Ik kom even terug op mijn blog van gisteren i.v.m. de woonbonus waarvan even sprake. Als men hoort en ziet wat voor chaos die nieuwe woonfiscaliteit teweeg heeft gebracht en nog zal brengen, acht ik mij gelukkig dat ik daar niet meer moet aan meedoen. In vergelijking daarmee hadden wij het vroeger toch een stuk gemakkelijker, toen we het grotendeels met de eigen middelen moesten doen. Een koppel dat toen – zeg maar in de jaren 1970/80 – een eigen huisje wou bouwen, spaarde wat centen bijen en kocht een lapje grond. Als dat betaald raakte, ging men naar de bank voor een bouwlening en gaf men de grond als waarborg. Op die (toen meestal vaste) lening betaalde men een rente die een stuk hoger lag dan wat men tegenwoordig moet, maar er was zo goed als geen alternatief en men boerde ermee voort tot ze was afbetaald. Ik herinner me nog dat ons dat toen bijna 10% kostte, maar we even geluk hadden. In die tijd waren wij lid van de Bond der Kroostrijke Gezinnen, zoals dat zo mooi heette. Wie vier of meer kinderen had kon, via die Bond, goedkoper lenen. Dat konden wij niet meteen, want we hadden ‘maar’ drie kinderen. Gelukkig werd die voorwaarde juist in diezelfde periode teruggebracht van vier naar drie, kon ik onze lening laten omzetten en hoefde ik maar de helft meer te betalen, nog altijd zo’n 5%. Het was toen, in vergelijking, iets duurder, maar zeker niet zo ingewikkeld als tegenwoordig.
Voor zover ik het simpel zou kunnen uitleggen, wordt men tegenwoordig voor de aankoop en het bezit van een woning belast terwijl men voor de financiering ervan een soort aanmoedigingspremie krijgt in de vorm van die bonus. Die bonus beloont niet het woonbezit, maar wel de financiering ervan. Om alle voor- en nadelen van het systeem te begrijpen, doet men er best aan een specialist onder handen te nemen (maar die kan ook geld kosten). En het kan nóg straffer.
Wie nl vóór het einde van dit jaar nog eigenaar wordt van een woning (de notarisakte geldt als enig bewijs), krijgt nog een bonus, net zoals iedereen die er daarvóór al een gekregen had. Wie de notariële verkoopakte pas in 2020 heeft, krijgt die bonus niet meer, maar wel een korting op de registratierechten. Het lijkt allemaal zo’n beetje op: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Ik benijd de huidige kandidaat kopers en bouwers echt niet. Die laatste worden daarenboven nog geconfronteerd met duizend en één nieuwe regeltjes die met elkaar maar één ding gemeen hebben: ze maken het bezit van een eigen huis voor vele mensen onbetaalbaar.
In het Europese parlement werd de Franse kandidaat-commissaris voor de post van Interne Werking en Defensie, een zekere Sylvie Goulard, tijdens de parlementaire hoorzitting weggestemd met 89 tegen 29 stemmen. Alleen haar eigen liberale fractie ‘Renew Europe’, de partij van Macron, zeg maar, steunde haar nog. De vrouw was in 2017 al eens moeten aftreden als Frans minister van Defensie o.w.v. klachten i.v.m. het inschakelen van medewerkers voor de lokale, Franse politiek. Doet zo’n beetje denken aan wat onze ‘madame Non’ is overkomen in Brussel. Maar bij Goulard was het erger. Als Europarlementslid had ze daarenboven bijgeklust als consultant voor een Amerikaans pro-Europese denktank a rato van ruim 10.000 euro per maand. En zo iemand is dan de protégée van een Franse president!
We mogen ons gelukkig achten dat er in het Europees parlement op dat gebied tenminste nog iets ernstig gebeurt. Goulard is al de derde kandidaat-commissaris die naar huis wordt gestuurd en – naar het schijnt – zijn er nog die dat riskeren. Misschien zou het geen kwaad kunnen, mocht men ook bij ons de kandidaat-ministers een parlementaire hoorzitting laten ondergaan om te zien of ze wel bekwaam genoeg zijn om hun toekomstige taak uit te voeren. Als men ziet dat een minister van Verkeer in de vorige Vlaamse regering straks minister van Onderwijs wordt, die van Onderwijs overstapt naar Landbouw, om er maar enkele te noemen, kan men zich daar toch vragen bij stellen. Mocht men dergelijke kandidaten eerst aan een kruisverhoor onderwerpen, zoals het bij de E.U. gebeurt, dan denk ik dat sommigen wel driemaal zouden nadenken alvorens te solliciteren naar een nieuwe job nu ze de oude onder de knie begonnen te krijgen. Optimaal kan men zoiets bezwaarlijk noemen.
Persoonlijk vind ik dat bv een minister van Financiën uit de bankwereld moet komen, een van Defensie uit het Leger, maar dat zal hier niet dikwijls gebeuren. De partijkaart blijft hier belangrijker dan de vraag of de man/vrouw het wel aan kan.
Volgens lezeres Gina, die regelmatig reageert (wat ik apprecieer) zou ik de e-commerce promoten. Ik heb haar rechtstreeks al eens laten weten dat dit niet het geval is. Het probleem is, dat wie de dag van vandaag een serieuze zaak wil opstarten in onze winkelstraten, dat best combineert met e-commerce, zodat klanten kunnen kiezen of zelfs beide systemen kunnen gebruiken. Bij de start van de e-commerce, een tiental jaren geleden, konden ze dat echter niet, omdat hen dat verhinderd werd door de eigen wetten die werken buiten de normale uren als uitzonderlijk beschouwden. Kris Peeters en zijn vakbonden hielden de boot af en het resultaat kennen we: jaarlijks verdwijnen er zo’n 5 miljard euro’s uit dit landje naar het buitenland, waar Zalando en Co gaan lopen met de centen die vroeger bij ons Middenstand bleven. Erger nog, ze hebben hun magazijnen vlakbij de Belgische grenzen neergepoot en geven zelfs werk aan landgenoten die hier bepaalde overuren niet mogen maken maar in het buitenland blijkbaar wel.
