemaal goed dat haar partij straks zo’n beetje als schaamlapje moet dienen om een uitgesproken linkse en francofone coalitie aan de macht te brengen waar zelfs de Waalse zusterpartij niet aan meedoet en die in Vlaanderen verkocht te krijgen? En dat zonder meerderheid in datzelfde Vlaanderen waar ze – zoals gezegd - op gemeentelijk vlak (voorlopig?.) nog meetelt.
Als dit Paarsgroene initiatief er komt, heb ik zo het idee dat de achterban van zowel Open VLD als CD&V - de volgende verkiezing, welke ook – wel eens anders zou kunnen reageren.
Zou de SP.a – of is het al ‘Vooruit’? – nog wel een achterban hebben? Over ‘werkende klasse’ spreekt ons mateke niet meer. Die zijn ze al enige tijd kwijt geraakt aan VB en PvdA en nu spreekt men alleen nog van ‘de mensen’, een benaming die CD&V’er Leterme vroeger al te pas en te onpas gebruikte. Of de naamsverandering, van ‘partij’ naar ‘beweging’, veel zal uithalen is al even twijfelachtig. De vroegere politieke naamsveranderingen CVP/CD&V en PSC/CdH hebben de achteruitgang evenmin kunnen tegenhouden en zelfs Agalev/Groen was geen voltreffer. De eerste verkiezing na de naamsverandering viel de groene partij van de Vlaamsvijandige secretaris Jos Geysels zelfs uit het parlement. De berooide partij – of is het al een beweging? - van de Vlaamse socialisten kijkt nu tegen de 10% grens aan en is al blij dat ze op het hoofdkwartier van de PS een verdieping geleend krijgt, waardoor ze letterlijk ondergeschikt wordt aan het PS-programma.
Als er deze maand toch nog een paarsgroene federale regering zou komen (aangevuld met CD&V), dan zit de Vlaamse deelregering met een groot probleem. De N-VA blijft daarin wel de toonaangevende partij, maar de twee coalitiepartners, CD&V en Open VLD, zitten dan zowel in de federale als in de regionale regering. Dat zoiets tot wrijvingen, misschien wel tot botsingen zal leiden, lijdt geen twijfel. Er zijn nl situaties waarin beide niveaus bijna verplicht zijn samen te werken en dat zou straks wel eens tot conflicten kunnen leiden. Vlaams minister-president Jambon mag zijn partners dan wel al opgeroepen hebben zich aan het Vlaams regeerakkoord te houden dat ze mede hebben ondertekend, voor wat Open VLD betreft is het helemaal niet zeker dat die zich daaraan gaat houden. Denk nog maar aan Bartje Somers. Als dat niet zou gebeuren, dreigt een deel van het Vlaamse regeerakkoord onuitvoerbaar te worden.
CD&V en Open VLD vervangen door het Vlaams Belang zou een optie zijn, maar dan hebben de Vlaamsnationalisten in het Vlaams parlement (nog) geen meerderheid. Het zou echter wel een situatie creëren die vrij explosief zou kunnen worden en waarvoor ook de traditionele partijen niet staan te trappelen. Het zou hen een voorsmaakje kunnen geven met wat er hen na de volgende regionale verkiezingen zou kunnen te wachten staan: de race naar de kiesdrempel.
Kortom, dit land is een particratie, geen democratie en zolang die situatie aanhoudt, zal het hier nooit fatsoenlijk werken.
Eind vorige week was er ook eens een verrassend positief nieuwtje: volgens onze Nationale Bank (NBB) was het bruto binnenlands product (bbp) in het derde kwartaal van 2020 met 8% gestegen. En dat was nog niet alles. Er werd bij verteld dat het jobverlies door de Coronacrisis minder erg was dan eerst voorspeld. Dat laatste kan ook te maken hebben met het feit dat er vóór het uitbreken van de Coronacrisis enkele tienduizenden vacatures waren die niet ingevuld geraakten. Sommigen zijn dat nog, maar nu zouden er wel meer kandidaten kunnen zijn.
