Trouwe lezers van deze rubriek hebben al meer dan eens verhalen gezien over het toegangsexamen voor (tand)artsen. Dat loopt al jaren scheef doordat de Franstaligen zich niet aan de regels hielden, terwijl de Nederlandstaligen een numerus clausus kenden. Het bekende verhaal van Franstaligen die de wet naast zich neerleggen als het niet in hun kraam past. Als gevolg van e.e.a. studeerden er echter teveel Franstalige dokters af, waardoor er in Francofonië meer nieuwe dokters bijkwamen dan er RIZIV-nummers voorhanden waren. Zonder die nummers krijgen klanten van die dokters geen terugbetalingen van de ziekenkas.

   In de regering Michel had Maggie De Block voor een oplossing gezorgd, maar dan weer een op zijn Belgisch: de overblijvende Franstaligen konden zich tot 2020 laten ‘regulariseren’. M.a.w. zij kregen tóch hun RIZIV-nummer. Als tegenprestatie moesten ook zij voortaan dat toegangsexamen afleggen. Dat ze al die vorige jaren de Belgische wet overtraden werd met de mantel der liefde bedekt.

   Nu heeft Ben Weyts, als gloednieuwe Vlaamse minister voor Onderwijs, beslist dat ook Vlaanderen zich niet langer zal houden aan die artsenquota. Vlaanderen zit nu al met een tekort aan artsen, tandartsen, spoedartsen en – recentelijk – psychiaters (voor de smartphone generaties). Vóór de eerste lichting van Vlaamse kandidaat artsen aan bod zal komen, zullen we minstens zes jaar verder zijn (de tijd van hun studies). Met de oudere artsen die met pensioen gaan of op een andere manier ermee ophouden, zal dat niets te vroeg zijn. Toch komen er allerlei klachten tegen Weyts’ beslissing, maar die m.i. niet gegrond zijn en vooral niet vooruitziend.

---

   In de marge van bovenstaande, nog dit: artsen die hun diploma hebben behaald in het buitenland, kunnen hier wél meteen een RIZIV-nummer krijgen, met als enige voorwaarde dat ze een van de officiële talen van dit land machtig zijn. Vlaamse jongeren die voor arts willen gaan, worden op die manier twee keer gediscrimineerd.