Deze lange inleiding hierboven om te verklaren waarom er in minder dan 10 jaar in Vlaanderen en Brussel zo’n 10.000 winkels minder zijn. Dit althans volgens het onderzoeksbureau Locatus, dat erbij vertelde, dat stads- en dorpscentra zo’n 17% van hun winkels verloren.
---
In de bouw heeft men honderden vacatures die niet ingevuld geraken. Vanwege de Federatie Bouw is er nu een voorstel om beroep te kunnen doen op freelancers. Zoals te verwachten was, staan de vakbonden weer op hun achterste poten, dikke nek Leemans op kop. Ook hier zal waarschijnlijk niets van in huis komen, zeker niet op korte termijn. Hoe die vacatures dan wél moeten worden ingevuld, zeggen de bonden er niet bij. Het resultaat is wel dat de arbeidswetgeving voor de Federatie Bouw een doorslag wordt van de typische Belgische koterij, waarbij men in dit land geen fatsoenlijke wet kan gemaakt krijgen en dat geldt niet alleen voor de Bouw. Zie maar wat voor rotzooi de wet op de woonbonus geworden is en dat geldt – voor zover ik het kan volgen – dan nog maar alleen voor Vlaanderen. Aan de overkant van de taalgrens is het misschien weer anders...
Het is me daar wat in het Midden-Oosten. De voorlopig laatste zet komt van sultan Erdogan, die met zijn Turks leger Noord-Syrië binnenvalt, officieel om een bufferzone te creëren tussen het door de Koerden bezette Oost-Syrië en zijn eigen Turkije. Dat zou een gebied moeten worden met een lengte van zo'n 300 km langs de Turks-Syrische grens op 30 km. In dat gebied wil Erdogan de circa 3 miljoen Syrische vluchtelingen, die zich nu in Turkije bevinden, onder brengen. Om die in Syrië te kunnen opvangen is hem door de E.U. zes miljard euro beloofd en gedeeltelijk reeds betaald. Ondanks dat dreigt Erdogan nu die drie miljoen naar Europa door te sturen. Als chantage kan dat tellen.
Het is nog te vroeg om uitvoerig op deze nieuwe situatie in te gaan. Mijn eerste vraag is wel hoe zo'n land als Turkije lid kan blijven van de NATO. Vergeten we niet dat Turkije ondertussen, als NATO-lid, al Russische afweerraketten heeft aangekocht. Als gevolg daarvan krijgt het ook de Amerikaanse nieuwe F35 niet meer.
De zoveelste kritiek op Trump, dat hij zijn manschappen in bovenvernoemde regio heeft weggetrokken, stelt ook niet veel voor. Wat zouden die enkele tientallen Amerikanen daar kunnen doen in dat nieuwe krijgsgeweld? Ik krijg trouwens steeds meer de indruk dat The Donald wel een grote mond heeft op Twitter, maar toch afkerig blijft om ergens een oorlog te ontketenen. Dat het in het Midden-Oosten zover gekomen is, is helemaal zijn schuld niet. Georges W Busch is veel te snel gaan aanvallen en Barack Obama durfde niet toen hij er wél reden toe had. Nu zitten we - zo te zien - allemaal met de gebakken peren.
Ik begrijp niet waarom media en oppositiepartijen zich liggen druk te maken over de planning van het Vlaamse kabinet Jambon. Volgens zowel links als rechts krijgt de Vlaming de volgende jaren ‘minder meer’. Vlaanderen heeft nl voor de eerste keer geen sluitende begroting meer. Waar ze meer moet uitgeven – investeren, zeg maar – moet dat geld van een ander onderdeel of sector worden afgeroomd. Als men nu al zo moeilijk doet over dat ‘minder meer’, wat gaat dat dan worden bij het programma van de nieuwe federale regering – gesteld dat die er komt - als men weet dat Vlaanderen, ruw geschat, zo’n half miljard euro in het rood staat, maar België acht miljard (of meer)?
In de verkiezingscampagne naar 26 mei was er geen enkele Vlaamse partij die ook maar één besparing in het vooruitzicht stelde. Daar tegenover stonden de gebruikelijke voze beloften, waarvoor geen geld was. Als men nu voor bepaalde departementen meer geld vraagt, ook al was het in de campagne beloofd, dan moet men maar eens zeggen waar dat vandaan moet komen. Na Griekenland en Italië is België het land met de grootste staatsschuld in de E.U. Een ontslagnemende federale minderheidsregering zou deze maand nog zijn begroting bij Europa moeten indienen, terwijl het zelf overleeft op de zgz ‘twaalfden’. Du jamais vu!
Het beste dat wij in Vlaanderen kunnen verhopen is, dat er géén nieuwe federale regering komt en men verplicht zal zijn dit land op e.o.a. manier te splitsen. Als er nl straks tóch een vervolg zou komen op de regering Michel, dan zal het gegarandeerd weer Vlaanderen zijn die (bijna) de hele rekening weer zal mogen betalen. Brussel zal misschien de gebruikelijke 10% zien te vinden en Wallonië zal – zoals steeds – gewoon zeggen dat het geen geld heeft, ondanks zijn twee regeringen en zijn veertien ministers (de Vlaamse meerderheid, met 50% meer mensen, doet het weer met amper negen).