E.e.a. moet natuurlijk wel gerelativeerd worden doordat de overheden nogal gul zijn omgesprongen met tegemoetkomingen en ondersteuningen, geld dat ooit ergens moet worden terugbetaald. Mochten we straks toch met een nieuwe federale regering komen te zitten, is het onwaarschijnlijk dat dat de eerste zorg zal zijn. Verschillende partijen hebben hun kiezers dingen beloofd die in de huidige situatie niet te verwezenlijken zijn en waarvoor er hoegenaamd geen geld ter beschikking is. Om dat te pareren, stelt men nu al dat er de eerste jaren niet bespaard kán worden. Zie je het al aankomen? Dus, niet meteen besparen, maar wel op langere termijn. Op tien jaar bv, tegen 2030, De politiekers die speculeren op een termijn van tien jaar, houden de mensen voor de gek. In een democratisch systeem zijn er zo minstens om de 4/5 jaar verkiezingen – bij ons in 2024 en 2029 - en elke volgende federale regering, zeker als die anders zou zijn samengesteld, kan alle eerdere speculaties weer teniet doen. Men maakt een planning over tien jaar enkel en alleen omdat men weet zeker de eerste jaren de financiële situatie niet onder controle te zullen hebben.
Door de Corona besmetting van Lachaert is de hele politieke circusvertoning met één week uitgesteld. Dan zou de Open VLD-voorzitter uit quarantaine komen en zouden de zeven voorzitters van Paarsgroen plus CD&V op vrijdag 18 dezer beslissen wie formateur zal worden en dus ook waarschijnlijk de nieuwe eerste minister van een land dat men nooit meer zou uitvinden, mocht het niet bestaan. Die zou dan binnen de drie dagen bij de koning zijn regering en haar programma al moeten bekend maken.
Of het zo ver zal komen is niet eens zeker. Lachaert en zijn mateke zijn preformateur kunnen worden omdat ze voor de post van premier niet in aanmerking kwamen. In een normale democratie zou de voorzitter van de grootste partij van de coalitie premier worden, in dat geval Magnette van de PS. Raar genoeg krijgt die niet meteen tegenwind van de brave traditionele Vlaamse voorzitters, maar van Waals ‘ministermaker’ Bouchez, die vindt dat zijn Sophie maar moet aanblijven. De Vlaamse voorzitters zouden trouwens meer redenen hebben om de post op te eisen. Als de nieuwe premier immers een francofoon wordt, die het daarna 4 jaar zou uithouden, dan zal dit land met zijn Vlaamse meerderheid 14 jaar na elkaar door een Franstalige bestuurd zijn.
Er bestaat een kansje dat CD&V de post zou aangeboden krijgen, kwestie van die partij aan boord te houden, waarbij die dan wel maar één minister zou krijgen. Aan Vlaamse kant moeten nl 7 ministerposten verdeeld worden onder 4 partijen. Het zal drummen worden. Een laatste alternatief zou Crootje kunnen worden, maar dan moet ook de bij uitstek Vlaamse postjespakkerpartij het met één minister minder doen. Erg, hé?
Tenslotte komt er donderdag een interpellatie vanwege VB-fractieleidster Barbara Pas, waarna het VB waarschijnlijk een motie van wantrouwen zal indienen. Als alleen de N-VA die zal steunen, wat waarschijnlijk zal zijn, krijgen we een voorsmaakje van wat het zal worden mocht Paarsgroen plus CD&V echt aan de macht komen, zonder meerderheid in Vlaanderen..
Grote heisa in onze media, omdat er op het Internet naaktfoto’s worden gedeeld van BV’s zonder dat die daarvoor toestemming zouden gegeven hebben. Eén van hen heeft zelfs bij het Gerecht klacht tegen onbekende neergelegd.
Zo’n beelden doorsturen mag natuurlijk niet, maar de vraag is wel waar die BV’s mee bezig zijn: naaktfoto’s van zichzelf maken en die op het Internet plaatsen voor zgz ‘intiem gebruik’. Heel wat mensen, BV’s blijkbaar inbegrepen, schijnen nog altijd niet te beseffen dat wat men op het Internet zet, viraal kan gaan. Zelfs criminelen zetten soms hun misdaden op het Internet en zijn daarna verbaasd dat ze gepakt worden.
