Daar niemand blijkbaar zit te wachten op een paarsgroene regering (zonder meerderheid in Vlaanderen) en er verder ook niemand zich meldt om federaal te regeren, is het de vraag of men überhaupt in dit land nog een federale regering wil. Tenslotte werken de deelregeringen, die het grootste deel van de bevoegdheden torsen, wél normaal. Als er echt geen oplossing komt – en zo ziet het er naar uit – kan men gaan naar een soort afspiegelingsregering, met de partijen die de deelstaatregeringen vormen. Die deelstaatregeringen moeten dan samen aan tafel gaan zitten en uitmaken wat ze verder nog willen samendoen en wat niet. Er zullen dan knopen moeten worden doorgehakt, zoals bv de staatsschuld en de transfers. Zolang dat niet gebeurt, zal het niet lukken. Wat de transfers betreft, is er reeds een soort voorakkoord dat ook door de PS ten tijde van de vorming van de regering Di Rupo werd goedgekeurd (zesde staatshervorming: afbouwen vanaf 2024 en uitdoven tegen 2032). Dat de staatsschuld tenslotte evenredig verdeeld zal worden in verhouding tot het aantal inwoners, is de logica zelf, al weet men maar nooit in dit land.
Een reden waarom de politieke partijen niet meer geïnteresseerd lijken om dit België nog federaal te besturen, ligt trouwens in het feit dat er geen grote partijen meer zijn en dat ook de politieke families niet meer echt samenwerken (denk maar aan CdH). Momenteel is de N-VA ook in heel België de grootste partij, met 16% van de stemmen, gevolgd door het Vlaams Belang (12%), de PS (9,5%) en CD&V met 8,9% en zijn het allemaal partijen geworden die het eigenbelang vóór dat van het land stellen. Daar kan niets van komen en het wordt dan ook hoog tijd, dat we dit België opdoeken en verder blijven ijveren voor een onafhankelijk Vlaanderen, ongeacht wat Europa daar van zal vinden..
Na het vertrek van Michel en Reynders kan men stellen dat in zowat alle traditionele partijen, met uitzondering van de PS (de uitzondering die de regel bevestigt), de grote namen zijn verdwenen of afgevoerd naar Europa. Bij de MR is dat nog het duidelijkst te zien. De partij had al niet veel overschot en moest, na de vorming van de regering Michel in 2014, de helft van de federale ministers leveren, dit volgens een zoveelste slecht werkende Belgische wet. Van de eerste ploeg hebben er enkele al snel moeten afhaken, omdat ze te licht bevonden werden. Nu, na de verkiezingen van 26 mei, is het er alleen maar erger op geworden.
Dé grote fout na het akkoord van Marrakech, was niet dat de N-VA uit de federale regering stapte, maar dat men i.pl.v. verkiezingen een doorstart maakte met een ploeg die slechts kon rekenen op 38% van de parlementsleden. Niet alleen kreeg men niets meer ernstig geregeld, maar moest de ontslagnemende minderheidsregering in lopende zaken werken tijdens een verkiezingscampagne van meer dan zes maanden. Die is tenslotte ontspoord en leverde een resultaat op dat onwerkbaar blijft. Een duidelijker voorbeeld dan het wegstemmen van de begroting door een wisselmeerderheid, zoals zopas gebeurd is, kon moeilijk. Het is nu afwachten of daar deze week een mouw aan zal gepast worden en wat er ons daarna nog te wachten staat. Het is duidelijk dat de oppositie straks de regels kan stellen en te hopen dat het Vlaams Belang er zijn voordeel uit zal halen. Maar eerder vroeg dan laat zal men moeten besluiten dat het zo niet verder kan en dat er maar best nieuwe federale verkiezingen moeten komen, ongeacht de zelfs verwachte uitslag met nog meer verlies voor de trado’s en hopelijk een meerderheid voor de Vlaamsnationalisten in eigen regio, al zal ook dat niet meteen verzilverd kunnen worden. Daarvoor moet er nl eerst een meerderheid zijn in het Vlaams parlement en dat kan maar na de volgende regionale verkiezingen, die nu reeds vastliggen, omdat de regio’s een legislatuurregering moeten hebben, intern wel kan gewijzigd worden, maar niet door tussentijdse verkiezingen. Ook dat is het gevolg van een zoveelste slechte Belgische wet…
Ik kom even terug op mijn blog van 16 oktober (‘Klimaatdictatuur’), waarin ik o.m. schreef dat de beweging ‘Extintion Rebellion’ (XR) veel fanatieker is dan de groep rond Greta, Anuna en Co, omdat ze o.m. de burgerlijke ongehoorzaamheid predikt. In feite is er veel meer mee aan de hand. Zo wil zij ook dat de overheden de noodtoestand uitroepen. Toen hun betogers binnendrongen in het koninklijk domein – in een betoging die niet eens was aangevraagd - wilden die dat de koning dat zou doen, een bewijs van hun wereldvreemdheid. En er is nog meer. Ze eisen het oprichten van zgz ‘burgerraden’, die ervoor zouden zorgen dat we hier al in 2025 klimaatneutraal zouden zijn, willen de productiemiddelen collectiviseren, privébezit afschaffen en de mogelijke verplaatsing van de productiemiddelen doorvoeren. Dit zijn geen activisten meer, dit zijn extremisten.
De politie en doorsnee bevolking is deze neo-Marxisten echter stilaan meer dan beu aan ’t worden en dat niet alleen in Brussel. Een staaltje daarvan beleefden we vorige week donderdag, toen een groepje XR-extremisten in Londen op de daken van enkele metrostellen klom om de ochtendspits grondig te verstoren. Nog vóór de ordediensten ter plaatse kwamen, hadden boze reizigers de betogers al van de daken getrokken, werd er een filmpje van gemaakt dat viraal ging en zelfs op de Tv-journaals van onze eerder linksgezinde media belandde.