Met in de eerste plaats dank aan de traditionele partijen die het zover hebben laten komen. Daar hoort ook de N-VA bij, al heeft die partij wel ontdekt dat het federaal ook zonder de socialisten niet meer lukt.
In mijn blog van 20 september had ik het er nog over (‘Eerste probleem voor Di Rupo’): de Waalse zwendel van Publifin en Co, met uitlopers tot in Gent (Publipart) en Oostende (Electrawinds). Tot de verbazing van velen heeft de Waalse regering deze fraudezaak, met hoofdzakelijk Luikse socialisten in de hoofdrol, toch grondig aangepakt. De contracten, waarbij drie bedrijven met regionale Waalse participatie eenzijdig voor een appel en een ei werden weggegeven – maar de verliezen naar de Waalse gemeenschap versluisden - werden nietig verklaard en de hele affaire is zelfs doorgegeven aan het parket. Daardoor komt niet alleen de uit de partij gezette spil van de hele zwendel, Stéphane Moreau, maar ook diens zakenpartner, François Fornieri, topman van Mithra* in nauwe schoentjes, daar beiden in deze zaak zowel als koper als verkoper fungeerden, wat wettelijk niet kan.
De affaire is ook een afrekening van de PS met haar Luikse afdeling die zich steeds tegendraads heeft opgesteld in de partijpolitiek. Al bij al mogen Di Rupo en Co hun handjes nog kussen dat deze verkoop, die plaats vond op amper 4 dagen vóór de verkiezingen van 26 mei, pas bekend raakte in september. Mocht dat meteen geweten geweest zijn, had de PS waarschijnlijk nog veel meer stemmen verloren aan de PTB.
* Mithra is een Luiks farmabedrijf, waarin ook Marc Coucke heeft geïnvesteerd. Hij is er zelfs de voorzitter van…
---
Vande Lanotte heeft een nieuw persoonlijk record gevestigd. Nadat hij bij de vorige federale regeringsvorming na drie maanden als informateur niets bereikt had, is dat nu gebeurd na meer dan vier maanden (135 dagen). Resultaat: nul komma nul! Geweldige staatsman! Nadat hij – als Verhofstadts federaal minister van Begroting - zijn steentje had bijgedragen tot het exploderen van de Belgische staatsschuld en zijn partij mee in de verdrukking bracht door ze onbekwame voorzitters op te dringen (Genez, Crombez), keert hij nu terug naar zijn advocatenpraktijk. ‘Na mij, de zondvloed…’.
In afwachting dat er in het Vlaamse parlement deze week eens serieus zal gedebatteerd worden, heb ik nog een heel ander verhaal.
Zaterdag tijdens het avondjournaal op RTL zag ik een reportage over een katholieke pastoor ergens in het Luikse, die getrouwd was en twee kinderen had. Bij nader toekijken en luisteren bleek het te gaan om een man uit Oekraïne en dat vraagt om enige uitleg.
Toen Oekraïne onder Sovjetbezetting kwam, werd de Grieks-katholieke godsdienst daar verboden. Als gevolg daarvan ging die kerk ondergronds en kregen priesters er van het Vaticaan de toestemming om te trouwen als ze dat wilden. Dat laatste was bedoeld opdat ze niet teveel zouden opvallen binnen de Russisch-orthodoxe gemeenschap die door de Sovjets gedoogd werd . Die situatie bestaat niet meer, maar men deinst er in Oekraïne (en voor Oekraïners in het buitenland) blijkbaar voor terug het huwelijk van priesters af te schaffen, daar er dan een discriminatie ontstaat tussen oudere en jongeren. Dat er in het geval van Luik hier bij ons een discriminatie met de plaatselijke priesters is ontstaan, lijkt geen probleem…
Er bestaat trouwens nog iets dergelijks, nl in de Anglicaanse godsdienst. Anglicaanse priesters mogen nl ook trouwen. Nu gebeurt het dat er getrouwde Anglicaanse priesters overlopen naar het katholicisme, een trend die vooral is toegenomen nadat die godsdienst vrouwen priester liet worden, wat de katholieke kerk (nog) niet toestaat. Die getrouwde Anglicaanse priesters blijven ook getrouwd, met de goedkeuring van Rome.
Tenslotte is er een dezer weken in Rome een synode over de Amazone, waar men ook iets denkt te moeten doen aan het tekort aan priesters. Dit staat echter los van de problemen elders in de wereld, waar de verleidingen voor velen te groot zijn geworden. Het afschaffen van het celibaat zou daar iets aan kunnen doen. Al verwacht ik dat nog niet voor morgen. Misschien bij een volgende Paus?
---
In mijn blog van gisteren stond een fout, zoals onze vriend Ludo ludiek opmerkte. ‘The postman always rings twice’ was géén James Bond film. De hoofdrol werd gespeeld door Jack Nicholson, ook altijd de moeite om bezig te zien.
Johnny Thijs is terug van weg geweest. Johnny wie? Wel de CEO** van de oude Post die hij omdoopte tot Bpost en waar hij - nadat de zaak geregeld was - opstapte. Dat laatste zou te maken hebben gehad met verloning. Waar hebben we dan nog gehoord?