Dat die naaktbeelden heel wat schade kunnen aanbrengen bij pubers zal wel kloppen. Mijn vader zei altijd dat ‘als het van onder begint te werken, het van boven stil valt’. En dat was in een tijd toen er nog geen Internet noch (a)sociale media waren. Toen de verleidingen zoals we die nu kennen niet eens bestonden. Nu kunnen die beelden terecht komen bij sommige jongeren die al flink doorgedraaid zijn door hun smartphone-overconsumptie en wier geest gewoon niet meer tot rust komt. Niet voor niets stijgt het aantal psychisch gestoorde, overwerkte en door burn-out geteisterde mensen, ook bij jongeren. Dat zal er blijkbaar niet op beteren in een wereld die steeds digitaler wordt.
Het zit ‘mateke’ Rousseau niet mee. De knaap die door onze linkse media als een soort wonderboy werd opgevoerd, maakt de ene flater na de andere en doet alleen wat denken aan die andere Guus Flater – niet toevallig ook een socialist - die destijds de Antwerpse politiek op stelten zette, maar tenslotte haast geruisloos daar weer in de coulissen is verdwenen.
Het begon met dat eerste bezoek aan de koning, toen Rousseau daar verscheen met een paar alles behalve proletarische sneakers van bij de 400 euro per paar. Buiten het feit dat zoiets weinig representatief was voor een kersverse voorzitter van een partij die zgz denkt de kleine man nog te vertegenwoordigen, paste het evenmin met het protocol dat men op het paleis in Laken gewend was.
Tweede flater was het deelnemen aan het huwelijk van zijn broer. Op zich de normaalste zaak van de wereld, maar niet als men daar speciaal voor naar de Côte d’Azur trekt op een ogenblik dat die zone daar Coronarood stond aangeduid, om nog te zwijgen over het feit dat de plechtigheid er plaats vond op een luxueus jacht in de haven van Saint-Tropez, wat weer niet erg proletarisch genoemd kan worden.
Nu heeft hij een andere lumineuze inval gehad en gaat hij de naam van zijn partij veranderen. SP.a wordt ‘Vooruit’. Dat hij het woord ‘Socialist’ laat vallen is nog te begrijpen, gezien bovenstaande en ook omdat het de mensen – in de eerste plaats de jeugd – niet meer aanspreekt. Dat hij dan kiest voor ‘Vooruit’ is een stap te ver voor het Gentse kunstencentrum met dezelfde naam, dat inderdaad voortkomt uit de socialistische beweging en dat al 180 jaar bestaat, maar waar ze het politiek socialisme al wel enkele decennia achter zich hebben gelaten en een centrum willen zijn voor iedereen. De mensen van de Gentse Vooruit nemen ze zaak zo ernstig, dat ze er zelfs een rechtszaak over willen beginnen.
---
Mag ik er tenslotte op wijzen dat de aanstelling van ‘mateke’ tot federaal pre-formateur weinig tot niets te maken heeft met de capaciteiten die de media hem toedichten, maar gewoon het gevolg is van het feit dat knotsgekke MR-voorzitter Bouchez een veto had uitgesproken tegen Magnette, aan wie men – als voorzitter van de grootste deelnemende partij – die taak had willen voordragen. Na het succes met zijn massa liberale ministers in de federale ersatzregering van Wilmès denkt die Bouchez nl dat zijn partij veruit de belangrijkste zal worden ten zuiden van de taalgrens. Als dat ooit al zou gebeuren, zal het eerder op het palmares komen van de communisten van de PTB/PvdA, die na het Waalse ABVV virtueel te hebben overgenomen, nu ook de poten onder de PS-tafel aan het doorzagen zijn.
We zijn er nog niet met die nieuwe zgz ‘volwaardige’ federale regering. Zelfs Corona heeft er zich nu mee gemoeid en maakt dat de besprekingen – of wat ervoor moet doorgaan – op videobasis verder moeten. Men is al een beetje gewend aan het werken van thuis uit, maar dit zie ik niet meteen een succes worden.
De regering die men nu op poten wil zetten, wordt wel eens vergeleken met die van Verhofstadt in 1999, maar buiten de naam Paarsgroen valt er weinig te vergelijken. Het genie uit Gent erfde van Dehaene een financieel betrekkelijk gezonde regering met een miljardenspaarpot die hij kundig zou opmaken. Deze regering zal moeten vertrekken met een begrotingstekort van 12% naar het bruto binnenlands product (bbp) en een schuldgraad van meer dan 120%. De verlanglijsten van de verschillende deelnemers afkopen met het ‘aanwezige geld’, zoals Bart Brinckman schreef in De Standaard, zal niet lukken, omdat dat geld er eenvoudigweg niet is. De verhoging van de kosten van de Gezondheidszorg met 2,5%, het minimumpensioen op 1.500 euro, de sluiting van alle kerncentrales in 2025 en het afbouwen van het bedrijfswagenpark – om maar enkele van die dada’s te noemen – zal voor Vlaanderen een ramp worden, maar ook de Vlaamse traditionele partijen bij een volgende verkiezing verder zien instorten, richting kiesdrempel.