Het dringt zo stilaan tot iedereen door dat er op klimaatgebied e.e.a. zal moeten veranderen, maar daarvoor zijn tijd en middelen nodig. De doorsnee burger wordt het zo stilaan kotsbeu dat uit het niets ontstane groeperingen denken zich boven de wet te kunnen stellen. We hebben ook gezien dat de eerste klimaatmars na de verkiezingen – ook op donderdag, alhoewel gezegd was dat voortaan op vrijdag te zullen doen – in Brussel een flop werd, waar nog een zeshonderdtal simpele zielen in meeliepen. Met het te verwaarlozen effect dat de eerste marsen hebben gehad op de verkiezingen in het achterhoofd, is het trouwens niet meer dan logisch dat heel wat mensen niet meer akkoord gaan met het dictaat van de straat.
Na het goedkeuren van een extra amendement op de noodbegroting van Michels restregering door een wisselmeerderheid, zal er deze week een precedent geschapen zijn dat de ontslagnemende federale minderheidsregering nog in grote problemen zou kunnen brengen. Wat, als eenzelfde coalitie van linksen plus het VB straks het voorstel indient om bv de BTW op de elektriciteitstarieven opnieuw van 21 op 6% terug te brengen? Dan komt de restregering er helemaal niet meer met haar voorlopige twaalfden. Ook de nieuwe VB-volksvertegenwoordigers hebben ondertussen ontdekt dat ze zich meer kunnen uitleven dan ze tot hiertoe gehoopt hadden zolang deze gehavende regeringscoalitie blijft bestaan. Voeg daarbij nog het feit dat onze nationale Charel het deze week al voor bekeken houdt. Van een vergiftigd geschenk gesproken.
Nu Charel opstapt en ook Reynders niet meer ter beschikking zal zijn, wordt de plaats van premier ingenomen door Sophie Wilmès, momenteel minister van Begroting. Het is trouwens opmerkelijk dat de liberale partijen hun naam als postjespakkerspartijen helemaal waar maken. Michel wordt President van Europa (in werkelijkheid voorzitter van de Europese Raad), Reynders Eurocommissaris voor o.a. de Veiligheid, Wilmès dus federaal premier, Sabine Laruelle voorzitster van de Senaat, Terwijl aan Vlaamse kant Patrick Dewael nog steeds voorzitter is van de Kamer. En dan willen zij nog altijd de post van gouverneur van Oost-Vlaanderen, terwijl hun eigen kandidaat in het door hen zelf gevraagde examen slechts vierde eindigde…
Wat Sophie Wilmès betreft, wordt haar benoeming tot premier van dit apenland in onze media beschreven als historisch, omdat zij de eerste vrouwelijke premier van België is geworden. Niet o.w.v. haar capaciteiten ter zake, maar omdat ze op het goede ogenblik op de juiste plaats zat. Zoals wat la Homans overkomen is in de Vlaamse regering. Alleen is Wilmès premier van een ontslagnemende regering in lopende zaken zonder meerderheid in het parlement. Wat dat laatste betreft, betekent dat dat die regering zo goed als machteloos is en door de eerste de beste wisselmeerderheid in haar hemd kan worden gezet, zoals we zopas nog hebben kunnen meemaken. Een premier/boekhouder zonder politieke ervaring op dat niveau zal daaraan niets veranderen.
Wat hebben al die postjes het land opgebracht? Een staatsschuld die nog steeds ongeveer even groot is als het Bruto Binnenlands Product (bbp), een gat van nu al 11 miljard euro in de begroting voor dit jaar, een ontslagnemende federale regering, die al negen maand met haken en ogen aaneen hangt en riskeert de gevangene te worden van wisselmeerderheden, zoals we zopas al een eerste keer hebben meegemaakt. En dat alles o.w.v. een premier die voor eigen rekening reed en aan de ‘goede kant van de geschiedenis’ wou staan.
Het is nog niet zolang geleden dat onze media en politici met een zeker leedvermaak vaststelden dat er in het Amerika van Donald Trump een zgz ‘shutdown’ dreigde, omdat het parlement in eerste instantie de Amerikaanse begroting niet wou goedkeuren. Daardoor dreigden pensioenen en andere staatsuitkeringen niet uitbetaald te kunnen worden. Wel, ook dit land verkeert nu in een soortgelijke situatie.
Door een goedkeuring door een wisselmeerderheid van socialisten, groenen, communisten én het Vlaams Belang van een extra uitgave van 67 miljoen euro (1 miljard op jaarbasis) voor de aanwerving van extra verplegend personeel in de Zorgsector, worden de voorlopige twaalfden voor de volgende maanden overschreden en moet er een nieuw akkoord worden gemaakt, een akkoord dat er pas wettelijk kan komen vijf dagen na de goedkeuring van het nieuwe amendement op de noodbegroting. Dat houdt in, dat de hele politieke meute volgende week, uitgerekend tijdens de herfstvakantie, daarvoor mag komen opdraven. Dura lex, sed lex.
Het verplegend personeel van de Zorgsector zal er niet rouwig om zijn. Het vraagt al langer extra medewerkers. Het voorval schept wel een precedent dat zou kunnen gebruikt worden om de verdere normale gang van zaken helemaal in de war te kunnen sturen. Misschien kan het helpen om een gesprek tussen de deelstaten op gang te brengen zonder dat men daarom meteen moet denken aan de vorming van een nieuwe federale regering.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit:
De kritiek dat het VB heeft mee gestemd met de linkse oppositie – het amendement kwam van de communisten - houdt geen steek. Als de zgz democratische partijen die partij uitsluiten tot samenwerking dan heeft die het volste recht tegen te stemmen. ‘The duty of an opposition is to oppose’ (Randolph Churchill, zoon van).