Enfin, Thijs is terug, nu als bestuursvoorzitter van Engie Electrabel, ondanks alles nog steeds het grootste Belgische energiebedrijf. Alhoewel al 67 en gepensioneerd, heeft hij daar een contract gekregen voor drie jaar met als opdracht er orde op zaken te stellen. Zijn grootste betrachting wordt wellicht het langer openhouden van drie van de zeven bestaande Belgische kerncentrales voor minstens 10, maar als het kan 20 jaar. Die zouden nu ten laatste al in 2025 moeten gesloten worden, maar dat ziet Thijs niet zitten. Hij vindt dat als we in dit land genoeg en betaalbare energie willen behouden, het niet zal volstaan al onze kerncentrales te vervangen door nieuwe gascentrales. Wat die laatsten betreft, daarvoor moeten de nodige vergunningen nog worden aangevraagd – wat in dit landje járen kan duren – én daarna nog gebouwd worden. Buiten de grote kosten die dat met zich mee zal brengen, zullen die gascentrales ook CO2 uitstoten, terwijl kerncentrales CO2 neutraal zijn (helemaal niets uitstoten). Ook qua klimaat dus niet aan te raden.
Vergeten we trouwens niet dat het elektriciteitsverbruik in Europa – dus ook in België – gevoelig zal stijgen juist door het bestrijden van die CO2-uitstoot én de toename van een elektrisch wagenpark.
** De CEO is de bedrijfsleider. De bestuursvoorzitter staat daar boven en bepaalt grotendeels de bedrijfsstrategie.
Trouwe lezers van deze rubriek hebben al meer dan eens verhalen gezien over het toegangsexamen voor (tand)artsen. Dat loopt al jaren scheef doordat de Franstaligen zich niet aan de regels hielden, terwijl de Nederlandstaligen een numerus clausus kenden. Het bekende verhaal van Franstaligen die de wet naast zich neerleggen als het niet in hun kraam past. Als gevolg van e.e.a. studeerden er echter teveel Franstalige dokters af, waardoor er in Francofonië meer nieuwe dokters bijkwamen dan er RIZIV-nummers voorhanden waren. Zonder die nummers krijgen klanten van die dokters geen terugbetalingen van de ziekenkas.
In de regering Michel had Maggie De Block voor een oplossing gezorgd, maar dan weer een op zijn Belgisch: de overblijvende Franstaligen konden zich tot 2020 laten ‘regulariseren’. M.a.w. zij kregen tóch hun RIZIV-nummer. Als tegenprestatie moesten ook zij voortaan dat toegangsexamen afleggen. Dat ze al die vorige jaren de Belgische wet overtraden werd met de mantel der liefde bedekt.
Nu heeft Ben Weyts, als gloednieuwe Vlaamse minister voor Onderwijs, beslist dat ook Vlaanderen zich niet langer zal houden aan die artsenquota. Vlaanderen zit nu al met een tekort aan artsen, tandartsen, spoedartsen en – recentelijk – psychiaters (voor de smartphone generaties). Vóór de eerste lichting van Vlaamse kandidaat artsen aan bod zal komen, zullen we minstens zes jaar verder zijn (de tijd van hun studies). Met de oudere artsen die met pensioen gaan of op een andere manier ermee ophouden, zal dat niets te vroeg zijn. Toch komen er allerlei klachten tegen Weyts’ beslissing, maar die m.i. niet gegrond zijn en vooral niet vooruitziend.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: artsen die hun diploma hebben behaald in het buitenland, kunnen hier wél meteen een RIZIV-nummer krijgen, met als enige voorwaarde dat ze een van de officiële talen van dit land machtig zijn. Vlaamse jongeren die voor arts willen gaan, worden op die manier twee keer gediscrimineerd.
Het was me gisteren een dagje in ons Vlaams parlement. De stelregel van Gaston Geens*: (‘We zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen, ook beter doen’) was er weer niet bij. Jan Jambon kon op voorhand weten dat het er zou stuiven als hij bij zijn septemberverklaring, die al eens was uitgesteld, nog steeds geen cijfers kon tonen. Dat hij die op zijn bureau zou hebben liggen was een vrome leugen, die niemand gelooft. Die cijfers kloppen nog steeds niet en moeten dus nog worden nagekeken en eventueel gecorrigeerd. Is het zo erg dat te moeten toegeven?
Voor zover door iedereen geweten, zal de nieuwe Vlaamse ploeg een tekort hebben van zo’n dikke 500 miljoen euro, waarvan zelfs al gezegd is dat dat zal worden weggewerkt tegen 2021. Dat is niets bij de mogelijke voorstelling van een nieuwe federale regering die 5 à 6 miljard euro tekort zal komen en – als ze niets doet – dat bedrag de volgende jaren zal zien toenemen tot 10/12 miljard?
* Gaston Geens was de eerste minister-president van een Vlaamse regering, die toen nog de ‘Vlaamse executieve’ heette.
-----------
En dan nog dit:
Het aantal verkeersslachtoffers bij fietsers is in dit land voor het eerst in jaren toegenomen. Dit valt o.m. te verklaren door het feit dat onze bevolking dooreen genomen ouder wordt en – in tegenstelling tot vroeger – meer fietst. Dat laatste is op zijn beurt het gevolg van de intrede van de elektrische fietsen, waardoor men met minder inspanning harder en verder kan rijden. Vooral dat sneller rijden maakt voor ouderen dat ze niet altijd een juiste en snelle reflex hebben bij problemen die zich kunnen voordoen. Komt daar nog bij dat sommige fietsers denken dat zij, als zgz ‘zwakke weggebruikers’ gemakkelijker voorrang denken te moeten hebben en soms onbezonnen te werk gaan, om nog te zwijgen over sommigen die meteen de middenvinger opsteken als ze nog maar denken voorrang te hebben. Wat ben je ermee als je als fietser of voetganger voorrang hebt wanneer men je overhoop rijdt, terwijl even uitkijken vóór men oversteekt of afdraait uw leven redden kan redden?