Ik kom even terug op het ‘akkevietje’ van maandag zoals het in de media verkocht wordt over enkele passages waarover tussen de zeven van Paarsgroen + CD&V een mondeling akkoord was en die – volgens Coens – niet correct waren overgebracht op de schriftelijke tekst die hij daarna te zien kreeg. Volgens De Standaard was het ‘een slordige omzetting’, waarbij men in een laatste revisie het vetorecht van CD&V in het abortusdossier ‘vergeten’ was. De poco –krant vergat zelf ook iets, nl dat – oh, wat een toeval - het ging om de twee belangrijkste eisen die CD&V gesteld had om mee te doen: het vetorecht bij de geplande versoepeling van de abortuswetten en – op communautair vlak – de vraag een serie grondwetsartikelen voor bespreking en eventueel verandering bespreekbaar te maken voor de volgende federale regering. Niet toevallig twee thema’s waar ook de Vlaamsnationalisten achter staan.
Als de linkse en francofone partijen al vals proberen te spelen vóór de nieuwe regering er is, wat zal het daarna dan worden?
Volgens Bart Brinckman in het hoofdartikel van dezelfde Standaard op dinsdag, heeft de volgende regering de opportuniteiten maar voor het grijpen. ‘Met het aanwezige geld’, schrijft hij, ‘kunnen de verlanglijstjes van de verschillende deelnemers worden afgekocht’. Waar hij dat aanwezige geld ziet, is mij een raadsel. Dit land is virtueel failliet en dat zal er niet op beteren als er straks kwistig met dat niet aanwezige geld zal gestrooid worden.
Voor de petite histoire: Brinckman is socialist en woont in Borgerokko, het enige Antwerpse district waar links een meerderheid had bij de laatste verkiezingen.
In deze rubriek heb ik Open VLD al meer dan eens de partij van de postjespakkers genoemd en daar blijf ik bij. Nu is het wel zo dat CD&V daarvoor tegenwoordig niet veel moet onderdoen. De partij komt nog nauwelijks voor in het grote nieuws, maar zit wel overal nog mee tussen.
Na de uitstap van de N-VA uit de regering Michel, bleef CD&V in de rest-regering zitten. Dat betekende dat de partij het eens was met de mogelijke immigratietoename via het verdrag van Marrakech. Toen er na de verkiezingen van vorig jaar geen nieuwe federale regering kon gevormd worden, bleef de partij wel in die van lopende zaken. Toen die daarna voor zes maand een soort echte regering werd – een met beperkte volmachten – waren ze er weer bij. Bij de poging om een Paars-gele regering te vormen, waren ze ook daar bij en nu doet zich hetzelfde voor bij het initiatief van Lachaert om een Paarsgroene te vormen, ondanks het feit dat die regering in Vlaanderen geen meerderheid zal hebben, iets wat CD&V eerst wel eiste (samen met het uitstellen van de versoepeling van de ethische wetten, waarover gisteren enige deining was maar wat zou zijn ‘bijgepraat’).
Interessant in deze evolutie is de mail die CD&V-voorzitter Coens zijn leden vorige week woensdag stuurde, waarin hij de voorwaarden om met Paarsgroen mee te doen opsomde:
structurele herwaardering van de Gezondheidszorg, eerlijke fiscaliteit, duurzame relance van de economie, koopkracht versterken, zorg dragen voor de allerkwetsbaarsten, efficiënt en krachtdadig bestuur en een geloofwaardig begrotingstraject.
Echte tsjevenpraat, zo vaag dat iedereen het er wel mee eens kan zijn. Zoals Rik Van Cauwelaert in zijn column in de weekeindeditie van De Tijd opmerkte, had dat ook kunnen geschreven zijn door de Bond zonder Naam!