Aan het Catalaanse drama komt geen einde. Het probleem daarbij is dat de Catalanen maar een minderheid vormen in Spanje (± 2 miljoen op een totaal van bijna 50 miljoen, oftewel 4%) en dat de Spanjaarden weigeren er zelfs maar over te praten. Het gevaar bestaat dat men rond Barcelona ooit eens zal ophouden met vreedzaam betogen en dat we iets krijgen in de aard van wat in Baskenland gebeurd is (zie mijn blog ‘De nieuwe inquisitie’ van 15 dezer). Daar kwam er tenslotte een gewapend verzet met vele doden tot gevolg. Het resultaat was wel dat Baskenland in Spanje (er is ook een Frans Baskenland) heel wat ruimere bevoegdheden kreeg dan wat Catalonië – toch de welvarendste streek van het land – nu heeft. De Basken kunnen o.m. hun eigen belastingen heffen, de Catalanen niet. Die moeten zelfs een deel van hun welvaart afstaan aan het centrale gezag van Madrid. In Vlaanderen weten we wat dat betekent.
Een beter verhaal, waaraan we ons in Vlaanderen kunnen optrekken, is dat van Schotland. Nadat de UK in 1997 gefederaliseerd werd (men noemde het daar ‘devolution’), kreeg Schotland in 2014 de toestemming een referendum over onafhankelijkheid te houden. De Schotse nationalisten verloren het met 55-45% van de stemmen. Bij het referendum over de Brexit verkoos echter een ruime meerderheid van de Schotten (62%) bij de E.U. te willen blijven en die vragen nu een nieuw referendum en graag nog dit jaar, zeker als het met die Brexit de spuigaten uitloopt. Mocht dat geweigerd worden, dan zullen ze moeten wachten tot de volgende verkiezingen maar is de kans groot dat de nationalisten dan een volstrekte meerderheid halen. In het slechtste geval is dat in 2021. Mochten de Schotse nationalisten dan een meerderheid halen en stemmen om uit de UK te stappen en terug in de E.U., dan is de vraag waarom wij, Vlamingen dat dan ook niet zouden kunnen doen. Er zou dan nl een precedent zijn dat de E.U. niet kan negeren. Vergeten we niet dat ook de Schotten een minderheid zijn in de UK, maar wij een meerderheid in België, de enige in een democratisch land die niet over zijn eigen toekomst kan beslissen. Dat bestaat nergens anders.
N.a.v. het drama met de 39 Chinezen die zijn omgekomen in een koelwagen in het Britse Essex, heeft Pieter De Crem, voorlopig nog minister van Binnenlandse Zaken en Veiligheid in de ontslagnemende regering van Michel, in het parlement zwaar uitgehaald naar Jan Jambon en Theo Francken, Nota bene: twee leden van een partij waarmee zijn eigen partij mee in de Vlaamse regering zit. Hij verwijt ze dat ze in de regering Michel Light niet genoeg gedaan hebben i.v.m. de controle op vluchtelingen en het werk van de mensensmokkelaars in de haven van Zeebrugge, waar de koelwagen met de Chinezen vandaan kwam. De Crem gaat hierbij rechtstreeks in tegen de argumentatie van het havenbedrijf, dat eerder al verklaarde dat het om een verzegelde koelwagen gaat die in Zeebrugge normaal niet geopend wordt. Er passeren daar dagelijks zo’n 4.000 trucks, waarvan slechts een klein deel kan worden gecontroleerd en degene die - meestal elders - verzegeld zijn, niet meer worden opengemaakt. Daarenboven kan een groep van liefst 39 mensen nooit ongemerkt binnen het haventerrein in een voertuig geraken en zelfs dan zou er nog iemand dat voertuig daarna opnieuw hebben moeten verzegelen.
Crembo lijkt de pedalen verloren te hebben. Eerst werd hij als minister van Defensie in de regering Di Rupo gedegradeerd tot staatsecretaris van Buitenlandse Handel in de regering Michel, waarbij hij zijn bevoegdheden dan nog moest delen met het Vlaams niveau. Waarschijnlijk uit ongenoegen daarmee sprak hij de wens uit de federale politiek te stappen en zich terug te plooien op zijn Aalter, waar hij titelvoerend burgemeester is. Toen de regering Michel viel over Marrakech en De Crem weer federaal minister kon worden, trok hij die wens in. Aan de voorzittersverkiezing van zijn CD&V wil hij niet meedoen, waarbij hij – samen met ‘Straffe Hendrik’ Bogaert – in feite de rechtervleugel van de christendemocraten heeft opgedoekt. De reden daarvoor zou kunnen zijn, dat – nu er weer gepraat wordt over de vorming van een federale regering – hij de kans schoon ziet misschien weer federaal minister te kunnen worden (‘In het land der blinden …’).
Kortom, De Crem is geëvolueerd van een algemeen gerespecteerd politicus tot een zielige tafelspringer, die straks niet zal aarzelen een nieuwe federale regering te steunen, ook als die geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben (als hij er maar bij kan zijn!)
- De Belgische begroting voor 2019 wordt niet goedgekeurd door de E.U. en voor die van 2020 is er alleen maar een raming. Deze begroting is niet de enige die door Europa wordt afgewezen. De anderen zijn er wel allemaal van de zgz ‘Club Med’, Frankrijk inbegrepen. Met de kopgroep van Noord-en Centraal-Europese landen kan Vlaanderen nog wel mee, maar België niet.
- De nieuwe preformateurs Bourgeois en Demotte hebben gepraat met Groen en Ecolo.