Door het feit dat er bij de Vlaamse regeringsverklaring van Jambon geen cijfers werden bekend gemaakt, had die verklaring weinig zin en moet het Vlaamse parlement tot volgende week op haar honger blijven. De oppositie heeft, m.i. terecht, gevraagd de voor vandaag geplande discussie uit te stellen tot wanneer er bij de uitleg ook cijfers kunnen getoond worden. Nu, zo erg is dat ook weer niet, al zou men aan de reactie in dat parlement denken dat de wereld op instorten staat. Er zijn trouwens al meerdere punten van de verklaring doorgesijpeld en enkele daarvan hoeven voorlopig zelfs geen extra prijskaartje.
Dat Vlaanderen een eigen kansencentrum opricht naast het federale, uiterst linkse Unia is een goede zaak. Het zou nog wel even kunnen duren, want daarover blijkt een contract te bestaan. Dat beweerde althans de nieuwe federale uittredende minister van Werk, Natalie Muylle, de vervangster van Markske Beke, die zichzelf een Vlaamse ministerpost cadeau heeft gedaan. Bij Unia zullen ze alvast de boodschap ontvangen hebben.
Over de afschaffing van de stemplicht voor lokale verkiezingen verwijs ik naar mijn blog van 30 september – waar ik achter blijf staan - en naar een uitspraak van Bart Maddens, Vlaamsgezinde prof, politicoloog (KULeuven), lid van de Vlaamse Volksbeweging en van de Gravensteengroep: ‘De opkomstplicht is een zinloze vrijetijdsberoving. De afschaffing ervan is een overwinning voor de democratie’. Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Een derde zaak is dat provinciegouverneurs voortaan opnieuw politiek benoemd gaan worden en dat is een slechte zaak voor de democratie. Toen men, na het overlijden van André Denijs (VLD), een nieuwe Oost-Vlaamse gouverneur moest kiezen, wou de vorige Vlaamse regering voortaan geen politieke benoemingen meer doen, maar het vrijgekomen ambt geven via een objectieve selectieprocedure. Die werd gewonnen door Wim Leerman, algemeen directeur van de stad Aalst. De man heeft die nieuwe functie echter nooit gekregen, omdat Open VLD, dezelfde partij die de politieke benoeming wou afgeschaft zien, dwars ging liggen. Bij de Vlaamse liberalen had men nl gehoopt dat hun kandidate, Carina Van Cauter, de meeste punten zou halen, wat niet gebeurde. Ondanks het feit dat Van Cauter, na de bekendmaking van de uitslag van de selectieproef, haar kandidatuur introk – ze haalde slechts de vierde plaats - heeft de nieuwe Vlaamse regering de politieke benoeming opnieuw ingesteld. Open VLD zal waarschijnlijk toch de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen kunnen leveren en de N-VA krijgt dan die van Vlaams-Brabant die tijdens deze legislatuur vrijkomt.
Waar is de tijd toen Verhofstadt dacht de nieuwe politieke cultuur te hebben uitgevonden!
Zoals halvelings verwacht, gaat de zgz Zweedse coalitie, die de vorige Vlaamse legislatuur al had geleid, ermee door en dit niettegenstaande een fors verlies bij alle drie de Vlaamse meerderheidspartijen. Een nieuwe legislatuur met N-VA en VB ging niet omdat die twee partijen samen geen meerderheid hebben en er geen derde partij was die het tekort wou opvullen. Zolang dat niet gebeurt, mag men niet alle schuld bij de N-VA leggen, maar ook bij CD&V & Open VLD die niet willen afstappen van het cordon sanitair. N-VA blijft natuurlijk profiteren van deze situatie, maar heeft het tot stand komen van het cordon – in tegenstelling tot de andere partijen én de media – nooit ondertekend. Het akkoord dat de drie zopas bereikten, ademt trouwens heel wat verzuchtingen uit van de VB-kiezers: hogere drempels voor nieuwkomers, socialere maatregelen voor mensen met een laag inkomen en arme bejaarden, een stap terug in de overdreven klimaateisen van o.m. Europa en werd er afstand genomen van het eerder Vlaamsvijandige Unia en van de stemplicht bij lokale verkiezingen..
Wat werd niét bereikt? O.a. de kilometerheffing (tegen de files), het statiegeld op plastic en blik, het onbeperkt fusioneren van gemeenten (ze moeten een minimum oppervlakte en aantal inwoners hebben), de afschaffing van de provincies en tenslotte, voorlopig althans, een volgende staatshervorming.
En nu maar afwachten wat het wordt in het huishouden van Jan Hesp. Hopelijk – voor Vlaanderen – wordt het geen huishouden van Jan Steen…
---
Doordenkertje.
Tip voor Dominique Leroy, opgestapt als CEO van Proximus en niet meer welkom bij KPN in Nederland: ‘Probeer eens een delicatessenzaak’…
Bart De Wever is moeilijk te pakken op zijn woorden, maar toch maakte hij enkele dagen geleden een fout. Hij zei nl dat men in de Waalse deelregering Ecolo erbij had genomen alhoewel ze die partij niet nodig hadden om een meerderheid te hebben. ‘Zoiets doe je niet’, zei Bart, die blijkbaar vergeten was dat zijn partij vorig jaar net hetzelfde had gedaan in de Vlaamse regering. Toen werd Open VLD erbij gehaald zonder dat men die nodig had. Dat gebeurde, omdat de Vlaamse liberalen anders weigerden mee te stappen in de federale ‘Zweedse’ coalitie. Het verschil met wat nu Ecolo overkomt, was wel dat Open VLD toen feitelijk chantage pleegde, zeker als men weet dat het programma voor de nieuwe Vlaamse coalitie al gemaakt was en de Vlaamse liberalen bereid waren ze te ondertekenen zonder er een jota aan te veranderen. Ze zouden hun ziel verkopen om er toch maar bij te zijn, iets dat ook begint te gelden voor CD&V.