CD&V is een mosselpartij geworden waarmee men alle kanten op kan, maar niet de Vlaamse. Als ze straks Paarsgroen mee in het zadel helpt, verspeelt ze in Vlaanderen haar laatste greintje geloofwaardigheid. De ludieke demonstratie van de VB-top vٕóór de zetel van CD&V met de slogan ‘CD&V, de dweil van de Wetstraat’ – nota bene een vroegere uitspraak van Koen Geens dat zijn partij dat niét zou zijn – kon niet duidelijker.
Men zou zich kunnen afvragen waarom Paarsgroen er absoluut CD&V bij wil hebben. De vroegere beleidspartij stelt niet meer zoveel voor. Ze heeft nog 12 Kamerleden en haalde in mei 2019 zo’n 600.000 stemmen. Ze is zelfs mathematisch overbodig en zou kunnen vervangen worden door de luttele zetels van Défi (het vroegere FDF) en CdH.
De reden is dat deze nieuwe federale regering, als die er al komt, een belastingregering zonder voorgaande zal zijn en dat is nu iets waarvoor de Open VLD niet warm loopt, zeker als men weet dat de liberalen de laatste twintig jaar constant mee hebben geregeerd en dus mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er zoal is misgelopen. Ook CD&V zat in de Zweedse coalitie, deed mee in lopende zaken en was aanwezig in het clubje van Wilmès met wat we twee zwaargewichten zouden kunnen noemen, Geens en De Crem. Laatstgenoemde had zelfs te kennen gegeven dat hij met de federale politiek wou stoppen, iets waarop hij terugkwam toen hij na Marrakech plots weer federaal minister kon worden en dat blijkbaar zal willen blijven doen in gelijk welke nieuwe coalitie. De aard van het beestje, zeg maar.
Het gevaar voor Open VLD is dat de weinige eigen kiezers die ze nog over heeft, wel eens zouden afhaken als de rekening van de post-Coronacrisis bekend zal worden. Als ze CD&V mee in het Paarsgroene avontuur krijgt, wordt het een gedeelde smart en gaat die partij de rekening mee betalen. Men kan zich afvragen waarom die het dan zou doen. Wel waarschijnlijk uit schrik voor het alternatief: nieuwe verkiezingen waarbij de weinige federale verkozenen die ze nu nog heeft ook hun postjes riskeren te verliezen. ‘Om de wille van de smeer’...
---
P.S. een tip voor een goede Vlaamsnationale slogan voor de volgende verkiezingen: ‘Weg de bastaards, weg de Lachaerts, ons behoort het Noordzeestrand (vrij naar ‘De Blauwvoet’).
‘Om dit land uit de crisis te halen, is een gelijkgestemde coalitie nodig met een heel precieze opdracht, uit te voeren in nauw overleg met Europa. Paarsgroen + CD&V is geen regering. Het is een kostenassociatie van partijen die toegang willen tot de machtskanalen en de vetpotten van de overheid om hun electorale kansen op te pompen.’
Bovenstaande komt niet van mij, maar van Rik Van Cauwelaert, de éminence grise van de Belgische politieke journalistiek. En ik ben het daar 100% mee eens. De reden waarom men twee partijvoorzitters als preformateurs het veld in stuurt is omdat de zeven partijen, die de nieuwe federale regering willen vormen, in de eerste plaats bezig zijn met de ministerpostjes, helemaal niet met de inhoud, die in heel vage termen omschreven wordt en waar men er helemaal nog niet uit is.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 augustus (‘Het federale zottekensspel’, nota bene: geen uitvinding van mij, maar van prof Carl Devos van de UGent) mogen we van geluk spreken dat er een wettelijke bovengrens is van het aantal federale ministers. Die ligt op 14, waarvan 7 voor Vlaanderen en evenveel voor Wallonië plus daarboven de premier die zowel Vlaams als Waals kan zijn. Een zoveelste Belgische discriminatie waarbij Vlaanderen dus steeds ondervertegenwoordigd is. Met zeven partijen betekent het dat bij de drie Waalse partijen er één 3 ministers kan hebben en de andere twee, maar bij de vier Vlaamse er één zelfs maar één minister zal kunnen krijgen, al kan die laatste eventueel – bijna als compensatie – de post van premier erbij krijgen. Na de doortocht van Wilmès is ook die functie gedevalueerd.