Dat laatste zou kunnen betekenen dat men een paarsgroene federale regering (zonder de N-VA en zonder meerderheid in Vlaanderen) niet uitsluit. Zou N-VA’er Bourgeois daarmee instemmen? Misschien wel en zijn partij ook, al zal men dat niet openlijk toegeven. De reden daarvoor is dat welke nieuwe federale Belgische regering er ook zou aantreden, deze zal moeten beginnen met een gat van 10 tot 12 miljard euro dicht te rijden om met Europa in orde te komen. Dat betekent ook meteen moeten beginnen met nieuwe belastingen en/of zware besparingen. En dat dan met alle Vlaamsnationalisten in de oppositie. Als de Vlaamse traditionele partijen daar zouden in trappen, plegen ze politieke zelfmoord en mogen ze het bij een volgende verkiezing helemaal vergeten. Het zou ook gewoon kunnen zijn dat men de schijn van een paarsgroene regering laat bestaan om helemaal niét tot een federale regering te komen.
Ondertussen is in Francofonië, door het afhaken van Di Rupo, die tot Waals minister-president is verkozen, Paul Magnette voorzitter geworden van de PS, wat al langer een publiek geheim was. Hij was de enige kandidaat en haalde 95% van de stemmen, een stalinistische score zoals men dat noemt wat bijna normaal te vinden is bij een linkse partij die nog verder naar links opschuift. In de nieuwe functie zou hij deelnemen aan eventuele gesprekken over de vorming van een federale regering. Met de wetenschap dat ook Laurette Onkelinx dan van de partij zou kunnen zijn, mag er daarvoor in Vlaanderen heel wat wantrouwen zijn. Vergeten we niet dat het Magnette was die de Canadees-Europese handelsovereenkomst als laatste in Europa heeft tegengewerkt, enkel en alleen omdat het Vlaanderen was dat bijna alle handel met Canada dreef. Hetzelfde kan zich straks ook voordoen bij de mogelijke ontknoping van de Brexit, waar het weer Vlaanderen is dat het reuzendeel van de handel met de UK voor zijn rekening neemt en dus weer het grootste slachtoffer dreigt te worden. Als Magnette of wie ook onze handel met het buitenland boycot, zal het altijd Vlaanderen zijn die de rekening betaalt, gewoon omdat onze regio goed is voor 83% van de Belgische export.
---
Meyrem Almaci - klein van gestalte, groot van bek - blijft voorzitster van Groen. Ze heeft het uiteindelijk maar gehaald in een tweede stemronde, met iets meer dan de helft van de stemmen. Zeg maar ‘met de hakken over de sloot’. Want dat betekent, dat bijna de helft van haar eigen kiezers haar liever niét als voorzitster wilde behouden.
---
Het wordt nu nog wachten wat het straks worden zal bij de zieltogende SP.a en in het voorjaar van 2020 bij de Open VLD, waar Gwendolientje wel eens plaats zou kunnen ruimen, mocht er ondertussen een nieuwe federale regering zijn die denkt haar te kunnen gebruiken. Een reden temeer om te wensen dat die federale regering er niet komt.
Het aantal kandidaten voor de post van CD&V-partijvoorzitter is dus bij zeven gebleven. Crembo heeft zondagavond nog gemeld dat hij niet mee doet. Op 18 november wordt een eerste selectie doorgevoerd. Als geen van de kandidaten meer dan 50% van de stemmen haalt – wat waarschijnlijk is – zullen de twee kandidaten met het grootst aantal stemmen een tweede stemronde moeten ondergaan (op 6 december, nota bene, Sinterklaas!) en wie die wint wordt voorzitter, al weet men dat bij de tsjeven nooit met zekerheid. Als die nieuwe voorzitter het de volgende keer ook niet zal lukken zijn partij uit haar besluiteloosheid te redden, kan hij misschien nog wel ergens minister worden, naar het voorbeeld van de huidige, die door Kaaiman nu ‘Zelfbediening W. Beke’ wordt genoemd. Ik vrees dat dit hem zal blijven achtervolgen*.
Het gros van de kandidaten blijkt gewonnen voor een partij die noch links noch rechts wil zijn en die hoopt straks overal weer mee te zullen kunnen doen door 'in ’t midden van het bed te liggen'. Feit is wel dat CD&V daarmee zijn rechtervleugel de facto heeft opgegeven en een duidelijke centrumlinkse partij zal worden.
* ‘Markske’ Beke is bij CD&V niet de enige die beloond wordt voor zijn slecht presteren. Ondertussen is ook bekend geraakt dat Kris Peeters zijn appartement in Antwerpen heeft opgezegd en zijn officieel verblijfadres weer in Puurs heeft, waar hij in werkelijkheid terug is van nooit weg geweest. Zijn zetel in de Antwerpse gemeenteraad heeft hij overgelaten aan een jongere medestander en de partij heeft hem voor zijn afbraak van de partij en zijn nederlagen in de verkiezingen beloond met een dik betaald zitje in het Europese parlement…
De kandidatenlijst voor de post van nieuwe CD&V-voorzitter, waarvoor men kon inschrijven tot maandagmorgen 08.00 uur, bleef ook zondag maar aangroeien. Er waren toen al een paar burgemeesters die hadden gesolliciteerd, een niet herkozen Kamerlid, de voorzitter van Jong CD&V en Kabouter Plop. Die laatste dan in de gedaante van Walter de Donder, burgemeester van Affligem, bekend om zijn abdijbier. De Donder zelf is echter wereldberoemd in Vlaanderen om zijn rol als Kabouter Plop in Plopsaland en zijn rol als, jawel, burgemeester in de Samsom series. Het zou wat zijn: Kabouter Plop voorzitter van CD&V!
Daar hield het niet bij op, want zondagmorgen raakte bekend dat Joachim Coene, de grote baas van de Zeebrugse haven, ook gesolliciteerd had. De man heeft als CEO bewezen een grote organisatie aan te kunnen, is momenteel ook burgemeester van Damme en komt daarenboven uit een politieke familie. Zijn vader was ooit minister in zowel de federale als de Vlaamse regering (hij stierf vroeg aan kanker). In ‘De zevende dag’ vertelde Coene wel dat – mocht hij CD&V-voorzitter worden - hij ontslag zou nemen als CEO van het Zeebrugse havenbedrijf. E.e.a. kan ook te maken hebben met de geplande fusie tussen de havens van Antwerpen en Zeebrugge.