------------------------
Het doordenkertje over Dominique Leroy in mijn blog van gisteren, was de verwijzing naar wat Sofie Dutordoir is overkomen in 2013. Die stapte toen op als CEO van Electrabel (nu Engie Electrabel), nadat de Belgische tak van het Franse Engie onder haar leiding maar klanten bleef verliezen en begon een eigen Italiaanse delicatessenzaak in Overijse, die ze Poppeia noemde (naar de naam van de tweede vrouw van de Romeinse keizer Nero!). Drie jaar later werd ze CEO bij de NMBS, een job die ze nog steeds uitvoert…
Een dikke vier maanden na de verkiezingen van 26 mei heeft Vlaanderen weer een gewestregering. Net als de vorige bestaat die uit de partijen N-VA, Open VLD en CD&V. Dat het allemaal zolang geduurd had verscheidene oorzaken .
Om te beginnen hebben alle drie bovenvernoemde partijen op 26 mei flink wat stemmen verloren. Deze regering is er dan ook een van verliezers, reden waarom ze dubbel moeten uitkijken om een programma uit te werken om – misschien in 2024 – geen volgende nederlaag op te lopen. Daarbij kwam, dat we nog steeds zonder federale regering zitten en dat niets laat voorzien hoe dat probleem zal worden opgelost. Er bestaat ook nu nog altijd een kans dat er een paarsgroene federale regering komt en dat zou dan zijn zonder de N-VA en zonder een meerderheid in Vlaanderen. Dat laatste was mede de oorzaak dat de regeringsvorming ook op Vlaams vlak niet vlotte. Met de nieuwe gewestregering bestaat trouwens nog altijd een kans op zo’n paarsgroen gedrocht.
Alhoewel het regeringsakkoord er officieel nog niet is en ook de ministerposten nog moeten worden uitgedeeld, lekte al uit dat de afschaffing van de stemplicht bij de gemeentelijke en provinciale verkiezingen heel wat kritiek krijgt. In de eerste plaats vanwege CD&V’ers die vrezen op dat niveau, waar de partij nu nog meetelt, ook heel wat te verliezen. Ik geloof daar niet veel van.
België is, samen met Griekenland, het enige land in Europa waar nog stemplicht bestaat. Als vrijstelling daarvan zo slecht zou zijn, waarom doet men het dan nergens anders nog? Ooit worden die provincies toch afgeschaft en dan is dat stemprobleem ook meteen van de baan. Dat een niet-CD&V’er zoals Jean-Marie Dedecker ertegen is, verwondert mij. ‘Deckerken’ beweerde in de Zevende Dag zelfs dat het niet verplicht gaan stemmen doet denken aan dictaturen! Hij vergeet daarbij dat men in totalitaire staten helemaal niet mag stemmen. Hier blijft iedereen uitgenodigd om te komen stemmen, maar zal dat alleen niet meer verplicht zijn. Trouwens, bij de laatste lokale verkiezingen* kwam 7,4% van de kiezers niet opdagen en is daar ook niet voor bestraft noch beboet geworden. Men was hier dus verplicht om te stemmen, maar er was geen gevolg als men het niet deed. Van hypocrisie gesproken!
Niet verplicht zijn te moeten stemmen is een teken van electorale maturiteit, waarop ik maar één uitzondering zou maken, nl voor landen die uit een dictatuur komen en nooit vrije verkiezingen hebben gehad. In dergelijke landen is er een zwijgende meerderheid die blijft zwijgen zelfs als het de kans krijgt te stemmen, met als gevolg dat de extremisten er baas worden. Bij een allereerste stemming zou het in zo’n landen wél verplicht moeten zijn, dan had men misschien de drama’s niet meegemaakt in Algerije en Egypte.
* Om de stemplicht af te schaffen bij federale verkiezingen is een grondwetswijziging nodig.
In mijn blog van 23 dezer (‘Een Standaard peiling’) had ik het er nog over dat men de krant De Standaard best links kan noemen. In ’t Pallieterke van deze week (26 september) staat er een lezersbrief van Luc Vanackere uit Kokzijde, die ongeveer hetzelfde schrijft. Straffer nog: hij geeft als voorbeelden drie van de vier columnisten die ook ik had vermeld als zijnde linksen: Reynebeau, Zinzen en Paul Goossens. Ik wil even terugkomen op Reynebeau (die ik wel eens ‘Reynebelg’ noem.
In een van zijn columns schrijft Reynebeau dat men de Vlaamse feestdag van 11 juli beter op een andere datum zou vieren, omdat – volgens hem – er toen door de Vlamingen flink wat oorlogsmisdaden werden begaan, zoals bv het vermoorden van krijgsgevangenen. Daar klopt iets van, maar men moet dat in zijn context zien. We spreken over het begin van de veertiende eeuw. De Franse troepen, met enkele divisies ruiters van adellijke bloede, deden daar niet voor onder en moordden op hun weg naar Kortrijk zelfs enkele volledige Vlaamse dorpen uit. En er is meer.
In de slag bij Kortrijk werd voor de allereerste keer in de geschiedenis een leger met ridders verslagen door een leger voetvolk, iets waar we best fier op mogen zijn. Om dat te kunnen verwezenlijken, waren de Vlamingen zó opgesteld dat ze schouder aan schouder stonden en niemand daartussen mochten laten. Dat betekende ook, dat ze geen gevangenen konden nemen. Tot dan was het regel dat ridders, die zich overgaven, gevangen werden genomen en na de slag konden worden vrijgekocht door hun meestal rijke, adellijke families. Dat gebeurde niet in de Slag der Gulden Sporen, omdat men geen volk over had om de gevangenen te bewaken en men daardoor de eigen gevechtsrangen verbrak. Hadden de Vlamingen dat wél gedaan, hadden ze die slag nooit gewonnen. Ze waren zelfs verwittigd dat ze door hun eigen mensen zouden worden gedood mochten zij de rangen verbreken door te vluchten.