Na Coene kwam er nog een zevende kandidaat, een zekere Christophe Vermeulen, ooit medewerker van Hendrik Bogaert, die zelf afhaakt, omdat hij vindt dat CD&V zo maar niet naar rechts kan gestuurd worden. Dat is een verklaring van onmacht voor de rechtse strekking binnen de partij. En Pieter De Crem houdt zich gedeisd. ‘Crembo’ kan nog altijd terugvallen op de post van burgemeester in zijn ‘Cremlin’.
Het is geleden van 1988 dat de toenmalige CVP een voorzittersverkiezing hield onder de leden. Er waren toen ook zeven kandidaten, maar die brachten er niet veel van terecht en toenmalig premier Dehaene besloot een wit konijn uit zijn mouw te toveren. Dat werd Herman Van Rompuy, van de toenmalige CVP-studiedienst, de man die nooit iets nieuws deed, daarom nooit fouten maakte en zo zijn opmars naar de hoogste Europese regionen kon beginnen. Dat zal er deze keer wel niet in zitten.
Voor de petite histoire, nog dit: kandidate Katrien Patrycka is niet alleen burgemeester van Tienen, zij blijkt ook de partner te zijn van Koen Van den Heuvel, burgemeester van Puurs en sinds ‘Marrakech’ federaal minister… Kaaiman had het in zijn weekeindcolumn over ‘Patrykatrie’.
Er valt niet veel opbeurend nieuws te rapen dezer dagen: de Brexit-klucht, waar maar geen einde aan komt, de handelsoorlog tussen de US en China, de chaos in en rond Syrië, het Catalaanse drama. E.e.a. zou kunnen zorgen voor een recessie en voor minder goede tijden. Toch is er ook goed nieuws, althans voor Vlaanderen: de havens van Antwerpen en Zeebrugge beginnen gesprekken om te fusioneren. Die van Antwerpen is reeds de tweede grootste van Europa – na Rotterdam – heeft een enorme containertrafiek én de tweede grootste chemiecluster ter wereld – na die van Houston in Texas. Zeebrugge is een van de grootste autohavens ter wereld, is een draaischijf voor de in- en doorvoer van gas en leeft ook van de containertrafiek. De twee havens werken al enkele jaren samen m.b.t. de informatica, de uitwisseling van havenarbeiders en de aanpak van de Brexit. Het aantrekken en verdelen van de containertrafiek wordt daarin een volgende stap. Dat de beslissingen straks hoofdzakelijk in Antwerpen zouden genomen worden, is geen ramp, want volgens de studie zal ook Zeebrugge er een stuk beter van worden. Een win-win situatie, zeg maar.
Het is niet de eerste keer dat er gesprekken zijn over een fusie van onze twee grootste havens, maar nu blijkt het menens, na een studie ter zake vanwege consultant Deloitte en advocatenbureau Laga. Een fusie zal maken dat men straks sneller zal kunnen inspelen op de schaalvergroting, de energietransitie (het klimaat!) en innovatie.
Voor Vlaanderen wordt dit een opsteker, zeker in het licht van het voornemen om ooit deel uit te maken van de Hanzestaten, die men zou willen oprichten. Vlaanderen hoort daarbij. Het sluit aan bij Nederland en ligt eveneens aan een van de drukst bevaren zeeën ter wereld. ‘Ons behoort het Noordzeestrand’, schreef Albrecht Rodenbach (Blauwvoet, achtste strofe). Vergeten we trouwens niet dat er buiten deze nieuwe fusie, de havens van Gent en het Nederlandse Terneuzen ook reeds zijn gefusioneerd, North Sea Port, zoals deze fusie heet, is een van de weinige grensoverschrijdende havenfusies ter wereld, die reeds twee jaar een feit is. Over ± twee jaar kan dat bij de nieuwe fusie ook een feit zijn.
Tom Meeuws, beter bekend als de Guus Flater van de Antwerpse campagne voor de gemeentelijke verkiezingen, waarbij een beschuldiging voor mismanagement bij De Lijn er mede de oorzaak van was dat het groenrood kartel ‘Samen’ er niet kwam, is van die beschuldigingen vrij gesproken. Hij zou dus geen geld van De Lijn, waar hij toen directeur was, hebben verspild en dat zal dan ook zo wel zijn. Voor zover ik het mij herinner, was de klacht echter lichtjes anders. Hij had bij De Lijn een naar boven begrensd budget, dat hij per geval niet mocht overschrijden. Toen dat bij de feestelijke opening van een nieuw stuk metrolijn in Borgerokko wél het geval bleek, maakte hij er twee aparte facturen van. Daarvan hoort men nu niets meer.
We gaan daar niet veel meer aan vuil maken. Ondertussen zit Toms partij, de SP.a, nu mee in de stadsmeerderheid (met dank aan het geknoei van Kris Peeters) en is hijzelf schepen van Sociale Zaken, Armoedebestrijding en nog een drietal sectoren. Hij heeft al wat politieke watertjes doorlopen en zal het ook nu wel redden. Ik blijf erbij, dat Meeuws geen echte socialist is, eerder een opportunist, een overlever, zeg maar en zo zijn er bij de socialisten wel meer geweest. Denk maar aan Van Miert, Brouckie, Henri Simonet en Spaak. Allemaal vrij bekwame mensen die het in de socialistische partij gemaakt hebben, wat hen waarschijnlijk in andere partijen niet zou gelukt zijn. Zo’n beetje een variant op het verhaal dat eenoog koning is in het land der blinden.
---
En, om even bij de socialisten te blijven, na zijn mislukking als federaal pre-formateur, stopt Vande Lanotte met politiek en gaat hij aan de slag bij het kantoor Walter Van Steenbrugge Advocaten. Voor wie die Van Steenbrugge nog niet zou kennen: dat is de advocaat met zijn onverzorgde, ruige haarbos, die men regelmatig op de Tv te zien krijgt en er uit ziet alsof hij juist uit zijn bed komt. De man heeft trouwens echt wat weg van de Guus Flater uit de tekenverhalen. Hij is een dankbare schietschijf voor columnist Kaaiman, niet o.w.v. die haarbos, maar wel omdat hij, bij de bekendste Vlaamse advocaten, degene zou zijn die al de meeste zaken verloren heeft. Vande Lala past daar wel bij, als ervaringsdeskundige!
Het Grondwettelijk Hof heeft de effectentaks, ingesteld door de regering Michel, vernietigd. Die taks wordt geheven op effectenrekeningen met een waarde van meer dan een half miljard euro. Het was in feite een draak van een belasting die niet gold voor alle vermogensbestanddelen, een typisch Belgisch geval met achterpoortjes en uitzonderingen, zeg maar. Daar kwam nog bij dat buitenlandse banken verplicht werden hier een ‘aansprakelijke vertegenwoordiger’ te hebben, wat voor hen een extra kost was. De al betaalde bedragen kunnen wel niet worden terugbetaald, nóg zo iets dat men elders niet verkocht krijgt..
Door het schrappen van die wet loopt de uittredende federale regering zo’n 250 miljoen euro mis. De vraag is maar of de volgende federale regering er nog wel komt. De twee nieuwe formateurs, die al de namen Jansen en Janssen gekregen hebben, mogen dan al mensen met heel wat politieke ervaring zijn, ze zien er niet uit als doorbijters die een nieuwe regering geregeld te krijgen. Bourgeois is een algemeen gerespecteerd man, maar een beetje te afstandelijk voor deze job en Demotte* wordt door Di Rupo laatdunkend ‘de kleine markies’ genoemd. Er komt nog bij dat de PS wacht op de verkiezing van Paul Magnette als waarschijnlijke nieuwe partijvoorzitter, die in deze functie aan de besprekingen voor de PS gaat deelnemen, samen met niemand minder dan Laurette Onkelinx. Dat terwijl tante Laurette al in 2017 vertelde dat ze wilde stoppen met de politiek. Ik zie niet in hoe die twee tot een vergelijk kunnen komen met welke Vlaamse tegenpartij ook.
* Demotte mag dan al een Waal zijn, hij heeft een Vlaamse moeder en dat is de reden waarom zijn Nederlands een licht West-Vlaams accent heeft.
Op klimaatgebied dient zich een nieuwe beweging aan: de ‘Extintion Rebellion’ (letterlijk vertaald: ‘rebellie tegen het uitsterven’) , een soort radicaal klimaatactivisme, waartegen dat van Greta, Anuna en Co maar een afkooksel zou zijn. De rebellen breken nog geen potten, maar zijn zinnens dat wél te doen, als we ze moeten geloven. Hun credo is nl de burgerlijke ongehoorzaamheid en dus het niet naleven van de wet. Bij ons bestond dat er o.m. in het park en het plein vóór het koninklijk paleis te bezetten voor 24 uur en te eisen dat de koning hun initiatieven zou overnemen m.b.t. het klimaat. Dat is niet gelukt omdat de politie er een stokje voor gestoken heeft, maar het duidt wel op de grenzeloze simpliciteit en arrogantie waar die wereldverbeteraars mee bezig zijn. Als volleerde anarchisten hadden ze niet eens een toestemming tot betogen aangevraagd, maar reclameerden daarna wel dat ze zgz te hard waren aangepakt door de Brusselse politie, die het niet langer slikt dat linkse betogingen in Brussel niet hard mogen worden aangepakt, zelfs niet als ze geen toestemming tot betogen hebben. Dat dit in bovenstaand geval tenslotte toch gebeurde, kwam doordat de politie pas opgeroepen werd toen de meute het plein al vier uur bezette. Rechtse betogers zouden er nooit op geraakt zijn.
Een van de oprichters van deze beweging, een zekere Roger Hallam (Brit), vertelde in een interview met Der Spiegel dat ‘Als de samenleving zo amoreel handelt, de democratie niet meer irrelevant is’. M.a.w. dan maar liever een klimaatdictatuur.
Hopelijk maken we geen herhaling mee van de acties door radicale dierenactivisten die er vroeger zijn geweest waarbij o.m. Pim Fortuyn werd vermoord door een van hen.
Het zat eraan te komen en liet zich voorspellen: de Catalaanse leiders die door het Spaanse gerecht waren opgepakt na het door hen gepland en uitgevoerd referendum voor onafhankelijkheid van 2017, zijn in Madrid door het Spaanse Hooggerechtshof zwaar gestraft geworden met veroordelingen van 9 tot 13 jaar. De Inquisitie is terug in volle glorie in een land dat deel uitmaakt van de E.U., beweert democratisch te zijn, maar een eigen idee heeft van de vrije meningsuiting en politieke ontwikkeling. Tegelijkertijd wordt opnieuw de uitlevering gevraagd van Carles Puigdemont, de in 2017 verkozen Catalaanse premier die sindsdien in ballingschap verkeert bij ons in Waterloo. De twee andere ministers die hem toen vergezelden en momenteel ook hier wonen, werden - merkwaardig genoeg - niet verder lastig gevallen.
Op 10 november zijn het in Spanje parlementsverkiezingen, als ik me niet vergis de vierde in evenveel jaren, omdat men er niet in slaagt een regering te vormen met een absolute meerderheid. Daar heeft men blijkbaar tijd genoeg voor. Ook al geen voorbeeld van democratie.