Wie meer daarover wil weten, neemt best contact op met de uitgeverij Polemos en vraagt naar het boek ‘De Guldensporenslag: het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ van Karim Van Overmeire. Tweede druk. Warm aanbevolen!
---
En dan nog dit. We hebben dezer dagen huer een bruiloft in de familie. Mijn oudste kleinzoon (30) trouwt en dat zal gevierd worden. Zowel hij als zijn aanstaande zijn ondertussen huisarts en er zal aardig wat volk op afkomen. Het zou dan ook kunnen, dat ik er niet toe kom mijn gebruikelijke blogs te schrijven. Ik ben nl bij de feestelijkheden ingeschakeld als tolk/begeleider van Italiaanse vrienden uit Sardiniê, die hier enkele dagen zullen verblijven. Ik had halvelings nog gedacht e.e.a. te schrijven over de vorming van de nieuwe Vlaamse regering, maar die blijkt weer uitgesteld. Als ik het overleef, wordt het misschien zelfs maandag.
Volgens diverse commentaren is de communicatie bij CD&V zowat hét zwakke punt van de partij. Dat is niets nieuws, want ze heeft nooit een duidelijk standpunt in om het even wat. Nadat ‘Markske’ Beke al eens een keer was afgekomen met een groep die hij ‘high potentials’ noemde – en waar men later niets meer van gehoord heeft - was het nu de beurt aan een verzameling van 12 eigen medewerkers om de verkiezingsuitslagen eens uit te pluizen en hun gedacht erover te geven. De onderzoekers kregen al snel de naam van de 12 apostelen en wat ze er vanaf brachten was vintage tsjevenwerk. Een litanie van afgezaagde gemeenplaatsen, o.m. ‘dat de partij dichter bij de mensen zou moeten staan, dat de communicatie te soft is en dat de belangrijkste opdracht bestaat in het verpersoonlijken van de positieve, eerlijke, toekomstgerichte, duurzame, verbindende en oplossingsgerichte politiek’. Nou, moe. Denken ze daar stemmen mee winnen?
Zo’n analyse had men moeten laten maken door buitenstaanders, niet door CD&V-medewerkers die de mening van Geens en Beke napraten en in hetzelfde bedje ziek zijn. Hoe het verder moet, weet voorlopig niemand. Er komen nieuwe voorzitterverkiezingen in december, maar tot op heden is er nog geen officiële kandidaat die zich gemeld heeft. Zelfs ‘Straffe Hendrik’ Bogaert, die het voornemen al eens geopperd had, wacht af. Voor hem heeft CD&V geen toekomst meer als centrumpartij, maar zou ze eerder centrumrechts moeten worden. Vraag is maar of Beke, Geens en Crevits daarin nog zouden passen? Voor het antwoord wordt het misschien wachten tot 2024…
Volgens de handelsfederatie Comeos is het belang van de Handel in de Belgische economie in de laatste tien jaar met 7% gedaald. Dat is het slechtste resultaat van de 19 landen van de Eurozone. In Nederland bv is datzelfde belang met 6% gestegen. Een verrassing is het niet, want het is al langer bekend dat er elk jaar minstens 5 miljard euro, die vroeger in eigen land werden uitgegeven, sinds de start van de e-commerce naar Nederland en Duitsland vertrekt. Nieuw is dat Comeos dat nu ook toegeeft en zegt dat we de e-trein hebben gemist. Het ontbreekt haar alleen nog de moed toe te geven dat dit verlies (dat 2% van het bbp betekent) veroorzaakt werd door onze vorige minister van Werk in samenwerking met zijn bevriende vakbonden. En dat online winkelketens, zoals Bol.com, Zalando en andere Cool Blues, die zich net over de Nederlandse grens hebben gevestigd, daar niet zomaar zullen vertrekken. Datzelfde verhaal speelt zich ook af net over de Franse grens en, in mindere mate, in Duitsland.
---
Ondertussen heeft onze toekomstige Eurosjarel een noodbegroting voor België ingediend bij Europa, rekening houdend met zijn regering in lopende zaken en zonder meerderheid in het federale parlement. Die noodbegroting is gebaseerd op de zgz ‘twaalfden’, waarbij niet meer mag worden uitgegeven dan wat het jaar daarvoor gebeurde. Dit kan alleen maar veranderd worden als een volgende federale regering een nieuwe begroting volgens de regels zou indienen. Dat zal nog niet voor morgen zijn en ondertussen zal Charel vertrokken zijn naar datzelfde Europa, waar hij eens zal gaan zeggen hoe het allemaal moet.
Yasmine Kerbache verlaat de politiek en heeft zich kandidaat gesteld voor het ambt van rechter bij het Grondwettelijk Hof, waar een zittend rechter met pensioen gaat. Het vertrek zegt iets over de penibele situatie van de SP.a, want Kerbache is wel een bekwaam iemand met een lange staat van dienst.
Als juriste van opleiding werkte ze in verschillende advocatenbureaus, tot ze werd opgemerkt door Brouckie, die haar tot zijn kabinetschef maakte, iets wat ze later ook deed voor Ingrid Lieten en tenslotte voor Elio Di Rupo toen die in 2014 federaal premier werd. Later kwam ze in de Kamer terecht, terwijl ze ook bleef zetelen in de Antwerpse gemeenteraad.