Tenslotte wordt niet alleen in Spanje de democratie met de voeten getreden. In de E.U. is dat al niet veel beter en slaagt men er niet in de Spaanse regering tot de orde te roepen. Evenmin als tegen Turkije, kan de E.U. een vuist maken tegen voor de hand liggende mistoestanden, zelfs niet in een eigen deelstaat, zoals gebleken is met het Catalaanse probleem. Voor Turkije blijft er nog het excuus door het door Europa overeengekomen akkoord over de Syrische vluchtelingen (6 miljard euro, a.u.b.), voor Spanje is dat niet het geval.
De Catalanen zullen het hier echter niet bij laten. Ze blijven op straat komen en hun onafhankelijkheid eisen. Barcelona begint zo’n beetje op Hongkong te lijken. Of ze hun doel ooit met vreedzaam protest gaan bereiken, is een ander paar mouwen. Het gevaar bestaat dat ze straks de weg van het Baskenland opgaan, dat zijn verder gaande autonomie verkreeg door in een gewapend verzet te gaan. Daar luistert men in Madrid blijkbaar wél naar.
* ‘Uit het Westen noch goede wind, noch goed volk’ (Catalaans spreekwoord). Er bestaat ook zo iets in Portugal: ‘De Espanha, nem bom vento nem bom casamento’ (Uit Spanje, noch goede wind, noch goed huwelijk’). Ook bij de buren blijkt Spanje niet geliefd te zijn…
De oorlog in Syrië, waarvan men dacht dat hij na het verdwijnen van het kalifaat, wel op e.o.a. manier zou uitdoven, blijkt ondertussen in een nieuwe fase te zijn getreden. Feitelijk kan men het hele verhaal best vertellen zoals een keukenrecept.
Eerst de ingrediënten:
- De Koerden, een volkgroep zonder eigen vaderland, die zich bevindt in delen van Turkije, Syrië, Iran en Irak en die sinds mensengeheugenis vecht voor een eigen staat. Koerden behoren tot de Indo-Iraanse volkeren en zijn feitelijk verre afstammelingen van de Meden en de Perzen. Ze belijden grotendeels de soennitische islam en spreken een taal die verwant is met die van Iran..
- De Turken zijn een volksgroep die ooit als Ottomanen is overgewaaid vanuit Azië. Hun taal is verwant met het Hongaars, het Ests, het Laps en met enkele talen in centraal Azië. Ze belijden ook de soennitische islam. 15% van de bevolking in het huidige Turkije is Koerdisch, maar hun taal wordt door Ankara niet erkend. Daar worden ze ‘Bergturken’ genoemd.
- De meeste Syriërs zijn van afkomst Arabieren. Toen de burgeroorlog in hun land begon, beleed 65% van de bevolking de soennitische islam. De macht is er echter reeds sinds de tweede helft van vorige eeuw in handen van een minderheid van 12/13% Alawieten, een aftakking van de sjiïetische islam met aan het hoofd de familie Al-Assad, die het land steeds met ijzeren hand beheerde en er niet voor terug schrok hele dorpen en steden van hun tegenstanders te verwoesten. Dat diezelfde Assad-familie wel andere godsdiensten, zoals het Christendom, tolereert, is gewoon o.w.v. de aantallen. Hetzelfde gebeurde in het Irak van Saddam Hoessein (maar dat was dan een soenniet), die zelfs een christen aanstelde als minister in zijn regering.
Tot zover de betrokken partijen. Daar dient bijgevoegd dat de groep rond Assad gesteund wordt door het Rusland van Poetin, dat op zijn beurt (voorlopig nog?) op goede voet leeft met het Turkije van Erdogan. Daar bovenop krijgt Assad ook de steun van zijn sjiïetische broeders uit Iran en de rebellen van Hesbollah uit Libanon. O.w.v. die laatsten is ook Israel onrechtstreeks bij het conflict betrokken, wat zich voorlopig beperkt tot bombardementen op stellingen van Hesbollah en Iran in Syrië. Tenslotte waren er nog enkele tussenkomsten van Amerika en zijn geallieerden, maar die hebben zich hopelijk definitief terug getrokken uit een oorlog die niet te winnen valt.
Voila, zo simpel is het. Voor de rest wordt het één grote loterij, waarvan geen kaartjes kunnen gekocht worden.
Ik kom even terug op mijn blog van gisteren i.v.m. de woonbonus waarvan even sprake. Als men hoort en ziet wat voor chaos die nieuwe woonfiscaliteit teweeg heeft gebracht en nog zal brengen, acht ik mij gelukkig dat ik daar niet meer moet aan meedoen. In vergelijking daarmee hadden wij het vroeger toch een stuk gemakkelijker, toen we het grotendeels met de eigen middelen moesten doen. Een koppel dat toen – zeg maar in de jaren 1970/80 – een eigen huisje wou bouwen, spaarde wat centen bijen en kocht een lapje grond. Als dat betaald raakte, ging men naar de bank voor een bouwlening en gaf men de grond als waarborg. Op die (toen meestal vaste) lening betaalde men een rente die een stuk hoger lag dan wat men tegenwoordig moet, maar er was zo goed als geen alternatief en men boerde ermee voort tot ze was afbetaald. Ik herinner me nog dat ons dat toen bijna 10% kostte, maar we even geluk hadden. In die tijd waren wij lid van de Bond der Kroostrijke Gezinnen, zoals dat zo mooi heette. Wie vier of meer kinderen had kon, via die Bond, goedkoper lenen. Dat konden wij niet meteen, want we hadden ‘maar’ drie kinderen. Gelukkig werd die voorwaarde juist in diezelfde periode teruggebracht van vier naar drie, kon ik onze lening laten omzetten en hoefde ik maar de helft meer te betalen, nog altijd zo’n 5%. Het was toen, in vergelijking, iets duurder, maar zeker niet zo ingewikkeld als tegenwoordig.
Voor zover ik het simpel zou kunnen uitleggen, wordt men tegenwoordig voor de aankoop en het bezit van een woning belast terwijl men voor de financiering ervan een soort aanmoedigingspremie krijgt in de vorm van die bonus. Die bonus beloont niet het woonbezit, maar wel de financiering ervan. Om alle voor- en nadelen van het systeem te begrijpen, doet men er best aan een specialist onder handen te nemen (maar die kan ook geld kosten). En het kan nóg straffer.
Wie nl vóór het einde van dit jaar nog eigenaar wordt van een woning (de notarisakte geldt als enig bewijs), krijgt nog een bonus, net zoals iedereen die er daarvóór al een gekregen had. Wie de notariële verkoopakte pas in 2020 heeft, krijgt die bonus niet meer, maar wel een korting op de registratierechten. Het lijkt allemaal zo’n beetje op: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Ik benijd de huidige kandidaat kopers en bouwers echt niet. Die laatste worden daarenboven nog geconfronteerd met duizend en één nieuwe regeltjes die met elkaar maar één ding gemeen hebben: ze maken het bezit van een eigen huis voor vele mensen onbetaalbaar.
In het Europese parlement werd de Franse kandidaat-commissaris voor de post van Interne Werking en Defensie, een zekere Sylvie Goulard, tijdens de parlementaire hoorzitting weggestemd met 89 tegen 29 stemmen. Alleen haar eigen liberale fractie ‘Renew Europe’, de partij van Macron, zeg maar, steunde haar nog. De vrouw was in 2017 al eens moeten aftreden als Frans minister van Defensie o.w.v. klachten i.v.m. het inschakelen van medewerkers voor de lokale, Franse politiek. Doet zo’n beetje denken aan wat onze ‘madame Non’ is overkomen in Brussel. Maar bij Goulard was het erger. Als Europarlementslid had ze daarenboven bijgeklust als consultant voor een Amerikaans pro-Europese denktank a rato van ruim 10.000 euro per maand. En zo iemand is dan de protégée van een Franse president!
We mogen ons gelukkig achten dat er in het Europees parlement op dat gebied tenminste nog iets ernstig gebeurt. Goulard is al de derde kandidaat-commissaris die naar huis wordt gestuurd en – naar het schijnt – zijn er nog die dat riskeren. Misschien zou het geen kwaad kunnen, mocht men ook bij ons de kandidaat-ministers een parlementaire hoorzitting laten ondergaan om te zien of ze wel bekwaam genoeg zijn om hun toekomstige taak uit te voeren. Als men ziet dat een minister van Verkeer in de vorige Vlaamse regering straks minister van Onderwijs wordt, die van Onderwijs overstapt naar Landbouw, om er maar enkele te noemen, kan men zich daar toch vragen bij stellen. Mocht men dergelijke kandidaten eerst aan een kruisverhoor onderwerpen, zoals het bij de E.U. gebeurt, dan denk ik dat sommigen wel driemaal zouden nadenken alvorens te solliciteren naar een nieuwe job nu ze de oude onder de knie begonnen te krijgen. Optimaal kan men zoiets bezwaarlijk noemen.
Persoonlijk vind ik dat bv een minister van Financiën uit de bankwereld moet komen, een van Defensie uit het Leger, maar dat zal hier niet dikwijls gebeuren. De partijkaart blijft hier belangrijker dan de vraag of de man/vrouw het wel aan kan.
Volgens lezeres Gina, die regelmatig reageert (wat ik apprecieer) zou ik de e-commerce promoten. Ik heb haar rechtstreeks al eens laten weten dat dit niet het geval is. Het probleem is, dat wie de dag van vandaag een serieuze zaak wil opstarten in onze winkelstraten, dat best combineert met e-commerce, zodat klanten kunnen kiezen of zelfs beide systemen kunnen gebruiken. Bij de start van de e-commerce, een tiental jaren geleden, konden ze dat echter niet, omdat hen dat verhinderd werd door de eigen wetten die werken buiten de normale uren als uitzonderlijk beschouwden. Kris Peeters en zijn vakbonden hielden de boot af en het resultaat kennen we: jaarlijks verdwijnen er zo’n 5 miljard euro’s uit dit landje naar het buitenland, waar Zalando en Co gaan lopen met de centen die vroeger bij ons Middenstand bleven. Erger nog, ze hebben hun magazijnen vlakbij de Belgische grenzen neergepoot en geven zelfs werk aan landgenoten die hier bepaalde overuren niet mogen maken maar in het buitenland blijkbaar wel.
Deze lange inleiding hierboven om te verklaren waarom er in minder dan 10 jaar in Vlaanderen en Brussel zo’n 10.000 winkels minder zijn. Dit althans volgens het onderzoeksbureau Locatus, dat erbij vertelde, dat stads- en dorpscentra zo’n 17% van hun winkels verloren.
---
In de bouw heeft men honderden vacatures die niet ingevuld geraken. Vanwege de Federatie Bouw is er nu een voorstel om beroep te kunnen doen op freelancers. Zoals te verwachten was, staan de vakbonden weer op hun achterste poten, dikke nek Leemans op kop. Ook hier zal waarschijnlijk niets van in huis komen, zeker niet op korte termijn. Hoe die vacatures dan wél moeten worden ingevuld, zeggen de bonden er niet bij. Het resultaat is wel dat de arbeidswetgeving voor de Federatie Bouw een doorslag wordt van de typische Belgische koterij, waarbij men in dit land geen fatsoenlijke wet kan gemaakt krijgen en dat geldt niet alleen voor de Bouw. Zie maar wat voor rotzooi de wet op de woonbonus geworden is en dat geldt – voor zover ik het kan volgen – dan nog maar alleen voor Vlaanderen. Aan de overkant van de taalgrens is het misschien weer anders...