Voor de SP.a is het vertrek van Kerbache zeker een verlies. Voor de opvolging van John Crombez zijn er nog altijd maar twee kandidaten: het jochie van 26, Conner Rousseau en de nobele onbekende Hannes De Rue. Een eerste confrontatie tussen die twee werd al eens uitgesteld, maar het zal allemaal weinig uithalen bij een partij die de verkiezingsnederlagen blijft opstapelen.
Oh, ja: er is nog een bekende socialiste die opstapt: Caroline Gennez, ooit al eens (door Vande Lala haast verplichte) partijvoorzitter. Een Limburgse protégée van wijlen Steve Stevaert, die haar naar Mechelen deed verhuizen. Daar stapt ze nu op als schepen, maar ze blijft nog wel parlementslid. Ergens komen die lui altijd wel weer op hun pootjes terecht.
---
En dan nog dit:
Nadat onze voorlopig nog nationale Charel vorig jaar in New-York zijn steun ging betuigen aan het Marrakech Pact (‘Ik sta aan de goede kant van de geschiedenis’), is hij in dezelfde stad ook nog eens de Belgische steun gaan beloven op de speciale Klimaattop, waar hij vertelde dat onze bijdrage aan de Green Climate Fund zou verdubbeld worden, van 10 naar 20 miljoen euro. Dat Fonds verzamelt geld voor de energietransitie en voor steun aan ontwikkelingslanden die daar met eigen middelen niet toe in staat zijn. Zogezegd kregen op die top alleen die landen spreekrecht die met concrete plannen konden afkomen (reden waarom de US, Japan, Australië en Zuid-Afrika dat spreekrecht niet kregen en Donald Trump alleen als bezoeker mocht opdraven). Wat is er nu concreet aan een belofte tot verdubbeling van steungelden door een ontslagnemend premier in een regering van lopende zaken?
De Standaard publiceerde vorig weekeinde een verslag van een peiling die ze zelf had uitgevoerd bij zowat alle Vlaamse academici die ze kon bereiken en kwam daarbij tot de conclusie dat die niet zo links zijn als rechts beweert. Het is een heel werk geworden, maar dat wil nog niet zeggen dat de krant gelijk heeft.
Om te beginnen is De Standaard al lang niet meer de krant van het AVV-VVK en kan ze best links genoemd worden. Ze schreef ruim 6.500 senior onderzoekers aan en daarvan gingen slechts 1.145 er op in. Dat is zo ongeveer 1 op 6. Het kan goed zijn dat een ruim deel van die overgrote meerderheid niét meedeed omdat ze de huidige Standaard gewoon wantrouwen als een politiekcorrecte krant, die inderdaad zelf eerder links is (al noemt ze zich liever ‘progressief’). Met columnisten als Marc Reynebeau, Paul Goossens, Walter Zinzen en andere Tom Naegels kan men het moeilijk anders noemen.
Als de krant moet toegeven dat de 1.145 die meededen slechts gematigd links zijn, dan kan men ervan uitgaan dat het aantal ‘rechtsen’ veel hoger zal liggen bij wie niét meedeed. Academici zijn geen uilen, hebben uitgebreid gestudeerd en blijven dat in zeker zin doen. Dat de meesten onder hen niet voor de SP.a en zeker niet voor de PvdA zullen stemmen is ook aan te nemen. Alhoewel de kans wel heel groot is, dat er nogal wat het zullen doen voor het nieuwe rood dat Groen heet.
Zaterdag was er weer een wereldwijde actiedag voor het klimaat, de eerste grote manifestatie ter zake na de zomervakantie. De bedoeling was vooral een duidelijk teken te geven aan de klimaattop die vandaag in New-York plaats vindt en waar heel wat wereldleiders naartoe zouden komen. Heel koosjer zal het daar ook niet aan toegaan, want enkele landen die nog altijd zweren bij steenkoolcentrales, zoals Japan, Australië en Zuid-Afrika, krijgen er geen spreektijd. China en India, die momenteel zowat de grootste investeerders zijn in steenkool en de grootste vervuilers op aarde, worden dan weer wél gespaard…
Er zal natuurlijk aan dat klimaat iéts moeten gebeuren, maar paniek is het laatste wat men daarbij nodig heeft. Laat ons even nuchter blijven: klimaatverandering is niet het einde van deze wereld. De mensheid sterft er niet van uit. Onze aarde is niet van gisteren en zal ook dit wel overleven.
Dat alles wil niet zeggen, dat we er niéts aan moeten doen. Dat kan echter niet in een tiental jaren en zal tijd vragen en vooral inspanningen op langere termijn. Er zijn nog tijden geweest dat bv Groenland echt groen was en dat er wouden stonden op wat nu de Zuidpool is (Het zeewater stond toen wel enkele meters hoger). Wat wij ondertussen wél kunnen doen is ervoor zorgen dat het niet erger wordt, dat we alles wat we kunnen verbeteren dan ook doen, maar vooral dat we ons ondertussen aanpassen: de dijken verhogen, bomen planten, véél bomen en nog van die werkzaamheden die we aan kunnen en waarvan we het resultaat nog kunnen meemaken. Er is momenteel al een economie, die zich aan het klimaat optrekt en die blijft groeien. Wat we niét moeten doen is massa’s geld uitgeven voor projecten die misschien veel later blijken niet realiseerbaar te zijn. Denk maar aan de 20 miljard euro die de E.U. al heeft opzij gezet voor de zgz ‘Carbon Capture Storage’ (mijn blog van 7 dezer).
Laat de klimaatmarcheerders dan ook maar marcheren. Het zou voortaan maar één keer per maand meer zijn en dan nog op een vrijdag (afgekeken van de vakbondsacties). Zelfs voor wie er misschien niet voor 100% achter staat, kan een verlengd weekeinde wonderen doen.
